W dniu 3 lutego 2025 r. podatnicy A.A. oraz B.B. złożyli wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej skutków podatkowych wypłaty "Dodatkowej Kwoty" w ramach ugody z Bankiem, związanej z umową kredytu mieszkaniowego denominowanego we frankach szwajcarskich. W wyniku sporu z bankiem, celem ugody jest polubowne zakończenie sprawy oraz zwolnienie z długu, a także zwrot nadpłat dokonanych przez podatników. Organ podatkowy uznał, że wypłata "Dodatkowej Kwoty" nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu, ponieważ jest to zwrot wcześniej wpłaconych środków, co nie prowadzi do wzbogacenia podatników. W związku z tym, organ pozytywnie rozstrzygnął zapytanie podatników, potwierdzając ich stanowisko.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe. Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej 3 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 3 marca 2025 r. (wpływ 3 marca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku wspólnego jest następująca: Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem 1. Zainteresowany będący stroną postępowania: A.A. (...) 2. Zainteresowana niebędąca stroną postępowania: B.B. (...)
Pozostają Państwo we wspólności majątkowej. 9 maja 2005 r. zawarli Państwo z Bankiem (...) umowę kredytu mieszkaniowego denominowanego we frankach szwajcarskich (CHF) „...” nr (...). Kredyt został w całości przeznaczony na finansowanie własnych celów mieszkaniowych, w tym zakup i wykończenie mieszkania przy ul. (...), lokal (...) w (...). W związku z umową kredytową powstał spór między Bankiem (...) a Państwem, dotyczący skuteczności poszczególnych postanowień umowy oraz jej ważności. Sprawa toczy się przed Sądem Okręgowym w (...) pod sygnaturą (...), z powództwa kredytobiorców przeciwko bankowi. Celem zarówno banku, jak i Państwa, jest polubowne zakończenie sporu oraz usunięcie niepewności co do roszczeń wynikających z umowy poprzez zawarcie ugody. Ugoda ma obejmować zmianę umowy w zakresie waluty kredytu, wysokości zadłużenia oraz zasad spłaty wierzytelności. Przedmiotem ugody jest zakończenie sporu i uchylenie niepewności dotyczącej roszczeń wynikających z umowy. W ramach ugody bank zgodził się na zmiany w umowie, obejmujące m.in. zmianę waluty, wysokości i zasad spłaty zadłużenia kredytowego. Zgodnie z postanowieniami ugody bank zwolni Państwa z długu, tj. umorzy pozostałe do spłaty zadłużenie. Ponadto, po podpisaniu ugody bank wypłaci Państwu „Dodatkową Kwotę”, która w uproszczeniu stanowi zwrot nadpłat dokonanych przez Państwa w trakcie trwania umowy kredytowej, wynikających z deprecjacji złotówki oraz spłat odsetek i kapitału. Świadczenie to zazwyczaj obejmuje część, a maksymalnie całość, nadpłaty dokonanej ponad nominalną wartość kapitału wypłaconego przez bank. Jak wyjaśniono w indywidualnej interpretacji z 29 listopada 2024 r. sygn. 0112-KDIL2- 1.4011.676.2024.2.TR, wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, którą otrzymał Bank (...) (Bank): Bez względu na sposób określenia wypłacanego świadczenia w treści zawieranych ugód, czy treści przepisów wewnętrznych świadczeń, które uprzednio wpłacił do Banku i nie powoduje faktycznego przyrostu w jego majątku, a jedynie „wyrównanie” wcześniejszego zmniejszenia tego majątku. Nigdy wcześniej nie korzystali Państwo z możliwości umorzenia innego kredytu.
Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego Odpowiadają Państwo za spłatę kredytu solidarnie, tj. do pełnej wysokości. Kwota dodatkowa nie jest konsekwencją przewalutowania kredytu z waluty obcej na walutę polską. Stanowi ona zwrot różnicy między uiszczonymi przez Państwa kwotami z tytułu rat kapitałowo-odsetkowych, a wypłaconą w złotych kwotą kredytu. Wypłata „kwoty dodatkowej” będzie tylko i wyłącznie zwrotem środków wpłaconych uprzednio Bankowi w celu wypełnienia wiążącej Państwa umowy finansowania hipotecznego walutowego, które przekraczają wartość spłat przypadających na wypłacony nam kapitał finansowania w PLN. W uproszczeniu można określić, że „kwota dodatkowa” jest formą zwrotu wpłat, których dokonali Państwo w trakcie trwania umowy finansowania z tytułu odsetek i spłaty kapitału. „Dodatkowa kwota” obejmuje w Państwa przypadku wyłącznie nadpłatę dokonaną przez Państwa ponad nominalną wartość kapitału wypłaconego z Banku. W ujęciu ekonomicznym wypłacane świadczenie stanowi zwrot Klientowi.
Czy wypłata „Dodatkowej Kwoty” zawartej w propozycji ugody zawartej między Bankiem (...) a Państwem, stanowiąca zwrot wcześniej wpłaconych środków w ramach umowy finansowania hipotecznego walutowego, podlega opodatkowaniu jako przychód na gruncie Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Państwa stanowisko w sprawie Państwa zdaniem, wypłata „Dodatkowej Kwoty” nie jest przychodem i w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Uzasadnienie Na mocy art. 9 ust. 1 Ustawy o Podatku Dochodowym od Osób Fizycznych (dalej: UPDOF), opodatkowaniu podlegają wszystkie dochody, poza tymi, które zostały wyłączone w art. 21,52, 52a i 52c oraz od których zaniechano poboru podatku na podstawie Ordynacji podatkowej. Oznacza to, że opodatkowaniu podlega każdy dochód, który prowadzi do faktycznego wzbogacenia podatnika, o ile nie został wyraźnie zwolniony z opodatkowania. Zgodnie z art. 11 ust. 1 UPDOF, przychodami są pieniądze, wartości pieniężne oraz świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia, które podatnik faktycznie otrzyma lub które zostały mu postawione do dyspozycji. Jednak, aby uznać coś za przychód podatkowy, konieczne jest, by prowadziło ono do realnego przysporzenia majątkowego. Tę zasadę potwierdza orzecznictwo sądowe i stanowiska organów podatkowych, które podkreślają, że przychód musi mieć charakter definitywny, czyli nie może być świadczeniem zwrotnym lub wyrównawczym. Przykładem sytuacji, w której nie dochodzi do powstania przychodu podatkowego, jest zwrot wydatków poniesionych wcześniej przez podatnika. Zwrot taki jedynie wyrównuje wcześniejsze zmniejszenie majątku, nie powodując jego faktycznego wzrostu. Podobne stanowisko potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 29 listopada 2019 r. sygn. akt II FSK 799/18, wskazując, że przychód podatkowy musi prowadzić do trwałego zwiększenia majątku podatnika. W kontekście ugód zawieranych między Bankiem a Klientami, takich jak te związane z finansowaniem hipotecznym walutowym, wypłaty określone jako „Dodatkowa Kwota” są traktowane jako zwrot środków wcześniej wpłaconych przez Klienta. Ponieważ środki te stanowią jedynie wyrównanie poniesionych wydatków, nie prowadzą do powstania przychodu podatkowego. Ugoda modyfikuje warunki wcześniejszej umowy, ale nie kreuje nowych zobowiązań ani przychodów po stronie Klienta. Wypłacane środki mieszczą się w
wartościach uprzednio wpłaconych, co wyklucza ich uznanie za dochód podatkowy. W rezultacie, takie świadczenia nie są opodatkowane. Interpretacja taka jest spójna z indywidualną opinią z 29 listopada 2024 r. o sygnaturze 0112-KDIL2-1.4011.676.2024.2.TR, którą otrzymał Państwa Bank (...), gdzie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, że: Wypłata świadczenia z tytułu Dodatkowej Kwoty stanowi w rzeczywistości zwrot środków pieniężnych, które wcześniej, na mocy umowy finansowania hipotecznego walutowego, Klient przekazał na rzecz Banku w ramach spłaty rat kapitałowo- odsetkowych od otrzymanego finansowania. Dodatkowa Kwota - bez względu na to, jak jest określana w przepisach wewnętrznych Banku, czy Ugodzie - jest w swej istocie zwrotem wpłat dokonanych przez Klienta, podobnie, jak takim zwrotem są świadczenia wynikające ze zmiany waluty zadłużenia. W konsekwencji należy uznać, że w związku z wypłatą Dodatkowej Kwoty, Klient otrzymuje środki będące ekwiwalentem części wydatków, które były uprzednio poniesione z jego własnych środków. Kwoty te nie powodują faktycznego przyrostu w jego majątku, a jedynie „wyrównanie” wcześniejszego zmniejszenia w jego majątku. W konsekwencji wypłata Dodatkowej Kwoty nie spania celu przychodu jakim jest zwiększenie majątku podatnika - ani poprzez zwiększenie aktywów, ani poprzez zmniejszenie jego pasywów. Prawidłowość prezentowanego tutaj stanowiska potwierdza także analiza interpretacji przepisów prawa podatkowego: a) wydawanych na rzecz podmiotów dokonujących wypłaty takich świadczeń, np.: w interpretacji z 9 marca 2023 r., sygn. 0114-KDIP3-1.4011.4.2023.1.MS2, DKIS wskazał, że: w analizowanej sprawie, po stronie Kredytobiorców nie dochodzi do powstania przysporzenia majątkowego z tytułu otrzymanego Zwrotu (Kwoty Dodatkowej). Zatem w związku z zawarciem Ugody, Kredytobiorca otrzymuje niejako ekwiwalent środków pieniężnych, które wcześniej na mocy Umowy Klient przekazał na rzecz Banku w ramach spłaty rat kapitałowo - odsetkowych od otrzymanego Kredytu. Klient otrzymuje środki będące ekwiwalentem wydatków, które były uprzednio poniesione z jego własnych środków. Zatem kwoty te nie powodują faktycznego przyrostu w jego majątku, a jedynie "wyrównanie" wcześniejszego zmniejszenia jego majątku. W konsekwencji taka operacja nie spełnia celu przychodu jakim jest zwiększenie majątku podatnika - ani poprzez zwiększenie aktywów ani poprzez zmniejszenie jego pasywów; w interpretacji z 14 października 2022 r. sygn. 0112-KDIL2-1.4011.699.2022.1.MKA, DKIS wskazał, że: (...) w związku z zawarciem Ugody Kredytobiorca otrzymuje niejako ekwiwalent środków pieniężnych, które wcześniej na mocy Umowy Klient przekazał na rzecz Banku w ramach spłaty rat kapitałowo - odsetkowych od otrzymanego Kredytu. Klient otrzymuje środki będące ekwiwalentem wydatków, które były uprzednio poniesione z jego własnych środków. Zatem kwoty te nie powodują faktycznego przyrostu w jego majątku, a jedynie "wyrównanie" wcześniejszego zmniejszenia w jego majątku. W konsekwencji, można uznać za Państwem, że taka operacja nie spełnia celu przychodu jakim jest zwiększenie majątku podatnika - ani poprzez zwiększenie aktywów ani poprzez zmniejszenie jego pasywów. Zatem, należy zgodzić się z Państwem, że w związku z zawarciem Ugody i otrzymaniem Zwrotu, po stronie Kredytobiorcy nie powstaje przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych); b) wydawanych na rzecz podmiotów (podatników) otrzymujących takie świadczenia, np.: w interpretacji z 6 marca 2024 r. sygn. 0112-KDIL2 1.4011.37.2024.2.MKA, DKIS wskazał, że: W konsekwencji, zwrot przez bank części kwoty uiszczonej tytułem spłaty zaciągniętego kredytu walutowego nie będzie stanowił dla Państwa przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, klasyfikowanego do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem nie mają Państwo obowiązku zapłaty podatku od zwróconej przez bank kwoty. Nie mają Państwo również obowiązku składania jakichkolwiek informacji do urzędu skarbowego o otrzymanej od banku kwocie. Państwa zdaniem wypłata Dodatkowej Kwoty na podstawie ugody z Bankiem, nie będzie stanowiła przychodu w rozumieniu UPDOF, o czym świadczy brzmienie przytoczonych przez Państwa powyżej przepisów przedmiotowej ustawy oraz wymienionych przez Państwa we wniosku interpretacji.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Reguły dotyczące opodatkowania Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy: Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Jak stanowi art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Jak wynika z powołanego przepisu, ustawodawca przyjął zasadę, że przychodem są: pieniądze i wartości pieniężne, które zostały otrzymane przez podatnika – tj. takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik rzeczywiście „dostał, odebrał, zainkasował, objął w posiadanie”; pieniądze i wartości pieniężne, które zostały postawione do dyspozycji podatnika – tj. takie przysporzenia, które zostały mu faktycznie udostępnione/przekazane do odbioru; takie pieniądze i środki pieniężne, które podatnik ma możliwość włączyć do swojego władztwa, a więc ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy i
wartości pieniężnych i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone pieniądze i wartości pieniężne do dyspozycji podatnika. Pojęcie przychodu wiąże się zatem z przysporzeniem majątkowym po stronie podatnika, z wartością wchodzącą do jego majątku. Przychodami w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą być tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Skoro bowiem przychód jest określonym przyrostem majątkowym po stronie podatnika jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Ustawodawca tworząc system opodatkowania dochodów osób fizycznych miał na względzie, że przysporzenia uzyskiwane przez osoby fizyczne mogą być skutkiem różnych rodzajów czynności i zdarzeń. Stworzył więc klasyfikację tych przysporzeń w oparciu o kryterium źródła przychodów i system ich opodatkowania uwzględniający specyfikę poszczególnych źródeł przychodów. W języku powszechnym mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”, „przyczyna czegoś”, a synonimami tego pojęcia są m. in. czynnik sprawczy, powód, pochodzenie. Źródła przychodów Źródła przychodów zostały określone przez ustawodawcę w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Źródłami przychodów są inne źródła. Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy: Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Z informacji przedstawionych przez Państwa wynika, że: 1. w 2005 r. zawarli Państwo umowę kredytu mieszkaniowego; 2. wystąpili Państwo przeciwko bankowi do Sądu w zakresie sporu dotyczącego skuteczności poszczególnych postanowień umowy oraz jej ważności; 3. bank zaproponował Państwu podpisanie ugody, w wyniku której wypłaci Państwu „dodatkową kwotę”. Powzięli Państwo wątpliwość, czy kwota ta będzie stanowić przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Skutki podatkowe wypłaty kwoty przez bank Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy, Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego. O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe. W Państwa przypadku – otrzymają Państwo od banku wyłącznie zwrot środków wpłaconych uprzednio bankowi w celu wypełnienia wiążącej Państwa umowy finansowania hipotecznego walutowego, które przekraczają wartość spłat przypadających na wypłacony Państwu kapitał finansowania w PLN. Otrzymana przez Państwa kwota będzie zatem stanowiła zwrot własnych pieniędzy, które nienależnie wpłacili Państwo do banku. Wobec powyższego, wypłata przez bank na Państwa rzecz tego zwrotu będzie dla Państwa neutralna podatkowo. W wyniku tego zwrotu nie osiągną Państwo bowiem konkretnego przysporzenia majątkowego, a więc zwrot ten nie spowoduje po Państwa stronie powstania przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Mając na uwadze powyższe – nie będą Państwo mieli obowiązku rozliczenia tych środków dla celów podatkowych. Państwa stanowisko należało więc uznać za prawidłowe.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Istotą interpretacji indywidualnej jest rozstrzygnięcie, czy prawidłowo postrzegają Państwo, jakie skutki prawne na gruncie określonych przepisów prawa podatkowego wywołuje przedstawiony przez Państwa stan faktyczny. W polskim systemie prawa podatkowego obowiązuje zasada samoobliczenia podatku. Wydanie interpretacji indywidualnej nie zwalnia podatnika z obowiązku obliczenia podstawy opodatkowania oraz zobowiązania podatkowego. Stąd też Organ interpretacyjny nie analizował przedstawionych przez Państwa kwot. Odnosząc się do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazuję, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania Pan A.A. (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili