Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części
nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób
fizycznych (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z
wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od
których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy:
Źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego
oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,
- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i
zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w
którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.
Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że nienastępująca w wykonaniu
działalności gospodarczej sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości
oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, skutkuje powstaniem
przychodu. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w
nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem
przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub
udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu.
Zatem, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w
nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww.
ustawy, co do zasady decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem
dochodowym od osób fizycznych ma moment i sposób ich nabycia.
W świetle powyższego stwierdzić należy, że sprzedaż przez Państwa w 2021 r. lokalu
mieszkalnego nabytego w 2017 r., stanowi źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1
pkt 8 lit. a)-b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające
opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ odpłatne zbycie
zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w
którym nastąpiło nabycie.
W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1
pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.
Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy:
Podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący
różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw
określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d,
powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt
1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.
Zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 19 ust. 1 ww. ustawy:
Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych
rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie
określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena,
bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub
praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej.
Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.
Zgodnie z powyższym, przychodem z odpłatnego zbycia jest wartość wyrażona w cenie
określonej w umowie, o ile odpowiada wartości rynkowej, pomniejszona o koszty
odpłatnego zbycia.
Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w
ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za
koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie
wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do
skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do
takich kosztów zaliczyć np.: koszty wyceny sprzedawanej nieruchomości przez
rzeczoznawcę majątkowego, koszty pośrednictwa w sprzedaży nieruchomości, wydatki
związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, koszty i opłaty
sądowe, o ile były ponoszone przez zbywcę. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym
zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.
Ustalenie kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia odbywa się natomiast
zgodnie z art. 22 ust. 6c lub 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w
zależności od tego, czy zbywaną nieruchomość lub prawo nabyto odpłatnie, czy
nieodpłatnie.
W myśl art. 22 ust. 6c ww. ustawy:
Koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust.
1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia
lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane
nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie
ich posiadania.
Stosownie do art. 22 ust. 6d ww. ustawy:
Za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10
ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny
sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw
majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku
od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa
przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej
wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od
spadków i darowizn. Do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia
nieruchomości i praw, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w
drodze spadku zalicza się również udokumentowane koszty nabycia lub wytworzenia
poniesione przez spadkodawcę oraz przypadające na podatnika ciężary spadkowe, w
takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub zbywanego prawa odpowiada
łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych nabytych przez podatnika. Przez ciężary
spadkowe, o których mowa w zdaniu drugim, rozumie się spłacone przez podatnika
długi spadkowe, zaspokojone roszczenia o zachowek oraz wykonane zapisy zwykłe i
polecenia, również w przypadku, gdy podatnik spłacił długi spadkowe, zaspokoił
roszczenia o zachowek lub wykonał zapisy zwykłe i polecenia po dokonaniu
odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c).
Zgodnie z art. 22 ust. 6e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur
VAT (podatek od towarów i usług) w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów
stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.
Jak wynika z powyższych przepisów, podstawą obliczenia podatku jest dochód, stanowiący
różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości (lokalu mieszkalnego)
określonym zgodnie z art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj.
wartością wyrażoną w cenie określonej w umowie sprzedaży pomniejszoną o koszty
odpłatnego zbycia) a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c
lub art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak obliczony
dochód podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Stosownie do treści art. 30e ust. 4 ww. ustawy:
Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu
podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:
1) dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i
praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny
podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1
pkt 131, lub
2) dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
Z kolei, jak stanowi art. 30e ust. 5 ww. ustawy:
Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art.
10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł.
W myśl natomiast art. 30e ust. 7 ww. ustawy:
W przypadku niewypełnienia warunków określonych w art. 21 ust. 1 pkt 131
podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania, o którym mowa w art. 45 ust.
1a pkt 3, i do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę; odsetki nalicza się od
następnego dnia po upływie terminu płatności, o którym mowa w art. 45 ust. 4 pkt 4,
do dnia zapłaty podatku włącznie.
Stosownie do art. 45 ust. 1a pkt 3 ww. ustawy:
W terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom
skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego
w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia
nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art.
30e.
Przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy stanowi, że:
Wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i
praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada
iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele
mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw
majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie
trzech lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie,
przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został
wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione
na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia
nieruchomości i praw majątkowych.
Dochód zwolniony należy obliczyć według następującego wzoru:
dochód zwolniony = D × W/P
gdzie:
D – dochód z odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa,
W – wydatki poniesione na cele mieszkaniowe wymienione w art. 21 ust. 25 ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych,
P – przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa.
Należy wyjaśnić, że powyższe zwolnienie obejmuje taką część dochodu uzyskanego z
tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości, jaka proporcjonalnie odpowiada udziałowi
poniesionych wydatków na własne cele mieszkaniowe w osiągniętych przychodach z
odpłatnego zbycia. W sytuacji, gdy przychód z odpłatnego zbycia zostanie w całości
przeznaczony na cele mieszkaniowe, to wówczas uzyskany z tego tytułu dochód będzie w
całości korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego.
Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia
nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z
opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych.
Art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:
Za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki
poniesione na:
a) nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu
mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu,
a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania
wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem
lub lokalem,
b) nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub
udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni
mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
c) nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie,
prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w
tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego
gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub
udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt
ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
d) budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku
mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
e) rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne
własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu
niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego
- położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie
należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji
Szwajcarskiej.
Zgodnie z art. 21 ust. 25a ww. ustawy:
Wydatki, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. a-c, uznaje się za wydatki poniesione na
cele mieszkaniowe, jeżeli przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 1 pkt 131,
nastąpiło nabycie własności rzeczy lub praw wymienionych w ust. 25 pkt 1 lit. a-c, w
związku z którymi podatnik ponosił wydatki na nabycie.
W myśl art. 21 ust. 26 ww. ustawy:
Przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d
i e, rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub
współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni
mieszkaniowej lub udział w takich prawach. Przez własne budynek, lokal lub
pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d i e, rozumie się również
niestanowiące własności lub współwłasności podatnika budynek, lokal lub
pomieszczenie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, podatnik nabędzie
ich własność lub współwłasność albo spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu,
prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich
prawach, jeżeli uprzednio prawo takie mu nie przysługiwało.
Przy czym, stosownie do art. 21 ust. 28 ww. ustawy:
Za wydatki, o których mowa w ust. 25, nie uważa się wydatków poniesionych na:
1) nabycie gruntu lub udziału w gruncie, prawa wieczystego użytkowania gruntu
lub udziału w takim prawie, budynku, jego części lub udziału w budynku, lub
2) budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, adaptację lub remont budynku
albo jego części
- przeznaczonych na cele rekreacyjne.
W związku z tym, tylko wydatkowanie środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości i
określonych praw majątkowych – w terminie i na cele wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 131, a
szczegółowo określone w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych – pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.
Wskazać w tym miejscu należy, że ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od zasady powszechności
opodatkowania wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r.
Nr 78 poz. 483 ze zm.) stanowiącego, że:
Każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym
podatków, określonych w ustawie.
Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z
przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Tym samym podkreślenia
wymaga fakt, że tylko określone zdarzenia prawne, bądź spełnienie określonych
przesłanek, od których ustawodawca uzależnia prawo do zwolnienia z opodatkowania,
skutkuje zwolnieniem przychodu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób
fizycznych. Oznacza to, że w prawie podatkowym w stosunku do wszelkich ulg i zwolnień
zabronione jest stosowanie rozszerzającej wykładni przepisów.
Z istoty rozwiązania zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych wynika, że podstawową okolicznością decydującą o możliwości
skorzystania z przedmiotowego zwolnienia jest przeznaczenie środków uzyskanych ze
sprzedaży nieruchomości i określonych praw majątkowych nie później niż w okresie
trzech lat od końca roku podatkowego, w którym została ona dokonana, na wskazane w
art. 21 ust. 25 ww. ustawy własne cele mieszkaniowe.
Poprzedzenie wyrażenia „cele mieszkaniowe” przymiotnikiem „własne” świadczy o tym, że
ustawodawca przewidując podstawę do zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 131
ww. ustawy i dopisując ten przymiotnik, przesądził, że celem nadrzędnym jest możliwość
uwzględnienia przy obliczaniu dochodu zwolnionego z opodatkowania tylko takich
wydatków, które poniesione zostały na zaspokojenie „własnych” potrzeb mieszkaniowych.
Tak więc uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy zwolnienie od podatku
dochodowego w zamierzeniach ustawodawcy realizować ma cel, jakim jest zaspokojenie
własnych potrzeb mieszkaniowych podatnika.
Zatem, przy zwolnieniu uwzględnić można tylko takie wydatki, które poniesione zostaną
na „własne cele mieszkaniowe”. Przy czym „własne cele mieszkaniowe” należy rozumieć
jednoznacznie zgodnie z wykładnią literalną. Podkreślenia wymaga bowiem, że ze
zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych wypływa daleko idąca konsekwencja zawarta w stwierdzeniu „własne cele
mieszkaniowe”. U podstaw omawianego zwolnienia legło bowiem założenie, że nie
powinny być opodatkowane środki wydane na realizację własnego celu mieszkaniowego
zbywającego. Powyższy warunek wynika wprost z brzmienia przepisu normującego
zwolnienie. Warunkiem zwolnienia podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wykazanie przez podatnika, że
wydatek poniesiony został na zrealizowanie jego własnych celów mieszkaniowych.
Wydatkowanie przychodu na własne cele mieszkaniowe oznacza, według stanowiska
prezentowanego w orzecznictwie i doktrynie, że celem podatnika jest realizacja potrzeby
zapewnienia sobie tzw. „dachu nad głową”. Ustawodawca wyraźnie wskazał, że nabycie
musi być dokonane na własne cele mieszkaniowe, a te realizowane są w dłuższym okresie
czasu. Sądy administracyjne podkreślają, że zwolnienie z opodatkowania dochodów
opisanych w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma
charakter mieszany, podmiotowo-przedmiotowy, wydatkowanie środków na określony
przedmiot w połączeniu z funkcją, jaką ten przedmiot realizuje na rzecz nabywcy –
zaspokojenie jego niezaspokojonych celów mieszkaniowych.
W świetle takiego wyjaśnienia nie zaspokaja swoich własnych celów mieszkaniowych
osoba, która posiadając własne miejsce zamieszkania nabywa kolejne nieruchomości w
celach lokaty kapitału, prowadzenia inwestycji w postaci najmu, remontu celem
późniejszej ich odsprzedaży z zyskiem lub dla realizacji potrzeb mieszkaniowych innych
osób, np. dzieci.
Wskazując jako cel mieszkaniowy np. wydatki poniesione na budowę, rozbudowę,
nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części, oraz
na nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, ustawa o
podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa kiedy i jak długo podatnik powinien
mieszkać w wybudowanym lub remontowanym budynku mieszkalnym, żeby nastąpiła
realizacja celu mieszkaniowego.
Stosownie do art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020
r. poz. 1740 ze zm.):
Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa
zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej
przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że
strony inaczej postanowiły.
Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego:
Przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na
rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku.
Zgodnie z prawem cywilnym darowizna dochodzi do skutku w drodze umowy
jednostronnie zobowiązującej, której treścią jest zarówno zobowiązanie darczyńcy do
spełnienia świadczenia pod tytułem darmym na rzecz obdarowanego, czyli do dokonania
rozporządzenia i wydania przedmiotu darowizny, jak i oświadczenie obdarowanego o
przyjęciu darowizny. Jeżeli przedmiotem darowizny jest nieruchomość, to umowa
darowizny pod rygorem nieważności, powinna mieć formę aktu notarialnego. Tym samym
zawarcie umowy darowizny nieruchomości powoduje przejście jej własności na
obdarowanego z chwilą zawarcia aktu notarialnego, w którym darczyńca daruje tę
nieruchomość obdarowanemu, a obdarowany darowiznę przyjmuje.
Ponadto, wskazać należy, że stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały
uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2020
r. poz. 1359 ze zm.).
Przepis art. 31 § 1 ww. Kodeksu stanowi, że:
Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy
wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe
nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek
wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do
majątku osobistego każdego z małżonków.
Należy zauważyć, że ustawodawca regulując omawiane zwolnienie, nie ograniczył
wydatkowania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw tylko do
podatników, którzy nie będą posiadać innych nieruchomości. Ustawa nie ogranicza prawa
do zwolnienia co do liczby posiadanych nieruchomości, jednakże wyraźnie wskazuje – co
podkreśla Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z dnia 20 października 2014
r., sygn. akt I SA/Łd 908/14 – że skorzystanie ze zwolnienia odnosi się tylko i wyłącznie do
tych nieruchomości (lokali mieszkalnych), które faktycznie służą zaspokojeniu własnych
potrzeb mieszkaniowych.
Z powyższych przepisów wynika zatem, że podstawową okolicznością decydującą o
zastosowaniu zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych jest fakt wydatkowania – począwszy od dnia odpłatnego
zbycia, nie później niż w okresie trzech lat od końca roku podatkowego, w którym
nastąpiło odpłatne zbycie – przychodu uzyskanego z odpłatnego zbycia nieruchomości i
określonych praw majątkowych na cele mieszkaniowe wskazane m.in. w art. 21 ust. 25 pkt
1 lit. a) ww. ustawy, tj. na nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim
budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim
lokalu, a także nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego
gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem oraz w art.
21 ust. 25 pkt 1 lit. d) tej ustawy, tj. na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub
remont własnego budynku mieszkalnego. W przepisie tym nie chodzi zatem o jakikolwiek
budynek mieszkalny, ale o budynek mieszkalny określony mianem „własny”. Przy czym art.
21 ust. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera definicję pojęcia
„własny”.
Zatem, warunkiem koniecznym do skorzystania z opisanej ulgi jest wymóg posiadania
prawa własności lub współwłasności do budynku mieszkalnego. Ten warunek
nierozerwalnie związany jest ze stwierdzeniem zawartym w cytowanym przepisie art. 21
ust. 25 pkt 1 lit. d) w związku z art. 21 ust. 26 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, który stanowi, że zwolnienie przysługuje w przypadku przeznaczenia
przychodu na budowę własnego budynku mieszkalnego, przy czym przez własny budynek,
rozumie się budynek, stanowiący własność lub współwłasność podatnika lub do którego
podatnikowi przysługuje prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej.
Wskazać bowiem należy, że zgodnie z art. 48 Kodeksu cywilnego – budynek trwale
związany z gruntem stanowi jego część składową, co oznacza, że właścicielem zarówno
gruntu jak i budynku wzniesionego na tym gruncie jest zawsze właściciel gruntu, na
którym budynek ten się znajduje. Inaczej mówiąc, zasada, o której mowa powyżej,
oznacza, że wszystko co zostało na gruncie wzniesione staje się – jako część składowa –
własnością właściciela gruntu.
To oznacza, że w momencie wydatkowania środków ze sprzedaży, względnie w okresie
jaki został przewidziany przez ustawodawcę na wydatkowanie środków ze sprzedaży, musi
być spełniony warunek określony tym przepisem, czyli grunt, na którym budowany,
rozbudowywany, nadbudowywany, przebudowywany lub remontowany jest budynek
mieszkalny, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika. Jeżeli nawet w chwili
ponoszenia wydatków na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont
domu podatnik nie dysponuje tytułem własności (współwłasności) do gruntu, to najpóźniej
tytuł taki podatnik powinien uzyskać ostatniego dnia okresu o jakim mowa w art. 21 ust. 1
pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kiedy może wydatkować
środki na realizacje własnego celu mieszkaniowego.
Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane
(t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 2351 ze zm.) przez „budynek” należy rozumieć taki obiekt
budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą
przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.
Zgodnie z przywołanym wyżej art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku dochodowego
od osób fizycznych, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131,
uważa się wydatki poniesione na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub
remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego.
Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują
pojęcia budowa, rozbudowa, nadbudowa, przebudowa, remont, to właściwym jest
odwołanie się w tej kwestii do ustawy Prawo budowlane.
W myśl art. 3 pkt 2a ustawy Prawo budowlane:
Ilekroć w ustawie jest mowa o budynku mieszkalnym jednorodzinnym - należy przez
to rozumieć budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej,
szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący
konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej
niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego
o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.
Zauważyć należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje
pojęcia „remont”. Dla wyjaśnienia tego pojęcia, należy odnieść się do jego znaczenia
funkcjonującego w języku powszechnym. I tak, „remont” to „doprowadzenie jakiegoś
budynku lub urządzenia do stanu używalności; naprawa, odnawianie (czegoś)”.
Synonimami tego pojęcia są m.in. „naprawa, przebudowa, odrestaurowanie,
modernizacja”.
W świetle przepisu art. 3 pkt 8 ustawy Prawo budowlane:
Ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie - należy przez to rozumieć wykonywanie w
istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu
stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się
stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.
Niemniej jednak, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie odwołuje się do
tego przepisu. Tym samym, definicja „remontu” funkcjonująca na gruncie Prawa
budowlanego nie może być wprost przenoszona na grunt omawianej ustawy podatkowej.
Może być natomiast uwzględniona jako jeden z elementów służących ustaleniu znaczenia
pojęcia „remontu” dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych.
Za „remont” budynku mieszkalnego, o którym mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych, należy więc uznać prace dotyczące tego
budynku jako nieruchomości i jej części składowych (tj. wszystkiego, co nie może być
odłączone od budynku bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia
lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego), służące utrzymaniu budynku we właściwym
stanie, doprowadzeniu go do pożądanej zdolności użytkowej, modernizacji jego
elementów składowych. „Remontem” w rozumieniu omawianego przepisu jest również
tzw. wykończenie budynku mieszkalnego, a więc prace służące doprowadzeniu do
zdolności użytkowej nowo wybudowanego budynku mieszkalnego. W każdym przypadku,
remont dotyczy „materii” budynku mieszkalnego, a więc jego ścian, podłóg, sufitu, okien,
drzwi, wyposażenia technicznego takiego jak instalacje: wodna, kanalizacyjna, elektryczna,
grzewcza, gazowa bądź innych elementów trwale połączonych konstrukcyjnie z
elementami budowlanymi budynku.
W ustawie Prawo budowlane brak jest natomiast definicji wykończenia. W związku z tym
należy sięgnąć do definicji słownikowej zawartej w Słowniku Języka Polskiego
(Wydawnictwo Naukowe PWN S.A.), zgodnie z którą wykończenie to wykonanie prac
kończących jakieś dzieło. Wykonanie prac wykończeniowych (np. wykonanie tynków,
posadzek, malowanie ścian i sufitów, wykonanie instalacji elektrycznych, kanalizacyjnych,
grzewczych, sanitarnych itp.) może być uznane za prace budowlane, jeśli wykonywane
będą w nowym budynku/lokalu mieszkalnym.
Pojęcie remontu wyczerpująco wyjaśnił również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z
dnia 4 marca 1998 r., sygn. akt I SA/Gd 886/96, stwierdzając: „za remont budynku
mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w znaczeniu powszechnie stosowanym w zakresie
inwestycji uważa się prace budowlane mające na celu utrzymanie lokalu mieszkalnego lub
budynku mieszkalnego we właściwym stanie, przywrócenie jego pierwotnej zdolności
użytkowej, którą utracił w wyniku upływu czasu i eksploatacji wraz z wymianą dotychczas
użytkowanych zużytych składników ich wyposażenia technicznego takich jak:
dotychczasowej instalacji wodnej, kanalizacyjnej, centralnego ogrzewania, ciepłej wody,
gazu przewodowego lub tylko określonych elementów tych instalacji”.
W myśl art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego, ilekroć w ustawie jest mowa o:
Budowie - należy przez to rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w
określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu
budowlanego.
Budowa realizowana jest na podstawie pozwolenia na budowę, a kończy się z chwilą
zakończenia robót budowlanych (budowy) i uzyskania pozwolenia na użytkowanie obiektu
budowlanego.
Zgodnie zaś z art. 3 pkt 7 Prawa budowlanego, ilekroć w ustawie jest mowa o:
Robotach budowlanych - należy przez to rozumieć budowę, a także prace polegające
na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego.
Z kolei zgodnie z art. 3 pkt 7a Prawa budowlanego, ilekroć w ustawie jest mowa o:
Przebudowie - należy przez to rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku
których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego
obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura,
powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; w
przypadku dróg są dopuszczalne zmiany charakterystycznych parametrów w
zakresie niewymagającym zmiany granic pasa drogowego.
Z kolei zgodnie z art. 3 pkt 1 Prawa budowlanego, ilekroć w ustawie jest mowa o:
Obiekcie budowlanym - należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt
małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania
obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów
budowlanych.
Zatem, zgodnie z definicją obiektu budowlanego jego częścią składową są również
instalacje zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.
W myśl art. 3 pkt 2a Prawa budowlanego, ilekroć w ustawie jest mowa o:
Budynku mieszkalnym jednorodzinnym - należy przez to rozumieć budynek wolno
stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący
zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną
całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych
albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej
nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.
Przez budowę budynku mieszkalnego w rozumieniu przepisu art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d)
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy uznać wykonanie robót
budowlanych prowadzonych na podstawie pozwolenia na budowę zgodnie z
przedłożonym projektem budowlanym. Dla procesu budowy budynku mieszkalnego
istotne jest wykonanie tylko tych elementów, które stanowią jego substancję lub są trwale
z tym budynkiem związane, np. wykonanie wszystkich przyłączy i uzbrojeń działki w media
(gaz, woda, kanalizacja, energetyka, instalacja grzewcza).
W orzecznictwie przyjmuje się, że za wydatki spełniające kryteria art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d)
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można uważać, w szczególności,
wykonanie robót budowlanych w istniejącym lub nowo powstałym budynku (lokalu)
mieszkalnym wraz z wymianą/ instalacją składników wyposażenia technicznego budynku
lub lokalu (np. instalacji wodnej, kanalizacyjnej, centralnego ogrzewania, cieplej wody,
gazu przewodowego). W praktyce więc przy rozpatrywaniu przesłanek pozwalających na
skorzystanie z ulgi mieszkaniowej, zarówno w przypadku remontu, budowy, jak i
wykończenia nieruchomości ponoszone są wydatki o zbliżonym charakterze.
Wyjaśnienia wymaga, że w dniu 14 października 2021 r. została wydana przez Ministra
Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej interpretacja ogólna z dnia 13 października 2021
r., Nr DD2.8202.4.2020, w sprawie stosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt
131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z kwalifikacją
niektórych wydatków poniesionych na remont i wykończenie nieruchomości jako
wydatków stanowiących realizację celu mieszkaniowego.
W tej interpretacji ogólnej wskazano, że: (...) podstawową funkcją zwolnienia
przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych jest rozwój określonej dziedziny życia gospodarczego i społecznego. Dlatego
też, badając przesłanki wypełnienia „własnego celu mieszkaniowego”, należy mieć na
uwadze wsparcie państwa w zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych obywateli. Przepisy
art. 21 ust. 25 powołanej ustawy mają charakter nieostry, elastyczny, właśnie z uwagi na
konieczność dostosowania regulacji podatkowych do dynamicznych zmian zachodzących
na rynku obrotu nieruchomościami, w tym do zmian technologii stosowanych w
budownictwie oraz pewnych współcześnie przyjętych standardów wykończeniowych.
Wydatki będące podstawą do skorzystania z ulgi mieszkaniowej muszą zatem uwzględniać
społeczny cel przedmiotowego zwolnienia, a tym samym nie mogą być kwalifikowane w
oderwaniu od realiów społecznych.
Co istotne, z uwagi na nieostry charakter pojęcia „własnych celów mieszkaniowych” należy
uznać, że sam „cel mieszkaniowy” w danym budynku (lokalu) realizowany jest pośrednio
dzięki możliwości zabezpieczenia i realizacji w nim podstawowych potrzeb życiowych
człowieka.
W praktyce zaspokojenie własnych celów (potrzeb) mieszkaniowych polega więc także na
realizacji prac remontowych/wykończeniowych obejmujących swym zakresem zakup
podstawowych sprzętów gospodarstwa domowego (sprzętu AGD), gdyż z realizacją
potrzeb mieszkaniowych nierozerwalnie związane są pozostałe potrzeby egzystencjalne.
W interpretacji tej wskazano zatem, że aby w budynku (lokalu) możliwa była realizacja
własnych celów mieszkaniowych, w pierwszej kolejności budynek (lokal) ten musi być
przystosowany do realizacji i zabezpieczenia podstawowych potrzeb życiowych człowieka.
Ponadto, w ww. interpretacji ogólnej wskazano, że to meble trwale związane z budynkiem
(lokalem), wykonane na indywidualne zlecenie „pod wymiar” charakteryzują się
funkcjonalnością przystosowaną wyłącznie do budynku (lokalu), w którym zostały
pierwotnie zamontowane. W przypadku dokonania odpłatnego zbycia nieruchomości
wyposażonej w takie meble zwykle pozostają one w danym budynku (lokalu) i stanowią
część składową osiągniętego przychodu, jak również – pod warunkiem posiadania
stosownej dokumentacji – mogą stanowić koszty uzyskania przychodu jako nakłady
zwiększające wartość nieruchomości. Pod względem funkcjonalności należy je zatem
traktować jako elementy konstrukcyjne budynku (lokalu).
Odnosząc się więc do wydatków na zakup i montaż gotowych szaf (czyli nie zostały
wykonane na indywidualne zamówienie), uznać należy je za wydatki na wyposażenie
budynku mieszkalnego, a te nie mieszczą się w katalogu wydatków uprawniających do
zastosowania zwolnienia przedmiotowego wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych.
Konieczność przymocowania większego mebla do ściany za pomocą odpowiednich
uchwytów nie daje podstaw aby uznać je za element konstrukcyjny budynku, czy też aby
uznać, że charakteryzuje się funkcjonalnością przystosowaną wyłącznie do budynku
(lokalu), w którym został pierwotnie zamontowany.
Wobec powyższego, należy uznać, że wydatki, które ponieśli Państwo w budynku
mieszkalnym, w którym realizują Państwo własne cele mieszkaniowe, na zakup oraz
montaż gotowych szaf przytwierdzonych do ścian budynku, nie mieszczą się w kategorii
wymienionych w art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych. Tym samym wydatki te nie uprawniają Państwa do skorzystania ze zwolnienia,
o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy.
Ponadto należy wyjaśnić, że wydatki poniesione na zakup suszarki nie zostały wprost
wymienione w katalogu wydatków uprawniających do zastosowania przedmiotowego
zwolnienia.
Z uwagi jednak na fakt, że suszarka do ubrań należy do kategorii ,,duże AGD” wielkością i
wyglądem przypominającą pralkę, a suszenie jest kolejnym etapem procesu prania
odzieży, podczas którego procesu woda ulega skraplaniu, a następnie jest odprowadzana
do odpływu lub do specjalnego zbiornika kondensacyjnego oraz jest uwzględniana w
planach zagospodarowania przestrzeni mieszkalnej – zwłaszcza w przypadku lokali
mieszkalnych o niewielkiej powierzchni, wydatki poniesione na zakup tego rodzaju sprzętu
są zaliczane do wydatków na cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 lit.
d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jednocześnie wskazać należy, że wydatki poniesione na zakup zamrażarki nie zostały
wprost wymienione w katalogu wydatków uprawniających do zastosowania
przedmiotowego zwolnienia, jednak wydatki poniesione na zakup tego rodzaju ww.
sprzętu są zaliczane do wydatków na cele mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 25
pkt 1 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Nadmienić również należy, że zakup/montaż klimatyzatora (ściennego) można
zakwalifikować do wydatków na własne cele mieszkaniowe, bowiem instalacja tego typu
urządzeń charakteryzuje się trwałym związkiem z budynkiem/lokalem mieszkalnym.
W odniesieniu do wydatków poniesionych na zadaszenie tarasu oraz zadaszenie schodów
wejściowych, wskazać należy, że budynek mieszkalny został zdefiniowany w art. 3 pkt 2
Prawa budowlanego jako obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem,
wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadający fundamenty
i dach. Przy czym należy zauważyć, że elementem budynku może być taras, schody i
balkon. Jednak, aby stanowiły one część budynku muszą być konstrukcyjnie związane z
budynkiem. Zatem wydatki związane z zadaszeniem tarasu oraz zadaszeniem schodów
wejściowych trwale połączone z budynkiem, a więc będące elementem budynku, mieszczą
się w kategorii wydatków związanych z realizacją celów mieszkaniowych.
W tym miejscu jeszcze raz należy podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym od osób
fizycznych dopuszcza możliwość skorzystania ze zwolnienia podatkowego poprzez
przeznaczenie przychodu ze sprzedaży na wskazane w tej ustawie cele mieszkaniowe, o
jakich mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w
związku z art. 21 ust. 25. Niemniej jednak, aby podatnik mógł wywodzić prawo do
zastosowania przedmiotowego zwolnienia, a tym samym z niego skorzystać, to musi
bezwzględnie spełnić wynikające z tego przepisu warunki.
Dodać przy tym należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie
przewiduje ściśle określonego sposobu dokumentowania poniesionego wydatku. W
przypadku korzystania z ulg i zwolnień podatkowych wynikających z ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych, obowiązek udowodnienia, że określony wydatek został
poniesiony przy spełnieniu wszystkich warunków wynikających z przepisów podatkowych,
spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne. Jednakże
powołane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odnosząc
się do wydatków na cele mieszkaniowe, nie przewidują ściśle określonego sposobu
dokumentowania poniesionego wydatku.
Wobec powyższego, do prawidłowego dokumentowania w tym zakresie, trzeba wziąć pod
uwagę ogólne reguły dowodowe określone w art. 180 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).
W myśl art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa:
Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy,
a nie jest sprzeczne z prawem.
Zatem, organ podatkowy dla celów podatkowych weryfikując możliwość skorzystania ze
zwolnienia podatkowego uprawniony jest żądać od podatników udowodnienia
poniesienia wydatków poprzez przedłożenie rzetelnych i wiarygodnych dowodów, z
których w sposób niebudzący żadnych wątpliwości będzie wynikało kto, kiedy i jaki
wydatek poniósł, tj. czy przychód ze sprzedaży nieruchomości (lokalu mieszkalnego)
faktycznie przeznaczony został przez podatnika na cele mieszkaniowe, czy też wydatki na
cele mieszkaniowe poczynione zostały z innych źródeł, czy też przez inne osoby. Takimi
dokumentami mogą być m.in. rachunki, faktury VAT, paragony, umowy, akt notarialny,
bądź też inne dokumenty, które ten fakt mogą w sposób wiarygodny potwierdzić – o ile z
dokumentów tych jednoznacznie wynika kto, w jakim terminie, jakie wydatki i w jakiej
kwocie poniósł. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają
wymogu dokumentowania wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe
wyłącznie fakturami VAT.
W Państwa przypadku, jak zostało wskazane w opisie sprawy, wydatki są
udokumentowane fakturami, rachunkami i paragonami imiennymi wystawionymi na
obojga małżonków lub jednego z małżonków, oraz opłacone są one ze środków
uzyskanych ze sprzedaży mieszkania stanowiących wspólność majątkową małżonków.
Przechodząc na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że poniesione przez Państwa
wydatki ze środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości na budowę i wykończenie
budynku mieszkalnego jednorodzinnego, tj. zakup i montaż wraz z potrzebnymi
materiałami urządzeń wyposażenia technicznego budynku, tj. klimatyzator, rekuperator,
urządzenia kotłowni – pompa ciepła; zakup i montaż wraz z potrzebnymi materiałami
instalacji fotowoltaicznej oraz instalacji przydomowej oczyszczalni ścieków funkcjonalnie
połączonych z budynkiem mieszkalnym; zakup i montaż wraz z potrzebnymi materiałami
systemu monitoringu, alarmu, wideodomofonu, elementy systemu TV ( maszt antenowy,
antena TV, kabel koncentryczny, gniazda TV, multiswitch (rozdzielacz sygnału), szafka
stalowa jako obudowa techniczna) oraz sieci LAN (router LTE, okablowanie UTP, dwa
routery WIFI/LAN, dwa switche LAN, gniazda sieci LAN, szafka stalowa jako obudowa
techniczna) budynku mieszkalnego, trwale połączonych z budynkiem, zakup i montaż
wraz z potrzebnymi materiałami pieca stalowego oraz zasilenia awaryjnego trwale
połączonego z budynkiem, tj. agregatu prądotwórczego; zakup: umywalek łazienkowych,
brodzika, wanny, zabudowy prysznicowej, wc, zamrażarki, suszarki (duże urządzenie AGD),
zakup oraz montaż zadaszenia tarasu (konstrukcja drobno-stalowa), zadaszenia schodów
wejściowych trwale połączonych/związanych z bryłą/konstrukcją budynku, mieszczą się w
kategorii wymienionych w art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych wydatków poniesionych na budowę/wykończenie własnego budynku
mieszkalnego. Tym samym wydatki te uprawniają Państwa do skorzystania ze zwolnienia,
o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy.
Z kolei, poniesione przez Państwa wydatki ze środków uzyskanych ze sprzedaży
nieruchomości na budowę i wykończenie budynku mieszkalnego jednorodzinnego, tj. na
zakup oraz montaż gotowych szaf, nie mieszczą się w kategorii wymienionych w art. 21
ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatków
poniesionych na budowę/wykończenie własnego budynku mieszkalnego. Tym samym
wydatki te nie uprawniają Państwa do skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art.
21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnoszą się - jak już wyżej
wskazano - do wydatków na nabycie m.in. nieruchomości, lokali mieszkalnych (udziału w
takich nieruchomościach, lokalach), gruntów pod budowę budynków mieszkalnych,
gruntów z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego. Zatem koszty związane z nabyciem
nieruchomości na własne cele mieszkaniowe, poniesione m.in. na podstawie aktu
notarialnego, np. podatek PCC (podatek od czynności cywilnoprawnych) potrącony przez notariusza, taksa notarialna, koszty opłat
administracyjnych dotyczące ujawnienia nowego właściciela nieruchomości w rejestrach
urzędowych (np. opłata sądowa) stanowią wydatki na własne cele mieszkaniowe.
Podobnie więc, wydatki na koszty notarialne związane z nabyciem własności
nieruchomości przez Zainteresowanego, tj. jako współwłaściciela zabudowanej działki, na
której znajduje się budynek mieszkalny jednorodzinny (w ramach darowizny z majątku
osobistego Zainteresowanej do Państwa majątku wspólnego), stanowią wydatki na własne
cele mieszkaniowe, tj. wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. a) omawianej
ustawy (wydatki na nabycie budynku mieszkalnego). Zatem, wydatki poniesione przez
Zainteresowanego z tytułu sporządzenia notarialnej umowy darowizny nieruchomości na
Jego rzecz (taksa notarialna, opłaty skarbowe), uprawniają Zainteresowanego do
skorzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego,
który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa
podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy
kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu
faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Postępowanie w
sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do
sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego
stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na
podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z
2025 r. poz. 111 ze zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania
indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego
(zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania
podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania
okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ
nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności
podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które
zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego
w danej sprawie przez wnioskodawcę.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).
Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie
zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji
ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej
praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
przez Zainteresowanego, który
jest stroną postępowania
Pan A (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej)
ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z
dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.
U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres
Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP
(art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r
Ordynacji podatkowej.