0113-KDIPT2-2.4011.229.2025.2.AKU

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 lutego 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 21 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani pismem z 14 maja 2025 r. (data wpływu 14 maja 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Dnia 16.11.2021 r. zawarła Pani umowę najmu lokalu mieszkalnego z X. Sp. z o. o. w .... Warunkiem zawarcia umowy najmu było wpłacenie kaucji zabezpieczającej w kwocie 3 639,84 zł (12 × obowiązujący na dzień zawarcia umowy czynsz). Kaucja została uiszczona, a umowa podpisana. Dnia 2.12.2024 r. lokal został przez Panią zdany. Pismem z dnia 20.12.2024 r. otrzymała Pani informację na temat rozliczenia kaucji zabezpieczającej, jej wartość została zwaloryzowana zgodnie z przepisami, a dodatkowo, dodana została kwota zużycia technicznego w lokalu. Przekazany Pani w najem lokal wymagał remontu, został on przez Panią wykonany na własny koszt. Wymienione zostały m.in urządzenia sanitarne, podłoga, etc. Zwrot poniesionych nakładów został Pani zwrócony wraz z kaucją zabezpieczającą, co dało łącznie kwotę zwrotu w wysokości 10 365,76 zł. Dnia 3.02.2024 r. otrzymała Pani od X Sp. z o.o. PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-11, wskazujący kwotę 7 018,59 zł jako Pani przychód (kwota ta, to różnica między kaucją wpłaconą a otrzymaną). W złożonym uzupełnieniu wniosku wskazała Pani, że: a) kaucja została wypłacona w związku ze zdaniem lokalu mieszkalnego na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 czerwca 2021 o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego art. 6, który brzmi: Art. 6. 1. Zawarcie umowy najmu może być uzależnione od wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu lokalu, przysługujących wynajmującemu w dniu opróżnienia lokalu. Kaucja nie może przekraczać dwunastokrotności miesięcznego czynszu za dany lokal, obliczonego według stawki czynszu obowiązującej w dniu zawarcia umowy najmu. 2. Kaucji nie pobiera się, jeżeli umowa: 1) dotyczy najmu lokalu zamiennego lub najmu socjalnego lokalu; 2) jest zawierana w związku z zamianą lokalu, a najemca uzyskał zwrot kaucji bez dokonania jej waloryzacji. 3. Zwrot zwaloryzowanej kaucji następuje w kwocie równej iloczynowi kwoty miesięcznego czynszu obowiązującego w dniu zwrotu kaucji i krotności czynszu przyjętej przy pobieraniu kaucji, jednak w kwocie nie niższej niż kaucja pobrana. 4. Kaucja podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę, po potrąceniu należności wynajmującego z tytułu najmu lokalu (taki sam zapis znajduje się w umowie najmu); b) waloryzacja kaucji mieszkaniowej dokonana została na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 czerwca 2021 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Według art. 6 ust. 3: zwrot zwaloryzowanej kaucji następuje w kwocie równej iloczynowi kwoty miesięcznego czynszu obowiązującego w dniu zwrotu kaucji i krotności czynszu przyjętej przy pobieraniu kaucji, jednak w kwocie nie niższej niż kaucja pobrana (taki sam zapis znajduje się w umowie najmu); c) kwota zużycia technicznego, stanowiła wyłącznie zwrot nakładów bez odsetek; c) zwrotu nakładów poniesionych na lokal mieszkalny dokonano na podstawie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny art. 676: Jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego; d) zwrot zwaloryzowanej kaucji oraz nakładów poniesionych na lokal otrzymała Pani 20.12.2024 r. (jedną kwotą);

e) informację o przychodach PIT-11 otrzymała Pani 3.02.2025 r.

Pytanie

Czy zwrot zwaloryzowanej kaucji oraz zwrot kosztów doposażenia lokalu stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych? Pani stanowisko w sprawie W Pani ocenie, zwrot zwaloryzowanej kaucji oraz zwrot kosztów doposażenia lokalu nie powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym, ponieważ nie stanowi on przychodu w rozumieniu ustawy o PIT, lecz jest jedynie zwrotem wpłaconej kwoty z zachowaniem jej wartości nabywczej. Kaucja była waloryzowana zgodnie z umową najmu w celu ochrony przed inflacją, co nie skutkuje uzyskaniem realnego przychodu. Pani zdaniem, zwrot kosztów doposażenia lokalu również nie stanowi przychodu, ponieważ była to rekompensata za poniesione wydatki na poprawę standardu wynajmowanego mieszkania. Doposażenie pozostało w lokalu i zwiększyło jego wartość użytkową, co przynosi korzyść właścicielowi lokalu, a nie Pani, jako najemcy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku. Stosownie do treści art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono „inne źródła”. Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyte w tym przepisie sformułowanie „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii można zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Z treści powyższego wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega dochód, uzyskiwany w wyniku określonych czynności faktycznych i prawnych, w następstwie których mamy do czynienia z przyrostem mienia. Tak więc podstawą uzyskania przychodów z innych źródeł mogą być tylko takie czynności, w wyniku których następuje po stronie osoby fizycznej przysporzenie majątkowe. Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Z kolei na mocy art. 45 ust. 1 ww. ustawy: Podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym. Jak wynika z opisu stanu faktycznego, 16 listopada 2021 r. zawarła Pani umowę najmu lokalu mieszkalnego z X. Sp. z o.o. (dalej też jako: ..). Warunkiem zawarcia umowy najmu było wpłacenie kaucji zabezpieczającej, którą Pani uiściła. 2 grudnia 2024 r. zdała Pani ww. lokal i w związku z tym otrzymała Pani 20 grudnia 2024 r. zwrot kaucji, której wartość została zwaloryzowana zgodnie z przepisami ustawy Kodeks cywilny. 3 lutego 2025 r. otrzymała Pani informację PIT-11, w której podmiot wynajmujący lokal mieszkalny wykazał kwotę stanowiącą różnicę między kaucją wpłaconą a otrzymaną, jako Pani przychód. Stosownie do art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 725): Zwrot zwaloryzowanej kaucji następuje w kwocie równej iloczynowi kwoty miesięcznego czynszu obowiązującego w dniu zwrotu kaucji i krotności czynszu przyjętej przy pobieraniu kaucji, jednak w kwocie nie niższej niż kaucja pobrana. Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 4 tej ustawy: Kaucja podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę, po potrąceniu należności wynajmującego z tytułu najmu lokalu. Natomiast, w myśl art. 36 ust. ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego: Kaucja wpłacona przez najemcę w okresie obowiązywania ustawy, o której mowa w art. 39, podlega zwrotowi w zwaloryzowanej kwocie odpowiadającej przyjętemu przy jej wpłacaniu procentowi wartości odtworzeniowej lokalu obowiązującej w dniu jej zwrotu, w terminie określonym w ust. 1. Zwrócona kwota nie może być jednak niższa od kwoty kaucji wpłaconej przez najemcę. Istota waloryzacji świadczeń pieniężnych opiera się na założeniu, że ma ona na celu dostarczenie wierzycielowi takiej samej wartości ekonomicznej, jaką prezentowała wierzytelność pieniężna w chwili jej powstania. Celem waloryzacji jest więc przywrócenie jej – przynajmniej z pewnym przybliżeniem – początkowej wartości wierzytelności w zmienionych istotnie warunkach ekonomicznych (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5 grudnia 2000 r., sygn. akt IV CKN 181/00). Dokonując oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego należy wskazać, że w sytuacji, gdy kwota zwrotu kaucji jest wyższa od kwoty wpłaconej, osoba fizyczna osiąga przysporzenie majątkowe, które stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, kwota stanowiąca różnicę pomiędzy wypłaconą Pani w 2024 r. zwaloryzowaną kwotą kaucji zabezpieczającej, a kwotą kaucji uprzednio uiszczonej, stanowi podlegający opodatkowaniu przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, kwota ww. przysporzenia majątkowego powinna być przez Panią rozliczona w rocznym zeznaniu podatkowym składanym za 2024 r. Wobec powyższego Pani stanowisko w tej części należało uznać za nieprawidłowe. Powzięła Pani także wątpliwość, czy zwrot kosztów doposażenia lokalu stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jak wskazano wcześniej, z przepisu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż katalog przychodów zaliczanych do innych źródeł nie stanowi katalogu zamkniętego, zawiera bowiem jedynie przykładowe wskazanie przychodów zaliczanych do tego źródła. Zatem, o przychodzie można mówić wtedy, gdy ma on charakter trwałego przysporzenia majątkowego, tj. ma konkretny wymiar finansowy. Wobec tego do przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym nie zalicza się kwot uzyskanych z tytułu różnego rodzaju zwrotów nakładów własnych poczynionych za inny podmiot, pod warunkiem, że ów zwrot rzeczywiście odpowiada kwocie uprzednio poniesionych nakładów. Powyższe potwierdza również orzecznictwo, np. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 31 sierpnia 2017 r. sygn. II FSK 2253/15 oraz w wyroku z 31 sierpnia 2017 r. sygn. akt II FSK 2076/15 stwierdził, że przychód nie występuje, gdy podatnik uzyskuje zwrot poniesionych nakładów. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym. W przypadku zwrotu już poniesionego wydatku nie dochodzi do zwiększenia aktywów (podatnik odzyskuje aktywa, które wcześniej posiadał). Nie ma więc przedmiotu opodatkowania. W opisie wniosku wskazała Pani, że ponieważ przekazany Jej w najem lokal wymagał remontu, został on przez Panią wykonany na własny koszt. Wymienione zostały m.in urządzenia sanitarne, podłoga, etc. Zwrot poniesionych nakładów został Pani zwrócony 20 grudnia 2024 r. wraz z kaucją zabezpieczającą. Zwrotu nakładów poniesionych na lokal mieszkalny dokonano na podstawie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Zgodnie z powyższym podkreślić należy, że do przychodów podatnika podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym nie zalicza się kwoty uzyskanej z tytułu zwrotu faktycznych nakładów poczynionych na remont lokalu mieszkalnego przez podatnika. Zatem, kwota wypłacona Pani 20 grudnia 2024 r., na podstawie pisma otrzymanego z X Sp. z o.o., w części odpowiadającej kosztom faktycznie poniesionym przez Panią na remont wynajmowanego lokalu mieszkalnego, nie stanowi dla Pani przysporzenia majątkowego, a tym samym, nie powstaje z tego tytułu przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma Pani obowiązku wykazywania tej kwoty w zeznaniu rocznym i uiszczenia podatku z tego tytułu. Wobec powyższego, Pani stanowisko w tej części należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Podkreślam, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Wydając interpretacje opieram się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzę postępowania dowodowego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Nie prowadzę postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W odniesieniu do wskazanych przez Panią kwot wyjaśniam, że wydając interpretacje w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nie odnoszę się do kwot i nie dokonuję wyliczeń. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy w postępowaniu podatkowym. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.