W dniu 31 stycznia 2025 r. wpłynął wniosek A. sp. z o.o. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej skutków podatkowych współfinansowania przez Spółkę studiów Executive MBA dla członków zarządu. Spółka uznała, że takie współfinansowanie nie będzie stanowiło przychodu dla Zarządzających, a tym samym nie będzie zobowiązana do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Organ podatkowy potwierdził stanowisko Spółki, uznając je za prawidłowe, co oznacza, że Spółka nie będzie pełniła funkcji płatnika w odniesieniu do tych świadczeń.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
31 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 28 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego A. sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca lub Państwo) jest spółką typu (...) tzn. spółką (...) Spółka jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2805, z późn. zm., dalej: Ustawa CIT (podatek dochodowy od osób prawnych)). Spółka uzyskuje przychody inne niż przychody z zysków kapitałowych. W celu wzmocnienia umiejętności zarządczych, zwiększenia efektywności operacyjnej oraz dostosowania się do dynamicznie zmieniającego się otoczenia biznesowego Spółka postanowiła współfinansować studia Executive MBA (dalej: Studia MBA) dla członków zarządu jednocześnie zatrudnionych w Spółce w oparciu o tzw. kontrakt menadżerski (dalej: Zarządzający). Ta inwestycja w rozwój kluczowych obszarów zarządzania ma na celu wzmocnienie pozycji firmy poprzez tworzenie kompetentnej i przystosowanej do współczesnych trendów kadry kierowniczej, co potencjalnie będzie miało przełożenie na generowanie wyższych przychodów i zysków w Spółce. Studia MBA pozwalają na podniesienie wiedzy z szeroko rozumianej dziedziny zarządzania, która stanowi podstawę do rozwoju praktycznych umiejętności menedżerskich: analizy i opracowania metod rozwiązywania problemów firmy, formułowania strategii rozwojowych, sprawnego podejmowania decyzji, skutecznego negocjowania, komunikowania się oraz współdziałania z personelem Spółki. Studia MBA współfinansowane są przez Spółkę, w tym celu pomiędzy Spółką a Zarządzającymi zawarta została odrębna umowa regulująca zasady przystąpienia, ukończenia oraz finansowania Studiów MBA (dalej: Umowa Szkoleniowa). Poniżej kluczowe zapisy Umowy Szkoleniowej: 1. „z uwagi na specyfikę branży, w której działa Spółka oraz konieczność rozwoju niezbędnych kompetencji wśród kadry kierowniczej Spółki w zakresie szeroko rozumianego zarządzania — Spółka zobowiązuje na podstawie niniejszej umowy Menadżera do przystąpienia i ukończenia studiów Executive MBA. Obowiązek nałożony na Menadżera wynika z potrzeb Spółki w przedmiocie lepszej organizacji działalności Spółki, co w przyszłości przyniesie jej wymierne korzyści w postaci m.in. zwiększonych przychodów". Menadżer bez uzasadnionych przyczyn nie weźmie udziału lub przerwie swój udział w Działaniu (...) i rozwojowym lub ze swojej winy nie ukończy Działania szkoleniowego i rozwojowego w (...) terminie i nie zwróci Spółce całość kosztów Działania szkoleniowego i rozwojowego poniesionych przez Spółkę na podstawie niniejszej Umowy, taka sytuacja będzie podstawą rozwiązania Kontraktu Menadżerskiego z winy Menadżera." „Spółka oświadcza, że zobowiązuje się pokryć 70% kosztów dydaktycznych brutto, związanych z uczestnictwem Menadżera w Działaniu szkoleniowym i rozwojowym w wysokości: [...] zł (słownie: [...] złotych).” „Menadżer oświadcza, iż akceptuje warunki określone w niniejszej umowie oraz zobowiązuje się do pokrycia 30% kosztów dydaktycznych brutto związanych z uczestnictwem w Działaniu szkoleniowym i/lub rozwojowym w wysokości: [...]”.
3. „Menadżer, z którym Spółka rozwiąże Kontrakt Menadżerski bez wypowiedzenia z winy Menadżera na podstawie w trakcie obowiązywania niniejszej umowy, lub który w trakcie obowiązywania niniejszej umowy rozwiąże Kontrakt Menadżerski za wypowiedzeniem, jest zobowiązany do zwrotu Spółce kosztów Działania szkoleniowego i rozwojowego." Ponadto zapisy Umowy Szkoleniowej odnoszą się do zdarzeń losowych, które uniemożliwią Zarządzającym ukończenie Studiów MBA i tym samym zwalniają z obowiązku ich ukończenia np. w skali krajowej: powódź, pożar, huragan, trzęsienie ziemi, stan epidemii, stan zagrożenia epidemicznego, stan klęski żywiołowej, stan wyjątkowy, przestój spowodowany wprowadzeniem ograniczeń lub środków, podejmowanych w związku z/lub w celu przeciwdziałania zjawiskom uznanym przez Światową Organizację Zdrowia lub organy administracji państwowej za pandemię albo epidemię. Powyższe zapisy umowne określają więc obowiązek, który Spółka narzuca Zarządzającym odnoszący się do ukończenia Studiów MBA. Wynika to — jak zostało wskazane na początku — podniesienia kwalifikacji kadry kierowniczej i dostosowania kompetencji do współczesnych trendów gospodarczych. Ponadto zapisy umowne wskazują, że nieukończenie bądź nieprzystąpienie przez Zarządzających do Studiów MBA może skutkować rozwiązaniem Kontraktu Menadżerskiego (poza wyjątkami odnoszącymi się do zdarzeń losowych i siły wyższej). Nieukończenie przez Zarządzających Studiów MBA będzie wiązało się z szukaniem nowej kadry kierowniczej przez Spółkę, co jest bardzo czasochłonnym procesem wymagającym zaangażowania wielu osób i środków pieniężnych. Ponadto z uwagi na specyficzną branżę, w której działa Spółka (dzierżawa wagonów), bardzo trudno jest zastąpić osoby, które mają już odpowiednią wiedzę biznesową w tym zakresie. Dla Spółki bardziej opłacalne jest więc częściowe pokrycie Studiów MBA, w celu uzupełnienia wiedzy w szeroko rozumianej dziedzinie zarządzania niż szukanie osoby z wiedzą biznesową z branży Spółki, której nie da się zdobyć na szkoleniach/kursach/studiach.
Czy współfinansowane przez Spółkę Studia MBA zgodnie z zawartą Umową Szkoleniową opisaną w niniejszym wniosku będą stanowiły po stronie Zarządzających przychód i tym samym czy Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych będzie zobowiązana do poboru zaliczki od takiego częściowo odpłatnego świadczenia? Państwa stanowisko w sprawie Państwa zdaniem, współfinansowane przez Spółkę Studia MBA zgodnie z zawartą Umową Szkoleniową opisaną w niniejszym wniosku nie będą stanowiły po stronie Zarządzających przychodu i tym samym Spółka nie będzie obowiązana do pełnienia funkcji płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, nie będzie zobowiązana do poboru zaliczki od takiego częściowo odpłatnego świadczenia. Uzasadnienie stanowiska: Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm.; dalej: Ustawa PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do art. 11 ust. 1 Ustawy PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Przepis art. 11 ust. 2 Ustawy PIT stanowi, że wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. W myśl art. 11 ust. 2a Ustawy PIT wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się: 1) jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców; 2) jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu; 3) jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku; 4) w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Przepis art. 11 ust. 2b Ustawy PIT stanowi, że jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Zarządzający w związku z tym, że nie zostali zatrudnieni na podstawie stosunku pracy, zatem nie są pracownikami Spółki w rozumieniu Ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465) (dalej: k.p.) więc nie ma zastosowania zwolnienie z art. 20 ust. 1 pkt 90 Ustawy PIT, „wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego”, ponieważ dotyczy ono jedynie pracowników zatrudnionych na podstawie Umowy o Pracę. Za przychody z działalności wykonywanej osobiście zgodnie z art. 13 ust. Ustawy PIT uznaje się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej. Poniższa uchwała NSA oraz Wyrok TK odwołują się do pracownika, natomiast argumenty wskazane przez NSA i TK mają zastosowanie również do osób, które nie są pracownikami z uwagi na ogólne odwołanie do wykładni pojęcia „nieodpłatne świadczenia”. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie terminu nieodpłatnego świadczenia w oparciu o przepisy Ustawy CIT. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 Ustawy PIT. W świetle powyższego, niewątpliwie Studia MBA stanowią dla Zarządzających nieodpłatne świadczenie. Wykładnia „nieodpłatnych świadczeń” zmieniła się natomiast znacząco po opublikowaniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r, sygn. K 7/13 (dalej: Wyrok TK), w którym wskazano, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które: po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Powyższe warunki należy rozpatrywać odrębnie, a niespełnienie chociaż jednego z nich uznaje się za brak przychodu po stronie osoby otrzymującej dane świadczenie. W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu Ustawy PIT tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku. Odwołując się do stanu faktycznego opisanego na początku niniejszego wniosku, wskazać należy, że Zarządzający pomimo podpisania Umowy szkoleniowej, nie przyjmuje dobrowolnie świadczenia w postaci współfinansowania Studiów MBA przez Spółkę. Jak zostało wskazane, gdyby nie Studia MBA (i obowiązek ich ukończenia nałożony w Umowie szkoleniowej), Spółka byłaby zmuszona do poszukiwania nowej, lepiej wykwalifikowanej kadry kierowniczej. Tym samym, nie można mówić o dobrowolności w przypadku, gdy Zarządzający zostali zobowiązani do ukończenia Studiów MBA pod rygorem rozwiązania Kontraktu Menadżerskiego. Powyższe potwierdza m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 5 sierpnia 2021 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.402.2021.2.AK: „W odniesieniu do pytania oznaczonego nr 3 należy stwierdzić, że w związku z uczestnictwem, na koszt Spółki, w konferencjach, seminariach i szkoleniach po stronie Zarządzającego nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Bowiem Zarządzający zostaje zobowiązany do obowiązkowego uczestnictwa w konkretnych konferencjach, seminariach i szkoleniach, o ile ich zakres i tematyka jest związana z zakresem wykonywanych usług, a koszty tych zdarzeń pokrywa Spółka. W sytuacji, gdy uczestnictwo w danych konferencjach, seminariach i szkoleniach jest jednym z warunków wykonywania umowy, a odmowa wykonania tego obowiązku mogłaby skutkować np. rozwiązaniem umowy nie sposób mówić o powstaniu przychodu po stronie Zarządzającego. W tej kwestii zastosowanie znajduje też orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, w którym wskazano, że aby można było mówić o powstaniu przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, musi dojść do uzyskania korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który podatnik musiałby ponieść. W sytuacji, w której podatnik obowiązkowo odbywa szkolenie, które leży w interesie Spółki i za które sam podatnik nie zapłaciłby – nie można zatem mówić o powstaniu jakiegokolwiek przychodu." Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 28 marca 2018 r. sygn. 0111-KDIB2- 3.4011.303.2017.2.KB: „Wyjątkiem od powyższej zasady jest jedynie przypadek, gdy Prezes Zarządu został zobowiązany (np. w ramach zawartej umowy) do obowiązkowego uczestnictwa w konkretnych szkoleniach. W takiej sytuacji, podobnie jak w przypadku konferencji, nie sposób mówić o powstaniu przychodu po stronie podatnika, gdy uczestnictwo w danych szkoleniach jest jednym z warunków wykonywania umowy, a odmowa wykonania tego obowiązku mogłaby skutkować np. rozwiązaniem umowy. W sytuacji, w której podatnik obowiązkowo odbywa szkolenie, które leży w interesie Spółki i za które sam Prezes Zarządu nie zapłaciłby nie można zatem mówić o powstaniu jakiegokolwiek przychodu. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych pokrycia przez Spółkę kosztów konferencji i szkoleń, w których uczestniczy Prezes Zarządu jest prawidłowe." Z wnioskowania per analogiam obowiązkowe Studia MBA, do których zostali zobowiązani Zarządzający w ramach Umów Szkoleniowych zawartych ze Spółką, tak samo jak w przypadku opisanym powyżej nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia, bowiem odbycie i ukończenie Studiów MBA nie jest dobrowolne. Formując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie podatnika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w (...) majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest odpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, bo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie Ustawy PIT jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Pomimo tego, że Wyrok TK odwołuje się do sytuacji między pracownikiem a pracodawcą a nie dwoma stronami umowy cywilnej należy podkreślić, że zarówno doktryna jak i judykatura stoją na stanowisku, że TK w swoim wyroku jednoznacznie miał na myśli wszelkiego roku stosunki prawne, w trakcie których powstają nieodpłatne świadczenia a nie tylko stosunek pracy. Z punktu widzenia odpłatności, w Umowie Szkoleniowej został podkreślony fakt, że Spółka współfinansuje Zarządzającym Studia MBA w stosunku 70% - Spółka, 30% - Zarządzający. Spółka przewidziała bowiem, że wiedza oraz umiejętności nabyte podczas Studiów MBA przez Zarządzających potencjalnie mogłyby się przydać Zarządzającym, chociażby po rozwiązaniu Kontraktu menadżerskiego, stąd też decyzja o niefinansowaniu Studiów MBA w 100%. Z punktu widzenia Spółki bardziej racjonalne ekonomicznie będzie sfinansowanie Studiów MBA Zarządzającym, z którymi obecnie są zawarte Kontrakty Menadżerskie, niż rozwiązywanie Kontraktów Menadżerskich z uwagi na dużą wiedzę biznesową Zarządzających, która nie jest ogólnie dostępna na rynku wśród kadry kierowniczej. Pozwala to też na uniknięcie finansowania odpraw lub kar umownych wynikających z postanowień Kontraktów Menadżerskich, poszukiwania osób z ukończonymi Studiami MBA, które miałyby zastąpić Zarządzających i wymagałyby wyższego wynagrodzenia. Mając na uwadze powyższe, niewątpliwie więc świadczenie w postaci współfinansowania Studiów MBA jest w większości spełnione w interesie Spółki, a nie Zarządzających. Spółka niższym kosztem uzyska bowiem nowe kompetencje u osób, które posiadają bardzo dużą wiedzę biznesową, co w rezultacie będzie miało odzwierciedlenie w lepszej organizacji biznesu. Skoro zatem świadczenia zostały spełnione w interesie Spółki, a nie Zarządzających, nie można mówić o powstaniu jakiegokolwiek przychodu po stronie tego ostatniego. Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu. Dotyczy to między innymi zorganizowania przez pracodawcę dowozu do pracy, w sytuacji gdy pracodawca wie kto będzie korzystał z tej formy transportu oraz zna odległości, którą każdy będzie pokonywał. W takim przypadku pracodawca jest w stanie precyzyjnie określić wartość świadczenia przypadającą indywidualnie na każdego przewożonego. W przypadku warunku trzeciego, Spółka może wskazać, kto będzie beneficjentem świadczeń, bowiem Spółka zawiera Umowy Szkoleniowe z Zarządzającymi indywidualnie i dokładnie wie kto będzie beneficjantem świadczenia. Podsumowując, nie zostanie spełniony warunek pierwszy oraz drugi zaprezentowany w Wyroku TK, za spełniony uznać można jedynie trzeci warunek. Tym samym, w rozumieniu Wyroku TK Studia MBA, odbywane przez Zarządzających, współfinansowane przez Spółkę nie mogą stanowić nieodpłatnego świadczenia, które powodowałoby przychód po stronie Zarządzających a tym samym powstania zobowiązania podatkowego, którego konsekwencją byłoby zobowiązanie Spółki — jako płatnika do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. W Umowie Szkoleniowej znajdują się postanowienia, które nakładają na Zarządzających obowiązek ukończenia Studiów MBA, ponadto niewywiązanie się z takiego obowiązku może skutkować pociągnięciem Zarządzających do odpowiedzialności umownej, zatem grozi rozwiązaniem Kontraktu Menadżerskiego z winy Zarządzającego. Zostanie więc spełniony warunek 1. omawianego wyroku TK. Bezspornie uznać należy, że umowa zawarta między Spółką a Zarządzającym ma charakter zobowiązania. W ocenie Spółki, w świetle wniosków jaki płyną z Wyroku TK, współfinansowanie przez Spółkę Zarządzającym Studiów MBA, nie stanowi dla tych osób przychodu z nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 11 ust. 1 Ustawy PIT, ze względu na brak dobrowolnego charakteru. W związku z powyższym, Spółka nie będzie pełniła obowiązków płatnika w stosunku do częściowo odpłatnego świadczenia w postaci Studiów MBA.
Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111):
Płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Z uwagi na powyższe na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki podatkowe, tj.: 1) obliczenie, 2) pobranie, 3) wpłacenie - podatku, zaliczki lub raty. Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Według art. 11 ust. 2 ustawy: Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2- 2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania. W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się: 1) jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców; 2) jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu; 3) jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku; 4) w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Przepis art. 11 ust. 2b powołanej ustawy stanowi, że: Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Źródłem przychodów wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy jest: Działalność wykonywana osobiście. Jak wynika z art. 13 pkt 9 ww. ustawy: Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7. Stosownie do treści art. 13 pkt 7 cytowanej ustawy: Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych. Powołanie podatnika np. do składu zarządu, bez względu na sposób jego powołania, stanowi okoliczność, która powoduje zmianę kwalifikacji przychodu, jednakże nie wpływa na zmianę źródła przychodu, są to również przychody z działalności wykonywanej osobiście. Przychody członka zarządu spółki w przypadku zawarcia umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktu menedżerskiego lub umowy o podobnym charakterze (w tym również umowy o świadczenie usług zarządzania zawartej na czas pełnienia funkcji członka zarządu) stanowią przychody zaliczone do źródła określonego w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (stanowi o tym „wyłączenie” określone w powołanym art. 13 pkt 9 tej ustawy). W spółkach kapitałowych zawarcie kontraktu menedżerskiego z członkiem zarządu kreuje wtórną podstawę powiązania menedżera ze spółką, bowiem podstawowe znaczenie ma powołanie go na członka zarządu tworzące stosunek członkostwa w zarządzie spółki regulowany przepisami Kodeksu spółek handlowych i innymi przepisami wewnętrznymi spółki. Konsekwencją zakwalifikowania przychodów z tytułu świadczenia usług zarządzania jako przychodów z działalności wykonywanej osobiście jest ich opodatkowanie za pośrednictwem płatnika – na zasadach określonych w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle art. 41 ust. 1 ww. ustawy: Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. W celu wzmocnienia umiejętności zarządczych, zwiększenia efektywności operacyjnej oraz dostosowania się do dynamicznie zmieniającego się otoczenia biznesowego Spółka postanowiła współfinansować studia Executive MBA (dalej: Studia MBA) dla członków zarządu jednocześnie zatrudnionych w Spółce w oparciu o tzw. kontrakt menadżerski (dalej: Zarządzający). Ta inwestycja w rozwój kluczowych obszarów zarządzania ma na celu wzmocnienie pozycji firmy poprzez tworzenie kompetentnej i przystosowanej do współczesnych trendów kadry kierowniczej, co potencjalnie będzie miało przełożenie na generowanie wyższych przychodów i zysków w Spółce. Jednocześnie pomiędzy Spółką a Zarządzającymi zawarta została odrębna umowa regulująca zasady przystąpienia, ukończenia oraz finansowania Studiów MBA (dalej: Umowa Szkoleniowa). Zapisy umowne określają obowiązek, który Spółka narzuca Zarządzającym odnoszący się do ukończenia Studiów MBA. Wynika to z podniesienia kwalifikacji kadry kierowniczej i dostosowania kompetencji do współczesnych trendów gospodarczych. Ponadto zapisy umowne wskazują, że nieukończenie bądź nieprzystąpienie przez Zarządzających do Studiów MBA może skutkować rozwiązaniem Kontraktu Menadżerskiego (poza wyjątkami odnoszącymi się do zdarzeń losowych i siły wyższej). Nieukończenie przez Zarządzających Studiów MBA będzie wiązało się z szukaniem nowej kadry kierowniczej przez Spółkę, co jest bardzo czasochłonnym procesem wymagającym zaangażowania wielu osób i środków pieniężnych. Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Ponieważ przepisy ustawy nie zawierają legalnej definicji pojęcia „nieodpłatne świadczenia”, należy przyjąć takie rozumienie tego terminu, jakie ukształtowało się w orzecznictwie sądowo-administracyjnym. Pojęcie „nieodpłatne świadczenie” było m.in. przedmiotem interpretacji Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w uchwale podjętej w składzie siedmiu sędziów 18 listopada 2002 r., sygn. akt FSP 9/02 stwierdził, że „dla celów podatkowych pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" (...) ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony – por. art. 353 KC), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2002 r., III RN 106/01, jeszcze nie publ., a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 1999 r., III RN 31/99 - OSNAPU 2000 nr 13 poz. 496)”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwestia rozumienia pojęcia „nieodpłatnych świadczeń” – w aspekcie świadczeń pracowniczych była przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy. Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, że za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które: po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację. Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego, z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. Co prawda w powyższym wyroku Trybunał Konstytucyjny odnosił się wprost do świadczeń oferowanych przez pracodawcę na rzecz osób pozostających w stosunku pracy (pracowników), niemniej jednak zarówno teza tego wyroku, jak i jego uzasadnienie mają zastosowanie również do osób fizycznych, które uzyskują przychody kwalifikowane do innych źródeł przychodów, w tym również do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskiwanych przez członków zarządu (menedżerów). W kontekście pierwszego warunku Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku. Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, zorganizowanie tego rodzaju transportu może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się skorzystać z przewozu, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść. Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym. W odniesieniu natomiast do trzeciego warunku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że, nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem, pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie. Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. W sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie nie powoduje przysporzenia w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku, to wówczas nie można mówić o przychodzie z tytułu nieodpłatnego świadczenia. W opisanej sytuacji, Spółka postanowiła współfinansować studia Executive MBA. Na podstawie zawartej z Zarządzającym umowy szkoleniowej Spółka zobowiązała Zarządzającego do odbycia studiów MBA. Zapisy umowne określają obowiązek, który Spółka narzuca Zarządzającym odnoszący się do ukończenia Studiów MBA. Wynika to z podniesienia kwalifikacji kadry kierowniczej i dostosowania kompetencji do współczesnych trendów gospodarczych. Ponadto zapisy umowne wskazują, że nieukończenie bądź nieprzystąpienie przez Zarządzających do Studiów MBA może skutkować rozwiązaniem Kontraktu Menadżerskiego (poza wyjątkami odnoszącymi się do zdarzeń losowych i siły wyższej). Nieukończenie przez Zarządzających Studiów MBA będzie wiązało się z szukaniem nowej kadry kierowniczej przez Spółkę, co jest bardzo czasochłonnym procesem wymagającym zaangażowania wielu osób i środków pieniężnych. Tym samym, uczestnictwo w studiach MBA w sytuacji opisanej we wniosku niewątpliwie następować będzie za zgodą Menedżera, niemniej świadczenie to nie będzie spełnione w jego interesie, ale w interesie pracodawcy (Spółki) oraz nie przyniosą Menedżerowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Nie sposób mówić o powstaniu przychodu po stronie podatnika, gdy uczestnictwo w danych studiach jest jednym z warunków wykonywania umowy, a odmowa wykonania tego obowiązku mogłaby skutkować np. rozwiązaniem kontraktu menedżerskiego. Z wniosku wynika, że Zarządzający zgodnie z zapisami Umowy Szkoleniowej są zobowiązani do uczestnictwa i ukończenia studiów MBA. Nieukończenie bądź nieprzystąpienie przez Zarządzających do Studiów MBA może skutkować rozwiązaniem Kontraktu Menadżerskiego. Inwestycja w studia MBA ma na celu wzmocnienie pozycji firmy poprzez tworzenie kompetentnej i przystosowanej do współczesnych trendów kadry kierowniczej, co potencjalnie będzie miało przełożenie na generowanie wyższych przychodów i zysków w Spółce. W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. należy uznać, że współfinansowanie przez Państwa kosztów studiów MBA nie stanowi dla tych Członków Zarządu (Menadżerów) przychodu z nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 13 pkt 7 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zarządzający został zobowiązany w ramach zawartej umowy szkoleniowej do obowiązkowego uczestnictwa w studiach MBA. Nie sposób mówić o powstaniu przychodu po stronie Menadżera, gdy jednym z warunków wykonania kontraktu menedżerskiego jest obowiązek uczestnictwa w studiach, a jego odmowa skutkuje rozwiązaniem kontraktu menadżerskiego. Powyższe oznacza, że z tego tytułu nie ciążą na Państwu obowiązki pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W związku z czym Państwo jako płatnik nie powinni naliczyć, pobrać i wpłacić zaliczki na podatek dochodowy od tych świadczeń. Państwa stanowisko jest prawidłowe. Skoro wartość współfinansowanych kosztów studiów MBA nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu to bezprzedmiotowe staje się analizowanie zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy: stanu faktycznego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia. zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie wydania interpretacji. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA),albo w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS /SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili