0112-KDIL2-1.4011.163.2025.3.KF

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowna Pani, stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 lutego 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 16 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych zawarcia porozumienia kompensacyjnego z Bankiem. Uzupełniła go Pani pismem z 21 marca 2025 r. (wpływ 4 kwietnia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Wygrała Pani sprawę frankową z Bankiem i Sąd w I instancji wydał wyrok (...) listopada 2023 r. Sąd ustalił nieistnienie stosunku prawnego wynikającego z zawartej umowy kredytu i zasądził na Pani rzecz od Banku prawie całą dochodzoną pozwem kwotę należności głównej, tj. łącznie Sąd zasądził kwotę (...) zł oraz (...) CHF wraz z odsetkami za opóźnienie. Odpis wyroku dostała Pani w sierpniu 2024 r. (...) września 2024 r. Bank (...) przesłał do Pani pismo, zezwolenie na wykreślenie hipoteki wpisanej na rzecz Banku (...) z księgi wieczystej KW nr (...). Dodatkowo w związku z wyrokiem w Pani sprawie przeciwko Bankowi (...), reprezentująca Panią kancelaria prowadziła rozmowy z Bankiem w przedmiocie rozliczenia kapitału, poinformowała Pani Bank, że zarówno może Pani zawrzeć porozumienie kompensacyjne, jak i wystosować do Banku jednostronne oświadczenie o potrąceniu. Ostatecznie ustalono, że podpisze Pani porozumienie kompensacyjne. (...) grudnia 2024 r. reprezentująca Panią kancelaria przekazała na Pani rachunek bankowy kwotę: (...) zł, a (...) grudnia 2024 r. – (...) CHF. Łącznie kancelarii przypada więc suma (...) zł brutto wynagrodzenia prowizyjnego wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Kwotę z faktury kancelaria potraciła z przelewu, który zrealizował Bank (Bank przelał łącznie (...) zł oraz (...) CHF). Wskazane wyżej dalsze kroki w sprawie wynikają z tego, że Bank wypłacił Pani łącznie kwotę (...) zł (kapitał kredytu). Do dzisiaj, zgodnie z zaświadczeniem wydanym przez Bank, uiściła Pani na rzecz Banku sumę (...) zł oraz (...) CHF (łącznie w zł: (...) zł). Z kolei w wykonaniu wyroku, Bank z kwoty tej „zwrócił” Pani łącznie (...) zł oraz (...) CHF (mowa o należnościach głównych, a więc bez odsetek i kosztów procesu). Oznacza to, że Bank „posiada” u siebie nadal kwotę (...) zł. Z porównania podanych sum wynika, że aby zapłacić Bankowi jedynie kapitał wypłaconego kredytu musi Pani uiścić na rzecz Banku kwotę (...) zł. Na koniec wyjaśniła Pani jeszcze, że Bank w przelewie (...) zł oraz (...) CHF dokonał zwrotu następujących kwot: - (...) zł oraz (...) CHF – zasądzona przez Sąd należność główna, - (...) zł oraz (...) CHF – zasądzone przez Sąd odsetki ustawowe za opóźnienie, - (...) zł – zasądzone przez Sąd koszty zastępstwa procesowego,

- (...) zł – zasądzone przez Sąd koszty sądowe (w tym opłata od pozwu i opłata skarbowa od pełnomocnictwa). Wynagrodzenie kancelarii: (...)% brutto. Na kwotę należną kancelarii wynoszącą łącznie (...) zł brutto składają się: success fee od korzyści w postaci zmniejszenia salda zadłużenia kredytu. Ta część wynagrodzenia stanowi wskazany wyżej procent od zmniejszenia salda zadłużenia z tytułu kredytu w walucie CHF (na aktualny moment po uprawomocnieniu się wyroku), tj. spadku salda zadłużenia z kwoty (...) CHF przeliczonej na zł wg kursu sprzedaży obowiązującego w NBP w dniu uprawomocnienia się wyroku ((...) grudnia 2024 r.), a więc z (...) zł do kwoty 0 zł. Ta korzyść wynosi (...) zł, czyli success fee od tej korzyści wynosi (...) zł brutto. Success fee od kwoty nadwyżki kapitału kredytu, którą zwraca Bank. W Pani przypadku do dnia dzisiejszego suma wszystkich wpłat na rzecz Banku przekroczyła już kwotę kapitału wypłaconego Pani kredytu (o kwotę (...) zł). Oprócz kwoty zmniejszenia salda zadłużenia (pkt 1), wyłącznie od tej nadwyżki kancelaria naliczyła więc success fee. Oznacza to, że success fee nie jest liczone od kwot, które i tak musiałaby Pani zwrócić Bankowi, a jedynie od rzeczywistej korzyści. Ta korzyść wynosi (...) zł, czyli success fee od tej korzyści wynosi (...) zł brutto. Success fee od kwoty zasądzonych przez Sąd odsetek ustawowych za opóźnienie. Kwota odsetek stanowi bowiem dodatkową korzyść. Sąd zasądził od Banku odsetki ustawowe za opóźnienie w łącznej kwocie (...) zł. Ta korzyść wynosi (...) zł, czyli success fee od tej korzyści wynosi (...) zł brutto. Dodatkowo, zgodnie z umową, kancelarii przypadają zasądzone przez Sąd koszty zastępstwa procesowego, które obowiązany jest zapłacić Bank (pokrywane w całości z przelewu uzyskanego z Banku) – tj. (...) zł brutto. (...) stycznia 2025 r. udało się wreszcie podpisać umowę cywilno-prawną (porozumienie kompensacyjne), w którym zobowiązała się Pani do zwrotu otrzymanego kapitału kredytu. Bank wykonał wyrok, a Pani zobowiązała się do zwrotu kapitału w kwocie (...) zł. Zwrot do Banku zrobiła Pani (...) stycznia 2025 r. W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku doprecyzowała Pani opis sprawy wskazując, że Sąd I instancji wydał wyrok (...) listopada 2023 r. i doręczył Pani ten wyrok z uzasadnieniem (...) sierpnia 2024 r. Porozumienie kompensacyjne nastąpiło po uprawomocnieniu wyroku sądu o unieważnieniu kredytu frankowego. Pytania Czy powinna Pani zapłacić podatek dochodowy od tej transakcji z Bankiem? Jeżeli tak, to w jakim formularzu i w jakiej pozycji należy to wykazać? Od jakiej kwoty należy naliczyć podatek i w jakiej wysokości? Pani stanowisko w sprawie W Pani ocenie, nie powinna Pani płacić podatku. Nie była to ugoda z Bankiem tylko umowa cywilno-prawna zawarta po wygranej sprawie w sądzie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy: Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku

podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z przedstawionych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 – inne źródła. W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy: Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Przystępując do oceny skutków podatkowych zawartego przez Panią z Bankiem porozumienia kompensacyjnego, w pierwszej kolejności wskazać należy na art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.), z którego wynika, że: Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Podkreślić należy, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe. Z kolei na podstawie art. 58 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.): Czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Natomiast stosownie do treści art. 58 § 2 tej ustawy: Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Z powodu abuzywności klauzul walutowych znajdujących się w umowach o kredyt hipoteczny, sądy orzekają o nieważności jednostkowych umów o kredyt hipoteczny zawartych przez banki. Stwierdzenie nieważności powoduje usunięcie z obrotu prawnego wadliwej czynności prawnej polegającej na zawarciu umowy kredytu hipotecznego. Nieważność umowy kredytu oznacza, że zobowiązania stron umów, banku i klienta, nigdy nie powstały, a strony zobowiązane są zwrócić to, co świadczyły w związku z nieważną umową jako świadczenia nienależne. Kredytodawca winien zatem zwrócić wszystkie świadczenia pobrane od kredytobiorcy, a kredytobiorca winien zwrócić kwotę faktycznie otrzymanego kredytu. W przypadku stwierdzenia nieważności umowy przez sąd skutki prawne na gruncie cywilnym występują ex tunc (wstecz), a więc od momentu zawarcia umowy dotkniętej wadliwością (przesłanką nieważności), co oznacza, że umowa kredytu jako nieważna już od chwili jej zawarcia nie wywołuje skutków prawnych. Mamy do czynienia z sytuacją jakby w ogóle nie doszło do jej zawarcia. Z kolei instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym: Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Na podstawie art. 481 § 2 Kodeksu cywilnego: Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.. Jednocześnie stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 95b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty należności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym, wolnych od podatku dochodowego lub od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku Wprowadzając ww. przepis ustawodawca uregulował jednoznacznie m.in. kwestię opodatkowania odsetek z tytułu nieterminowej wypłaty należności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Przechodząc natomiast do kwestii zwrotu kosztów procesu, wskazuję, że stosownie do art. 98 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1568 ze zm.): Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu prowadzącego postępowanie. Z kolei w myśl art. 98 § 3 tej ustawy: Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Zgodnie z art. 98 § 4 Kodeksu postępowania cywilnego: Wysokość kosztów sądowych, zasady zwrotu utraconego zarobku lub dochodu oraz kosztów stawiennictwa strony w sądzie, a także wynagrodzenie adwokata, radcy prawnego i rzecznika patentowego regulują odrębne przepisy. Jak wynika z powyższych przepisów, koszty procesu mają charakter zwrotu wydatków poniesionych przez stronę. W opisanej przez Panią sytuacji w związku z zawartym porozumieniem kompensacyjnym otrzymała Pani od Banku przelew w ramach którego Bank dokonał zwrotu na Pani rzecz następujących kwot: - (...) zł oraz (...) CHF – zasądzona przez Sąd należność główna, - (...) zł oraz (...) CHF – zasądzone przez Sąd odsetki ustawowe za opóźnienie, - (...) zł – zasądzone przez Sąd koszty zastępstwa procesowego, - (...) zł – zasądzone przez Sąd koszty sądowe (w tym opłata od pozwu i opłata skarbowa od pełnomocnictwa). Pani natomiast zobowiązała się do zwrotu otrzymanego kapitału kredytu, co uczyniła Pani (...) stycznia 2025 r. W przypadku zwrotu świadczenia (należności głównej) na podstawie nieważnej umowy kredytowej klient otrzymuje z powrotem swój kapitał – zwrot zapłaconych Bankowi kwot. Nie ma zatem podstaw, aby zwrócone kwoty uznać za dochód podlegający opodatkowaniu. Dla celów podatkowych zwrot taki jest obojętny podatkowo. Zatem, nie ma Pani obowiązku rozliczenia tych środków dla celów podatkowych. Kwota zwrotu z tego tytułu nie powoduje faktycznego przyrostu w Pani majątku, a jedynie „wyrównanie” wcześniejszego zmniejszenia w Pani majątku. Wobec tego, można uznać, że zwrot ten nie spełnia celu przychodu jakim jest zwiększenie majątku podatnika – ani poprzez zwiększenie aktywów ani poprzez zmniejszenie jego pasywów, a więc po Pani stronie jako kredytobiorcy nie powstał przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem kwota zwrotu otrzymana na podstawie porozumienia nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, to wypłacone odsetki ustawowe za opóźnienie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odnosząc się natomiast do otrzymanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów sądowych (w tym opłaty od pozwu i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa) wyjaśniam, że mają one charakter zwrotu wydatków poniesionych przez stronę. W takim razie, zwrócone na Pani rzecz koszty nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ w związku z dokonanym zwrotem ww. kosztów postępowania sądowego nie nastąpiło realne przysporzenie majątkowe. Wynika to z tego, że koszty te w pierwszej kolejności zostały sfinansowane z Pani własnych środków, a następnie na podstawie porozumienia zostały Pani zwrócone. W takim wypadku kwota ta stanowi jedynie zwrot poniesionych wcześniej nakładów – nie jest więc przychodem podlegającym opodatkowaniu. Dla celów podatkowych otrzymana kwota tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego jest obojętna podatkowo. Wobec powyższego, nie ma Pani obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od otrzymanych kwot na podstawie zawartego porozumienia kompensacyjnego z Bankiem, ani wykazania ww. kwot w zeznaniu podatkowym.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Ponadto wyjaśniam, że: · Wezwaniem z 20 marca 2025 r. znak 0112-KDIL2-1.4011.163.2025.1.KF poprosiłem Panią o uzupełnienie wniosku, pod rygorem pozostawienia go bez rozpatrzenia Wezwanie doręczono Pani 20 marca 2025 r. · Wyznaczony termin do uzupełnienia wniosku upłynął 27 marca 2025 r. i w tym czasie nie wpłynęło do mnie uzupełnienie braków formalnych wniosku. · Postanowieniem z 4 kwietnia 2025 r. znak 0112-KDIL2-1.4011.163.2025.1.KF pozostawiłem Pani wniosek bez rozpatrzenia. Postanowienie zostało Pani doręczone 4 kwietnia 2025 r. · 6 kwietnia 2025 r. (czyli po terminie wyznaczonym do uzupełnienia wniosku oraz po wydaniu ww. postanowienia) wpłynęło Pani pismo przekazujące uzupełnienie wniosku oraz informujące o przesłaniu dokumentów 21 marca 2025 r. do Urzędu Skarbowego. 4 kwietnia 2025 r. otrzymałem również od (...) Pani uzupełnienie wniosku, które złożyła Pani do (...) 21 marca 2025 r. Uzupełnienie wpłynęło zatem do organu niewłaściwego. Okres opóźnienia w przekazaniu uzupełnienia został spowodowany z przyczyn niezależnych ode mnie, a brak wiedzy o wniesionym w terminie uzupełnieniu do Urzędu Skarbowego (...), które następnie zostało przekazane do (...), uniemożliwiał mi wcześniejsze procedowanie Pani wniosku z jego uwzględnieniem. W świetle jednak powyższego, po przeanalizowaniu wszystkich okoliczności w sprawie stwierdzam, że postanowienie z 4 kwietnia 2025 r. znak 0112-KDIL2-1.4011.163.2025.2.KF o pozostawieniu Pani wniosku bez rozpatrzenia było bezzasadne. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.