Wnioskodawca, zatrudniony w katarskiej firmie i posiadający katarską rezydencję podatkową, zwrócił się do organu podatkowego z pytaniem o obowiązek rozliczania się z podatku w Polsce od dochodów uzyskanych w Katarze. Wnioskodawca argumentował, że nie jest polskim rezydentem podatkowym, ponieważ przebywa w Polsce maksymalnie 30 dni rocznie i posiada katarską rezydencję podatkową. Organ podatkowy potwierdził stanowisko wnioskodawcy, stwierdzając, że wnioskodawca nie ma obowiązku rozliczania podatku dochodowego w Polsce od dochodów uzyskiwanych w Katarze, co oznacza, że jego sytuacja jest zgodna z przedstawionym stanem faktycznym.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyłowe Szanowny Panie, stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
13 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 12 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 5 maja 2025 r. – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Wnioskodawca jest zatrudniony w katarskiej firmie jako (...) i posiada katarską rezydencję podatkową. Przez większość roku Wnioskodawca mieszka i przebywał w Katarze – poza krajem Wnioskodawca spędza maksymalnie 30 dni rocznie. Do Polski Wnioskodawca przylatuje na krótki czas, głównie wakacje (nie zawsze spędzane w Polsce) oraz Święta Bożego Narodzenia. Centrum interesów życiowych i zawodowych Wnioskodawcy jest Katar, gdzie również uzyskuje swoje dochody. Uzupełnienie wniosku Wniosek o wydanie interpretacji dotyczy lat 2021, 2022 i 2023. Wnioskodawca posiada rezydencję podatkową Kataru, posiada odpowiedni dokument potwierdzający rezydencję Kataru. W latach podatkowych, których dotyczy wniosek, zgodnie z prawem Kataru Wnioskodawca podlegał i podlega nadal opodatkowaniu z uwagi na swoje miejsce zamieszkania, czyli Katar. Zgodnie z prawem Kataru Wnioskodawca jest w tym kraju osobą o nieograniczonym obowiązku podatkowym. W odpowiedzi na pytanie czy w latach podatkowych, których dotyczy wniosek, zgodnie z wewnętrznym prawem Kataru Wnioskodawca nie był/nie jest osobą, która podlega opodatkowaniu w Katarze wyłącznie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł położonych w tym państwie (zgodnie z wewnętrznym prawem Kataru Wnioskodawca nie był/nie jest osobą o ograniczonym obowiązku podatkowym w Katarze, tj. Wnioskodawca nie był/nie jest osobą, która podlega jurysdykcji podatkowej Kataru wyłącznie w zakresie dochodów uzyskiwanych w tym państwie), Wnioskodawca wskazał, że według swojej wiedzy i informacji formalnych w latach podatkowych, których dotyczy wniosek oraz nadal, posiada nieograniczony obowiązek podatkowy. Wnioskodawca do Kataru wyjechał w celu zarobkowym około 10 lat temu, przebywał także około 2 lata w Kuwejcie. Wyjechał indywidualnie. Wnioskodawca nie był przez nikogo delegowany. Jako dwudziestoparolatek Wnioskodawca miał marzenia i myśli zobaczenia świata, również arabskiego, i nie wykluczał pozostania na stałe w Katarze bądź innym kraju arabskim. Katar jest centrum interesu życiowego Wnioskodawcy. Wnioskodawca prowadzi w Katarze samodzielne gospodarstwo domowe, nie jest żonaty, jest singlem. W Katarze ma wielu przyjaciół. Wnioskodawcy nie interesuje działalność polityczna ani społeczna. Wnioskodawca nie należy do osób angażujących się w jakiekolwiek działania społeczne czy polityczne. Wnioskodawca kocha świat i to go interesuje. Wnioskodawca posiada w Katarze rachunek bankowy i oszczędności, nie posiada ani nie posiadał w Katarze nieruchomości; o ile Wnioskodawca pamięta, nie miał ani nie ma innych źródeł dochodów poza zatrudnieniem jako (...). Wnioskodawca kilkakrotnie, czy nawet kilkunastokrotnie korzystał ze świadczeń zdrowotnych i społecznych w Katarze. Wnioskodawca nie jest żonaty. W Polsce ma 2 dzieci, które wychowuje ich matka. Wnioskodawca nie prowadzi z nią wspólnego gospodarstwa domowego. W Polsce zamieszkują także rodzice i brat Wnioskodawcy. Również z nimi Wnioskodawca nie prowadzi wspólnego gospodarstwa domowego. Wnioskodawca nie prowadzi w Polsce
żadnej aktywności społecznej, ani politycznej czy kulturalnej, obywatelskiej. Nie należy do żadnych organizacji, klubów itp., nie prowadzi żadnej aktywności na (...) czy innych portalach społecznościowych. Od momentu wyjazdu Wnioskodawca nie posiadał ani nie posiada żadnego źródła przychodów na terenie Polski. Posiada konto bankowe. Wnioskodawca nie posiada żadnych kredytów, ubezpieczeń, ani innych walorów. Posiada telefon komórkowy do kontaktu przede wszystkim z dziećmi. Nie ma Internetu. Wnioskodawca posiada w Polsce 2działkę o pow. ok. 1.000 m oraz zarejestrowany na siebie samochód. W okresie objętym wnioskiem, od wyjazdu z Polski Wnioskodawca nie korzystał z żadnych świadczeń w Polsce, ani zdrowotnych ani społecznych. W okresie, którego dotyczy wniosek, Wnioskodawca miał i ma stale miejsce zamieszkania w Katarze. W okresie, którego dotyczy wniosek, nie miał i nie ma stałego miejsca zamieszkania w Polsce. Wnioskodawca posiada obywatelstwo polskie. Innego obywatelstwa nie posiada. Pracę w ramach zatrudnienia w katarskiej firmie jako (...) Wnioskodawca wykonuje na terenie Kataru.
Czy w swojej sytuacji Wnioskodawca ma obowiązek rozliczania się z podatku w Polsce od dochodów uzyskanych w Katarze, czy też – jako rezydent podatkowy Kataru – nie podlega opodatkowaniu w Polsce? Pana stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca nie podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce w zakresie dochodów uzyskanych w Katarze, ponieważ Wnioskodawca nie jest polskim rezydentem podatkowym – zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy podlegają mu osoby, które: – mają w Polsce ośrodek interesów życiowych (osobistych lub gospodarczych) lub – przebywają w Polsce ponad 183 dni w roku. Wnioskodawca przebywa w Polsce maksymalnie 30 dni rocznie i nie posiada żadnej działalności gospodarczej. Wnioskodawca posiada katarską rezydencję podatkową – ma katarski certyfikat rezydencji podatkowej, co oznacza, że zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Katarem dochody Wnioskodawcy z pracy powinny być opodatkowane wyłącznie w Katarze. Wnioskodawca nie uzyskuje dochodów w Polsce – wszystkie jego dochody pochodzą z Kataru, więc nie podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca uważa, że nie ma obowiązku rozliczania podatku dochodowego w Polsce od dochodów uzyskiwanych w Katarze.
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.): Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Jak wynika z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Według art. 4a ustawy: Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis ten wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika to z użycia w powołanym przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ww. ustawy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie, z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Kataru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z dnia 18 listopada 2008 r. (Dz.U. 2010 r. Nr 17 poz. 93) W rozumieniu niniejszej Umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo i każdą jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł położonych w tym Państwie. Na podstawie art. 4 ust. 2 tej umowy jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad: a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); b) jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa; c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem; d) jeżeli nie można ustalić miejsca zamieszkania osoby fizycznej zgodnie z postanowieniami pkt a), b) i c), to właściwe organy obydwu Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia. Jeżeli podatnik zostaje uznany za rezydenta podatkowego drugiego państwa na skutek spełnienia kryteriów przewidzianych w krajowym prawie podatkowym tego państwa, a w Polsce jest uznawany za rezydenta podatkowego na mocy ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mamy do czynienia z podwójną rezydencją podatkową. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują specjalne reguły kolizyjne w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej, pozwalające ustalić, w którym państwie dana osoba posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Reguły te zawarte są w powołanym wyżej art. 4 ust. 2 Umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego. Posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania należy rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby. Z treści wniosku wynika, że od około 10 lat mieszka Pan i pracuje w Katarze. W Polsce: – mieszka Pana rodzina: rodzice z bratem, – ma Pan również dwójkę dzieci, które wychowuje ich matka, – ma Pan telefon komórkowy do kontaktu przede wszystkim z dziećmi, 2– ma Pan działkę o pow. 1.000 m oraz samochód, – posiada Pan konto bankowe. W związku z powyższym posiada Pan w Polsce centrum interesów osobistych. Spełnia Pan tym samym przesłankę dla uznania Pana za osobę posiadającą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wynika z wniosku, zgodnie z wewnętrznym prawem Kataru jest Pan traktowany jako osoba, która ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Katarze. Wobec podwójnej rezydencji podatkowej należy przeanalizować przedstawione przez Pana informacje z uwzględnieniem reguł kolizyjnych wynikających z art. 4 ust. 2 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Katarem w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. I tak stałe miejsce zamieszkania – w okresie, którego dotyczy wniosek – miał Pan w Katarze (nie miał Pan w tym okresie stałego miejsca zamieszkania w Polsce). Należy zatem uznać Pana za osobę, która nie miała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. W konsekwencji – w okresie wskazanym we wniosku – podlegał Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i nie miał obowiązku rozliczania podatku dochodowego w Polsce od dochodów uzyskiwanych w Katarze.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili