W dniu 31 marca 2025 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący możliwości zaksięgowania faktury zakupu przyczepy izotermicznej w podatkowej księdze przychodów i rozchodów (kpir) oraz korekty dochodu do opodatkowania w PIT-36L za 2020 r. Wnioskodawczyni argumentowała, że poniosła koszty związane z unowocześnieniem transportu, jednak organ podatkowy uznał, że stanowisko wnioskodawczyni jest nieprawidłowe. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 54 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wpłacona przedpłata na poczet wykonania przyczepy nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, co skutkuje brakiem możliwości zaksięgowania faktury w kpir oraz korekty dochodu. Interpretacja jest negatywna dla wnioskodawczyni.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny31 marca 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 31 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego W grudniu 2020 r., po wcześniejszych konsultacjach z wybranym wykonawcą, zamówiła Pani wykonanie przyczepy izotermicznej w firmie (...). Warunkiem przyjęcia zamówienia do realizacji była przedpłata faktury. Zapłaciła Pani pełną kwotę. Faktura została
zaksięgowana w ewidencji VAT (podatek od towarów i usług), ale nie wprowadzona do kpir – mogła Pani to zrobić dopiero po rejestracji przyczepy. Mimo że przed złożeniem zamówienia szczegóły były jednoznacznie określone, w trakcie prac nad realizacją Pani pracownik przekazywał dodatkowo zdjęcia ilustrujące oczekiwania i przypominał o istotnych dla Pani elementach. Przyczepa była gotowa ze znacznym opóźnieniem w stosunku do wyznaczonego przez producenta terminu. Z powodu istotnych niezgodności ze zleceniem przyczepa nie nadawała się do wykorzystania, wniosła więc Pani reklamację, która pozostała bez odpowiedzi. Również drugie pismo reklamacyjne pozostało bez odpowiedzi wykonawcy. Przyczepy Pani nie odebrała. Kolejne pismo do wykonawcy, oświadczenie o odstąpieniu od umowy doczekało się odpowiedzi pełnomocnika wykonawcy, w której podniesiono fakty, które nie miały miejsca i w żaden sposób nie odnosiły się do problemu. W czerwcu 2022 r. wniosła Pani pozew do sądu. We wrześniu sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty. Przez ponad pół roku nie mogła Pani się zapoznać z tym sprzeciwem, mimo wysyłanych do sądu ponagleń. Korzystny dla Pani firmy wyrok został wydany na początku kwietnia 2024 r. Pozwany wystąpił z wnioskiem o uzasadnienie, po czym wniósł apelację, która ostatecznie została odrzucona pod koniec października 2024 r. z powodu nieuzupełnienia braków formalnych. Wyrok się uprawomocnił, ale pozwany nie wypłacił zasądzonych kwot. Okazało się, że 1 listopada 2024 r. złożył wniosek o restrukturyzację. W ten sposób apelacja wniesiona z błędami, co było bez wątpienia działaniem celowym, spowodowała, że została Pani z niczym. Realnie patrząc, najprawdopodobniej nie doczeka się Pani zasądzonej kwoty w najbliższych latach.
Czy prawidłowo Pani postąpi, księgując fakturę zakupu przyczepy w kpir, korygując tym samym kwotę dochodu do opodatkowania w PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-36L za 2020 r.? Pani stanowisko w sprawie Pani zdaniem - poniosła Pani duże koszty mające na celu unowocześnienie transportu – zakupiony nowy bus i dopasowana do niego przyczepa izotermiczna – co miało przynieść Pani firmie wyższe przychody. Niestety w opisanej sytuacji tak się nie stało wskutek działań wykonawcy przyczepy opisanych powyżej. Uważa Pani, że w przedstawionej sytuacji powinna Pani mieć możliwość odliczenia poniesionego wydatku – zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest nieprawidłowe.
Zgodnie z 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Jak stanowi art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli: · został poniesiony przez podatnika, · jest definitywny, a więc bezzwrotny, · pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, · jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy między poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła, · nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, · został właściwie udokumentowany. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w stosownych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Regulacja art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Jednocześnie podkreślam, że nieujęcie danego wydatku w katalogu kosztów niepotrącalnych, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie oznacza automatycznie, że inne koszty w nim niewymienione, tymi kosztami mogą być. W takim przypadku należy bowiem badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, powinien więc wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym. W tym celu każdorazowo jest wymagana ocena istnienia związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Zatem kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w tym celu, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Należy też przyjąć, że koszty związane z zachowaniem źródła przychodów to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej mogło istnieć. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać te koszty, które zostały poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne jego funkcjonowanie. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości. Ponadto, konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Jak stanowi art. 23 ust. 1 pkt 54 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat (kosztów) powstałych w wyniku utraty dokonanych przedpłat (zaliczek, zadatków) w związku z niewykonaniem umowy. W przypadku niewykonania umowy, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 54 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów nie są straty (koszty) powstałe w wyniku utraty dokonanych przedpłat (zaliczek, zadatków). Zakaz zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów utraconych przedpłat (zaliczek, zadatków) odnosi się do tej strony umowy, która utraciła przedpłatę. Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, która ze stron umowy nie wykonała umowy bądź wykonała ją nienależycie. Potwierdził to NSA w wyroku z 23 września 2008 r. sygn. akt II FSK 867/07, orzekając: Nie można podzielić zarzutów skargi co do błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 56 u.p.d.o.p. (przepis analogiczny do art. 23 ust. 1 pkt 54 u.p.d.o.f. – przyp. organu). (...). Wbrew wywodom skarżącego z treści przepisu nie wynika, że ustawodawca zastosowanie tej normy prawnej wiąże z ustaleniem, z jakiej przyczyny i z czyjej winy nie nastąpiło wykonanie umowy i w konsekwencji nastąpiła utrata zaliczki. O uznaniu za koszt podatkowy zaliczki decyduje uznanie za taki koszt wydatków związanych z zobowiązaniem, którego ta zaliczka dotyczy. Skoro zobowiązanie nie zostało wykonane i zaliczka przepadła nie może ona zgodnie z omawianym przepisem stanowić kosztu uzyskania przychodu” [patrz Komentarz J. Marciniuk (red.), Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz. Wyd. 18, Warszawa 2017]. Jeżeli podmioty gospodarcze, w ramach wykonywanych działalności gospodarczej, wchodzą między sobą w stosunek zobowiązaniowy, to na mocy przepisów Kodeksu cywilnego w umowie mogą zostać określone przedpłata, zaliczka lub zadatek na poczet ceny uzgodnionej w umowie. Podatnik, który w wyniku niewywiązania się przez jego kontrahenta ze zobowiązania stracił kwoty wpłacone na poczet ceny, nie może zaliczyć ich do kosztów uzyskania przychodów. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa w postaci zmniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym przez zaliczenie w koszty zapłaconych przedpłat (zaliczek, zadatków) na poczet zawartej umowy. Z opisu wniosku wynika, że w grudniu 2020 r. zamówiła Pani wykonanie przyczepy izotermicznej. Warunkiem przyjęcia zamówienia do realizacji była przedpłata faktury. Zapłaciła Pani pełną kwotę. Z powodu istotnych niezgodności ze zleceniem przyczepa nie nadawała się do wykorzystania. Wniosła więc Pani reklamację, która pozostała bez odpowiedzi. Również drugie pismo reklamacyjne pozostało bez odpowiedzi wykonawcy. Przyczepy Pani nie odebrała. W czerwcu 2022 r. wniosła Pani pozew do sądu. Korzystny dla Pani firmy wyrok został wydany na początku kwietnia 2024 r. Wyrok się uprawomocnił, ale pozwany nie wypłacił zasądzonych kwot. Okazało się, że 1 listopada 2024 r. wykonawca złożył wniosek o restrukturyzację. Wg Pani nie doczeka się Pani zwrotu zasądzonej kwoty. Zauważam – w kontekście art. 23 ust. 1 pkt 54 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – że w Pani przypadku opisana we wniosku „strata ekonomiczna” powstała w wyniku niewykonania umowy przez Pani kontrahenta. Wpłacona przez Panią przedpłata, o której mowa w Pani wniosku, z uwagi na wyłączenie zawarte w art. 23 ust. 1 pkt 54 omawianej ustawy nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów w Pani działalności gospodarczej. Prowadzenie działalności gospodarczej wiąże się z ryzykiem, którego skutki ponosi przedsiębiorca, a uznanie za koszt uzyskania przychodów każdej ekonomicznej straty oznaczałoby w rzeczywistości rekompensowanie ryzyka gospodarczego za pomocą przepisów podatkowych. Podsumowanie: wpłacona przez Panią przedpłata na poczet wykonania przyczepy izotermicznej, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 54 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów. W konsekwencji, nie może Pani zaksięgować faktury zakupu przyczepy w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, korygując tym samym kwotę dochodu do opodatkowania w PIT-36L za 2020 r.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili