W dniu 22 stycznia 2025 r. podatniczka złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej skutków podatkowych związanych z umową kredytową oraz ugodą z bankiem. W opisie stanu faktycznego wskazano, że podatniczka wraz z mężem zaciągnęła kredyt hipoteczny na budowę domu, a następnie wniosła pozew o zasądzenie nadpłaty z tytułu klauzul niedozwolonych. Po negocjacjach z bankiem, zawarli ugodę, na mocy której bank zwrócił im 560.000 PLN, z czego 147.855,22 PLN określono jako zwrot kapitału, a 412.144,78 PLN jako kwotę dodatkową. Podatniczka zapytała, czy musi zapłacić podatek dochodowy od tej kwoty dodatkowej. Organ podatkowy potwierdził, że stanowisko podatniczki jest prawidłowe, uznając, że kwota ta nie stanowi przychodu do opodatkowania, ponieważ nie przysporzyła majątku podatniczki. Interpretacja jest pozytywna, potwierdzająca stanowisko wnioskodawcy.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyłowe Szanowna Pani, stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
22 stycznia 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 15 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani pismami z 12 marca 2025 r. oraz 8 kwietnia 2025 r. – w odpowiedzi na wezwania. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Pozostaje Pani we wspólności majątkowej małżeńskiej ze swoim mężem od ponad dwudziestu lat. 14 sierpnia 2009 r. wraz z mężem zawarła Pani z X S.A., której następcą prawnym jest aktualnie Y Spółka Akcyjna (dalej: Y, Bank) umowę o kredyt mieszkaniowy (...) (kredyt budowlano-hipoteczny przeznaczony na finansowanie inwestycji budowlanej) – dalej: Kredyt. Kredyt został zaciągnięty na budowę własnego lokalu mieszkalnego (domu jednorodzinnego). Została ustanowiona hipoteka na nieruchomości, która była przedmiotem kredytowania. Zgodnie z umową o Kredyt został udzielony przez Bank Kredyt denominowany udzielony w złotych w kwocie stanowiącej równowartość 239.665,62 CHF, jednak nie więcej niż 625.000 złotych. Faktyczna kwota wypłaconego przez Bank Kredytu wyniosła łącznie 625.000 PLN. 29 września 2020 r. wraz z mężem dokonała Pani spłaty kredytu. 4 października 2023 r. wraz z mężem wniosła Pani pozew do sądu o zasądzenie nadpłaty środków z tytułu użycia w umowie klauzul niedozwolonych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia doręczenia Pozwu Bankowi (dalej: Pozew). W przypadku uznania przez sąd, że umowa o Kredyt jest nieważna w całości, wraz z mężem wniosła Pani o zasądzenie łącznej wartości wszelkich kwot zapłaconych na rzecz Banku w związku z wykonywaniem umowy o Kredyt, stanowiących sumę wszystkich uiszczonych rat kapitałowo-odsetkowych, kwoty wpłaconej tytułem wcześniejszej, całkowitej spłaty Kredytu oraz innych kosztów związanych z udzielonym Kredytem, w tym kosztów prowizji wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. Ponadto wraz z mężem wniosła Pani o zasądzenie od Banku zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych Przez czas obowiązywania umowy wraz z mężem spłaciła Pani Bankowi łącznie 16.922,56 PLN oraz 293.976,93 CHF. Po przeliczeniu ww. kwoty wyrażonej w CHF na PLN według kursu z dnia składania Pozwu, w oparciu o tabelę średnich kursów walut Narodowego Banku Polskiego, daje to łączną kwotę 1.429.923 PLN. W maju 2024 r. Bank zwrócił się do Pani i męża z propozycją ugodową. 20 maja 2024 r. wraz z mężem nie przyjęła Pani pierwszej propozycji ugodowej Banku z 8 maja 2024 r., w której Bank zaproponował gotowość zakończenia sporu poprzez zapłatę kwoty 217.855,22 PLN. Jednocześnie wraz z mężem poinformowała Pani Bank, że biorąc pod uwagę najnowsze orzecznictwo, a w szczególności uchwałę Sądu Najwyższego wydaną 25 kwietnia 2024 r. (sygn. III CZP 25/22) oraz postanowienie Trybunału Sprawiedliwości UE z 8 maja 2024 r. (sygn. C-424/22), dokonacie modyfikacji Pozwu w ten sposób, że roszczenie zasądzenia od pozwanego na rzecz powodów kwoty 16.922,56 PLN oraz kwoty 293.976,93 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia doręczenia Pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, zostanie zgłoszone jako roszczenie główne. Wraz z mężem poinformowała Pani Bank, że wyliczacie, że na dzień 14 maja 2024 r. Państwa żądanie opiewa na kwotę 1.302.689,46 PLN. 28 czerwca 2024 r. Bank zaproponował nowe warunki ugody, tj. zwrot na rzecz Pani i męża kwoty 530.000 PLN. Ostatecznie kwotę ugody ustalono na 560.000 PLN. 8 sierpnia 2024 r. doszło do zawarcia ugody, na mocy której dokonano rozliczenia Kredytu w oparciu o założenie zmiany waluty zadłużenia na walutę polską. W myśl ugody Bank
zobowiązał się do zwrotu kwoty 147.855,22 PLN oraz do wypłaty 412.144,78 PLN tytułem kwoty dodatkowej. Na podstawie ugody doszło do: wypłaty kwoty zwrotu, zwrotu kosztów sądowych, wypłaty kwoty dodatkowej. Wskazane w ugodzie kwoty 147.855,22 PLN oraz 412.144,78 PLN łącznie dają uzgodnione z Bankiem 560,000 PLN. Uzgodnione z Bankiem 560.000 PLN to kwota mniejsza niż kwota zwrotu należnego od Banku w przypadku wygrania przez Panią i męża sporu sądowego i uznania umowy za nieważną. Różnica między kwotą żądania z Pozwu, tj. łączną kwotą spłaty Kredytu dokonaną przez Panią wraz z mężem (tj. 1.429.923 PLN) a kwotą Kredytu (tj. 625.000 PLN) wynosi 804.923 PLN. W ugodzie kwota 147.855,22 PLN określona jest jako zwrot, w tym kapitał 147.855,22 zł, odsetki 0 zł. W ugodzie kwota 412.144,78 określona jest jako kwota dodatkowa. Kwoty wskazane w Ugodzie zostały zapłacone przez Bank: 27 sierpnia 2024 r. – kwota zwrotu 147.855,22 PLN oraz 28 sierpnia 2024 r. – kwota 412.144,78 PLN, tj. kwota dodatkowa. W ugodzie Bank wskazał, że jego zdaniem kwota dodatkowa stanowi przychód Pani i męża, a na Banku ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-11. Uzupełnienie wniosku Wskazana we wniosku ugoda jest ugodą sądową. W odniesieniu do klauzul abuzywnych w Ugodzie stwierdzono, że: „Przed sądami polskimi toczą się postępowania z powództw kredytobiorców przeciwko bankom albo z powództw banków przeciwko kredytobiorcom, w ramach których podnoszone są przez kredytobiorców zarzuty istnienia w umowach kredytów denominowanych lub indeksowanych do waluty CHF klauzul abuzywnych lub zarzuty nieważności tych umów tożsame lub podobne do zarzutów podnoszonych przez Kredytobiorcę w ramach Sporu; w przypadku powództw kredytobiorców - dochodzone są roszczenia z tego tytułu, w szczególności roszczenia kredytobiorców o zapłatę należności odpowiadającej wysokości uiszczonych w wykonaniu umów kredytów rat kapitałowo- odsetkowych (i ewentualnie innych opłat). Spośród możliwych rozstrzygnięć sporów pomiędzy kredytobiorcami a bankami, obejmujących w szczególności: a) uznanie przez sąd zawartych w umowie kredytu klauzul za nieabuzywne i oddalenie powództwa kredytobiorcy lub - w przypadku gdy z powództwem wystąpił bank - uwzględnienie powództwa (zasądzenie dochodzonego roszczenia) banku; b) uznanie przez sąd zawartych w umowie kredytu klauzul za abuzywne, ich wyeliminowanie z umowy i w konsekwencji uznanie, że: i) strony są związane umową w pozostałym zakresie, a po wyeliminowaniu tych klauzul kredyt staje się kredytem walutowym, udzielonym w walucie CHF i oprocentowanym stopą procentową LIBOR1 i marżą banku, a kredytobiorcy może przysługiwać roszczenie z tytułu nienależytego wykonania umowy na etapie wypłaty kwoty kredytu, ii) strony są związane umową w pozostałym zakresie, a jej niedozwolone postanowienia powinny zostać zastąpione przepisem przewidującym możliwość określenia wartości waluty obcej (CHF) według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia dokonania płatności, iii) strony są związane umową w pozostałym zakresie, a wypłacony w jej wykonaniu kredyt powinien zostać rozliczony jak udzielony w walucie PLN i oprocentowany stopą procentową WIBOR i marżą banku, iv) strony są związane umową w pozostałym zakresie, a wypłacony w jej wykonaniu kredyt powinien zostać rozliczony jak udzielony w walucie PLN i oprocentowany stopą procentową LIB0R1 i marżą banku, v) bez klauzul uznanych za abuzywne umowa nie może wiązać, jest trwale bezskuteczna względnie nieważna, a kredytobiorcy i bankowi przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w wykonaniu tej umowy; c) uznanie przez sąd umowy kredytu za nieważną bez względu na ewentualną abuzywność jej postanowień, w ostatnich latach zdecydowaną przewagę uzyskała linia orzecznicza, w ramach której najczęściej zapadającym rozstrzygnięciem jest stwierdzenie abuzywności klauzuli ryzyka walutowego i zasad denominacji lub indeksacji, i w konsekwencji nieważność całej umowy kredytu (pkt 2 lit. b plit v powyżej), oraz - w przypadku powództw kredytobiorców - zasądzenie na rzecz kredytobiorcy roszczeń dochodzonych z tego tytułu; przy czym należy mieć na względzie, że zapadają także inne rozstrzygnięcia, w tym wyroki określone w pkt 2 lit. a oraz lit. b plit i-iv”. Z ugody wynika również, że Bank zdecydował się na jej zawarcie i dokonanie zwrotu na rzecz Wnioskodawcy „w celu zakończenia wszelkich sporów dotyczących abuzywności klauzul umownych i ważności Umowy Kredytu”. Przewidziana w ugodzie kwota dodatkowa w wysokości 412.144,78 zł nie jest dodatkową kwotą pieniężną wypłaconą w związku z Pani zobowiązaniem do odstąpienia od dalszych roszczeń związanych z umową kredytową. Przez czas obowiązywania umowy spłaciła Pani z mężem Bankowi w ratach kapitałowo- odsetkowych łącznie 16.922,56 PLN oraz 293.976,93 CHF. Po przeliczeniu ww. kwoty wyrażonej w CHF na PLN według kursu z dnia składania Pozwu, w oparciu o tabelę średnich kursów walut Narodowego Banku Polskiego, daje to łączną sumę rat kapitałowo- odsetkowych uiszczonych przez Panią z mężem w wysokości 1.429.923 PLN. W postępowaniu przed sądem dochodziła Pani z mężem zasądzenia od Banku łącznej kwoty spłaconych rat kapitałowo-odsetkowych, tj. kwoty 16.922,56 PLN oraz kwoty 293.976,93 CHF wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia doręczenia Pozwu pozwanemu do dnia zapłaty. W toku rozmów dotyczących ewentualnej Ugody Pani z mężem poinformowała Bank, że wyliczają, że na dzień 14 maja 2024 r. ich żądanie opiewa na kwotę 1.302.689,46 PLN. Jak potwierdzono w Ugodzie „w przypadku uzyskania przez Kredytobiorcę w Sporze z Bankiem rozstrzygnięcia odpowiadającego tym, które zapadają w ramach dominującej linii orzeczniczej opisanej w pkt 2 lit. b plit v powyżej, Stronom przysługiwałyby wzajemne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w wykonaniu Umowy: Bank byłby zobowiązany do zwrotu Kredytobiorcy sumy uiszczonych przez Kredytobiorcę rat kapitałowo-odsetkowych (i ewentualnie innych opłat)”. 28 czerwca 2024 r. otrzymała Pani z mężem za pośrednictwem swojego pełnomocnika propozycję ugodową przedstawioną przez Bank działający przy pomocy swojego pełnomocnika. Wskazano w niej: „Wskazuję, że na ten moment bank proponuje następujące warunki: • zwrot na rzecz Państwa Mocodawców kwoty 530.000 PLN, • zwrot KZP 10.800 PLN (wskazane przez Panią KZP obowiązują od WPS powyżej 2 mln), • zwrot połowy opłaty od pozwu. Proszę o zajęcie stanowiska. Jednocześnie wskazuję, że bank preferuje zawieranie ugód przed Sądem, zatem w przypadku wyrażenia zgody na zaproponowane warunki złożyłabym do Sądu stosowny wniosek o wyznaczenie terminu celem zawarcia ugody”. Ostatecznie kwotę ugody ustalono na 560.000 PLN. Uzgodnione z Bankiem 560.000 PLN to kwota mniejsza niż kwota zwrotu należnego od Banku w przypadku wygrania przez Panią z mężem sporu sądowego i uznania umowy za nieważną. Różnica między kwotą żądania z Pozwu, tj. łączną kwotą spłaty Kredytu dokonaną przez Panią z mężem (tj. 1.429.923 PLN), a kwotą Kredytu (tj. 625.000 PLN) wynosi 804.923 PLN. W ugodzie kwota 147.855,22 PLN określona jest jako zwrot, w tym kapitał 147.855,22 zł, odsetki 0 zł. W ugodzie kwota 412.144,78 zł określona jest jako kwota dodatkowa. Wysokość ww. kwoty została ustalona na podstawie negocjacji między Panią i mężem z Bankiem. Prowadząc negocjacje Pani z mężem kierowała się przede wszystkim kwotą, jaką nadpłacono Bankowi w wyniku zastosowania przez Bank klauzul ocenianych przez Panią z mężem jako abuzywne. Ustalona w wyniku negocjacji całkowita kwota zwrotu w wysokości 560.000 zł została uznana przez Panią z mężem za akceptowalną.
Czy w świetle opisanego stanu faktycznego jest Pani zobowiązana zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty 412.144,78 PLN, tj. kwoty dodatkowej wypłaconej przez Bank na podstawie ugody, lub jakiejkolwiek jej części, po wypłacie której według Banku ciąży na Nim obowiązek sporządzenia informacji PIT-11? Pani stanowisko w sprawie W Pani ocenie kwota 412.144,78 PLN wypłacona przez Bank nie stanowi przychodu do opodatkowania, a Pani nie jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego tej kwoty, ani jakiejkolwiek jej części. Jak wynika z okoliczności sprawy, w wyniku ugody Bank zdecydował dobrowolnie - bez czekania na wyrok Sądu - dokonać na rzecz Pani i męża zwrotu łącznie 560.000 PLN. Jednocześnie łączna nadpłata z tytułu spłat rat kredytowych w stosunku do kwoty otrzymanej od banku wyniosła 804.923 PLN. W rozpatrywanej sytuacji otrzymana kwota nie przysporzyła w efekcie majątku Pani i męża. Pani wraz z mężem wpłaciła bowiem wcześniej jako kredytobiorcy do Banku kwotę dużo wyższą niż otrzymała w ramach umowy kredytu. W związku z zawarciem Ugody Pani wraz z mężem otrzymała zwrot środków pieniężnych, które wcześniej na mocy umowy przekazała na rzecz Banku w ramach spłaty części rat udzielonego Kredytu. Uważa Pani, że kwoty stanowiące zwrot wpłaconych przez kredytobiorców rat nie stanowią przychodu i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Pani stanowisko znajduje potwierdzenie w treści przepisów, jak i w wydawanych interpretacjach indywidualnych. Podstawową zasadą ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PIT) jest zasada powszechności opodatkowania. Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega - co do zasady - każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei jest definiowany przez ustawodawcę w art. 11 ust. 1 ustawy - przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie wskazuje się, że elementem istotnym dla uznania danego świadczenia za przychód podatkowy jest uzyskanie przez podatnika realnego przysporzenia majątkowego. O uzyskaniu przychodu można mówić zatem jedynie w sytuacji, gdy podatnik uzyskuje rzeczywistą korzyść majątkową - czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych zwiększających jego aktywa (pieniędzy, wartości pieniężnych, świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń), czy określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów. Oznacza to, że nie każda otrzymana przez podatnika kwota generuje powstanie po jego stronie przychodu podatkowego dla celów PIT. Nie wystarczy bowiem
zidentyfikowanie strumienia pieniądza, który płynie w kierunku podatnika. Konieczne jest ustalenie, że mamy do czynienia ze świadczeniem, które powoduje rzeczywiste wzbogacenie się podatnika (przyrost w jego majątku). Z definicji przychodu można zatem wywieść, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) – mają definitywny, a nie zwrotny charakter. W szczególności do powstania przychodu skutkującego realnym przysporzeniem majątkowym nie dochodzi w przypadku zwrotu wydatków na rzecz podatnika. W takiej sytuacji koszty w pierwszej kolejności są ponoszone (finansowane) z własnych środków podatnika, a następnie są mu zwracane, w konsekwencji czego po stronie podatnika nie powstaje przysporzenie majątkowe, a jedynie "wyrównanie" wcześniejszego uszczuplenia w jego majątku. Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Podkreślić należy, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Podobnie, zwrot kwot zapłaconych na poczet spłaty kredytu nie stanowi przychodu w rozumieniu PIT. Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidualnej z 9 lutego 2023 r. (sygn. 0115- KDIT2.4011.696.2022.1 .MM), w której KIS wskazał, że „Kredytobiorca otrzymuje/otrzyma zwrot środków pieniężnych, które wcześniej na mocy Umowy przekazał na rzecz Banku w ramach spłaty rat Kredytu. Zatem kwoty te nie powodują faktycznego przyrostu w majątku Kredytobiorcy. W konsekwencji taka operacja nie spełnia przesłanek powstania przychodu jakim jest zwiększenie majątku podatnika - ani poprzez zwiększenie aktywów ani poprzez zmniejszenie jego pasywów. Mając na uwadze zacytowane przepisy prawa oraz opisane zdarzenie stwierdzić należy, że w związku z zawarciem Ugody i dokonaniem Zwrotu uprzednio nadpłaconego Kredytu, po stronie Kredytobiorcy nie powstaje/nie powstanie przychód podatkowy w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”. Pani stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych, w których KIS wskazał na brak opodatkowania kwot dodatkowych wypłacanych przez banki na podstawie ugód. Przykładowo w interpretacji indywidualnej z 7 października 2024 r. (sygn. 0115-KDIT1.4011.442.2024.2.DB) KIS stwierdził: „Skoro kwota dodatkowa, którą otrzymali Wnioskodawcy od Banku w wyniku zawartej ugody, mieści się w kwocie wpłacanej przez Panią podczas spłaty kredytu hipotecznego to jej otrzymanie nie powoduje po Pani stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie są Pani przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich uzyskanie nie skutkuje po Pani stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego”. Tożsame stanowisko przedstawiono m.in. w interpretacji indywidualnej z 15 maja 2024 r. (sygn. 0112-KDIL2-1.4011.263.2024.2.MKA), interpretacji indywidualnej z dnia 1 marca 2024 r. (sygn. 0112-KDIL2-1.4011.75.2024.1.MK), interpretacji indywidualnej z dnia 2 lipca 2024 r. (sygn. 0112-KDIL2-1.4011.464.2024.2.MKA).
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.
Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią: Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy: Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Ustawodawca określił co jest przychodem w art. 11 ust. 1 ustawy: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z przedstawionych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego. Ustawodawca odróżnia przy tym przysporzenia, które mają charakter: • pieniężny – pieniądze i wartości pieniężne; • niepieniężny – świadczenia w naturze (otrzymane rzeczy lub prawa), nieodpłatne świadczenia inne niż świadczenia w naturze (otrzymane usługi lub świadczenia polegające na udostępnianiu rzeczy lub praw). Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Otrzymanie nieodpłatnego świadczenia następuje w stosunku dwustronnym – świadczeniodawca ma wolę przekazania czegoś nieodpłatnie, a świadczeniobiorca godzi się na przyjęcie takiego świadczenia. Stosownie do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 „inne źródła”. W myśl art. 20 ust. 1 ustawy: Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z
tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Instytucja kredytu jest uregulowana przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.). Zgodnie z art. 69 ust. 1 tej ustawy: Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe. Wobec powyższego, skoro kwota dodatkowa, którą otrzymała Pani od banku w wyniku zawartej ugody, mieści się w kwocie wpłacanej przez Panią podczas spłaty kredytu hipotecznego to jej otrzymanie nie powoduje po Pani stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie są Pani przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich uzyskanie nie skutkuje po Pani stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Ta interpretacja dotyczy tylko Pani sytuacji prawnopodatkowej i nie wywołuje skutków prawnych dla Pani męża. Rozstrzygnięcia, które podała Pani we wniosku, zostały wydane dla odrębnych podmiotów w ich indywidualnych sprawach. Wydając tę interpretację mieliśmy jednak na względzie zawarte w nich stanowiska dotyczące rozumienia i stosowania przepisów prawa podatkowego. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji • Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji. • Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. • Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): • w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo • w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili