0112-KDIL2-2.4011.218.2025.2.IM

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 5 marca 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 26 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pana pismem z 26 marca 2025 r. (wpływ 31 marca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Jest Pan adwokatem, prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług prawnych (kancelarię adwokacką). W ramach prowadzonej działalności planuje Pan nabyć od dewelopera lokal przeznaczony na cele mieszkaniowe (zgodnie z umową oraz księgą wieczystą). Przedmiotowy lokal zamierza Pan w całości przeznaczyć wyłącznie na potrzeby prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, tj. jako siedzibę oraz biuro kancelarii adwokackiej. Pomimo tego, w księdze wieczystej nieruchomość będzie oznaczona jako lokal mieszkalny. Uzupełnienie Prowadzona przez Pana działalność opodatkowana jest według stawki liniowej.

Pytanie

Czy na podstawie art. 22j w związku z art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może Pan przez kolejne 10 lat podatkowo amortyzować mieszkanie (nabyte w ramach działalności gospodarczej), przeznaczone na siedzibę oraz biuro prowadzonej działalności gospodarczej, tj. kancelarii adwokackiej? Pana stanowisko w sprawie W Pana ocenie – amortyzacja, przez najbliższe 10 lat, lokalu mieszkalnego przeznaczonego w całości na siedzibę oraz biuro prowadzonej działalności jest dopuszczalna. Powyższe wynika z następujących okoliczności: W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że ustawa o podatku od osób fizycznych reguluje zasady amortyzacji lokali mieszkalnych w dwóch przepisach, tj. art. 22c pkt 2 i art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych). Zgodnie z przywołanym powyżej przepisem (art. 22c pkt 2) amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi. Jednocześnie, ustawodawca w art. 22j ust. 1 pkt 3 reguluje okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w ust. 1 pkt 4, tj. w szczególności budynków i lokali mieszkalnych. W świetle powyższego, w judykaturze sądowej oraz doktrynie wyrażany jest pogląd, że jednoczesne obowiązywanie obu ww. przepisów wynika z racjonalnego działania ustawodawcy i należy je traktować jako celowe oraz nieprzypadkowe. W konsekwencji wykładnia tych norm powinna zapewniać ich systemową spójność, uwzględniając zakres podmiotowy i przedmiotowy w kontekście ich miejsca w systemie prawnym oraz celu zmian w ustawie podatkowej. Powyższe znajduje potwierdzenie w judykaturze sądowej, m.in. w wyroku WSA z 9 maja 2024 roku (l SA/Wr 960/23), w którym Sąd wskazał, że „Znowelizowany od dnia 1 stycznia 2022 r. przepis art. 22c pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm., dalej: PDOFizU) wyłączający amortyzację budynków mieszkalnych wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego oraz prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej ma zastosowanie do podatników osiągających w związku z wymienionymi

nieruchomościami przychody ze źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 6 PDOFizU, co wynika z brzmienia art. 71 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r. poz. 2105), jak i obowiązywania przepisu art. 22j ust. 1 pkt 3 PDOFizU normującego okres amortyzacji budynków mieszkalnych, a definitywne potwierdzenie znajduje w uzasadnieniu do wprowadzonych zmian (druk sejmowy nr 1532), z którego wprost wynika, iż nowelizacja dotyczy podatników osiągających przychody ze źródeł o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 PDOFizU”. Z tych też względów, przyjmuje się, że ustawodawca nowelizując ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie amortyzacji budynków i lokali mieszkalnych w drodze zmiany przepisu art. 22c pkt 2 tej ustawy, dokonał wyłączenia od amortyzacji budynków (lokali) mieszkalnych wynajmowanych lub wydzierżawianych, a zatem takich, które stanowią źródło przychodów wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 6 PDOFizU, do której to konstatacji uprawnia ponadto regulacja art. 71 ust. 1 i ust. 2 ustawy nowelizującej. W związku z powyższym, z uwagi na fakt, że lokal mieszkalny zostanie nabyty na własność w ramach działalności gospodarczej i będzie w całości wykorzystywany jako siedziba oraz biuro prowadzonej działalności gospodarczej, amortyzacja w opisanym przypadku jest dopuszczalna. Lokal ten bowiem nie będzie stanowił źródła przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 6 PDOFizU. Przy tym, dopuszczalnym jest, aby okres amortyzacji wynosił 10 lat, co wynika z przytoczonego art. 22j ust. 1 pkt 3 PIT, zgodnie z którym podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w ust. 1 pkt 4 przepisu, tj. w szczególności lokali mieszkalnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek: · został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik), · jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, · pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

· poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, · został właściwie udokumentowany, · nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (...). Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Z przytoczonych przepisów wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji, o ile spełniają następujące warunki: · stanowią własność lub współwłasność podatnika, · są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, · przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok, · są wykorzystywane przez podatnika m.in. na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Stosownie do art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi. Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności planuje Pan nabyć od dewelopera lokal przeznaczony na cele mieszkaniowe (zgodnie z umową oraz księgą wieczystą). Przedmiotowy lokal zamierza Pan w całości przeznaczyć wyłącznie na potrzeby prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, tj. jako siedzibę oraz biuro kancelarii adwokackiej. W odniesieniu do powyższego wskazuję, że z art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprost wynika, że nie ma Pan prawa do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od zakupionego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej lokalu mieszkalnego. Jednocześnie zauważam, że powołany przez Pana art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi jedynie, że: Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem: a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, 3b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m, domków kempingowych i budynków zastępczych – dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata; Przepis ten nie daje podstaw do amortyzacji lokali mieszkalnych. Podsumowanie: na podstawie art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może Pan podatkowo amortyzować mieszkania (nabytego w ramach działalności gospodarczej), przeznaczonego na siedzibę oraz biuro prowadzonej działalności gospodarczej, tj. kancelarii adwokackiej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pan sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.