0112-KDIL2-2.4011.316.2025.1.WS

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 kwietnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 20 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Wnioskodawca, prowadzący działalność gospodarczą od 1989, zarejestrowaną w Rejestrze Przedsiębiorców Centralnej Ewidencja i Informacji o Działalności Gospodarczej. Podstawowym rodzajem działalności Wnioskodawcy jest działalność sklasyfikowana w

PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) pod nr 49.41.Z Transport drogowy towarów. Wnioskodawca wybrał opodatkowanie podatkiem dochodowym na podstawie art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. opodatkowanie podatkiem liniowym, a ewidencja zdarzeń gospodarczych prowadzona jest w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Niniejszy wniosek o wydanie interpretacji podatkowej dotyczy zdarzenia faktycznego przedstawionego niżej. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej. Nabycie tej nieruchomości nastąpiło na podstawie decyzji administracyjnej przekształcenia wieczystego użytkowania w prawo własności. Nieruchomość składająca się z działek: 1) działka o powierzchni (...); 2) działka o powierzchni (...); 3) działka o powierzchni (...). Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące określenia wartości nieruchomości możliwej do zaliczenia w koszty podatkowe. W dniu (...).12.1994 r. pozostawał w związku małżeńskim, jednakże prawo użytkowania wieczystego oraz prawo własności kupił za pieniądze pochodzące z jego majątku osobistego. Na podstawie decyzji Prezydenta Miasta z dnia (...). 12.1999 r. nabył własność tej nieruchomości, pozostając w związku małżeńskim, w którym obowiązywała umowa majątkowa małżeńska ustanawiająca rozdzielność majątkową między małżonkami, zawarta dnia (...) stycznia 1999 r., a innych umów majątkowych małżeńskich nie zawierał, natomiast obecnie jest stanu cywilnego wolnego (rozwiedziony). Na nieruchomości prowadzona była działalność gospodarcza opodatkowana w całym okresie posiadania jej na własność. Działka nie była wcześniej ujawniona w ewidencji środków trwałych. (...). W czasie użytkowania nieruchomości miały miejsce szczególne okoliczności, takie jak denominacja złotego w 1995 r. oraz hiperinflacja z lat 90-tych. Z powodu opisanych powyżej zdarzeń Wnioskodawca nie jest w stanie ustalić ceny zakupu wnoszonych do działalności gospodarczej działek i ma wątpliwość, w jakiej wartości należało zaewidencjonować wprowadzone do działalności przedmiotowe nieruchomości jako środek trwały do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Pytanie

Czy w przedstawionym zdarzeniu faktycznym Wnioskodawca może przyjąć za koszt nabycia nieruchomości wprowadzanych jako środki trwałe do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na podstawie wyceny dokonanej w oparciu o treść art. 22g ust. 8 ustawy PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)? Pana stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż nieruchomości uprzednio wykorzystywanej w działalności gospodarczej będzie skutkować powstaniem przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ustalenie wartości kosztu poniesionego na nabycie nieruchomości gruntowej powinno odbywać się na zasadach określonych w art. 22g ustawy PIT. W związku z powyższym Wnioskodawca, z uwagi na brak możliwości jednoznacznego i wiarygodnego ustalenia wartości początkowej, powinien zastosować art. 22g ust. 8 ustawy PIT i ustalić wartość początkową w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Uzasadnienie Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 1 w. zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT przychodem z działalności gospodarczej jest odpłatne zbycie składników majątku będących środkami

trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi. Przy ustalaniu dochodu z prowadzonej działalności gospodarczej podatnik może uwzględnić koszty uzyskania przychodów uregulowane w art. 22 ust. 1 i kolejne ustawy PIT. Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien spełniać łącznie następujące warunki: · pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, · nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, · być udokumentowany, · nie mieć charakteru osobistego. Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku. W niniejszym przypadku związek z poniesionych wydatków na nabycie nieruchomości wykorzystywanych dla celów działalności gospodarczej jest bezsprzeczny. W przypadku jednak niektórych rodzajów wydatków związanych z działalnością gospodarczą ustawodawca wprowadził szczególne reguły rozliczania podatkowych kosztów. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 zasadniczo nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych m.in. na: nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów. Wydatki na nabycie gruntu będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu dopiero w przypadku odpłatnego zbycia tego gruntu. Ponadto, szczególne zasady rozliczania kosztów podatkowych przewidziane zostały dla składników majątku przedsiębiorstwa zaliczanych do środków trwałych. Do środków trwałych podlegających amortyzacji zalicza się tylko te składniki majątku, które spełniają przesłanki określone w art. 22a ust. 1 powyższej ustawy, tj. są to składniki majątku stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, których przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok, i które wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1. Zaznaczyć należy, że wprowadzając do działalności gospodarczej nieruchomość jako środek trwały, należy wziąć pod uwagę art. 22c ww. ustawy, który wyłącza z amortyzacji grunty i prawo użytkowania wieczystego gruntów. Mimo to należy ustalić wartość początkową środka trwałego w postaci nieruchomości gruntowej. Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ponadto, stosownie do art. 22g ust. 1 ustawy PIT, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się: 1) w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia, a jeżeli były używane przez podatnika przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie były wcześniej amortyzowane – cenę ich nabycia, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej. Zgodnie natomiast z art. 3. Przepisy ww. artykułu regulują kwestię ceny nabycia w następujący sposób „za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku” (art. 22g ust. 3 ustawy PIT). Ponadto, stosownie do art. 22g ust. 5 ustawy PIT, cenę nabycia, o której mowa w ust. 3, oraz koszt wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, koryguje się o różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania do używania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Powyższe przepisy nie mogą mieć jednak zastosowania wprost w sytuacji Wnioskodawcy, ponieważ nie posiada jednoznacznej dokumentacji potwierdzającej kosztów nabycia i z uwagi na znaczny upływ czasu nie jest w stanie jej pozyskać, a dokumentacja ta, nawet uzyskana z archiwów nie pozwalałaby na określenie jednoznaczne wiarygodnej ceny nabycia, ponieważ nieruchomości opisywane we wniosku zostały nabyte na podstawie decyzji administracyjnej przekształcenia wieczystego użytkowania w prawo własności. Jednakże, gdy nie można w sposób określony powyżej ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n ww. ustawy, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia (art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Natomiast gdy podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika (art. 22g ust. 9 powyższej ustawy). Z powyższego wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidują możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w wartości rynkowej lub ustalonej przez biegłego jedynie w sytuacji, gdy nie jest możliwe ustalenie ceny nabycia lub kosztu wytworzenia. W przeciwnym wypadku należy zastosować klasyczne metody ustalenia wartości początkowej. Wskazówki co do tego, kiedy zachodzi sytuacja uzasadniająca ustalenie wartości początkowej w wysokości wartości rynkowej składnika majątku, zostały sformułowane w orzecznictwie. Kwestię związaną z wprowadzaniem środków trwałych nabytych poza działalnością gospodarczą, a następnie do działalności wprowadzonych, rozstrzygnął m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 stycznia 2018 r. II FSK 3654/16, cyt. „należy bowiem podkreślić, że przepis art. 22g ust. 8 i 9 u.p.d.o.f. zezwala na ustalenie wartości początkowej środka trwałego w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia jego zużycia – jednakże wyłącznie wtedy, gdy nie można ustalić ceny nabycia środka trwałego nabytego przez podatnika przed dniem założenia ewidencji. Wskazana metoda ustalenia wartości środka trwałego nie jest alternatywą dla zasad ustalania tej wartości określonych w ust. 1, lecz obarczona jest warunkiem istnienia obiektywnej niemożności posiadania dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych przez podatnika wydatków na nabycie lub wytworzenie środka trwałego. Taka sytuacja ma miejsce zwykle wówczas, gdy do ewidencji wprowadzany jest środek trwały nabyty i wykorzystywany przez podatnika do celów poza działalnością gospodarczą. By tak jednak było, środek ten nie może pozostawać z działalnością gospodarczą w żadnym związku przed przekazaniem go na cele związane z działalnością gospodarczą”. Stanowisko takie zaprezentował również NSA w wyrokach z dnia 10 lipca 2006 r. o sygn. akt II FSK 1231/05 oraz wyroku z dnia 13 kwietnia 2010 r., sygn. akt II FSK 2026/08. Również w wyroku z dnia 18 września 2018 r. sygn. akt II FSK 1758/16, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że „sięgnięcie po regulację szczegółową, tj. art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. jest zasadne wówczas, gdy istnieją ku temu dostateczne racje. Taką przyczyną jest niemożność ustalenia ceny nabycia. Wskazana metoda ustalenia wartości środka trwałego nie jest więc alternatywą dla zasad ustalania tej wartości określonych w ust. 1, lecz obarczona jest warunkiem istnienia obiektywnej niemożności ustalenia m.in. wysokości poniesionych przez podatnika wydatków na nabycie środka trwałego. Taka sytuacja ma też miejsce zwykle wówczas, gdy do ewidencji wprowadzany jest środek trwały nabyty i wykorzystywany przez podatnika do celów poza działalnością gospodarczą”. Identycznie orzekł również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 14 lutego 2019 r. sygn. akt I SA/Po 946/18. Takie obiektywne przesłanki zachodzą niewątpliwie w sytuacji podatnika, który nieruchomości gruntowe nabył przez rozpoczęciem działalności gospodarczej. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nie wprowadził wcześniej do działalności gospodarczej nieruchomości objętych wnioskiem, to spełnienie przesłanki braku związku wcześniejszego z działalnością gospodarczą jest bezsporne. A zatem, wartość początkowa wniesionego gruntu winna być ustalona na podstawie wartości rynkowej, czyli zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego powinno zostać uznane za prawidłowe. Orzecznictwo sądów administracyjnych, w tak szczególnych sytuacjach, jaką jest brak możliwości ustalenia ceny nabycia środka trwałego przy nabyciu na mocy decyzji administracyjnej, wskazuje, że „niemożność ustalenia wartości początkowej ww. środków trwałych ma przy tym charakter obiektywny, gdyż podatnik nabył w drodze czynności cywilnoprawnej roszczenia wynikające z art. 7 dekretu Bieruta, co spowodowało, że stał się uprawniony do realizacji tych roszczeń, nie stał się jednak właścicielem tych nieruchomości. Na moment wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych, nie można było ustalić ceny nabycia, tak więc należało ustalić ich wartość przy zastosowaniu art. 22g ust. 8 u.p.d.o.f. (wyrok WSA w Białymstoku z dnia 19 sierpnia 2020 r. sygn. I SA/Bk 182/20)”. Choć w przypadku Wnioskodawcy mówimy o przeniesieniu własności w drodze decyzji innej niż tzw. dekret Bieruta, to jednak jest to decyzja administracyjna z lat 90. ubiegłego wieku, co powoduje nie możliwość ustalenia ceny na nabycie. Ponadto podczas dokonywania wyceny środka trwałego na prawidłowe ustalenie wartości początkowej będą miały wpływ wszelkie wydatki mające związek z jego przystosowaniem do stanu kompletności i zdatności do użytku w dniu przyjęcia do używania. W związku z tym do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć zarówno wydatki poniesione na jego zakup, jak również wydatki związane z jego remontem (ulepszeniem) poniesione do dnia przyjęcia tego środka trwałego do używania. Istotny jest również przepis art. 19 ust. 3 omawianej ustawy, zgodnie z którym wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Z zacytowanych powyżej przepisów wynika, że zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Przy czym, możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego przez wycenę dokonaną przez podatnika dotyczy jedynie przypadków, w których środek trwały został nabyty przed dniem założenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i brak jest możliwości ustalenia ceny nabycia. Ten sposób ustalenia wartości początkowej stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości według zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca jest zdania, że jak już wskazano, ustalenie wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonywanej przez podatnika ma charakter wyjątku od ogólnej zasady ustalania tej wartości na podstawie rzeczywistych, udokumentowanych wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego, który to wyjątek ma zastosowanie w jego stanie faktycznym. Jako wyjątek, ten sposób ustalenia wartości początkowej może być stosowany wyłącznie w ustawowo określonych sytuacjach, tj. wtedy, gdy ustalenie rzeczywistej wysokości wydatków na podstawie posiadanej dokumentacji nie jest możliwe z przyczyn obiektywnych. I tak też jest w przypadku Wnioskodawcy, który w istocie nabył własność nieruchomości na mocy decyzji administracyjnej. Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego, należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie mógł ustalić wartość początkową wskazanych we wniosku działek gruntu na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy PIT, tj. w drodze wyceny dokonanej przez siebie, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki. O tym, jaki składnik majątku może stanowić środek trwały, decydują regulacje zawarte w art. 22a i art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej. Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. W myśl natomiast art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi. Mimo tego, że składniki majątkowe, o których mowa w tym przepisie, nie podlegają amortyzacji podatkowej, to dotyczą ich wszelkie konsekwencje związane z ich statusem jako środków trwałych czy też wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności podatnik ma obowiązek wprowadzić je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi o tym przepis art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego: Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4. Z powyższego wynika, że określony składnik majątku podatnika jest środkiem trwałym, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki: · stanowi on własność lub współwłasność podatnika, · został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie, · jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, · przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika), · jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy. Po spełnieniu łącznie wszystkich ww. przesłanek określony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. Ponadto, wszystkie składniki majątku (poza składnikami wymienionymi w art. 22d ust. 1 omawianej ustawy), które stanowią środek trwały w rozumieniu tej ustawy, powinny zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych – niezależnie od tego, czy podlegają amortyzacji, czy też nie. Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia, a jeżeli były używane przez podatnika przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie były wcześniej amortyzowane – cenę ich nabycia, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej. Stosownie do art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego (albo wytworzonego) środka trwałego. Stosownie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. W myśl art. 22g ust. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio. Zgodnie z art. 19 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Z powyższych przepisów wynika, że możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego przez wycenę dokonywaną przez podatnika dotyczy jedynie przypadków, w których nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych. Ten sposób ustalenia wartości początkowej stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tej wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musiał posiadać – stosownych dokumentów stwierdzających poniesionych przez niego wydatków na nabycie (bądź wytworzenie) określonego środka trwałego. Przepis art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma służyć podnoszeniu rynkowej wartości nieruchomości dzięki odwołaniu się do ich aktualnych cen na rynku nieruchomości. Podkreślam przy tym, że właściwe udokumentowanie wydatków ponoszonych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jest obowiązkiem podatnika. Uznając bowiem wydatek za koszt uzyskania przychodów, podatnik odnosi ewidentną korzyść podatkową, ponieważ ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Ponadto wskazuję, że wydatki, które zostały poniesione w celu przystosowania środka trwałego do używania (wykorzystywania go w działalności gospodarczej), niezbędne do uczynienia z niego składnika majątku przedsiębiorstwa kompletnego i zdatnego do użytku, stanowią element ceny nabycia środka trwałego (art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Natomiast wydatki poniesione na ulepszenie środków trwałych (a więc składników majątku spełniających definicję środków trwałych i ujętych już w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) powiększają wartość początkową tych środków trwałych, zgodnie z art. 22g ust. 17 tej ustawy. Jednocześnie sposób rozliczenia wydatków na nakłady na nieruchomości zależy od tego, czy nakłady te stanowią odrębne, kompletne i zdatne do użytku środki trwałe, czy też nie. Jeśli nie stanowią one odrębnych środków trwałych, wówczas poniesione wydatki powiększają wartość początkową środka trwałego, jakim jest nieruchomość, jako wydatki na jego ulepszenie. Natomiast jeśli stanowią one odrębne środki trwałe (kompletne i zdatne do użytku), wówczas podlegają one amortyzacji jako odrębne od nieruchomości środki trwałe. Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą od 1989 r. Jest Pan właścicielem nieruchomości gruntowej. Nabycie tej nieruchomości nastąpiło na podstawie decyzji administracyjnej przekształcenia wieczystego użytkowania w prawo własności. Prawo użytkowania wieczystego oraz prawo własności kupił Pan za pieniądze pochodzące z Pana majątku osobistego. Na nieruchomości prowadzona była działalność gospodarcza opodatkowana w całym okresie posiadania jej na własność. Działka nie była wcześniej ujawniona w ewidencji środków trwałych. (...). W czasie użytkowania nieruchomości miały miejsce szczególne okoliczności, takie jak denominacja złotego w 1995 r. oraz hiperinflacja z lat 90-tych. Wobec powyższego opisu – podkreślam, że sam zakup nieruchomości, a następnie ponoszone na nią nakłady związane były z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą. Nie można przyjąć, że w związku z tą inwestycją ponosił Pan wydatki niemożliwe do udokumentowania, w szczególności w sytuacji, w której wiadomy od początku był cel wykorzystywania nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym – brak jest podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej nieruchomości na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisu tego nie można stosować do składników majątku, które zostały nabyte do celów prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. Zatem w Pana przypadku wartość początkową nieruchomości powinien Pan ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według udokumentowanej ceny nabycia. Na powyższe nie ma wpływu denominacja złotego wprowadzona ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. o denominacji złotego (Dz. U. Nr 84 poz. 386). Na mocy tej ustawy NBP dokonał ekwiwalentnej denominacji złotego, wprowadzając do obrotu pieniężnego nową polską jednostkę pieniężną. Jak wskazano w art. 2 ust. 2 ustawy o denominacji złotego: Nowa jednostka pieniężna, o której mowa w art. 1, będzie miała wartość równą 10 000 starych złotych. Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o denominacji złotego: Wszelkie prawa majątkowe, a także zobowiązania i należności pieniężne powstałe przed datą określoną w art. 1 ust. 1, a płatne po tej dacie – podlegają przeliczeniu w stosunku określonym w art. 2 ust. 2. W szczególności przeliczeniu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, podlegają: wynagrodzenia za pracę, emerytury, renty, inne należności wynikające z praw i zobowiązań majątkowych (publicznych i prywatnych) bez względu na tytuł ich powstania, wartości materiałów i surowców, wkładów oszczędnościowych lokat i depozytów bankowych. Tym samym brak jest podstaw prawnych do zastosowania przez Pana rynkowej ceny nieruchomości. Podsumowanie: w Pana sprawie nie ma podstaw, aby koszt nabycia nieruchomości wprowadzanych jako środki trwałe do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustalić na podstawie wyceny dokonanej na podstawie art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.