Wnioskodawca, prowadzący działalność gospodarczą w formie Kancelarii, zwrócił się do organu podatkowego z wnioskiem o interpretację indywidualną w sprawie możliwości zaliczenia wydatków na zakup odzieży i elementów garderoby do kosztów uzyskania przychodów. Organ podatkowy stwierdził, że stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe, wskazując, że wydatki te mają charakter osobisty i nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów, ponieważ nie pozostają w wystarczającym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. W związku z tym, organ negatywnie rozstrzygnął zapytanie podatnika.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny11 kwietnia 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 28 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani pismem z 9 maja 2025 r. (wpływ 12 maja 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego
Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Kancelaria (...), której głównym przedmiotem działalności – zgodnie z klasyfikacją PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 69.10.Z – jest świadczenie usług prawniczych. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca obsługuje klientów indywidualnych oraz podmioty gospodarcze, specjalizując się przede wszystkim w prawie pracy, prawie ubezpieczeń społecznych oraz prawie handlowym. Z uwagi na zmieniające się warunki rynkowe oraz rosnące znaczenie obecności eksperckiej w przestrzeni cyfrowej, Wnioskodawca aktywnie łączy działalność prawniczą z aktywnością medialną – w szczególności w mediach społecznościowych. Na prowadzonych przez siebie profilach w serwisach (...) Wnioskodawca regularnie publikuje materiały edukacyjne, w których dzieli się wiedzą oraz doświadczeniem zawodowym. Treści te koncentrują się na problematyce prawnej będącej przedmiotem codziennej praktyki Kancelarii, w szczególności na zagadnieniach prawa pracy, ubezpieczeń społecznych oraz prawa spółek. Prowadzona działalność medialna cieszy się dużym zainteresowaniem oraz dynamicznie rosnącym zasięgiem, co znajduje odzwierciedlenie w liczbie obserwujących. Przykładowo: (...) Co więcej, pojedyncze publikacje Wnioskodawcy osiągają wyniki przekraczające milion wyświetleń, co potwierdza ich szeroki zasięg oraz popularność wśród odbiorców. Jest to dowód na skuteczność działań komunikacyjnych i medialnych podejmowanych przez Wnioskodawcę. (...) Powyższe dane obrazują realne zainteresowanie treściami publikowanymi przez Wnioskodawcę, a także ich rosnący wpływ na rozpoznawalność marki osobistej oraz marki Kancelarii. Należy wskazać, iż pod publikowanymi materiałami regularnie pojawiają się komentarze i reakcje odbiorców, w tym liczne pytania o charakterze prawnym, które stanowią bezpośredni impuls do nawiązania kontaktu oraz rozpoczęcia współpracy z Kancelarią. Aktywność Wnioskodawcy w mediach społecznościowych w sposób bezpośredni przekłada się na wzrost liczby klientów Kancelarii. Od momentu usystematyzowania działań medialnych obserwowany jest wyraźny wzrost zapytań ofertowych, a także zleceń kierowanych przez osoby, które wcześniej zetknęły się z treściami publikowanymi w sieci. Klienci w wiadomościach mailowych oraz rozmowach telefonicznych często wskazują, iż trafili na profil Kancelarii w mediach społecznościowych, a publikowane tam materiały wzbudziły ich zaufanie i przekonały ich do powierzenia Wnioskodawcy prowadzenia ich sprawy. Wizerunek eksperta budowany przez Wnioskodawcę nie ogranicza się jednak wyłącznie do platform internetowych. Wnioskodawca jest również regularnie zapraszana do udziału w programach telewizyjnych o charakterze publicystycznym i informacyjnym. Jako specjalistka z zakresu prawa pracy oraz ubezpieczeń społecznych, Wnioskodawca występowała m.in. w programach emitowanych na antenie (...). Ponadto została zaproszona do udziału w podcaście (...). Obecność w tych mediach potwierdza jej ugruntowaną pozycję jako autorytetu w swojej dziedzinie i eksperta opiniotwórczego. W związku z częstym występowaniem publicznym – zarówno w telewizji, jak i w mediach internetowych – kluczowe znaczenie zyskuje nie tylko wiedza merytoryczna, ale również odpowiedni wygląd i prezencja, które mają istotny wpływ na postrzeganie eksperta przez odbiorców. Obecność w mediach ogólnopolskich nie tylko wzmacnia autorytet Wnioskodawcy jako eksperta, ale również znacząco zwiększa liczbę zapytań o możliwość skorzystania z usług Kancelarii, co bezpośrednio wpływa na wzrost przychodów z prowadzonej działalności. Mając na uwadze, iż wszelkie opisane powyżej działania opierają się na przekazie wizualnym – a więc na przesyłaniu obrazu na odległość – niezwykle istotnym elementem staje się wizerunek osobisty Wnioskodawcy, w tym jego ogólna prezencja. Liczne wystąpienia telewizyjne, jak również intensywna działalność medialna prowadzona na szeroką skalę, w szczególności polegająca na regularnym publikowaniu średnio trzech materiałów wideo tygodniowo, pozostają nierozerwalnie związane z koniecznością ponoszenia nakładów finansowych na zakup odzieży oraz obuwia, które wykorzystywane są podczas nagrań oraz wystąpień publicznych. Wskazane powyżej wydatki, które ponosi Wnioskodawca, są niezbędne do prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, której celem jest nie tylko osiąganie przychodów, ale także ich systematyczne zwiększanie. Generowanie dochodu pozostaje w ścisłym związku z liczbą Klientów obsługiwanych przez Kancelarię prowadzoną przez Wnioskodawcę. Z uwagi na rosnące znaczenie działań medialnych oraz ich wysoki potencjał zarobkowy, Wnioskodawca zauważył, iż w celu efektywnego pozyskiwania nowych zleceń oraz odpowiadania na zmieniające się oczekiwania Klientów, niezbędne stało się prowadzenie aktywności promocyjnej – w szczególności poprzez publikowanie materiałów w mediach społecznościowych oraz udział w wystąpieniach publicznych w charakterze eksperta. Wizerunek radcy prawnego odgrywa kluczową rolę nie tylko w budowaniu jego zawodowego autorytetu, ale również w bezpośrednim procesie pozyskiwania oraz utrzymywania Klientów. Jakkolwiek kompetencje merytoryczne i wiedza prawnicza stanowią fundament wykonywania zawodu, nie sposób pominąć znaczenia pierwszego wrażenia – które w dużej mierze kształtowane jest przez ogólną prezencję, sposób bycia oraz wygląd zewnętrzny. Radca prawny, jako przedstawiciel zawodu zaufania publicznego, powinien konsekwentnie emanować profesjonalizmem. Ten zaś przejawia się nie tylko w poziomie świadczonych usług prawnych, lecz także w sposobie autoprezentacji. Elegancja, schludność oraz odpowiednio dobrany, wysokiej jakości strój – to nie są wyłącznie kwestie estetyki. To świadomy element wizerunku, który komunikuje otoczeniu nasze kompetencje, pewność działania oraz wiarygodność jako profesjonalisty. Znaczenie tych elementów nabiera jeszcze większej wagi w kontekście aktywności prowadzonej w Internecie, w szczególności poprzez publikację nagrań wideo oraz wystąpienia eksperckie. Współcześni odbiorcy, coraz częściej poszukujący usług prawnych online, dokonują wstępnej oceny specjalisty właśnie na podstawie materiałów dostępnych w sieci. W związku z tym sposób wypowiedzi, styl prezentacji oraz ogólny poziom estetyki materiałów wideo stają się integralną częścią procesu budowania zaufania. Profesjonalny wizerunek radcy prawnego w mediach cyfrowych nie tylko wzmacnia przekaz merytoryczny, lecz także istotnie zwiększa szansę na nawiązanie kontaktu oraz skorzystanie przez potencjalnych Klientów z usług kancelarii. Wnioskodawca zakłada, że zakupiona odzież i elementy garderoby, finansowane w pełni z jej środków własnych przyczynią się do osiągnięcia dochodu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 lutego 2001 roku, sygn. akt III SA 3269/99) ponieważ: · Odzież i elementy garderoby wykorzystywane będą w ramach realizowanych wystąpień medialnych, czy realizowanych szkoleń i konferencji, z tytułu których Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie lub nawiązuje nowe współprace handlowe. · Publikacja materiałów atrakcyjnych wizualnie, przedstawiających profesjonalny wizerunek Wnioskodawcy w roli prawnika zwiększają zainteresowanie usługami świadczonymi przez Wnioskodawcę, a tym bezpośrednio wpływają na liczbę Klientów Kancelarii. Wnioskodawca podkreśla, że jego działalność, jako profesjonalnego pełnomocnika i eksperta prawnego, wymaga utrzymywania spójnego, formalnego i profesjonalnego wizerunku. Publikacja materiałów wizualnych przedstawiających Wnioskodawcę w kontekście zawodowym – w odpowiednio dobranej, eleganckiej garderobie – wpływa bezpośrednio na wizerunek kancelarii, buduje zaufanie potencjalnych klientów i zwiększa zainteresowanie oferowanymi usługami prawnymi. Tym samym działania te mają charakter marketingowy i reklamowy, a ich celem jest pozyskiwanie nowych klientów oraz zwiększanie rozpoznawalności marki kancelarii. W szczególności, wydatków ponoszonych na zakup odzieży i elementów garderoby nie można zakwalifikować jako kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 z późn. zm.), gdyż nie taki jest ich cel ani charakter. Zakupione elementy garderoby są niezbędne dla prawidłowego wykonywania działalności gospodarczej Wnioskodawcy, w szczególności tej części, która wiąże się z jego obecnością w mediach i działalnością szkoleniową. Profesjonalny wizerunek prawnika budowany poprzez odpowiedni strój jest integralnym elementem wykonywanej działalności, a jego brak uniemożliwia skuteczne wystąpienia publiczne oraz realizację obowiązków zawodowych w tych obszarach. Wnioskodawca jednoznacznie wskazuje, że zakupiona odzież i akcesoria nie są wykorzystywane do celów prywatnych. Ich zastosowanie ogranicza się wyłącznie do potrzeb wynikających z prowadzenia działalności gospodarczej – w tym w szczególności do nagrań materiałów audiowizualnych, wystąpień eksperckich w mediach oraz publikacji wizerunkowych w kanałach informacyjnych kancelarii. Tego rodzaju działania mają bezpośredni związek z pozyskiwaniem klientów oraz budową zaufania do marki osobistej Wnioskodawcy, co wprost przekłada się na osiąganie przychodów z tytułu wykonywanych usług prawnych. Wnioskodawca każdorazowo ewidencjonuje zakupione produkty w sposób umożliwiający ich identyfikację, w tym poprzez: · przypisanie wydatków do konkretnego celu związanego z prowadzoną działalnością (np. udział w określonym wydarzeniu medialnym lub szkoleniu), · sporządzanie opisu dokumentu zakupu (faktury) wraz z załączeniem fotografii nabytych produktów, co stanowi dodatkowy materiał dowodowy na wykorzystywanie ich wyłącznie w ramach działalności zawodowej, · prowadzenie rejestru odzieży wykorzystywanej w ramach materiałów publikowanych na stronie kancelarii oraz w kanałach social media. W świetle powyższego, wydatki te pozostają w bezpośrednim i ścisłym związku z uzyskiwanymi przychodami, a ich poniesienie znajduje pełne uzasadnienie w ramach realizacji celów marketingowych i wizerunkowych, co zdaniem Wnioskodawcy czyni je kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uzupełnienie Czy odzież i elementy garderoby (w tym buty, akcesoria), o których mowa we wniosku, są opatrzone stałym logo Pani „działalności prawniczej” w widocznym miejscu lub innym oznaczeniem, które jednoznacznie wskazuje, że prowadzi Pani określoną działalność (proszę dokładnie opisać)? Wnioskodawca informuje, że odzież i elementy garderoby, o których mówi we wniosku, pomimo że nie są opatrzone stałym logo Kancelarii (...), odzież ta wykorzystywana jest, jak opisano we wniosku, bezpośrednio na kanałach prowadzonych przez Wnioskodawcę, które nazwane są imieniem i nazwiskiem Wnioskodawcy, a zatem są bezpośrednio z nią związane i bezpośrednio wykorzystane. Wnioskodawca wskazuje, że zakupiona odzież służy wyłącznie celom zawodowym – wykorzystywana jest m.in. podczas nagrań materiałów edukacyjnych, wystąpień medialnych oraz udziału w szkoleniach i konferencjach. Jej profesjonalny charakter stanowi istotny element wizerunku radcy prawnego, mający wpływ na postrzeganie Wnioskodawcy jako eksperta oraz na zaufanie klientów do świadczonych usług prawnych. Jednocześnie należy zauważyć, że mimo braku widocznych oznaczeń graficznych czy logotypów na elementach garderoby, wystąpienia Wnioskodawcy w mediach – zarówno tradycyjnych, jak i społecznościowych – odbywają się każdorazowo pod jej imieniem i nazwiskiem: (...). Prowadzona przez nią działalność gospodarcza funkcjonuje pod firmą „(...)”. Tym samym, każde takie publiczne wystąpienie jest bezpośrednio kojarzone z jej działalnością prawniczą i wzmacnia rozpoznawalność marki kancelarii. Imię i nazwisko Wnioskodawcy pełni w tym przypadku rolę znaku identyfikującego przedsiębiorstwo, a więc – mimo braku fizycznego oznaczenia na odzieży – wystąpienia te mają jednoznaczny związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Budowanie rozpoznawalnej marki osobistej i kancelarii odbywa się bowiem właśnie poprzez obecność w mediach w roli eksperta i profesjonalisty. Czy wydatki, które ponosi Pani na zakup tej odzieży i elementów garderoby (w tym butów, akcesoriów) są ściśle związane z prowadzoną przez Panią „działalnością prawniczą”, są niezbędne do prowadzenia przez Panią „działalności prawniczej”? Tak. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na zakup odzieży i elementów garderoby pozostają w ścisłym związku z prowadzoną działalnością prawniczą i są niezbędne do jej skutecznego prowadzenia. Jak wynika z opisu stanu faktycznego, działalność Wnioskodawcy nie ogranicza się wyłącznie do świadczenia usług prawnych w sposób tradycyjny, lecz obejmuje również intensywną aktywność medialną – zarówno w mediach społecznościowych (...), jak i w ogólnopolskich programach telewizyjnych. Wnioskodawca publikuje średnio trzy materiały wideo tygodniowo, w których dzieli się wiedzą i doświadczeniem zawodowym. Materiały te cieszą się bardzo dużymi zainteresowaniem – wybrane nagrania osiągają od kilkuset tysięcy do ponad (...) miliona wyświetleń, a profile Wnioskodawcy obserwują dziesiątki tysięcy użytkowników. Wysoka oglądalność przekłada się bezpośrednio na rozpoznawalność marki kancelarii oraz wzrost liczby klientów – co znajduje potwierdzenie w licznych wiadomościach mailowych i kontaktach telefonicznych, w których odbiorcy wskazują, że trafili na kancelarię dzięki materiałom publikowanym w sieci. W tymi kontekście należy podkreślić, że odpowiedni wizerunek prawnika – oparty na eleganckim, schludnym i profesjonalnymi stroju – jest nieodzownymi elementem skutecznej autoprezentacji w mediach. To właśnie dzięki atrakcyjnemu i spójnemu wizerunkowi Wnioskodawcy jako eksperta budowane jest zaufanie potencjalnych klientów, co bezpośrednio przekłada się na decyzje o skorzystaniu z usług kancelarii. Zatem wydatki na odzież i elementy garderoby mają charakter celowy i gospodarczo uzasadniony – stanowią realne i konieczne narzędzie marketingowe w pozyskiwaniu klientów oraz osiąganiu przychodów z działalności prawniczej. Bez ich ponoszenia skuteczne prowadzenie takiej formy działalności, w szczególności medialnej, nie byłoby możliwe. W jaki sposób opodatkowuje Pani uzyskiwane dochody w ramach „działalności prawniczej”? Wnioskodawca opodatkowuje uzyskiwane dochody w ramach „działalności prawniczej” podatkiem liniowym.
Czy do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć można wydatki poniesione na zakup prezentowanej przez Wnioskodawcę wyłącznie na jej stronie internetowej lub w social mediach oraz w telewizji odzieży i elementów garderoby lub wykorzystywanej w celu prowadzenia szkoleń dla firm i instytucji, w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, przy założeniu że towary te nie są wykorzystywane na potrzeby inne niż jej działalność? Pani stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy – do kosztów uzyskania przychodu zaliczyć można wydatki poniesione na zakup prezentowanej przez Wnioskodawcę wyłącznie na jej stronie internetowej lub w social mediach oraz w telewizji odzieży i elementów garderoby lub
wykorzystywanej w celu prowadzenia szkoleń dla firm i instytucji, w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, przy założeniu że towary te nie są wykorzystywane na potrzeby inne niż jej działalność.
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przy czym zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. A zatem przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w ustawie – wymaga nie tylko oceny pod kątem, czy jego poniesienie miało związek z konkretnymi przychodami, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku, podkreślam, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku między poniesionym kosztem a uzyskiwaniem bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt. Na podstawie kryterium stopnia powiązania istniejącego między kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów podatkowych uzależniona jest m.in. od łącznego spełnienia następujących przesłanek: - wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika; - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów; - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą; - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona; - został właściwie udokumentowany; - wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podkreślam, że o tym, co jest celowe i potrzebne w ramach prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością
gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii. Wskazane przez Panią wydatki nie zostały wprost wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Jednak fakt, że dany wydatek nie został ujęty w tej regulacji, nie uprawnia do automatycznego przyjęcia domniemania, że wszystkie pozostałe koszty mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 kwietnia 2017 r., sygn. II FSK 3526/16: Niezmiennie trzeba mieć na uwadze zasadniczy kwalifikator, jakim jest wpływ wydatku na wielkość osiągniętego przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Wystąpienie tego wpływu (związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem, a przychodem) należy oceniać (badać) ad casum. Do wskazanego związku przyczynowo-skutkowego Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się także w wyroku z 8 sierpnia 2017 r., sygn. II FSK 1859/15, gdzie stwierdził, że: Kryterium celowości nie wyznacza w sposób ostry granicy pozwalającej odróżnić wydatki, które można uznać za koszty uzyskania przychodów, od tych które już nimi nie są. Niemniej jednak kryterium to nie może służyć rekomendowaniu otwartego ciągu zdarzeń, tworząc w ten sposób niekończący się związek skutkowo-przyczynowy. Skoro jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, kryterium uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów sprowadza się w istocie do ustalenia, czy mógł się on potencjalnie przyczynić do osiągnięcia przychodów, bez względu na to, czy ów skutek się ziści. Wykazywany związek przyczynowo-skutkowy powinien mieć charakter obiektywny. Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że prowadzi Pani działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług prawniczych. Pani forma opodatkowania dochodów uzyskiwanych z tytułu działalności gospodarczej to podatek liniowy. Łączy Pani działalność prawniczą z aktywnością medialną – w szczególności w mediach społecznościowych. Na prowadzonych przez Panią profilach w różnych serwisach publikuje Pani materiały edukacyjne, w których dzieli się wiedzą oraz doświadczeniem zawodowym. Treści te koncentrują się na problematyce prawnej będącej przedmiotem Pani codziennej praktyki. Jest Pani również regularnie zapraszana do udziału w programach telewizyjnych o charakterze publicystycznym i informacyjnym – jako specjalistka z zakresu prawa pracy oraz ubezpieczeń społecznych. W związku z częstym występowaniem publicznym – zarówno w telewizji, jak i w mediach internetowych – kluczowe znaczenie zyskuje nie tylko Pani wiedza merytoryczna, ale również odpowiedni wygląd i prezencja, które mają istotny wpływ na postrzeganie Pani przez odbiorców. Jako że powyższe działania opierają się na przekazie wizualnym niezwykle istotnym elementem jest Pani wizerunek osobisty – w tym Pani ogólna prezencja. Dlatego ponosi Pani wydatki na zakup odzieży i elementów garderoby (w tym butów, akcesoriów), które są wykorzystywane podczas nagrań oraz wystąpień publicznych. Wskazała Pani, że wydatki te są niezbędne do prawidłowego prowadzenia działalności gospodarczej, której celem jest nie tylko osiąganie przychodów, ale także ich systematyczne zwiększanie. Ponadto podkreśliła Pani, że zakupiona odzież i akcesoria nie są wykorzystywane do celów prywatnych. Schludny i estetyczny wygląd świadczy o kulturze osobistej i nie jest zależny od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast obowiązujące zasady współżycia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą posiadały wygląd adekwatny do wykonywanego zawodu, podobnie zresztą jak osoby zatrudnione w innych zawodach, np. nauczyciele, urzędnicy itp. Niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Niewątpliwie w wykonywanym przez Panią zawodzie dbałość o wizerunek zewnętrzny jest bardzo istotny, jednak nie można tu mówić o sytuacji znacząco odbiegającej od ogólnie przyjętych norm społecznych. Wydatki związane z zakupem odzieży i elementów garderoby (w tym butów, akcesoriów) mają charakter wydatków osobistych związanych z poprawą wizerunku i w konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą. Wprawdzie wydatki te nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, jednak nie stanowi to wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jak już wskazałem, niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej każda osoba może nabywać odzież i elementy garderoby (w tym buty, akcesoria). Z tej też przyczyny zakup tych rzeczy stanowi spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Ponadto schludny i estetyczny wygląd świadczy o kulturze osobistej. Stąd, na podstawie opisu sprawy przedstawionego we wniosku oraz przytoczonych przepisów prawa stwierdzam, że poniesione przez Panią wydatki na odzież i elementy garderoby (w tym buty, akcesoria) nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, gdyż wydatki te mają charakter wydatków osobistych. Podsumowanie: nie może Pani zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup prezentowanej przez Panią wyłącznie na Pani stronie internetowej lub w social mediach oraz w telewizji odzieży i elementów garderoby lub wykorzystywanej w celu prowadzenia szkoleń dla firm i instytucji, w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Ponadto wskazuję, że powołane we wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedstawionej przez Panią kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, stwierdzam, że – moim zdaniem – teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w tym postępowaniu. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili