W dniu 24 marca 2025 r. podatnik złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej możliwości uwzględnienia zakupu dwóch miejsc parkingowych w hali garażowej w ramach ulgi rehabilitacyjnej w PIT-37. Podatnik, będący osobą niepełnosprawną, argumentował, że zakup ten był niezbędny do dostosowania miejsca parkingowego do jego stanu zdrowia. Organ podatkowy uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe, wskazując, że wydatki na zakup miejsc parkingowych nie mieszczą się w definicji wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań, określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, organ negatywnie rozstrzygnął zapytanie podatnika, odmawiając możliwości odliczenia wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny24 marca 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 24 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Jest Pan osobą niepełnosprawną, posiada Pan stosowne orzeczenie Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności – na dzień zdarzenia stopnia znacznego, obecnie stopnia umiarkowanego. W dniu (...) listopada 2023 r. zakupił Pan mieszkanie od dewelopera w przedsięwzięciu deweloperskim „A". Jako dowód zakupu posiada Pan Umowę Deweloperską oraz otrzymane faktury zakupu. Planowany odbiór nieruchomości przez Pana to (...) 2025 r., natomiast podpisanie Aktu Notarialnego z przeniesieniem własności to (...) 2025 r. Poza mieszkaniem zakupił Pan dwa miejsca parkingowe w hali garażowej. Pomimo, iż jest Pan osobą stanu wolnego, nie będącą w żadnym nieformalnym związku, był Pan zobligowany do zakupu dwóch miejsc postojowych jak każdy inny nabywca. Deweloper przewidział miejsce parkingowe dostosowane dla osoby niepełnosprawnej jedynie na placu przed budynkiem. Niestety długoterminowe korzystanie z miejsca postojowego zewnętrznego przy niekorzystnych warunkach atmosferycznych (tj. mróz, wilgoć) będzie negatywnie wpływać na Pana stan zdrowia i pogłębiać Pana niepełnosprawność. Na tę okoliczność jest Pan w stanie przedstawić stosowne zaświadczenie lekarskie. Zakup dwóch miejsc w hali garażowej będących w swoim bezpośrednim sąsiedztwie zmotywowany był przez Pana koniecznością stworzenia dla siebie jednego dostosowanego miejsca parkingowego o szerokości 360 cm przewidzianego w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j. Dz.U. 2022, poz. 1225). Klasyczne miejsce parkingowe o szerokości około 250 cm jest dla Pana dość wąskie w związku z niepełnym czuciem głębokim kończyny górnej lewej parkowanie w takim miejscu naraża inne pojazdy na szkodę poprzez nieumyślne uderzenie ich przez Pana drzwiami oraz zwiększa ryzyko Pana upadków ze względu na ograniczoną ruchomość i czucie kończyny dolnej lewej co może zagrażać Pana życiu i zdrowiu.
Mając na uwadze układ hali garażowej kupno, a następnie dostosowanie tylko jednego miejsca postojowego jest niemożliwe bez ingerencji w czyjąś własność. W związku z powyższym pozostałby Pan bez możliwości bezpiecznego korzystania z parkingu bez zakupu dwóch miejsc parkingowych w swoim sąsiedztwie. Gdyby nie Pana problemy zdrowotne z pewnością zdecydowałby się Pan na tańsze rozwiązania tj. zakup miejsca należnego (składającego się z dwóch prostopadłych do siebie miejsc) lub miejsc zewnętrznych, których jedno mógłby Pan użyczyć sąsiadom w związku z Pana sytuacją osobistą, która wymaga posiadania tylko jednego miejsca. Pana stan zdrowia wymaga rozwiązania jakie Pan opisał powyżej by nie mieć barier komunikacyjnych i nie być wykluczonym z uwagi na niepełnosprawność co gwarantuje Panu art. 69 Konstytucji RP.
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb, art. 30da-30dh, art. 30e- 30g i art. 30j-30p, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu. Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że: Za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:
1) adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności; 2) przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności; 2a) zakup, naprawę lub najem wyrobów medycznych wymienionych w wykazie wyrobów medycznych określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 38 ust. 4 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (Dz.U. z 2024 r. poz. 930) oraz wyposażenia umożliwiającego ich używanie zgodnie z przewidzianym zastosowaniem, z wyjątkiem pieluchomajtek, pieluch anatomicznych, chłonnych majtek, podkładów i wkładów anatomicznych; 3) zakup, naprawę lub najem indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, oraz wyposażenia umożliwiającego ich używanie zgodnie z przewidzianym zastosowaniem, niewymienionych w wykazie, o którym mowa w pkt 2a, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego; 3a) pieluchomajtki, pieluchy anatomiczne, chłonne majtki, podkłady, wkłady anatomiczne, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł; 4) zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności; 5) odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym; 6) odpłatność za pobyt w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładzie opiekuńczo-leczniczym, zakładzie pielęgnacyjno- opiekuńczym; 6a) odpłatność za pobyt opiekuna osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I grupy inwalidztwa lub dzieci niepełnosprawnych do lat 16, przebywającego z osobą niepełnosprawną na turnusie rehabilitacyjnym, w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego lub zakładzie rehabilitacji leczniczej; 6b) odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne lub leczniczo-rehabilitacyjne; 7) opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł; 8) utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł; 9) opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa; 10) opłacenie tłumacza języka migowego; 11) kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia; 12) leki, o których mowa w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz.U. z 2024 r. poz. 686) - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeżeli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować stale lub czasowo te leki; 13) odpłatny przewóz: a) osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego, b) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a; 14) używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł; 15) odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem: a) na turnusie rehabilitacyjnym, b) w zakładach, o których mowa w pkt 6, c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11, d) opiekuna osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I grupy inwalidztwa lub dzieci niepełnosprawnych do lat 16, przebywającego z osobą niepełnosprawną na turnusie rehabilitacyjnym lub w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, lub zakładzie rehabilitacji leczniczej. Na podstawie art. 26 ust. 7b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie. Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, Wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3. W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek: 1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub 2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo 3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów. Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do: 1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono: a) całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo aa) niezdolność do samodzielnej egzystencji, albo b) znaczny stopień niepełnosprawności; 2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono: a) całkowitą niezdolność do pracy albo b) umiarkowany stopień niepełnosprawności. Natomiast w myśl art. 26 ust. 13a ww. ustawy, Wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Należy również podkreślić, że zgodnie z przywołanymi powyżej przepisami wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej mogą podlegać odliczeniu od dochodu jedynie w roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że jest Pan osobą niepełnosprawną posiadającą orzeczenie o niepełnosprawności. W 2023 r. zakupił Pan od dewelopera mieszkanie oraz dwa miejsca parkingowe w hali garażowej. Zakup dwóch miejsc będących w swoim bezpośrednim sąsiedztwie zmotywowany był koniecznością stworzenia jednego miejsca parkingowego o szerokości 360 cm dostosowanego do Pana stanu zdrowia. Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Rozpatrując, czy poniesione przez Pana wydatki na zakup miejsc postojowych mieszczą się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań lub budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, należy ustalić znaczenie użytych w przepisie pojęć „adaptacja” i „wyposażenie”. Zgodnie z językowym znaczeniem termin „adaptacja” to „przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku” (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast „wyposażenie” to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś”. Adaptacją mieszkania jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania – to przydanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wydatku na nabycie dwóch miejsc parkingowych w hali garażowej nie można zakwalifikować jako wydatku na adaptację bądź też wyposażenie budynku mieszkalnego (lokalu mieszkalnego), określonego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zakup dwóch miejsc będących w swoim bezpośrednim sąsiedztwie, dzięki którym stworzy Pan dla siebie jedno dostosowane miejsce parkingowe o szerokości 360 cm niewątpliwie ułatwi Panu wykonywanie czynności życiowych, jednakże wydatek na ich nabycie nie stanowi ulepszenia i nie poprawia funkcjonalności zakupionego mieszkania. Adaptacja i wyposażenie mieszkania czy budynku mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w tym mieszkaniu czy budynku, biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. W ww. przepisie ustawodawca wyraźnie wskazał, że odliczeniu od dochodu podlegają wyłącznie wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Tym samym, brak jest podstaw do stwierdzenia, że zakup dwóch sąsiednich miejsc w hali garażowej, które w przyszłości zaadaptuje Pan w jedno miejsce dostosowane do Pana stanu zdrowia, choćby nawet korzystnie położonego i o odpowiednich rozmiarach, stanowi wydatek na adaptację lub wyposażenie lokalu mieszkalnego (budynku mieszkalnego) stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, ponieważ nabycie praw do korzystania z miejsc postojowych nie stanowi adaptowania lub też wyposażenia lokalu mieszkalnego (budynku mieszkalnego) stosownie dla potrzeb wynikających z Pana niepełnosprawności. Należy zaznaczyć, że katalog wydatków podlegających odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. W tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca. Wobec powyższego stwierdzić należy, że wydatku poniesionego na zakup dwóch sąsiednich miejsc w hali garażowej, które w przyszłości zaadaptuje Pan w jedno miejsce dostosowane do Pana stanu zdrowia nie można uznać za wydatek, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i tym samym nie może Pan go odliczyć od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej. Z uwagi na powyższe, odpowiedź na pytania nr 2 i nr 3 jest bezzasadna.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili