0111-KDIB2-3.4015.120.2020.1.BB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 22 sierpnia 2020 r. (data wpływu – 22 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie zachowania prawa do ulgi mieszkaniowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie zachowania prawa do ulgi mieszkaniowej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z 21 czerwca 2013 r. Wnioskodawczyni nabyła prawo do spadku po zmarłej w 2010 r. cioci, w skład którego wchodził m.in. lokal mieszkalny. Przedmiotowe postanowienie stało się prawomocne dopiero 1 września 2014 r.

W dniu 15 września 2014 r. Wnioskodawczy złożyła we właściwym Urzędzie Skarbowym zeznanie SD-3 wraz z oświadczeniem o spełnieniu warunków określonych w art. 16 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Jednocześnie z uwagi na nieposiadanie prawa do przedmiotowego lokalu (postępowania o nabycie spadku zostało zakończone, ale nie o podział spadku, a spadek został nabyty przez cztery osoby w różnych częściach) Wnioskodawczyni oświadczyła, że będzie tam zameldowana przez okres 5 lat od momentu uzyskania prawa własności do ww. lokalu mieszkalnego. W dniu 4 listopada 2014 r. została wydana decyzja ustalająca wysokość podatku od spadków i darowizn, w której wskazano, że Wnioskodawczyni spełnia wszystkie warunki umożliwiające zastosowanie ulgi wynikającej z art. 16 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

W dniu 26 czerwca 2020 r. zostało wydane postanowienie Sądu Rejonowego o podziale spadku, na mocy którego przyznano Wnioskodawczyni na wyłączną własność lokal mieszkalny (w chwili obecnej postanowienie jest już prawomocne).

Z uwagi na długi okres czasu, jaki upłynął od zakończenia postępowania w sprawie nabycia spadku (2014 r.) i zmian w życiu osobistym, Wnioskodawczyni chciałaby sprzedać ww. mieszkanie, a uzyskane środki w całości przeznaczyć na zakup innego mieszkania, gdzie będzie mieszkała przez okres dłuższy niż 5 lat. Z powodu długiego okresu oczekiwania na zakończenie spraw sądowych, obecnie mieszkanie wymaga w całości generalnego remontu oraz całościowego wyposażenia, co pochłonęłoby znaczne środki finansowe. Ponadto z uwagi na charakter wykonywanej obecnie pracy (Wnioskodawczyni zmieniła pracę w październiku 2017 r., która wiąże się z wykorzystaniem samochodu prywatnego do celów służbowych) koniecznym dla niej warunkiem jest posiadanie garażu (wprawdzie budynek, w którym mieści się lokal mieszkalny jest wyposażony w kilka garaży, ale z uwagi na bardzo małą ilość miejsc parkingowych w okolicy i trudności z tym związane, jest bardzo małe prawdopodobieństwo, że któryś z obecnych mieszkańców budynku będzie sprzedawał taki garaż). Ponadto metraż mieszkania (składa się ono jedynie z pokoju i salonu) nie pozwala na przeznaczenie dostępnej przestrzeni na: osobne miejsce pracy – „gabinet” (obecna praca Wnioskodawczyni wiąże się z analizowaniem dużej ilości dokumentów, które muszą być zabezpieczone przed dostępem osób postronnych) oraz miejsce przeznaczone na stałe dla rodziców Wnioskodawczyni, którzy często ją odwiedzają. W przyszłości, kiedy zaistnieje konieczność opieki nad rodzicami, Wnioskodawczyni chciałaby, aby zamieszkali z nią. Zakup większego mieszkania Wnioskodawczyni chciałaby sfinansować ze sprzedaży ww. lokalu, własnych oszczędności oraz kredytu bankowego.

Obecnie Wnioskodawczyni mieszka w innym lokalu mieszkalnym, który jest jej własnością (darowizna został dokonana w kwietniu 2016 r.), który również chciałaby sprzedać (po upływie 5 lat), a środki przeznaczyć na spłatę zaciągniętego kredytu na zakup większego mieszkania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku ze stanem faktycznym i planowanym zdarzeniem przyszłym Wnioskodawczyni przysługuje zachowanie ulgi, o której mowa w art. 16 ust. 2 w zw. z art. 16 ust. 8 ustawy o podatku od spadków i darowizn?

Zdaniem Wnioskodawczyni, pomimo ewentualnego zbycia przedmiotowego lokalu będzie uprawniona do ulgi w podatku od spadków i darowizn, o której mowa w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn ze względu na brzmienie przepisu art. 16 ust. 8 przedmiotowej ustawy. Skorzystanie z ulgi określonej w art. 16 obwarowane jest spełnieniem warunków wskazanych w treści ust. 2 tego przepisu – w tym warunkiem zamieszkiwania przez okres 5 lat w lokalu lub budynku nabytym w drodze spadku lub darowizny. Z przyczyn niezależnych od Wnioskodawczyni okres pomiędzy zakończeniem postępowania o nabycie spadku a zakończeniem postępowania o dział spadku trwał prawie 6 lat. Obecna sytuacja w ocenie Wnioskodawczyni nie pozwala jej zamieszkać w przedmiotowym lokalu, za to wymaga zmiany warunków mieszkaniowych. Przepis art. 16 ust. 8 przewiduje wyjątek od konieczności zamieszkiwania przez okres 5 lat. Zgodnie z przywołanym przepisem warunek określony w art. 16 ust. 2 pkt 5 lit. b) uważa się za spełniony również wtedy, gdy budynek lub lokal mieszkalny (udział w budynku lub lokalu) albo spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego (udział w takim prawie) został zbyty przed rozpoczęciem zamieszkiwania, ze względu na konieczność zmiany warunków lub miejsca zamieszkania, a przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży na nabycie innego budynku lub lokalu mieszkalnego (udziału w budynku lub lokalu), albo spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego (udziału w takim prawie), albo budowę innego budynku lub lokalu nastąpiło w całości w okresie dwóch lat od dnia zbycia. W ocenie Wnioskodawczyni wszystkie ww. warunki zostaną przez nią spełnione, tj. środki uzyskane z tytułu zbycia lokalu zostaną w całości przeznaczone w okresie dwóch lat na nabycie nowego lokalu mieszkalnego, w którym zamierza zamieszkiwać ponad 5 lat. W ocenie Wnioskodawczyni zły stan techniczny lokalu (mieszkanie do generalnego remontu i wyposażenia), niewystarczający metraż oraz brak miejsca postojowego dla samochodu, stanowi dla niej konieczność zbycia przedmiotowego lokalu oraz nabycia innego lokalu z uzyskanych środków.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 9 lutego 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 932/04 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 524/10).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2019 r., poz. 1813) podatkowi temu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem dziedziczenia.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, w przypadku nabycia własności (współwłasności) budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, spółdzielczego prawa do domu jednorodzinnego albo udziału w takim prawie, w drodze dziedziczenia, zapisu zwykłego, zapisu windykacyjnego, dalszego zapisu lub polecenia testamentowego, przez osoby zaliczane do II grupy podatkowej – nie wlicza się do podstawy opodatkowania ich czystej wartości do łącznej wysokości nieprzekraczającej 110 m2 powierzchni użytkowej budynku lub lokalu. W przypadku nabycia części (udziału) budynku mieszkalnego lub lokalu albo udziału w spółdzielczym prawie do budynku mieszkalnego lub lokalu ulga przysługuje stosownie do wielkości.

Wskazana ulga, zgodnie z ust. 2 pkt 5 powołanego powyżej artykułu, przysługuje osobom, które m.in. spełniają następujący warunek:

• będą zamieszkiwać będąc zameldowanymi na pobyt stały w nabytym lokalu lub budynku i nie dokonają jego zbycia przez okres 5 lat:
  1. od dnia złożenia zeznania podatkowego lub zawarcia umowy darowizny w formie aktu notarialnego – jeżeli w chwili złożenia zeznania lub zawarcia umowy darowizny nabywca mieszka i jest zameldowany na pobyt stały w nabytym lokalu lub budynku,
  2. od dnia zamieszkania potwierdzonego zameldowaniem na pobyt stały w nabytym lokalu lub budynku – jeżeli nabywca zamieszka i dokona zameldowania na pobyt stały w ciągu roku od dnia złożenia zeznania podatkowego lub zawarcia umowy darowizny w formie aktu notarialnego.

W art. 16 ust. 3 ww. ustawy, ustawodawca wprowadził wyjątek od powyższych zasad, gdyż stanowi on, że jeżeli nabyty budynek lub lokal jest zajęty przez osoby trzecie, spełnienie warunków określonych w ust. 2 pkt 2-5 może nastąpić w okresie 5 lat od dnia nabycia; w tym wypadku zawiesza się odpowiednio bieg terminu przedawnienia do dokonania wymiaru podatku.

W art. 16 ust. 7 analizowanej ustawy, ustawodawca wskazał kiedy (w jakich warunkach) zbycie substancji mieszkaniowej (lokalu mieszkalnego) objętego ulgą nie powoduje utraty tej ulgi.

Zgodnie z tym przepisem (w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2016 r., bowiem te przepisy mają tutaj zastosowanie ze względu na to, że nabycie przedmiotu spadku miało miejsce przed 1 stycznia 2016 r.), nie stanowi podstawy do wygaśnięcia decyzji lub ustalenia zobowiązania podatkowego:

1. zbycie udziału w budynku lub lokalu mieszkalnym stanowiącym odrębną nieruchomość, albo spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego na rzecz innego ze spadkobierców lub obdarowanych, albo
2. zbycie budynku lub lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość (udziału w budynku lub lokalu), albo spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego (udziału w takim prawie), jeżeli było ono uzasadnione koniecznością zmiany warunków lub miejsca zamieszkania, a przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży na nabycie innego budynku lub lokalu mieszkalnego (udziału w budynku lub lokalu) albo spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego (udziału w takim prawie), albo budowę innego budynku lub lokalu nastąpiło w całości w okresie dwóch lat od dnia zbycia i łączny okres zamieszkiwania w zbytym i nabytym budynku lub lokalu, potwierdzonego zameldowaniem na pobyt stały, wynosi 5 lat.

Natomiast w art. 16 ust. 8 cyt. ustawy prawodawca postanowił, że warunek określony w ust. 2 pkt 5 lit. b) uważa się za spełniony również wtedy, gdy budynek lub lokal mieszkalny (udział w budynku lub lokalu) albo spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego (udział w takim prawie) został zbyty przed rozpoczęciem zamieszkiwania, ze względu na konieczność zmiany warunków lub miejsca zamieszkania, a przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży na nabycie innego budynku lub lokalu mieszkalnego (udziału w budynku lub lokalu), albo spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego (udziału w takim prawie), albo budowę innego budynku lub lokalu nastąpiło w całości w okresie dwóch lat od dnia zbycia.

Należy podkreślić, że zachowanie prawa do ulgi mieszkaniowej wymaga spełnienia ściśle warunków w przepisach określonych, w tym zamieszkiwanie w substancji mieszkaniowej w czasie przepisami zakreślonym i nie zbywania jej przez określony czas. W przypadku zbycia nabytej w spadku (tytułem dziedziczenia) nieruchomości mieszkaniowej (lokalu mieszkalnego) zbycie to może nastąpić wyłącznie w sytuacji „uzasadnionej konieczności” zmiany warunków lub miejsca zamieszkania.

Przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn nie definiują pojęcia „konieczność zmiany warunków mieszkaniowych”.

Na podstawie internetowego Słownika języka polskiego pod redakcją W. Doroszewskiego słowo „konieczność” znaczy: to, co jest konieczne, nieuchronne, nie dające się uniknąć, jest to bezwzględna potrzeba, nieodzowność, przymus.

Natomiast w świetle orzecznictwa sądów administracyjnych konieczność zmiany warunków mieszkaniowych w rozumieniu art. 16 ustawy o podatku od spadków i darowizn winna mieć charakter imperatywny, wskazujący na sytuację wyjątkową, gdy chodzi o kwalifikowaną potrzebę takiej zmiany (wyrok WSA z 07 marca 2002 r., sygn. akt I SA/Wr 291/01).

Zgodnie zatem z wyrażanym w orzecznictwie sądowym stanowiskiem, konieczność zmiany warunków mieszkaniowych występuje wówczas, gdy zachodzi nagła nieoczekiwana sytuacja życiowa, w której znalazł się podatnik.

Zatem, dla spełnienia omawianej przesłanki ustawowej należy przyjąć, że może to być jedynie wyjątkowa sytuacja życiowa podatnika, która powinna mieć charakter obiektywny i imperatywny. Taka sytuacja występuje wówczas, gdy korzystający z ulgi spadkobierca z uwagi na zaistniałą sytuację życiową nie może dłużej zamieszkiwać w nabytej nieruchomości. Oznacza to, że nie wystarcza dla spełnienia tej przesłanki zwykła potrzeba zmiany warunków mieszkaniowych.

Drugą konieczną przesłanką zachowania ulgi, wynikającą z art. 16 ust. 7 ww. ustawy, jest przeznaczenie – w okresie dwóch lat od dnia zbycia – środków uzyskanych ze sprzedaży w całości na jeden ze wskazanych w tym przepisie celów mieszkaniowych oraz aby łączny okres zamieszkiwania w zbytym i nabytym budynku lub lokalu, potwierdzony był zameldowaniem na pobyt stały i wynosił 5 lat.

Z treści wniosku wynika, iż zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z 21 czerwca 2013 r. Wnioskodawczyni nabyła prawo do spadku po zmarłej w 2010 r. cioci, w skład którego wchodził m.in. lokal mieszkalny. Postanowienie stało się prawomocne 1 września 2014 r. W dniu 15 września 2014 r. Wnioskodawczy złożyła we właściwym Urzędzie Skarbowym zeznanie SD-3 wraz z oświadczeniem o spełnieniu warunków określonych w art. 16 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Jednocześnie z uwagi na nieposiadanie prawa do przedmiotowego lokalu (postępowania o nabycie spadku zostało zakończone, ale nie o podział spadku, a spadek został nabyty przez cztery osoby w różnych częściach) Wnioskodawczyni oświadczyła, że będzie tam zameldowana przez okres 5 lat od momentu uzyskania prawa własności do ww. lokalu mieszkalnego. W dniu 4 listopada 2014 r. została wydana decyzja ustalająca wysokość podatku od spadków i darowizn, w której wskazano, że Wnioskodawczyni spełnia wszystkie warunki umożliwiające zastosowanie ulgi wynikającej z art. 16 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

W dniu 26 czerwca 2020 r. zostało wydane postanowienie Sądu Rejonowego o podziale spadku, na mocy którego przyznano Wnioskodawczyni na wyłączną własność lokal mieszkalny (w chwili obecnej postanowienie jest już prawomocne).

Z uwagi na długi okres czasu, jaki upłynął od zakończenia postępowania w sprawie nabycia spadku (2014 r.) i zmian w życiu osobistym, Wnioskodawczyni chciałaby sprzedać w. mieszkanie, a uzyskane środki w całości przeznaczyć na zakup innego mieszkania, gdzie będzie mieszkała przez okres dłuższy niż 5 lat. Z powodu długiego okresu oczekiwania na zakończenie spraw sądowych, obecnie mieszkanie wymaga w całości generalnego remontu oraz całościowego wyposażenia, co pochłonęłoby znaczne środki finansowe. Ponadto z uwagi na charakter wykonywanej obecnie pracy koniecznym dla niej warunkiem jest posiadanie garażu (wprawdzie budynek, w którym mieści się lokal mieszkalny jest wyposażony w kilka garaży, ale z uwagi na bardzo małą ilość miejsc parkingowych w okolicy i trudności z tym związane, jest bardzo małe prawdopodobieństwo, że któryś z obecnych mieszkańców budynku będzie sprzedawał taki garaż). Ponadto metraż mieszkania (składa się ono jedynie z pokoju i salonu) nie pozwala na przeznaczenie dostępnej przestrzeni na: osobne miejsce pracy – „gabinet” (obecna praca Wnioskodawczyni wiąże się z analizowaniem dużej ilości dokumentów, które muszą być zabezpieczone przed dostępem osób postronnych) oraz miejsca przeznaczonego na stałe dla rodziców Wnioskodawczyni, którzy często ją odwiedzają. W przyszłości, kiedy zaistnieje konieczność opieki nad rodzicami, Wnioskodawczyni chciałaby, aby zamieszkali z nią. Zakup większego mieszkania Wnioskodawczyni chciałaby sfinansować ze sprzedaży ww. lokalu, własnych oszczędności oraz kredytu bankowego.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że w opisanym zdarzeniu nie dojdzie do utraty ulgi określonej w art. 16 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić.

Bez względu bowiem na planowane działania (opisane we wniosku) Wnioskodawczyni już utraciła prawo do ulgi mieszkaniowej.

Jak wynika z przywołanych przepisów, aby korzystać z ulgi mieszkaniowej trzeba w nabytym lokalu (domu) zamieszkać w określonym terminie i mieszkać w nim przez określony czas.

Ustawodawca jasno wskazał termin od jakiego liczy się pięcioletni okres zamieszkiwania w nabytym lokalu, a tym samym wskazał kiedy winno nastąpić rozpoczęcie tegoż zamieszkiwania. Rozróżnił w rzeczywistości trzy sytuacje:

1. jeżeli w chwili złożenia zeznania lub zawarcia umowy darowizny nabywca mieszka i jest zameldowany na pobyt stały w nabytym lokalu lub budynku – powyższy termin liczy się od dnia złożenia zeznania podatkowego lub zawarcia umowy darowizny w formie aktu notarialnego;
2. jeżeli nabywca zamieszka i dokona zameldowania na pobyt stały w ciągu roku od dnia złożenia zeznania podatkowego lub zawarcia umowy darowizny w formie aktu notarialnego – pięcioletni termin liczy się od dnia zamieszkania potwierdzonego zameldowaniem na pobyt stały w nabytym lokalu lub budynku;
3. w przypadku, gdy nabyty lokal jest zajęty przez osoby trzecie – zamieszkanie winno nastąpić najpóźniej w okresie pięciu lat od dnia nabycia.

Dodatkowo ustawodawca wskazał, że dla zachowania prawa do omawianej ulgi warunek zamieszkania będzie uznany za spełniony, jeżeli w ww. okresie nabywca nie zamieszka w nabytym lokalu ale w tymże czasie go zbędzie i spełni warunki określone w art. 16 ust. 8 cyt. ustawy.

Tymczasem Wnioskodawczyni w ww. okresie ani nie zamieszkała, ani nie zbyła udziału we własności lokalu. Od złożenia zeznania minęło już bowiem 6 lat, a od nabycia udziału w lokalu minęło już 10 lat.

Zgodnie z treścią art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2020 r., poz. 1740) prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej.

Z powyższego wynika, że z chwilą śmierci spadkodawcy dochodzi do dziedziczenia, tj. nabycia spadku przez jego następców prawnych (spadkobierców).

Zatem Wnioskodawczyni nabyła prawo do udziału w lokalu mieszkalnym w 2010 r., kiedy to zmarła jej ciotka. Od tego momentu należy liczyć pięcioletni termin określony w art. 16 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

To moment nabycia spadku determinuje powyższe terminy, ewentualny późniejszy dział spadku nie ma w omawianym przypadku żadnego znaczenia. Omawiana ulga dotyczy bowiem nabycia w drodze spadku (dziedziczenia), a nie poprzez dział spadku.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni nabyła prawo do udziału w lokalu po zmarłej ciotce 01 września 2014 r., a 04 listopada 2014 r. została wydana decyzja ustalająca wysokość podatku od spadków i darowizn, w której wskazano, że Wnioskodawczyni spełnia wszystkie warunki umożliwiające zastosowanie ulgi wynikającej z art. 16 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Zatem Wnioskodawczyni miała czas na zamieszkanie w dziedziczonym mieszkaniu i zameldowanie na pobyt stały w ciągu roku od dnia złożenia zeznania podatkowego lub też w ciągu pięciu lat od dnia nabycia (czyli od daty śmierci spadkodawczyni), gdyby lokal zajmowany był przez osoby trzecie. Termin ten jest konstrukcyjnym elementem obowiązku podatkowego i nie może być dowolnie przedłużany przez podatnika. Żaden przepis odnoszący się do omawianej ulgi nie daje możliwości przedłużenia tego terminu.

Ewentualne dalsze przedłużanie tego terminu niweczyłoby sens ulgi, która ma na celu odciążenie finansowe osób obdarowanych, których potrzeby mieszkaniowe mają zostać zaspokojone poprzez niezwłoczne zamieszkanie w otrzymanym mieszkaniu.

Zatem w omawianej sprawie Wnioskodawczyni utraciła prawo do ulgi określonej w art. 16 ustawy o podatku od spadków i darowizn już w 2015 r., gdyż nie spełniła warunku zamieszkania w dziedziczonym lokalu w określonym czasie.

Tym samym kwestia utraty ww. ulgi w kontekście sprzedaży dziedziczonego lokalu i wydatkowania środków na określony cel jest bezzasadna.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.