Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
łowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego
stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
20 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej
dotyczący skutków podatkowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych z
związku z zawartą ugodą z bankiem i wypłatą kwoty z tego tytułu. Uzupełnili go Państwo
pismem z 25 kwietnia 2025 r. (data wpływu). Treść wniosku jest następująca.
Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem
1. Zainteresowana będąca stroną postępowania:
A. A
A 1
(...)
2. Zainteresowana niebędąca stroną postępowania:
B. A
B 1
(...)
3. Zainteresowany niebędący stroną postępowania:
C. A
B 1
(...)
Opis stanu faktycznego
W dniu 26 stycznia 2007 r. zainteresowani:
- A. A,
- B. A oraz
- C. A
– zawarli z X S.A. umowę kredytu hipotecznego nr (...) („umowa”). Przedmiotem umowy
było przekazanie zainteresowanym równowartości w złotych kwoty 203.191.80 CHF,
jednak nie więcej niż 480.000,00 zł, którą to kwotę zainteresowani zobowiązali się zwrócić
wraz z należnymi odsetkami oraz zapłacić prowizję. Z uwagi na sposób ukształtowania
świadczenia banku polegającego na odniesieniu kwoty kredytu wypłacanego w złotych do
kwoty wyrażonej we frankach szwajcarskich miała charakter umowy kredytu
denominowanego do waluty obcej.
Kredyt zaciągnięty na podstawie umowy został wypłacony w kwocie 480.000,00 zł i
wykorzystany w całości na zakup przez zainteresowaną A. A lokalu mieszkalnego.
Zakupiony lokal mieszkalny służył i służy do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych
zainteresowanej i jej rodziny. Wszystkie należności z tytułu zawarcia umowy na rzecz
banku, w tym wszystkie raty kapitałowo-odsetkowe, były spłacane wyłącznie przez
zainteresowaną A. A. Zainteresowana A. A dokonała na rzecz pozwanego banku łącznej
spłaty należności z tytułu zawartej umowy w kwotach 35,876,33 zł oraz 193,503,95 CHF.
Pozostałych dwoje zainteresowanych nie dokonywało „zapłat” na rzecz banku,
jakichkolwiek należności z tytułu umowy, w tym nie uiścili na rzecz banku jakiejkolwiek
raty kapitałowo-odsetkowej.
W dniu 22 grudnia 2023 r. zainteresowani wnieśli powództwo przeciwko Y S.A. – jako
następcy prawnemu X S.A. na zasadzie art. 492 § 1 pkt i k.s.h. – do Sądu Okręgowego w C.
Wniesionym powództwem zainteresowani żądali stwierdzenia nieważności umowy z
uwagi na abuzywny charakter postanowień umowy oraz zwrotu na rzecz zainteresowanej
A. A całości uiszczonych przez nią spłat kredytu w postaci rat kapitałowych oraz rat
odsetkowych w łącznych kwotach 35.876,33 zł oraz 193.503,95 CHF wraz z ustawowymi
odsetkami za opóźnienie. Na dzień wniesienia pozwu kwota 193.503,95 CHF odpowiadała
kwocie 889.537,66 zł według kursu średniego NBP z dnia 22 grudnia 2023 r. w wysokości
4,597 zł za 1,00 CHF.
W toku procesu toczącego się przed Sądem Okręgowym w C zainteresowani oraz pozwany
bank prowadzili negocjacje, które zakończyły się zawarciem w dniu 14 czerwca 2024 r.
ugody sądowej („ugoda”) przed Sądem Okręgowym w C. Wskutek zawarcia ugody
postanowieniem z dnia 14 czerwca 2024 r. Sąd Okręgowy w C umorzył postępowanie z
powództwa zainteresowanych.
Na mocy zawartej ugody sądowej:
1) zainteresowani oraz pozwany bank dokonali przeliczenia walutowego pozostałego do
spłaty kapitału kredytu w kwocie 26.331,55 CHF do 117.975,88 zł;
2) pozwany bank umorzył zainteresowanym pozostałą, niespłaconą część kapitału
kredytu w kwocie 117.975,88 zł;
3) pozwany bank zobowiązał się do zapłaty na rzecz zainteresowanej A. A kwoty
325.000,00 zł tytułem rozliczenia nadpłaconych przez nią w wykonaniu umowy rat
kapitałowo-odsetkowych;
4) zainteresowani oraz pozwany zrzekli się wzajemnie dalej idących roszczeń ponad te
objęte ugodą.
Zobowiązanie określone w pkt 3 powyżej zostało wprowadzone do pkt 3.2. ugody w
brzmieniu: „strony postanawiają, że bank dodatkowo wypłaci kredytobiorcy A. A kwotę
325 000,00 PLN, w związku z rozliczeniem nadpłaconych przez nią w wykonaniu umowy
rat kapitałowo-odsetkowych, na rachunek bankowy nr (...) w terminie miesiąca od dnia
zawarcia ugody”.
Uzupełnienie wniosku
A. A nadal jest właścicielką lokalu mieszkalnego, który nabyła za środki pochodzące z
zaciągniętego kredytu. Jest właścicielką tej nieruchomości nieprzerwanie od jej nabycia, w
tym także w momencie zawierania ugody z bankiem.
Otrzymana kwota 325.000 zł stanowiła zwrot części środków, które wcześniej zostały
przekazane na rzecz banku w wykonaniu umowy kredytu tytułem spłaty rat kapitałowo-
odsetkowych. Nie jest to zatem żadna kwota dodatkowego świadczenia ze strony banku,
co wynika wprost z ugody i zapadłego wyroku. Otrzymana kwota 325.000 zł mieści się w
kwocie, którą wcześniej A. A przekazała bankowi tytułem spłaty rat kapitałowo-
odsetkowych, a która łącznie wyniosła 35.876,33 zł oraz 193.503,95 CHF (na dzień
zawarcia ugody kwota 193.503,95 CHF odpowiadała kwocie 884.119,54 zł według kursu
średniego NBP z dnia 14 czerwca 2024 r. w wysokości 4,569 zł za 1,00 CHF).
Rodzice C. A i B. A nie otrzymali żadnej kwoty od banku z tytułu ugody.
Pytania
1) Czy otrzymane przez zainteresowaną A. A na podstawie ugody sądowej świadczenia od
banku w kwocie 325.000 zł tytułem zwrotu nadpłaconych przez nią rat kapitałowo-
odsetkowych stanowi jej przychód podlegający opodatkowaniu?
2) Czy w związku z zawartą ugodą sądową i otrzymaniem przez A. A kwoty 325.000 zł
tytułem zwrotu nadpłaconych przez nią rat kapitałowo-odsetkowych, po stronie
zainteresowanych B. A oraz C. A jako pozostałych kredytobiorców wystąpił przychód
podlegający opodatkowaniu?
Państwa stanowisko w sprawie
W Państwa ocenie, zgodnie z dyspozycją art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych („uPIT”), jednym ze źródeł przychodu jest przychód z
innych źródeł. Artykuł 20 ust. 1 uPIT zawiera natomiast katalog przychodów stanowiących
przychód z innych źródeł, przy czym katalog ten ma charakter otwarty. Tym samym,
przychodem z innych źródeł jest każde przysporzenie po stronie podatnika w rozumieniu
art. 11 ust. 1 uPIT, które ma charakter realnej korzyści majątkowej podatnika
zwiększającej jego majątek, i jednocześnie nie stanowi przychodu ze źródeł określonych w
art. 10 ust. 1 pkt 1-8 uPIT.
Mając na uwadze, że otrzymane przez zainteresowaną A. A świadczenie od banku z tytułu
zwrotu nadpłaconych przez nią rat kapitałowo-odsetkowych nie wyczerpuje definicji
ustawowych przychodu ze źródeł, o których w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 upit, to rozważeniu
podlega, czy takie świadczenie może być uznane za przychód z innych źródeł, o którym
mowa w art. 20 ust. 1 uPIT.
Zdaniem zainteresowanych, otrzymana przez A. A kwota 325.000 zł nie stanowi po jej
stronie przychodu z uwagi, że nie stanowi po jej stronie przysporzenia majątkowego, które
skutkowało realnym zwiększeniem jej majątku. Otrzymana kwota stanowiła bowiem
jedynie zwrot nienależnie pobranych przez bank rat kapitałowo-odsetkowych w zawyżonej
wysokości. Świadczenie banku stanowiło zatem świadczenie restytucyjne mające na celu
sanowanie zaistniałego bezprawnego stanu rzeczy, które skutkowało bezpodstawnym
wzbogaceniem banku i bezpodstawnego zubożenia A. A.
Otrzymana przez zainteresowaną kwota doprowadziła zatem do stanu zgodnego z
prawem poprzez zmniejszenie jej bezprawnego zubożenia w rozumieniu art. 405 Kodeksu
cywilnego. Otrzymanie tej kwoty nie doprowadziło zatem do wzbogacenia po stronie
zainteresowanej, do którego mogłoby dojść jedynie w sytuacji, gdyby wysokość
otrzymanej przez nią należności od banku przekraczała wysokość jej własnych świadczeń
na rzecz banku. Jak wynika jednak z przedstawionego stanu faktycznego taka sytuacja nie
miała jednak miejsca.
Wskutek powyższego, zdaniem zainteresowanych otrzymany od banku zwrot
nadpłaconych rat kapitałowo-odsetkowych nie stanowi po stronie A. A w ogóle przychodu
w rozumieniu art. 11 ust. 1 uPIT w zakresie w jakim zdarzenie to nie skutkowało po stronie
zainteresowanej zwiększeniem jej majątku, lecz jedynie zwrotem nienależnie spełnionego
przez nią świadczenia z tytułu rat kredytowych.
Stanowisko to jest zbieżne z prezentowanym dotychczas przez Dyrektora Krajowej
Informacji Skarbowej, który wskazuje, że „czynność ta (zwrot nadpłaconych rat kredytu –
przypis własny) nie spowoduje uzyskania przez Panią przysporzenia majątkowego,
wzrostu pani majątku. Otrzymana przez Panią kwota będzie stanowiła zwrot własnych
pieniędzy, które nienależnie wypłaciła pani wcześniej do banku. Pieniądze te nie będą pani
przychodem w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich
uzyskanie nie będzie skutkowało po pani stronie obowiązkiem zapłaty podatku
dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu.” (pismo dyrektora KIS z dnia 2 grudnia
2024 r., 0113-KDIPT2-2.4011.729.2024.4.ACZ).
Odnosząc się do przedstawionego pytania nr 2 wskazać należy, że po stronie B. A oraz C.
A nie mogło dojść do powstania przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 uPIT wskutek
zawarcia ugody. Wniosek ten wynika z faktu, że zainteresowani ci nie otrzymali od banku z
tego tytułu żadnych pieniędzy, wartości pieniężnych lub innych świadczeń, ani na
podstawie ugody nie są uprawnieni do otrzymania takich świadczeń. Jedyną uprawnioną
do świadczenia pieniężnego od banku była A. A, albowiem to na jej rzecz bank zobowiązał
się do zwrotu istniejącej nadpłaty, gdyż to właśnie z majątku tej zainteresowanej
pochodziły zawyżone co do wysokości spłaty rat kapitałowo-odsetkowych.
Z tego względu, skoro pozostałych dwoje zainteresowanych nie otrzymało żadnego
świadczenia od banku, ani też nie są uprawnieni do jego otrzymania – tak na podstawie
przepisów prawa, jak i postanowień ugody – to nie sposób mówić, aby po ich stronie
powstało jakiekolwiek przysporzenie majątkowe. Brak przysporzenia majątkowego
implikuje zaś brak przychodu.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób
fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z
wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od
których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Powołany przepis wyraża tzw. zasadę powszechności opodatkowania. Regułą jest, że
każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną podlega opodatkowaniu, wyjątkiem zaś jest
sytuacja, gdy dochód opodatkowaniu nie podlega. Wyjątki od omawianej zasady dotyczą:
– dochodów, które zostały wprost wymienione przez ustawodawcę w art. 21, 52, 52a i 52c
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako zwolnione z podatku
oraz
– dochodów, od których zaniechano poboru podatku na podstawie przepisów Ordynacji
podatkowej.
W myśl art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem
opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-
30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g, art. 30j-30p oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma
dochodów z wszystkich źródeł przychodów.
Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:
Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art.
24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy
przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.
Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła
przychodów.
Ogólne pojęcie przychodu zostało wyjaśnione w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji
praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b,
art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w
roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych
świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Ustawodawca przyjął zasadę, że przychodami są:
1) pieniądze i wartości pieniężne, które:
· zostały otrzymane przez podatnika – czyli takie pieniądze i wartości pieniężne,
które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”;
· zostały postawione do dyspozycji podatnika – czyli takie przysporzenia, które
zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i
środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a
więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie
jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i
wartości pieniężne do dyspozycji podatnika.
2) wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń – czyli
takie przysporzenia majątkowe, które mają postać:
· świadczeń w naturze (otrzymane rzeczy lub prawa);
· nieodpłatnych świadczeń innych niż świadczenia w naturze (np. otrzymane usługi).
Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z
wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie
mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem
majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Z
uwagi na wyróżnienie przez ustawodawcę przychodów o charakterze niepieniężnym,
uznaje się, że przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy jest nie tylko uzyskanie
przez podatnika nowych aktywów, ale także zmniejszenie jego pasywów.
Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na
względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych
rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o
kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę
poszczególnych źródeł przychodów. W języku powszechnym mianem „źródła” określane
jest „to, co stanowi początek czegoś”, „przyczyna czegoś”, a synonimami tego pojęcia są m.
in. czynnik sprawczy, powód, pochodzenie.
Źródła przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych. Jednym z nich są „inne źródła”, czyli źródła inne niż wymienione w art. 10
ust. 1 pkt 1-8b ustawy (art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy).
Przy czym, zgodnie z art. 20 ust. 1 komentowanej ustawy:
Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w
szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego
wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu
przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z
tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z
indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz
osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z
ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu
umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14,
dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów
określonych w art. 12-14 i art. 17.
Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności” definicja przychodów z innych źródeł
ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody
inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. W związku z tym każde
świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii
przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww.
ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.
Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Prawo bankowe (t. j. Dz.U. 2023 poz. 2488 ze zm.).
Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy:
Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas
oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a
kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w
umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych
terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.
Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są
obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy
dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca
osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych).
Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad
kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu.
Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę w przytoczonym już wcześniej art. 11 ust.
1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z definicji tej wywieść można
również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są
określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i
zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.
Z opisu zdarzenia wynika, że na skutek zawarcia umowy o kredyt hipoteczny łącznie bank
wypłacił kwotę 480.000,00 zł stanowiącą równowartość 203.191.80 CHF stosując kurs
obowiązujący w banku w chwili uruchomienia transz kredytu. W związku z realizacją
umowy, A. A uiściła na rzecz banku łącznie kwotę 919.995,87 zł. W zawartej ugodzie z 14
czerwca 2024 r. wskazano, że bank umorzy kwotę 117.975,88 zł oraz wypłaci Pani A. A
kwotę 325.000 zł, tytułem rozliczenia nadpłaconych przez nią w wyniku umowy rat
kapitałowo-odsetkowych. Państwo C. A i B. A nie dokonywało „zapłat” na rzecz banku
jakichkolwiek należności z tytułu umowy, w tym nie uiścili jakiejkolwiek raty kapitałowo-
odsetkowej, nie otrzymali również żadnej kwoty od banku z tytułu ugody.
Wobec powyższego, skoro kwota 325.000 zł, stanowiąca zwrot części rat kapitałowo-
odsetkowych, którą Pani A. A otrzymała od banku w wyniku zawartej ugody, mieści się w
kwocie wpłaconej podczas spłaty kredytu hipotecznego, to jej otrzymanie nie spowoduje
po stronie Pani A. A przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie będą
przychodem Pani A. A w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych i ich uzyskanie nie będzie skutkowało obowiązkiem zapłaty podatku
dochodowego.
Jednocześnie, skoro zarówno Pani B. A, jak i Pan C. A nie uzyskali faktycznie korzyści
majątkowej, która mogłaby zostać potraktowana jak trwałe przysporzenie w ich majątku,
w związku z wypłatą Pani A. A przez bank kwot, o których jest mowa w ugodzie sądowej,
po stronie Pani B. A jak i Pana C. A nie powstanie przychód w rozumieniu przepisów
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji nie wystąpi również
obowiązek zapłaty podatku z tego tytułu.
Dodatkowe informacje
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego,
który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie zagadnienie objęte pytaniem. Inne kwestie
poruszane we wniosku, szczególnie dotyczące skutków podatkowych umorzenia części
kredytu nie były przedmiotem oceny przez tut. organ.
W odniesieniu do powołanej interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w
indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.
Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie
podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ
wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa, opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia
przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Należy
wskazać, że przy wydawaniu interpretacji organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności
podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji
przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan
faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu
rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na
podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności
faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem,
przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego będzie różnił się od występującego w
rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Państwa w zakresie
przedstawionego stanu faktycznego.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 za zm.).
Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie
zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujecie
się Państwo do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki
interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Zainteresowany będący stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma
prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z
dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.
U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres
Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP
(art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 i art. 14r
Ordynacji podatkowej.