0114-KDIP3-2.4011.135.2025.1.AC

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowny Panie, stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 5 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku podatkowego. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego

Jest Pan osobą fizyczną. Posiada Pan podwójne obywatelstwo – Polski oraz Wielkiej Brytanii. Ma Pan żonę, z którą łączy Pana małżeńska wspólność majątkowa oraz dorosłych synów, którzy są polskimi rezydentami podatkowymi. Ponadto w Polsce mieszkają Pana rodzice, siostra oraz dalsza rodzina. Do 11 grudnia 2023 r. mieszkał Pan wraz z żoną w Wielkiej Brytanii. Tam prowadził Pan biznes, realizował swoje cele mieszkaniowe, spędzał większość czasu – w tym kraju zwykle Pan przebywał. W Polsce bywał Pan sporadycznie, jednakże posiadał i posiada Pan w Polsce składniki swojego majątku. Niemniej ściślejsze powiązania osobiste oraz gospodarcze łączyły Pana z Wielką Brytanią. W tym państwie rozliczał się Pan ze swoich podatków w ramach nieograniczonego obowiązku podatkowego. Z powodów osobistych zdecydował się Pan na przeprowadzkę do Polski. Główną przyczyną powrotu do kraju są bowiem kwestie rodzinne. W Polsce mieszkają Pana synowie oraz ich małoletnie dzieci z którymi Pan jako ich dziadek ma bardzo dobre relacje. Wraz z żoną chciałby Pan osiąść w kraju i tu spędzić resztę swojego życia. Formalnie przeprowadzka miała miejsce w dniu 12 grudnia 2023 r., kiedy to wsiadł Pan na pokład samolotu rejsowego lecącego (...), tj. do Polski. Po przeprowadzce zamieszkał Pan w Polsce, w lokalu mieszkalnym w (...) którego jest właścicielem. Dodatkowo pod datą 23 stycznia 2024 r. rozpoczął Pan prowadzenie na terytorium Polski jednoosobowej działalności gospodarczej w ramach której wykonuje usługi zgodne z PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 70.22.Z Pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania. Siedziba firmy znajduje się pod adresem Pana zamieszkania niemniej usługi wykonywane są zarówno z siedziby firmy jak również w siedzibie kontrahenta, dla którego są świadczone (kontrahentem jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, w której jest Pan udziałowcem). Polska jest krajem, w którym po przeprowadzce, która miała miejsce 12 grudnia 2023 r. zwykle Pan przebywał i przebywa nadal. Widać zresztą, że na przestrzeni ostatnich liczba dni spędzona w Polsce istotnie się zwiększyła. W roku 2022 przebywał Pan w kraju 103 dni (w Wielkiej Brytanii 175), w roku 2023 było to 154 dni (w Wielkiej Brytanii 216 dni) podczas, gdy już w roku 2024 spędził Pan w Polsce 242 dni (105 w Wielkiej Brytanii). Tendencja ta wskazuje na wygaszanie relacji z Wielką Brytanią przy jednoczesnym umacnianiu związków z Polską. Oprócz prowadzenia w Polsce jednoosobowej działalności gospodarczej łączą Pana z tym krajem również inne powiązania takie jak: posiadanie w Polsce konta bankowego prywatnego oraz firmowego; posiadanie w Polsce adresu zameldowania; posiadanie funduszy inwestycyjnych w polskim biurze maklerskim; posiadanie w Polsce łącznie 4 nieruchomości w postaci lokali mieszkalnych (jeden zlokalizowany w (...) stanowi Pana miejsce zamieszkania po przeprowadzce); czerpanie zysków z najmu prywatnego w zakresie dwóch posiadanych w Polsce; nieruchomości a w niedalekiej przyszłości również z trzeciego lokalu, który aktualnie jest w fazie wykańczania; posiadanie udziałów w dwóch spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce (udziały odpowiednio 19% oraz 16%); pobieranie dywidendy z zysków tych spółek; korzystanie z opieki zdrowotnej oraz opłacanie składek NFZ (Narodowy Fundusz Zdrowia). Jednocześnie jednak nie zerwał Pan całkowicie relacji z Wielką Brytanią, którą Pan odwiedza i zamierza odwiedzać z powodu dalej istniejących aczkolwiek słabnących powiązań. Przy czym, warto zaznaczyć, że Pana pobyt w Wielkiej Brytanii nie przekroczył jako wskazano wyżej 183 dni roku 2024 i nie będzie przekraczał w kolejnych latach podatkowych. Głównym powodem odwiedzania tego kraju jest fakt, że Pana żona na podstawie łączącej ją z brytyjskim pracodawcą umowy odpowiadającej charakterowi polskiej umowy o pracę w rozumieniu Kodeksu Pracy wykonuje obowiązki pracownicze na przemian z Wielkiej Brytanii jak i z Polski, przy czym nieznacznie ponad 183 dni w danym roku podatkowym obowiązki wykonywane były przez żonę z terytorium Wielkiej Brytanii. Gdy żona pracuje z terytorium Polski mieszka wraz z Panem pod Pana adresem zamieszkania. W sytuacji, gdy obowiązki pracownicze żony realizowane są z terytorium Wielkiej Brytanii, zdarza się Panu udać w podróż do tego kraju celem spędzenia czasu z małżonką. Jednakże z powodu obowiązków biznesowych (Pana jednoosobowej działalności gospodarczej) odwiedziny żony nie mają miejsca każdorazowo podczas jej pobytu w Wielkiej Brytanii. Hybrydowy charakter pracy żony (zarówno w Polsce jak i w Wielkiej Brytanii) ma charakter tymczasowy i wynika z faktu, że w połowie roku 2025 nabędzie ona uprawnienia emerytalne w Wielkiej Brytanii. Docelowo zamiarem żony jest przeniesienie się do Polski, co stanie się w lipcu 2025, gdyż podobnie jak Pana właśnie z Polską łączy dalszą przyszłość. Jak wskazano wyżej aktualna sytuacja jest zatem etapem przejściowym. Z uwagi na fakt, że przez wiele lat mieszkał Pan w Wielkiej Brytanii, będąc tam rezydentem podatkowym oraz ze względu na obowiązki pracownicze żony w dalszym ciągu w tym kraju istnieją powiązania i relacje pomiędzy Wielką Brytanią a Panem, które polegają na: posiadaniu w Wielkiej Brytanii konta bankowego prywatnego; posiadaniu w Wielkiej Brytanii adresu zameldowania; posiadaniu funduszy emerytalnych w brytyjskim biurze maklerskim; posiadanie 19% udziałów w brytyjskiej spółce będącej odpowiednikiem polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością; osiąganie zarobków z tytułu pełnienia funkcji dyrektora w spółce brytyjskiej, o której mowa wyżej oraz pobieranie dywidendy z zysków tej spółki; korzystanie z opieki zdrowotnej podczas pobytu w Wielkiej Brytanii oraz opłacanie brytyjskiej składki ubezpieczeniowej (...) w ramach systemu ubezpieczeń społecznych; wynajmowaniu mieszkania w Wielkiej Brytanii w którym mieszka Pana żona podczas wykonywania z tego kraju obowiązków pracowniczych oraz Pan sam w ramach odwiedzin żony. W kontekście źródła pochodzenia Pana dochodów wskazuje Pan, że ich przeważająca wysokość osiągana jest na terytorium Polski głównie z prowadzonej na terytorium kraju jednoosobowej działalności gospodarczej. Zarobki z tytułu pełnienia funkcji dyrektora w brytyjskiej spółce są znacznie niższe. Również w kontekście wysokości dochodów osiąganych z dywidend przeważają te, które dotyczą polskich spółek i stanowią ponad 80% łącznej wysokości otrzymywanych dywidend tj. polskich i brytyjskich. W kontekście innych aktywności/relacji w odniesieniu do Wielkiej Brytanii lub Polski pragnie Pan wskazać, że: nie udziela się politycznie w żadnym z krajów; relacje towarzyskie posiada Pan w obu krajach; jest Pan członkiem klubów tenisowych w obu krajach; posiada Pan polisy ubezpieczeniowe na wypadek śmierci w polskim towarzystwie ubezpieczeniowym; posiada karty kredytowe w obu krajach; nie ma Pan zaciągniętych kredytów i pożyczek w żadnym z krajów. Według Pana najlepszej wiedzy, w świetle przedstawionych powiązań może być na gruncie lokalnego ustawodawstwa Wielkiej Brytanii nadal uważany za rezydenta podatkowego również po 11 grudnia 2023 r. W przypadku, gdyby również na gruncie polskiego prawa podatkowego, podlegał Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od 12 grudnia 2023 r. wówczas doszłoby do tzw. kolizji rezydencji podatkowej. Pana zamiarem jest ustalenie, czy taka kolizja od 12 grudnia 2023 r. będzie miała miejsce. Pytania Czy podlega Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od dnia 12 grudnia 2023 r.? Pana stanowisko w sprawie Pana zdaniem, podlega Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od dnia 12 grudnia 2023 r., tj. daty od której z Polską ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze niż z Wielką Brytanią. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych: Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy: Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Według art. 3 ust. 2a ww. ustawy: Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/ klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych. Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Z art. 4a ww. ustawy wynika, że: Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Mając na uwadze fakt, że różnego rodzaju relacje i powiązania łączą Pana nie tylko z Polską ale również z Wielką Brytanią w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają przepisy Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie 20 lipca 2006 r. Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej Konwencji: W rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych. Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. Konwencji: Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami: a. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); b. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa; c. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem; d. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia. Przy czym wskazać należy, że zarówno Polska, jak i Wielka Brytania notyfikowały ww. Konwencję polsko – brytyjską do objęcia Konwencją wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzoną w Paryżu 24 listopada 2016 r., podpisaną w Paryżu 7 czerwca 2017 r. Konwencja MLI, której celem było jednorazowe zmodyfikowanie sieci umów o unikaniu podwójnego opodatkowania bez konieczności czasochłonnych negocjacji bilateralnych, została ratyfikowana przez Polskę 23 stycznia 2018 r., a przez Wielką Brytanię 29 czerwca 2018 r. Dniem wejścia w życie postanowień Konwencji MLI dla Polski jest 1 lipca 2018 r., natomiast dla Wielkiej Brytanii 1 października 2018 r. Przepisy Konwencji MLI stosowane są równolegle z przepisami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (Konwencja MLI nie działa, jak protokół zmieniający). W praktyce przepisy Konwencji MLI mają pierwszeństwo przed regulacjami umów o unikaniu podwójnego opodatkowania (tzn. jeśli przepisy umowy będą sprzeczne z przepisami Konwencji MLI, to przepisy Konwencji MLI będą miały zastosowanie jako akt późniejszy). Dla celów stosowania prawa, postanowienia Konwencji MLI muszą być interpretowane równolegle z Konwencją między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z uwzględnieniem stanowisk Umawiających się Państw w zakresie przyjęcia Konwencji MLI. Stanowisko Polski zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z 6 czerwca 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu 24 listopada 2016 r., natomiast wspólne stanowisko Polski i Wielkiej Brytanii zostało przedstawione w oświadczeniu rządowym z 11 października 2018 r. w sprawie mocy obowiązującej w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej Konwencji wielostronnej implementującej środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, sporządzonej w Paryżu 24 listopada 2016 r., oraz jej zastosowanie w realizacji postanowień Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie 20 lipca 2006 r. Konwencja wchodzi w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, następujących po dacie zdeponowania piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 1 Konwencji MLI). Dla każdego Sygnatariusza, który dokonuje ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej Konwencji po zdeponowaniu piątego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, niniejsza Konwencja wejdzie w życie z pierwszym dniem miesiąca następującego po upływie terminu trzech miesięcy kalendarzowych, rozpoczynającego bieg z datą zdeponowania przez tego Sygnatariusza jego instrumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia (art. 34 ust. 2 ww. Konwencji). Z kolei, zasady stosowania jej postanowień w odniesieniu do danej Umowy Podatkowej wynikają z art. 35 ww. Konwencji. Zgodnie z zasadami ogólnymi określonymi w art. 35 ust. 1 Konwencji MLI: Przepisy niniejszej Konwencji będą stosowane przez każdą Umawiającą się Jurysdykcję w odniesieniu do Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja: a. w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby na terytorium Umawiającej się Jurysdykcji, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w pierwszym dniu lub po pierwszym dniu kolejnego roku kalendarzowego, który rozpoczyna się w dniu lub po dniu późniejszej z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja; oraz b. w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez tę Umawiającą się Jurysdykcję, w zakresie podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu, w którym upłynął termin sześciu miesięcy kalendarzowych (lub krótszy termin, w przypadku gdy wszystkie Umawiające się Jurysdykcje notyfikowały Depozytariuszowi, że ich zamiarem jest stosowanie takiego krótszego terminu), rozpoczynający bieg z późniejszą z dat, z którą niniejsza Konwencja wchodzi w życie w każdej z Umawiających się Jurysdykcji, która jest stroną Umowy Podatkowej, do której ma zastosowanie niniejsza Konwencja. Postanowienia Konwencji MLI będą miały zastosowanie w odniesieniu do Umowy podatkowej począwszy od innych dat niż data wejścia w życie. Przy tym, poszczególne postanowienia Konwencji MLI mogą być stosowane w różnych datach, zależnie od rodzaju podatków (podatki pobierane u źródła lub inne podatki) oraz od wyborów dokonanych przez Umawiające się Państwa w ich stanowiskach w zakresie przyjęcia Konwencji MLI. W konsekwencji, jeżeli również w ww. stanowiskach nie wskazano inaczej, to zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji MLI: Postanowienia art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1, art. 5 ust. 6, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1 i art. 11 ust. 1 Konwencji MLI będą miały zastosowanie w zakresie stosowania Konwencji polsko - brytyjskiej przez Polskę: w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła od kwot wypłacanych lub zaliczanych na rzecz osób niemających miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, gdy zdarzenie dające prawo do pobrania takiego podatku wystąpi w dniu lub po dniu 1 stycznia 2019 r.; oraz w odniesieniu do pozostałych podatków nakładanych przez Polskę, do podatków nakładanych w okresach podatkowych rozpoczynających się w dniu lub po dniu 1 kwietnia 2019 r. W wyniku wejścia w życie Konwencji MLI, przepis art. 4 ust. 1 i ust. 2 ww. Konwencji polsko – brytyjskiej nie uległ zmianie. Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Wielką Brytanią. Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania. Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby. W zakresie powiązań gospodarczych należy wyjaśnić, że jest to miejsce, z którym dana osoba ma ścisłe powiązania ekonomiczne. W tym względzie należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których istotne są: miejsce wykonywania działalności zarobkowej, główne źródła dochodów podatnika, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, miejsce, z którego osoba zarządza swoim mieniem itd. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby. Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Mając na uwadze powyższe przepisy oraz stan faktyczny zwrócić należy uwagę, że zarówno z Polską jak również z Wielką Brytanią łączą Pana relacje zarówno na płaszczyźnie rodzinnej, towarzyskiej jak również ekonomicznej. Według Pana najlepszej wiedzy, w świetle przedstawionych powiązań może być na gruncie lokalnego ustawodawstwa Wielkiej Brytanii nadal uważany za rezydenta podatkowego również po 11 grudnia 2023 r. Pana zdaniem, również w kontekście polskich przepisów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od 12 grudnia 2023 r. podlega Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Dochodzi zatem do kolizji rezydencji, która powinna być rozstrzygnięta na gruncie art. 4 ust. 2 ww. Konwencji. Zgodnie z tym przepisem, Pana miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie (Polsce lub Wielkiej Brytanii), w którym ma on stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma on stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się go osobę mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych). Pana zdaniem, stałe miejsce zamieszkania należy przypisać Polsce bowiem z tym krajem ma Pan ściślejsze powiązania o charakterze osobistym i ekonomicznym i to z tym krajem wiąże Pana dalszą przyszłość. O silniejszych relacjach świadczy przede wszystkim fakt, że w Polsce przebywa Pana najbliższa rodzina, tu ma Pan własny lokal mieszkaniowy służący realizacji własnych celów mieszkaniowych a przeważająca większość Pana dochodów osiągana jest na terytorium Polski. Ponadto w tym kraju przebywał Pan dłużej niż 183 dni w roku podatkowym a Polska jako państwo stanowi dla niego główne miejsce pobytu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163): Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy: Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że: Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). Według art. 4a ustawy: Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego. Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/ klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych. Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej

osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Z wniosku wynika, że posiada Pan podwójne obywatelstwo – Polski i Wielkiej Brytanii. Do 11 grudnia 2023 r. mieszkał Pan wraz z żoną w Wielkiej Brytanii. W dniu 12 grudnia 2023 r. wrócił Pan do Polski. Zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają przepisy Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie 20 lipca 2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250 poz. 1840), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną przez Polskę oraz przez Zjednoczone Królestwo dnia 7 czerwca 2017 r. (tzw. „Konwencja MLI”). Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej Konwencji: W rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych. Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. Konwencji: Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami: a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); b) jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa; c) jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem; d) jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia. Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego. Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza Modelowej Konwencji OECD. Według tego Komentarza posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Z uwagi na wskazane we wniosku powiązania gospodarcze oraz miejsce zamieszkania w Polsce, już od 12 grudnia 2023 roku może być Pan uznany, na gruncie art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce. Jednocześnie jest Pan również rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii, zasadne zatem jest odniesienie się do reguł kolizyjnych zawartych w Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania z Wielką Brytanią i Irlandią Północną. Zgodnie z komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, pkt a w art. 4 ust. 2 oznacza, że przy stosowaniu Konwencji (gdy istnieje kolizja ustawodawstw obu państw) uważa się, że miejsce zamieszkania osoby fizycznej znajduje się tam, gdzie osoba ta posiada stałe ognisko domowe, ognisko to musi być trwałe, co oznacza, że osoba ta urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwnym do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki okres. Jeżeli osoba fizyczna posiada stałe ognisko domowe w obu Umawiających się Państwach, to postanowienia ust. 4 przyznają pierwszeństwo państwu, z którym jego osobiste i gospodarcze powiązania są ściślejsze. Przez takie powiązania rozumie się ośrodek interesów życiowych. Po dokonaniu analizy stopnia Pana powiązań osobistych i gospodarczych, należy stwierdzić, że ośrodek interesów osobistych (rodzina) i gospodarczych (źródło dochodów) posiada Pan w Polsce i w Wielkiej Brytanii. Zatem nie można określić państwa, w którym od 12 grudnia 2023 r. znajduje się Pana ośrodek interesów życiowych. Zatem w Pana sytuacji należy odnieść się do normy kolizyjnej opierającej się na kryterium zwykłego przebywania, określonej w art. 4 ust. 2 lit. b Konwencji. Z opisu sprawy wynika, że od 12 grudnia 2023 roku mieszka Pan w Polsce, a w okresach kiedy Pana żona wykonuje pracę w Wielkiej Brytanii zdarza się, że spędza Pan z nią tam czas. Od 12 grudnia 2023 roku wskazał Pan Polskę jako kraj, w którym po przeprowadzce zwykle przebywał i przebywa Pan nadal. Jednocześnie jednak nie zerwał Pan całkowicie relacji z Wielką Brytanią, którą zamierza Pan odwiedzać z powodu dalej istniejących aczkolwiek słabnących powiązań. Podroż do tego kraju odbywa Pan celem spędzenia czasu z małżonką, która w związku z pracą hybrydową, wykonuje obowiązki pracownicze na przemian z Wielkiej Brytanii jak i z Polski. Wskazał jednak także, że z powodu jego obowiązków biznesowych związanych z prowadzoną w Polsce jednoosobową działalnością gospodarczą, odwiedziny żony nie mają miejsca każdorazowo podczas jej pobytu w Wielkiej Brytanii. Liczba dni spędzanych przez Pana w Polsce z roku na rok wzrasta w porównaniu z liczbą dni spędzanych w Wielkiej Brytanii i w 2024 roku przekroczyła 183. Tendencja ta zatem wskazuje na wygaszanie relacji z Wielką Brytanią przy jednoczesnym umacnianiu związków z Polską, gdzie przebywają Pana synowie, wnuki, rodzice, siostra oraz dalsza rodzina. W Polsce prowadzi Pan działalność gospodarczą, z której pochodzi większość Pana dochodów. Również dochody osiągane z dywidend z polskich spółek stanowią ponad 80% łącznej wysokości otrzymywanych dywidend, tj. polskich i brytyjskich. Ponadto w Polsce czerpie Pan także zyski z najmu prywatnego dwóch nieruchomości (w niedalekiej przyszłości również z trzeciego lokalu, który jest w fazie wykańczania). Skoro jak Pan wskazał, od 12 grudnia 2023 roku zwykle przebywał i przebywa Pan nadal w Polsce, to od tego dnia miejscem zamieszkania ustalonym w oparciu o normy kolizyjne jest Polska. Tym samym, od 12 grudnia 2023 roku Pana miejscem zamieszkania dla celów podatkowych jest Polska i od tej daty podlega Pan w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w Polsce od ww. daty opodatkowaniu podlegają wszystkie osiągnięte przez Pana dochody, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zatem Pana stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie wydania interpretacji. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.