Wnioskodawczyni oraz jej były partner nabyli nieruchomość w współwłasność, każdy z udziałem 1/2. Nieruchomość została w 80% sfinansowana kredytem hipotecznym, na który ustanowiono hipotekę do kwoty 462.000 zł. Wnioskodawczyni i jej były partner planują nieodpłatne zniesienie współwłasności nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni, przy czym Wnioskodawczyni przejmie wszystkie obciążenia wynikające z umowy kredytu. Organ podatkowy uznał, że w związku z tym zniesieniem współwłasności Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku od spadków i darowizn, ponieważ wartość hipoteki przypadająca na nabywany przez nią udział przewyższy wartość nabywanego udziału w nieruchomości, co spowoduje, że podstawa opodatkowania, stanowiąca czystą wartość udziału w nieruchomości, wyniesie zero.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyINTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 12 lutego 2021 r. (data wpływu 16 lutego 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości –jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 16 lutego 2021 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych zniesienia współwłasności nieruchomości.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:
W dniu 24 listopada 2017 r. Wnioskodawczyni wraz z byłym Partnerem – osobą niespokrewnioną i nie będącą w związku małżeńskim, oboje stanu wolnego, kupili nieruchomość obejmującą działkę zabudowaną budynkiem mieszkalnym na współwłasność w udziale ½ części Wnioskodawczyni oraz w udziale ½ byłego Partnera. Nieruchomość tę kupili za cenę 385.000,00 zł. Cena została opłacona ze środków w 20% z wkładu własnego (77.000,00 zł) oraz w 80% z kredytu hipotecznego (308.000,00 zł). Kredyt został zaciągnięty w Banku. Stronami przedmiotowej umowy złotowego kredytu hipotecznego z 2 listopada 2017 r. są współwłaściciele nieruchomości. Na nabytej nieruchomości ustanowiono hipotekę do kwoty 462.000,00 zł na zabezpieczenie wierzytelności przysługujących Bankowi z tytułu udzielonego kredytu.
Współwłaściciele zamierzają w najbliższym czasie dokonać nieodpłatnego zniesienia współwłasności przedmiotowej nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni z jednoczesnym przejęciem wszystkich obciążeń wynikających z umowy kredytu. Oboje nadal pozostają stanu wolnego i nie są małżeństwem. Zniesienie współwłasności udziału w nieruchomości odbędzie się w taki sposób, że były Partner przeniesie ½ udziału w nieruchomości na własność Wnioskodawczyni, tym samym Wnioskodawczyni stanie się jedynym właścicielem nieruchomości. Zniesienie współwłasności odbędzie się bez spłat i dopłat na rzecz byłego Partnera. Jednocześnie Wnioskodawczyni przejmie zobowiązanie kredytowe wynikające z umowy kredytu hipotecznego. W tym celu Wnioskodawczyni złożyła wniosek do Banku, w którym zawnioskowała o zmianę stron umowy kredytu hipotecznego w ten sposób, że Wnioskodawczyni przejmie zobowiązanie kredytowe wynikające z umowy kredytu hipotecznego i pozostanie jedynym dłużnikiem z tytułu wskazanej powyżej umowy, a były Partner zostanie zwolniony ze spłaty tego zobowiązania. Bank pozytywnie rozpatrzył złożony wniosek i wydał decyzję z 7 stycznia 2021 r., zgodnie z którą zobowiązał się do zmiany stron umowy kredytu hipotecznego i odpisania z niej byłego Partnera, pod warunkiem, że Wnioskodawczyni dostarczy do Banku akt notarialny potwierdzający przeniesienie ½ udziału w nieruchomości przez byłego Partnera na własność Wnioskodawczyni, tym samym Wnioskodawczyni stanie się jedynym właścicielem nieruchomości. W opisanej decyzji Banku wskazano aktualne saldo kredytu hipotecznego, tj. pozostałą kwotę do spłaty, która obejmuje spłatę kapitału bez odsetek (bez kosztów kredytu) w wysokości – 289.488,00 zł. W wydanej decyzji Bank pozostawił bez zmian ustanowioną hipotekę do kwoty 462.000,00 zł na zabezpieczenie wierzytelności przysługujących Bankowi z tytułu udzielonego kredytu. Obecna wartość nieruchomości wynosi 460.000,00 zł.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:
Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z opisanym we wniosku planowanym nieodpłatnym zniesieniem współwłasności Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku od spadków i darowizn.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podatkowi podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności. W związku z tym, że ustawa nie zawiera definicji współwłasności, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów uregulowanych w ustawie Kodeks cywilny. Możliwe jest zatem zniesienie współwłasności poprzez przyznanie rzeczy (nieruchomości) jednemu ze współwłaścicieli bez spłat i dopłat, co podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Stosownie do postanowień art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych, w tym przypadku na Wnioskodawczyni. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy – przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności. W myśl art. 7 ust. 6 cyt. ustawy o podatku od spadków i darowizn, przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy. Z powołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega jedynie takie zniesienie współwłasności, w następstwie którego podatnik nabywa rzeczy lub prawa w części przekraczającej wartość udziału, który pierwotnie (przed zniesieniem współwłasności nieruchomości) mu przysługiwał. Przy obliczaniu podstawy opodatkowania należy zastosować art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, który stanowi, że podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Pojęcie „długów” w rozumieniu art. 7 ww. ustawy obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia, do których poniesienia zobowiązany jest nabywca. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jego wartości. „Ciężarem” natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową. W przedmiotowej sprawie ciężarem obciążającym nieruchomość będzie ustanowiona na niej hipoteka. W myśl art. 65 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece – w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).
W świetle powołanych przepisów, zdaniem Wnioskodawczyni, w przypadku nabycia udziału w nieruchomości obciążonej hipoteką, jak w niniejszej sprawie, obciążenie to stanowi ciężar w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Zatem wartość udziału w nieruchomości (½) nabytego w wyniku nieodpłatnego zniesienia współwłasności powinna być pomniejszona o połowę kwoty wierzytelności zabezpieczonej hipoteką. Dodatkowo, stosownie do art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy, opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 4.902,00 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej. W niniejszej sprawie wartość hipoteki (przypadająca na nabywany udział) przekroczy wartość nabywanego udziału w nieruchomości, a więc podstawa opodatkowania wyniesie zero. Podsumowując, zdaniem Wnioskodawczyni, jeśli w zdarzeniu opisanym we wniosku dojdzie do zniesienia współwłasności nieruchomości, a co za tym idzie do przeniesienia na rzecz Wnioskodawczyni udziału ½ części należącego do byłego Partnera, zniesienie współwłasności odbędzie się bez jakichkolwiek spłat ze strony Wnioskodawczyni, a Wnioskodawczyni przejmie w całości obciążenie kredytem wraz z określoną przez Bank hipoteką do wysokości 462.000,00 zł (z czego ½ to 231.000,00 zł), a wartość rynkowa udziału ½ części we współwłasności przedmiotowej nieruchomości na dzień sporządzenia wniosku wynosi 230.000,00 zł – to stwierdzić należy, że wartość hipoteki (przypadająca na nabywany przez Wnioskodawczynię udział) przekroczy wartość ww. nabywanego udziału w nieruchomości, a podstawa opodatkowania (stanowiąca czystą wartość udziału w nieruchomości) wyniesie zero.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1813 ze zm.) – podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem nieodpłatnego zniesienia współwłasności.
W związku z tym, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji współwłasności, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów uregulowanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.).
Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego – własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). W myśl art. 196 § 1 Kodeksu cywilnego – współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Na podstawie art. 196 § 2 Kodeksu cywilnego – współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu. Zgodnie z art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego – każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.
Sposoby wyjścia ze stanu współwłasności regulują postanowienia art. 211 i art. 212 Kodeksu cywilnego.
W świetle wyżej powołanych przepisów zniesienie współwłasności może nastąpić w drodze umowy między współwłaścicielami albo, w braku zgody między współwłaścicielami, na podstawie orzeczenia sądu.
W ramach wymienionych trybów ustawodawca przewiduje trzy sposoby zniesienia współwłasności:
Zniesienie współwłasności dokonane poprzez przyznanie rzeczy (nieruchomości) jednemu ze współwłaścicieli bez spłat i dopłat podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.
Stosownie do postanowień art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn – obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.
Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy – przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności obowiązek podatkowy powstaje – z chwilą zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.
W myśl art. 7 ust. 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn – przy nabyciu w drodze nieodpłatnego zniesienia współwłasności podstawę opodatkowania stanowi wartość rzeczy lub praw majątkowych, w części przekraczającej wartość udziału we współwłasności, który przed jej zniesieniem przysługiwał nabywcy.
Z powołanego powyżej przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn podlega jedynie takie zniesienie współwłasności, w następstwie którego podatnik nabywa rzeczy lub prawa w części przekraczającej wartość udziału, który pierwotnie (przed zniesieniem współwłasności nieruchomości) mu przysługiwał.
Przy obliczaniu podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn należy mieć także na względzie przepis art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze ww. ustawy, w myśl którego – podstawę opodatkowania stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego.
Ustawodawca nie podaje definicji długów i ciężarów. Jednocześnie rozszerza to pojęcie w ust. 2 i 3 art. 7 ustawy o podatku od spadków i darowizn przykładowo wyliczając przypadki, które stanowią długi i ciężary. Oznacza to, iż długi i ciężary w rozumieniu ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowią katalog otwarty. Pojęcie „długów” w rozumieniu tego artykułu obejmuje wszelkie pieniężne roszczenia cywilnoprawne związane z przedmiotem nabycia, do których poniesienia zobowiązany jest nabywca. Równowartość tych roszczeń podlega potrąceniu od jego wartości. „Ciężarem” natomiast jest inne niż dług obciążenie nabytej rzeczy lub prawa, które w chwili nabycia zmniejsza jego wartość rynkową, np. hipoteka. Odliczenie długów i ciężarów jest wyrazem istoty (elementem konstrukcyjnym) podatku od spadków i darowizn, polegającej na opodatkowaniu przyrostu czystej wartości majątku podatnika.
Ustalenie podstawy opodatkowania składa się więc z dwóch etapów. W pierwszym należy określić wartość rzeczy lub praw majątkowych, których dotyczy zniesienie współwłasności, według zasady generalnej wyrażonej w art. 7 ust. 1 ustawy (czysta wartość, ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego). W drugim etapie ustala się udział, jaki przysługiwał dotychczas współwłaścicielowi i jego wartość. Podatkowi podlega bowiem nadwyżka wartości udziału.
Wskazać również należy, że wartość nieruchomości przy zniesieniu współwłasności przyjmuje się z dnia powstania obowiązku podatkowego, tzn. z chwili zawarcia umowy albo ugody lub uprawomocnienia się orzeczenia sądu, jeżeli ich skutkiem jest nieodpłatne zniesienie współwłasności.
Zasadą jest, że wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw (art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn).
Wartość rynkową rzeczy i praw majątkowych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w danej miejscowości w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku z uwzględnieniem ich stanu i stopnia zużycia oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju z dnia obowiązku podatkowego – art. 8 ust. 3 ww. ustawy.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn – opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej 4.902 zł – jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.
Art. 14 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że – wysokość podatku ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest nabywca. Zaliczenie do grupy podatkowej następuje według osobistego stosunku nabywcy do osoby, od której lub po której zostały nabyte rzeczy i prawa majątkowe (art. 14 ust. 2 ww. ustawy).
W myśl art. 14 ust. 3 ww. ustawy – do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:
Zgodnie zatem z art. 14 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawczyni, jako była partnerka Pana (byłego Partnera), od którego nabędzie udział w wyniku zniesienia współwłasności nieruchomości, winna zostać zaliczona do nabywców z III grupy podatkowej.
Stosownie do treści art. 244 § 1 Kodeksu cywilnego – hipoteka stanowi ograniczone prawo rzeczowe. Hipotekę regulują odrębne przepisy, a mianowicie ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2204).
W myśl art. 65 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece – w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności wynikającej z określonego stosunku prawnego można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).
Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że w dniu 24 listopada 2017 r. Wnioskodawczyni wraz z byłym Partnerem – osobą niespokrewnioną i nie będącą z nią w związku małżeńskim, zakupiła za kwotę 385.000,00 zł nieruchomość obejmującą działkę zabudowaną budynkiem mieszkalnym na współwłasność w udziałach po ½. Powyższy zakup został sfinansowany ze środków w 20% z wkładu własnego (77.000,00 zł) oraz w 80% z kredytu hipotecznego (308.000,00 zł) z 2 listopada 2017 r. udzielonego współwłaścicielom przez Bank. Na nabytej nieruchomości ustanowiono hipotekę do kwoty 462.000,00 zł na zabezpieczenie wierzytelności przysługujących Bankowi z tytułu udzielonego kredytu. Wnioskodawczyni oraz jej były partner zamierzają dokonać nieodpłatnego zniesienia współwłasności przedmiotowej nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni z jednoczesnym przejęciem wszystkich obciążeń wynikających z umowy kredytu. Zniesienie współwłasności udziału w nieruchomości odbędzie się w ten sposób, że były Partner przeniesie ½ udziału w nieruchomości na własność Wnioskodawczyni, tym samym Wnioskodawczyni stanie się jedynym właścicielem nieruchomości. Zniesienie współwłasności odbędzie się bez spłat i dopłat na rzecz byłego Partnera. Jednocześnie Wnioskodawczyni przejmie zobowiązanie kredytowe wynikające z umowy kredytu hipotecznego. Wnioskodawczyni złożyła do Banku wniosek o zmianę stron umowy kredytu hipotecznego. Bank rozpatrzył złożony wniosek i wydał decyzję z 7 stycznia 2021 r., zgodnie z którą zobowiązał się do zmiany stron umowy kredytu hipotecznego i odpisania z niej byłego Partnera, pod warunkiem, że Wnioskodawczyni dostarczy do Banku akt notarialny potwierdzający przeniesienie ½ udziału w nieruchomości przez byłego Partnera na własność Wnioskodawczyni, tym samym Wnioskodawczyni stanie się jedynym właścicielem nieruchomości. W ww. decyzji Bank pozostawił bez zmian ustanowioną hipotekę do kwoty 462.000,00 zł na zabezpieczenie wierzytelności przysługujących Bankowi z tytułu udzielonego kredytu. Obecna wartość nieruchomości wynosi 460.000,00 zł.
Wobec powyższego stwierdzić należy, że skoro – jak wynika z wniosku – dokonana zostanie czynność prawna dotycząca nieodpłatnego zniesienia współwłasności nieruchomości, to czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Podstawę opodatkowania należy ustalić zgodnie z art. 7 ust. 1 i 6 tej ustawy.
Ustanowiona na nieruchomości hipoteka w wysokości proporcjonalnej do wielkości udziału przypadającego zbywcy (byłemu Partnerowi Wnioskodawczyni) przed zniesieniem współwłasności stanowi obciążenie, które będzie można zaliczyć do długów i ciężarów w rozumieniu art. 7 ww. ustawy.
W analizowanej sprawie wartość udziału w nieruchomości jaki Wnioskodawczyni zamierza nabyć w drodze zniesienia współwłasności, powinna być pomniejszona o część kwoty hipoteki przypadającą na przenoszony na Wnioskodawczynię udział. Skoro zatem w wyniku zniesienia współwłasności Wnioskodawczyni nabędzie udział ½ w nieruchomości (ponieważ jest już właścicielem pozostałej jej części), to tylko o tę część kwoty hipoteki będzie można pomniejszyć wartość przedmiotu nabycia czyli ½ udziału w nieruchomości. Dla kwestii ustalenia podstawy opodatkowania nie ma znaczenia fakt przejęcia przez Wnioskodawczynię kosztów spłaty kredytu, jaka kwota kredytu pozostała do spłacenia i jaka jest wartość zadłużenia. Istotna jest kwota hipoteki, którą została obciążona opisana we wniosku nieruchomość. Zaznaczyć więc należy, że w omawianej sprawie wartość udziału ½ w nieruchomości nabytego w wyniku zniesienia współwłasności może zostać pomniejszona o ½ część kwoty hipoteki, a nie jak wskazuje Wnioskodawczyni we własnym stanowisku o połowę kwoty wierzytelności zabezpieczonej hipoteką.
Skoro w rozpatrywanej sprawie – jak wynika z wniosku – wartość hipoteki (przypadająca na nabywany przez Wnioskodawczynię udział) przekroczy wartość ww. nabywanego udziału w nieruchomości, to podstawa opodatkowania (stanowiąca czystą wartość udziału w nieruchomości) wyniesie zero. Tym samym w przedmiotowej sprawie wystąpi wprawdzie obowiązek podatkowy, jednak nie dojdzie do powstania zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn. A zatem, w związku z opisanym we wniosku zniesieniem współwłasności Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku od spadków i darowizn.
Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni, które w istocie sprowadza się do twierdzenia, że w przypadku nabycia udziału w nieruchomości obciążonej hipoteką, obciążenie to stanowi ciężar w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, że podstawa opodatkowania (stanowiąca czystą wartość udziału w nieruchomości) wyniesie zero oraz, że w związku z opisanym we wniosku planowanym nieodpłatnym zniesieniem współwłasności Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku od spadków i darowizn, należało uznać – z ww. zastrzeżeniem – za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili