Wnioskodawca, będący osobą fizyczną, zaciągnął pożyczkę hipoteczną na remont lokalu mieszkalnego, która została zabezpieczona hipoteką. W związku z umorzeniem części pożyczki oraz zwrotem odszkodowania, zadał pytania dotyczące skutków podatkowych tych zdarzeń. Organ podatkowy potwierdził, że wnioskodawca jest zwolniony z zapłaty podatku dochodowego od umorzenia wierzytelności z tytułu pożyczki, a zwrot odszkodowania nie stanowi przychodu podatkowego. Interpretacja jest pozytywna, potwierdzająca stanowisko wnioskodawcy.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyłowe Szanowna Pani, stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych – w zakresie pytania pierwszego i drugiego – jest prawidłowe.
3 lutego 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 26 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 2 kwietnia 2025 r. Treść wniosku jest następująca:
Wnioskodawca (Pożyczkobiorca) zawarł z Bankiem A S.A. z siedzibą w B, Oddział w C, Umowę o Pożyczkę Hipoteczną Nr (...) w dniu 17 czerwca 2005 r., zwaną dalej „Umową” lub „Pożyczką” (Pożyczka udzielona przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmiot podlegający nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawniony do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich podmiotów). Pożyczka została zabezpieczona w postaci hipoteki ustanowionej na nieruchomości – lokalu mieszkalnym stanowiącym własność Wnioskodawcy. Pożyczka została zaciągnięta w całości na wydatki na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, tj. remont lokalu mieszkalnego stanowiącego własność Wnioskodawcy i służącego zaspokojeniu jego potrzeb mieszkaniowych (tj. wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wnioskodawca, będący osobą fizyczną, nie korzystał z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego/pożyczek zaciągniętego /tych na realizację innej inwestycji niż ta, o której mowa wyżej. Pożyczka nie została zastąpiona kredytem refinansowym, ani nie został na jej spłatę zaciągnięty kredyt konsolidacyjny. Pożyczka jest indeksowana kursem franka szwajcarskiego. Kwota udostępnionej pożyczki wyniosła: 131.400 PLN. Łączna suma wpłat Pożyczkobiorcy na poczet ww. umowy w okresie od 17 czerwca 2005 r. do 31 stycznia 2024 r. wyniosła 229.138,64 PLN. Umorzenie salda pożyczki, o którym mowa poniżej obejmuje: 1. kwotę kapitału pożyczki; 2. odsetki, w tym odsetki skapitalizowane, i prowizje; 3. pozostałe opłaty poniesione przez Pożyczkobiorcę niezbędne do zawarcia Umowy, z wyjątkiem kosztów usług ubezpieczeniowych. Pożyczkobiorca w lutym 2024 r. wystąpił przeciwko Bankowi z Pozwem o zapłatę i ustalenie nieważności umowy. Wywołana ww. pozwem sprawa toczy się pod sygnaturą akt (...) przed Sądem Okręgowym (...). Bank zaproponował Pożyczkobiorcy zawarcie ugody sądowej, na mocy której doszłoby po przewalutowaniu salda z franka szwajcarskiego (CHF) na złote polskie (PLN) do umorzenia całości kapitału pozostającego do spłaty w kwocie 81.230,17 PLN oraz zwrotu przez Bank na rzecz Pożyczkobiorcy kwoty 87.000 PLN (odszkodowania). Bank w projekcie ugody chce zawrzeć następujący zapis co do umorzenia salda Pożyczki: „Powód – Pożyczkobiorca przyjmuje do wiadomości, że w wyniku zwolnienia z długu (umorzenia) powstaje dla niego przychód do opodatkowania, a Bank jest zobowiązany do wypełnienia ciążących na nim obowiązków informacyjnych (tj. sporządzenia informacji PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)- 11)”. Bank w projekcie Ugody chce zawrzeć następujący zapis co do dodatkowej kwoty – odszkodowania dla Pożyczkobiorcy: „Bank zobowiązuje się do zapłaty na rzecz Powoda – Pożyczkobiorcy, tytułem odszkodowania, kwoty pieniężnej w wysokości 87.000 PLN, stanowiącej częściowy zwrot spłaconych przez Powoda-Pożyczkobiorcę rat kredytowych”. Wypłata świadczenia z tytułu odszkodowania jest zwrotem środków pieniężnych, które wcześniej na mocy zakwestionowanej Umowy Pożyczkobiorca przekazał (wpłacił) do Banku tytułem spłaty rat kapitałowo-odsetkowych. Zgodnie z projektem Ugody: „Przedmiotem ugody jest polubowne zakończenie sporu i Postępowania sądowego oraz rozwiązanie Umowy wobec uznania przez Strony, iż ww. Umowa została wykonana w całości i zakończony został stosunek prawny z niej
wynikający, a tym samym uchylenie niepewności co do roszczeń wynikających z Umowy”. Pożyczkobiorca godzi się na zawarcie ugody sądowej, w szczególności na zapisy zawarte powyżej. Uzupełnienie wniosku Pożyczka hipoteczna, której Wnioskodawcy udzielił bank, nie była związana z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Lokal mieszkalny, który Wnioskodawca remontował ze środków udzielonej pożyczki hipotecznej położony jest w C (...), ul. D 1 m. 2. Przez zwrot zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych należy rozumieć zamieszkiwanie Wnioskodawcy w lokalu mieszkalnym na stałe, począwszy od 1995 r. do dnia dzisiejszego. W związku z wątpliwościami KIS dotyczącymi zrozumienia stanu faktycznego do pytania nr 2 Wnioskodawca podaje in extenso zapis paragrafu 6 dotyczącego kwoty, jaką ma wypłacić Bank, zawartego w projekcie ugody sądowej: „Wobec zawarcia Ugody Bank zobowiązuje się do zapłaty odszkodowania na rzecz Kredytobiorcy kwoty 87.000 PLN tytułem dodatkowej kwoty pieniężnej stanowiącej częściowy zwrot spłaconych przez Kredytobiorcę rat kredytowych, płatnych na rachunek bankowy Kredytobiorcy o nr (...)”. Wobec powyższego, Wnioskodawca wyjaśnia: Kwota 87.000 zł, którą ma wypłacić Bank na jego rzecz tytułem „dodatkowej kwoty” ma być częściowym zwrotem środków pieniężnych, które wcześniej, na mocy zakwestionowanej umowy pożyczki hipotecznej, przekazał Bankowi tytułem spłaty rat kapitałowo-odsetkowych. Podstawą zwrotu tej kwoty jest przekonanie obu Stron o tym, że powyższa kwota jest nienależna Bankowi. W przeciwnym razie Strony nie dążyłyby do zawarcia ugody. Jednakże w treści projektu Ugody przygotowanej przez Bank A brak jest wyraźnego oświadczenia Stron, z którego wynikałaby owa nienależność. W tym miejscu należy wyjaśnić, że projekt ugody sądowej zaproponowanej dla Wnioskodawcy przez Bank powstał na bazie starego wzorca i nie uwzględnia aktualnego stanu prawa i orzecznictwa dotyczącego sporów frankowych. Jest, podobnie jak umowa pożyczki, praktycznie nienegocjowalny. Wnioskodawca oczywiście może nie wyrazić zgody na zawarcie tej ugody. Jednakże nie traci nadziei, że Bank przed samym przewodem sądowym wyrazi zgodę – w toku dalszych negocjacji – na uwzględnienie ww. oświadczenia w treści Ugody. Pytania Czy w związku z opisanym zdarzeniem przyszłym w postaci zawarcia ugody sądowej przez Strony Umowy: 1. Pożyczkobiorca jest zwolniony z zapłaty podatku dochodowego od umorzenia wierzytelności z tytułu Pożyczki w kwocie 81.230,17 PLN na podstawie § 1 ust. 1 i § 3 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz. U. 2024, poz. 102) w związku z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2024 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe? 2. Po stronie Pożyczkobiorcy powstaje przychód podatkowy z tytułu otrzymania zwrotu kwoty 87.000 PLN tytułem odszkodowania? 3. W przypadku odpowiedzi pozytywnej na pytanie 1 i negatywnej na pyt. 2 powyżej Bank jest zobowiązany do sporządzenia informacji o wysokości przychodów (PIT-11) i przesłania jej Pożyczkobiorcy jako podatnikowi oraz właściwemu urzędowi skarbowemu, zgodnie z art. 42a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Pani stanowisko w sprawie pierwszego pytania Zdaniem Wnioskodawcy, jest on zwolniony z zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od kwoty umorzonych wierzytelności Banku z tytułu Pożyczki, gdyż spełnia wszystkie warunki, od których ustawodawca uzależnił zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych, o których mowa w aktach prawnych wskazanych w pyt. 1, na dowód czego złożył oświadczenia, jak w opisie stanu faktycznego. Pani stanowisko w sprawie drugiego pytania Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot nienależnych Bankowi środków pieniężnych w kwocie 87.000 zł, które Wnioskodawca ma otrzymać od Banku, nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT. Warto jeszcze raz podkreślić, że omawiana ugoda sądowa nie kreuje nowego stosunku prawnego między Stronami i zawierana jest na tle pierwotnej umowy pożyczki, wobec czego rozliczenia z tytułu ugody sądowej dla celów PIT nie powinny być dokonywane w oderwaniu od rozliczeń dokonywanych pomiędzy Stronami w ramach spornej Umowy. W wyniku ewentualnego zwrotu ww. środków pieniężnych po stronie Wnioskodawcy nie nastąpi żadne rzeczywiste wzbogacenie, ani przyrost majątku. Zwrot dodatkowej kwoty w wysokości 87.000 zł jest ekwiwalentem wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę z jego własnych (opodatkowanych już) środków na rzecz Banku z tytułu rat kapitałowo-odsetkowych oraz stanowi nadwyżkę tych spłat ponad otrzymany kapitał.
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku w zakresie pytania pierwszego i drugiego jest prawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy: Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Jak stanowi art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje
każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Źródłami przychodów są inne źródła. Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy: Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Wskazała Pani, że na podstawie proponowanej ugody bank umorzy Pani istniejące zadłużenie. Powzięła Pani wątpliwość, czy z tytułu umorzenia będzie Pani mogła skorzystać z zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych. Otrzymanie pożyczki i jej spłata na warunkach przewidzianych w umowie są obojętne podatkowo. Przychód po stronie pożyczkobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia pożyczki, jej części lub odsetek. Wtedy bowiem pożyczkobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Tym samym umorzoną Pani kwotę wierzytelności z tytułu zaciągniętej pożyczki należy zakwalifikować do przychodu z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże zgodnie z § 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 102), zmienionym rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2024 r. (Dz. U. 2024 r. poz. 1912): 1. Zarządza się zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od kwot: 1) umorzonych osobie fizycznej wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego, w przypadku gdy: a) kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, a w przypadku więcej niż jednego kredytu mieszkaniowego - gdy kredyty mieszkaniowe zostały zaciągnięte na realizację wyłącznie jednej inwestycji mieszkaniowej, oraz b) osoba fizyczna będąca stroną umowy kredytu mieszkaniowego nie korzystała z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej niż określona w lit. a inwestycji mieszkaniowej; 2) otrzymanych przez osobę fizyczną świadczeń z tytułu kredytu mieszkaniowego udzielonego w walucie obcej lub w złotych, lecz nominowanego lub indeksowanego do waluty obcej, w związku z powstaniem przychodu z tytułu zastosowania ujemnego oprocentowania. 2. Kwoty wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, obejmują: 1) kwoty kredytu mieszkaniowego (kapitału); 2) odsetki, w tym odsetki skapitalizowane, i prowizje; 3) opłaty, jeżeli ich poniesienie przez kredytobiorcę było niezbędne do zawarcia umowy kredytu mieszkaniowego, z wyjątkiem kosztów usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń. 3. W przypadku gdy kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty również na wydatki inne niż określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647, z późn. zm.), zaniechanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, obejmuje kwotę wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego w części, w jakiej kwota kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na wydatki określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 tej ustawy pozostaje do całkowitej kwoty zaciągniętego kredytu mieszkaniowego. 4. W przypadku gdy kredyt mieszkaniowy został zastąpiony kredytem refinansowym lub gdy na jego spłatę został zaciągnięty kredyt konsolidacyjny, zaniechanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, obejmuje odpowiednio kwotę wierzytelności z tytułu kredytu refinansowego lub konsolidacyjnego w części odpowiadającej kwocie wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego 5. Przez jedną inwestycję mieszkaniową, o której mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, rozumie się inwestycję, której celem jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych: 1) jednego gospodarstwa domowego albo 2) więcej niż jednego gospodarstwa domowego, w przypadku gdy osoby fizyczne mające zajmować wspólnie jeden budynek mieszkalny, nie mniej niż jedna osoba fizyczna z każdego takiego gospodarstwa, są osobami zaliczonymi do I grupy podatkowej w rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2023 r. poz. 1774 i 1843). 6. Przez jedno gospodarstwo domowe, o którym mowa w ust. 5, rozumie się gospodarstwo prowadzone przez osobę fizyczną zajmującą jeden lokal mieszkalny albo jeden budynek mieszkalny jednorodzinny, samodzielnie lub wspólnie z innymi osobami stale z nią zamieszkującymi i gospodarującymi. 7. W przypadku gdy stroną umowy kredytu mieszkaniowego na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, o której mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, są co najmniej dwie osoby fizyczne, zaniechanie poboru podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, ma zastosowanie wyłącznie do osób, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b. Z kolei § 4 cytowanego rozporządzenia stanowi, że: Zaniechanie, o którym mowa w § 1 i § 2, ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2026 r. Stosownie do § 4a tego rozporządzenia: Zaniechanie, o którym mowa w § 1 i § 2, w przypadku pożyczek, o których mowa w § 3 ust. 2, ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2025 r. do dnia 31 grudnia 2026 r. Natomiast w myśl § 3 komentowanego rozporządzenia: 1. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o kredycie mieszkaniowym, należy przez to rozumieć kredyt, który został: 1) udzielony przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmiot, którego działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawniony do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich podmiotów, oraz 2) zabezpieczony w postaci hipoteki ustanowionej na nieruchomości lub udziale w nieruchomości lub prawie wieczystego użytkowania gruntu lub udziale w takim prawie, lub spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego lub udziale w takim prawie, lub prawie do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziale w takim prawie, oraz 3) zaciągnięty na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. 2. Za kredyt mieszkaniowy uważa się również pożyczkę, o ile spełnia warunki określone w ust. 1. Zgodnie z treścią ww. art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na: a) nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, b) nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie, c) nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego, d) budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego, e) rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego – położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej. Zatem zaniechanie poboru podatku do umorzonych osobom fizycznym kwot wierzytelności z tytułu pożyczek znajdzie zastosowanie, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące przesłanki: 1. pożyczka była zaciągnięta na realizację inwestycji mieszkaniowej; 2. pożyczka była udzielona przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmioty uprawnione do udzielania pożyczek na podstawie odrębnych ustaw; 3. pożyczka była zabezpieczona hipotecznie; 4. pożyczkobiorca nie korzystał wcześniej z umorzenia zobowiązania z tytułu innego kredytu/ pożyczki na własne cele mieszkaniowe zabezpieczonego hipotecznie. Z informacji przedstawionych przez Panią wynika, że: · jest Pani pożyczkobiorcą pożyczki zaciągniętej na remont własnego lokalu mieszkalnego, w którym realizuje Pani własne cele mieszkaniowe poprzez zamieszkiwanie w nim począwszy od 1995 r. do dnia dzisiejszego; · pożyczka została zabezpieczona hipotecznie; · pożyczka nie była związana z prowadzoną działalnością gospodarczą; · nie korzystała Pani wcześniej z zaniechania poboru podatku dochodowego. Omawiane rozporządzenie odwołuje się w swej treści do art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazując, że główną przesłanką do skorzystania z zaniechania poboru podatku jest przeznaczenie pożyczki na wydatki, o których mowa w tym przepisie. Zgodnie z nim wydatkiem uznawanym za cel mieszkaniowy jest m.in. remont lokalu mieszkalnego. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje „remontu”. Dla wyjaśnienia tego pojęcia należy odnieść się do jego znaczenia funkcjonującego w języku powszechnym. I tak „remont” to „doprowadzenie jakiegoś budynku lub urządzenia do stanu używalności; naprawa, odnawianie (czegoś)”. Pojęcie remontu zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 8 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 725 ze zm.) jako: Ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie - należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Niemniej jednak ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie odwołuje się do tego przepisu. Tym samym definicja „remontu” funkcjonująca na gruncie Prawa budowlanego nie może być wprost przenoszona na grunt omawianej ustawy podatkowej. Może być natomiast uwzględniona jako jeden z elementów służących ustaleniu znaczenia pojęcia „remontu” dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych. Za „remont” lokalu mieszkalnego, o którym mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy więc uznać prace dotyczące tego lokalu i jego części składowych (tj. wszystkiego, co nie może być odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego), służące utrzymaniu lokalu we właściwym stanie, doprowadzeniu go do pożądanej zdolności użytkowej, modernizacji jego elementów składowych. „Remontem” w rozumieniu omawianego przepisu jest również tzw. wykończenie lokalu mieszkalnego, a więc prace służące doprowadzeniu do zdolności użytkowej nowo wybudowanego lokalu. W każdym przypadku remont dotyczy „materii” lokalu mieszkalnego, a więc jego ścian, podłóg, sufitu, okien, drzwi, wyposażenia technicznego takiego jak instalacje: wodna, kanalizacyjna, elektryczna, grzewcza, gazowa, bądź innych elementów trwale połączonych konstrukcyjnie z elementami budowlanymi lokalu mieszkalnego. Mając na uwadze powyższe, od umorzonej wierzytelności pożyczkowej w części, w jakiej pożyczka została zaciągnięta na remont lokalu mieszkalnego w ww. znaczeniu, będzie Pani przysługiwało prawo do skorzystania z zaniechania poboru podatku dochodowego. Tym samym do uzyskanego przez Panią przychodu związanego z umorzeniem wierzytelności z tytułu pożyczki hipotecznej znajdzie zastosowanie zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych. Wobec tego nie będzie Pani zobowiązana do opodatkowania tego przychodu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W odniesieniu natomiast do kwoty dodatkowej, skoro kwota 87.000 zł, którą otrzyma Pani od banku w wyniku zawartej ugody, będzie zwrotem części wpłaconych rat kredytowych to zwrot ten nie będzie stanowił dla Pani przychodu. Czynność ta nie spowoduje uzyskania przez Panią przysporzenia majątkowego, wzrostu Pani majątku. Otrzymane przez Panią pieniądze nie będą przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a ich uzyskanie nie będzie skutkować po Pani stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych. Nie będzie więc Pani obowiązana do wykazania tej kwoty w zeznaniu podatkowym. Obowiązek ten dotyczy bowiem sytuacji, w której w roku podatkowym osiągany jest dochód (strata) z danego tytułu – zależy zatem od tego, czy w ogóle mamy do czynienia z dochodem (stratą), nie zaś od tego czy płatnik podatku dochodowego wypełnił swój obowiązek informacyjny dotyczący wystawienia podatnikowi informacji PIT-11. Nawet gdyby dokument ten został niewłaściwie wystawiony, to w sytuacji gdy faktycznie po stronie podatnika nie powstaje dochód (strata), nie generuje to dla niego obowiązków związanych z wykazaniem określonych kwot w zeznaniu podatkowym.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. W zakresie pytania trzeciego zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili