Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
Dnia 14 marca 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.
Uzupełniła go Pani pismami (data wpływu 12 kwietnia 2025 r., 14 kwietnia 2025 r. i 15
kwietnia 2025 r.)
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Zwraca się Pani z prośbą o możliwość korekty zeznania podatkowego za 2024 r. oraz
uwzględnienie w kosztach uzyskania przychodu rat leasingowych opłacanych po
zamknięciu działalności gospodarczej. Mimo że zakończyła Pani działalność w 2020 r., w
2024 r. sprzedała Pani wykupiony pojazd i rozliczyła transakcję w PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-36 jako działalność
gospodarczą, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Skoro sprzedaż auta została uznana
za przychód firmowy, zasadne jest również uwzględnienie kosztów poniesionych w
związku z jego użytkowaniem i wykupem.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodu są wydatki poniesione
w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania jego źródła. Opłacane przez Panią raty
leasingowe były bezpośrednio związane z pojazdem, którego sprzedaż podlegała
opodatkowaniu. Dodatkowo interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 3 marca 2016 r.
(sygn. IBPP1/4512-34/16/MG) potwierdza możliwość uwzględnienia wydatków
ponoszonych w okresie zawieszenia działalności, co znajduje zastosowanie również w Pani
sytuacji.
Uzupełnienie
Pani wniosek dotyczy uznania rat leasingowych zawierających koszt samochodu i odsetki
w tej racie zawarte. Nie ma innych kosztów użytkowania, wniosek dotyczy tylko rat
leasingowych. Umowa leasingu operacyjnego, którego dotyczy zapytanie, była zawarta 30
stycznia 2019 r. Działalność gospodarczą jednoosobową zamknęła Pani w 2020 r. na
początku roku. W styczniu 2020 r. była już zawieszona. Zatem chciałaby Pani prosić, aby
same raty leasingowe opłacone po zamknięciu działalności zostały uznane jako koszt. Pani
wniosek dotyczy tylko rat leasingowych odnoszących się do samochodu. Każda rata to
część wartości samochodu oraz cześć odsetkowa. Chodzi Pani o uwzględnienie rat po
zamknięciu działalności gospodarczej.
Pytanie
Czy w świetle obowiązujących przepisów może Pani skorygować zeznanie podatkowe za
2024 r. i uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu raty leasingowe opłacone po
zamknięciu działalności gospodarczej, skoro sprzedaż pojazdu została uznana za przychód
firmowy?
Pani stanowisko w sprawie
W Pani ocenie, skoro przepisy nakazują Pani rozliczenie sprzedaży pojazdu jako
działalności gospodarczej, mimo że firma została zamknięta 4 lata temu, to
konsekwentnie powinny one umożliwiać rozliczenie faktycznie poniesionych kosztów
związanych z tym pojazdem, takich jak raty leasingowe. Koszty te miały bezpośredni
wpływ na osiągnięty przychód i powinny zostać uznane za koszty uzyskania przychodu. W
związku z tym uważa Pani, że korekta zeznania powinna być dopuszczalna.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest w części prawidłowe i w części
nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób
fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów
lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów
wymienionych w art. 23.
Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, powinien - w myśl
powołanego przepisu - spełniać łącznie następujące warunki:
musi zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on
zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania
przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika
przez osoby inne niż podatnik),
musi być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została
podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
musi pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością
gospodarczą,
mu zostać poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia
przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
musi zostać właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej
ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków
enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą
koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z
osiąganymi przychodami.
Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter
ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien
podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest
sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów
uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.
Ponadto należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania
przychodów odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę
opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest
kosztem uzyskania przychodów.
Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z
prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika, że jest to wydatek celowy i
racjonalnie uzasadniony.
Co więcej, w oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe
bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na
uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej
wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane,
których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie
uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim
związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty
bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) – jeżeli
zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia
przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie
osiągnięty.
Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi
w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wymaga
indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i
racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów
będą zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli są one
racjonalnie uzasadnione, a każdy wydatek powinien być oceniany przede wszystkim z tego
punktu widzenia. Wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione koszty pozwalają na
normalne funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a w sensie podatkowym zabezpieczają źródło
przychodów.
Wyjaśniam również – co szczególnie istotne na tle analizowanej sprawy - że koszty
poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby
przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym
stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.
Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty
poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło
funkcjonowało w bezpieczny sposób.
Zgodnie z art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
U podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów
bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok
podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w
którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.
W myśl z art. 22 ust. 6 ww. ustawy:
Zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do
podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod
warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w
sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących
się tylko do tego roku podatkowego.
Stosownie zaś do art. 22 ust. 6b tej ustawy:
Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o
których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień
wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do
zaksięgowania (ujęcia) kosztu.
Zasady opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób
fizycznych reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 23a pkt 1 wskazanej wyżej ustawy:
Ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu - rozumie się przez to umowę
nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze
stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i
pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej
dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości
niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.
Z kolei, art. 23a pkt 2 cytowanej ustawy stanowi, że:
Ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu - rozumie się
przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na
który może być przedłużona lub skrócona.
W myśl art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w
podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości
niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w
przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z
zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:
1) umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt
2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego
okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom
amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została
zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom
amortyzacyjnym nieruchomości;
2) umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna
nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3) suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2,
pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej
wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,
a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka
trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem
takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia
następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
Zgodnie z art. 23b ust. 2 ww. ustawy:
Jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku
dochodowym przysługujących na podstawie:
1) art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
2) przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3) art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym
(Dz.U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178)
- do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.
Na podstawie powyższego wyjaśniam, że jeżeli zawarta umowa leasingu spełnia określone
w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki oraz
finansujący w dniu zawarcia nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 23b ust. 2
powołanej ustawy, to korzystający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów
wszelkie poniesione koszty związane z przedmiotem umowy leasingu.
Jednocześnie podkreślam, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 47a cytowanej ustawy:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego
opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu,
dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu
składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich
część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości
samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy.
Stosownie zaś do art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych:
Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że
jest kosztem uzyskania przychodów:
a) podatek naliczony:
- jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i
usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług
zwolnionych od podatku od towarów i usług,
- w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług
podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i
usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka
trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
Ww. przepis stanowi, że kosztem podatkowym może być podatek od towarów i usług w
sytuacji, gdy zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, podatek
naliczony nie może zostać odliczony od podatku należnego lub zwrócony.
Koszty poniesione po zamknięciu działalności gospodarczej, a związane z ratami
leasingowymi oraz cena jego wykupu mogą zostać przez Panią uznane za koszty uzyskania
przychodów przy sprzedaży samochodu, jednak w takiej części w jakiej dotyczą spłaty
wartości samochodu.
Natomiast część odsetkowa rat nie może zostać zaliczona przez Panią w koszty uzyskania
przychodu, gdyż jest to wydatek poniesiony w związku z zawartą z leasingodawcą umową
leasingu, a nie wydatek związany z nabyciem samochodu.
Zatem nie mogę uznać za prawidłowe Pani stanowiska, że powinna mieć Pani prawo do
rozpoznania w kosztach uzyskania przychodów przy sprzedaży samochodu wszystkich
zapłaconych rat leasingowych, bowiem – jak już wyżej wyjaśniłem – raty te mogą zostać
przez Panią uznane za koszty uzyskania przychodu jedynie w takiej części w jakiej dotyczą
spłaty wartości samochodu.
W tej części Pani stanowisko jest nieprawidłowe.
Jeśli chce Pani pomniejszyć przychód ze sprzedaży opisanego we wniosku samochodu
może Pani dokonać korekty zeznania podatkowego za rok 2024, i uwzględnić w kosztach
uzyskania przychodu raty leasingowe opłacone po zamknięciu działalności gospodarczej,
nie ujęte przez Panią w kosztach uzyskania przychodu, w takiej części w jakiej dotyczą
spłaty wartości samochodu.
Zatem Pani stanowisko w zakresie możliwości złożenia korekty zeznania podatkowego jest
prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który
obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Zastrzegam również, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie
analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania
indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy
przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie
stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na
podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności
faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz.
111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja
będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i
zastosuje się Pani do interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej
praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w (...).. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje
ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
(t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za
pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie
trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na
adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS
/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji
podatkowej.