INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 września 2021 r. (data wpływu – 17 września 2021 r.), uzupełnionym 9 listopada 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku z Holandii – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 17 września 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia spadku z Holandii.
Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 2 listopada 2021 r. znak: 0111-KDIB2-3.4015.172.2021.1.MD wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 9 listopada 2021 r.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
Na mocy testamentu jednym ze spadkobierców zmarłego obywatela Holandii został ustanowiony Wnioskodawca – również obywatel Holandii, będący polskim rezydentem podatkowym.
Zmarłego oraz Wnioskodawcę łączył III stopień pokrewieństwa, tj. wspólnymi przodkami dla nich byli pradziadkowie.
Na mocy pozostawionego przez zmarłego testamentu, Wnioskodawcy z masy spadkowej przypadły środki pieniężne w łącznej wysokości 885 506 EUR, które to środki Wnioskodawca objął w posiadanie.
Z tytułu objęcia spadku, Wnioskodawca zapłacił w Holandii podatek od spadku w łącznej wysokości 341 529 EUR. Na przedmiotową kwotę podatku składała się kwota podatku równa 38 016 EUR płatna od kwoty 126 753 EUR po stawce 30% oraz kwota podatku w wysokości 303 513 EUR płatna od kwoty 758 783 EUR (tj. różnicy wysokości otrzymanego spadku i kwoty stanowiącej podstawę opodatkowania o niższej 30% stawce) po stawce 40%.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
1. Czy podatek od spadku zapłacony przez Wnioskodawcę na terytorium Holandii stanowi ciężar nabytego spadku w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, który należy uwzględnić jako potrącenie przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn w Polsce?
2. Czy wobec uznania, że podatek zapłacony w Holandii od nabytego spadku stanowi jego ciężar, należy złożyć zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych (SD-3) i każdą z kwot podatku (różne stawki) zapłaconego w Holandii wskazać jako oddzielny ciężar nabytego spadku, czy też należy wskazać łączną wartość zapłaconego podatku?
3. Czy celem przedłożenia dowodów na zaistnienie ciężaru nabytego spadku w zakresie zapłaty podatku od spadku w Holandii będzie wystarczającym przedłożenie Urzędowi Skarbowemu potwierdzenia płatności z rachunku bankowego oraz europejskiego poświadczenia spadkowego lub testamentu, czy też niezbędnym jest uzyskanie innego zaświadczenia konkretnej treści od holenderskiego urzędu właściwego w zakresie podatku od spadków – jeśli tak to jakiej treści?
Zdaniem Wnioskodawcy:
1. Wysokość zapłaconego podatku w Holandii na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn powinna zostać zaliczona jako ciężar nabytego spadku, który należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn w Polsce, gdyż przedmiotem opodatkowania jest nabyty spadek a podatek „ciąży” na spadku. Tym samym podstawa obliczenia należnego w Polsce podatku od spadku powinna zostać pomniejszona o wysokość podatku zapłaconego w Holandii, tj. o kwotę 341 529 EUR.
2. Z uwagi na zaistnienie obowiązku podatkowego od nabytego spadku należy złożyć deklarację SD-3. Zastosowanie różnych stawek podatkowych przez Holandię, zdaniem Wnioskodawcy, nie ma znaczenia przy wypełnianiu deklaracji SD-3, jako że ciężar nabywanego spadku stanowi łącznie całkowita kwota zapłaconego podatku należna od wartości nabytego spadku. Tym samym w pozycji G2 właściwej do wykazania ciężarów nabytego spadku wystarczającym jest wykazanie łącznej sumy zapłaconego podatku.
3. Zdaniem Wnioskodawcy, wystarczającym dowodem na faktyczne zaistnienie ciężaru spadku i spełnienie związanego z tym obowiązku będzie przedłożenie Urzędowi Skarbowemu potwierdzenia płatności podatku z rachunku bankowego wraz z europejskim poświadczeniem spadkowym lub testamentem.
W ocenie Wnioskodawcy bezspornym jest, że w zaistniałej sytuacji nabycie przez niego – polskiego rezydenta podatkowego, spadku po zmarłym obywatelu Holandii będzie podlegało opodatkowaniu na podstawie art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, stanowiącego, że: „Obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych”, który to przepis pozostaje w ścisłym związku z art. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, tj.: „Nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą podlega podatkowi, jeżeli w chwili otwarcia spadku lub zawarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej”.
Niemniej jednak, istotnym aspektem w przedmiotowej sprawie dla Wnioskodawcy jest podstawa opodatkowania spadku po testatorze. Zgodnie bowiem z art. 7 ust.1 ustawy o podatku od spadków i darowizn: ”Podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.(`(...)`)”. W zaistniałej sytuacji „wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych” przed wszelkimi potrąceniami będzie stanowiła kwota 855 506 EUR. Jednakże z uwagi na to, że w Holandii nabyta przez Wnioskodawcę część spadku została obciążona obowiązkowym podatkiem w wysokości 341 529 EUR (ok. 38,6% należnego mu udziału w spadku), to kluczowym dla wykazania podstawy opodatkowania podatkiem od spadku w Polsce będzie określenie czy zapłacony w Holandii podatek stanowi ów „ciężar”, który należy potrącić z kwoty 855 806 EUR.
Wnioskodawca wyraża pogląd, że chociaż w art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn ustawodawca w kontekście „ciężaru” wskazał pewien katalog zobowiązań, to jednak nie określił go jako katalogu enumeratywnego, na co wskazywałoby użycie – gdyby miał taki zamiar, np. sformułowania „ciężar spadku stanowi wyłącznie:”. Brak też takiego sformułowania nawet w przypadku wykazania dość obszernego katalogu – szczególnie w ust. 3 – nie oznacza, że ustawodawca chciał ograniczyć pojęcie „ciężar” do tam ujętych rodzajów zobowiązań. Ponadto, zdaniem Wnioskodawcy zastosowanie różnorodnego katalogu zobowiązań w powyższych przepisach miało na celu wyłącznie wykazanie, że katalog ów jest „katalogiem otwartym”. Tym samym, zasadnym w tej sytuacji jest zastosowanie się do wykładni językowej pojęcia „ciężar”, aby móc określić czy podatek od nabytego spadku zapłacony w Holandii stanowi ów „ciężar”.
Zgodnie bowiem z wykładnią językową, „ciężar” oznacza powinność lub obowiązek, zwykle trudny do wypełnienia (https://sjp.pwn.pl/szukaj/ciężar.html). Podatek z kolei bez wątpienia stanowi obowiązek, na co wskazuje użyty przez ustawodawcę już w pierwszych słowach art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwrot „obowiązek podatkowy”. Z kolei w art. 2 ustawodawca wskazuje, że w zakresie przedmiotowym podatek należny jest od „Nabycia własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą”. Tym samym ustawodawca wskazuje wprost, że podatek od spadku jest „ciężarem” spadku, gdyż jest z nim ściśle powiązany zarówno co do wysokości jak i przede wszystkim co do istnienia. Oczywiście w tym przypadku będziemy mówili wyłącznie o podatku od spadku należnym w kraju innym niż Polska – a więc jak w tej sprawie Holandii, gdyż odmienna sytuacja byłaby nielogiczna i bez wątpienia sprzeczna z intencją ustawodawcy.
Dodatkowo nadmienić należy, że chociaż w przedmiotowej sprawie nie będą miały zastosowania postanowienia żadnej z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, to jednak z intencji ustawodawcy w tym zakresie należy wywnioskować, że co do zasady dąży on jednak do minimalizowania skutków podwójnego opodatkowania – z czym niewątpliwie mamy w przedmiotowej sprawie do czynienia. Możliwość zaliczenia do pojęcia „ciężar” wskazanego w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn podatku od spadku zapłaconego w Holandii, w ocenie Wnioskodawcy, jest spójna z polityką minimalizowania skutków podwójnego podatkowania wskazaną powyżej. Brak rozwiązania kwestii podatku od spadków w umowie między Polską a Holandią, w ocenie Wnioskodawcy, wynika z tego, że zostało to już uregulowane w postaci „katalogu otwartego” w odniesieniu do pojęcia „ciężar” w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn i tym samym nie było intencji dalszego doprecyzowywania tej kwestii w odrębnym dokumencie.
Ponadto Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że odnośnie podwójnego opodatkowania spadków transgranicznych, Komisja Europejska 15 grudnia 2011 r. przyjęła Zalecenie dotyczące zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu spadków (K (2011) 8819) oraz wydała Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady i Europejskiego Komitetu Ekonomicznospołecznego:
Zwalczanie przeszkód w odniesieniu do opodatkowania spadków transgranicznych w obrębie UE (KOM(2011)864). Stanowisko Komisji znajduje podstawę w art. 293 TWE.
Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, jest to kolejny argument przemawiający za słusznością podejścia wskazanego przez niego w pkt 1 wniosku. Niezastosowanie przedmiotowego podejścia stanowiłoby bowiem naruszenie art. 32 Konstytucji RP w związku z art. 2, 84 i 217 Konstytucji RP, bowiem wobec części państw członkowskich Unii Europejskiej stosowane są już preferencyjne zasady w zakresie opodatkowania spadków nabytych za granicą – np. Austrii czy Czech.
Jeżeli chodzi o kwestię deklaracji SD-3, bezspornym – zdaniem Wnioskodawcy – będzie obowiązek jej złożenia, jak wynika to z art. 17a ustawy o podatku od spadków i darowizn. Zgodnie bowiem z treścią § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 27 listopada 2015 r. w sprawie zeznania podatkowego składanego przez podatników podatku od spadków i darowizn, dokumentem potwierdzającym nabycie spadku i jego wysokość będzie w tym przypadku europejskie poświadczenie spadkowe lub testament. Jeżeli chodzi o sposób wykazania wartości ciężarów, to zastosowanie będzie miał § 3 pkt 2 przedmiotowego rozporządzenia, zgodnie z którym zastosowano katalog otwarty dokumentów potwierdzających faktycznie poniesione koszty. Niemniej jednak z rzeczonego katalogu pośrednio można wywnioskować, że potwierdzenie dokonania płatności z rachunku bankowego tytułem opłacenia należności podatkowych od przedmiotowego spadku będzie wystarczające, gdyż obowiązek podatkowy i jego wysokość wynika z przepisów prawa bezwzględnie obowiązujących – zgodnie bowiem z doktryną oraz orzecznictwem dowodów z prawa się nie przeprowadza, natomiast potwierdzenie płatności stanowi jedynie niejako „dowód pomocniczy” potwierdzający wykonanie obowiązku.
Z kolei w przepisach prawa polskiego – zarówno ustawie od podatku od spadków i darowizn, jak i rozporządzeniu Ministra Finansów z 27 listopada 2015 r. w sprawie zeznania podatkowego składanego przez podatników podatku od spadków i darowizn, brak jest informacji w zakresie sposobu wykazywania w deklaracji ciężaru będącego należnością z tytułu podatku obliczanego według różnych stawek podatkowych. Niemniej jednak, zdaniem Wnioskodawcy, należałoby w jednej pozycji wykazać całkowitą sumę podatku zapłaconego w Holandii. Za takim podejściem przemawia sposób wykazywania wszelkich przychodów uzyskiwanych przez podatnika w zeznaniach rocznych, gdzie z danego tytułu (np. stosunku pracy w deklaracji PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-37 w poz. 40) wykazuje się sumę wszelkich przychodów.
Mając powyższe na uwadze, w pełni zasadnym jest podzielenie przez organ stanowiska wyrażonego przez Wnioskodawcę, że podstawę opodatkowania przedmiotowego spadku stanowić będzie kwota 855 506 EUR pomniejszona o 341 529 EUR z tytułu zapłaconego przez spadkobiercę podatku w Holandii, i że w zakresie obowiązku wykazania istnienia i wysokości ciężaru nabytego spadku wystarczającym będzie przedłożenie Urzędowi dokumentu potwierdzającego nabycie spadku oraz potwierdzenia dokonania płatności z tytułu ciążącego na spadku podatku.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2021 r. poz. 1043) – podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego.
Stosownie do art. 2 ww. ustawy – nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą podlega podatkowi, jeżeli w chwili otwarcia spadku lub zawarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Zgodnie z powyższym w sytuacji nabycia w spadku przedmiotów lub praw majątkowych znajdujących się lub wykonywanych za granicą, czynnikiem decydującym o podleganiu ustawie o podatku od spadków i darowizn jest posiadanie przez spadkobiercę obywatelstwa polskiego lub stałego miejsca pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili otwarcia spadku. Zatem spadkobierca, który w chwili otwarciu spadku był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn od nabytej własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz od nabytej własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą.
W myśl art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn – obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.
Na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – obowiązek podatkowy powstaje przy nabyciu w drodze dziedziczenia – z chwilą przyjęcia spadku.
Jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia. W przypadku gdy nabycie nie zostało zgłoszone do opodatkowania, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą powołania się przez podatnika przed organem podatkowym na fakt nabycia (art. 6 ust. 4 ww. ustawy).
Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że na mocy testamentu jednym ze spadkobierców zmarłego obywatela Holandii został ustanowiony Wnioskodawca – również obywatel Holandii, będący polskim rezydentem podatkowym. Zmarłego oraz Wnioskodawcę łączył III stopień pokrewieństwa. Na mocy pozostawionego przez zmarłego testamentu, Wnioskodawcy z masy spadkowej przypadły środki pieniężne w łącznej wysokości 885 506 EUR, które to środki Wnioskodawca objął w posiadanie. Z tytułu objęcia spadku Wnioskodawca zapłacił w Holandii podatek od spadku w łącznej wysokości 341 529 EUR.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o podatku od spadków i darowizn, podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.
Z kolei art. 7 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że do długów i ciężarów zalicza się również koszty leczenia i opieki w czasie ostatniej choroby spadkodawcy, jeżeli nie zostały pokryte za jego życia i z jego majątku, koszty pogrzebu spadkodawcy, łącznie z nagrobkiem, w takim zakresie, w jakim koszty te odpowiadają zwyczajom przyjętym w danym środowisku, jeżeli nie zostały pokryte z majątku spadkodawcy, z zasiłku pogrzebowego lub nie zostały zwrócone w innej formie, oraz koszty postępowania spadkowego, wynagrodzenie wykonawcy testamentu, obowiązki wykonania zapisów i poleceń zamieszczonych w testamencie, wypłaty z tytułu zachowku oraz inne obowiązki wynikające z przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących spadków.
Konstrukcja art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn wskazuje zatem, że w każdym wypadku podstawą opodatkowania jest czysta wartość przedmiotu opodatkowania. Kolejne przepisy tego artykułu potwierdzają jedynie, że ustawa ustanawia wszelkie możliwości zaliczenia do ciężarów i długów takich należności, które spadkobierca poniósł lub zobowiązany będzie ponieść na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących spadków.
Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie określa na własne potrzeby pojęcia długów i ciężarów, niezbędne zatem jest odniesienie do znaczenia, jakie mają one w przepisach prawa cywilnego. Definicja długów i ciężarów spadkowych wynika z definicji spadku zawartej w art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.). W myśl tego przepisu, do spadku należą prawa i obowiązki majątkowe spadkodawcy z wyłączeniem tych, które bądź są ściśle związane z jego osobą, bądź też przechodzą na określone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. Długiem związanym z nabyciem spadku są więc obowiązki majątkowe zmarłego wynikające ze stosunków prawnych pozostających w mocy mimo jego śmierci, które z tą datą przeszły na spadkobierców. Można przyjąć, że takie długi obejmuje art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Natomiast art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, będący w znacznej mierze powtórzeniem art. 922 § 3 Kodeksu cywilnego, rozszerza ten zakres i dotyczy obciążeń, które nie wynikają ze stosunków prawnych istniejących za życia spadkodawcy, lecz powstają z mocy przepisów prawa spadkowego i ponoszonych już przez spadkobiercę.
Do długów i ciężarów zalicza się również:
- koszty leczenia i opieki w czasie ostatniej choroby spadkodawcy, jeżeli nie zostały pokryte za jego życia i z jego majątku,
- koszty pogrzebu spadkodawcy, łącznie z nagrobkiem, w takim zakresie, w jakim koszty te odpowiadają zwyczajom przyjętym w danym środowisku, jeżeli nie zostały pokryte z majątku spadkodawcy, z zasiłku pogrzebowego lub nie zostały zwrócone w innej formie,
- oraz koszty postępowania spadkowego, wynagrodzenie wykonawcy testamentu, obowiązki wykonania zapisów i poleceń zamieszczonych w testamencie, wypłaty z tytułu zachowku oraz inne obowiązki wynikające z przepisów Kodeksu cywilnego dotyczące spadków.
Do zbioru pomniejszających podstawę opodatkowania wydatków nie można jednak zaliczyć podatku zapłaconego za granicą. W tym względzie Organ opowiada się za stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjętym w wyroku z 18 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 2287/10, gdzie wskazano, że z przepisów art. 7 ust. 1-3 wynika, „że jako długi i ciężary w rozumieniu art. 7 ust. 1 u.p.s.d. traktowane są, oprócz długów spadkodawcy przechodzących na spadkobiercę zgodnie z art. 922 § 1 w związku z § 2 K.c., także obciążenia należące do długów spadkowych zgodnie z art. 922 § 3 K.c. oraz koszty leczenia i opieki w czasie ostatniej choroby spadkodawcy, które – jako poniesione na rzecz spadkodawcy przed jego śmiercią – mogłyby być zaliczone do długów spadkodawcy. Są to obciążenia bezpośrednio związane z obowiązkami przewidzianymi w przepisach K.c. dotyczących spadków. Zapłacony (w Niemczech) w związku z nabyciem spadku podatek nie należy do tej kategorii obciążeń – nie wynika z prawa cywilnego, nie ciążył na spadkodawcy, jego poniesienie nie jest konieczne dla nabycia spadku, potwierdzenia statusu spadkobiercy, ani wykonania testamentu.”
Przenosząc treść powołanych wyżej przepisów na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, że podatek jaki zapłacił Wnioskodawca w Holandii w związku z nabyciem spadku nie należy do kategorii obciążeń, o których mowa w art. 7 ust. 1-3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, gdyż nie wynika z prawa cywilnego; nie ciążył na spadkodawcy, a jego poniesienie nie było konieczne dla nabycia spadku, potwierdzenia statusu spadkobiercy, ani wykonania testamentu.
Odnosząc się do kwestii uwzględnienia preferencyjnych zasad opodatkowania spadku nabytego z Czech czy Austrii, Organ zwraca uwagę, że z tymi państwami Rzeczpospolita Polska zawarła stosowne umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatku od spadku. Umowy takiej Rzeczpospolita Polska nie posiada jednak z przedmiotowo istotną Holandią. Nie zostały także sformułowane takie regulacje unijne, które stanowiłyby w tym zakresie prawo powszechnie obowiązujące, tj. rozporządzenia lub dyrektywy, a z których wynikałyby zasady unikania podwójnego opodatkowania tzw. spadków transgranicznych.
Tym samym aTaką też kwotę należy wykazać w zeznaniu o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych SD-3, którego obowiązek złożenia wynika z art. 17a ustawy o podatku od spadków i darowizn. Zgodnie z tym przepisem, podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.
W związku z powyższym, w zakresie pytań oznaczonych nr 2 i 3 odstąpiono od ich analizy, ponieważ zostały zadane przez Wnioskodawcę pod warunkiem uznania, że podatek zapłacony w Holandii stanowi obciążenie nabytego spadku.
Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
-
z zastosowaniem art. 119a;
-
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
-
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w `(...)` za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.