0113-KDIPT2-1.4011.131.2025.2.MAP

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowny Panie, stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie określenia stawki amortyzacyjnej. Uzupełnił go Pan– w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 7 kwietnia 2025 r. (wpływ 7 kwietnia 2025 r.). Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) 45.20.Z - „Konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych”. W ramach tej działalności wybudował obiekt hali warsztatowo-magazynowej z częścią socjalno-biurową przy ... . 2Hala magazynowo-warsztatowa o powierzchni 400 m zaprojektowana została w konstrukcji stalowej. Fundamenty prefabrykowane wykonane zostały z betonu zbrojonego z odpowiednio wypuszczonymi szpilkami, do których została przykręcona konstrukcja stalowa. Konstrukcja hali nie jest trwale związana z gruntem. Elementy konstrukcyjne możliwe są do demontażu, które w razie potrzeby można rozebrać bez utraty wartości i właściwości oraz zamontować je na nowo w innym miejscu. 2Budynek socjalno-biurowy o powierzchni użytkowej 80 m jest budynkiem przyległym do hali, ale konstrukcyjnie jest oddzielony. Wybudowany został technologią tradycyjną, ściany murowane. Części trwałe związane z gruntem posadowionym na ławach fundamentowych. Hala warsztatowo-magazynowa oraz część biurowa przylegają do siebie, ale nie są trwale połączone. Demontaż jednej części nie wpływa destrukcyjnie na drugą część. Oba obiekty stanowić będą odrębne środki trwałe w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej oraz różnią się od siebie pod względem podstawowej konstrukcji budowlanej oraz elementów budowlanych wykorzystywanych przy ich budowie. Ponadto, w budowie uczestniczyły dwie firmy, pierwsza zajmująca pracami ogólnobudowlanymi, która wykonała część biurową wraz z wykończeniem oraz fundamenty, natomiast druga specjalizująca się w konstrukcjach stalowych wraz z obudową konstrukcji. W ramach budowy podpisane zostały również odrębne umowy z ww. firmami oraz w procesie budowy prace były odrębnie fakturowane przez te firmy. Wnioskodawca kwalifikuje halę magazynowo-warsztatową do grupy 8, podgrupy 80, rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych (tj. kioski, budki, domki campingowe, zadaszenia ochronne itp. różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem). Obiekty sklasyfikowane w rodzaju 806 KŚT, dla których przewidziana jest stawka amortyzacji w wysokości 10%. Natomiast budynek socjalno-biurowy Wnioskodawca kwalifikuje do grupy 1, podgrupy 10, rodzaju 105 Klasyfikacji Środków Trwałych (tj. budynki biurowe) i stosować będzie roczną stawkę amortyzacji w wysokości 2,5%, w ślad za załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako: „ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”). W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca doprecyzował, że prosi o wydanie interpretacji w zakresie ustalenia stawki amortyzacyjnej, jako odrębnego środka trwałego dla części „hala magazynowo-warsztatowa.” W opinii Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne dokonywane od hali magazynowej mogą być uwzględniane w kosztach uzyskania przychodów w wysokości 10% rocznej stawki amortyzacji (w ślad za art. 22i ust. 1 w zw. z pozycją 08 załącznika nr 1 do ustawy o PIT).

Pytanie

Czy odpisy amortyzacyjne dokonywane od hali magazynowo-warsztatowej mogą być uwzględniane w kosztach uzyskania przychodów w wysokości 10% rocznej stawki amortyzacji (w ślad za art. 22i ust. 1 w zw. z pozycją 08 załącznika nr 1 do ustawy o PIT)? Pana stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne dokonywane od hali magazynowej mogą być uwzględniane w kosztach uzyskania przychodów w wysokości 10% rocznej stawki amortyzacji (w ślad za art. 22i ust. 1 w zw. z pozycją 08 załącznika nr 1 do ustawy o PIT). Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki, oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Stosownie do przepisu art. 22h ust. 2 ustawy o PIT, podatnicy dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji przed rozpoczęciem amortyzacji środka trwałego, wybraną metodę należy stosować do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Jak stanowi przepis art. 22i ust. 1 ustawy o PIT, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym, aby ustalić stawkę amortyzacyjną, konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej. Hala warsztatowo-magazynowa kwalifikowana jest do grupy 8, podgrupy 80, rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych (tj. kioski, budki, domki campingowe, zadaszenia ochronne, itp. różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem). To oznacza, że odpisy amortyzacyjne dokonywane od hali warsztatowo-magazynowej mogą być uwzględniane w kosztach uzyskania przychodów, w wysokości 10% rocznej stawki amortyzacji (w ślad za art. 22i ust. 1 w zw. z pozycją 08 załącznika nr 1 do ustawy o PIT).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2025 r. poz. 163 ze zm.): Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące warunki: · pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, · nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

· być właściwie udokumentowany. Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że: Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a–22o, z uwzględnieniem art. 23 (...). Aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi: · stanowić własność lub współwłasność podatnika, · zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika, · być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, · jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok · być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że: Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4. Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie do art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Z uwag szczegółowych do grupy 1 wynika, że grupa „Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego” obejmuje wszystkie budynki i znajdujące się w nich lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego. Definicja budynku zawarta została w ustawie z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 682 ze zm.). Zgodnie z nią budynki to obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Samodzielnym środkiem trwałym w ramach grupy 1 jest budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi. Z kolei z uwag szczegółowych do grupy 8, podgrupy 80 rodzaju 806 powołanej Klasyfikacji - kioski, budki, baraki, domki kempingowe wynika, że rodzaj ten obejmuje kioski, budki, domki kempingowe, zadaszenia ochronne i podobne różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem (...). Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie PKD 45.20.Z - „Konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych”. W ramach tej działalności wybudował Pan obiekt hali warsztatowo-magazynowej z częścią socjalno-biurową. Hala 2magazynowo-warsztatowa o powierzchni 400 m zaprojektowana została w konstrukcji stalowej. Fundamenty prefabrykowane wykonane zostały z betonu zbrojonego z odpowiednio wypuszczonymi szpilkami, do których została przykręcona konstrukcja stalowa. Konstrukcja hali nie jest trwale związana z gruntem. Elementy konstrukcyjne możliwe są do demontażu, które w razie potrzeby można rozebrać bez utraty wartości i właściwości oraz zamontować je na nowo w innym miejscu. Wnioskodawca zakwalifikował halę magazynowo-warsztatową do grupy 8, podgrupy 80, rodzaju 806. Klasyfikacji Środków Trwałych (tj. kioski, budki, domki kempingowe, zadaszenia ochronne itp. różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem). Hala warsztatowo- magazynowa oraz część biurowa przylegają do siebie, ale nie są trwale połączone. Demontaż jednej części nie wpływa destrukcyjnie na drugą część. Oba obiekty stanowić będą odrębne środki trwałe w ramach prowadzonej jednoosobowej działalności gospodarczej. Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy i powołane wyżej przepisy prawa wskazać należy, że jeżeli w istocie hala magazynowo-warsztatowa stanowi odrębny od części biurowej środek trwały - obiekt niezwiązany w sposób trwały z gruntem i prawidłowo zostanie zakwalifikowana do grupy 8, podgrupy 80, rodzaju 806 - kioski, budki, baraki, domki kempingowe - niezwiązane trwale z gruntem Klasyfikacji Środków Trwałych, to stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 10%. Zatem, odpisy amortyzacyjne dokonywane od hali magazynowo-warsztatowej może Pan uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów wg stawki amortyzacji w wysokości 10%.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Interpretacja indywidualna jest wydana przy założeniu, że poprawnie zakwalifikował Pan obiekt majątku do odpowiedniej grupy wg KŚT. Interpretacja nie rozstrzyga o prawidłowości tej klasyfikacji (zasady formalnego przyporządkowania do grupowania statystycznego nie są przepisami prawa podatkowego). Przedmiotowa interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania. Inne kwestie nie podlegały ocenie. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa.