Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego
stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej
3 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 27 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji
indywidualnej w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go
Państwo pismami z 29 kwietnia 2025 r. (wpływ 29 kwietnia 2025 r.) oraz z 29 kwietnia 2025
r. (wpływ 30 kwietnia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku wspólnego jest
następująca:
Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem (...)
Opis stanu faktycznego
Wnioskodawczyni jest wspólniczką spółki cywilnej, której wspólnikami są trzy osoby: ojciec
(50% udziału) oraz dwie córki, każda posiadająca po 25% udziału. Spółka cywilna prowadzi
działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży dodatków krawieckich i dystrybucji maszyn
do szycia, wymagającą posiadania powierzchni magazynowej.
Ojciec wspólnik wraz z małżonką (która nie jest wspólnikiem spółki cywilnej) na podstawie
umowy użyczenia udostępnili spółce będącą ich własnością nieruchomość gruntową, na
której znajduje się istniejąca stara hala. Hala dla potrzeb działalności wymagała remontu.
W celu dostosowania nieruchomości do potrzeb prowadzonej działalności spółka cywilna
przeprowadziła remont oraz adaptację hali na magazyn.
Nakłady poniesione przez spółkę obejmowały m.in. prace budowlane, instalacyjne oraz
modernizacyjne, umożliwiające skuteczne wykorzystywanie hali do celów gospodarczych.
Z uwagi na fakt, że grunt, na którym znajduje się hala, pozostaje własnością ojca
wspólnika, poniesionych nakładów nie można traktować jako inwestycji w obcym środku
trwałym. Inwestycją w obcym środku trwałym są bowiem nakłady ponoszone na środek
trwały, który już istnieje i należy do innego podmiotu, a spółka może go użytkować na
podstawie stosownej umowy (np. najmu, dzierżawy, użyczenia). W niniejszej sytuacji
spółka cywilna nie jest właścicielem hali ani gruntu, lecz korzysta z nieruchomości na
podstawie umowy użyczenia od wspólnika oraz osoby trzeciej (małżonki wspólnika).
Nie można zatem mówić o obcym środku trwałym, skoro jest własnością wspólnika.
W związku z tym powstała wątpliwość, w jaki sposób rozliczyć w ewidencji podatkowej
poniesione wydatki związane z działalnością spółki, a dotyczące remontowanej hali
magazynowej.
Uzupełnienie wniosku
Do opodatkowania dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki
cywilnej został wybrany podatek liniowy 19%. Prowadzą Państwo księgi rachunkowe.
Pytanie
Czy Wnioskodawczyni jako wspólnik spółki cywilnej może zaliczyć do kosztów uzyskania
przychodów, proporcjonalnie do swoich udziałów, wydatki poniesione przez spółkę na
remont i modernizację hali i placu manewrowego, w dacie ich poniesienia, tj. w dacie
wystawienia faktur za koszty remontu użyczonej przez wspólnika spółki cywilnej hali
magazynowej
Państwa stanowisko w sprawie
W Państwa ocenie - koszty modernizacji hali, której właścicielem jest wspólnik spółki
cywilnej, nie mogą zostać uznane za inwestycję w obcym środku trwałym.
W związku z powyższym, Państwa zdaniem, wspólnicy spółki cywilnej mogą zaliczyć do
kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do swoich udziałów, wydatki poniesione
przez spółkę na modernizację hali i placu manewrowego, w dacie ich poniesienia.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z
2025 r. poz. 163) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia
przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów
wymienionych w art. 23 tej ustawy.
Spółka cywilna nie jest podatnikiem podatku dochodowego, a uzyskiwane przez nią
przychody i ponoszone koszty są przypisywane bezpośrednio jej wspólnikom
proporcjonalnie do ich udziałów w spółce. Oznacza to, że każdy ze wspólników powinien
zaliczać do swoich kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione przez spółkę w
części odpowiadającej jego udziałowi w zyskach spółki cywilnej. Stanowisko to znajduje
potwierdzenie w licznych interpretacjach podatkowych oraz ugruntowanej linii
orzeczniczej.
W niniejszej sprawie spółka cywilna poniosła wydatki na remont i modernizację hali
magazynowej, która znajduje się na nieruchomości stanowiącej własność jednego ze
wspólników (ojca) oraz jego małżonki, na podstawie umowy użyczenia.
Interpretacje podatkowe jednoznacznie potwierdzają, że poniesione przez spółkę cywilną
nakłady na modernizację budynku należącego do jednego ze wspólników nie stanowią
inwestycji w obcym środku trwałym:
· Interpretacja 0113-KDIPT2-1.4011.1013.2022.1.AP z 30 stycznia 2023 r. wskazuje, że
wydatki na modernizację budynku stanowiącego własność jednego ze wspólników
mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia;
· Interpretacja 0114-KDIP3-1.4011.263.2019.1.KS1 z 11 lipca 2019 r. potwierdza, że takie
nakłady nie mogą być uznane za inwestycję w obcym środku trwałym, ale mogą być
zaliczone do kosztów podatkowych jako bieżące wydatki;
· Interpretacja indywidualna 0113-KDIPT2-1.4011.412.2019.3.DJD podkreśla, że jeżeli
nieruchomość jest jedynie udostępniona spółce na podstawie umowy użyczenia, to
nakłady poniesione na jej remont mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów
uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.
Biorąc pod uwagę powyższe interpretacje oraz fakt, że spółka cywilna nie jest właścicielem
hali, a jedynie jej użytkownikiem na podstawie umowy użyczenia, wydatki poniesione na
remont i modernizację nie stanowią inwestycji w obcym środku trwałym, lecz bieżące
koszty prowadzenia działalności.
Podsumowując, wspólnicy spółki cywilnej mogą zaliczyć do kosztów uzyskania
przychodów, proporcjonalnie do swoich udziałów, wydatki poniesione przez spółkę na
remont i modernizację hali magazynowej oraz placu manewrowego w dacie ich
poniesienia, tj. w dacie wystawienia faktur dokumentujących te wydatki. Taka
interpretacja jest zgodna z obowiązującymi przepisami oraz dotychczasowym
stanowiskiem organów podatkowych.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Spółka cywilna jest umową, stosunkiem zobowiązaniowym zawartym między co najmniej
dwoma osobami, uregulowanym przepisami ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny
(t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.).
Zgodnie z art. 860 § 1 ustawy Kodeks cywilny:
Przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu
gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez
wniesienie wkładów.
Spółka cywilna nie jest zatem odrębnym podmiotem prawa i stanowi wyłącznie stosunek
zobowiązaniowy między wspólnikami będącymi stronami umowy spółki cywilnej.
Wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez
działanie w sposób oznaczony w umowie spółki. Ponieważ spółka cywilna nie jest
podmiotem prawa, nie przysługuje jej w związku z tym również zdolność do czynności
prawnych, zdolność sądowa ani procesowa.
Spółka cywilna nie jest także przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z 6 marca
2018 r. Prawo przedsiębiorców (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 236). W myśl bowiem tego
przepisu:
Przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna
niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną,
wykonująca działalność gospodarczą.
Stosownie do art. 4 ust. 2 ustawy Prawo przedsiębiorców:
Przedsiębiorcami są także wspólnicy spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez
nich działalności gospodarczej.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób
fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów
lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów
wymienionych w art. 23.
Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl
powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:
· pozostawać w związku przyczynowym z przychodami lub ze źródłem przychodów,
· być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia
źródła przychodów,
· nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów,
wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
· być właściwie udokumentowany.
Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz
wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie
zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek
nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1
Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z
przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia
środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych –
określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez
wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie
warunków uznać można za środki trwałe, podlegające amortyzacji oraz w art. 22c tej
ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe
niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów
podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub
współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i
zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
– przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez
podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością
gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub
umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
W myśl natomiast art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od
przewidywanego okresu używania:
1) przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej ,,
inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2) budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3) składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub
współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z
prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1,
zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie
z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający
– zwane także środkami trwałymi;
4) tabor transportu morskiego w budowie (PKWiU (Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług) ex 30.11).
Z powyższego wynika, że (co do zasady) wydatki poniesione przez podatnika na nabycie
lub wytworzenie środków trwałych, w tym również stanowiące inwestycję w obcych
środkach trwałych, są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania
przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej
pośrednio, przez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych
środków.
Zaznaczam jednak, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje
wprost, co należy rozumieć przez inwestycję w obcych środkach trwałych.
W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych znajduje się natomiast definicja
pojęcia „inwestycji”.
Zgodnie z art. 5a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Ilekroć w ustawie jest mowa o: inwestycjach – oznacza to środki trwałe w budowie w
rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2023 r. poz.
120, 295 i 1598), zwanej dalej „ustawą o rachunkowości”.
W myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2023
r. poz. 120 ze zm.):
Ilekroć w ustawie jest mowa o środkach trwałych w budowie – rozumie się przez to
zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub
ulepszenia już istniejącego środka trwałego.
Tym samym, biorąc pod uwagę ww. definicje, stwierdzam, że inwestycja w obcym środku
trwałym to ogół działań (nakładów) podatnika, odnoszących się do niestanowiącego jego
własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu
składnika majątku mającego cechy środka trwałego.
Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego przez „inwestycje w obcych środkach
trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka
trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak przez niego
wykorzystywany, na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy, użyczenia itp.).
Zatem odpisów amortyzacyjnych mogą dokonywać jedynie podmioty będące właścicielami
lub współwłaścicielami określonych składników majątku. Przepisy prawa dopuszczają
jednak możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku
trwałego niestanowiących własności podatnika, na podstawie powołanego powyżej art.
22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Co do zasady, wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków
trwałych, w tym również inwestycji w obcych środkach trwałych, są rozliczane w czasie i
podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności
gospodarczej pośrednio, przez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości
początkowej tych środków. W przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie
spółki cywilnej warunki wynikające z przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy dotyczą
wszystkich wspólników. Oznacza to, że przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w
odniesieniu do spółki cywilnej, a nie do wspólników tej spółki.
Z opisu sprawy wynika, że Panie są wspólniczkami spółki cywilnej (dalej: Spółka), w której
każda posiada po 25% udziałów. Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie
sprzedaży dodatków krawieckich i dystrybucji maszyn do szycia, wymagającą posiadania
powierzchni magazynowej. Państwa ojciec, który również jest wspólnikiem Spółki, wraz z
małżonką (która nie jest wspólnikiem Spółki) na podstawie umowy użyczenia udostępnili
Spółce będącą ich własnością nieruchomość gruntową, na której znajduje się istniejąca
stara hala. W celu dostosowania nieruchomości do potrzeb prowadzonej działalności
Spółka przeprowadziła remont oraz adaptację hali na magazyn. Nakłady poniesione przez
Spółkę obejmowały m.in. prace budowlane, instalacyjne oraz modernizacyjne,
umożliwiające skuteczne wykorzystywanie hali do celów gospodarczych.
Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy Panie jako wspólniczki Spółki mogą zaliczyć do
kosztów uzyskania przychodów, proporcjonalnie do swoich udziałów w Spółce, wydatki
poniesione przez Spółkę na remont i modernizację hali i placu manewrowego w dacie ich
poniesienia.
Z przywołanych powyżej przepisów wynika, że spółka cywilna jest umową zawartą przez
wspólników w celu dążenia do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego. Właścicielami
majątku wykorzystywanego w prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej
działalności gospodarczej są wspólnicy tej spółki w ramach współwłasności łącznej, a nie
spółka.
W Państwa sprawie Panie wraz z ojcem ponosili nakłady na remont i adaptację hali na
magazyn. Nieruchomość stanowi własność prywatną ojca oraz jego żony. Nieruchomość
ta jest wykorzystywana na potrzeby działalności prowadzonej przez Spółkę na podstawie
umowy użyczenia.
Zgodzić się należy zatem z Państwa stanowiskiem, że nakładów dotyczących ww. składnika
majątku Spółka nie może uznać za inwestycję w obcym środku trwałym. Skoro
nieruchomość ta stanowi własność jednego ze wspólników Spółki, a więc co do zasady
spełnia on definicję środka trwałego, o której mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych, to nakłady dotyczące tego składnika majątku
nie mogą zostać uznane w Spółce, a więc w spółce nieposiadającej odrębnego majątku, za
„inwestycję w obcym środku trwałym”. Nie jest przy tym możliwa sytuacja, że określony
składnik majątku dla jednego wspólnika spółki cywilnej stanowi środek trwały, a dla
pozostałych utożsamiany jest z „inwestycją w obcym środku trwałym”. Zatem Spółka, w
której Panie są wspólniczkami, nie może również dokonywać odpisów amortyzacyjnych od
wartości nakładów, które poniosła na tą nieruchomość, ponieważ nie została ona
wniesiona do Spółki, a ww. nakłady, ze wskazanych powyżej powodów, nie mogą być
uznane za inwestycję w obcym środku trwałym.
Podkreślam bowiem, że amortyzacji dokonuje Spółka, a nie poszczególni jej wspólnicy.
Oznacza to, że przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do spółki cywilnej,
a nie do wspólników tej spółki.
W związku z brakiem wprowadzenia nieruchomości do ewidencji środków trwałych oraz
wartości niematerialnych i prawnych Spółki (niewniesienie hali aportem) i niespełniania,
co zostało wykazane powyżej, warunków uznania poniesionych nakładów za inwestycję w
obcym środku trwałym, rozliczenie tych nakładów należy rozpatrywać pod kątem
zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio.
Zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z
przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu
przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część
dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania
przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Natomiast zgodnie z art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb
i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano)
na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na
podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem
sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń
międzyokresowych kosztów.
W świetle tego przepisu wydatki, których nie można przyporządkować do określonych
przychodów danego roku podatkowego (koszty pośrednie), powinny zostać zaliczone w
koszty w dacie ich poniesienia.
Jednocześnie, skoro są Panie wspólniczkami w Spółce, wyjaśniam, że sposób
opodatkowania przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną uregulowany
został w art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności,
wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania
rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do
jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z
pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu
według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego
dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.
W myśl natomiast art. 8 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:
1) rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów
uzyskania przychodów i strat;
2) ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki
niebędącej osobą prawną.
Wielkość przychodu przypadającego na podatnika (wspólnika spółki niebędącej osobą
prawną) określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku. Taką samą zasadę
należy zastosować przy określaniu kosztów uzyskania przychodu, wydatków
niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat przypadających na wspólnika. W
rezultacie zarówno koszty uzyskania przychodów, jak i wydatki niestanowiące kosztów
uzyskania przychodów powinny być rozliczane przez osobę fizyczną będącą wspólnikiem
spółki cywilnej proporcjonalnie do jego udziałów w zyskach tej spółki.
Na podstawie przedstawionego opisu sprawy oraz powołanych regulacji podatkowych
wskazuję, że koszty (wydatki), które zostały poniesione przez Spółkę (jej wspólników) na
remont i modernizację hali i placu manewrowego, dla potrzeb prowadzonej działalności
gospodarczej, pozostają w pośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami
Spółki. Są to koszty, które trudno przyporządkować do określonego strumienia
przychodów, dlatego też stanowią one koszty inne niż bezpośrednio związane z
przychodem, potrącalne na zasadach określonych w art. 22 ust. 5c ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych. Wskazane we wniosku wydatki, jako pośrednio
związane z przychodami, powinny zostać zaliczone zatem do kosztów uzyskania
przychodów w dacie ich poniesienia.
Jednocześnie podkreślam, że Panie jako wspólniczki Spółki mogą zaliczyć do kosztów
uzyskania przychodów jedynie tę część ww. kosztów podatkowych, jaka przypada na Panie
proporcjonalnie do wysokości prawa do udziału w zysku Spółki.
Podsumowanie: Panie, jako wspólniczki Spółki, mogą zaliczyć do kosztów uzyskania
przychodów, proporcjonalnie do swoich udziałów, wydatki poniesione przez Spółkę na
remont i modernizację hali i placu manewrowego, w dacie ich poniesienia, zgodnie z art.
22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego,
który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji stwierdzam, że zapadły one w
indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego tę interpretację.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).
Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie
zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego. Z funkcji ochronnej będą mogli
skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej
praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
przez Zainteresowaną, która jest
stroną postępowania
Pani (...) (Zainteresowana będąca stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji
podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa
z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.
U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres
Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP
(art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r
Ordynacji podatkowej.