0115-KDIT1.4011.284.2025.1.MR

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

łowe Szanowny Panie, stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 marca 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy rezydencji podatkowej. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest absolwentem (...). W okresie od 2017 do 2023 roku prowadził działalność gospodarczą w Polsce. Wobec tego ostatnie zeznanie podatkowe PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) zostało złożone we właściwym urzędzie skarbowym w 2024 r. W okresie od 2019 do 2021 roku Wnioskodawca posiadał status Rezydenta Zjednoczonych Emiratów Arabskich w związku z tym, że przebywał i pracował w tym kraju. Od roku 2020 Wnioskodawca przestał regularnie przebywać w Polsce, tj. od 207 do 256 dni w ciągu roku przebywał poza RP. Od roku 2021 Wnioskodawca przebywał regularnie w Chinach, gdzie wykonywał i nadal wykonuje działalność zarobkową. Natomiast od 1 stycznia 2024 roku zamieszkał na pobyt stały w (...), w Chinach. Miało to związek z faktem, iż w styczniu 2024 roku Wnioskodawca uzyskał rozwód w Polsce, następnie w czerwcu 2024 r. zawarł związek małżeński z obywatelką Chin, z którą mieszka na stałe w Chinach. Wnioskodawca nie ma żadnych planów powrotu do Polski, zamierza swoją przyszłość osobistą, rodzinną i zawodową związać z nowym miejscem pobytu. Wraz z obecną małżonką planują potomstwo, które chcą wychowywać w Chinach. Wnioskodawca nadal pozostaje komandytariuszem spółki komandytowej w siedzibą w Polsce, przy czym od maja 2022 r. nie uzyskał z tego tytułu żadnych przychodów. Wnioskodawca w 2024 roku nie uzyskał żadnych dochodów z jakichkolwiek źródeł na terenie Polski. Wnioskodawca posiada w Polsce następujące nieruchomości oraz rzeczy ruchome: • własność gruntu w miejscowości X – nieruchomość obciążona kredytem do 2035 r., spłacanym przez Wnioskodawcę. Wszystkie bieżące opłaty i obowiązki związane z tą nieruchomością są fizycznie realizowane przez ojca Wnioskodawcy, posiadającego notarialne pełnomocnictwo do reprezentowania Wnioskodawcy; • 50% udziału we współwłasności nieruchomości zabudowanej domem „bliźniakiem” w Y (bez żadnych obciążeń kredytowych). Dom „bliźniak” nie jest jeszcze odebrany – dokumenty do odbioru zostały złożone w organie nadzoru budowlanego w Y, uzupełnienie dokumentacji zostało złożone w styczniu i lutym bieżącego roku. Dom „bliźniak” jest wybudowany na jednym pozwoleniu na budowę i dopiero po formalnym odbiorze przez organ nadzoru budowlanego prawdopodobnie nastąpi zniesienie współwłasności poprzez podział domu i gruntu. W konsekwencji obecnie wszystkie formalności związane z nieruchomością są dokonywane przez drugiego współwłaściciela. Natomiast faktury za media są dostarczane Wnioskodawcy drogą elektroniczną. Podatek od nieruchomości jest opłacany w uzgodnieniu z drugim współwłaścicielem. Nieruchomość tę Wnioskodawca traktuje jako miejsce, gdzie będzie mógł się zatrzymać podczas ewentualnych wizyt w Polsce (odwiedziny rodziców, brata oraz córki) oraz jako zabezpieczenie w razie nieprzewidzianych sytuacji życiowych; • samochód marki (...) z roku 2022 – samochód nie posiada żadnych obciążeń. Auto znajduje się w Polsce. W marcu 2025 r. ojciec Wnioskodawcy przemieścił auto do (...) i po niezbędnych naprawach zamierza je użytkować – w tym celu Wnioskodawca wystawi stosowne upoważnienia do korzystania z auta. W konsekwencji auto – choć formalnie będzie pozostawać własnością Wnioskodawcy – faktycznie będzie w posiadaniu jego ojca i przez niego wyłącznie użytkowane; • samochód marki (...) z 2020. Pierwotnie używany w ramach działalności gospodarczej, obecnie po zamknięciu działalności gospodarczej umowa leasingu auta została przeniesiona z działalności gospodarczej do mienia prywatnego Wnioskodawcy – umowa obowiązuje do grudnia 2028 r. Obecnie z samochodu korzysta wyłącznie była żona Wnioskodawcy - jest ona wyłącznym posiadaczem auta; • motor marki (...) z 2013 r. (przebieg (...) km). Motor został zakupiony bez żadnych obciążeń. Obecnie jest garażowany w hali garażowej w bloku, w którym mieszka była żona Wnioskodawcy, nie jest używany, akumulator został rozłączony, badania techniczne wygasły (...) 2024 r. Ponadto Wnioskodawca spłaca kredyt (do 2035 roku) obciążający mieszkanie w Y, którego własność, po rozwodzie, została przeniesiona na byłą żonę Wnioskodawcy. Wnioskodawca posiada z poprzedniego małżeństwa małoletnią córkę (ur. w 2017 r.), która zamieszkuje w Polsce wraz z matką, tj. byłą żoną Wnioskodawcy. Należy podkreślić, że rozwód odbył się bez orzekania o winie stron. Zgodnie z wyrokiem rozwodowym wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnią sąd pozostawił obojgu rodzicom ustalając miejsce pobytu małoletniej przy matce. Kwestia sprawowania opieki nie została w żaden sposób formalnie uregulowana. Faktycznie wygląda to w ten sposób, iż opiekę nad małoletnią sprawuje matka (była żona Wnioskodawcy) natomiast Wnioskodawca widuje się z córką podczas ewentualnych okolicznościowych wizyt w Polsce oraz utrzymuje kontakt zdalny za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Wnioskodawca posiada w Polsce rachunki bankowe w dwóch bankach – jeden służy do opłat związanych z utrzymaniem majątku znajdującego się w Polsce, zobowiązań kredytowych oraz alimentacyjnych. Drugi rachunek bankowy jest praktycznie nie używany i Wnioskodawca planuje go zamknąć w najbliższej przyszłości. Reasumując, Wnioskodawca od 1 stycznia 2024 r. posiada stałe miejsce zamieszkania w Chinach i w tym kraju znajduje się jego ośrodek interesów życiowych, osobistych oraz gospodarczych. Zdaniem Wnioskodawcy, od powyższego momentu doszło do zmiany jego rezydencji podatkowej.

Pytanie

Czy od 1 stycznia 2024 r. doszło do zmiany rezydencji podatkowej i Wnioskodawca przestał być polskim rezydentem podatkowym, tym samym nie posiada nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Pana stanowisko w sprawie W Pana ocenie, od 1 stycznia 2024 r. przestał być polskim rezydentem podatkowym i nie posiada w Polsce nieograniczonego obowiązku podatkowego w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego, zasadnym jest przyjęcie, że od dnia przeprowadzki do Chin Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegać będzie opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jeżeli Wnioskodawca osiągnie w przyszłości na terenie RP przychody z tytułu działalności wykonywanej osobiście, płatnikiem podatku będzie wypłacający wynagrodzenie. Wszelkie obowiązki związane z rozliczeniem podatku od wypłaconego wynagrodzenia wypełniać będzie taki pracodawca. Płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego przygotuje informację o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez osoby fizyczne niemające w Polsce miejsca zamieszkania IFT-1R i przekaże ją zarówno podatnikowi, jak i urzędowi skarbowemu właściwemu do spraw opodatkowania osób zagranicznych. Nierezydent w takim przypadku nie ma obowiązku składania deklaracji o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym. W przypadku, gdy Wnioskodawca żadnego dochodu na terenie RP nie osiągnie, nie będzie zobowiązany do składania rocznego PIT w Polsce, gdyż wszystkie jego pozostałe przychody (dochody) osiągane poza RP, jako nierezydenta, będą opodatkowane w Chinach.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych: Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy: Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy: Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). W myśl art. 4a ww. ustawy: Przepisy art. 3 ust. 1,1 a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik ma miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, lub całą rodzinę i znajomych w Polsce może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów. Centrum, czyli „skoncentrowanie” interesów osobistych, należy rozumieć jako miejsce, z którym podatnik posiada ścisłe powiązania osobiste. Powiązania osobiste to występowanie więzi rodzinnych, towarzyskich, podejmowanie aktywności społecznej, kulturalnej, sportowej, politycznej itp. W przypadku centrum interesów gospodarczych w praktyce chodzi o miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd. Ponadto za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych. Wnioskodawca posiada polskie obywatelstwo. Od 1 stycznia 2024 roku na stałe zamieszkuje w Chinach. Tam pracuje oraz założył nową rodzinę (zawarł w (...) 2024 r. związek małżeński z obywatelką Chin). Z Chinami planuje związać swoją przyszłość zawodową i rodzinną. Do Polski Wnioskodawca ma zamiar przyjeżdżać sporadycznie bez zamiaru stałego pobytu. Pozostawione w Polsce aktywa mają wyłącznie funkcje lokaty kapitału (nieruchomość gruntowa, udział we współwłasności domu w Y, ogół praw i obowiązków komandytariusza). Wnioskodawca prowadzi od dawna życie towarzyskie w Chinach, gdzie ma grupę znajomych i przyjaciół. Przede wszystkim zaś Wnioskodawca założył w Chinach nową rodzinę i tam też znajduje się ośrodek jego aktywności zarobkowej. Mając na uwadze opisany stan faktyczny stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca wraz z żoną (obywatelką Chin) mieszka w Chinach z zamiarem stałego pobytu, prowadzi tam życie towarzyskie, wykonuje tam działalność zarobkową, to powiązania osobiste i gospodarcze od dnia przeprowadzki posiada w Chinach. Wobec powyższego zasadnym jest przyjęcie, że od dnia przeprowadzki do Chin Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlega opodatkowaniu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dochodami uzyskanymi na terytorium RP są dochody wynikające z przychodów, których źródło znajduje się na terytorium RP. Pojęcie „terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” nie jest zdefiniowane w ustawie z 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, dlatego pojęciu temu należy przypisać znaczenie zgodnie z definicjami zawartymi w ustawie z 1990 roku o ochronie granicy państwowej i ustawie z 1991 roku o obszarach morskich RP i administracji morskiej. Na problematykę tę zwrócił uwagę NSA w wyroku z 2 czerwca 2011 roku (II FSK 138/10). W uzasadnieniu czytamy, że przy wykładni art. 3 ust. 2a ustawy PIT należy uwzględnić, iż pod pojęciem „terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów” należy rozumieć miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą. Terytorium takim nie jest obszar, na którym materializuje się efekt świadczonej usługi, z której wynagrodzenie generuje dochód osoby będącej rezydentem kraju innego niż Rzeczpospolita Polska. Jeśli dana osoba posiada w Polsce centrum interesów gospodarczych lub osobistych, będzie traktowana w świetle ustawy o PIT jak polski rezydent podatkowy bez względu na to, czy jej pobyt w Polsce przekroczy 183 dni w roku, czy też nie. Należy dodatkowo podkreślić, że rezydencja podatkowa nie jest przypisana do całego roku podatkowego i możliwa jest jej zmiana nawet w trakcie roku podatkowego. Przede wszystkim z taką sytuacją będziemy mieli do czynienia w przypadku trwałego przeniesienia ośrodka interesów życiowych do Polski lub z Polski. W kontekście niniejszej sprawy zwrócić należy uwagę na stanowisko zawarte w wyroku NSA z 28 września 2018 roku (II FSK 2653/16): „Prawidłowo przyjęto, że w 2013 roku centrum interesów osobistych i gospodarczych skarżącego znajdowało się we Włoszech. Świadczy o tym rozpoczęcie przez skarżącego pracy we Włoszech z dniem 2 maja 2013 roku i uzyskiwanie z tego tytułu wynagrodzenia, fakt przebywania za granicą wraz z rodziną, korzystanie przez dzieci z systemu włoskiej edukacji, wynajem domu we Włoszech. Zasadnie stwierdzono, że pozostawienie w Polsce majątku nieruchomego (w czasie delegacji mieszkanie będzie przedmiotem najmu), a także posiadanie rachunków bankowych czy pozostanie w polskim systemie ubezpieczeń społecznych w okresie wykonywania pracy we Włoszech nie świadczą same w sobie o istnieniu centrum życiowego w Polsce”. Należy dodatkowo wskazać, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdują także przepisy umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobieganiu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu sporządzonej w Pekinie dnia 7 czerwca 1988 r. Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 3 lit. a) pkt i) tej Umowy, do istniejących podatków, których dotyczy umowa, należy w Polsce podatek dochodowy od osób fizycznych. Ww. Umowa zmodyfikowana została przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę i Chiny dnia 7 czerwca 2017 r. (dalej: „Konwencja MLI”). Dla celów stosowania prawa postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Umową, z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI. Tekst Konwencji MLI w języku polskim został opublikowany w Dzienniku Ustaw z 2018 r. poz. 1369 (z późn. zm.) Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest dzień 1 lipca 2018 r., natomiast dla Chin dzień 1 września 2022 r. Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy począwszy od innych dat niż daty stosowania postanowień Umowy. Poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła od dochodów nierezydentów lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia Konwencji MLI. W konsekwencji, jeśli w dokumencie nie wskazano inaczej, zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, postanowienia art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 11 ust. 1 i art. 17 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Umowy przez Polskę: • w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2023 r.; oraz • w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 marca 2023 r.; oraz • zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI, postanowienia art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 11 ust. 1 i art. 17 ust 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Umowy przez Chiny: - w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Chinach, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2023 r.; oraz - w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Chiny, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 marca 2023 r. Stosownie do art. 4 ust. 1 tej umowy: W rozumieniu niniejszej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, miejsce siedziby zarządu, miejsce rzeczywistego zarządu albo gdy stosuje się wobec niej inne kryteria o podobnym charakterze. Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. umowy: Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony w następujący sposób: a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); b) jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zazwyczaj przebywa; c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem; d) jeżeli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter a) do c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia. Dodać należy, że jeżeli podatnik zostaje uznany za rezydenta podatkowego drugiego państwa na skutek spełnienia kryteriów przewidzianych w krajowym prawie podatkowym tego państwa, a w Polsce jest uznawany za rezydenta podatkowego na mocy wyżej opisanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mamy do czynienia z podwójną rezydencją podatkową. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują specjalne reguły kolizyjne w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej, pozwalające ustalić, w którym państwie dana osoba posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Reguły te zawarte są w powołanym wyżej art. 4 ust. 2 ww. Umowy. Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego. Posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania należy rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Reasumując, mając na względzie stan faktyczny i prawny, zdaniem Wnioskodawcy, od 1 stycznia 2024 r. przestał on być polskim rezydentem podatkowym. Od tego dnia nie posiada w Polsce nieograniczonego obowiązku podatkowego w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.): Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Na podstawie art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek

interesów życiowych. Wynika to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/ klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych. Jednocześnie przepis ten będzie samodzielną podstawą do uznania osoby za rezydenta Rzeczypospolitej Polskiej tylko w sytuacji bezumownej lub jeżeli nie wystąpi kolizja ustawodawstw wewnętrznych państw. Ocena skutków podatkowych Pana sytuacji Z opisu sprawy wynika, że: · od 2020 r. przestał Pan regularnie przebywać w Polsce, od 207 do 256 dni przebywa poza jej granicami; · w okresie od 2017 r. do 2023 r. prowadził Pan w Polsce działalność gospodarczą; · od 2021 roku regularnie przebywa Pan w Chinach, gdzie wykonywał i wykonuje pracę zarobkową; · od 1 stycznia 2024 r. po uzyskaniu rozwodu w Polsce zamieszkał Pan w Chinach na stałe, w czerwcu tego roku zawarł związek małżeński z obywatelką Chin; · w 2024 r. nie uzyskał Pan żadnych dochodów z jakichkolwiek źródeł na terenie Polski; · pozostawione w Polsce aktywa mają wyłącznie funkcję lokaty kapitału; · od 1 stycznia 2024 r. w Chinach znajduje się Pana ośrodek interesów życiowych (osobistych oraz gospodarczych); · do Polski ma Pan zamiar przyjeżdżać sporadycznie bez zamiaru stałego pobytu. Skoro – jak podał Pan we wniosku – od 1 stycznia 2024 r. przeniósł Pan ośrodek interesów życiowych do Chin oraz nie przebywał Pan w Polsce dłużej niż 183 dni to brak jest przesłanek uprawniających do uznania Pana za osobę mającą w 2024 roku miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu cyt. art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji podlega Pan w Polsce od 1 stycznia 2024 r. ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oznaczającemu uwzględnienie tylko dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie w sprawie nie mamy do czynienia z podwójną rezydencją podatkową, a więc odwołanie się przez Pana do reguł kolizyjnych zawarte w stanowisku nie jest zasadne. Nie wpływa to jednak na uznanie Pana stanowiska za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.