0115-KDIT3.4011.73.2025.2.AWO

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 stycznia 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 24 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani pismem z 11 marca 2025 r. (wpływ 18 marca 2025 r.) - w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Mały podatnik, będący podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług), opodatkowany podatkiem liniowym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zakupił 30 października 2023 r. fabrycznie nowy samochód marki (...) określony na fakturze VAT w kategorii pojazdów jako ciężarowy, z jednym rzędem siedzeń, o masie całkowitej 3.500 kg. 7 listopada 2023 r. pojazd ten został zarejestrowany w starostwie i otrzymał numer rejestracyjny. Dzień później, tj. 8 listopada 2023 r. dokonano na stacji diagnostycznej dodatkowego badania technicznego stwierdzającego spełnienie dodatkowych warunków technicznych przewidzianych dla VAT-1. Podatnik nie dopilnował wpisu w dowodzie rejestracyjnym w Wydziale Komunikacji, przychodzi on w chwili obecnej pocztą, zrobił to dopiero w miesiącu lutym 2024 r. 8 listopada 2023 r. dokonano wpisu środka trwałego do ewidencji środków trwałych dokonując jego jednorazowej amortyzacji. W uzupełnieniu wniosku wskazała Pani, że: · samochód, o którym mowa we wniosku jest pojazdem samochodowym mającym jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowany na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: van, · pojazd został zaklasyfikowany do KŚT: Grupa 7, podgrupa 74, rodzaj 742, · działalność prowadzona jest od 15 lutego 2008 r., · wobec Pani nie ma zastosowania regulacja wskazana w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, · jest Pani małym podatnikiem, wartość Pani przychodu nie przekroczyła wymaganego limitu, · łączna wartość odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych nie przekroczyła równowartości 50.000 euro, · w 2023 r. była Pani opodatkowana w sposób liniowy.

Pytanie

Czy w takiej sytuacji ma Pani prawo do jednorazowej amortyzacji samochodu w ramach pomocy de minimis w miesiącu listopadzie 2023r.? Pani stanowisko w sprawie

Uważa Pani, że miała Pani prawo jednorazowo zamortyzować przedmiotowy samochód w listopadzie 2023 r. Wskazała Pani, że obowiązującą na gruncie ustaw o podatku dochodowym definicję samochodu osobowego określają przepisy art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 4a pkt 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W świetle tej definicji do samochodów osobowych nie należą między innymi: pojazdy samochodowe mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą: klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków; pojazdy samochodowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu. Podała Pani, że z art. 5d pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 4c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jednocześnie wynika, że spełnienie wymagań dla wskazanych samochodów stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań. W Pani ocenie, są to przepisy o treści analogicznej do treści art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, który dotyczy kwestii dokonywania pełnych odliczeń VAT od wydatków dotyczących pojazdów samochodowych. Zaznaczyła Pani, że w świetle art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług przyjmuje się, że - wbrew przekonaniu wielu podatników oraz stanowisku często spotykanemu w wyjaśnieniach organów podatkowych - przeprowadzenie dodatkowego badania technicznego oraz dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego nie jest warunkiem dokonywania pełnych odliczeń od wymienionych pojazdów samochodowych. Dokonywanie pełnych odliczeń od wydatków dotyczących wymienionych pojazdów jest możliwe również w przypadkach, gdy podatnicy nie dopełnili obowiązku wynikającego z art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy o VAT. Pani zdaniem, wielokrotnie potwierdzały to sądy administracyjne, czego przykładem może być wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 17 marca 2016 r. (sygn. I SA/OI 54/16), wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 19 października 2017 r. (sygn. I SA/Łd 448/17), wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 października 2019 r. (sygn. I FSK 1492/17), wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 19 lutego 2020 r. (sygn. I SA/Bd 784/19), wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 7 lipca 2022 r. (sygn. I SA/Ke 203/22) czy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 maja 2023 r. (sygn. I FSK 929/20). Podkreśliła Pani, że w przedostatnim z tych wyroków, stwierdzono, że: (...) nałożenie na podatnika obowiązku wynikającego z art. 86a ust. 10 u.p.t.u., tj. wykonania dodatkowego badania technicznego, ma na celu umożliwienie podatnikowi wykazanie spełnienia wymagań określonych w ust. 9 art. 86a u.p.t.u., a nie jest warunkiem dającym uprawnienie do pełnego odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z tym pojazdem. Potwierdzenie cech konstrukcyjnych pojazdu, które wykluczają jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą wydane przez stację kontroli pojazdów powinno być traktowane jako środek dowodowy do wykazania wymaganych cech pojazdu, a niejako warunek, którego niespełnienie powoduje pozbawienie podatnika prawa do pełnego odliczenia VAT. W Pani ocenie, należy uznać, że podobnie rzecz się ma na gruncie przepisów ustaw o podatku dochodowym (skoro treść art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy o ustawy o podatku od towarów i usług oraz art. 5d pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 4c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest w zasadzie identyczna), tj. przeprowadzenie dodatkowego badania technicznego oraz dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego nie jest warunkiem uznania pojazdu samochodowego za niebędący samochodem osobowym. Uważa więc Pani, że przedmiotowy samochód dostawczy nie jest samochodem osobowym (mimo, że w dowodzie rejestracyjnym brak jest adnotacji o przeprowadzeniu dodatkowego) w rozumieniu ustaw o podatku dochodowym, gdyż posiada cechy wskazane przepisami art. 5a pkt 19a lit. a lub b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych albo art. 4a pkt 9 lit. a lub b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W Pani opinii, miała więc Pani prawo jednorazowo zamortyzować przedmiotowy samochód w listopadzie 2023 r.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2022 r. poz. 2647 ze zm.): Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Pierwsze zdanie art. 22 ust. 8 wskazanej ustawy stanowi, że: Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Natomiast art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych precyzuje, że: Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4. Zgodnie z art. 22h ust. 2 powołanej ustawy: Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i#22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Jedną z tych metod amortyzacji jest tzw. jednorazowa amortyzacja. Została ona uregulowana w art. 22k ust. 7-13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które określają że: · art. 22k ust. 7 podanej ustawy: Podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. · art. 22k ust. 8 podanej ustawy:

Podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych. · art. 22k ust. 9 podanej ustawy: Przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 10 000 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3. · art. 22k ust. 10 podanej ustawy: Pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis. · art. 22k ust. 11 podanej ustawy: Przepis ust. 7 nie ma zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność gospodarczą samodzielnie lub jako wspólnik spółki niebędącej osobą prawną lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa. · art. 22k ust. 12 podanej ustawy: Przeliczenia na złote kwoty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiło zdarzenie, o którym mowa w tym przepisie, w zaokrągleniu do 1000 zł. · art. 22k ust. 13 podanej ustawy: W przypadku spółki niebędącej osobą prawną kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w ust. 7, odnosi się do łącznej wartości odpisów przypadających zgodnie z art. 8 na wspólników tej spółki. Zauważam, że zgodnie z art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Ilekroć w ustawie jest mowa o małym podatniku - oznacza to podatnika, u którego wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro, a w przypadku przedsiębiorstwa w spadku również przychodu ze sprzedaży u zmarłego przedsiębiorcy; przeliczenia kwot wyrażonych w euro dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł; Jak wynika z powyższych przepisów, przedsiębiorcy będący małymi podatnikami, mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji środków trwałych zaliczonych do grup 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych do wysokości określonego w ww. ustawie limitu (równowartości 50.000 euro). Wyjątek stanowią będące środkami trwałymi samochody osobowe, które nie mogą podlegać jednorazowej amortyzacji. Z punktu widzenia podniesionej przez Panią problematyki, istotne jest wskazanie, że zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem: a) pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą: - klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub - z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków, b) pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu, c) pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń: - agregat elektryczny/spawalniczy, - do prac wiertniczych, - koparka, koparko-spycharka, - ładowarka, - podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych, - żuraw samochodowy, d) pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie natomiast z art. 5d cytowanej ustawy: Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w: 1) art. 5a pkt 19a lit. a i b stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań; 2) art. 5a pkt 19a lit. c stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Ustawodawca wprowadził więc obowiązek potwierdzenia statusu pojazdu samochodowego innego niż osobowy, odpowiednio: · zaświadczeniem wydanym przez okręgową stację kontroli pojazdów oraz odpowiednią adnotacją zawartą w dowodzie rejestracyjnym, · dokumentami wydanymi zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Z treści złożonego przez Panią wniosku wynika m.in. że: · jest Pani małym podatnikiem, · 30 października 2023 r. nabyła fabrycznie nowy samochód marki (...), który jest pojazdem samochodowym mającym jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowany na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: van, – pojazd zaklasyfikowała Pani do: grupy 7, podgrupy 74, rodzaju 742 Klasyfikacji Środków Trwałych, · pojazd wprowadziła Pani do ewidencji środków trwałych 8 listopada 2023 r., – dokonała Pani jego jednorazowej amortyzacji, · 8 listopada 2023 r. na stacji diagnostycznej dokonane zostało dodatkowe badanie techniczne stwierdzające spełnienie dodatkowych warunków technicznych przewidzianych dla VAT-1. Jak jednak Pani wskazała - nie dopilnowała Pani wpisu w dowodzie rejestracyjnym w Wydziale Komunikacji, zrobiła to Pani dopiero w miesiącu lutym 2024 r. Opierając się na powyższych informacjach, nie mogę zatem zgodzić się z Pani twierdzeniem, że miała Pani prawo jednorazowo zamortyzować przedmiotowy samochód w listopadzie 2023 r. Wskazane w art. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunki należy bowiem spełniać w momencie dokonywania odpisu amortyzacyjnego. Jak bowiem wynika z cytowanych powyżej regulacji, podatnicy mogą dokonywać jednorazowej amortyzacji (do 50.000 euro) nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Pierwszym miesiącem, w którym podatnik może dokonać jednorazowej amortyzacji jest więc miesiąc, w którym Podatnik wprowadził środek trwały do ewidencji. Przesłanki warunkujące zastosowanie jednorazowej amortyzacji, o której mowa w art. 22k ust. 7 i następnych ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do środka trwałego, powinny być zatem spełnione w dacie ujęcia tego środka w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W tej samej dacie powinny więc być również spełnione wymagania dla pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 5a pkt 19 i art. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pomimo że, uważa Pani następująco: (...) w związku z tym, że przedmiotowy samochód dostawczy nie jest samochodem osobowym (mimo, że w dowodzie rejestracyjnym brak jest adnotacji o przeprowadzeniu dodatkowego) w rozumieniu ustaw o podatku dochodowym, gdyż posiada cechy wskazane przepisami art. 5a pkt 19a lit. a lub b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych albo art. 4a pkt 9 lit. a lub b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - to dokonując jednorazowej amortyzacji pojazdu, nie może Pani opierać się jedynie na własnych ocenach i przypuszczeniach, co do spełnienia wszystkich ustawowych warunków w tym zakresie, tym bardziej że - jak już wyżej wskazano - art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wiąże możliwość dokonania odpisów z momentem wprowadzenia środków trwałych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które powinno mieć uzasadnienie w obowiązujących przepisach prawa. Skoro, w momencie wprowadzenia opisanego samochodu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie posiadała Pani wymaganej ustawą adnotacji w dowodzie rejestracyjnym pojazdu, to nie miała też Pani prawa do dokonania jednorazowej amortyzacji, stosownie do treści art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z wyżej wskazanych powodów Pani stanowisko uznaję więc za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia. Końcowo zaznaczamy, że: · przedstawiany przez Panią zakres żądania (zadane pytania) zakreśla granice w jakich mogę wydać interpretację indywidualną. Przedmiotowe rozstrzygnięcie dotyczy więc tylko wyznaczonego przez Panią przedmiotu wniosku - zakresu Pani pytania, · niniejsza interpretacja nie rozstrzyga o prawidłowości dokonanej klasyfikacji opisanych środków trwałych. Obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania środka trwałego do właściwej grupy spoczywa na Podatniku, · przedmiotem interpretacji indywidualnej może być wyłącznie sam przepis prawa. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Nie prowadzę również postępowania dowodowego. Z powyższych powodów niniejszej odpowiedzi udzielam wyłącznie w oparciu o informacje podane we wniosku. Odnosząc się natomiast do powołanych przez Panią wyroków sądów - stwierdzam, że orzeczenia te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw osądzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Niemniej jednak, zapadłe na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych orzecznictwo powtwierdza zajęte w Pani sprawie stanowisko (tytułem przykładu wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 17 października 2017 r., sygn akt I SA/Rz 564/17). Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm., dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111).