0115-KDST2-1.4011.109.2025.2.KB

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

łowe Szanowny Panie, stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z 18 marca i 22 kwietnia 2025 r. (daty wpływu). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

W dniu (...) 2008 r., zawarł Pan z Bankiem X. z siedzibą w (...) umowę o kredyt hipoteczny „(...)” w CHF nr (...) z dnia (...) 2008 r. (dalej: „Umowa”), na mocy której Bank udzielił Panu kredytu w kwocie 57.172,77 CHF. Spłacał Pan kredyt w walucie CHF w miesięcznych ratach. W dniu 17 maja 2013 r. strony zawarły aneks do umowy. Całkowita spłata nastąpiła w dniu 9 października 2020 r. Łącznie zapłacił Pan kwotę w wysokości 262.247,24 zł. W 2022 r. złożył Pan pozew do sądu okręgowego w (...) przeciwko Bankowi o zasądzenie kwoty 262.247,24 zł (dwieście sześćdziesiąt dwa tysiące dwieście czterdzieści siedem złotych 24/100) tytułem zwrotu świadczenia nienależnego w postaci spłaty kredytu (suma rat kapitałowo-odsetkowych), wraz z odsetkami za opóźnienie w wysokości ustawowej liczonymi od dnia 10 października 2020 r. do dnia zapłaty oraz ustalenie, że umowa o kredyt hipoteczny „(...)” w CHF nr (...) z dnia (...) 2008 r. zawarta pomiędzy A.A a X z siedzibą w (...) jest nieważna. Następnie w 2024 r. Strony podjęły rozmowy ugodowe w przedmiotowej sprawie. Bank zaproponował, że zwróci Panu kwotę ok 120.000 zł. Finalnie strony doszły do porozumienia, że bank zwróci kwotę 140.000 zł wraz z kosztami postępowania sądowego. W związku z ustaleniem głównych warunków bank przedstawił projekt ugody o następującej treści: UGODA SĄDOWA Zawarta w dniu [•] roku, pomiędzy: 1. A.A, adres zamieszkania ul. A1, Y, POLSKA. Adres do korespondencji: ul. (...), PESEL: (...) zwanym dalej „Kredytobiorcą”, działającym osobiście a X. z siedzibą w (...) przy ul. (...), zarejestrowaną w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, dla którego dokumentację prowadzi Sąd Rejonowy dla (...), XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego pod nr KRS (Krajowy Rejestr Sądowy) (...); NIP: (...) REGON: (...); kapitał zakładowy (kapitał wpłacony) (...) PLN, zwaną dalej „Bankiem”, w imieniu której działa: [•] łącznie zwanymi dalej „Stronami”. Zważywszy na to, iż: 1) Bank i Kredytobiorcę łączyła Umowa kredytu mieszkaniowego (...) z dnia (...) 2008 r. zwana dalej „Umową”. Kredyt mieszkaniowy rozumiany jest jako kredyt udzielony w całości lub w części na finansowanie własnego celu mieszkaniowego Kredytobiorcy; 2) pomiędzy Stronami powstał spór dotyczący skuteczności poszczególnych postanowień umownych i całej Umowy (oraz jej ważności), który zawisł w sprawie za sygn. (...) o ustalenie i zapłatę toczącej się przed Sądem Okręgowym w (...), z powództwa Kredytobiorcy przeciwko Bankowi, zwany dalej „Sporem”; 3) w dniu 9 października 2020 r. Kredytobiorca dokonał przedterminowej spłaty kredytu, na skutek czego w księgach Banku na dzień zawarcia niniejszej Ugody nie figuruje żadne zobowiązanie z tytułu Umowy; 4) zamiarem Banku i Kredytobiorcy jest polubowne zakończenie Sporu i uchylenie stanu niepewności co do roszczeń wynikających ze spłaconej w dniu 9 października 2020 r. Umowy, poprzez przyjęte w Ugodzie rozwiązania, w tym rozliczenia zakończonej Umowy w ten sposób, jakby Strony dokonały zmiany Umowy w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej; 5) Kredytobiorca mając pełną świadomość i rozumiejąc skutki dokonywanej czynności prawnej (w tym w szczególności finansowe), dobrowolnie godzi się odstąpić od dochodzenia od Banku roszczeń objętych Sporem oraz innych wywodzonych z zarzutu nieważności Umowy lub niedozwolonego charakteru postanowień Umowy w brzmieniu sprzed zmiany Umowy dokonanej niniejszą Ugodą, w zamian za zmianę postanowień Umowy w zakresie zobowiązań Kredytobiorcy (i odpowiadających im praw Banku) w sposób opisany w § 1 ust. 4 i nast. Ugody;

6) zgodnym zamiarem Stron jest również zaniechanie dochodzenia w przyszłości roszczeń w zakresie związanym z postanowieniami dotyczącymi zawarcia i wykonywania Umowy w walucie obcej w okresie poprzedzającym zawarcie niniejszej Ugody. Strony zawierają Ugodę o następującej treści: § 1. 1. Strony potwierdzają, iż miały wolę zawarcia Umowy w dacie jej zawarcia. 2. Strony potwierdzają, iż Bank wypłacił Kredytobiorcy kwotę kredytu przeznaczoną na realizację celu kredytu określonego w Umowie, a Kredytobiorca oświadcza, że wykorzystał kwotę kredytu na realizację tego celu. 3. W księgach rachunkowych Banku na dzień 9 października 2020 r. wysokość zadłużenia Kredytobiorcy z tytułu Umowy wynosiła <> CHF: – kapitał (pozostała do spłaty kwota kredytu): <> CHF, – odsetki skapitalizowane: <> CHF, – odsetki zapadłe niespłacone: <> CHF, – odsetki od zadłużenia przeterminowanego: <> CHF, – odsetki zawieszone: <> CHF, – odsetki bieżące: <> CHF, co oznacza, że po przeliczeniu na walutę polską po średnim kursie Narodowego Banku Polskiego z dnia 9 października 2020 r. wynoszącym ......... PLN/CHF, zadłużenie Kredytobiorcy na dzień 9 października 2020 r. wynosiło <> złotych: – kapitał (pozostała do spłaty kwota kredytu): <> złotych, – odsetki skapitalizowane: <> złotych, – odsetki zapadłe niespłacone: <> złotych, – odsetki od zadłużenia przeterminowanego: <> złotych, – odsetki zawieszone: <> złotych, – odsetki bieżące: << KWOTA >> złotych, a zadłużenie Kredytobiorcy z tytułu niezapłaconych kosztów i opłat związanych z Umową wynosiło <> złotych. 4. Przedmiotem Ugody jest zakończenie Sporu oraz uchylenie niepewności co do roszczeń wynikających z Umowy, między innymi poprzez zmianę zasad rozliczenia Umowy w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej wynikającej z Umowy. Strony dokonują rozliczenia w oparciu o założenie zmiany waluty zadłużenia, określonej w Umowie, na walutę polską na zasadach określonych w § 1 ust. 5 i nast. 5. Za podstawę ustalenia wysokości zadłużenia na dzień 9 października 2020 r. Strony przyjęły, iż kredyt udzielony na podstawie Umowy zostanie rozliczony tak, jakby od daty zawarcia Umowy, tj. od dnia (...) 2008 r. stanowił kredyt złotowy udzielony na warunkach, o których mowa w § 1 ust. 6, z zachowaniem: (1) pozostałych parametrów kredytu wynikających z Umowy, tj. okresu kredytowania – 30 lat licząc od daty zawarcia Umowy oraz formy spłaty kredytu w ratach annuitetowych, z uwzględnieniem § 1 ust. 7, (2) poniesionych opłat, prowizji i składek ubezpieczeniowych. 6. Warunki udzielenia kredytu złotowego, o których mowa w § 1 ust. 5, zostały określone w sposób następujący: 1) kwota kredytu (kapitał) stanowiła sumę kwot wypłaconych tytułem kredytu i wynosiła <> PLN; jeśli jakakolwiek część wypłaty nastąpiła w CHF, Bank przeliczył ją na walutę polską po średnim kursie Narodowego Banku Polskiego z dnia wypłaty, 2) oprocentowanie kredytu według zmiennej stopy procentowej zostało ustalone jako suma wskaźnika referencyjnego WIBOR 3M i marży w wysokości <> %; w dniu wypłaty kredytu lub pierwszej transzy kredytu oprocentowanie wynosiło <> %, zaś wartość wskaźnika referencyjnego WIBOR 3M z dnia wypłaty kredytu lub pierwszej transzy kredytu wynosiła <> %; pierwszy okres obowiązywania wskaźnika referencyjnego WIBOR 3M obowiązywał od dnia wypłaty kredytu lub pierwszej transzy i mógł być krótszy niż kolejne okresy trzymiesięczne wyznaczane w dniu wymagalności raty kredytu i odsetek; kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania wskaźnika referencyjnego kończyły się w dniu poprzedzającym dzień, który datą odpowiada dniowi, w którym rozpoczął się poprzedni trzymiesięczny okres obowiązywania wskaźnika referencyjnego, z uwzględnieniem zasad liczenia terminów oznaczonych w miesiącach, przewidzianych w przepisach Kodeksu cywilnego, 3) wysokość marży, o której mowa w pkt 2), odpowiada wysokości marży kredytów mieszkaniowych ponad średnią wartość WIBOR dla miesiąca, w którym została zawarta Umowa; informacja o jej wysokości dla poszczególnych miesięcy dostępna jest w tabeli „Marża kredytów mieszkaniowych” w arkuszu „Marża ponad śr. WIBOR-od 2005 r.” w kolumnie „Marża ponad średnią wartość WIBOR® 3M”, opublikowanej przez Komisję Nadzoru Finansowego na stronie internetowej www.knf.gov.pl pod tytułem „Dane statystyczne opisujące marżę ponad WIBOR® dla potrzeb ugód dotyczących walutowych kredytów mieszkaniowych” (dostęp do strony internetowej aktywny na dzień zawarcia Ugody), 4) informacja o wysokości dziennej wartości wskaźnika referencyjnego WIBOR 3M, o którym mowa w pkt 2), dostępna jest w tabeli „Marża kredytów mieszkaniowych” w arkuszu „Fixing WIBOR (2000-2020)” w kolumnie „Wartość Fixingu WIBOR® 3M” w pliku „Dane statystyczne”, o którym mowa w pkt 3); informacja o wysokości dziennej wartości wskaźnika referencyjnego WIBOR 3M od roku 2021 dostępna jest w tabeli „Dane opóźnione” opublikowanej przez GPW Benchmark S.A. na stronie internetowej: https://gpwbenchmark.pl/dane-opoznione. 7. Rozliczenie kredytu udzielonego na podstawie Umowy na poczet kredytu w złotych, o którym mowa w § 1 ust. 5, a którego warunki udzielenia zostały określone w § 1 ust. 6, nastąpiło w ten sposób, że wartość spłat dokonanych na podstawie Umowy została zaliczona w pierwszej kolejności na poczet rat odsetkowych, a następnie – rat kapitałowych kredytu w złotych. Powstała nadwyżka pomniejszała kapitał do spłaty kredytu, o którym mowa w § 1 ust. 6 pkt 1), od którego naliczane były kolejne odsetki, a niedobór – powiększał kapitał do spłaty, o którym mowa w § 1 ust. 6 pkt 1), od którego naliczane były kolejne odsetki. Przed zawarciem niniejszej Ugody Bank przedłożył Kredytobiorcy Zestawienie stanowiące podstawę wyliczenia nadpłaty kwoty kredytu w PLN na dzień 9 października 2020 r., a Kredytobiorca potwierdza jego otrzymanie. 8. W dniu 9 października 2020 r. Kredytobiorca dokonał przedterminowej spłaty kredytu w wysokości <> PLN, o której mowa w pkt 3) preambuły. 9. W celu zakończenia wszelkich sporów dotyczących abuzywności klauzul umownych i ważności Umowy, uwzględniając przyjęty przez Strony w niniejszej Ugodzie sposób rozliczenia Umowy opisany w § 1 ust. 5-7 powyżej oraz wpłatę dokonaną przez Kredytobiorcę w dniu 9 października 2020 r., o której mowa w § 1 ust. 8 powyżej, Bank zobowiązuje się do zwrotu na rzecz Kredytobiorcy kwoty 78.927,44 złotych (słownie: siedemdziesiąt osiem tysięcy dziewięćset dwadzieścia siedem i 44/100) stanowiących nadpłacony kapitał, w tym: – kapitał <> złotych, – odsetki <> złotych, w terminie 21 dni od dnia zawarcia Ugody. Bank dokona zapłaty na rachunek Kredytobiorcy prowadzony przez ............. o numerze .......... W przypadku braku zapłaty tej kwoty w tym terminie zostaną naliczone odsetki za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych od następnego dnia po bezskutecznym upływie tego terminu. 10. Kredytobiorca przyjmuje do wiadomości, że w wyniku wypłaty odsetek od nadpłaty, wykazanych w ust. 9 powstaje po jego stronie przychód, a na Banku ciąży wypełnienie obowiązku informacyjnego (tj. sporządzenie informacji PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-11). § 2. 1. Kredytobiorca oświadcza, iż jest świadomy, że: 1) w przypadku niezawarcia Ugody, sąd rozpoznający Spór może w szczególności uwzględnić powództwo Kredytobiorcy zasądzając dochodzone roszczenie w całości lub w części, albo oddalić powództwo Kredytobiorcy w całości lub w części, odpowiednio zasądzając koszty postępowania sądowego pomiędzy Stronami; 2) przed sądami polskimi toczą się postępowania, z powództw kredytobiorców przeciwko bankom albo z powództw banków przeciwko kredytobiorcom, w ramach których podnoszone są przez kredytobiorców zarzuty istnienia w umowach kredytów denominowanych lub indeksowanych do waluty CHF klauzul abuzywnych lub zarzuty nieważności tych umów tożsame lub podobne do zarzutów podnoszonych przez Kredytobiorcę w ramach Sporu; w przypadku powództw kredytobiorców – dochodzone są roszczenia z tego tytułu, w szczególności roszczenia kredytobiorców o zapłatę należności odpowiadającej wysokości uiszczonych w wykonaniu umów kredytów rat kapitałowo- odsetkowych (i ewentualnie innych opłat). Spośród możliwych rozstrzygnięć sporów pomiędzy kredytobiorcami a bankami, obejmujących w szczególności: a) uznanie przez sąd zawartych w umowie kredytu klauzul za nieabuzywne i oddalenie powództwa kredytobiorcy lub – w przypadku gdy z powództwem wystąpił bank – uwzględnienie powództwa (zasądzenie dochodzonego roszczenia) banku; b) uznanie przez sąd zawartych w umowie kredytu klauzul za abuzywne, ich wyeliminowanie z umowy i w konsekwencji uznanie, że: i) strony są związane umową w pozostałym zakresie, a po wyeliminowaniu tych klauzul, kredyt staje się kredytem walutowym, udzielonym w walucie CHF i oprocentowanym stopą procentową LIBOR i marżą banku, a kredytobiorcy może przysługiwać roszczenie z tytułu nienależytego wykonania umowy na etapie wypłaty kwoty kredytu, ii) strony są związane umową w pozostałym zakresie, a jej niedozwolone postanowienia powinny zostać zastąpione przepisem przewidującym możliwość określenia wartości waluty obcej (CHF) według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia dokonania płatności, iii) strony są związane umową w pozostałym zakresie, a wypłacony w jej wykonaniu kredyt powinien zostać rozliczony jak udzielony w walucie PLN i oprocentowany stopą procentową WIBOR i marżą banku, iv) strony są związane umową w pozostałym zakresie, a wypłacony w jej wykonaniu kredyt powinien zostać rozliczony jak udzielony w walucie PLN i oprocentowany stopą procentową LIBOR1 i marżą banku, v) bez klauzul uznanych za abuzywne umowa nie może wiązać, jest trwale bezskuteczna względnie nieważna, a kredytobiorcy i bankowi przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w wykonaniu tej umowy; c) uznanie przez sąd umowy kredytu za nieważną bez względu na ewentualną abuzywność jej postanowień; w ostatnich latach zdecydowaną przewagę uzyskała linia orzecznicza, w ramach której najczęściej zapadającym rozstrzygnięciem jest stwierdzenie abuzywności klauzuli ryzyka walutowego i zasad denominacji lub indeksacji i w konsekwencji nieważność całej umowy kredytu (pkt 2 lit. b plit v powyżej), oraz – w przypadku powództw kredytobiorców – zasądzenie na rzecz kredytobiorcy roszczeń dochodzonych z tego tytułu; przy czym należy mieć na względzie, że zapadają także inne rozstrzygnięcia, w tym wyroki określone w pkt 2 lit. a oraz lit. b plit i-iv; 3) w przypadku uzyskania przez Kredytobiorcę w Sporze z Bankiem rozstrzygnięcia odpowiadającego tym, które zapadają w ramach dominującej linii orzeczniczej opisanej w pkt 2 lit. b plit v powyżej, Stronom przysługiwałyby wzajemne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w wykonaniu Umowy: a) Bank byłby zobowiązany do zwrotu Kredytobiorcy sumy uiszczonych przez Kredytobiorcę rat kapitałowo-odsetkowych (i ewentualnie innych opłat), b) Kredytobiorca zobowiązany byłby do zwrotu Bankowi wypłaconego kapitału; przy czym każdorazowo, dodatkowo Kredytobiorca mógłby uzyskać również zasądzenie od Banku zapłaty odsetek za opóźnienie w zapłacie dochodzonego roszczenia pieniężnego lub kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego; 4) w dniu 25 kwietnia 2024 r. Sąd Najwyższy w składzie całej Izby Cywilnej podjął w sprawie za sygn. III CZP 25/22 uchwałę (dalej „Uchwała III CZP 25/22”), w której rozstrzygnął zagadnienia prawne dotyczące umów kredytów indeksowanych lub denominowanych w walucie obcej, przedstawione przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego w dniu 29 stycznia 2021 r. W uchwale tej stwierdzono, że: 1. w obowiązującym stanie prawnym nie można przyjąć, że miejsce abuzywnego, niewiążącego konsumenta postanowienia umowy kredytu indeksowanego lub denominowanego odnoszącego się do sposobu określenia kursu waluty obcej zajmuje inny sposób jej określenia wynikający z przepisów prawa lub zwyczajów; 2. w razie niemożliwości ustalenia wiążącego strony kursu waluty obcej w umowie kredytu indeksowanego lub denominowanego umowa ta nie wiąże stron także w pozostałym zakresie; 3. jeżeli w wykonaniu umowy kredytu, która nie wiąże z powodu niedozwolonego charakteru jej postanowień, bank wypłacił kredytobiorcy całość lub część kwoty kredytu, a kredytobiorca dokonywał spłat kredytu, powstają samodzielne roszczenia o zwrot nienależnego świadczenia na rzecz każdej ze stron; 4. jeżeli umowa kredytu nie wiąże z powodu niedozwolonego charakteru jej postanowień, bieg przedawnienia roszczenia banku o zwrot kwot wypłaconych z tytułu kredytu rozpoczyna się co do zasady od dnia następującego po dniu, w którym kredytobiorca zakwestionował względem banku związanie postanowieniami umowy; 5. jeżeli umowa kredytu nie wiąże z powodu niedozwolonego charakteru jej postanowień, nie ma podstawy prawnej do żądania przez którąkolwiek ze stron odsetek lub innego wynagrodzenia z tytułu korzystania z jej środków pieniężnych w okresie od spełnienia nienależnego świadczenia do chwili popadnięcia w opóźnienie co do zwrotu tego świadczenia; 5) Uchwała III CZP 25/22 ma moc zasady prawnej, a tym samym odstąpienie od niej przez jakikolwiek skład orzekający Sądu Najwyższego wymagałoby ponownego rozstrzygnięcia tych zagadnień co najmniej przez skład całej Izby Cywilnej. Uchwała ta co do zasady potwierdza już wypracowane w orzecznictwie sądów powszechnych poglądy w zakresie zagadnień prawnych będących jej przedmiotem. Z tego względu spodziewanym skutkiem jej podjęcia będzie dalsze utrwalenie się dominującej linii orzeczniczej, o której mowa w pkt 3 powyżej, a zgodnie z którą bez uznanych za abuzywne klauzul przeliczeniowych umowy kredytów denominowanych lub indeksowanych do waluty CHF nie mogą wiązać i tym samym są nieważne, a kredytobiorcy i bankowi przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w wykonaniu takiej umowy. Należy przy tym jednak podkreślić, że przyjęcie wyrażonego w punkcie 4 Uchwały III CZP 25/22 stanowiska co do początku biegu terminu przedawnienia roszczeń banku, może w poszczególnych przypadkach oznaczać, że roszczenie banku o zwrot wypłaconego kapitału kredytu zostanie uznane za przedawnione, przy czym, zgodnie z art. 1171 Kodeksu cywilnego, mając na uwadze w szczególności charakter okoliczności, które spowodowały niedochodzenie roszczenia, w wyjątkowych przypadkach, po rozważeniu interesów stron, sąd może nie uwzględnić upływu terminu przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, jeśli wymagają tego względy słuszności; 6) Bank jednocześnie odnotowuje, że w przestrzeni publicznej pojawiają się głosy o niekonstytucyjności składu orzekającego, który podjął Uchwałę III CZP 25/22, a tym samym poddaje się w wątpliwość jej moc wiążąca oraz skuteczność; 7) w przedmiocie dalszych wzajemnych roszczeń stron umowy kredytu (których dotyczy punkt 5. Uchwały III CZP 25/22) kilkukrotnie wypowiedział się również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), w tym w wyroku z dnia 15 czerwca 2023 r. wydanym w sprawie za sygn. C-520/21, a także w wyroku z dnia 12 stycznia 2024 r. w sprawie za sygn. C-488/23. TSUE dokonując wykładni dyrektywy 93/13 wskazał, że jeżeli umowa kredytu jest nieważna w całości i nie można jej dalej wykonywać, to bank nie może żądać od konsumenta zapłaty żadnego rodzaju rekompensaty wykraczającej poza zwrot kwoty kapitału (w jego nominalnej wysokości) i zapłaty odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłat (co zostało potwierdzone w Uchwale III CZP 25/22). Jednocześnie w ocenie TSUE dyrektywa 93/13 nie stoi na przeszkodzie takiej wykładni prawa krajowego, zgodnie z którą konsument ma prawo żądać od instytucji kredytowej rekompensaty wykraczającej poza zwrot miesięcznych rat i kosztów zapłaconych z tytułu wykonania nieważnej umowy kredytu oraz poza zapłatę ustawowych odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty, pod warunkiem poszanowania celów dyrektywy 93/13 i zasady proporcjonalności – Uchwałą III CZP 25 /22 wyjaśniono, że na gruncie prawa krajowego (polskiego) takie roszczenie nie przysługuje; 8) w związku z wydaniem przez TSUE wyroku z dnia 15 czerwca 2023 r. (w sprawie za sygn. C-520/21) Urząd Komisji Nadzoru Finansowego opublikował w dniu 15 czerwca 2023 r. komentarz, w którego treści wyraził oczekiwanie wobec banków co do ich aktywnej postawy w zakresie systemowego rozwiązania problemu walutowych kredytów mieszkaniowych w postaci oferowania swoim klientom ugód, jak również przekonanie, iż z punktu widzenia klientów banków (kredytobiorców), ugoda jest najbardziej atrakcyjną i racjonalną alternatywą dla kosztownej i długotrwałej ścieżki sądowej; 9) podejmując decyzję o zawarciu Ugody z Bankiem, Kredytobiorca powinien rozważyć, które rozwiązanie jest dla niego korzystniejsze: zawarcie Ugody z Bankiem czy proces sądowy z Bankiem i rozstrzygnięcie Sporu przez sąd. Ugoda, w ocenie Banku, przewiduje dla Kredytobiorcy korzystne warunki finansowe i daje gwarancję zakończenia Sporu z Bankiem w krótkim czasie; 10) w procesie sądowym, zgodnie z orzecznictwem TSUE oraz Uchwałą III CZP 25/22, konsument może domagać się od Banku zwrotu zapłaconych rat kredytu i innych kosztów z tytułu wykonania tej umowy oraz zapłaty ustawowych odsetek za opóźnienie. Uchwałą III CZP 25/22 wyjaśniono przy tym, że na gruncie prawa krajowego (polskiego) brak jest podstawy prawnej dla dochodzenia przez kredytobiorcę od banku innych – niż wskazane powyżej – roszczeń z tytułu nieważności umowy kredytu. W procesie sądowym, zgodnie z wyrokiem TSUE (w sprawie za sygn. C-520/21) oraz Uchwałą III CZP 25/22, również bank nie będzie mógł żądać od konsumenta zapłaty rekompensaty wykraczającej poza zwrot kapitału (w jego nominalnej wysokości) i zapłatę odsetek za zwłokę od dnia wezwania do zapłaty. 2. Kredytobiorca oświadcza, że zapoznał się z treścią informacji udzielonej w § 2 ust. 1 i rozumie ją, a jego wątpliwości w tym zakresie zostały wyjaśnione na etapie poprzedzającym zawarcie Ugody. 3. Kredytobiorca oświadcza również, iż jest świadomy, że: 1) wskutek zawarcia Ugody wyeliminowaniu ulegną dotychczasowe postanowienia Umowy, dotyczące zasad ustalania kursu waluty, klauzuli ryzyka walutowego i zasad denominacji lub indeksacji; 2) powyższe postanowienia Umowy zostają zastąpione, postanowieniami Ugody w przedmiocie zmiany Umowy w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej; 4. Kredytobiorca oświadcza, iż godzi się na zawarcie Ugody w celu: (i) potwierdzenia dotychczasowego związania postanowieniami Umowy, o których mowa w § 2 ust. 3 pkt 1), oraz (ii) wyrażenia zgody na zastąpienie tych postanowień Umowy, w celu rozliczenia się przez Strony, postanowieniami Ugody w zakresie zmiany waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej, i potwierdza, że rozumie, iż czynności te są dokonywane w celu dalszego niepowoływania się na ewentualnie niedozwolony charakter postanowień Umowy w brzmieniu sprzed zawarcia Ugody i niedochodzenia roszczeń z tego tytułu. 5. Mając na względzie oświadczenia złożone w § 2 ust. 2, 3 i 4, Kredytobiorca potwierdza, iż zdając sobie sprawę z przysługujących mu uprawnień na wypadek braku związania określonymi postanowieniami Umowy, w tym w szczególności na wypadek stwierdzenia trwałej bezskuteczności Umowy, świadomie decyduje się zawrzeć Ugodę w celu potwierdzenia wiążącego charakteru Umowy. § 3. 1. Zawarcie Ugody nie stanowi odnowienia w rozumieniu art. 506 Kodeksu cywilnego. 2. W związku z zawarciem Ugody, Strony zgodnie oświadczają, iż nie będą występować w przyszłości względem siebie z roszczeniami wywodzonymi z postanowień Umowy, jej zawarcia oraz wykonywania w walucie obcej, w brzmieniu sprzed zmiany zasad rozliczenia Umowy dokonanej Ugodą, ze względu na przyjęte w Ugodzie rozwiązania, w tym zmianę Umowy w zakresie waluty, wysokość i zasady spłaty wierzytelności kredytowej. 3. Ugoda wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia Stron w zakresie objętym Sporem i określonym w § 3 ust. 2, a zarazem wszelkie wzajemne roszczenia Stron objęte procesem, w którym Ugoda jest zawierana. 4. Kredytobiorca oświadcza, że przed zawarciem Ugody nie przeniósł, ani nie zobowiązał się do przeniesienia na rzecz jakiejkolwiek osoby trzeciej jakiegokolwiek roszczenia lub prawa dotyczącego lub związanego z Umową i zobowiązuje się nie dokonywać tego rodzaju czynności do dnia uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania mającego za przedmiot Spór na skutek zawarcia niniejszej Ugody. 5. Kredytobiorca wyraża zgodę na zniszczenie przez Bank weksli i deklaracji wekslowej stanowiących zabezpieczenie kredytu udzielonego na podstawie Umowy TAK NIE 6. § 4. 1. Bank zobowiązuje się do zwrotu kosztów procesu uiszczonych przez Kredytobiorcę w toku postępowania, którego dotyczy Spór, tj. zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w wysokości 10.800,00 PLN oraz zwrotu ½ opłaty od pozwu w wysokości 500,00 PLN. Bank zobowiązuje się do zapłaty należności w terminie 21 dni od zawarcia Ugody na rachunek bankowy Kredytobiorcy /Pełnomocnika Kredytobiorcy [NIP]. 2. Z zastrzeżeniem ust. 1 Strony oświadczają, że każda z nich ponosi koszty procesu we własnym zakresie i nie będą dochodzić od siebie ich zwrotu. 3. Bank, w terminie 21 dni od daty podpisania Ugody, wypłaci Kredytobiorcy kwotę dodatkową w wysokości 61.072,56 PLN na rachunek należący do Kredytobiorcy /Pełnomocnika Kredytobiorcy [NIP]. Dodatkowo wyjaśnił Pan, że: 1. kwoty, które X zobowiązuje się zapłacić Kredytobiorcy na podstawie ugody, tj. kwota 78.927,44 zł oraz kwota 61.072,56 zł (łącznie 140.000 zł), stanowią równowartość kwoty wpłaconej na rzecz Banku przez Kredytobiorcę ponad kapitał, w ramach umowy kredytu mieszkaniowego (...) z dnia (...) 2008 r., 2. A.A wpłacił Bankowi kwotę 262.247,24 zł, a otrzymał od Banku kapitał 118.381,94 zł, czyli łącznie zapłacił ponad kapitał kwotę 143.865,30 zł.

Pytanie

Czy ustalenie w ugodzie, że bank „wypłaci Kredytobiorcy kwotę dodatkową w wysokości 61.072,56 PLN na rachunek należący do Kredytobiorcy” stanowi podstawę do opodatkowania podatkiem dochodowym? Pana stanowisko w sprawie W Pana ocenie nie, gdyż zapłata wynika z ustaleń pomiędzy kredytobiorcą a bankiem, że bank zwróci kwotę łącznie 140.000 zł. Kwota dodatkowa zaproponowana przez bank nie stanowi przychodu do opodatkowania. Jako kredytobiorca wpłacił Pan bowiem wcześniej do banku kwotę dużo wyższą niż tę proponowaną w ramach umowy kredytu. Otrzyma Pan środki będące ekwiwalentem wydatków, które były uprzednio poniesione z Pana własnych środków. Kwota otrzymana na podstawie ugody z bankiem nie spowoduje więc faktycznego przyrostu Pana majątku.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią: Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29- 30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g, art. 30j-30p oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów z wszystkich źródeł przychodów. Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy: Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Ogólne pojęcie przychodu zostało wyjaśnione w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Ustawodawca przyjął zasadę, że przychodami są: 1) pieniądze i wartości pieniężne, które: · zostały otrzymane przez podatnika – czyli takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”; · zostały postawione do dyspozycji podatnika – czyli takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika. 2) wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń – czyli takie przysporzenia majątkowe, które mają postać: · świadczeń w naturze (otrzymane rzeczy lub prawa); · nieodpłatnych świadczeń innych niż świadczenia w naturze (np. otrzymane usługi). Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika, jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Z uwagi na wyróżnienie przez ustawodawcę przychodów o charakterze niepieniężnym, uznaje się, że przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy jest nie tylko uzyskanie przez podatnika nowych aktywów, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie, za które się nie płaci, bezpłatne”. Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu. Nieodpłatne świadczenie w znaczeniu prawa podatkowego obejmuje nie tylko świadczenie w rozumieniu prawa cywilnego (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne oraz gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku mające konkretny wymiar finansowy. Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów. W języku powszechnym mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”, „przyczyna czegoś”, a synonimami tego pojęcia są m. in. czynnik sprawczy, powód, pochodzenie. Przepis art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy: Źródłami przychodów są: - inne źródła. Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy: Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności” definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. W związku z tym każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł. Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 tej ustawy: Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę w przytoczonym już wcześniej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego. Stosownie natomiast do treści art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.): Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody. W opisie sprawy wskazał Pan, że złożył pozew do Sądu Okręgowego w (...) przeciwko Bankowi o zasądzenie kwoty 262.247,24 zł (dwieście sześćdziesiąt dwa tysiące dwieście czterdzieści siedem złotych 24/100) tytułem zwrotu świadczenia nienależnego w postaci spłaty kredytu (suma rat kapitałowo-odsetkowych), wraz z odsetkami za opóźnienie w wysokości ustawowej liczonymi od dnia 10 października 2020 r. do dnia zapłaty oraz ustalenie, że umowa o kredyt hipoteczny „(...)” w CHF z dnia (...) 2008 r. zawarta pomiędzy Panem a X z siedzibą w (...) jest nieważna. Następnie w 2024 r. Strony podjęły rozmowy ugodowe w przedmiotowej sprawie. Strony doszły do porozumienia, że Bank zwróci Panu kwotę 140.000 zł (wraz z kosztami postępowania sądowego), na którą składa się kwota 78.927,44 zł stanowiąca nadpłacony kapitał oraz kwota dodatkowa w wysokości 61.072,56 zł. Wskazał Pan również, że wpłacił Bankowi kwotę 262.247,24 zł, a otrzymał od Banku kapitał 118.381,94 zł, czyli łącznie zapłacił ponad kapitał kwotę 143.865,30 zł. Powziął Pan wątpliwość, czy ustalenie w ugodzie kwoty dodatkowej w wysokości 61.072,56 zł. podlega opodatkowaniu. Z przytoczonej w niniejszej interpretacji definicji przychodu, zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wywieść należy, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego. Zatem, jeśli faktycznie na podstawie opisanej ugody dotyczącej kredytu hipotecznego udzielonego w CHF otrzyma Pan zwrot zapłaconej ponad kapitał kwoty, a tym samym kwota ta – na co wskazują okoliczności sprawy – mieści się w kwocie spłaconych rat, to uznać trzeba, że nie uzyska Pan faktycznie korzyści majątkowej, która mogłaby zostać potraktowana jak trwałe przysporzenie w Pana majątku, spełniając w ten sposób definicję przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, w związku z wypłatą przez bank kwoty dodatkowej wynikającej z proponowanej ugody, po Pana stronie nie powstanie przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji nie wystąpi również obowiązek zapłaty podatku z tego tytułu.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Należy zastrzec, że interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie sprawy będącej przedmiotem wniosku w kontekście sformułowanego pytania interpretacyjnego, natomiast nie rozstrzyga innych kwestii opisanych we wniosku. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność. Niniejszą interpretację wydano w oparciu o opis zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że zdarzenie opisane we wniosku różni się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie Pana chroniła. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.