Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
9 marca 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go
Pan pismem z 8 kwietnia 2025 r. (wpływ) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest
następująca:
Opis stanu faktycznego
W okresie od 6 grudnia 2019 r. do 12 grudnia 2023 r. użytkował Pan samochód w ramach
leasingu konsumenckiego (umowa leasingu konsumenckiego nr (...)), który zawarł Pan
jako osoba fizyczna, nieprowadząca działalności gospodarczej.
W okresie trwania leasingu ponosił Pan pełne koszty użytkowania pojazdu, w tym VAT (podatek od towarów i usług),
raty leasingowe oraz inne opłaty eksploatacyjne. Cena pojazdu brutto w umowie
leasingowej wynosiła 123 295,01 zł.
Po zakończeniu umowy leasingowej wykupił Pan pojazd na zasadach wynikających z
umowy leasingu (faktura VAT nr: (...)). Wykup ten miał charakter standardowy i wynikał z
zapisów umowy, a nie z zamiaru odsprzedaży samochodu w celach zarobkowych. Cena
wykupu wynosiła 60 957.59 zł.
Trzy miesiące po wykupie, z uwagi na powiększenie rodziny i konieczność posiadania
większego pojazdu, zdecydował się Pan na jego sprzedaż i jednoczesne nabycie innego
samochodu. Sprzedaż odbyła się w ramach transakcji zamiany z dealerem
samochodowym, w ramach której dopłacił Pan dealerowi samochodowemu 47 500 zł.
Uzupełnienie wniosku
W ramach złożonego wniosku oczekuje Pan, żeby Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej
w wydanym rozstrzygnięciu ustalił, czy sprzedaż samochodu osobowego wykupionego z
leasingu konsumenckiego (niezwiązanego z prowadzeniem działalności gospodarczej)
przed upływem 6 miesięcy od dnia wykupu, w sytuacji gdy łączny koszt zakupu pojazdu
(wykup, opłata wstępna i część kapitałowa rat leasingowych) przekroczył kwotę sprzedaży,
stanowi źródło przychodu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych.
Z dealerem samochodowym zawarł Pan dwie oddzielne umowy: najpierw umowę
sprzedaży, w ramach której sprzedał Pan samochód wykupiony z leasingu
konsumenckiego, a następnie umowę sprzedaży w ramach której zakupił Pan inny
samochód. Obie umowy zostały zawarte tego samego dnia - 8 marca 2024 r.
Umowa leasingu konsumenckiego z 2019 r. (...):
a) zobowiązywała Pana do zapłaty opłaty wstępnej oraz comiesięcznych rat leasingowych,
które zawierały: część kapitałową, część odsetkową oraz podatek VAT;
b) wynagrodzenie leasingodawcy składało się z opłaty wstępnej, części kapitałowej i
części odsetkowej raty leasingowej;
c) opłatę wstępną poniósł Pan w dniu zawarcia umowy, natomiast raty leasingowe płacił
Pan w odstępach miesięcznych, od 20 stycznia 2020 r. do 20 grudnia 2023 r.;
d) umowa definiowała część kapitałową raty leasingowej oraz wartość końcową (wartość
wykupu). Umowa nie zmuszała Pana do wykupu samochodu po zakończeniu leasingu;
e) po uiszczeniu wszystkich opłat nabył Pan przedmiot leasingu;
f) żadna z opłat uiszczonych w trakcie trwania umowy leasingu nie została ujęta jako
koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej. Nie prowadzi Pan ani nigdy nie
prowadził działalności gospodarczej;
g) umowa leasingu nie zawierała obowiązku postanowienia o obowiązku wykupu
samochodu, jednak dawała taką możliwość.
W okresie trwania leasingu ponosił Pan:
· koszty użytkowania pojazdu, takie jak raty leasingowe, ubezpieczenia OC i AC, paliwo,
koszty związane z wymianą opon, klocków hamulcowych;
· wydatki te są udokumentowane fakturami i paragonami wystawianymi przez
sprzedawców;
Umowa sprzedaży samochodu nie została zawarta w wykonaniu zarejestrowanej
działalności gospodarczej – nie prowadzi i nigdy nie prowadził Pan działalności
gospodarczej.
Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)
Czy sprzedaż samochodu osobowego wykupionego po zakończeniu umowy leasingu
konsumenckiego przed upływem 6 miesięcy od dnia wykupu, w sytuacji gdy:
· kwota wykupu była niższa niż kwota sprzedaży, jednak całkowity koszt zakupu pojazdu
(wykup, opłata wstępna i część kapitałowa rat leasingowych) przekraczał kwotę
sprzedaży,
· leasing nie był związany z działalnością gospodarczą, a pojazd był użytkowany wyłącznie
prywatnie,
· sprzedaż samochodu nie miała charakteru zarobkowego, czego dowodem jest fakt że
nastąpiła ona w ramach „zamiany” samochodu na inny (umowa kupna i sprzedaży z
dealerem samochodowym zawarte tego samego dnia)
stanowi źródło przychodu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych?
Pana stanowisko w sprawie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)
Pana zdaniem, w przedstawionym stanie faktycznym sprzedaż pojazdu wykupionego z
leasingu konsumenckiego przed upływem 6 miesięcy od wykupu nie stanowi źródła
przychodu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych.
Całkowity koszt wykupu pojazdu (wykup, opłata wstępna oraz część kapitałowa rat
leasingowych) przekraczał cenę jego sprzedaży. Ponadto, transakcja sprzedaży oraz zakup
kolejnego samochodu („zamiana samochodu”) zostały zawarte z dealerem
samochodowym tego samego dnia, a zamiana wymagała od Pana dopłaty.
Leasing miał charakter konsumencki, nie był związany z działalnością gospodarczą.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) jest zasada
powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.
Zgodnie z jego treścią:
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z
wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od
których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:
Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art.
24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy
przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym.
Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła
przychodów.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-d) powołanej ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest
odpłatne zbycie:
a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz
prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,
d) innych rzeczy,
– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało
dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych
określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy –
przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w
przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
Źródłem przychodu z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy ruchomych jest tylko taka sprzedaż,
która łącznie spełnia następujące przesłanki:
· nie nastąpiła w wykonywaniu działalności gospodarczej,
· została dokonana przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym
nastąpiło nabycie.
Z powyższych przepisów wynika, że w razie sprzedaży prywatnego samochodu, który nie
był wykorzystywany do działalności gospodarczej przedsiębiorcy, lecz służył wyłącznie jego
celom osobistym, przychód powstanie tylko wtedy, gdy między nabyciem auta, a jego
sprzedażą nie upłynął okres 6 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło
nabycie pojazdu.
Nie będzie to jednak przychód z działalności gospodarczej, lecz z innego źródła, tj. z
odpłatnego zbycia rzeczy. Natomiast sprzedaż samochodu po tym terminie będzie dla
stanowiła dla podatnika przychodu.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów
lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów
wymienionych w art. 23.
Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl ww.
przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:
· pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i
być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia
źródła przychodu,
· nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów,
enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych,
· być właściwie udokumentowany.
Podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy
stanowi dochód. Jest nim różnica pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia samochodu,
a kosztem jego nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie
posiadania samochodu. Przychodem jest tu cena określona w umowie sprzedaży,
pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli cena ta, bez uzasadnionej przyczyny,
znacznie odbiega od wartości rynkowej samochodu, przychód ten określany jest przez
organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Wartość
rynkową rzeczy określa się z kolei na podstawie cen rynkowych, stosowanych w obrocie
rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i
stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Powyższe regulacje wynikają z art.
19 ust. 1, 3 i 4 oraz art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych
rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie
określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena,
bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub
praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis
art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.
Stosownie do art. 19 ust. 3 ww. ustawy:
Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na
podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego
rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz
czasu i miejsca odpłatnego zbycia.
Art. 19 ust. 4 tej ustawy stanowi zaś, że:
Jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie
odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych
rzeczy, organ podatkowy wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania
przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej.
W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania
przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej,
organ podatkowy określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli
wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w
cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.
Zgodnie natomiast z art. 24 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Dochodem z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, jeżeli
przychód z odpłatnego zbycia nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, jest
różnica pomiędzy przychodem uzyskanym z odpłatnego zbycia rzeczy a kosztem ich
nabycia, zmniejszona o wartość nakładów poczynionych w czasie posiadania rzeczy.
Przy ustalaniu dochodu z odpłatnego zbycia prywatnego samochodu uwzględniane są
koszty jego odpłatnego zbycia, koszty jego nabycia, a także nakłady poczynione na
samochód w czasie jego posiadania.
Podatnik, który zamierza uwzględnić w podstawie opodatkowania te koszty, powinien
zadbać o ich udokumentowanie, aby móc udowodnić fakt ich poniesienia oraz ich
wysokość.
Co prawda ustawodawca nie nakłada szczególnych wymogów w zakresie
dokumentowania wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów z tytułu
odpłatnego zbycia innych rzeczy, jednak osoby fizyczne, które nie prowadzą działalności
gospodarczej i osiągają dochody z tytułu sprzedaży innych rzeczy, nie mają obowiązku
prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (ani ksiąg rachunkowych).
Podatnicy ci powinni jednak gromadzić dokumenty wskazujące zarówno wysokość
osiąganych przychodów, jak i poniesionych w celu uzyskania tych przychodów wydatków.
Ponadto w myśl postanowień art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.):
Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy,
a nie jest sprzeczne z prawem.
Zgodnie natomiast z art. 180 § 2 ustawy – Ordynacja podatkowa:
Jeżeli przepis prawa nie wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub
stanu prawnego w drodze zaświadczenia, organ podatkowy odbiera od strony, na jej
wniosek, oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe
zeznania; przepis art. 196 § 3 stosuje się odpowiednio.
Jak stanowi art. 181 ustawy – Ordynacja podatkowa:
Dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności księgi podatkowe,
deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i
informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty
zgromadzone w toku działalności analitycznej Krajowej Administracji Skarbowej,
czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub kontroli celno-skarbowej oraz
materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach
o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe.
W związku z powyższym za udokumentowanie wydatku należy przyjąć każdy dokument, z
którego będzie wynikał fakt jego poniesienia i związek z uzyskanym przychodem.
Dokumentami takimi mogą być rachunki, faktury, dowody przelewów bankowych,
paragony oraz inne dokumenty księgowe dokumentujące ponoszone wydatki związane z
zakupem i naprawą samochodu.
Należy przy tym zaznaczyć, że z dokumentów tych powinno wynikać kto, kiedy i jaki
wydatek poniósł. W przypadku zatem paragonów należy przedstawić dodatkowe dowody
poniesienia kosztu, którymi mogą być wyciągi bankowe potwierdzające fakt zapłaty i
zawierające dane właściciela konta (podatnika) lub kontrahenta. W sytuacji, gdy podatnik
prawidłowo nie udokumentuje i nie udowodni faktu poniesienia wydatku oraz jego
związku z osiąganymi przychodami, wydatek ten nie może stanowić kosztu uzyskania
przychodu.
W opisie sprawy wskazał Pan, że w 2019 r. zawarł Pan umowę na leasing konsumencki, w
ramach której użytkował Pan samochód osobowy. Umowę tę zawarł Pan jako osoba
fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Umowa leasingu konsumenckiego
trwała od grudnia 2019 r. do grudnia 2023 r. Umowa ta zobowiązywała Pana do zapłaty
opłaty wstępnej oraz comiesięcznych rat leasingowych, które zawierały: część kapitałową,
część odsetkową oraz podatek VAT. Następnie dokonał Pan wykupu samochodu z
leasingu i trzy miesiące później tj. 8 marca 2024 r. dokonał Pan jego sprzedaży.
Skoro sprzedaż samochodu została przez Pana dokonana przed upływem pół roku, licząc
od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie to sprzedaż ta stanowi przychód na
podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Dlatego też stanowisko Pana zgodnie z którym:
sprzedaż pojazdu wykupionego z leasingu konsumenckiego przed upływem 6 miesięcy
od wykupu nie stanowi źródła przychodu na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
uznałem za nieprawidłowe.
Bez znaczenia pozostaje również fakt, że w tym samym roku dokonał Pan zakupu
kolejnego samochodu.
Jednakże fakt powstania przychodu ze sprzedaży samochodu nie oznacza automatycznie
obowiązku zapłaty podatku. W tym przypadku opodatkowaniu podlega bowiem dochód, a
nie przychód.
Przy ustalaniu dochodu z odpłatnego zbycia samochodu, zgodnie z art. 24 ust. 6 ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych, można od przychodu ze sprzedaży odliczyć
koszty jego nabycia oraz nakłady poniesione w okresie używania. Kosztem nabycia
samochodu w Pana przypadku są, poniesione przez Pana w związku z umową leasingu,
wydatki dotyczące spłaty wartości samochodu oraz cena jego wykupu.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który
obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Umowę tę zawarł Pan jako osoba
Podkreślam również, że przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b
Ordynacji podatkowej jest sam przepis prawa. Istotą interpretacji indywidualnej jest
rozstrzygnięcie, czy podatnik prawidłowo postrzega, jakie skutki prawne na gruncie
określonych przepisów prawa podatkowego wywołuje przedstawiony przez niego stan
faktyczny albo zdarzenie przyszłe.
Organ nie dokonuje wyliczeń kwoty przychodu, dochodu (straty) oraz wysokości kosztów
uzyskania przychodu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w
polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny
własnej sytuacji podatkowoprawnej, a po jego dokonaniu zachowania się zgodnie z
przepisami prawa podatkowego.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).
Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna
(tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do
interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki
interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z
dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.
U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres
Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP
(art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji
podatkowej.