W dniu 3 marca 2025 r. wpłynął wniosek podatnika z dnia 27 lutego 2025 r. dotyczący obowiązków płatnika w związku z sfinansowaniem przez pracodawcę kosztów wynajmu mieszkania oraz kosztów szkoły międzynarodowej dla dzieci pracowników. Wnioskodawca argumentował, że świadczenia te nie powinny być opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, powołując się na przepisy ustawy o podatku dochodowym oraz orzecznictwo. Organ podatkowy uznał jednak stanowisko podatnika za nieprawidłowe, wskazując, że świadczenia te stanowią przychód pracowników, który podlega opodatkowaniu. W związku z tym, organ negatywnie rozstrzygnął zapytanie podatnika, nakładając na niego obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny3 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 27 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku ze sfinansowaniem pracownikom kosztów wynajmu mieszkania oraz kosztów szkoły międzynarodowej dla dzieci. Uzupełnili go Państwo pismem z 22 kwietnia 2025 r. (wpływ 24 kwietnia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca: Opis zdarzeń przyszłych Prowadzą Państwo na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność gospodarczą w formie spółki z o.o., przede wszystkim w sektorze produkcji (...) oznaczonej kodem PKD (Polska Klasyfikacja Działalności): (...) oraz produkcji (...) oznaczonej kodem PKD: (...). Ze względu na specyfikę branży, w której Państwo działają, w tym przede wszystkim ze względu na: 1) wysoki poziom umiejętności technicznych, 2) branżową wiedzę specjalistyczną, 3) odpowiednie wykształcenie, 4) doświadczenie zawodowe w tej działalności, 5) znajomością szeregu zagadnień technologicznych oraz specjalistycznej wiedzy opartej na najnowszych rozwiązaniach technologicznych. – współpracują Państwo ze specjalistami branżowymi z (...). Ze względu na zapotrzebowanie specjalistów oraz konieczność wykonywania specjalistycznej pracy w polskiej fabryce należącej do Państwa, muszą Państwo korzystać z osób, których wiedza sprawdziła się przy podobnych inwestycjach realizowanych przez właściciela udziałów (spółkę matkę) na całym świecie, nie tylko w zakresie technologii budowy zakładu, montażu specjalistycznej linii produkcyjnej oraz urządzeń do niwelowania wpływu inwestycji na środowisko naturalne, ale również w zakresie organizacji przedsiębiorstwa na obecnym etapie inwestycji, a następnie w czasie procesu produkcji oraz zarządzania nim. W związku z faktem, że Spółka, która jest głównym udziałowcem realizowała już takie inwestycje w innych lokalizacjach na całym świecie, dysponuje ona kadrą zarządzającą ze znajomością odpowiednich technologii. Obecność wykwalifikowanej kadry jest niezbędna w obecnym procesie inwestycyjnym, a także później, kiedy zostanie uruchomiona produkcja. Ze względu na powyższe z (...) zostali oddelegowani pracownicy do wykonywania różnych obowiązków na miejscu inwestycji. Przyjazd niektórych z nich był uwarunkowany sprowadzeniem do Polski
współmałżonków oraz dzieci, gdyż okresy oddelegowania pracownika wynoszą ponad rok, a niejednokrotnie są znacznie dłuższe. Inwestycja realizowana jest na terenie miasta (...), które to zapewniło odpowiednią infrastrukturę i warunki do jej realizacji. Oddelegowani z (...) pracownicy zamieszkują na terenie (...) i pracują od poniedziałku do piątku. Natomiast ich rodziny z racji tego, że dzieci realizują obowiązek szkolny w szkołach międzynarodowych, zamieszkują na terenie miast gdzie istnieje taka możliwość (...). W tych lokalizacjach zamieszkują też oddelegowani pracownicy w dniach wolnych. Zatem pracownik korzysta z dwóch mieszkań w dwóch różnych lokalizacjach. Spółka w celu pozyskania pracowników z (...) poniosła koszty związane z: 1) koszt szkoły międzynarodowej dla dzieci pracownika; 2) najem mieszkania dla pracownika w lokalizacji gdzie możliwe jest korzystanie ze szkoły, jako dodatkowy najem poza miejscem realizacji inwestycji, tj. w (...). Dodać należy, że stałym miejscem zamieszkania dla oddelegowanego z (...) pracownika jest miejsce realizacji inwestycji, czyli miasto (...). Wszyscy oddelegowani pracownicy rozliczają się z tytułu uzyskanego wynagrodzenia w Polsce, jak również w Polsce odprowadzają podatki – aktualnie ich centrum interesów życiowych znajduje się na terenie Polski. Pracownicy zostali oddelegowani do pracy w Polsce przez spółkę (...), która to jest (...) właścicielem udziałów w spółce polskiej. Oddelegowanie pracowników nastąpiło na mocy przepisów (...). Wszystkie świadczenia na rzecz pracowników traktowane są jako przychód z nieodpłatnych świadczeń i tym samym opodatkowane są jako takie na liście płac podatkiem dochodowy m od osób fizycznych.
Wobec tego czy mogą Państwo odstąpić od naliczania podatku dochodowego od osób fizycznych ze świadczeń nieodpłatnych takich jak: 1) koszt szkoły międzynarodowej dla dzieci pracownika; 2) najem mieszkania dla pracownika w lokalizacji gdzie możliwe jest korzystanie ze szkoły, jako dodatkowy najem poza miejscem realizacji inwestycji, tj. w (...)? Państwa stanowisko w sprawie W Państwa ocenie, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 4 oraz art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych biorąc powyższe pod uwagę świadczenia niepieniężne takie jak: 1) koszt szkoły międzynarodowej dla dzieci pracownika; 2) najem mieszkania dla pracownika w lokalizacji gdzie możliwe jest korzystanie ze szkoły, jako dodatkowy najem poza miejscem realizacji inwestycji, tj. w (...) – są niewątpliwie realizowane za zgodą pracownika, ale w interesie pracodawcy oraz nie przyniosą pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść.
Istnieje bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy realizowaną inwestycją, która to będzie w przyszłości źródłem Państwa przychodów a sprowadzeniem do Polski wykwalifikowanej kadry z (...). W celu realizacji owej inwestycji zmuszeni są Państwo korzystać ze specjalistów, którzy dysponują wiedzą i doświadczeniem przy realizacji takich inwestycji. Bez oddelegowanych pracowników nie byliby Państwo w stanie realizować inwestycji, a następnie uruchomić produkcji. Warunkiem sprowadzenia pracowników było pokrycie kosztów zakwaterowania i szkoły dla dzieci. Bez spełnienia tego wymogu nie udałoby się sprowadzić pracowników do pracy przy realizacji zadania. Zgodnie z Wyrokiem NSA z 9 stycznia 2024 r., sygn. II FSK 434/21: zapewnienie przez pracodawcę delegującego pracowników do innych państw Unii Europejskiej ich zakwaterowania i pokrycie kosztów podróży, które wynikają wyłącznie z potrzeb pracodawcy i są realizowane w celu należytego świadczenia pracy przez pracowników oddelegowanych, nie stanowi dla tych pracowników przychodu ze stosunku pracy w formie nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. NSA dodatkowo podkreślił, że skoro regulacje unijne wskazują, że nie można wliczać do wynagrodzenia takich kosztów; to również na gruncie polskiego prawa podatkowego nie można obciążyć nimi pracownika. Wobec powyższego zakwaterowanie oraz transport, jeśli są związane z terminowym oddelegowaniem pracownika do pracy za granicą, powinny każdorazowo obciążać pracodawcę, a nie pracownika. Powyższa linia orzecznictwa została potwierdzona także w wyrokach z 1 sierpnia 2023 r. (II FSK 270/21, II FSK 1246/21) oraz wyrokach z 9 stycznia 2024 r. (II FSK 434/2, II FSK 1332 /21), wyroku NSA z 6 lutego 2024 r., sygn. akt II FSK 609/21. Dlatego też, Państwa zdaniem, mogą Państwo odstąpić od naliczania podatku dochodowego od osób fizycznych.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku. W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:
Źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy: Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Na podmiocie dokonującym świadczeń z ww. tytułu (pracodawcy) ciążą natomiast obowiązki płatnika, wynikające z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy. Użyty w art. 12 ust. 1 ww. ustawy zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakiekolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy. Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków). Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (t. j. Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria decydują o zakwalifikowaniu nieodpłatnego świadczenia jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które: - zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), - zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, - korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych) tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku. Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzić do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy PIT jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym. Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione. Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania. Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy wyjaśnić, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku, warunki wskazane w wyroku Trybunału Konstytucyjnego – zarówno w odniesieniu do świadczenia w postaci pokrycia kosztów szkoły międzynarodowej dla dzieci pracownika, jak i dodatkowego najmu mieszkania dla pracownika w lokalizacji, gdzie możliwe jest korzystanie ze szkoły – będą spełnione. Pierwszy warunek zostanie spełniony, bowiem skorzystanie z oferowanych przez pracodawcę świadczeń zależeć będzie od woli pracownika. Jak wskazali Państwo we wniosku – warunkiem sprowadzenia pracowników było pokrycie kosztów zakwaterowania i szkoły dla dzieci. Bez spełnienia tych wymogów nie udałoby się sprowadzić pracowników do pracy przy realizacji zadania. Tym samym pracownicy nie tyle wyrazili zgodę na przyjęcie ww. świadczeń, ale wręcz ich otrzymanie stanowiło jeden z warunków niezbędnych do podjęcia przez nich współpracy. W dalszej kolejności – odnosząc się do drugiego warunku Trybunału Konstytucyjnego – należy stwierdzić, że świadczenie to będzie spełniane w interesie samych pracowników. Żaden z powszechnie obowiązujących przepisów prawa nie nakłada na pracodawcę obowiązku zapewnienia tego rodzaju świadczeń pracownikom. Fakt, że pracodawca dobrowolnie decyduje się sfinansować pracownikom koszty tego rodzaju, jest zatem zawsze korzyścią majątkową pracownika i leży w jego interesie. Gdyby bowiem nie świadczenia otrzymywane od pracodawcy – pracownik musiałby ponieść przedmiotowe wydatki z własnych środków. Nie można uznać, że gdyby nie świadczenie od pracodawcy, to pracownik nie poniósłby takich wydatków z własnych środków. Skoro pracownik decyduje się na skorzystanie z oferowanych świadczeń, należy uznać, że z jego punktu widzenia są one celowe i przydatne, tj. leżą w jego interesie. Tym samym przyjmując oferowane świadczenia pracownik uzyskuje dochód w postaci zaoszczędzenia wydatków, które poniósłby, gdyby nie otrzymał nieodpłatnych świadczeń od pracodawcy. W niniejszej sprawie także trzeci warunek sformułowany w wyroku TK o sygn. akt K 7/13 – wymierność i indywidualizacja korzyści – należy uznać za spełniony. Jak wykazano powyżej pracownicy, na rzecz których dokonywane są opisane we wniosku świadczenia odnosi korzyść, poprzez trwałe uniknięcie wydatku na opłaty za szkołę międzynarodową dla swoich dzieci oraz najem mieszkania w lokalizacji gdzie możliwe jest korzystanie ze szkoły. Korzyść ta jest odnoszona kosztem innego podmiotu – Państwa, którzy ponoszą ekonomiczny ciężar korzyści pracowników. Niewątpliwie również korzyść ta ma konkretny wymiar finansowy, przypisany indywidualnie do danego pracownika, a świadczenie ma nieodpłatny charakter. Nawiązując do argumentacji zawartej w poddawanym analizie wyroku Trybunału – odwołując się do poglądów doktryny – należy uznać za dochód pracownika takie świadczenie, które skutkuje przysporzeniem poza relacją pracowniczą, czyli takiej korzyści, która jest „wynoszona na zewnątrz szeroko rozumianego stosunku pracy”. Przepisy prawa, w tym przepisy bhp, nie obligują pracodawcy do zapewnienia pracownikowi miejsca zamieszkania, w którym będzie on wraz z rodziną zaspokajał potrzeby bytowe oraz opłacenia kosztów nauki jego dzieci. Jest to sfera prywatna pracownika, realizowana poza godzinami pracy i poza dyspozycją pracodawcy. W niniejszej sprawie sfinansowanie pracownikom opłat za szkołę międzynarodową dla dzieci oraz najmu mieszkania w lokalizacji gdzie możliwe jest korzystanie ze szkoły, nie jest związane z samym procesem pracy, jak ma to miejsce np. w przypadku przygotowania stanowiska pracy wraz z urządzeniami, narzędziami i materiałami. Opłacona szkoła dla dzieci czy udostępnione mieszkanie w okolicznościach przedstawionych we wniosku nie są „narzędziem” pracy, którego koszty obciążałyby pracodawcę, ale służą realizacji pozapracowniczych potrzeb życiowych (socjalnych) pracowników. W konsekwencji, o ile pracodawca jest organizatorem pracy i ma zapewnić warunki techniczno-organizacyjne wykonywania pracy, to obowiązek ten nie rozciąga się na zapewnienie pracownikowi mieszkania i szkoły dla dzieci. Ponadto to obowiązkiem każdego rodzica jest zapewnienie dziecku możliwie najlepszej opieki i rozwoju. Jego źródłem jest art. 96 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2809 ze zm.), który stanowi, że rodzice wychowują dziecko pozostające pod ich władzą rodzicielską i kierują nim. Obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotowywać je należycie do pracy dla dobra społeczeństwa odpowiednio do jego uzdolnień. Edukacja dzieci jest jednym z podstawowych warunków prawidłowego rozwoju człowieka. Dlatego też wobec szerokiej oferty na rynku edukacyjnym rodzic przy dokonywaniu wyboru właściwej szkoły dla dziecka kieruje się wieloma przesłankami. Konsekwencją wyboru szkoły płatnej jest ciążący na rodzicach obowiązek uiszczania wszelkich wynikających z tego faktu opłat. Zatem przejęcie tego zobowiązania przez inny podmiot powoduje, że po stronie rodzica powstaje przychód w rozumieniu ustawy w związku z otrzymaniem nieodpłatnego świadczenia. W niniejszej sprawie, pokrycie kosztów szkoły międzynarodowej dla dzieci pracownika oraz najmu mieszkania w lokalizacji gdzie możliwe jest korzystanie ze szkoły, powoduje realizację potrzeb mieszkaniowych i interesów życiowych pracowników i ich rodzin, a nie Państwa jako pracodawcy. Ponadto w wynajętym mieszkaniu przebywać będą głównie rodziny pracowników, a oni sami jedynie w dniach wolnych od pracy. Jak wskazali Państwo we wniosku, ma to być najem dodatkowego mieszkania, gdyż stałym miejscem zamieszkania dla pracownika jest miejsce realizacji inwestycji, czyli miasto (...). Zatem świadczenia te są „wynoszone na zewnątrz szeroko rozumianego stosunku pracy”, i nie są związane z tym stosunkiem. Powtórzyć należy, że gdyby nie pokrywali Państwo pracownikom kosztów szkoły dla dzieci i najmu za mieszkanie w lokalizacji gdzie możliwe jest korzystanie ze szkoły, pracownicy musieliby zapewnić je sobie sami. Zatem sfinansowanie przez Państwa kosztów szkoły dla dzieci pracownika oraz wynajmu mieszkania w lokalizacji gdzie możliwe jest korzystanie ze szkoły, do czego zobowiązali się Państwa w niniejszej sprawie, powoduje, że po stronie pracownika powstaje przychód z tytułu otrzymania nieodpłatnych świadczeń. W tym przypadku spełnione zostały wszystkie warunki określone w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., dla uznania otrzymanych świadczeń za świadczenia nieodpłatne. Pracownik wyraził na ich przyjęcie zgodę, zostały spełnione w jego interesie, zaoszczędził bowiem na wydatku, który sam musiałby ponieść, świadczenia mają określoną wartość pieniężną i indywidualny charakter. Mając na uwadze powyższe, w związku z pokryciem przez Państwa kosztów szkoły międzynarodowej dla dzieci pracownika oraz kosztów najmu dodatkowego mieszkania w lokalizacji gdzie możliwe jest korzystanie ze szkoły, po stronie pracownika powstanie przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Na Państwu natomiast – jako płatniku – ciąży obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu. Odnosząc się do powołanych we wniosku orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego informuję, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili