0113-KDIPT2-3.4011.268.2025.1.NM

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Wnioskodawcą jest ..., spółka z ograniczoną odpowiedzialnością utworzona zgodnie z prawem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, posiadająca siedzibę na terytorium Zjednoczonego Królestwa: .... Spółka jest liderem w dziedzinie .... Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Zjednoczonym Królestwie oraz nie posiada zagranicznego zakładu podatkowego na terytorium Polski w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. poz. 250 nr 1840; dalej: „PL-UK UPO”). Spółka nie ma zarejestrowanego w Polsce oddziału przedsiębiorstwa zagranicznego w Rejestrze Przedsiębiorców KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) ani przedstawicielstwa zarejestrowanego w rejestrze przedstawicielstw zagranicznych. Na terenie Polski nie istnieje plac budowy Spółki. Spółka nie prowadzi w Polsce ani prac budowlanych, ani instalacyjnych. Wnioskodawca zatrudnia pracownika, który jest obywatelem Polski, a do 2021 r. posiadał rezydencję podatkową w Zjednoczonym Królestwie (dalej: „Pracownik”). W wyniku zmiany miejsca zamieszkania, Pracownik zmienił swoją rezydencję podatkową stając się polskim rezydentem podatkowym począwszy od roku podatkowego 2021. Spółka wypłaca Pracownikowi wynagrodzenie. Wnioskodawca, będąc rezydentem podatkowym Zjednoczonego Królestwa, nie posiadając na terytorium Polski zakładu podatkowego ani zakładu pracy - nie wykonywał obowiązków płatnika wynikających z polskich przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wobec Pracownika. Opisany stan faktyczny miał miejsce od 2021 r. Pytania 1. Czy Spółka będąca pracodawcą Pracownika mającego nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, powinna być traktowana jako zakład pracy w rozumieniu art. 32 oraz 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy w związku z tym statusem jest zobowiązana do pełnienia roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych Pracownika? 2. W przypadku odpowiedzi negatywnej na pytanie nr 1, czy Pracownik jest zobowiązany do samodzielnego obliczania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z art. 41 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na Państwa pytanie nr 1. Natomiast w zakresie pytania nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie. Państwa stanowisko w sprawie Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest On zobowiązany do pełnienia roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych wobec Pracownika. Wnioskodawca jest spółką nieposiadającą siedziby czy miejsca prowadzenia działalności w Polsce, w związku z tym nie mają wobec Niego zastosowania normy wynikające z art. 32 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”). Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy o PIT, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Przepis ten wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Wśród źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazał stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę. Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie z art. 14 ust. 1 PL-UK UPO, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15,17,18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie. W świetle powyższego, wynagrodzenie z tytułu pracy wykonywanej w Polsce wypłacane przez pracodawcę brytyjskiego osobie mającej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Instytucja płatnika została uregulowana w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111; dalej: „OP”). Zgodnie z tym przepisem, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń ze stosunku pracy uregulowane zostały w art. 32 i art. 38 ustawy o PIT. Jak wynika z art. 32 ustawy o PIT, zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy. Stosownie natomiast do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a. Płatnikiem zaliczek na podatek od dochodów ze stosunku pracy jest podmiot określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako „zakład pracy”. Z powołanego wyżej art. 32 ustawy o PIT nie wynika, że płatnikiem nie może być podmiot zagraniczny. Niemniej jednak, wykładni tej regulacji należy jednak dokonywać z uwzględnieniem ogólnych reguł wykładni prawa dotyczących zakresu obowiązywania danej normy w określonym miejscu, czasie oraz w stosunku do określonych podmiotów. W odniesieniu do obowiązku pełnienia funkcji płatnika, art. 38 ustawy o PIT stanowi, że obowiązek ten dotyczy podmiotów posiadających miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Polski albo prowadzenia na jej terytorium działalności. Przepis art. 38 ustawy o PIT, określa urzędy skarbowe, na rachunki których płatnicy (zakłady pracy) powinny wpłacać zaliczki na podatek dochodowy m.in. od przychodów ze stosunku pracy. Z przepisu tego wynika, że kwoty pobranych zaliczek płatnicy przekazują na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Przepis ten nie wskazuje właściwego urzędu skarbowego, w przypadku, gdy płatnik nie ma w Polsce miejsca zamieszkania, siedziby czy miejsca prowadzenia działalności. Biorąc pod uwagę, iż Wnioskodawca nie posiada zakładu podatkowego, na terytorium Polski, a także nie posiada w Polsce siedziby czy miejsca prowadzenia działalności - nie obejmuje Go obowiązek obliczania, pobierania i wypłacania zaliczek na podatek dochodowy Pracownika, wynikający z normy zawartej w art. 32 i 38 ustawy o PIT. Podobna argumentacja w zakresie stanowisk dotyczących pytania nr 1 i 2, stosowana była przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w wydawanych już interpretacjach indywidualnych, np. interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej: 1) z 13 marca 2017 r. sygn. 1462-IPPB4.4511.27.2017.2.JK3; 2) z 30 grudnia 2022 r. sygn. 0112-KDIL2-1.4011.813.2022.2.KF; 3) z 30 grudnia 2022 r. sygn. 0114-KDIP3-2.4011.1005.2022.3.JM; 4) z 3 listopada 2023 r. sygn. 0114-KDIP3-2.4011.794.2023.2.JK2; 5) z 31 maja 2024 r. sygn. 0114-KDWP.4011.34.2024.1.PP.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.; t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.; t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.; t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy: Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Przepis ten wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Wśród źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wskazał: Stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę. Jak wynika z art. 12 ust. 1 ww. ustawy: Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Według art. 4a tej ustawy: Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b powołanej ustawy, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ponieważ są Państwo firmą z siedzibą w Wielkiej Brytanii, która wypłaca wynagrodzenia ze stosunku pracy osobie, która wykonuje na Państwa rzecz pracę na terenie Polski, należy również odnieść się do przepisów Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250 poz. 1840), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną

implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Zjednoczone Królestwo dnia 7 czerwca 2017 r. (tzw. „Konwencja MLI”). Na mocy art. 14 ust. 1 ww. Konwencji: Z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17, 18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie. W świetle powyższego, wynagrodzenie z tytułu pracy wykonywanej w Polsce wypłacane przez pracodawcę z Wielkiej Brytanii osobie mającej miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce. Państwa wątpliwości budzi kwestia, czy jako zagraniczny pracodawca, który zatrudnia pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce do wykonywania pracy w Polsce, jesteście zobowiązani do obliczania i poboru zaliczki na podatek od dochodów tego pracownika. Instytucja płatnika została uregulowana w art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.; t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.; t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.; t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem: Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń ze stosunku pracy należy ustalić w oparciu o właściwe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym miejscy należy zauważyć, że ustawą z 9 czerwca 2022 r. (Dz. U. z 2022 r. poz. 1265) obowiązującą od 1 stycznia 2023 r. uchylony został przepis art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który do 31 grudnia 2022 r. brzmiał: Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”', są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. O obowiązku poboru podatku przez zakład pracy od 1 stycznia 2023 r. stanowi przepis art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy. Na podstawie art. 38 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r.: Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a. Zgodnie z art. 38 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r.: Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a. Płatnikiem zaliczek na podatek od dochodów ze stosunku pracy jest podmiot określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako „zakład pracy”. Z powołanych wyżej art. 31 (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r.) i art. 32 (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r.) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wynika, że płatnikiem nie może być podmiot zagraniczny. Wykładni regulacji zawartej w ww. przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy jednak dokonywać z uwzględnieniem ogólnych reguł wykładni prawa dotyczących zakresu obowiązywania danej normy w określonym miejscu, czasie oraz w stosunku do określonych podmiotów. W przypadku realizacji obowiązku płatnika, w art. 38 tej ustawy, ustawodawca przesądził, że związek ten wyraża się w okoliczności posiadania miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Polski albo prowadzenia na jej terytorium działalności. Przepis art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określa urzędy skarbowe, na rachunki których płatnicy (zakłady pracy) powinny wpłacać zaliczki na podatek dochodowy m.in. od przychodów ze stosunku pracy. Z przepisu tego wynika, że kwoty pobranych zaliczek płatnicy przekazują na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Przepis ten nie wskazuje właściwego urzędu skarbowego, w przypadku gdy płatnik nie ma w Polsce miejsca zamieszkania, siedziby czy miejsca prowadzenia działalności. Z opisu stanu faktycznego wynika, że zatrudniają Państwo pracownika, który w wyniku zmiany miejsca zamieszkania od 2021 r. stał się polskim rezydentem podatkowego. Spółka nie ma zarejestrowanego w Polsce oddziału przedsiębiorstwa zagranicznego w Rejestrze Przedsiębiorców KRS ani przedstawicielstwa zarejestrowanego w rejestrze przedstawicielstw zagranicznych. Na terenie Polski nie istnieje Państwa plac budowy. Nie prowadzą Państwo w Polsce ani prac budowlanych, ani instalacyjnych. Nie posiadacie Państwo na terytorium Polski zakładu podatkowego ani zakładu pracy. Tym samym, uregulowania zawarte w treści art. 31 (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2022 r.) i art. 32 (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r.) oraz art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określające obowiązki płatnika nie znajdują zastosowania w stosunku do Państwa. W konsekwencji, jako zagraniczny pracodawca, który zatrudnia polskiego pracownika do wykonywania pracy w Polsce, nie jesteście Państwo zobowiązani do obliczania, poboru i odprowadzania zaliczek na podatek od dochodów tych pracowników. W Polsce nie pełnicie Państwo funkcji płatnika zaliczek na podatek dochodowy od ww. dochodów z tytułu stosunku pracy. Mając zatem na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa stwierdzam, że jako podmiot niemający w Polsce siedziby oraz miejsca prowadzenia działalności nie są Państwo zobowiązani do naliczenia, poboru i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce. Zatem w myśl obowiązujących polskich przepisów prawa podatkowego nie są Państwo płatnikiem w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wypłaconego wynagrodzenia pracownikowi mającemu miejsce zamieszkania w Polsce. Wobec powyższego Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Państwa. Nie wywołuje skutków prawnych dla innych osób (np. Państwa pracownika). Odnośnie do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych, interpretacje te dotyczą konkretnych spraw podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym /zdarzeniu przyszłym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.