1061-IPTPP2.4512.7.2016.3.PRP

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) i w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1649, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – 28 grudnia 2015 r. (data wpływu 5 stycznia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 lutego 2016 r. (data wpływu 24 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawiania faktur z tytułu świadczonych usług doradczych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawiania faktur z tytułu świadczonych usług doradczych. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 lutego 2016 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą `(...)` z siedzibą w `(...)`, NIP `(...)`, będący czynnym płatnikiem VAT (podatek od towarów i usług) zawarł w dniu 15 grudnia 2015 r. umowę doradczą z podmiotem zagranicznym (firma zagraniczna `(...)` Ltd z siedzibą w `(...)` (`(...)`.), `(...)`, Wielka Brytania, numer NIP GB `(...)` ), której przedmiotem jest świadczenie comiesięcznych usług doradczych („Usługi Doradcze”), których zakres obejmuje:

• przygotowywanie raportów na temat warunków makroekonomicznych dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, w szczególności z uwzględnieniem sektora nieruchomości;

• doradzanie w zakresie doboru strategii negocjacyjnych dotyczących inwestowania w tym w sektorze nieruchomości;

• doradzanie w zakresie doboru potencjalnych inwestorów oraz podmiotów finansujących inwestycje i doradzanie w zakresie negocjacji z takimi podmiotami;

• doradzanie w zakresie selekcji lokalnych zarządców nieruchomości, agentów, podwykonawców i konsultantów, których usługi mogą być potrzebne w procesie inwestycyjnym;

• doradzanie w zakresie strategii marketingowych związanych z rynkiem nieruchomości komercyjnych, w szczególności determinowania poziomu czynszów rynkowych, zachęt dla najemców i sposobów pozyskiwania klientów;

• przygotowanie strategii inwestycyjnych, w szczególności w sektorze nieruchomości.

Ponadto, Wnioskodawca wskazał, iż usługi świadczone na rzecz kontrahenta nie są usługami świadczonymi przez rzeczoznawców, nie są usługami pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, a także nie są usługami zakwaterowania (w żadnej postaci), nie są także usługami przygotowania i koordynowania prac budowlanych w żadnym zakresie.

Usługi Wnioskodawcy nie służą bezpośrednim potrzebom konkretnej nieruchomości. Można wskazać, że w ramach analiz dotyczących ogólnych warunków makroekonomicznych i prowadzenia działalności gospodarczej, Wnioskodawca obejmuje swoimi usługami również (ale nie tylko) rynek nieruchomości, nie jest to jednak usługa służąca konkretnej nieruchomości (czy do konkretnych nieruchomości przypisana), lecz są to usługi dotyczące rynku jako całości, lub jego segmentów (np. rynek powierzchni handlowych, magazynowych, biurowych, otoczenie gospodarcze rynku nieruchomości, itp., itd.). W sytuacji, w której Wnioskodawca dokonuje analiz czy doradza w zakresie strategii negocjacyjnych, inwestycyjnych, doboru podmiotów współpracujących czy strategii marketingowych i podobnych - również nie można mówić, że tego typu usługi dotyczą konkretnych nieruchomości i są do nich przypisane. Taki przypadek nie występuje. Segment nieruchomości jest jedynie jednym z wielu obszarów dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej i inwestycyjnej (aczkolwiek ważnym z punktu widzenia kontrahenta Wnioskodawcy), który jest przedmiotem usług Zainteresowanego, zgodnym w zakresie z opisem przedstawionym w tym wniosku.

Kontrahent Wnioskodawcy, firma `(...)` Ltd jest podatnikiem, w rozumieniu art. 28a ustawy z miejscem prowadzenia swojej działalności gospodarczej w Wielkiej Brytanii, a nie w Polsce. Kontrahent posiada nadany indywidualnie numer identyfikacyjny VAT w Wielkiej Brytanii.

Świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie dotyczą sytuacji świadczenia usług dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej kontrahenta w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest wystawianie faktur odbiorcy zagranicznemu za Usługi Doradcze ze wskazaniem, że usługa nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce (oznaczenie na fakturze „NP.”), a zatem podlega opodatkowaniu w kraju nabywcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest wystawianie faktur odbiorcy zagranicznemu za Usługi Doradcze ze wskazaniem, że usługa nie podlega opodatkowaniu VAT w Polsce (oznaczenie na fakturze „NP.”).

W myśl art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od wartości dodanej usługi świadczone na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługodawcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Przywołany art. zawiera szereg wyłączeń zależnych od rodzaju usług, jednakże przedstawiony zakres usług świadczonych na rzecz FPAM nie mieści się w żadnym z wyłączanych szczegółowo ustępów, a zatem podlega opodatkowaniu w kraju nabywcy (usługodawcy) i tym samym jest wyłączony z opodatkowania w Polsce.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają w szczególności odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Powyższy przepis wprowadza tzw. zasadę terytorialności, zgodnie z którą określone czynności (w szczególności - odpłatne świadczenie usług) podlegają opodatkowaniu wyłącznie w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju (a zatem co do zasady terytorium Rzeczypospolitej Polskiej — art. 2 ust. 1 ustawy).

Na potrzeby stosowania przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług, ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to: (1) podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, jak również (2) osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie powyższego przepisu, która jest zidentyfikowana lub - obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej (art. 28a pkt 1 ustawy).

Miejsce świadczenia usług regulują przepisy art. 28a - 28o ustawy. I tak w szczególności:

1. co do zasady, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej; w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 1 i 2);
2. wyjątkiem od powyższej zasady jest m.in. odmiennie określone w ustawie miejsce świadczenia usług związanych z nieruchomościami. Zgodnie z art. 28e, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Pomimo, iż katalog usług zawarty w przepisie art. 28e ustawy ma charakter przykładowy, nie ulega wątpliwości, że:

1. przedmiotem świadczenia usług związanych z nieruchomościami musi być sama nieruchomość, która stanowi konstytutywny, centralny i nieodzowny element świadczenia takich usług (tak m.in. w wyroku ETS w sprawie C-155/12 z 27 czerwca 2013 roku);
2. innymi słowy, usługi związane z nieruchomościami mają służyć bezpośrednim potrzebom tych nieruchomości i nieruchomości są bezpośrednim przedmiotem usług związanych z nieruchomościami.

Jak Wnioskodawca określił w opisie zdarzenia:

1. Usługi Doradcze świadczone przez Wnioskodawcę nie stanowią usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usługi zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usługi przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, a zatem nie obejmuje żadnej z kategorii usług, o których mowa w analizowanym przepisie art. 28e;
2. Usługi Doradcze (ani jako całości, ani też żadnego z jej elementów składowych) nie sposób uznać za służące bezpośrednim potrzebom nieruchomości, a nieruchomości nie są bezpośrednim przedmiotem świadczonych Usług Doradczych;
3. Usługi Doradcze obejmują bowiem czynności, które służą bezpośrednim potrzebom klienta Wnioskodawcy, a nie posiadanym przez niego nieruchomościom.

W szczególności:

1. Usługi Doradcze obejmują czynności, które są związane ogólnie z procesem inwestycyjnym klienta (np. doradztwo w zakresie możliwości rozwoju i strategii inwestycyjnych, doradztwo w zakresie identyfikacji i wyboru potencjalnych partnerów lub inwestorów);
2. czynności, które są związane ogólnie z procesem prowadzenia bieżącej działalności gospodarczej przez klienta (np. doradztwo przy wyborze dostawców usług dla klienta, doradztwo w zakresie ogólnej strategii oraz warunków pozyskiwania klientów, itp.)

W związku z tym, Usługi Doradcze nie stanowią usług związanych z nieruchomościami, o których mowa w art. 28e, wobec czego miejsce świadczenia Usług Doradczych będzie określane zgodnie z art. 28b ustawy.

W konsekwencji, skoro klient Wnioskodawcy ma siedzibę na terytorium Wielkiej Brytanii i nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów, to zgodnie z dyspozycją przepisu art. 28b ustawy, miejscem świadczenia Usług Doradczych będzie terytorium Wielkiej Brytanii (lub państwa trzeciego).

A zatem, skoro miejscem świadczenia Usług Doradczych nie będzie terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, Usługi Doradcze świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz klienta nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, a w konsekwencji Zainteresowany nie będzie zobowiązany do wykazania podatku należnego VAT w Polsce z tytułu świadczenia tych usług. Analogiczny przypadek został oceniony m.in. w interpretacji nr IPPP3/443-2/14-2/IG.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W przypadku świadczenia usług istotnym, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

W art. 28a ustawy wskazano, iż na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 28b ust. 2 ustawy). Natomiast w przypadku, gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3 ustawy).

Od powyższych zasad ustawodawca przewidział szereg wyjątków, wskazując m.in. szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług związanych np. z nieruchomościami.

I tak zgodnie z art. 28e ustawy, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Z cyt. przepisu art. 28e ustawy wynika, że o miejscu świadczenia, a tym samym opodatkowania usługi związanej z nieruchomością decyduje wyłącznie miejsce położenia nieruchomości, z którą dana usługa jest ściśle związana, niezależnie od tego dla jakiego podmiotu jest wykonywana oraz gdzie znajduje się siedziba usługodawcy. Zasada ta ma zastosowanie wówczas, gdy usługę można przyporządkować do konkretnej nieruchomości, która jest możliwa do zlokalizowania, co do miejsca jej położenia. Przepis ten – jak wynika z jego brzmienia – stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium odniesienie się nie do podmiotu lecz do przedmiotu, którym jest nieruchomość, a usługi, które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według miejsca jej położenia. Jednocześnie usługi te mogą mieć charakter nieograniczony, na co wskazuje katalog zamieszczony w tym przepisie, który ma charakter otwarty. Do zakresu tych usług ustawodawca zaliczył nie tylko usługi stricte dotyczące prac wykonywanych w nieruchomościach i obrotu nieruchomościami, ale także usługi, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu, używaniu i użytkowaniu nieruchomości.

Także Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.) w art. 47 przewiduje, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

W Memorandum Wyjaśniającym do artykułu 9 (2) (a) VI Dyrektywy wskazano, że opodatkowanie usług związanych z nieruchomościami jest bardziej racjonalne w miejscu, w którym dana nieruchomość się znajduje. Rozwijając powyższą myśl, należy uznać, że wprowadzenie takiego rozwiązania miało przede wszystkim zapewnić realizację podstawowej zasady wspólnego systemu VAT, jaką jest zasada opodatkowania transakcji w miejscu faktycznej konsumpcji towaru lub usługi. Efekt czynności związanych z nieruchomościami jest bowiem w większości przypadków wykorzystywany w miejscu lokalizacji nieruchomości.

W tym miejscu należy podkreślić jednak, że reguła art. 47 Dyrektywy 2006/112/WE ma zastosowanie tylko w sytuacjach, w których wynik prac wiąże się z konkretną nieruchomością.

Przepis ten – jak wynika z jego brzmienia – stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu którym jest nieruchomość. Usługi które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące – determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością. Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy – powtórzona za treścią art. 47 Dyrektywy – dotyczy jedynie usług, które związane są z konkretną nieruchomością – jedynie wówczas można w praktyce zastosować opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości.

Jak wynika z okoliczności przedstawionych we wniosku, usługi świadczone na rzecz kontrahenta nie są usługami świadczonymi przez rzeczoznawców, nie są usługami pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, a także nie są usługami zakwaterowania (w żadnej postaci), nie są także usługami przygotowania i koordynowania prac budowlanych w żadnym zakresie. Usługi Wnioskodawcy nie służą bezpośrednim potrzebom konkretnej nieruchomości.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, iż usługi doradcze świadczone przez Wnioskodawcę nie mają bezpośredniego związku z nieruchomością i tym samym nie spełniają dyspozycji art. 28e ustawy. Zatem należy stwierdzić, że skoro – jak wskazał Wnioskodawca – kontrahent, na rzecz którego Zainteresowany świadczy przedmiotowe usługi, jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy, to w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zasada wyrażona w art. 28b ust. 1 ustawy, zgodnie z którą miejscem opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług, jest miejsce, w którym usługobiorca posiada siedzibę działalności gospodarczej. W związku z tym, usługi doradcze nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski. Jednakże świadcząc przedmiotowe usługi Wnioskodawca występuje w charakterze polskiego podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym winien wystawić fakturę dokumentującą świadczone usługi.

Według art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   2. państwa trzeciego.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1) ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Stosownie do art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać m.in.:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem;
16. w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1 - wyrazy „metoda kasowa”;
17. w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 - wyraz „samofakturowanie”;
18. w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie” (…).

Zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 1 i 2 ww. ustawy, faktura może nie zawierać:

1. w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. a - danych określonych w ust. 1 pkt 10 i 12-14,
2. w przypadku, o którym mowa w art. 106a pkt 2 lit. b - danych określonych w ust. 1 pkt 5 i 12-14.

Biorąc pod uwagę, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi doradcze na rzecz podatnika mającego siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Wielkiej Brytanii nie podlegają opodatkowaniu na terytorium Polski, to faktura wystawiona przez Wnioskodawcę za wykonane usługi powinna zawierać wyrazy „odwrotne obciążenie”. Przy czym Wnioskodawca wystawiając fakturę dokumentującą świadczenie tych usług nie wykazuje na niej stawki i kwoty podatku, a zamiast tego może na niej umieścić określenie „NP” („nie podlega”), bowiem przepisy nie sprzeciwiają się umieszczaniu na fakturze dodatkowych adnotacji.

Wobec powyższego, oceniając stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.