Interpretacja dotyczy nieodpłatnego zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego, w którym Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką wraz z byłym małżonkiem. Wnioskodawczyni pyta, czy przy ustalaniu podstawy opodatkowania wartość nieruchomości może być pomniejszona o obciążenie hipoteką, czy w takim przypadku podatek od spadków i darowizn wyniesie 0 zł oraz czy konieczne jest złożenie deklaracji podatkowej. Organ podatkowy uznał, że Wnioskodawczyni ma rację w kwestii pomniejszenia wartości nieruchomości o obciążenie hipoteką oraz ustalenia podstawy opodatkowania na poziomie 0 zł. Natomiast organ zakwestionował stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące obowiązku złożenia deklaracji podatkowej, wskazując, że w sytuacji, gdy podstawa opodatkowania wynosi 0 zł, nie ma obowiązku składania deklaracji, ponieważ podatek jest pobierany przez notariusza jako płatnika.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyInterpretacja indywidualna
– stanowisko w części nieprawidłowe i w części prawidłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od spadków i darowizn:
- w części dotyczącej obowiązku złożenia zeznania podatkowego – jest nieprawidłowe,
- w pozostałej części – jest prawidłowe.
5 listopada 2021 r. wpłynął Pani wniosek z 5 listopada 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Wniosek dotyczy nieodpłatnego zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego.
Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką lokalu mieszkalnego położonego w P. o powierzchni 58,08m2, zakupionego 24 lutego 2009 r. w ramach małżeńskiej wspólnoty majątkowej. Małżeństwo zostało zakończone rozwodem 13 września 2019 r. bez orzekania o sposobie korzystania z mieszkania. Na podstawie umowy ustnej jest ono zamieszkiwane przez Wnioskodawczynię, a były małżonek wyprowadził się. Do tej pory nie została zawarta umowa notarialna podziału mieszkania. Drugim współwłaścicielem w części równej jest były małżonek, czyli osoba fizyczna, należąca do III grupy podatkowej (zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn). Zakup nieruchomości sfinansowany został z małżeńskiego majątku wspólnego w wysokości ok. 238.316,63 zł. Koszt ten został poniesiony częściowo z wkładu własnego w wysokości 19.454,63 zł oraz z zaciągniętego kredytu hipotecznego w wysokości 218.862,00 zł. Kredyt został zaciągnięty w Banku. Stronami przedmiotowej umowy mieszkaniowego kredytu hipotecznego z 2 stycznia 2008 r. była Wnioskodawczyni oraz jej były małżonek. Nieruchomość jest obciążona hipoteką kaucyjną do kwoty 437.724,00 zł na rzecz Banku, jako zabezpieczenie udzielonego kredytu na zakup tej nieruchomości. Współwłaściciele zamierzają w najbliższym czasie dokonać nieodpłatnego zniesienia współwłasności przedmiotowej nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni wraz z jednoczesnym przejęciem wszystkich obciążeń wynikających z umowy kredytu. Obecna wartość nieruchomości to około 377.000,00 zł. Nieruchomość została nabyta 24 lutego 2009 r. (umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia własności zawarte przed notariuszem w Kancelarii Notarialnej), natomiast nieodpłatne zniesienie współwłasności ma nastąpić w roku 2022. Od początku istnienia umowy kredytowej, spłacane są regularnie ustalone raty kredytowe. Od momentu ustania małżeństwa we wrześniu 2019 r., raty Wnioskodawczyni spłaca samodzielnie z jej majątku osobistego.
Pytania
1. Czy przy ustaleniu podstawy opodatkowania wartość nieruchomości może być pomniejszona o obciążenie, jakim jest hipoteka?
2. Czy w tym konkretnym przypadku, gdzie hipoteka przewyższa wartość nieruchomości podatek od spadków i darowizn będzie wynosił 0 zł?
3. Czy w przypadku kiedy podatek od spadków i darowizn będzie równy zero powinno się złożyć deklarację?
Zdaniem Wnioskodawczyni przy ustaleniu podstawy opodatkowania wartość nieruchomości może być pomniejszona o obciążenie, jakim jest hipoteka. Przy obliczaniu podstawy opodatkowania należy zastosować art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, który stanowi, że podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Wskazać również należy, że wartość nieruchomości przy zniesieniu współwłasności przyjmuje się z dnia powstania obowiązku podatkowego, tzn. z chwili zawarcia umowy albo ugody lub współwłasności. Zasadą jest, że wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw (art. 8 ust. 1 ustawy). Po zbadaniu rynku nieruchomości na terenie pobliskim położenia nieruchomości wycenia jej wartość na 377.000,00 zł. Co istotne w kontekście postawionych we wniosku pytań, ustawodawca nie podaje definicji długów i ciężarów, które mają zostać potrącone od ustalonej wartości nieruchomości. Wiadomo jednak, że te długi i ciężary w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowią katalog otwarty. Pojęcie „długów” w rozumieniu art. 7 ww. ustawy, obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia, do których poniesienia zobowiązany jest nabywca. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jego wartości. „Ciężarem” natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika. W przedmiotowej sprawie ciężarem obciążającym nieruchomość będzie ustanowiona na niej hipoteka. W myśl art. 65 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece – w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).
W świetle powołanych przepisów, w przypadku nabycia udziału w nieruchomości obciążonej hipoteką, obciążenie to stanowi ciężar w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Zatem wartość udziału w nieruchomości (1/2) nabytego w wyniku nieodpłatnego zniesienia współwłasności powinna być pomniejszona o połowę kwoty hipoteki. Dodatkowo, stosownie do art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 4.902,00 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej. W sprawie wartość hipoteki (przypadająca na nabywany udział) przekroczy wartość nabywanego udziału w nieruchomości, a więc podstawa opodatkowania wyniesie zero.
Obowiązek składania zeznań podatkowych nie dotyczy przypadków, w których podatek jest pobierany przez płatnika (art. 17a ust. 2 ustawy). Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, notariusze są płatnikami podatku od dokonanej w formie aktu notarialnego umowy nieodpłatnego zniesienia współwłasności lub ugody w tym przedmiocie. Jeśli więc zniesienie współwłasności odbędzie się polubownie w formie aktu notarialnego, to notariusz obowiązany będzie złożyć stosowne zeznanie podatkowe.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku w części dotyczącej obowiązku złożenia zeznania podatkowego jest nieprawidłowe, w pozostałej części – jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2021 r. poz. 1043):
Podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.
Jako, że przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn nie definiują pojęcia „współwłasność”, należy odwołać się do odpowiednich przepisów uregulowanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).
Na podstawie art. 195 Kodeksu cywilnego:
Własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).
Zgodnie z art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego:
Każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.
Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego. W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.
W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:
podział rzeczy wspólnej, czyli np. podzielenie jednej nieruchomości na kilka mniejszych (tzw. podział fizyczny),
przyznanie rzeczy jednemu lub niektórym ze współwłaścicieli,
sprzedaż rzeczy wspólnej (tzw. podział cywilny).
Zniesienie współwłasności bez spłat i dopłat podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.
Na podstawie art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn:
Obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy rzeczy i praw majątkowych.
W myśl art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy:
Obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności – z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn:
Podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.
Natomiast w myśl art. 7 ust. 6 cyt. ustawy:
Przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.
Ustawodawca nie podaje definicji długów i ciężarów. Jednocześnie rozszerza to pojęcie w art. 7 ust. 2 i 3 ustawy przykładowo wyliczając przypadki, które stanowią długi i ciężary. Oznacza to, iż długi i ciężary w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowią katalog otwarty. Pojęcie „długów” w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jego wartości.
„Ciężarem” natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową, np. hipoteka. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika.
Hipotekę regulują odrębne przepisy, a mianowicie ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. z 2019 r. poz. 2204 ze zm.).
W myśl art. 65 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece:
W celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).
W oparciu o art. 8 ust. 1 oraz ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn:
Wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw, a wartość praw do wkładów oszczędnościowych - w wysokości tych wkładów.
Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego.
Stosownie do art. 9 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy:
Opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 4.902,00 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.
Przy obliczeniu podatku od nabycia tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności ma także zastosowanie zasada kumulacji nabytych od tej samej osoby wartości rzeczy i praw majątkowych w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, oraz odliczenia kwoty wolnej od podatku (art. 9 ustawy).
Zgodnie z art. 14 ust. 1 oraz ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn:
Wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca.
Zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe.
W myśl art. 14 ust. 3 ww. ustawy:
Do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:
do grupy I – małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
do grupy II - zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
do grupy III - innych nabywców.
Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką lokalu mieszkalnego zakupionego 24 lutego 2009 r. w ramach małżeńskiej wspólnoty majątkowej. Małżeństwo zostało zakończone rozwodem 13 września 2019 r., bez orzekania o sposobie korzystania z mieszkania. Na podstawie umowy ustnej jest ono zamieszkiwane przez Wnioskodawczynię; były małżonek wyprowadził się. Do tej pory nie została zawarta umowa notarialna podziału mieszkania. Drugim współwłaścicielem w części równej jest były małżonek – osoba fizyczna należąca do III grupy podatkowej. Zakup nieruchomości sfinansowany został z małżeńskiego majątku wspólnego w wysokości ok. 238.316,63 zł. Koszt ten został poniesiony częściowo z wkładu własnego w wysokości 19.454,63 zł oraz z zaciągniętego kredytu hipotecznego w wysokości 218.862,00 zł. Stronami przedmiotowej umowy mieszkaniowego kredytu hipotecznego z 2 stycznia 2008 r. była Wnioskodawczyni oraz jej były małżonek. Nieruchomość jest obciążona hipoteką kaucyjną do kwoty 437.724,00 zł. Byli małżonkowie w najbliższym czasie zamierzają dokonać nieodpłatnego zniesienia współwłasności przedmiotowej nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni wraz z jednoczesnym przejęciem przez nią wszystkich obciążeń wynikających z umowy kredytu. Obecna wartość nieruchomości to około 377.000,00 zł. Nieruchomość została nabyta 24 lutego 2009 r. (umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia własności zawarte przed notariuszem w Kancelarii Notarialnej), natomiast nieodpłatne zniesienie współwłasności ma nastąpić w roku 2022. Od początku istnienia umowy kredytowej, regularnie spłacane są ustalone raty kredytowe. Od momentu ustania małżeństwa we wrześniu 2019 r., raty spłaca samodzielnie Wnioskodawczyni z jej majątku osobistego.
Z treści wniosku nie wynika, by miały miejsce spłaty czy dopłaty związane z planowanym zniesieniem współwłasności prawa do lokalu mieszkalnego.
Wobec powyższego stwierdzić należy, że skoro dokonana zostanie czynność prawna dotycząca zniesienia współwłasności lokalu mieszkalnego (a nie podział majątku dorobkowego małżonków), bez obowiązku spłat i dopłat, to nabycie przez Panią lokalu mieszkalnego (udziału, który przysługiwał byłemu mężowi) podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Podstawę opodatkowania należy ustalić zgodnie z art. 7 ust. 1 i 6 cyt. ustawy.
Ustanowiona na ww. prawie hipoteka stanowić będzie obciążenie, które należy zaliczyć do długów i ciężarów w rozumieniu art. 7 ww. ustawy. Zatem wartość 1/2 części lokalu mieszkalnego (wynikająca ze wspólnoty małżeńskiej), nabyta przez Panią w drodze zniesienia współwłasności, powinna być pomniejszona o 1/2 część kwoty hipoteki.
Dla kwestii ustalenia podstawy opodatkowania nie ma znaczenia fakt jaka kwota kredytu pozostała do spłacenia. Istotna jest kwota hipoteki, którą zostało obciążone opisane we wniosku prawo do lokalu mieszkalnego.
Zatem skoro w przedmiotowej sprawie – jak wynika z wniosku – wartość hipoteki (przypadająca na nabywany udział) przekroczy wartość nabywanego udziału w lokalu mieszkalnym, to podstawa opodatkowania wyniesie zero. Tym samym w omawianej sprawie obowiązek podatkowy co prawda wystąpi, jednak nie dojdzie do powstania zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn. W związku z powyższym nie będzie na Pani ciążył obowiązek uiszczenia podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia na podstawie zniesienia współwłasności, (jeżeli istotnie taka umowa będzie zawarta).
Pani stanowisko należy w tej części uznać za prawidłowe.
Ze stanowiskiem zajętym do pytania nr 3, w którym Pani wskazała, że jeśli zniesienie współwłasności odbędzie się polubownie w formie aktu notarialnego, to notariusz jako płatnik zobowiązany będzie do złożenia stosownego zeznanie podatkowego – nie możemy się zgodzić.
Przepis art. 17a ust. 1 i 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowi, że:
Podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru (SD-3). Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.
Obowiązek składania zeznań podatkowych nie dotyczy przypadków, w których podatek jest pobierany przez płatnika.
Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy:
Notariusze są płatnikami podatku od dokonanej w formie aktu notarialnego umowy nieodpłatnego zniesienia współwłasności lub ugody w tym przedmiocie.
W myśl art. 18 ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn:
Płatnicy są obowiązani:
prowadzić rejestr podatku,
pobrać należny podatek z chwilą sporządzenia aktu notarialnego, z zastrzeżeniem ust. 3,
wpłacić pobrany podatek na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy ze względu na siedzibę płatnika wykonuje swoje zadania, w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek, a także przekazać w tym terminie, w formie elektronicznej, deklarację o wysokości pobranego i wpłaconego przez płatnika podatku, w tym informację o kwocie podatku należnego poszczególnym gminom,
przekazywać w terminie, o którym mowa w pkt 3, naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu ze względu na siedzibę płatnika sporządzoną w formie papierowej albo w formie elektronicznej informację zawierającą treść aktów notarialnych lub dane z tych aktów dotyczące czynności, o których mowa w ust. 1.
W przywołanym art. 18 ustawy o podatku od spadków i darowizn, regulującym obowiązki płatnika, notariusza nie zobowiązano do składania zeznania podatkowego. W przepisie tym, notariusz jako płatnik został zobowiązany do prowadzenia rejestru podatku, do pobrania należnego podatku z chwilą sporządzenia aktu notarialnego (pod warunkiem, że dojdzie do powstania zobowiązania podatkowego) oraz do wpłacenia tego podatku do właściwego urzędu skarbowego oraz do przekazania do naczelnika urzędu skarbowego odpowiednich informacji.
W omawianej sprawie – jak już wyżej wskazano – obowiązek podatkowy co prawda wystąpi, jednak nie dojdzie do powstania zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn. Zatem jeżeli podstawa opodatkowania, którą stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość) wynosi zero, to notariusz nie ma obowiązku pobrania podatku, a już na pewno (wbrew temu jak twierdzi Pani) nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego, gdyż nie leży to w jego kompetencjach, o czym stanowi art. 18 ustawy o podatku od spadków i darowizn.
Pani stanowisko w zakresie pytania nr 3 uznano za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (`(...)`). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili