0112-KDIL2-2.4011.232.2025.2.KP

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 12 marca 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 7 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z 18 kwietnia 2025 r. (wpływ 18 kwietnia 2025 r.) oraz z 7 maja 2025 r. (wpływ 7 maja 2025 r. i 8 maja 2025 r.). Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...), na podstawie umowy sprzedaży – przelewu wierzytelności (...) nabył od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z

siedzibą w (...) wierzytelność z tytułu przysługującej ww. Spółce wierzytelności z tytułu pożyczki pieniężnej wraz z ustanowioną na jej zabezpieczenie hipoteką. Zgodnie z art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r Kodeks cywilny (Dz U z 2024 r. poz. 1237) – dalej jako „kc”, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego przepisu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Wspomniany przepis reguluje tym samym umowę przelewu wierzytelności, zwaną potocznie cesją. Przelew wierzytelności jest umową między wierzycielem (cedentem), a osobą trzecią (cesjonariuszem). Umowa ta, co do zasady, nie wymaga ani udziału, ani zgody dłużnika Przez przelew można rozumieć zarówno skutek czynności prawnej polegający na przeniesieniu wierzytelności na inny podmiot, jak i samą czynność prawną rodzącą skutek w postaci przeniesienia wierzytelności (K. Zawada. Umowa przelewu, s. 7 i 8). Co istotne, przelew nie może być skutecznie dokonany w drodze jednostronnej czynności prawnej. Powszechnie przyjmuje się, że Kodeks cywilny, za wzorem Kodeksu zobowiązań właśnie w ten sposób konstruuje przelew, czyli jako czynność prawną dwustronną (K. Zawada, Umowa przelewu s. 28; G. Kozieł, [w ] A. Kidyba, Komentarz KC. T. III, cz. 1.2014 s. 850). Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 21 listopada 2019 r. sygn. akt I ACa 256/19, Legalis. W uzasadnieniu ww. wyroku wskazano, że do przeniesienia wierzytelności dochodzi w drodze umowy stron. Przedmiotem przelewu jest wierzytelność, czyli prawo podmiotowe przysługujące wierzycielowi do żądania od dłużnika, aby spełnił świadczenie. Istotne jest to, aby wierzytelność istniała, oraz to, aby cedent miał prawną możliwość rozporządzania nią (K. Zagrobelny [w ] E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny Komentarz Wyd. 11, Warszawa 2023, art. 509, Nb 2. Legalis). Na mocy przedmiotowej umowy osoba trzecia nabywa od dotychczasowego wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. Dotychczasowy wierzyciel przestaje być stroną stosunku zobowiązaniowego na skutek utraty wierzytelność. W jego miejsce, do tego stosunku wstępuje nabywca wierzytelności, który uzyskuje pozycję wierzyciela (G. Wolak, [w:] M. Załucki (red.). Kodeks cywilny Komentarz Wyd. 4. Warszawa 2024, art. 509, Nb 1 Legalis). Tym samym cesjonariusz wstępuje w pozycję prawną cedenta. Umowa przelewu prowadzi do singulamego i translatywnego nabycia prawa podmiotowego przez cesjonariusza (K. Zagrobelny, (w ] E. Gniewek. P. Machnikowski. Komentarz KC 2017, art. 509 Nb 1. Legalis). Konsekwencją umowy przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi. Innymi słowy, dotychczasowy wierzyciel zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki łączył go z dłużnikiem (G. Wolak, [w] M. Załucki (red.) Kodeks cywilny Komentarz Wyd. 4. Warszawa 2024 art. 509 Nb 2. Legalis). Jak trafnie wskazuje Sąd Najwyższy, stosunek zobowiązaniowy (jego treść) nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 września 2001 r. sygn. akt I CKN 379/00, Legalis). Wraz z przelaną wierzytelnością przechodzą na cesjonariusza związane z tym prawem podmiotowym uprawnienia o tyle, o ile spełnione zostały szczególne przesłanki ich przejścia. Warto w tym miejscu wskazać, że w postanowieniu z dnia 21 marca 2013 r. sygn. akt II CSK 396/12. Sąd Najwyższy przyjął, że prawami związanymi z wierzytelnością, które przechodzą na nabywcę wierzytelności, są, co do zasady, prawa o charakterze obligacyjnym i rzeczowym zabezpieczające daną wierzytelność. Są one ukształtowane jako prawa o charakterze akcesoryjnym w stosunku do wierzytelności, które zabezpieczają. Akcesoryjność tych praw przejawia się w tym, że co do zasady istnienie i zakres tych praw zależy od istnienia i zakresu wierzytelności, którą prawa akcesoryjne zabezpieczają. Przykładem takiego prawa akcesoryjnego, które znalazło zastosowanie w mniejszej sprawie, jest właśnie hipoteka, która jest ściśle związana z zabezpieczoną wierzytelnością. W przypadku przelewu wierzytelności zabezpieczonej hipoteką, pierwszeństwo mają uregulowania zawarte w ustawie z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2024 r. poz. 1222) – dalej jako u.k.w.i.h. Najważniejsze, uregulowanie znajduje się w art. 79 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym w razie przelewu wierzytelności hipotecznej na nabywcę przechodzi także hipoteka, chyba że ustawa stanowi inaczej. Do przelewu wierzytelności hipotecznej niezbędny jest wpis w księdze wieczystej. Dodatkowo ust. 2 cytowanego przepisu wskazuje, że hipoteka nie może być przeniesiona bez wierzytelności, którą zabezpiecza. Uzupełnienia wniosku: Co jest przedmiotem Pana działalności gospodarczej? Reklama internetowa. Według jakiej formy opodatkowuje Pan osiągane przychody/dochody? Podatek liniowy. Czy wierzytelność tą nabył Pan w ramach prowadzonej działalności gospodarczej; czy też jako osoba fizyczna poza działalnością gospodarczą? Jako osoba fizyczna w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W jakim celu nabył Pan opisaną we wniosku wierzytelność? Zarobkowym. Czy po nabyciu wierzytelności zmieniły się warunki spłaty wierzytelności? Nie. Czy rozpoczęto już egzekucję wskazanej wierzytelności; jeśli tak – kto tę egzekucję prowadzi? Nie. Jakie przychody uzyskuje/uzyska Pan w związku z tą wierzytelnością? Dochód powstaje z tytułu zapłaconych odsetek. Kim jest pożyczkobiorca (np. osoba fizyczna, osoba prawna)? Osoba prowadząca firmę. Na co była zaciągnięta pożyczka? Na cele firmowe. Czy między Panem, (...) sp. z o.o. oraz pożyczkobiorcą istnieją jakiekolwiek powiązania? Podmioty nie mają żadnych powiązań – osobistych, majątkowych ani rodzinnych. Czy wierzytelność, o której mowa we wniosku, nabył Pan odpłatnie, czy nieodpłatnie; jeżeli odpłatnie – to proszę wskazać, czy nastąpiło to po cenie rynkowej? Kupuje Pan wierzytelność po cenie rynkowej. Czy poniósł Pan koszt (wydatek) na nabycie wskazanej wierzytelności; jeżeli tak – to w jakiej postaci? Wierzytelność nabył Pan za kwotę (...).

Pytanie

Czy przychód postały w skutek nabytej cesji wierzytelności (odsetki) należy ująć w zeznaniu PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-38? Pana stanowisko w sprawie Przychód powstały w skutek nabycia wierzytelności jest przychodem z pochodnych instrumentów finansowych i należy go rozliczyć na formularzu PIT-38.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie zaznaczam, że cesja wierzytelności została uregulowana w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.). Stosownie do art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego: Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego: Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W świetle tych przepisów – przeniesienie wierzytelności polega na tym, że prawa przysługujące zbywcy (dotychczasowemu wierzycielowi) przechodzą na nabywcę wierzytelności. W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym, między nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz między zbywcą a nabywcą wierzytelności (jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne). Zatem wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Zatem, przeniesienie wierzytelności rodzi skutki podatkowe, również w podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 i 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Źródłami przychodów są m.in.: - pozarolnicza działalność gospodarcza oraz - kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c. Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową: a) wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową, b) polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż, c) polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych – prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9. Jeżeli zatem przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zaliczają określonego przychodu do innego niż pozarolnicza działalność gospodarcza źródła przychodów – przychód ten, przy braku przeciwnego wskazania, powinien być uznany za

przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, tj. za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Zauważam, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyłączają z zakresu działalności gospodarczej, działalności polegającej na nabywaniu wierzytelności. Dlatego też przychód uzyskany z działalności polegającej na egzekwowaniu uprzednio nabytych wierzytelności, prowadzonej przez przedsiębiorcę z nastawieniem na zysk z tych transakcji, stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. W myśl zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Jednocześnie zgodnie z art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień: 1) wystawienia faktury albo 2) uregulowania należności. Przy czym, w myśl ust. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: W przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty. Ustalenie momentu uzyskania przychodu w przypadku podatników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą uzależnione jest m.in. od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą, której przedmiotem jest reklama w internecie. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabył Pan wierzytelność zabezpieczoną hipoteką. Wierzytelność tą nabył Pan w celach zarobkowych po cenie rynkowej. Po nabyciu wierzytelności nie zmieniły się warunki spłaty tej wierzytelności. Nie rozpoczął Pan również egzekucji wskazanej wierzytelności. Nabywca wierzytelności, przed jej windykacją lub dalszą sprzedażą, musi najpierw ponieść wydatek na jej nabycie. Mimo że nabywca wierzytelności staje się wierzycielem, to jednak do czasu faktycznej realizacji wierzytelności nie uzyskuje on przychodu. Przychód w tym przypadku powstanie dopiero w momencie wyegzekwowania wierzytelności od dłużnika i będzie nim każda wpłata otrzymana przez wierzyciela. Oznacza to, że przychodem z tytułu windykacji uprzednio nabytej wierzytelności będzie każda kwota zapłacona przez dłużnika, w tym również częściowa zapłata czy też spłata odsetek. W związku ze wskazaniem przez Pana, że wierzytelność ta została nabyta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to przychody z tego tytułu, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy zaliczyć do źródła przychodów z działalności gospodarczej, a nie jak Pan wskazał z pochodnych instrumentów finansowych. Przychody, jakie uzyska Pan z tytułu otrzymania spłaty (tu: odsetek) uprzednio nabytej wierzytelności, będą stanowić przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej w momencie faktycznej zapłaty odsetek przez dłużnika. Podsumowanie: przychody (odsetki) w związku z nabytą wierzytelnością, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien Pan zaliczyć do przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.