W dniu 23 kwietnia 2025 r. wpłynął wniosek Pani dotyczący skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze spadku po zmarłej matce w 2017 roku. Pani wątpliwości dotyczyły terminu pięcioletniego, od którego należy liczyć obowiązek podatkowy przy sprzedaży nieruchomości, czy od momentu nabycia w drodze spadku, czy od rozwiązania umowy dożywocia, zawartej bez Pani zgody przez kuzyna. Organ podatkowy uznał, że Pani stanowisko jest nieprawidłowe, wskazując, że termin pięcioletni należy liczyć od końca 2023 roku, co oznacza, że sprzedaż przed upływem tego terminu będzie podlegała opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym. W związku z tym, organ negatywnie rozstrzygnął zapytanie podatnika.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny23 kwietnia 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 18 kwietnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego W 2017 roku nabyła Pani spadek po swojej zmarłej matce, na który to składała się nieruchomość położona w (...), składającej się z działek ewidencyjnych nr 1 i nr 2 z obrębu (...) o łącznym obszarze (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta KW nr (...) przez Sąd Rejonowy w (...), (...) Wydział Ksiąg Wieczystych. Mieszka Pani na stałe za granicą, dlatego też pozostawiła Pani pełnomocnictwo dla swojego kuzyna B.B. do zarządzania wyżej wspomnianą nieruchomością. Jednak kuzyn bez świadomości, a przede wszystkim bez Pani zgody wykorzystał pełnomocnictwo do zawarcie umowy dożywocia u notariusza przenosząc własność nieruchomości na samego siebie w zamian za dożywotnie utrzymanie. Podkreślenia wymaga, że pełnomocnictwo nie obejmowało możliwości zawarcia umowy dożywocia, a czynność u notariusza odbyła się bez Pani obecności i bez wiedzy. Zawarcie umowy dożywocia nie stanowiło oświadczenia Pani woli. Podkreślenia wymaga, że pełnomocnictwo nie obejmowało zapisów zezwalających na zawarcie tego rodzaju umowy. Dowiedziała się Pani o wszystkim już po przeniesieniu prawa własności. Zostało złożone zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez B.B. oraz wytoczone powództwo o uzgodnienie stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej ze stanem faktycznym przedmiotowej nieruchomości. Strony jednak doszły do porozumienia i zawarły ugodę przed notariuszem (...) w Kancelarii Notarialnej (...), (...) w (...) 2023 r. - akt notarialny rep. (...). Zgodnie z treścią ugody: Strony postanowiły rozwiązać umowę dożywocia zawartą w dniu (...) 2022 roku udokumentowaną w akcie notarialnym sporządzonym przez (...) - notariusza w (...), Repertorium (...), a tym samym własność zabudowanej nieruchomości położonej w (...), w powiecie (...), składającej się z działek ewidencyjnych nr 1 i nr 2, dla której w Sądzie Rejonowym w (...), (...) Wydziale Ksiąg Wieczystych prowadzona jest księga wieczysta KW nr (...) zostanie zwrotnie przeniesiona na Panią. Strony postanowiły rozwiązać umowę o opiekę zawartą dnia (...) 2022 roku dotyczącą sprawowania opieki przez B.B. na Pani rzecz. W ramach rozliczenia umów opisanych powyższej, strony nie dokonują między sobą żadnych spłat ani dopłat. Dalej zobowiązała się Pani w terminie 7 dni od dnia zawarcia niniejszej ugody do cofnięcia powództwa względem B.B. w sprawie zawisłej przed Sądem Rejonowym w (...); Tym samym, strony oświadczyły, że rozwiązują umowę o dożywocie zawartą w (...) 2022 r. B.B. jednocześnie oświadczył, że w wykonaniu rozwiązania umowy o dożywocie przenosi na Pani rzecz własność nieruchomości położonej w (...), w powiecie (...), składającej się z działek ewidencyjnych nr 1 i nr 2, o łącznym obszarze (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta KW (...), wraz ze znajdującymi się na tej nieruchomości budynkami oraz innymi częściami składowymi, a Pani oświadczyła, że własność nieruchomości nabywa do swojego majątku osobistego. Od tego momentu ponownie stała się Pani właścicielką przedmiotowej nieruchomości.
Chciałaby Pani wspomnianą nieruchomość sprzedać, jednak ma Pani wątpliwości, czy jest zobligowana do uiszczenia podatku 19% od sprzedaży nieruchomości zgodnie z art. 30e ust. 1 Ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy 5- letni termin należy liczyć od końca 2017 roku, czyli od momentu nabycia nieruchomości poprzez spadkobranie? Czy od końca roku 2023, czyli od momentu rozwiązania wadliwej umowy dożywocia, którą podstępem zawarł Pani kuzyn?
Pani stanowisko w sprawie Stoi Pani na stanowisku, że nie jest zobligowana do zapłaty 19% podatku dochodowego w razie sprzedaży wspomnianej nieruchomości. Nabyła Pani przedmiotową nieruchomość w drodze dziedziczenia po swojej zmarłej matce 8 lat temu. Zgodnie z interpretacją, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 30 lipca 2024 r. (nr 0112-KDIL2- 1.4011.498.2024.2.AK) potwierdził, że datę nabycia nieruchomości liczy się od momentu nabycia jej przez spadkodawcę. Natomiast umowa dożywocia, która została zawarta bez Pani wiedzy, nie ma wpływu na bieg wspomnianego terminu. Ugoda zawarta z kuzynem i zwrot jej nieruchomości tylko potwierdza, że właścicielem cały czas była Pani. Zatem należy uznać, że 5-cio letni termin zostaje przez Panią zachowany i nie musi Pani uiszczać 19% podatku.
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 163 ze zm.): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy: Źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2: a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, c) prawa wieczystego użytkowania gruntów, d) innych rzeczy, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany. Podkreślić należy, że przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, zgodnie z którą sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, jeżeli nie następuje w ramach wykonywania działalności gospodarczej, skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w ramach wykonywania działalności gospodarczej - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu. Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma moment i sposób ich nabycia.
Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że odziedziczyła Pani po swojej zmarłej matce nieruchomość położoną w (...), składającą się z działek ewidencyjnych nr 1 i nr 2 z obrębu (...) o łącznym obszarze (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta KW nr (...) przez Sąd Rejonowy w (...) Ksiąg Wieczystych. Udzieliła Pani pełnomocnictwa kuzynowi do zarządzania wyżej wspomnianą nieruchomością. Kuzyn, bez świadomości i bez Pani zgody, za pomocą tego pełnomocnictwa zawarł umowę dożywocia u notariusza, w której to działając w Pani imieniu przeniósł własność na samego siebie, w zamian za dożywotnie utrzymanie Pani. Pełnomocnictwo nie obejmowało możliwości zawarcia umowy dożywocia, a czynność odbyła się bez Pani obecności i wiedzy. Złożyła Pani zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez kuzyna oraz wytoczyła Pani powództwo o uzgodnienie stanu prawnego ujawnionego w księdze wieczystej ze stanem faktycznym przedmiotowej nieruchomości. Strony jednak doszły do porozumienia i zawarły ugodę u notariusza (...) 2023 r. Zgodnie z zawartą ugodą strony oświadczyły, że rozwiązują umowę o dożywocie zawartą (...) 2022 r. Pani kuzyn jednocześnie oświadczył, że w wykonaniu rozwiązania umowy o dożywocie przenosi na rzecz Pani własność nieruchomości, wraz ze znajdującymi się na tej nieruchomości budynkami oraz innymi częściami składowymi, a Pani oświadczyła, że własność nieruchomości nabywa do swojego majątku osobistego. Ma Pani wątpliwości, czy rozwiązanie przez strony umowy o dożywocie i ponowne przeniesienie własności nieruchomości na Pani rzecz stanowić będzie nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji czy z tytułu sprzedaży nieruchomości jest Pani zobligowana do uiszczenia podatku 19% od sprzedaży nieruchomości zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odnosząc się do powyższego należy wyjaśnić, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia „nabycie”, a także nie wskazuje, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne. Nie określa również, na podstawie jakiej czynności prawnej bądź zdarzenia prawnego może nastąpić nabycie nieruchomości, ich części oraz udziału w nieruchomości lub praw majątkowych. Zatem, pojęcie to należy rozumieć szeroko, co oznacza, że z nabyciem nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia z chwilą uzyskania prawa własności do nieruchomości lub tych praw, bez względu na charakter czynności prawnej, na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy lub praw. Interpretacja pojęcia „nabycie” została przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 listopada 2009 r., sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził, że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według Kodeksu cywilnego nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem, aktywa majątkowe ulegają zwiększeniu. Przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku podatnika. Zatem rozstrzygając, czy w niniejszej sprawie przeniesienie prawa własności nieruchomości na podstawie ugody z (...) 2023 r. o rozwiązaniu umowy dożywocia - stanowi nabycie tej nieruchomości w rozumieniu ww. przepisu - należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 1061, ze zm.). Zgodnie z art. 908 § 1 Kodeksu cywilnego: Jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym. Jak wynika z przywołanego przepisu - przez umowę o dożywocie właściciel nieruchomości zobowiązuje się przenieść jej własność na nabywcę, nabywca zaś zobowiązuje się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie, pomoc i pielęgnację. Umowa o dożywocie jest zatem umową zobowiązującą i wzajemną. Natomiast stosownie do art. 910 § 1 Kodeksu cywilnego: Przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie następuje z jednoczesnym obciążeniem nieruchomości prawem dożywocia. Do takiego obciążenia stosuje się odpowiednio przepisy o prawach rzeczowych ograniczonych. W myśl art. 910 § 2 Kodeksu cywilnego: W razie zbycia nieruchomości obciążonej prawem dożywocia nabywca ponosi także osobistą odpowiedzialność za świadczenia tym prawem objęte, chyba że stały się wymagalne w czasie, kiedy nieruchomość nie była jego własnością. Osobista odpowiedzialność współwłaścicieli jest solidarna. Powyższe oznacza, że nabywca nieruchomości pomimo nałożonych zobowiązań wynikających z ustanowionego dożywocia nie jest ograniczony w rozporządzaniu nabytą nieruchomością i może ją zbyć. Niewątpliwie umowa o dożywocie jest jedną z form zbycia nieruchomości (przeniesienia własności). Zgodnie z brzmieniem art. 908 Kodeksu cywilnego treść umowy o dożywocie polega na tym, iż jedna ze stron przenosi na drugą własność nieruchomości, druga zaś zobowiązuje się w zamian za to do dożywotniego utrzymania zbywcy. Na zobowiązanie to - przy braku innego porozumienia (umowy) - składa się: obowiązek przyjęcia dożywotnika jako domownika, dostarczanie mu wyżywienia, ubrania, światła, opału, pomoc i pielęgnacja w czasie choroby oraz sprawienie mu na koszt nabywcy pogrzebu odpowiadającego zwyczajom miejscowym (art. 908 § 1 i 3 Kodeksu cywilnego). Przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie następuje z jednoczesnym obciążeniem tej nieruchomości prawem dożywocia, do którego to obciążenia stosuje się odpowiednio przepisy o prawach rzeczowych ograniczonych (art. 910 § 1 Kodeksu cywilnego). Z istoty prawa dożywocia jako prawa do uzyskania przez dożywotnika (zbywcy nieruchomości lub osoby mu bliskiej) dożywotniego utrzymania wynika, iż zakres związanych z tym obowiązków nabywcy powinien sięgać tak daleko, aby uprawniony nie był zmuszony poszukiwać dodatkowo środków utrzymania z innych źródeł. Oznacza to, że w zamian za przeniesienie własności nieruchomości dożywotnik w ramach dożywotniego utrzymania otrzymuje określone świadczenia także o charakterze majątkowym mające zaspokoić jego potrzeby życiowe. W tym znaczeniu zbycie nieruchomości w drodze dożywocia jest zbyciem na podstawie umowy nie tylko wzajemnej, ale także odpłatnej (ekwiwalentnej), przy którym otrzymywane przez dożywotnika (zbywcę lub osobę mu bliską) środki utrzymania stanowią odpłatę za zbytą nieruchomość. Z kolei odpłatne czynności prawne charakteryzują się tym, że każda ze stron uzyskuje jakąś korzyść majątkową, niekoniecznie w postaci pieniężnej: mogą to być także świadczenia innego rodzaju (usługi, rzeczy, wierzytelności, inne prawa), byleby dały się określić w pieniądzu. W piśmiennictwie przyjęło się traktować umowę dożywocia za umowę nazwaną, odpłatną, konsensualną, zobowiązującą, kauzalną, przysparzającą, dwustronnie zobowiązującą, wzajemną, o charakterze losowym. Odpłatność takiej umowy nie powinna budzić wątpliwości (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 20 maja 2010 r., I SA /Gd 825/09). Dla ustalenia charakteru umowy o dożywocie istotne są dalsze regulacje kodeksowe tej instytucji, a mianowicie art. 913 § 1 i § 2 ww. Kodeksu: Jeżeli z jakichkolwiek powodów wytworzą się między dożywotnikiem a zobowiązanym takie stosunki, że nie można wymagać od stron, żeby pozostawały nadal w bezpośredniej ze sobą styczności, sąd na żądanie jednej z nich zamieni wszystkie lub niektóre uprawnienia objęte treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tych uprawnień. W wypadkach wyjątkowych sąd może na żądanie zobowiązanego lub dożywotnika, jeżeli dożywotnik jest zbywcą nieruchomości, rozwiązać umowę o dożywocie. Potwierdzają bowiem one odpłatność umów o dożywocie. Stanowią, że jeżeli z jakichkolwiek powodów wytworzą się między dożywotnikiem a zobowiązanym takie stosunki, że nie można wymagać od stron, żeby pozostawały nadal w bezpośredniej ze sobą styczności, sąd na żądanie jednej z nich zamieni wszystkie lub niektóre uprawnienia objęte treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tych uprawnień. Ustawodawca w art. 913 Kodeksu cywilnego przewidział w określonych sytuacjach możliwość modyfikacji przez sąd uprawnień objętych treścią dożywocia, włącznie z rozwiązaniem w wyjątkowych przypadkach umowy o dożywocie. 1W tym miejscu należy zwrócić uwagę na treść art. 353 Kodeksu cywilnego: Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Zasada swobody umów wynikająca z tej regulacji pozwala podmiotom kształtować stosunki cywilnoprawne według własnych decyzji, do których należy także zaliczyć prawo stron do rozwiązania zawartej umowy. Przepisy Kodeksu cywilnego nie określają bezpośrednio rzeczowych skutków rozwiązania umowy o dożywocie, nawet w sytuacji, o której mowa w art. 913 Kodeksu cywilnego pozwalającego stronom umowy dożywocia na zmianę lub rozwiązanie umowy w szczególnych okolicznościach, gdy charakter stosunków, jakie wytwarzają się między stronami po ustanowieniu prawa, wskazuje na trudne lub wręcz niemożliwe utrzymywanie stosunku dożywocia. Jednak podkreślić należy, że w przypadku zmian dobrowolnie dokonanych przez strony, włącznie z rozwiązaniem umowy, zmiany te pozostają poza dyspozycją art. 913 Kodeksu cywilnego. Rzeczowe skutki rozwiązania umowy o dożywocie należy wobec tego ocenić kierując się treścią regulacji Tytułu XXXIV, Działu II Kodeksu cywilnego. Skoro zawarcie umowy o dożywocie powoduje przeniesienie własności nieruchomości z jednoczesnym obciążeniem nieruchomości prawem dożywocia, to niewątpliwie w takim przypadku dochodzi do zbycia nieruchomości. Z takim samym skutkiem mamy do czynienia w sytuacji odwrotnej, gdy następuje rozwiązanie umowy o dożywocie, wówczas z jednej strony następuje przeniesienie własności nieruchomości z powrotem na dożywotnika, a z drugiej strony ma miejsce wygaśnięcie prawa dożywocia. Rozwiązanie umowy rodzi więc skutek rzeczowy w postaci przeniesienia własności nieruchomości na dożywotnika, co niewątpliwie należy potraktować jako nabycie przez niego nieruchomości. To z kolei oznacza, że termin, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od końca roku, w którym doszło do rozwiązania umowy o dożywocie i przeniesienia prawa własności nieruchomości na dożywotnika. Z tym dniem następuje bowiem ponowne nabycie przez niego własności nieruchomości. Odnosząc zatem powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy, należy stwierdzić, że rozwiązanie (...) 2023 r. umowy o dożywocie, wywarło skutek w postaci ponownego nabycia przez Panią nieruchomości. W związku z tym, datą ponownego nabycia przez Panią własności nieruchomości jest data rozwiązania umowy o dożywocie, a więc (...) 2023 r. Zatem, bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy liczyć od końca 2023 r. Uwzględniając zatem powyższe, upływ pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku sprzedaży przedmiotowej nieruchomości nastąpi po 31 grudnia 2028 r. Odpłatne zbycie ww. nieruchomości przed upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jej nabycie, stanowić będzie dla Pani źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takiej sytuacji będzie Pani zobowiązana do zapłaty podatku w związku z dokonaną sprzedażą. Stosownie bowiem do art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Zgodnie z art. 30e ust. 2 ww. ustawy: Podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. W myśl art. 30e ust. 5 ww. ustawy: Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł. Stosownie do treści art. 19 ust. 1 powołanej ustawy: Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. Zgodnie z treścią art. 30e ust. 4 cytowanej ustawy: Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać: 1) dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub 2) dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131. Podsumowując powyższe, nieprawidłowe jest Pani stanowisko, że w przypadku zawarcia ugody i rozwiązania umowy dożywocia, momentem nabycia przez Panią nieruchomości jest pierwotne zdarzenie, tj. nabycie w drodze spadku po zmarłej matce. Jak wskazano, bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od końca 2023 r., a więc roku, w którym rozwiązana została umowa dożywocia i ponownie nabyła Pani nieruchomość. Tym samym, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości dokonana do czasu upływu pięcioletniego okresu, o którym mowa w ww. przepisie, liczonego od momentu zawarcia ugody i rozwiązania umowy dożywocia w 2023 r. spowoduje, że zobowiązana będzie Pani do opodatkowania tej sprzedaży na zasadach określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podatkiem w wysokości 19%. Natomiast sprzedaż nieruchomości po upływie tego terminu nie spowoduje powstania obowiązku zapłaty podatku dochodowego z tego tytułu.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność. Odnosząc się do powołanej przez Panią interpretacji indywidualnej wskazać należy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Każde z rozstrzygnięć jest bowiem wydawane w indywidualnych sprawach podatników na podstawie aktualnie obowiązujących przepisów prawa. Ponadto, interpretacja ta wydana została w odmiennym stanie faktycznym, który nie pokrywa się z opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Panią. Nie sposób zatem uznać, że interpretacja ta potwierdza Pani stanowisko w przedmiotowej sprawie. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili