0112-KDIL2-1.4011.335.2025.1.AK

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie, stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

26 marca 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 25 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

31 maja 2006 roku pomiędzy AA, BB, CA i DA a Bankiem została zawarta umowa kredytu mieszkaniowego na zakup spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego na potrzeby własne oraz remont niniejszego mieszkania. Bank przyznał AA, BB, CA i DA kwotę w wysokości (...) CHF na zakup spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz jego wykończenie z przeznaczeniem na potrzeby własne. W lokalu Państwo AA i BB zamieszkują do dziś. Kredyt wypłacono w całości w 2 transzach w kwocie (...) PLN 1 czerwca 2006 roku. Mieszkanie zostało nabyte przez Pana AA oraz BB na podstawie umowy sprzedaży w dniu 1 czerwca 2006 roku, w tym samym dniu co data uruchomienia środków przez Bank. Zaciągnięty kredyt hipoteczny został zabezpieczony hipoteką na tej nieruchomości znajdującej się w K. W związku z tym, że umowa kredytu zawierała klauzule abuzywne, 11 grudnia 2023 r. Państwo AA, BB, CA i DA wystąpili z pozwem przeciwko bankowi o ustalenie nieważności umowy kredytu mieszkaniowego z dnia 31 maja 2006 roku wraz z wnioskiem o zabezpieczenie niniejszego roszczenia poprzez uregulowanie praw i obowiązków Stron postępowania na czas jego trwania tj. wstrzymanie obowiązku dokonywania spłaty kredytu przez powodów w okresie od dnia powództwa do czasu prawomocnego zakończenia postępowania. W dniu 11 grudnia 2023 roku AA, BB, CA i DA wystosowali także wezwanie do zapłaty do banku na kwotę (...) PLN wobec zawarcia i wykonywania nieważnej umowy oraz oświadczenia kredytobiorców w przedmiocie odmowy potwierdzenia klauzul abuzywnych. Kwota ta stanowiła równowartość wpłaconej sumy do banku przez kredytobiorców do dnia 2 października 2023 roku. Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 1 lutego 2024 roku udzielił powodom przedmiotowego zabezpieczenia. W odpowiedzi na pozew z dnia 18 kwietnia 2024 roku pozwany Bank zaproponował stronie powodowej w ramach propozycji ugodowej rozliczenie kredytu udzielonego w walucie CHF, jakby został on udzielony w PLN i oprocentowany stopą WIBOR powiększoną o marże PLN z kapitalizacją ewentualnych niedopłat i nadpłat. Bank przygotował wyliczenie w tym przedmiocie i przesłał do pełnomocnika procesowego powodów w tej sprawie. Wyliczenie to przewiduje przyjęcie przez strony przeliczenia kredytu tak, jakby od początku był kredytem PLN + WIBOR powiększonym o marżę WIBOR oraz wypłatę w wyniku tego działania kwoty powstałej nadpłaty w ok. 70% jej wysokości tj. (...) PLN oraz wypłaty kosztów zastępstwa procesowego, zaznaczając przy tym, że kwotę odpowiadająca wysokości nadpłaty potraktuje jako przychód, a bank wystawi PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-11. Kwota spłacona na rzecz banku wynosi (...) PLN. Rzeczywista nadpłata wynosi (...) PLN. Kredytobiorcy potwierdzają, że wypłata wskazanego świadczenia to de facto wypłata środków pieniężnych, które wcześniej, na mocy umowy finansowania hipotecznego walutowego (umowa kredytu mieszkaniowego udzielonego w CHF) przekazali oni na rzecz banku w ramach spłaty rat kapitałowo-odsetkowych od otrzymanego finansowania.

Państwo AA, BB, CA i DA nie korzystali z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej inwestycji mieszkaniowej niż wymieniona we wniosku. Bank w propozycji ugody nie przywołał przepisów, na podstawie których możliwe jest zawarcie ugody. Powodem propozycji ugody zaproponowanej przez bank jest obecna linia orzecznicza w sądach, które w znacznej większości przyznają rację kredytobiorcom frankowym, uznając całe umowy lub jej zapisy za niedozwolone i unieważniając umowy kredytowe, co jest dla banku bardzo niekorzystne finansowo.

Pytanie

Czy wypłata kwoty z tytułu nadpłaty w ramach zaproponowanej ugody dot. kredytu frankowego na własne potrzeby stanowi przychód, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych? Pana stanowisko w sprawie W Pana ocenie, w interpretacjach podatkowych wydanych na wnioski innych podatników w podobnych sprawach prezentowane jest stanowisko, iż kwoty wynikające z rozliczeń związanych z ugodami, jak i w wyniku procesów sądowych stanowiące m.in. zwrot nadpłaty lub zwrot nienależnie uiszczonych rat kapitałowo-odsetkowych nie są traktowane jako dochód i nie są opodatkowane podatkiem dochodowym. Stwierdzono tak między innymi w interpretacjach 0114-KDIP3-2.4011.852.2024.2.MN oraz 0112-KDIL2-1.4011.535.2024.3.DJ. Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Dochód stanowi nadwyżkę przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Uzyskanie przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych ma miejsce wówczas gdy podatnik wobec otrzymania określonych wartości majątkowych w postaci m.in. środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń bądź określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów uzyskuje określone przysporzenie majątkowe. W analizowanej sprawie po stronie Państwa AA, BB, CA i DA w związku z otrzymaniem od banku wypłaty nadpłaty nie dojdzie do powstania przysporzenia majątkowego. Na mocy ugody będzie mieć miejsce zwrot środków pieniężnych, które wcześniej zostały przekazane na rzecz banku w ramach spłaty udzielonego kredytu hipotecznego. Środki te będą ekwiwalentem wcześniej poniesionych wydatków. Otrzymana kwota na podstawie ugody z bankiem nie spowoduje więc faktycznego przyrostu w majątku, a zatem wypłata tej kwoty jest traktowana jako neutralna podatkowo. Niniejszej kwoty nie można zakwalifikować jako rozumianego w świetle ustawy „innego źródła” zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten odnosi się do art. 20 ust. 1 ww. ustawy; z uwagi na sformułowanie „w szczególności” wprowadza on katalog otwarty tych źródeł opodatkowania. O przychodzie możemy mówić w przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Państwo AA i BB stoją na stanowisku, że wypłacona nadpłata w wysokości (...) PLN nie będzie stanowić dla nich przychodu zdefiniowanego w podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz jest zwrotem niesłusznie nadpłaconych rat, które były płacone z opodatkowanych dochodów. Należy ponadto wskazać, iż proponowana przez bank kwota w ramach wypłaty nadpłaty ((...) PLN) jest niższa, niż rzeczywista nadpłata uiszczona przez Kredytobiorców tj. (...) PLN.

W ocenie Państwa AA i BB podatek w wyżej opisanej sytuacji nie należy się. Zwrot nadpłaty nie stanowi przychodu, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Czynność ta nie spowodowała uzyskania przysporzenia majątkowego ani wzrostu majątku. Kwota jest zwrotem uprzednio dokonanych wpłat, które kredytobiorca nienależnie wpłacił uprzednio w Banku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 9 ust. 1a ww. ustawy: Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29- 30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g, art. 30j-30p oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów ze wszystkich źródeł przychodów. Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z przedstawionych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego. O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 – inne źródła. W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy: Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Przystępując do oceny skutków podatkowych wypłaty przez bank kwoty przysługującego Panu roszczenia, na podstawie zawartej ugody dotyczącej kredytu hipotecznego zaciągniętego przez Pana, wskazuję, że instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy: Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Stosownie natomiast do treści art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061): Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody. Odnosząc się do skutków podatkowych wypłaty ustalonej w ugodzie kwoty wyjaśniam, że zgodnie z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Jednakże jak wyżej wyjaśniłem definicja przychodu podatkowego zawarta w art. 11 ust. 1 wskazuje, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego. Z opisu sprawy wynika, że 31 maja 2006 r. Bank wypłacił Panu oraz pozostałym Kredytobiorcom ramach kredytu mieszkaniowego kwotę (...) zł na zakup spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego oraz jego wykończenie. W związku z tym, że umowa kredytowa zawierała klauzule abuzywne 11 grudnia 2023 r. wystąpił Pan wraz z pozostałymi Kredytobiorcami z pozwem przeciwko Bankowi o ustalenie nieważności ww. umowy kredytowej. W odpowiedzi na pozew z dnia 18 kwietnia 2024 roku pozwany Bank zaproponował stronie powodowej w ramach propozycji ugodowej rozliczenie kredytu udzielonego w walucie CHF, jakby został on udzielony w PLN i oprocentowany stopą WIBOR powiększoną o marże PLN z kapitalizacją ewentualnych niedopłat i nadpłat. Bank przygotował wyliczenie, które przewiduje przyjęcie przez strony przeliczenia kredytu tak, jakby od początku był kredytem PLN + WIBOR powiększonym o marżę WIBOR oraz wypłatę w wyniku tego działania kwoty powstałej nadpłaty w około 70% jej wysokości tj. (...) PLN oraz wypłaty kosztów zastępstwa procesowego, zaznaczając przy tym, że kwotę odpowiadająca wysokości nadpłaty potraktuje jako przychód, a bank wystawi PIT-11. Kwota spłacona na rzecz banku wynosi (...) PLN. Rzeczywista nadpłata wynosi (...) PLN. Ponadto wskazał Pan, że wypłata wskazanego świadczenia to wypłata środków pieniężnych, które wcześniej, na mocy umowy finansowania hipotecznego walutowego Kredytobiorcy przekazali na rzecz banku w ramach spłaty rat kapitałowo-odsetkowych od otrzymanego finansowania. Wypłaconą kwotą (...) PLN objęte zostaną środki pieniężne wpłacone wcześniej do Banku w celu wypełnienia wiążącej Pana z Bankiem umowy kredytowej. Wypłata ww. kwoty stanowiącej element rozliczeń pomiędzy Panem a Bankiem, mający na celu zwrot na Pana rzecz uprzednio wpłaconych przez Pana do Banku kwot, stanowi pozostałe przysługujące Panu od Banku roszczenie powstałe w wyniku dokonanych przez Pana na rzecz Banku wpłat. Zatem, otrzymanie ww. kwoty w ramach przysługującego Panu od Banku roszczenia w związku z zawarciem przez Pana Ugody z Bankiem, nie spowoduje po Pana stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. Wypłata ta będzie dla Pana neutralna podatkowo. Podsumowując, w analizowanej sprawie wypłata przez Bank ww. kwoty nie spowoduje u Pana powstania przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, klasyfikowanego do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Nie będzie więc miał Pan obowiązku zapłaty podatku od wypłaconej przez Bank ww. kwoty.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – niniejsza interpretacja dotyczy tylko Pana. Nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych współkredytobiorców, którzy w celu otrzymania interpretacji powinni złożyć odrębne wnioski o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W odniesieniu do powołanych przez Pana interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą bowiem strony w konkretnych indywidualnych sprawach, więc zawartych w nich stanowisk organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.