Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której zajmuje się m.in. sprzedażą samochodów osobowych. W dniu 28 lutego 2025 r. złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości odstępnego oraz rat leasingowych związanych z przejmowanymi samochodami. Organ podatkowy uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe, wskazując, że zarówno wartość odstępnego, jak i raty leasingowe powinny być limitowane zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że nie mogą być zaliczone w całości do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli wartość samochodu przekracza 150 000 zł. Interpretacja jest negatywna w stosunku do zapytania Wnioskodawczyni.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny28 lutego 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 27 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej , który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego
(...) (dalej jako: „Wnioskodawczyni”) prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej. Wnioskodawczyni jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przeważającym przedmiotem działalności Wnioskodawczyni jest fryzjerstwo i pozostałe zabiegi kosmetyczne (kod PKD (Polska Klasyfikacja Działalności): 96.02.Z), ale również sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek (kod PKD: 45.11.Z). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni w różny sposób pozyskuje sprzedawane przez siebie pojazdy samochodowe, jednym z nich jest wyszukiwanie i przejmowanie przedmiotu leasingu, którym są samochody (z reguły luksusowe). Procedura wygląda w skrócie następująco: Po znalezieniu odpowiedniego pojazdu i doprecyzowaniu szczegółów przejęcia umowy z dotychczasowym korzystającym Wnioskodawczyni przystępuje do procedury przejęcia leasingu. Po pozytywnej weryfikacji banku następuje zapłacenie dotychczasowemu korzystającemu odstępnego i podpisanie umowy Cesji leasingu operacyjnego. Dalsze kroki to przygotowanie samochodu do sprzedaży i ogłoszenie o jego sprzedaży za pomocą m.in. mediów społecznościowych, na platformach (...) i innych. W czasie poszukiwania nabywcy samochodu podatnik staje się nowym leasingobiorcą i otrzymuje faktury za raty leasingowe. W zależności od warunków umowy i szybkości znalezienia potencjalnego nabywcy samochodu Wnioskodawczyni zazwyczaj płaci kilka rat leasingowych i wykupuje pojazd, który następnie odsprzedaje nowemu nabywcy. Podczas poszukiwania nabywcy samochodu Wnioskodawczyni nie korzysta z niego w ogóle, tzn. tylko go przygotowuje, myje, czyści, konserwuje oraz prezentuje potencjalnym klientom. W przeważającej większości przejmowane samochody osobowe mają wartość określoną w pierwotnej umowie leasingu (zawartej pomiędzy leasingodawcą a pierwotnym leasingobiorcą) znacznie przekraczającą 150 000 zł, natomiast na dzień podpisywania cesji kwota jest niższa, ale również przekracza 150 000 zł. W roku 2024 Wnioskodawczyni miała formę opodatkowania – zasady ogólne, w 2025 r. Wnioskodawczyni zostaje na zasadach ogólnych. Wnioskodawczyni prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów (zarówno w roku 2024, jak i 2025 r.). Samochody osobowe, o których mowa we wniosku, spełniają definicję samochodu osobowego, o której mowa w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym. Umowy leasingu spełniają warunki określone w art. 23 ustawy o podatku dochodowym. Do zapłaty odstępnego Wnioskodawczyni posiada zawsze następujące dokumenty: umowę cesji zawartą pomiędzy odstępującym od umowy leasingobiorcą a Wnioskodawczynią oraz leasingodawcą, fakturę na odstępne wystawioną przez odstępującego od umowy leasingobiorcy oraz dowód zapłaty przelewem bankowym za ww. fakturę. Pytania 1. Czy skoro Wnioskodawczyni przejmuje wszystkie samochody w celu ich dalszej odsprzedaży i nie są użytkowane przez właściciela do żadnego innego celu, jak tylko w celu sprzedaży (każdy wyjazd na myjnię, czy na przegląd, czy na prezentację z klientem jest odnotowany w ewidencji przebiegu pojazdu, która jest prowadzona po wcześniejszym zgłoszeniu pojazdu na VAT (podatek od towarów i usług)-26), to czy zapłacona: – wartość „odstępnego” poprzedniemu leasingobiorcy – płacone raty leasingowe mogą w całości stanowić koszt uzyskania przychodów bez uwzględniania limitu 150 tys. zł w całkowitej wartości pojazdu? 2. Czy jeśli jednak, o czym mówi przepis art. 23 ust. 1 pkt 47a, Wnioskodawczyni musiałaby ograniczać koszt podatkowy do wysokości przekraczającej część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 tys. zł pozostaje do wartości samochodu, to czy wartość samochodu Wnioskodawczyni powinna przyjmować jako wartość pierwotną określoną w umowie leasingu zawartą pomiędzy leasingodawcą a pierwszym leasingobiorcą, czy też można określić wartość przedmiotu na moment zawarcia umowy cesji leasingu, np. na podstawie wartości zawartej w polisie samochodu, lub określić go w umowie cesji? Pani stanowisko w sprawie W ocenie Wnioskodawczyni – w zakresie pytania nr 1 – posiadać będzie Wnioskodawczyni prawo do zaliczenia w koszty podatkowe pełnej kwoty netto zapłaconego odstępnego poprzedniemu leasingobiorcy oraz pełnych kwot netto zapłaconych rat leasingowych, ponieważ wydatki te w całości stanowić będą wartość zakupionego samochodu, który zostaje sprzedany jako towar handlowy. Zdaniem Wnioskodawczyni wszelkie wydatki związane z nabyciem tego pojazdu mają ścisły związek z jego sprzedażą i tylko tej sprzedaży służą. Zdaniem Wnioskodawczyni – w zakresie pytania nr 2 – jeśli już Wnioskodawczyni musiałaby limitować wydatki dotyczące samochodu osobowego wynikającego z rat leasingowych oraz opłaty za odstępne, to wartość samochodu powinna zostać uwzględniona według jego ceny na dzień przejęcia leasingu, a nie na dzień zawarcia pierwotnej umowy.
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest nieprawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 poz. 163 ze zm.): Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Ten przepis ma charakter ogólny. Z tego względu – każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy badać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź możliwością powstania przychodów istnieje związek przyczynowy. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki: · pozostawać w związku przyczynowym z przychodami lub źródłem przychodów i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, · nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, · być właściwie udokumentowany. Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy między poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania
przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł – obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 omawianej ustawy, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik jest zobowiązany wykazać, że poniesione wydatki pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwestie dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z umowami leasingu zostały przez ustawodawcę uregulowane w rozdziale 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów. W myśl art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli: 1) umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości; 2) umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony; 3) suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio. Zgodnie z art. 23b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie: 1) art. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, 2) przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych, 3) art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. poz. 143, z 1998 r. poz. 1063 oraz z 1999 r. poz. 484 i 1178) – do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h. Na mocy art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów dotyczących samochodu osobowego opłat wynikających z umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, z wyjątkiem opłat z tytułu składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy. Celem wprowadzenia tej ostatniej regulacji było ujednolicenie zasad podatkowego rozliczania przez podatników wykorzystywania w prowadzonej działalności samochodów osobowych, niezależnie od rodzaju umowy, na podstawie której podatnik korzysta z takiego samochodu. W przepisie tym zakłada się wprowadzenie limitu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów rat leasingowych w tej części, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy oraz innej umowy o podobnym charakterze. Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: W przypadku samochodu osobowego oddanego do używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, ograniczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 47a, stosuje się do tej części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego. Zatem podatnik, który zawarł umowę leasingu operacyjnego samochodu osobowego o wartości wyższej niż 150 000 zł, do kosztów uzyskania przychodów może zaliczyć opłaty w wysokości nieprzekraczającej ich części ustalonej w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy. Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej w różny sposób pozyskuje Pani sprzedawane przez Panią pojazdy samochodowe. Jednym z nich jest wyszukiwanie i przejmowanie przedmiotów leasingu, którymi są samochody (cesja leasingu operacyjnego). W czasie poszukiwania nabywcy samochodu staje się Pani nowym leasingobiorcą i otrzymuje faktury za raty leasingowe. W zależności od warunków umowy i szybkości znalezienia potencjalnego nabywcy samochodu zazwyczaj płaci Pani kilka rat leasingowych i wykupuje pojazd, który następnie odsprzedaje nowemu nabywcy. W przeważającej większości przejmowane samochody osobowe mają wartość określoną w pierwotnej umowie leasingu (zawartej między leasingodawcą a pierwotnym leasingobiorcą) znacznie przekraczającą 150 000 zł. Natomiast na dzień podpisywania cesji kwota jest niższa, ale również przekracza 150 000 zł. Odstępne z tytułu cesji umowy leasingu to kwota, którą wypłaca dotychczasowemu korzystającemu przejmujący przedmiot leasingu. Pozwala to poprzedniemu korzystającemu na odzyskanie części środków finansowych włożonych w przedmiot leasingu. Co do zasady wysokość odstępnego jest „wyrównaniem” do wartości rynkowej przedmiotu leasingu. Dzieje się tak przeważnie w sytuacji, kiedy pozostałe do końca raty przejmowanej umowy leasingowej są niższe niż wartość rynkowa samochodu. Pani wątpliwości dotyczą kwestii, czy wartość odstępnego zapłaconego poprzedniemu leasingobiorcy oraz płacone przez Panią raty leasingowe może Pani w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bez uwzględniania limitu 150 000 zł, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oraz jaką wartość samochodu należy przyjąć, ustalając ten limit. Wydatki z tytułu odstępnego stanowią formę opłaty za przejęcie umowy leasingu, w związku z tym również powinny podlegać limitowaniu. Jeżeli wartość samochodu będącego przedmiotem leasingu przekracza 150 000 zł, to raty leasingowe oraz koszty zawarcia takiej umowy cesji nie będą kosztem w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu osobowego będącego przedmiotem tej umowy. Zatem zapłata przez Panią odstępnego z tytułu cesji umowy leasingu oraz płacone raty leasingowe powinny być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem limitu określonego w art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dodaję, że w przypadku umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, wartość samochodu osobowego powinna wynikać z umowy, na podstawie której podatnik korzysta z danego samochodu. Wartość przedmiotu umowy powinna odzwierciedlać jego wartość rynkową. Jeżeli w umowie określono wartość samochodu, która znacznie odbiega od wartości rynkowej, działanie takie może zostać poczytane jako obejście prawa podatkowego. W przypadku, kiedy umowa najmu, dzierżawy lub inna umowa o podobnym charakterze została zawarta na okres krótszy niż 6 miesięcy, wartością samochodu jest wartość przyjęta dla celów ubezpieczenia (art. 23 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Jeżeli w umowie nie podano wartości samochodu, można przyjąć wartość samochodu osobowego wynikającą z umowy jego ubezpieczenia. W przypadku jej braku powinna to być wartość przyjęta przez podatnika najbardziej odpowiadająca wartości rynkowej samochodu. Nowy korzystający (tu: Pani), rozliczając koszty podatkowe z tytułu przejętej umowy leasingowej, jest zobowiązany do stosowania limitu, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który ustala się na podstawie wartości samochodu osobowego, będącego przedmiotem umowy (czyli, mimo że przejmuje umowę leasingu w trakcie jej trwania, to limit odnosi się do wartości samochodu z pierwotnego brzmienia umowy leasingu). Dlatego nie można zgodzić się, że w przypadku dokonywania cesji umowy leasingu wartość samochodu osobowego, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to wartość rynkowa samochodu na dzień cesji umowy leasingu. Jak wynika z powyższych wyjaśnień, w przypadku cesji umowy leasingu, wartość samochodu osobowego dla potrzeb stosowania art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinna być ustalona jako wartość rynkowa na dzień zawarcia pierwotnej umowy leasingu. Podsumowanie: zapłacona przez Panią wartość odstępnego poprzedniemu leasingobiorcy oraz płacone raty leasingowe mogą być zaliczone przez Panią do kosztów uzyskania przychodów, ale z uwzględnieniem limitu określonego w art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość samochodu osobowego dla potrzeb stosowania art. 23 ust. 1 pkt 47a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinna Pani ustalić wg wartości rynkowej na dzień zawarcia pierwotnej umowy leasingu.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili