Wnioskodawca, zatrudniający pracownika na umowę o pracę, zwrócił się do organu o interpretację w zakresie obowiązków płatnika w kontekście pracy zdalnej wykonywanej przez pracownika z Austrii przez okres 24 miesięcy. Organ stwierdził, że stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe, wskazując, że mimo przebywania pracownika w Austrii przez ponad 183 dni, jego centrum interesów osobistych i gospodarczych pozostaje w Polsce, co skutkuje nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce. W związku z tym, wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzenia pracownika za czas pracy zdalnej w Austrii.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny7 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem, które wpłynęło 3 kwietnia 2025 r. Treść wniosku jest następująca:
Pracodawca, ... (dalej: „Spółka”, „Wnioskodawca”), mający siedzibę w ... zatrudnia osobę fizyczną na podstawie umowy o pracę na stanowisku ... (dalej: „Pracownik”). Pracownik ten zwrócił się do Spółki z wnioskiem o umożliwienie wykonywania pracy z Austrii przez okres 24 miesięcy, na co Spółka wyraziła zgodę. W tym celu Spółka zamierza zmodyfikować warunki umowy o pracę z Pracownikiem, aby umożliwić mu świadczenie dotychczasowych obowiązków w trybie zdalnym oraz zawrzeć umowę z podmiotem trzecim w Austrii w celu zapewnienia Pracownikowi przestrzeni biurowej. Pomimo zdalnego trybu pracy, zakres i charakter obowiązków Pracownika pozostaną niezmienione. Pracownik nadal będzie więc świadczył usługi ... na rzecz polskich klientów zlecane wyłącznie przez Spółkę. Wszelkie koszty związane z wykonywaniem pracy - w tym wynagrodzenie, składki na ubezpieczenie społeczne oraz koszty zapewnienia przestrzeni biurowej - nadal ponosić będzie Spółka. Pracownik nie podejmie żadnego dodatkowego zatrudnienia w Austrii na rzecz innego pracodawcy, ani nie osiągnie dochodów z innych źródeł w tym kraju. Mimo wykonywania pracy zdalnej z terenu Austrii, Pracownik kontynuować będzie studia podyplomowe w Polsce, posiada tu również nieruchomość. Ze względu na więzi rodzinne, regularnie wracać będzie do kraju w celach prywatnych. Uzupełnienie wniosku Zdarzenie przyszłe opisane we wniosku dotyczy okresu podatkowego 24 miesięcy, począwszy od maja 2025 r. do końca maja 2027 r., a więc lat podatkowych podatnika: 2025, 2026 i 2027. Mimo przebywania Pracownika w Austrii przez 24 miesiące, a więc przez okres przekraczający 183 dni w roku, jego stałym miejscem zamieszkania pozostanie Polska, ponieważ to tam będzie posiadał stałe ognisko domowe. Tak jak zostało bowiem wskazane we wniosku, zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.; dalej: „Ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”), za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Przywołana we wniosku ugruntowana linia orzecznicza sądów administracyjnych oraz utrwalone stanowisko Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej prowadzą do jednoznacznego wniosku, że spełnienie którejkolwiek z ww. przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a Ustawy o PIT i tym samym posiadającą w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy (od całości swoich dochodów).
W odniesieniu do przywołanej powyżej podstawy prawnej Wnioskodawca ponownie zauważa, że ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „centrum interesów osobistych” ani „centrum interesów gospodarczych”. W orzecznictwie sądów administracyjnych oraz interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej pojęcie „centrum interesów osobistych” rozumiane jest natomiast jako związek osoby fizycznej z danym krajem poprzez więzi natury osobistej, rodzinnej, społecznej lub towarzyskiej. W interpretacji indywidualnej z 28 grudnia 2022 r. nr 0115-KDIT1.4011.686.2022.1.MR Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podkreślił, że: „przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji /klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.”. Również zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD: „osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym państwie, w którym ma ona stałe ognisko domowe; jeżeli ma ona stałe ognisko domowe w obu umawiających się państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych)”. Dodatkowo, za Wezwaniem, „istotnym czynnikiem jest trwałość tego ogniska, co oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki okres”. W odniesieniu do centrum interesów osobistych Wnioskodawca kilkukrotnie podkreślił we wniosku, że Pracownik posiada w Polsce rodzinę, którą regularnie odwiedza; kontynuuje tam również studia podyplomowe oraz posiada nieruchomość. Nie ulega zatem najmniejszym wątpliwościom, że to Polska będzie krajem, w którym Pracownik posiadać będzie stałe ognisko domowe. W odniesieniu zaś do centrum interesów gospodarczych Wnioskodawca wskazał, że przebywanie Pracownika w Austrii nie jest związane ze zmianą podmiotu zatrudniającego, ani charakteru lub zakresu pracy najemnej wykonywanej przez Pracownika. Pracownik pozostanie zatrudniony na stanowisku ... na rzecz Wnioskodawcy oraz mimo że fizycznie będzie przebywał w Austrii, będzie wykonywał zadania zlecone przez Wnioskodawcę pod nadzorem Wnioskodawcy i niezmiennie na rzecz polskich klientów. Ponadto Pracownik będzie podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu w Polsce. Pracownik nie podejmie żadnego dodatkowego zatrudnienia w Austrii na rzecz innego pracodawcy, ani nie osiągnie dochodów z innych źródeł w tym kraju. Mając na uwadze przywołaną powyżej interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28 grudnia 2022 r. (nr 0115-KDIT1.4011.686.2022.1.MR) w szczególności również źródło dochodów, majątek nieruchomy i ruchomy czy polisy ubezpieczeniowe Pracownika pozostaną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ostatecznie - jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku, Pracownik zwrócił się do Wnioskodawcy z wnioskiem o umożliwienie tymczasowego wykonywania pracy z Austrii przez okres 24 miesięcy. Mając na uwadze w szczególności treść przywołanego powyżej Komentarza do Modelowej Konwencji OECD uznać więc należy, że planowany przez Pracownika pobyt w Austrii jest zamierzony na krótki okres, co pozostaje bez wpływu na centrum interesów osobistych i gospodarczych, które - jak wykazano powyżej - pozostaną w Polsce. W konsekwencji uznać należy, że mimo przebywania Pracownika w Austrii przez 24 miesiące, a zatem przez okres przekraczający 183 dni w roku, centrum interesów osobistych (w tym w szczególności stałe ognisko domowe) oraz centrum interesów gospodarczych pozostaną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a zatem - zgodnie z przepisami obowiązującego prawa - stałym miejscem zamieszkania Pracownika pozostanie Polska. W okresie, którego dotyczy wniosek, Pracownik Wnioskodawcy będzie przebywać w Austrii przez okres przekraczający łącznie 183 dni w roku podatkowym. Okoliczność ta pozostaje jednak bez wpływu na miejsce zamieszkania pracownika na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, albowiem jak zostało wykazane powyżej, zgodnie z art. 3 ust. 1a Ustawy o PIT, pracownik posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych i gospodarczych. Spełnienie tej przesłanki skutkuje natomiast uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nawet w sytuacji, gdy przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej krócej niż 183 dni w roku podatkowym. Podatnik nie posiada na terenie Austrii zakładu, stałej placówki, filii ani oddziału. Wszystkie koszty pracy pracownika ponosi Spółka w Polsce. Wnioskodawca nie ma informacji, aby Pracownik złożył lub miał w przyszłości złożyć wniosek, o którym mowa w art. 32 ust. 9 Ustawy o PIT.
Czy w przypadku, gdy Spółka umożliwi Pracownikowi wykonywanie dotychczasowej pracy w trybie zdalnym z terytorium Austrii w okresie przekraczającym 183 dni w roku podatkowym, Spółka będzie zobowiązana pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego wynagrodzenia i wpłacać je na rachunek polskiego urzędu skarbowego? Państwa stanowisko w sprawie (po uzupełnieniu) Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy Spółka umożliwi Pracownikowi, którego stałe miejsce zamieszkania znajduje się w Polsce, wykonywanie dotychczasowej pracy w trybie zdalnym w czasie jego pobytu w Austrii przez określony okres przekraczający 183 dni w roku podatkowym, Spółka będzie zobowiązana do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego wynagrodzenia oraz ich wpłacania na rachunek polskiego urzędu skarbowego za cały okres pracy zdalnej Pracownika w czasie jego pobytu w Austrii. Uzasadnienie Zgodnie z ogólną zasadą pobierania zaliczek na podatek dochodowy wyrażoną w art. 32 ust. 1 Ustawy o PIT, zakłady pracy [...] są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy. Jednocześnie ust. 9 ww. przepisu wprowadza wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym, płatnik nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez podatnika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W konsekwencji, dla ustalenia obowiązku pobierania przez Wnioskodawcę od Pracownika zaliczek na podatek dochodowy, kluczowe jest ustalenie, czy praca jest wykonywana poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, a jeśli tak - czy dochody z niej uzyskiwane są opodatkowane poza granicami Rzeczpospolitej Polskiej. Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku pracy zdalnej, kluczowe znaczenie dla ustalenia miejsca jej wykonywania ma nie tyle faktyczny pobyt Pracownika, ile miejsce, w którym dane czynności wywołują skutki. Przenosząc powyższe na grunt opisanego we wniosku
zdarzenia przyszłego - jeśli Pracownik bierze udział w spotkaniu z Klientem przebywającym w swojej siedzibie w Polsce i dołącza do niego zdalnie, to miejscem wykonywania pracy na potrzeby tego spotkania jest siedziba Klienta. Analogicznie należy oceniać sytuację, w której Pracownik świadczy inne usługi ... rzecz polskich klientów, w tym doradza im w sprawach ..., poszukując ... na polskim rynku. Dlatego też uznając, że Pracownik - pomimo czasowego pobytu w Austrii - zachowuje miejsce zamieszkania w Polsce i wykonuje pracę na jej terytorium (za pomocą środków zdalnej komunikacji), Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzenia Pracownika za cały okres jego pracy w roku podatkowym.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.
Przepisy ogólne – obowiązek podatkowy Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163): Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy: Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a więc – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: Źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy: Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody,
ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń ze stosunku Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ww. ustawy: Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy. Jednocześnie na podstawie art. 32 ust. 9 ww. ustawy: Płatnik nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez podatnika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika płatnik pobiera zaliczki na podatek dochodowy zgodnie z ust. 2-8, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a. Z brzmienia przepisu art. 32 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wynika, że płatnik nie jest obowiązany do poboru zaliczek, gdy spełnione są oba warunki, o których mowa powyżej (o czym świadczy literalne brzmienie przepisu: „płatnik nie pobiera”), od którego to obowiązku płatnik może odstąpić wyłącznie na wniosek podatnika. To na płatniku ciąży zatem powinność zbadania, czy w danej sytuacji jest on obowiązany zastosować przepis art. 32 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i zaprzestać poboru zaliczek. Okolicznością, o której mowa w tym przepisie nie jest fakt, że pracownik opodatkowuje bądź będzie opodatkowywał swoje dochody poza Polską, lecz to, że jego dochody podlegają (lub będą podlegać) opodatkowaniu poza Polską. W związku z tym nie jest istotne czy i jak pracownik albo pracodawca wywiązują się z obowiązków nałożonych przepisami podatkowymi kraju zamieszkania, lecz istotne jest czy zgodnie z odpowiednią umową o unikaniu podwójnego opodatkowania dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza Polską. Jeżeli pracodawca wie „z góry”, że zatrudniony pracownik będzie przebywał w drugim Państwie przez okres lub okresy przekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym i tym samym wie, że dochody pracownika z pracy wykonywanej na terenie drugiego Państwa będą podlegały opodatkowaniu w tym drugim Państwie, to na podstawie art. 32 ust. 9 ww. ustawy winien odstąpić od poboru zaliczek na podatek dochodowy od pierwszego dnia wykonywania przez pracownika pracy na terenie drugiego Państwa. Jedynie na wniosek pracownika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 2-8, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a. Stosownie do art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a. Jak wynika z art. 38 ust. 1a ww. ustawy: W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 32-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru. W myśl natomiast art. 39 ust. 1 analizowanej ustawy: Płatnicy, o których mowa w art. 32, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46, 74, 148 i 152-154. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych. Opodatkowanie dochodów z tytułu umowy o pracę w świetle Umowy polsko – austriackiej W związku z tym, że Pracownik będzie świadczył pracę zdalnie na Państwa rzecz z terytorium Austrii, określając Państwa obowiązki jako płatnika, w pierwszej kolejności należy poddać analizie przepisy Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisaną w Wiedniu dnia 13 stycznia 2004 r. (t. j. Dz. U. z 2005 r. nr 224 poz. 1921; Dz. U. z 2008 r. nr 222 poz. 1450). Zgodnie z postanowieniami art. 4 ust. 1 ww. Umowy: W rozumieniu niniejszej umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to jednak nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie. W myśl art. 15 ust. 1 ww. Umowy: Z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 20 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie. Ponadto, stosownie do art. 15 ust. 2 ww. Umowy: Bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli: a) odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w danym roku podatkowym i b) wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie i c) wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie. Artykuł 15 ust. 1 powołanej Umowy stanowi, że wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Austrii. W takim przypadku dochód ten podlega opodatkowaniu także w Austrii. Natomiast art. 15 ust. 2 ww. Umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie podlega opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Zgodnie z pierwszym warunkiem, określonym w art. 15 ust. 2 lit. a) cytowanej Umowy, pracownik winien przebywać w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nie przekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym. Drugi warunek, określony w art. 15 ust. 2 lit. b) ww. Umowy wskazuje, że wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie (Austrii) miejsca zamieszkania lub siedziby. Z kolei, zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 15 ust. 2 lit. c) powołanej Umowy, wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie (Austrii). Zatem w przypadku, gdy chociaż jeden z warunków określonych w art. 15 ust. 2 ww. Umowy, nie jest spełniony, wynagrodzenie pracownika zatrudnionego na umowę o pracę podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. Umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Austrii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce). Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 15 ust. 1, ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami/Konwencjami o unikaniu podwójnego opodatkowania, uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana. Ocena Państwa sytuacji Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że zatrudniają Państwo Pracownika na podstawie umowy o pracę. Pracownik zwrócił się do Państwa z wnioskiem o umożliwienie mu wykonywania pracy z Austrii, na co wyrazili Państwo zgodę. W tym celu zamierzacie Państwo zmodyfikować warunki umowy o pracę z Pracownikiem, aby umożliwić mu świadczenie dotychczasowych obowiązków w trybie zdalnym. Pracownik będzie przebywał w Austrii przez 24 miesiące, czyli przez okres przekraczający 183 dni w roku podatkowym, natomiast centrum interesów osobistych oraz centrum interesów gospodarczych pozostaną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a zatem - stałym miejscem zamieszkania Pracownika pozostanie Polska. Nie posiadacie Państwo na terenie Austrii zakładu, stałej placówki, filii ani oddziału. Mając na względzie powyższe, dochody zatrudnionego przez Państwa na podstawie umowy o pracę Pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, z tytułu pracy wykonywanej zdalnie z terytorium Austrii, stosownie do treści art. 15 ust. 1 powołanej Umowy, podlegają opodatkowaniu zarówno w państwie jej wykonywania, tj. na terytorium Austrii, jak i w Państwie zamieszkania Pracownika (w Polsce). Jednocześnie, w związku z faktem, że Pracownik nie złożył Państwu wniosku, o którym mowa w art. 32 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w związku z tym, że są Państwo świadomi, że okres pracy pracownika na terytorium Austrii przekroczy 183 dni w roku podatkowym (zmodyfikowana umowa o pracę), nie będą mieli Państwo obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy oraz sporządzania i przekazania informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 z tytułu wypłaty tego wynagrodzenia. Reasumując, Państwa stanowisko, zgodnie z którym w przypadku, gdy umożliwicie Państwo Pracownikowi, którego stałe miejsce zamieszkania znajduje się w Polsce, wykonywanie dotychczasowej pracy w trybie zdalnym w czasie jego pobytu w Austrii przez określony okres przekraczający 183 dni w roku podatkowym, będziecie Państwo zobowiązani do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego wynagrodzenia oraz ich wpłacania na rachunek polskiego urzędu skarbowego za cały okres pracy zdalnej Pracownika w czasie jego pobytu w Austrii jest nieprawidłowe.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie Państwa. Nie wywołuje skutków prawnych dla innych osób (np. Państwa Pracownika). Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili