W dniu 27 marca 2025 r. podatnik złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej skutków podatkowych sprzedaży kart kolekcjonerskich, które posiadał powyżej roku. Zwrócił się z pytaniem, czy powinien odprowadzić podatek od sprzedanych przedmiotów oraz czy dyrektywa unijna DAC7 wpływa na tę kwestię. Organ podatkowy potwierdził, że stanowisko podatnika jest prawidłowe, wskazując, że sprzedaż kart po upływie pół roku od ich nabycia nie generuje przychodu podlegającego opodatkowaniu. Dyrektywa DAC7 nie wprowadza nowych podatków ani nie zmienia zasad opodatkowania. W związku z tym, organ pozytywnie rozstrzygnął zapytanie podatnika.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowny Panie, stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
27 marca 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Od kilkunastu lat zbiera Pan karty kolekcjonerskie. W zeszłym roku zdecydował Pan o zmianie profilu kolekcji i co za tym idzie sprzedaży przez internetowy portal aukcyjny części egzemplarzy wchodzących w jej skład. Wszystkie wystawione na sprzedaż karty były w Pana posiadaniu powyżej roku, nie były nabywane z zamiarem ich dalszej odsprzedaży, a w opisie oferty zostało zaznaczone, że są to przedmioty używane. Nie prowadzi Pan żadnej działalności gospodarczej. Karty sprzedaje Pan pojedynczo, a zatem dochodzi do dużej liczby transakcji na niewielkie kwoty. W roku 2024 sprzedał Pan 48 kart za łączną kwotę 429,52 zł (w tym prowizja od sprzedaży pobrana przez portal w wysokości 33,93 zł), natomiast w roku 2025 (od 1.01 do 27.03) sprzedał Pan 105 kart za łączną kwotę 502,24 zł (w tym 39,68 zł prowizji portalu). Na platformie za pomocą której prowadzi Pan sprzedaż kart uzupełnił Pan formularz danych DAC7 za rok 2024.
Czy powinien Pan odprowadzić podatek od sprzedanych w ten sposób przedmiotów i wykazywać je w zeznaniu PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)? Czy dyrektywa unijna DAC7 zmienia cokolwiek w tej kwestii, nawet przy przekroczeniu jednego z limitów: 2000 Euro lub 30 transakcji? Pana stanowisko w sprawie Sprzedaż rzeczy po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie nie stanowi źródła przychodu, a więc nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Dyrektywa DAC7 nie wprowadza nowych podatków i nie sprawia, że sprzedaż okazjonalna lub prywatna jest opodatkowana, nawet po przekroczeniu limitów: 2000 Euro lub 30 transakcji.
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. przez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku). Źródła przychodów Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy: Źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2: a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, c) prawa wieczystego użytkowania gruntów, d) innych rzeczy, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany. Na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód ze sprzedaży innych rzeczy kwalifikowany jest do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) tej ustawy, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy, chyba że sprzedaż następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej. W myśl art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych: Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową: a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9. Określenie przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej Użyte w ww. przepisie pojęcie pozarolniczej działalności gospodarczej opiera się na trzech przesłankach: zarobkowym celu działalności, wykonywaniu działalności w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzeniu działalności we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek. Działalność jest wtedy zarobkowa, gdy jest zdolna do potencjalnego generowania zysku, a jej przeznaczeniem jest zapewnienie określonego dochodu. Działalność musi być tak prowadzona i ukierunkowana, aby była w stanie zyski faktycznie osiągnąć. Jednakże brak zysku z podjętych działań noszących znamiona działalności gospodarczej nie oznacza, że działalność taka nie była faktycznie prowadzona. Prowadzenie bowiem działalności gospodarczej zawsze wiąże się z ryzykiem nieosiągnięcia dochodów. Zarobkowego charakteru nie mają działania, których wyłącznym celem jest zaspokojenie własnych potrzeb osoby podejmującej określone czynności. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymagają również, aby czynności wykonywane były w sposób zorganizowany i ciągły, przy czym możliwe jest osiąganie dochodów z tego rodzaju działalności bez spełnienia niektórych formalnych elementów organizacji (np. rejestracji urzędowej), gdyż prowadzenie działalności gospodarczej jest kategorią obiektywną, niezależnie od tego, jak działalność tę ocenia sam prowadzący ją podmiot i jak ją nazywa oraz czy dopełnia ciążących na nim obowiązków z działalnością tą związanych. Za takim rozumieniem pojęcia „zorganizowany” przemawia również definicja słownikowa. Zgodnie z Nowym Słownikiem Poprawnej Polszczyzny (Wydawnictwo Naukowe PWN pod redakcją Andrzeja Markowskiego, Warszawa 2000), „organizować” to przygotowywać, zakładać jakieś przedsięwzięcie, bądź w znaczeniu drugim nadawać czemuś reguły, wprowadzać porządek (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 7 maja 2008 r., sygn. akt I SA/Op 18/08). Co do kryterium ciągłości w wykonywaniu działalności gospodarczej, to jego wprowadzenie przez ustawodawcę miało na celu wyeliminowanie z pojęcia działalności gospodarczej przedsięwzięć o charakterze incydentalnym i sporadycznym. Ciągłość w wykonywaniu działalności gospodarczej oznacza względnie stały zamiar jej wykonywania. Nie wyklucza on jednak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej tylko sezonowo lub do czasu osiągnięcia postawionego przez dany podmiot celu i to bez względu na okres, w którym cel ten miałby być realizowany. Do zachowania ciągłości wystarczające jest, aby z całokształtu okoliczności sprawy wynikał zamiar powtarzania określonego zespołu konkretnych działań w celu osiągnięcia efektu w postaci zarobku. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 3 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 919/14: „Dla przyjęcia, że działalność ma charakter ciągły, nie jest niezbędne, by powtarzane były konkretne czynności; możliwe, że dana czynność (np. sprzedaż) będzie dokonana jednorazowo, natomiast wraz z poprzedzającymi ją czynnościami przygotowawczymi będzie tworzyła ciąg działań, który uznać należy za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a ust. 6 u.p.d.f.”. Przez powtarzalność rozumie się cały szereg wielokrotnie powtarzanych czynności podejmowanych w konkretnym celu. Taki zespół wielokrotnie powtarzanych czynności (nie zaś czynności sporadyczne, oderwane od siebie, niepowiązane ze sobą) w dziedzinie wytwórczej, usługowej lub handlowej, podejmowanych w celach zarobkowych i na własny rachunek, można uznać za prowadzenie działalności gospodarczej. Stosownie natomiast do treści art. 5b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki: 1) odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności, 2) są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności, 3) wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością. Istotne jest również dla aktywności zarobkowej podatnika - mieszczącej się w zakresie zdefiniowanym w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nieistnienie przeszkód określonych w art. 5b ust. 1 ww. ustawy. Aby dana aktywność nie została uznana za działalność gospodarczą, konieczne jest łączne spełnienie tych przesłanek. W konsekwencji możemy stwierdzić, że jeżeli sprzedaż rzeczy ma charakter incydentalny, niezaplanowany, niezorganizowany, to nie występuje pozarolnicza działalność gospodarcza. Duże znaczenie będzie mieć okoliczność uzyskania prawa własności do danej rzeczy. Jeżeli osoba fizyczna nie nabywa sprzedawanych towarów w celu ich dalszej odsprzedaży z zyskiem, to nie można przyjąć, że sprzedaż miała charakter zorganizowany i ciągły. Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że od kilkunastu lat zbiera Pan karty kolekcjonerskie. W zeszłym roku zdecydował Pan o zmianie profilu kolekcji i co za tym idzie sprzedaży przez internetowy portal aukcyjny części egzemplarzy wchodzących w jej skład. Wszystkie wystawione na sprzedaż karty były w Pana posiadaniu powyżej roku, nie były nabywane z zamiarem ich dalszej odsprzedaży, a w opisie oferty zostało zaznaczone, że są to przedmioty używane. Nie prowadzi Pan żadnej działalności gospodarczej. Karty sprzedaje Pan pojedynczo, a zatem dochodzi do dużej liczby transakcji na niewielkie kwoty. W roku 2024 sprzedał Pan 48 kart za łączną kwotę 429,52 zł (w tym prowizja od sprzedaży pobrana przez portal w wysokości 33,93 zł), natomiast w roku 2025 (od 1.01 do 27.03) sprzedał Pan 105 kart za łączną kwotę 502,24 zł (w tym 39,68 zł prowizji portalu). Na platformie za pomocą której prowadzi Pan sprzedaż kart uzupełnił Pan formularz danych DAC7 za rok 2024. Z przedstawionych przez Pana okoliczności nie wynika, aby przychody ze sprzedaży ww. niepotrzebnych składników majątku osobistego można było zakwalifikować, jako uzyskiwane ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pana zachowanie w stosunku do wyprzedaży niepotrzebnych składników majątku osobistego wskazuje bowiem na czynności mieszczące się w zwykłym zarządzie własnym majątkiem, tzn. mające na celu prawidłowe racjonalne gospodarowanie tym majątkiem. Nie są to działania o charakterze inwestycyjnym, ukierunkowane na osiągnięcie zysku, które są typowe dla podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. W wyniku sprzedaży przez Pana przedmiotów z majątku osobistego nie powstanie przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej. Zatem skutki podatkowe sprzedaży niepotrzebnych składników majątku osobistego, opisanych we wniosku, należy rozpatrywać w kontekście źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy. Gdy sprzedaż rzeczy nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i jest dokonywana przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, wówczas stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód uzyskany ze sprzedaży rzeczy po terminie określonym w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy, nie generuje przychodu (dochodu) podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Sprzedaż rzeczy po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło ich nabycie, nie stanowi źródła przychodu. Wobec tego stwierdzić muszę, że sukcesywne zbywanie poszczególnych przedmiotów, o których mowa we wniosku, należy rozpatrywać w świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który to formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie innych rzeczy przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie, skutkuje powstaniem przychodu. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie rzeczy ruchomych nastąpi po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie - nie będzie źródłem przychodu w rozumieniu tego artykułu. W konsekwencji kwota uzyskana ze sprzedaży, o której mowa we wniosku, w ogóle nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Reasumując, stwierdzić należy, że sprzedaż kart kolekcjonerskich, dokonana po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie ww. poszczególnych przedmiotów - nie będzie stanowiła źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że sprzedaż ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie, dyrektywa DAC7 nie wprowadza nowych podatków i nie sprawia także, że sprzedaż okazjonalna lub prywatna jest opodatkowana. Nowe obowiązki operatorów platform sprzedażowych nie skutkują nałożeniem nowych podatków na sprzedawców ani nie zmieniają zasad opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Nie ulega również zmianie to, że osoby sprzedające w Internecie powinny ocenić, czy ich działalność nie podlega opodatkowaniu w ramach obowiązujących przepisów podatkowych (a więc czy ich sprzedaż nie generuje dochodu do opodatkowania). Pana stanowisko jest więc prawidłowe.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili