0115-KDIT1.4011.207.2025.3.AS

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

łowe Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 lutego 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani 17 i 23 kwietnia 2025 r. – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego W ramach łączenia rodzin wystąpiła Pani 7 listopada 2023 r. do NAV (norweski urząd podatkowy) o prawo pobytu w Norwegii i otrzymała Pani ich pesel nr (...). W momencie składania tego wniosku Pani sytuacja pozwalała Pani na spędzanie większej ilości czasu z pracującym od kilkunastu lat w Norwegii mężem, który wynajmuje tu mieszkanie. Niestety Pani sytuacja rodzinna się zmieniła po wypadku Pani mamy (...), nie mogła Pani sobie pozwolić na dłuższy pobyt w Norwegii. O ile w 2023 r. była Pani około 5 tygodni, to w 2024 r. czas ten wynosił około 16 tygodni. Nie spełniła Pani jak na ten moment wymaganego pobytu 183 dni w roku. Całe Pani centrum życiowe nadal mieści się w Polsce, ma tu Pani rodzinę (syn z rodziną i córkę). Mieszka Pani we własnym mieszkaniu, w którym jest Pani zameldowana oraz posiada z mężem drugie mieszkanie, które wynajmuje (mąż jest w nim zameldowany). Pobiera Pani też w Polsce świadczenie kompensacyjne nauczycielskie, zaś w Norwegii nie podjęła i nie zamierza Pani podejmować pracy. Nie posiada Pani w Norwegii żadnej nieruchomości. Uzupełnienie wniosku Wniosek dotyczy roku podatkowego 2024, jak i przyszłych lat. Trudno odpowiedzieć Pani czy zgodnie z wewnętrznym prawem Norwegii była Pani traktowana jako osoba, która ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Norwegii (rezydent podatkowy Norwegii). Nie otrzymała Pani rozliczenia podatkowego na rok 2024, mimo że deklarowała Pani polskie dochody przy deklaracji party podatkowej. Ma Pani stały norweski numer podatkowy, co uprawnia Panią do korzystania ze świadczeń zdrowotnych, tak jak każdego innego Norwega. Według warunków stałej norweskiej rezydencji podatkowej nie była Pani w Norwegii wystarczającej ilości czasu, aby ta rezydencja była wiążąca. W Norwegii była Pani 2-3 miesiące (to jest dużo mniej niż 183 dni), nie planuje Pani też spędzać w Norwegii więcej niż 2-3 miesiące w roku. Sprawy rodzinne zmuszają Panią do dłuższego pobytu w Polsce. W roku 2024 przebywała Pani w Polsce ponad 183 dni. W roku podatkowym 2024, jak i w przyszłych ma Pani w Polsce konto bankowe, lokaty, ubezpieczenia na życie i ubezpieczenie nieruchomości, które Pani posiada. Ma też Pani inne umowy, tj. Internet, TV, telefon, energia. W roku 2024, jak i w przyszłych nie prowadziła Pani w Norwegii żadnej działalności społecznej, politycznej, kulturalnej czy obywatelskiej. Nie należy Pani do klubów czy zrzeszeń. Jako polski emeryt nie podjęła Pani i nie planuje podjąć pracy zarobkowej. W Norwegii nie ma Pani majątku, nie ma też Pani norweskich źródeł dochodów, nie ma Pani też konta bankowego, oszczędności, kredytu czy ubezpieczenia. Nie ma też Pani umowy na telefon, korzysta Pani z telefonu męża (ma dwa numery na swojej umowie). Jest Pani obywatelem Polski, nie ma Pani podwójnego obywatelstwa. Pytania 1) Gdzie mieści się Pani rezydencja podatkowa – w Polsce, czy w Norwegii? 2) Gdzie powinna Pani składać deklaracje podatkowe i rozliczać się? Pani stanowisko w sprawie

Uważa Pani, że Pani rezydencja podatkowa jest w Polsce. Tu mieszkają Pani dzieci i matka. W Polsce posiada Pani nieruchomości i pobiera świadczenie kompensacyjne nauczycielskie do 7 marca br. Nie przebywa Pani w Norwegii w wystarczającej ilości czasu by obejmował Panią norweski system podatkowy. Sądzi Pani też, że miejsce składania deklaracji podatkowej to polski urząd skarbowy. Pani działanie w celu łączenia rodzin i uzyskania norweskiego numeru personalnego wynikało z planowanego (niestety już nieaktualnego) dłuższego pobytu w Norwegii.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.): Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy: Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy: Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Z art. 4a ww. ustawy wynika, że: Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik ma miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce płaci podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku

dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe, czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów. Powyższe znajduje potwierdzenie w treści Objaśnień podatkowych z 29 kwietnia 2021 r. wydanych przez Ministerstwo Finansów, które dotyczą zasad ustalania miejsca zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencji podatkowej) osób fizycznych w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)) oraz zakresu obowiązku podatkowego osób fizycznych, o którym mowa w art. 3 ust. 1 i 2a ustawy PIT. Celem objaśnień jest przedstawienie sposobu prawidłowego wypełnienia obowiązków podatkowych przez osoby fizyczne w Polsce, bowiem rezydencja podatkowa nie ma charakteru deklaratywnego, lecz związana jest z oceną całokształtu faktów i okoliczności. Zgodnie z ww. Objaśnieniami istnienie w Polsce ośrodka interesów życiowych oznacza posiadanie ścisłych powiazań osobistych lub gospodarczych z Polską. Każda z tych przesłanek podlega samodzielnej ocenie, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że podatnik posiada ośrodek interesów życiowych w Polsce. Centrum, czyli „skoncentrowanie” interesów osobistych, należy rozumieć jako miejsce, z którym podatnik posiada ścisłe powiązania osobiste. Powiązania osobiste to występowanie więzi rodzinnych, towarzyskich, podejmowanie aktywności społecznej, kulturalnej, sportowej, politycznej, itp. W praktyce czynnikiem branym najczęściej pod uwagę jest obecność w Polsce współmałżonka, partnera lub małoletnich dzieci. W przypadku osób żyjących samodzielnie należy w szczególności uwzględnić, w którym państwie prowadzone jest samodzielne gospodarstwo domowe i w którym państwie podatnik uczestniczy w życiu towarzyskim, kulturalnym lub politycznym. W zakresie centrum interesów gospodarczych Objaśnienia wskazują, że w praktyce chodzi o miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Kryterium długości pobytu należy uznać za spełnione po przekroczeniu 183 dni pobytu na terytorium Polski w danym roku kalendarzowym (rok kalendarzowy jest podstawowym okresem podatkowym branym pod uwagę przy dokonywaniu rozliczeń podatkowych osób fizycznych). Warunek przebywania w Polsce dłużej niż 183 dni w roku kalendarzowym nie oznacza, że musi to być pobyt nieprzerwany. Obliczanie długości pobytu na terytorium Polski jest dokonywane przez stosowanie metody opartej na „dniach fizycznej obecności”. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP ośrodka interesów życiowych. Z treści wniosku wynika, że całe Pani centrum życiowe nadal mieści się w Polsce, ma tu Pani rodzinę (syna z rodziną i córkę), mieszka we własnym mieszkaniu, w którym jest Pani zameldowana oraz posiada Pani z mężem drugie mieszkanie, które wynajmuje (mąż jest w nim zameldowany). Pobiera Pani też w Polsce świadczenie kompensacyjne nauczycielskie, zaś w Norwegii nie podjęła i nie zamierza Pani podejmować pracy. Nie posiada Pani w Norwegii żadnej nieruchomości. W Norwegii była Pani 2-3 miesiące, nie planuje Pani też spędzać w Norwegii więcej niż 2-3 miesiące w roku. W Norwegii nie ma Pani majątku, nie ma też Pani norweskich źródeł dochodów, nie ma Pani też konta bankowego, oszczędności, kredytu czy ubezpieczenia. Nie ma też Pani umowy na telefon, korzysta Pani z telefonu męża (ma dwa numery na swojej umowie). Jest Pani obywatelem Polski, nie ma Pani podwójnego obywatelstwa. Skoro zatem posiada Pani na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych (ośrodek interesów życiowych) oraz przebywa Pani na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, to w świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest Pani osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a w konsekwencji na mocy tego przepisu podlega Pani w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na miejsce ich uzyskiwania. Kryteria wymienione w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stosownie do art. 4a tej ustawy – stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W sytuacji, gdy podatnik w Polsce jest uznawany za polskiego rezydenta podatkowego na mocy wyżej opisanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w oparciu o przepisy podatkowe obowiązujące w innym państwie traktowany jest jako osoba mająca miejsce zamieszkania w tym innym państwie, to mamy do czynienia z podwójną rezydencją podatkową. Wówczas należy zastosować normy kolizyjne wynikające z właściwej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które pozwalają ustalić, w którym państwie podatnik posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy: • stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia; • zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji • Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji. • Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. • Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): • w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo • w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.