W dniu 11 października 2023 r. podatnik złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej skutków podatkowych zbycia nieruchomości w kontekście upadłości. W odpowiedzi na wniosek, organ podatkowy stwierdził, że w zakresie pytania nr 2 stanowisko podatnika jest nieprawidłowe, natomiast w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe. Organ uwzględnił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 20 czerwca 2024 r. oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 stycznia 2025 r. W związku z tym, organ potwierdził, że sprzedaż lokalu nie będzie opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ upłynął okres 6 lat od wycofania lokalu z działalności gospodarczej.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny17 października 2023 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczył podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości. Uzupełniła go Pani - w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 11 grudnia 2023 r. Treść wniosku jest następująca:
Na wstępie wskazuje Pani, że zgodnie z orzecznictwem syndyk jest „zainteresowanym” w rozumieniu 14b § 1 Ordynacji podatkowej i może złożyć wniosek o interpretację dotyczący masy upadłości. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 7 listopada 2013 r. (I FSK 1689/12) nie miał wątpliwości, że w sprawach dotyczących masy upadłości syndyk jako „zainteresowany" w rozumieniu art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej jest uprawniony do złożenia pisemnego wniosku o wydanie interpretacji dotyczącej praw i obowiązków podatkowych dotyczących masy upadłości. Do niniejszego wniosku załącza Pani prawomocne postanowienie Sądu Rejonowego (...) z (...) 2019 r. o ogłoszeniu upadłości E.F. (PESEL: (...)) oraz postanowienie ww. Sądu z (...) 2023 r. o zmianie syndyka dla ww. upadłej, którym Pani się stała. Pani C.D. pełni funkcję syndyka w postępowaniu upadłościowym osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej w upadłości, tj. Pani. Niniejszy wniosek o interpretację dotyczy lokalu przy al. A. 1 w B., dla którego Sąd Rejonowy (...) prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (...), z którego własnością jest związany udział w wysokości 20/1000 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, dla którego Sąd Rejonowy (...) prowadzi KW nr (...). W powyższej księdze jako właściciele lokalu widnieją Pani i mąż na zasadzie wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. W księdze tej lokal określony jest jako lokal niemieszkalny.
W dziale III KW ujawniony jest wpis ogłoszenia upadłości osoby fizycznej, tj. Pani jako nieprowadzącej działalności gospodarczej, obejmującej likwidację majątku dłużniczki. Powyższy lokal wchodzi w skład masy upadłości Pani, tj. osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej w upadłości (upadłość konsumencka ogłoszona (...) 2019 r. sygn. akt (...)). Z informacji, które posiada syndyk wynika, że nabyła Pani prawo własności lokalu wraz z małżonkiem do majątku wspólnego przed ogłoszeniem upadłości, tj. lokal niemieszkalny przy al. A. został zakupiony na podstawie umowy sprzedaży, aktu notarialnego rep. A nr (...), zawartej 30 marca 2010 r., od H. i I. J.. W chwili zawierania umowy sprzedaży mąż prowadził działalność gospodarczą pod firmą Y. Z aktu notarialnego wynika, że nabycie nastąpiło w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą przez męża. W akcie notarialnym nie ma informacji, że sprzedający dokonali sprzedaży lokalu jako podatnicy podatku VAT (podatek od towarów i usług). W akcie notarialnym nie ma żadnej wzmianki czy sprzedający byli czy też nie podatnikami podatku od towarów i usług przy sprzedaży lokalu. Ponadto w akcie notarialnym cena nie została określona jako cena brutto (brak informacji o doliczeniu podatku VAT do ceny sprzedaży). W akcie notarialnym nie ma zatem informacji, że do ceny sprzedaży należałoby doliczyć podatek VAT. 30 kwietnia 2018 r. złożyła Pani pozew o rozwód, żądając rozwiązania bez orzekania o winie małżeństwa jej i męża. Wyrokiem (...) 2018 r., sygn. akt (...), Sąd Okręgowy (...), rozwiązał przez rozwód małżeństwo Pani. Wniosek o ogłoszenie upadłości złożyła Pani 12 lutego 2019 r. Zgodnie z art. 125 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe ustanowienie rozdzielności majątkowej na podstawie orzeczenia sądu w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości jest bezskuteczne w stosunku do masy upadłości, chyba że pozew o ustanowienie rozdzielności majątkowej został złożony co najmniej na dwa lata przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Na podstawie ust. 3 zd. 1 ww. przepisu ust. 1 stosuje się odpowiednio, gdy rozdzielność majątkowa powstała z mocy prawa w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w wyniku rozwodu, separacji albo ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków, chyba że pozew lub wniosek w sprawie został złożony co najmniej dwa lata przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Pozew o rozwód nie został złożony przez Panią na co najmniej dwa lata przed złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości. Pozew o rozwód złożyła Pani na niespełna 10 miesięcy przed złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości. Wyrok rozwodowy Pani objęty jest z mocy prawa bezskutecznością skutków majątkowych w stosunku do masy upadłości. Bezskuteczność ustanowienia rozdzielności majątkowej względem masy upadłości oznacza, że syndyk ma prawo domagać się wydania mu wszystkich przedmiotów, które wchodziłyby w dniu jej ustanowienia w skład majątku wspólnego. W związku z powyższym, pomimo, że w księgach wieczystych prowadzonych dla ww. nieruchomości wpisany jest G.F. jako współwłaściciel - nieruchomość wchodzi w całości w skład masy upadłości. Kwota pochodząca ze sprzedaży lokalu pokryje jedynie Pani zobowiązania. Syndyk działa w imieniu własnym, ale na rachunek Pani. Nie będzie Pani obecna przy zawarciu umowy sprzedaży lokalu przy al. A. w B.. Umowę podpisze syndyk, ale jako sprzedająca będzie widnieć Pani, a nie syndyk. Osoba, która wygra pisemny konkurs ofert będzie zobowiązana wpłacić całą należną kwotę tytułem ceny na rachunek bankowy masy upadłości, po czym zostanie zawarta umowa sprzedaży. W oświadczeniu z 6 lipca 2023 r. złożonym do syndyka wskazała Pani, że nabywając wskazany powyżej lokal nie odliczyła podatku VAT, bo nie była wówczas zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT, a ponadto do ceny lokalu nie był doliczony podatek VAT. Ponadto oświadczyła Pani, że jej małżonek również nie odliczył podatku VAT od nabycia wyżej wskazanego lokalu. Ponadto, w tym oświadczeniu wskazała Pani, że w ogóle nie ponosiła na lokal przy al. A. wydatków na ulepszenia, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym oświadczyła, że również nie ponosiła wydatków na ulepszenie tego lokalu w stosunku, do których miała prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wskazała Pani także, że jej małżonek nie ponosił takich wydatków w zakresie lokalu przy al. A.. Ponadto, wskazała Pani także, że po tym jak syndyk zawarł umowy najmu nie były czynione żadne ww. ulepszenia w lokalu przez poprzedniego syndyka. Syndyk C.D. oświadczyła, że nie czyniła ulepszeń w rozumieniu przepisów o podatku dochodowy od osób fizycznych na lokal przy al. A. oraz nie posiada wiedzy, aby takich ulepszeń dokonywał (...). Lokal niemieszkalny przy al. A. 1 w B. był przedmiotem najmu. 16 sierpnia 2019 r. G.F. oraz Pani zawarli z K.L. umowę najmu ww. lokalu (przy czym nie podpisywała Pani umowy, a jedynie G.F. oświadczył w umowie, że jest upoważniony do działania w imieniu Pani). W § 4 ust. 1 umowy strony ustaliły czynsz najmu lokalu na kwotę w wysokości 300 zł brutto miesięcznie, płatną z góry każdorazowo do rąk wynajmującego za każdy miesiąc, do dnia 15-tego każdego miesiąca. Syndyk C.D. wskazała, że nie posiada precyzyjnych informacji do kiedy trwała ww. umowa, niemniej jednak domniemywa, że co najmniej do marca 2020 r., albowiem z akt sprawy wynika, że poprzedni syndyk wzywał najemczynię do zapłaty zaległego czynszu najmu za ww. miesiąc. W oświadczeniu z 6 lipca 2023 r. wskazała Pani, że podpisując umowę najmu lokalu niemieszkalnego przy al. A. 1 w B. 16 sierpnia 2019 r. z K.L., mąż Pani G.F. złożył prawdziwe oświadczenie w tej umowie, że działał w imieniu Pani. Oświadczyła Pani, że również była stroną tej umowy. Od sierpnia 2022 r. ww. lokal był wynajmowany na rzecz T., U. sp. z o.o. z siedzibą w B. (umowa najmu została zawarta 1 sierpnia 2022 r.). Umowa ta była zawarta przez syndyka E.F., który działał na rzecz Pani. Umowa została rozwiązana 30 czerwca 2023 r. Czynsz najmu wynosił 1 450 zł i był płatny na rzecz masy upadłości. Dodatkowo najemca opłacał wszelkie media oraz regulował opłaty na rzecz (...). Syndyk C.D. wskazała, że nie wie jaka była historia tego lokalu, lecz, biorąc pod uwagę dokumenty znajdujące się w aktach postępowania upadłościowego o sygn. akt (...) prowadzonych przez poprzedniego syndyka wnioskuje, że w chwili ogłoszenia upadłości (tj. (...) 2019 r.) był on wynajmowany na rzecz K.L. za kwotę 300 zł miesięcznie. Umowa najmu była zawarta 16 sierpnia 2019 r. przez G.F. (małżonka Pani). W treści umowy G.F. złożył następujące oświadczenie, cytuję: G.F. oświadcza że jest upoważniony przez swoją żonę E.F. do podpisania w jej imieniu umowy najmu ich lokalu przy al. A. 1 na warunkach i według uznania męża. K.L. miała zadłużenie z tytułu czynszu najmu za okres od stycznia do marca 2020 r. Należność uregulowała dopiero 30 maja 2023 r. (900 zł tytułem należności głównej oraz 30 zł tytułem odsetek) oraz 15 czerwca 2023 r. (215 zł pozostała część odsetek) na skutek wezwań do zapłaty dokonanych przez syndyka. Syndyk C.D. wskazała, że nie ma informacji, jakoby była ona winna za pozostałe okresy, a więc domniemuje, że umowa rozwiązała się w marcu 2020 r. Ponadto wskazała Pani, że w lokalu przy al. A. prowadziła po zakupie tego lokalu przez krótki okres (...), a później lokal stał długo pusty przed wynajmem. Oświadczyła Pani, że lokalem przy al. A. zajmował się Pani mąż. Na pytanie syndyka: czy upadła dokonywała zakupów związanych z nieruchomościami i odliczała od tych zakupów podatek VAT? Jeśli tak - jakie to były zakupy i kiedy zostały dokonane? wskazała Pani: Nie dokonywałam żadnych zakupów związanych z nieruchomościami ani na M. ani na A.. Na pytanie syndyka: czy nieruchomości stanowiły siedzibę działalności gospodarczej upadłej wpisaną do CEIDG (Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej) albo niewpisaną do CEIDG? Jeśli tak to w jakim okresie? wskazała Pani, że: lokal na A. stanowił siedzibę prowadzonej działalności - było to około 8 lat temu przez około 1,5 roku. Ponadto oświadczyła Pani syndykowi, że w prowadzonej przez nią działalności lokal nie był ujęty w ewidencji środków trwałych. Lokal został ujawniony przy składaniu wniosku o upadłość. Z CEIDG wynika, że prowadziła Pani działalność gospodarczą pod firmą X, ale została ona wykreślona z CEIDG (data rozpoczęcia działalności według CEIDG: 1 grudnia 2010 r., data wykreślenia wpisu z rejestru: 22 listopada 2018 r. (data zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej: 1 luty 2017 r.). Z ostatniego historycznego wpisu wynika, że działalność związana z wynajmem nieruchomości nie była wpisana jako przedmiot Pani działalności gospodarczej. W oświadczeniu z 6 lipca 2023r. wskazała Pani, że w zakresie wpisanych przez nią kodów PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) do CEIDG nie miała nigdy wpisanego kodu: wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Natomiast z wydruku białej listy podatnik VAT wynika, że była Pani w pewnym czasokresie czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, tj. od 23 grudnia 2015 r. do 18 stycznia 2018 r. Ponadto w oświadczeniu z 6 lipca 2023 r. wskazała Pani, że poza działalnością gospodarczą najpierw w spółce cywilnej, a potem jako: X nie prowadziła innej jednoosobowej działalności. Syndyk planuje w najbliższym czasie sprzedaż lokalu przy al. A. w trakcie postępowania upadłościowego. Stroną umowy sprzedaży będzie tylko Pani, a nie jej małżonek. Akt notarialny będzie podpisywał syndyk działający na Pani rachunek. Uzupełnienie wniosku W uzupełnieniu wniosku podaje Pani, że: • Zgodnie z wezwaniem organu skorygowała: – Numer identyfikacji podatkowej upadłej (poz. 1 wniosku ORD-IN (10)). – Dane identyfikacyjne poprzez prawidłowe wskazanie danych osoby będącej w upadłości konsumenckiej (część B.1.wniosku ORD-IN (10). – Status upadłej w części B.2. wniosku ORD-IN (10) zaznaczając właściwy kwadrat. – Dane adresowe upadłej (część B.3., B.4. wniosku ORD-IN (10). – Nazwę właściwych dla upadłej organów podatkowych, tj. nazwy Naczelnika Urzędu Skarbowego i Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego (w poz. 33 wniosku ORD-IN (10). – Ponadto w załączeniu przesyła dowód uiszczenia dodatkowej opłaty od wniosku w kwocie 40 zł zgodnie z wezwaniem organu uiszczonej na rachunek bankowy wskazany w wezwaniu. • Przewidywany termin zawarcia umowy sprzedaży wynosi 1-2 miesiące od dnia otrzymania odpowiedzi na wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w niniejszej sprawie. Syndyk uzyskał już zezwolenie Sędziego - Komisarza na sprzedaż nieruchomości z wolnej ręki po obniżonej o 20% cenie, a co za tym idzie niezwłocznie po otrzymaniu ww. odpowiedzi przystąpi do organizacji konkursu ofert. Należy jednakże podkreślić, że jest to szacunkowy czas sprzedaży, wskazany na żądanie organu. Sprzedaż będzie zależna m.in. również od zainteresowania zakupem przez nabywców, na co obecny syndyk nie ma wpływu. W przypadku niewyłonienia nabywcy nieruchomości konieczne będzie ponowne złożenie przez syndyka wniosku o udzielenie zezwolenia na sprzedaż nieruchomości z wolnej ręki, co w sposób oczywisty przedłuży procedurę sprzedaży, a tym samym opóźni termin sprzedaży nieruchomości. • Przedmiotem sprzedaży będzie cały lokal i cały udział w części budynku i urządzeniach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Sprzedaż udziału należącego do Pana G.F. nastąpi na podstawie przepisów ustawy Prawo upadłościowe. W księdze wieczystej o numerze (...) w dalszym ciągu widnieje były małżonek - G.F., jako współwłaściciel, albowiem nieruchomość została nabyta w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej. Nieruchomość w całości wchodzi jednak w skład masy upadłości. Zgodnie z art. 125 ust. 1 Prawo upadłościowe ustanowienie rozdzielności majątkowej na podstawie orzeczenia sądu w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości jest bezskuteczne w stosunku do masy upadłości, chyba że pozew o ustanowienie rozdzielności majątkowej został złożony co najmniej na dwa lata przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. Natomiast na podstawie ust. 2 ww. przepisu po ogłoszeniu upadłości nie można ustanowić rozdzielności majątkowej z datą wcześniejszą niż data ogłoszenia upadłości. Na podstawie ust. 3 zd. 1 ww. przepisu ust. 1 stosuje się odpowiednio, gdy rozdzielność majątkowa powstała z mocy prawa w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w wyniku rozwodu, separacji albo ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków, chyba że pozew lub wniosek w sprawie został złożony co najmniej dwa lata przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości. W analizowanej sprawie pozew o rozwód został złożony przez Panią 30 kwietnia 2018 r., wyrok rozwodowy zapadł (...) 2018 r. Z informacji uzyskanych w BOI Sądu Okręgowego w B. wynika, że wyrok ten uprawomocnił się 1 stycznia 2019 r. Złożyła Pani wniosek o ogłoszenie upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej 12 lutego 2019 r. W takiej sytuacji powyższa regulacja znajduje zastosowanie, a co za tym idzie, ustanowienie rozdzielności majątkowej pomiędzy małżonkami wskutek rozwodu jest z mocy prawa bezskutecznością w stosunku do masy upadłości. Bezskuteczność ustanowienia rozdzielności majątkowej względem masy upadłości oznacza, że syndyk ma prawo domagać się wydania mu wszystkich przedmiotów, które wchodziłyby w dniu jej ustanowienia w skład majątku wspólnego. Pozew o rozwód nie został bowiem złożony przez Panią na co najmniej dwa lata przed złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości. Złożyła Pani pozew o rozwód na niespełna 10 miesięcy przed złożeniem wniosku o ogłoszenie upadłości. • Według informacji przekazanej przez Panią (złożonego przez Panią oświadczenia wobec syndyka) nie przysługiwało Pani prawo obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia nieruchomości w 2010 r. Ta okoliczność była już opisana we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wskazała Pani bowiem: W oświadczeniu z 6 lipca 2023 r. złożonym do syndyka Pani E.F. wskazała, że nabywając wskazane powyżej lokale nie odliczyła podatku VAT, bo nie była wówczas zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT, a ponadto do ceny lokalu nie był doliczony podatek VAT. • Nie ma Pani wiedzy czy sprzedawca powinien opodatkować podatkiem VAT transakcję sprzedaży nieruchomości w 2010 r, której dotyczy wniosek o interpretację. Nie ma Pani wiedzy również czy sprzedaż nieruchomości była zwolniona z VAT. Według Pani oświadczenia złożonego wobec obecnego syndyka nie otrzymała Pani żadnej faktury sprzedaży od sprzedawcy w związku z zakupem nieruchomości w 2010 r. We wniosku o interpretację wskazywała Pani już, że w akcie notarialnym nie ma informacji, że sprzedający dokonali sprzedaży lokalu w 2010 r. jako podatnicy podatku VAT. W akcie notarialnym nie ma żadnej wzmianki czy sprzedający byli czy też nie podatnikami podatku od towarów i usług przy sprzedaży lokalu. Ponadto w akcie notarialnym cena nie została określona jako cena brutto (brak informacji o doliczeniu podatku VAT do ceny sprzedaży). W akcie notarialnym nie ma zatem informacji, że do ceny sprzedaży należałoby doliczyć podatek VAT. • Wskazuje Pani, że we wniosku o interpretację były już opisane okoliczności, o które organ pyta w powyższym pytaniu. Niemniej jednak ponownie opisuje znane Pani okoliczności związane z wykorzystywaniem nieruchomości objętych księgami wieczystymi KW (...) i KW (...) przez cały okres ich posiadania. Opiera się Pani w tym zakresie na oświadczeniach swoich, poprzedniego syndyka oraz na posiadanych dokumentach. Faktyczne wykorzystywanie nieruchomości objętej księgą wieczystą KW (...): Lokal niemieszkalny przy al. A. 1 w B. był przedmiotem najmu. 16 sierpnia 2019 r. G.F. oraz Pani zawarli z K.L. umowę najmu ww. lokalu (przy czym nie podpisywała Pani umowy, a jedynie G.F. oświadczył w umowie, że jest upoważniony do działania w imieniu żony). W § 4 ust. 1 umowy strony ustaliły czynsz najmu lokalu na kwotę w wysokości 300 zł brutto miesięcznie, płatną z góry każdorazowo do rąk wynajmującego za każdy miesiąc, do dnia 15-tego każdego miesiąca. Syndyk C.D. wskazała, że nie posiada precyzyjnych informacji do kiedy trwała ww. umowa, niemniej jednak domniemywa, że co najmniej do marca 2020 r., albowiem z akt sprawy wynika, że poprzedni syndyk wzywał najemczynię do zapłaty zaległego czynszu najmu za ww. miesiąc. W oświadczeniu z 6 lipca 2023 r. wskazała Pani, że podpisując umowę najmu lokalu niemieszkalnego przy al. A. 1 w B. 16 sierpnia 2019 r. z K.L. jej mąż G.F. złożył prawdziwe oświadczenie w tej umowie, że działał w Pani imieniu. Oświadczyła Pani, że również była stroną tej umowy. Od sierpnia 2022 r. ww. lokal był wynajmowany na rzecz T., U. sp. z o.o. z siedzibą w B. (umowa najmu została zawarta w 1 sierpnia 2022 r.). Umowa ta była zawarta przez syndyka E.F., który działał na Pani rzecz. Umowa została rozwiązana 30 czerwca 2023 r. Czynsz najmu wynosił 1 450 zł i był płatny na rzecz masy upadłości. Dodatkowo najemca opłacał wszelkie media oraz regulował opłaty na rzecz (...). Syndyk C.D. wskazała, że nie wie jaka była historia tego lokalu, lecz, biorąc pod uwagę dokumenty znajdujące się w aktach postępowania upadłościowego o sygn. akt (...) prowadzonych przez poprzedniego syndyka wnioskuje, że w chwili ogłoszenia upadłości (tj. (...) 2019 r.) był on wynajmowany na rzecz K.L. za kwotę 300 zł miesięcznie. Umowa najmu była zawarta 16 sierpnia 2019 r. przez G.F. (małżonka Pani). Ponadto wskazała Pani, że w lokalu przy al. A. prowadziła po zakupie tego lokalu przez krótki okres (...), a później lokal stał długo pusty przed wynajmem. Oświadczyła Pani, że lokalem przy al. A. zajmował się były mąż. Na pytanie syndyka: czy upadła dokonywała zakupów związanych z nieruchomościami i odliczała od tych zakupów podatek VAT? Jeśli tak - jakie to były zakupy i kiedy zostały dokonane? wskazała Pani: Nie dokonywałam żadnych zakupów związanych z nieruchomościami ani na M. ani na A.. Na pytanie syndyka: czy nieruchomości stanowiły siedzibę działalności gospodarczej upadłej wpisaną do CEIDG albo niewpisaną do CEIDG? Jeśli tak to w jakim okresie? wskazała Pani, że: lokal na A. stanowił siedzibę prowadzonej działalności - było to około 8 lat temu przez około 1,5 roku. Ponadto oświadczyła Pani syndykowi, że w prowadzonych przez nią działalnościach lokal nie był ujęty w ewidencji środków trwałych. Lokal został ujawniony przy składaniu wniosku o upadłość. Faktyczne wykorzystywanie nieruchomości objętej księgą wieczystą KW (...) – w akcie zakupu nieruchomości przy al. A. zostało wskazane, że dotyczy on lokalu przy al. A. 1 w B., dla którego Sąd Rejonowy (...) prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (...), z którego własnością jest związany udział w wysokości 20 /1000 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, dla którego Sąd Rejonowy (...) prowadzi KW nr (...). Poza ogólnym powyższym zapisem, z własnością lokalu związany jest udział w wysokości 20/1000 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, dla którego Sąd Rejonowy (...) prowadzi KW nr (...). Brak jest bardziej szczegółowych informacji jakiego rodzaju są to części budynku i urządzenia. Nie posiada Pani w tym zakresie żadnych szczegółowych informacji. Z odpisu KW wynika, że mogą one dotyczyć: fundamentów, murów zewnętrznych, murów konstrukcyjnych, dachów, kominów, strychów, piwnic, klatek schodowych, korytarzy, bram a także urządzeń kanalizacyjnych, wodociągowych, centralnego ogrzewania. Nie posiada Pani bardziej szczegółowych informacji o tych gruntach i urządzeniach. Jak jednakże wynika z odpisu KW są to różnego rodzaju urządzenia wspólnie wykorzystywane przez mieszkańców budynków, w których znajdują się lokale. Zatem były one faktycznie wykorzystywane zgodnie ze swoich przeznaczeniem jako części w nieruchomości wspólnej. • Z treści księgi wieczystej o numerze (...) wnioskuje Pani, że chodzi o: fundamenty, mury zewnętrzne, mury konstrukcyjne dachy, kominy, strychy, piwnice, klatki schodowe, korytarze, bramy a także urządzenia kanalizacyjne, wodociągowe, centralnego ogrzewania. W akcie notarialnym poza ogólnym zapisem, że z własnością lokalu związany jest udział w wysokości 20/1000 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, dla którego Sąd Rejonowy (...) prowadzi KW nr (...) brak jest bardziej szczegółowych informacji jakiego rodzaju są to części budynku i urządzenia. Nie posiada Pani w tym zakresie żadnych szczegółowych informacji i opiera się na informacjach wynikających z księgi wieczystej. • Z prawem odrębnej własności lokalu nierozerwalnie związane jest prawo właściciela lokalu do udziału w nieruchomości wspólnej. Jak stanowi art. 3 ustawy o własności lokali w razie wyodrębnienia własności lokali właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nieruchomością wspólną w świetle art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali jest grunt oraz te części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. W myśl przyjętych w doktrynie i judykaturze poglądów za elementy takie uważa się fundamenty, dach, ściany nośne, klatkę schodową, przewody, instalacje wodne, ogrzewcze itp. (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 22 stycznia 2010 r., sygn. akt II SA/Gl 115/09, LEX nr 600123). Skoro są to prawa związane z lokalem to powinny być zbywane nie samodzielnie, ale łącznie z lokalem. Dlatego w Pani ocenie, sprzedaż lokalu będzie wiązała się łącznie ze sprzedażą części wspólnych, które jak wykazano we wcześniejszych pytaniach dotyczą również urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Kierując się kryteriami cywilnoprawnymi lokal i prawa z nim związane nie mogą być zatem przedmiotem odrębnej dostawy, ale łącznej. Przedmiotem wyceny przez rzeczoznawcę majątkowego była nieruchomość lokalowa niemieszkalna usytuowana w budynku położonym w B. przy ul. A. 1. W skład nieruchomości lokalowej wchodzi: samodzielny lokal niemieszkalny nr 1 o powierzchni 2użytkowej 53,10 m usytuowany na parterze budynku, w którego skład wchodzą: dwa pomieszczenia, udział w wysokości 20/1000 części wspólnych budynku oraz w prawie własności gruntu objętych księgą wieczystą KW nr (...). • W akcie notarialnym cena będzie określona łącznie dla lokalu i dla części budynku i urządzeń, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. • Umowa najmu wprost nie wskazywała, że obejmuje także najem części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali objęte KW (...). Syndyk C.D. nie posiada jednakże wiedzy czy Pani L. faktycznie korzystała z tych części budynku i urządzeń. Być może tak było, ale syndyk nie jest w stanie tego teraz ustalić albowiem nie przekazała Pani syndykowi w tym zakresie potwierdzenia powyższych informacji. Przedmiot umowy najmu został określony w umowie w sposób następujący: przedmiotem umowy jest oddanie przez wynajmującego do używania najemcy lokalu użytkowego wraz z wyposażeniem, stanowiącego odrębną nieruchomość dla którego Sąd Rejonowy (...) prowadzi księgę wieczystą nr (...) znajdującego się w budynku położonym w B. przy al. A. 1 składającego się z sali 2ekspozycyjnej, toalety oraz zaplecza o łącznej powierzchni 53,10 m. • Nie odprowadzała Pani podatku PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) i VAT z tytułu najmu lokalu przy al. A. w B. samodzielnie. Syndyk C.D. nie posiada wiedzy czy podatki te płacił były mąż Pani. Pani zaś w tym zakresie złożyła następujące oświadczenie wobec syndyka: Rozliczał lokal w formie gotówkowej i jeśli lokal nie był wynajmowany to po prostu stał pusty. Od czasu, gdy obecny syndyk C.D. została wyznaczona syndykiem w niniejszym postępowaniu upadłościowym, uporządkowała kwestie związane z nierozliczonym podatkiem PIT od najmu lokalu przy al. A. w zakresie umowy najmu zawartej z Panią L. Powstałe zaległości z tytułu podatku PIT wraz z odsetkami od zaległości podatkowych od najmu zostały uregulowane do Urzędu Skarbowego i w tym zakresie obecny syndyk działał na rzecz Pani i zostały złożone czynne żale w tym zakresie. W zakresie podatku VAT opierając się na Pani oświadczeniach syndyk zastosował zwolnienie z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku VAT. • Według Pani oświadczenia złożonego wobec syndyka nie wiedziała Pani, że musi płacić podatek od najmu. • Według Pani oświadczenia złożonego wobec obecnego syndyka nie wystawiała Pani żadnych faktur VAT w związku z umową najmu lokalu zawartą z Panią L. Syndyk C.D. nie posiada wiedzy czy były mąż Pani wystawiał takie faktury. Zaś Pani w tym zakresie złożyła następujące oświadczenie wobec syndyka: Rozliczał lokal w formie gotówkowej i jeśli lokal nie był wynajmowany to po prostu stał pusty. • Według informacji przekazanych przez poprzedniego syndyka Pana E.F. w ramach umowy dzierżawą objęte były „urządzenia”, tj. schody i barierki posadowione na terenie dzierżawionym od wspólnoty. • Według informacji przekazanych przez poprzedniego syndyka Pana E.F. rozliczenie podatku należnego odbywało się poprzez odprowadzenie go do US od kwot uzyskanych z dzierżawy. • Według informacji przekazanych przez poprzedniego syndyka Pana E.F. czynsz opłacany był na podstawie umowy bez wystawiania faktur. • Według informacji przekazanych przez poprzedniego syndyka Pana E.F. z racji, że lokal wszedł do Pani masy upadłości, to wpływy były tylko na Pani rzecz, a były małżonek ma uprawnienie do zgłoszenia swoich roszczeń do masy upadłości, w tym również z tytułu ½ czynszu netto (po potrąceniu podatku). Zgodnie z art. 124 ust. 3 ustawy Prawo upadłościowe (w brzemieniu obowiązującym przed 1 grudnia 2021 r.) małżonek upadłego może dochodzić w postępowaniu upadłościowym należności z tytułu udziału w majątku wspólnym, zgłaszając tę wierzytelność sędziemu-komisarzowi. • Nie odprowadzała Pani podatku PIT i VAT z tytułu najmu lokalu przy al. A. w B. samodzielnie. Od czasu gdy obecny syndyk C.D. objęła pełnienie funkcji syndyka w niniejszym postepowaniu upadłościowym uporządkowała kwestie związane z nierozliczonym podatkiem PIT od najmu lokalu przy al. A. w zakresie umowy najmu zawartej z T, U. sp. z o.o. z siedzibą w B.. • Powstałe zaległości z tytułu podatku PIT wraz z odsetkami od zaległości podatkowych od najmu zostały uregulowane do Urzędu Skarbowego i w tym zakresie obecny syndyk działał na rzecz Pani i zostały złożone czynne żale w tym zakresie. W zakresie podatku VAT opierając się na Pani oświadczeniach syndyk zastosował zwolnienie z art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku VAT. Pytania 1) Czy do ceny sprzedaży lokalu przy al. A. 1 w B. opisanym w stanie faktycznym niniejszego wniosku wraz z gruntem, na którym jest posadowiony, w trakcie postępowania upadłościowego prowadzonego wobec upadłej E.F. powinien być doliczony podatek VAT, czy też możliwe jest zastosowanie zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt. 10 lub z art. 43 ust. 1 pkt. 10a ustawy o podatku od towarów i usług? 2) Czy sprzedaż lokalu przy al. A. 1 w B. opisanym w stanie faktycznym niniejszego wniosku wraz z gruntem, na którym jest posadowiony, w trakcie postępowania upadłościowego prowadzonego wobec upadłej E.F. powinna być opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych i czy kwalifikacja źródła przychodu ze zbycia lokalu przy al. A. powinna wynikać z art. 10 ust. 1 pkt. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też z art 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? 3) Czy w sytuacji, w której organ uzna, że argumenty przedstawione w zakresie pytania nr 2 nie zasługują na uwzględnienie to i tak sprzedaż lokalu przy al. A. 1 w B. opisanego w stanie faktycznym niniejszego wniosku wraz z gruntem nie będzie opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na fakt, że upadła zgodnie z danymi w CEIDG zaprzestała wykonywania działalności gospodarczej 1 lutego 2017 r. i czy stanowi to wycofanie lokalu niemieszkalnego z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie drugie oraz trzecie. W pozostałym zakresie wniosek został rozpatrzony odrębnym pismem. Pani stanowisko w sprawie W Pani ocenie: - w zakresie pytania drugiego - sprzedaż lokalu przy al. A. 1 w B. opisanego w stanie faktycznym niniejszego wniosku wraz z gruntem na którym jest posadowiony w trakcie postępowania upadłościowego prowadzonego wobec Pani nie powinna być opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ kwalifikacja źródła przychodu ze zbycia lokalu przy al. A. powinna wynikać z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W zakresie niniejszego zagadnienia należy w pierwszej kolejności ustalić jaki wpływ na ewentualny status upadłej jako podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych ma fakt, że nieruchomość, która ma być sprzedana w trakcie postępowania upadłościowego wchodzi w skład majątku wspólnego byłych już małżonków. W analizowanej sprawie, zgodnie z art 125 ust. 1 i ust. 3 Postepowanie upadłościowe powstanie rozdzielności majątkowej z mocy prawa na podstawie wyroku rozwodowego jest bezskuteczne w stosunku do masy upadłości (rozdzielność powstała w wyniku rozwodu w ciągu roku przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, a nadto pozew o rozwód został złożony w okresie krótszym, aniżeli dwa lata przed dniem złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości). W realiach niniejszej sprawy brak jest podstaw, aby traktować byłych małżonków jako jeden podmiot podlegający obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób fizycznych. Status podatnika podatku dochodowym od osób fizycznych w stosunku do każdego z małżonków należy oceniać odrębnie. Zatem, konkluzja w kontekście powyższych rozważań jest następująca: status upadłej jako podatnika podatku dochodowym od osób fizycznych należy oceniać uwzględniając jakie czynności będą wykonywane na jej rzecz. Z informacji przekazanych przez obecnego syndyka wynika, że stroną umowy sprzedaży lokalu przy al. A. będzie Pani, a więc skutki majątkowe umowy sprzedaży będą dotyczyły Pani. Według informacji przekazanej przez syndyka stroną umowy sprzedaży lokalu przy al. A. nie będzie Pani były małżonek. Zatem, skoro stroną umowy sprzedaży będzie Pani (syndyk podpisując akt notarialny działa na Pani rachunek i jako sprzedającą w akcie wskaże Panią) to klasyfikacja źródła przychodu powinna dotyczyć Pani. Przechodząc do wątku klasyfikacji źródła przychodu ze zbycia lokalu przy al. A. należy najpierw rozważyć poniższą kwestię. Według oświadczenia Pani nie wprowadziła lokalu przy al. A. do ewidencji środków trwałych w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Jeśli lokal jest wykorzystywany w działalności gospodarczej, ale nie jest on ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to uzyskany przychód według poniższego orzecznictwa nie będzie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, lecz - jeżeli lokal zostanie sprzedany przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie - z odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowisko to znajduje oparcie nie tylko w gramatycznej wykładni przepisu art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ale również w uchwale składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 lutego 2014 r., sygn. II FPS 8/13, której teza brzmi: (...) W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy. Mając na uwadze treść zacytowanego przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. „a” u.p.d.o.f., należy stwierdzić, że ustawodawca w sposób jasny (jednoznaczny) wskazuje, że niezbędne jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek do uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej: 1. sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza), 2. ujętego w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (przesłanka druga). Użyte przez ustawodawcę pojęcia w ramach przesłanki pierwszej nie pozostawiają jakichkolwiek dwuznaczności natury interpretacyjnej, gdyż zarówno pojęcie „sprzedaży”, jak też określenie „środka trwałego” pozostaje dostatecznie zdefiniowane w przepisach prawa. Również w zakresie przesłanki drugiej, tj. konieczność „ujęcia” w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych środka trwałego, po odczytaniu zwrotu „ujęcia” prowadzi do jednoznacznych rezultatów. W Słowniku języka polskiego pod pojęciem „ująć” między innymi czytamy: „sformułować coś w pewien sposób, dać czemuś określoną formę” (zob. red. M Szymczak, Słownik języka polskiego, Warszawa 1989 r., s. 587 ). Dlatego też, nie ulega wątpliwości, że dokonana sprzedaż środka trwałego, bezwzględnie powinna być poprzedzona uprzednim właściwym „sformułowaniem go – ujęciem” w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych oraz prawnych. W powyższej uchwale NSA wskazał, cytuję: Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela pogląd, że wyniki wykładni wewnętrznej systemowej u.p.d.o.f., nie mogą podważać rezultatów zaprezentowanej wyżej podstawowej wykładni, jaką pozostaje wykładnia językowa przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. „a” u.p.d.o.f. Obowiązek ewidencjonowania środków trwałych wywodzony z art. 22d ust. 2 u.p.d.o.f., nie jest argumentem wystarczającym do obalenia wyników wykładni językowej. Słusznie bowiem podkreśla się, że w przypadku niektórych kategorii wydatków, ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie reguł, które uniemożliwiają podatnikom rozpoznanie kosztów uzyskania przychodów już w momencie ich poniesienia. Ustawodawca zdecydował się nie tylko na podział kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, ale również ustalenie czytelnej i jasnej reguły, że ujęcie jako koszt uzyskania przychodów wydatków na nabycie (wytworzenie) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych możliwe jest - co do zasady - poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Podobne stanowiska zostały zaprezentowane w następujących uzasadnieniach wyroków sądów administracyjnych: • Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 18 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA /G1 522/12, orzeczenie prawomocne (sygn. powiązana: II FSK 1545/10); • Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK2290/10 (sygn. powiązana: I SA/G1 340/10); • Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 2094/10 (sygn. powiązana I SA/G1 882/09); • Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1545/10; • Naczelnego Sądu Administracyjnego z 21 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1543/10; • Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1151/10; • Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 kwietnia 2010 r., sygn. akt II FSK 2196/08; • Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lutego 2010 r., sygn. akt II FSK 1507/08 (opublikowane: www.orzeczenia.nsa.gov.pl). W konsekwencji, ponieważ minęło 5 lat od nabycia nieruchomości przez Panią, zbycie lokalu przy al. A. wraz z gruntem nie będzie opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W Pani ocenie, sprzedaż lokalu przy al. A. 1 w B. opisanego w stanie faktycznym niniejszego wniosku wraz z gruntem, na którym jest posadowiony, w trakcie postępowania upadłościowego prowadzonego wobec Pani nie powinna być opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ kwalifikacja źródła przychodu ze zbycia lokalu przy al. A. powinna wynikać z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. - w zakresie pytania trzeciego - niezależnie od powyższego z najdalej posuniętej ostrożności wskazuje Pani, że nawet gdyby organ uznał, że powyższe orzecznictwo z uzasadnienia z zakresu pytania drugiego nie ma zastosowania w realiach niniejszej sprawy (przy czym uważa Pani inaczej i podtrzymuje wszystkie wyżej wskazane wywody) to i tak od 2017 r. upłynął okres 6 lat od kiedy lokal przestał być wykorzystywany w działalności gospodarczej Pani, a zatem i tak jego sprzedaż nie będzie opodatkowana w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Po upływie 6 lat od wycofania nieruchomości niemieszkalnej (licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nieruchomość niemieszkalna została wycofana z działalności, a dniem jej odpłatnego zbycia) sprzedaż danej nieruchomości: a) nie będzie stanowiła przychodu z działalności gospodarczej oraz b) nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Mianowicie, jak wynika z danych zawartych w CEIDG data zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej przez Panią to 1 luty 2017 r. Skoro doszło do zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej, to od tego okresu lokal nie mógł być wykorzystywany w działalności gospodarczej. Co prawda data wykreślenia z CEIDG działalności Pani to 22 listopada 2018 r., ale jak wynika z oświadczenia Pani okoliczność ta wynikała z faktu, że miała Pani trudną sytuację osobisto-rodzinną i dlatego wykreśliła działalność później niż faktycznie zaprzestała tej działalności. Przechodziła Pani trudny rozwód i stąd wynikało opóźnienie w wykreśleniu działalności gospodarczej z CEIDG. Dlatego też w Pani ocenie, data wskazana w CEIDG jako data zaprzestania wykonywania działalności jest kluczowa i skoro minęło 6 lat od tej daty to zbycie lokalu przy al. A. w B. opisanego w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie będzie opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem, odpowiadając na pytanie w sytuacji, w której organ uzna, że argumenty przedstawione w zakresie pytania nr 2 nie zasługują na uwzględnienie, to i tak sprzedaż lokalu przy al. A. 1 w B. opisanego w stanie faktycznym niniejszego wniosku wraz z gruntem nie będzie opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na fakt, że zgodnie z danymi w CEIDG zaprzestała Pani wykonywania działalności gospodarczej 1 lutego 2017 r., co stanowi wycofanie lokalu niemieszkalnego z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W uzupełnieniu wniosku oświadcza Pani, że podtrzymuje przedstawione we wniosku o interpretację własne stanowisko w sprawie oceny prawnej dotyczące zadanych pytań. Stanowisko to jest aktualne i adekwatne do uzupełnionego stanu faktycznego sprawy. W opisie własnego stanowiska wskazała Pani, że pytania, opis stanu faktycznego oraz opisane stanowisko prawne dotyczą zarówno sprzedaży lokalu, jak i gruntu oraz praw z tym związanych dotyczących między innymi wspólnych urządzeń. Te wątki zostały już zatem opisane. Ponadto należy wskazać, że organ zadał niektóre pytania dotyczące kwestii, które były już opisane we wniosku o interpretację. W tym zatem zakresie stanowisko prawne opisane we wniosku o interpretacje zachowuje swoją aktualność. Pani zdaniem: - w zakresie pytania drugiego – sprzedaż lokalu przy al. A. 1 w B. opisanego w stanie faktycznym niniejszego wniosku wraz z gruntem, na którym jest posadowiony oraz w zakresie udziału w wysokości 20/1000 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, dla którego Sąd Rejonowy (...) prowadzi KW nr (...) opisanych w stanie faktycznym niniejszego wniosku w trakcie postępowania upadłościowego prowadzonego wobec Pani nie powinna być opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ kwalifikacja źródła przychodu ze zbycia lokalu przy al. A. powinna wynikać z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. - w zakresie pytania trzeciego - nawet gdyby organ uznał, że powyższe orzecznictwo powołane w stanowisku w zakresie pytania drugiego nie ma zastosowania w realiach niniejszej sprawy (przy czym uważa Pani inaczej i podtrzymuje wszystkie wyżej wskazane wywody) to i tak od 2017 r. upłynął okres 6 lat od kiedy lokal przy al. A. 1 w B. opisany w stanie faktycznym niniejszego wniosku wraz z gruntem, na którym jest posadowiony oraz w zakresie udziału w wysokości 20/1000 części w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, dla którego Sąd Rejonowy (...) prowadzi KW nr (...) przestały być wykorzystywane w działalności gospodarczej Pani, a zatem i tak sprzedaż tych praw nie będzie opodatkowana w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja indywidualna 29 grudnia 2023 r. wydałem interpretację indywidualną znak 0115-KDIT3.4011.631.2023.4. AD w której uznałem Pani stanowisko w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości za nieprawidłowe. Interpretację doręczono Pani 1 stycznia 2024 r. Skarga na interpretację indywidualną 26 stycznia 2024 r. wniosła Pani skargę na tę interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie. Wniosła Pani o uchylenie zaskarżonej interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz zasądzenie na Pani rzecz zwrotu kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, zgodnie z właściwymi przepisami. Postępowanie przed sądem administracyjnym/sądami administracyjnymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie uchylił skarżoną interpretację - wyrokiem z 20 czerwca 2024 r., sygn. akt I SA/Sz 127/24. W wyroku tym Sąd wskazał m.in.: Sąd działając w oparciu o art. 134 § 1 p.p.s.a. i działając w zakresie wyznaczonym art. 57 p.p.s.a. uznał, że zarzuty skargi są uzasadnione co do stanowiska strony wyrażonego odnośnie pytania nr 3, natomiast są nieuzasadnione odnośnie pytania nr 2 i w związku z powyższym uchylił zaskarżoną interpretację. Skarżąca bowiem opierała swoje stanowisko odnośnie pytania 2 na stwierdzeniu, że jeśli lokal jest wykorzystywany w działalności gospodarczej, ale nie jest on ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to uzyskany przychód nie będzie stanowił przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej. Strona na potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska powołała liczne orzeczenia sądów administracyjnych. Sąd zatem zobowiązany jest wyjaśnić, że powyższe, powołane przez skarżącą poglądy są już nieaktualne w związku ze zmianą treści przepisów u.p.d.o.f., która weszła w życie od 1 stycznie 2015 roku. Jak stanowi bowiem w obecnym brzmieniu art. 14 ust. 2 u.p.d.o.f.: Przychodem z działalności gospodarczej są również: 1) przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących: a) środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (...). Natomiast do końca 2014 roku art. 14 ust. 2 miał brzmienie: „Przychodem z działalności gospodarczej są również: 1) przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących: a) środkami trwałymi, b) składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł, c) wartościami niematerialnymi i prawnymi - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych”. Oznacza to, że do końca roku 2014 r. przychodem z działalności gospodarczej były przychody z odpłatnego zbycia środków trwałych „ujętych” w ewidencji środków trwałych, natomiast od 1 stycznia 2015 do dziś przychodem z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia środków trwałych „podlegających ujęciu” w ewidencji środków trwałych. Zmiana oznacza, że opodatkowaniu polega zbycie środków trwałych niezależnie od tego czy zostały one rzeczywiście ujęte w ewidencji czy też nie, ale co do zasady podlegają temu ujęciu w ewidencji. Powyższe rozumienie aktualnego brzmienia wskazanego przepisu jest powszechnie podzielane w orzecznictwie sądów administracyjnych. Warto tu choćby powołać pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony wyroku z dnia 17 grudnia 2019 r. sygn. akt II FSK 523/18. Jak wyjaśnił tam NSA, regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.d.o.f. objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, bądź nie, te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jak z kolei wyjaśnił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 21 sierpnia 2018 r. I SA/Bd 404/18 nieprowadzenie ewidencji środków trwałych nie może prowadzić do wniosków, że zbycie (...) lokali należy zakwalifikować jako pochodzące z innego źródła niż działalność gospodarcza, gdyby przedmiotem sprawy było zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2015 r. lub następne lata podatkowe. Dopiero po interwencji ustawodawcy, sprzedaż lokali uprzednio wykorzystywanych w działalności gospodarczej (...) jeżeli podlegały ujęciu w ewidencji środków trwałych (nawet gdy nie zostały faktycznie ujęte), podlega opodatkowaniu. Z wniosku skarżącej wynika tymczasem, iż przedmiotowy lokal niemieszkalny był związany z działalnością gospodarczą (i podlegał co do zasady ujęciu w ewidencji środków trwałych - czemu skarżąca nigdzie nie zaprzecza i co w istocie nie jest sporne) a jedynie upadła zaprzestała wykonywania działalności gospodarczej z dniem 1 lutego 2017 r., co w przekonaniu skarżącej stanowi wycofanie lokalu niemieszkalnego z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 2 pkt. 3 u.p.d. o.f. Dlatego też powołane orzecznictwo, w tym uchwała NSA sygn. II FPS 8/13 nie znajduje zastosowania w badanej sprawie i stanowisko strony co do pytania nr 2 organ zasadnie uznał za nieprawidłowe. Natomiast Sąd podziela wyrażony także w skardze pogląd strony, iż sprzedaż lokalu opisanego w stanie faktycznym wniosku wraz z gruntem nie będzie opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na okoliczność, że upłynął okres 6 lat, od kiedy lokal wraz z gruntem i udział w nieruchomości wspólnej przestały być wykorzystywane w działalności gospodarczej podatniczki. Wyjaśnić należy, że zgodnie żart. 10 ust. 2 pkt 3 u.p.d.o.f. przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. (czyli m.in. środków trwałych podlegających ujęciu w ewidencji), z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat; Strona we wniosku wskazała, iż wycofanie to nastąpiło z dniem 1 lutego 2017 roku. Logiczne jest zatem stwierdzenie, zawarte również we wniosku i skardze, że skoro (z tym dniem) doszło do zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej, to od tego momentu lokal nie mógł być w tej działalności wykorzystywany, zaś tę okoliczność, zgodnie z zasadami logiki, należy utożsamić z wycofaniem lokalu niemieszkalnego z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 2 pkt. 3 u.p.d. o.f. Gołosłowne i sprzeczne z logiką, jak również nie podparte żadną argumentacją prawną jest stwierdzenie organu zawarte w interpretacji, że ustawodawca nie przesądził, iż zaprzestanie wykonywania działalności gospodarczej jest równoznaczne z wycofaniem środka trwałego z tej działalności. Powtórzyć należy bowiem, że niemożliwe jest wykorzystywanie lokalu w prowadzonej działalności po tym jak działalności tej zaprzestano. Istotne zdaniem Sądu jest również to, że w niniejszej sprawie mamy do czynienie z postępowaniem w sprawie wydania interpretacji, gdzie to strona dokonuje opisu stanu faktycznego zawartego we wniosku i to sama strona wskazała, że upadła zaprzestała prowadzenia działalności w dniu 1 lutego 2017 roku, co zgłoszono do CEIDG i co było równoznaczne z wycofaniem lokalu z działalności gospodarczej. Organ tymczasem nie może modyfikować przedstawionego przez stronę stanu faktycznego. Organ nie ma podstaw by kwestionować oświadczenie, iż podatniczka wykreśliła działalność później niż faktycznie zaprzestała tej działalności. Ustaleń, że stan faktyczny przedstawia się inaczej od opisanego nie można czynić w postępowaniu o udzielenie interpretacji. Jedynie w ewentualnym postępowaniu podatkowym/wymiarowym organy podatkowe mogą ustalać kiedy rzeczywiście nastąpiło zaprzestanie działalności gospodarczej jeśli kwestionują oświadczenie strony i dane z CEIDG. Jednak i w takim postępowaniu niedopuszczalne jest łamanie zasad logiki z których wynika, że po rzeczywistym zaprzestaniu działalności niemożliwe jest w jej ramach wykorzystywanie jakiegokolwiek składnika majątkowego (w tym także lokalu). Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 8 stycznia 2025 r., sygn. akt II FSK 1147/24 oddalił skargę kasacyjną. W wyroku tym Sąd wskazał m.in.: Ramy materialnoprawne sprawy przedstawiają się następująco. Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 updof przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat. Przepis ten stanowi punkt wyjścia do dalszych rozważań z uwagi na zawarte w jego treści odesłanie do art. 14 ust. 2 pkt 1 oraz do art. 10 ust. 1 pkt 8 (zastrzeżenie dotyczące ust. 3 nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż przedmiotem odpłatnego zbycia ma być lokal niemieszkalny). Charakter zbywanego odpłatnie lokalu (nieruchomości i praw majątkowych) ma wpływ na klasyfikację przewidzianą w art. 10 ust. 1 pkt 8 (lit. a-c) updof, która nie jest przedmiotem sporu. Istotne jest, że w art. 10 ust. 1 pkt 8 updof zawarte jest nieostre zastrzeżenie, że przepis ten nie dotyczy odpłatnego zbycia lokalu (nieruchomości) „w wykonaniu działalności gospodarczej” przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie (m.in.). Innymi słowy, z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c updof wynika, że w przypadku odpłatnego zbycia lokalu (nieruchomości lub prawa majątkowego) dokonanego przez podatnika poza „wykonaniem działalności gospodarczej” po upływie ww. pięcioletniego terminu, nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Do upływu terminu, tym razem sześcioletniego, nawiązują przepisy art. 10 ust. 2 pkt 3 (bezpośrednio) oraz art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a (poprzez odesłanie), a także art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a (bezpośrednio) updof, w przypadku przychodów z działalności gospodarczej, którymi są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących m.in. środkami trwałymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o czym stanowi art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a updof. W rozpoznawanej sprawie (na etapie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym) bezsporne jest, że planowane zbycie lokalu niemieszkalnego dotyczy środka trwałego, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a, ust. 2 pkt 17 lit. a oraz ust. 3 pkt 12 lit. a updof. Przepis art. 14 ust. 2 pkt 12 lit. a updof stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji działalności gospodarczej (...). Do tej regulacji ma zastosowanie sześcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 2 pkt 3, poprzez odesłanie do art. 14 ust. 2 pkt 1 updof. Natomiast art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a updof stanowi, że do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej (...), jeżeli od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej (m.in.), do dnia ich odpłatnego zbycia upłynęło sześć lat i odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej (...). W istocie art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a updof stanowi doprecyzowanie regulacji prawnopodatkowej przewidzianej w art. 10 ust. 2 pkt 3 i art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a updof. Z przepisów tych i wynika, że sześcioletni termin, o którym mowa w powyższych przepisach, należy liczyć uwzględniając tak „dzień wycofania składników majątku z działalności gospodarczej”, jak i „dzień likwidacji działalności gospodarczej", które to pojęcia nie zostały jednak zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodzić należy się (co do zasady) z DKIS odnośnie do tego, że w przypadku sprzedaży składników majątku po upływie terminów, o których mowa w omawianych przepisach (5 lub 6 lat), uzyskany z tej czynności przychód nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (za wyjątkiem sytuacji, gdy owe składniki majątku stanowią element wykonywania innej działalności gospodarczej przez osobę sprzedającą). W ocenie składu orzekającego pojęcie „dzień wycofania składników majątku z działalności gospodarczej" mieści się w szerszym pojęciu „dzień likwidacji działalności gospodarczej”. (...) Ponownie rozpoznając sprawę organ podatkowy obowiązany będzie zatem uwzględnić powyższe rozważania, w świetle których pojęcie „dzień wycofania składników majątku z działalności gospodarczej" mieści się w pojęciu „dzień likwidacji działalności gospodarczej”. (...) W sytuacji, gdy skarżąca w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) zawartym we wniosku o wydanie interpretacji wskazała wyraźnie, że podatniczka nie wykonywała po 1 marca 2017 r. działalności gospodarczej, zaś odpłatne zbycie lokalu niemieszkalnego po upływie sześcioletniego terminu, o którym mowa w przepisach art. 10 ust. 2 pkt 3, art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a oraz art. 14 ust 3 pkt 12 lit. a updof, nie nastąpi „w wykonywaniu działalności gospodarczej”, to datę zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej należy traktować jako dzień jej likwidacji, a przez to również jako dzień wycofania danego składnika majątku z działalności gospodarczej. 28 marca 2025 r. wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjny w Szczecinie z 20 czerwca 2024 r., sygn. akt I SA/Sz 127/24. Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.): Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.: • uwzględniam ocenę prawną, którą wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach; • ponownie rozpatruję Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku oraz w jego uzupełnieniu: – w zakresie pytania nr 2 jest nieprawidłowe, – w zakresie pytania nr 3 jest prawidłowe.
Zasady opodatkowania Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Powyższe wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź od których zaniechano poboru podatku. Przy czym w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zasady opodatkowania sprzedaży nieruchomości Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Źródłami przychodów są: • pozarolnicza działalność gospodarcza, • odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2: a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, c) prawa wieczystego użytkowania gruntów, – jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany. Na podstawie art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat. Natomiast zgodnie z art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. W art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione zostały szczególne kategorie przychodów, które – w przypadku uzyskania ich przez podatnika – stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Takimi przychodami są m.in. przychody uzyskane z odpłatnego zbycia składników majątku podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, co wynika z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy. Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio. Z kolei na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, prowadzonych samodzielnie. Jednocześnie zgodnie z art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej lub prowadzonych samodzielnie działów specjalnych produkcji rolnej – jeżeli od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja: prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej, prowadzonych samodzielnie działów specjalnych produkcji rolnej, do dnia ich odpłatnego zbycia upłynęło sześć lat i odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej. Definicja środka trwałego została zawarta w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem: Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Zgodnie natomiast z art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Amortyzacji nie podlegają: 1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, 2) budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, 3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne, 4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a, 5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi. Pani wniosek Z treści wniosku wynika, że: • 30 marca 2010 r. nabyła Pani wraz z małżonkiem do majątku wspólnego prawo własności lokalu niemieszkalnego. W chwili zawierania umowy sprzedaży mąż prowadził działalność gospodarczą. Z aktu notarialnego wynikało, że nabycie nastąpiło w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą przez męża. • Następnie m.in. prowadziła Pani działalność gospodarczą pod firmą X, ale została ona wykreślona z CEIDG (data rozpoczęcia działalności według CEIDG: 1 grudnia 2010 r., data wykreślenia wpisu z rejestru: 22 listopada 2018 r. (data zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej: 1 luty 2017 r.). Lokal stanowił siedzibę prowadzonej przez Panią działalności przez 1,5 roku. Przy czym nie był ujęty w ewidencji środków trwałych. • Od 23 grudnia 2015 r. do 18 stycznia 2018 r. była Pani czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. • 30 kwietnia 2018 r. złożyła Pani pozew o rozwód, a wyrokiem z (...) 2018 r. Sąd Okręgowy rozwiązał Pani małżeństwo przez rozwód. • 12 lutego 2019 r. złożyła Pani wniosek o ogłoszenie upadłości. • Po likwidacji przez Panią działalności lokal był również przedmiotem najmu, który miał miejsce poza działalnością gospodarczą Pani. W zakresie wpisanych przez nią kodów PKD do CEIDG nie miała Pani nigdy wpisanego kodu: wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. • Syndyk planuje w najbliższym czasie sprzedaż lokalu w trakcie postępowania upadłościowego. Stroną umowy sprzedaży będzie tylko Pani. Akt notarialny będzie podpisywał syndyk działający na Pani rachunek. • Przewidywany termin zawarcia umowy sprzedaży wynosi 1-2 miesiące od dnia otrzymania odpowiedzi na wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w niniejszej sprawie. Syndyk uzyskał już zezwolenie Sędziego - Komisarza na sprzedaż nieruchomości z wolnej ręki po obniżonej o 20% cenie, a co za tym idzie niezwłocznie po otrzymaniu ww. odpowiedzi przystąpi do organizacji konkursu ofert. Jednakże jest to szacunkowy czas sprzedaży, wskazany na żądanie organu. Sprzedaż będzie zależna między innymi również od zainteresowana zakupem przez nabywców, na co obecny syndyk nie ma wpływu. W przypadku niewyłonienia nabywcy nieruchomości konieczne będzie ponowne złożenie przez syndyka wniosku o udzielenie zezwolenia na sprzedaż nieruchomości z wolnej ręki, co w sposób oczywisty przedłuży procedurę sprzedaży, a tym opóźni termin sprzedaży nieruchomości. Na tle dokonanego opisu sprawy powzięła Pani wątpliwości czy w sytuacji opisanej we wniosku: • sprzedaż lokalu wraz z gruntem, na którym jest posadowiony powinna być opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych i czy kwalifikacja źródła przychodu z jego zbycia lokalu powinna wynikać z art. 10 ust. 1 pkt. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też z art 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? • sprzedaż lokalu wraz z gruntem nie będzie opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na fakt, że zgodnie z danymi w CEIDG zaprzestała Pani wykonywania działalności gospodarczej 1 lutego 2017 r. i czy stanowi to wycofanie lokalu niemieszkalnego z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Podsumowanie Z zestawienia powyższych przepisów wynika, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełnione powinny zostać dwie podstawowe przesłanki: • nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej, • nieruchomość nie może być składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych). Zatem w przypadku, gdy co najmniej jeden z podanych warunków nie zostanie spełniony, przychód ze sprzedaży nieruchomości podlega zaliczeniu do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co istotne przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej). Tym samym regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej. Skoro zatem, w sytuacji przedstawionej we wniosku przedmiotem odpłatnego zbycia będzie lokal niemieszkalny, który wykorzystywany był w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, mając jednocześnie na uwadze przytoczone powyżej przepisy prawa podatkowego oraz stanowisko zaprezentowane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, w myśl którego: (...) przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, bądź nie, te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jak z kolei wyjaśnił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 21 sierpnia 2018 r. I SA/Bd 404/18 nieprowadzenie ewidencji środków trwałych nie może prowadzić do wniosków, że zbycie (...) lokali należy zakwalifikować jako pochodzące z innego źródła niż działalność gospodarcza. (...) (...) stanowisko strony co do pytania nr 2 organ zasadnie uznał za nieprawidłowe. stwierdzam, że w świetle powołanych wyżej przepisów art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a) oraz art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpłatne zbycie opisanego we wniosku lokalu niemieszkalnego, który był przez Panią wykorzystywany w działalności gospodarczej, stanowi dla Pani przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym stanowisko Pani, w myśl którego sprzedaż lokalu nie powinna być opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ kwalifikacja źródła przychodu z jego zbycia powinna wynikać z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - uznaję za nieprawidłowe. Odnosząc się natomiast do pozostałej kwestii podniesionej przez Panią w pytaniu nr 3, tj. czy przychód ten będzie opodatkowany, istotne jest jak wskazałem powyżej okres, jaki upłynął między datą wycofania tych składników majątkowych z prowadzonej działalności gospodarczej bądź datą likwidacji tej działalności, a datą ich sprzedaży. Jeżeli okres ten nie przekracza sześcioletniego okresu, o którym mowa w ww. przepisach, to przychód uzyskany ze sprzedaży tych składników majątkowych stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Natomiast gdy okres ten przekracza sześcioletni okres, o którym mowa w ww. przepisach, to przychód uzyskany ze sprzedaży tych składników majątkowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Zatem – w wykonaniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego – opierając się na stwierdzeniach zawartych przez te sądy – Wyjaśnić należy, że zgodnie żart. 10 ust. 2 pkt 3 u.p.d.o.f. przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. (czyli m.in. środków trwałych podlegających ujęciu w ewidencji), z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego pomiesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat; Strona we wniosku wskazała, iż wycofanie to nastąpiło z dniem 1 lutego 2017 roku. Logiczne jest zatem stwierdzenie, zawarte również we wniosku i skardze, że skoro (z tym dniem) doszło do zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej, to od tego momentu lokal nie mógł być w tej działalności wykorzystywany, zaś tę okoliczność, zgodnie z zasadami logiki, należy utożsamić z wycofaniem lokalu niemieszkalnego z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 2 pkt. 3 u.p.d. o.f. Przepis art. 14 ust. 2 pkt 12 lit. a updof stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji działalności gospodarczej (...). Do tej regulacji ma zastosowanie sześcioletni termin, o którym mowa w art. 10 ust. 2 pkt 3, poprzez odesłanie do art. 14 ust. 2 pkt 1 updof. Natomiast art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a updof stanowi, że do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia składników majątku pozostałych na dzień likwidacji prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej (...), jeżeli od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła likwidacja prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej (m.in.), do dnia ich odpłatnego zbycia upłynęło sześć lat i odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej (...). W istocie art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a updof stanowi doprecyzowanie regulacji prawnopodatkowej przewidzianej w art. 10 ust. 2 pkt 3 i art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a updof. Z przepisów tych i wynika, że sześcioletni termin, o którym mowa w powyższych przepisach, należy liczyć uwzględniając tak „dzień wycofania składników majątku z działalności gospodarczej”, jak i „dzień likwidacji działalności gospodarczej", które to pojęcia nie zostały jednak zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodzić należy się (co do zasady) z DKIS odnośnie do tego, że w przypadku sprzedaży składników majątku po upływie terminów, o których mowa w omawianych przepisach (5 lub 6 lat), uzyskany z tej czynności przychód nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (za wyjątkiem sytuacji, gdy owe składniki majątku stanowią element wykonywania innej działalności gospodarczej przez osobę sprzedającą). W ocenie składu orzekającego pojęcie „dzień wycofania składników majątku z działalności gospodarczej" mieści się w szerszym pojęciu „dzień likwidacji działalności gospodarczej”. (...) Ponownie rozpoznając sprawę organ podatkowy obowiązany będzie zatem uwzględnić powyższe rozważania, w świetle których pojęcie „dzień wycofania składników majątku z działalności gospodarczej" mieści się w pojęciu „dzień likwidacji działalności gospodarczej”. (...) W sytuacji, gdy skarżąca w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) zawartym we wniosku o wydanie interpretacji wskazała wyraźnie, że podatniczka nie wykonywała po 1 marca 2017 r. działalności gospodarczej, zaś odpłatne zbycie lokalu niemieszkalnego po upływie sześcioletniego terminu, o którym mowa w przepisach art. 10 ust. 2 pkt 3, art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. a oraz art. 14 ust 3 pkt 12 lit. a updof, nie nastąpi „w wykonywaniu działalności gospodarczej”, to datę zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej należy traktować jako dzień jej likwidacji, a przez to również jako dzień wycofania danego składnika majątku z działalności gospodarczej. uznaję, że z uwagi na upływ okresu, o którym mowa w art. 14 ust. 3 pkt 12 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód ze zbycia opisanego we wniosku lokalu nie będzie opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych i uznaję Pani stanowisko w tej części za prawidłowe. Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Panią we wniosku orzeczeń sądowych wskazuję, że zostały one wydane na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r. Tym samym w żaden sposób nie przystają do sytuacji nakreślonej w zaskarżonej interpretacji. O czym orzekł również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, wskazując w wyroku: (...) powołane orzecznictwo, w tym uchwała NSA sygn. II FPS 8/13 nie znajduje zastosowania w badanej sprawie (...).
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania zaskarżonej interpretacji z 29 grudnia 2023 r., znak 0115-KDIT3.4011.631.2023.4.AD. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji • Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji. • Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. • Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): • w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo • w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili