Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu
faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
17 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 17 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji
indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismami z 17 lutego 2025 r. (wpływ 17 lutego 2025 r.), z
19 marca 2025 r. (wpływ 20 marca 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie oraz z 2 kwietnia
2025 r. (wpływ 2 kwietnia 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Wnioskodawca nie prowadził w 2024 r. działalności gospodarczej. W roku 2018
Wnioskodawca (wspólnie z małżonką) nabył prawo użytkowania wieczystego
nieruchomości zabudowanej garażem za (...) zł. W roku 2021 wykupił od Gminy (...)
nieruchomość (umowa sprzedaży). Stan prawny się zmienił, ale faktyczny się nie zmienił –
Wnioskodawca z małżonką zachowali władztwo nad nieruchomością, korzystali z niej w
dotychczasowy sposób. Za wykup działki Wnioskodawca wraz z małżonką zapłacili (...) zł.
W roku 2024 małżonkowie sprzedali garaż za (...) zł.
W piśmie z 19 marca 2025 r. (wpływ 20 marca 2025 r.) stanowiącym uzupełnienie
wniosku, udzielił Pan następujących odpowiedzi na zawarte w wezwaniu pytania:
1. Czy zgodnie z art. 3 ust. 1 oraz ust. 1a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163) ma Pan
nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce?
Odp. Tak.
2. Czy nabycie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości zabudowanej garażem w
2018 r. przez Pana i Pana żonę odbyło się w ramach wspólności ustawowej
małżeńskiej? – jeśli nie, proszę wskazać w jakich udziałach nabył Pan i Pana żona
nieruchomość.
Odp. Tak, w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej.
3. We wniosku wskazał Pan :
W roku 2018 Wnioskodawca (wspólnie z małżonką) nabył prawo użytkowania
wieczystego nieruchomości zabudowanej garażem za (...) zł. W roku 2021 wykupił od
Gminy (...) nieruchomość (umowa sprzedaży). Stan prawny się zmienił, ale faktycznie się
nie zmienił, Wnioskodawca z małżonką zachowali władztwo nad nieruchomością,
korzystał z niej w dotychczasowy sposób.
w związku z powyższym, jak należy rozumieć stwierdzenie „wykupił” od Gminy (...)
nieruchomość (umowa sprzedaży):
a) kto wykupił nieruchomość Pan, czy Pan wraz z żoną?
Odp. Nieruchomość Wnioskodawca wykupił wraz z żoną.
b) czy wykupienie od Gminy (...) nieruchomości (umowa sprzedaży) oznacza, że
prawo użytkowania wieczystego zostało przekształcone w prawo własności?
Odp. Zdaniem Wnioskodawcy, wykupienie od Gminy (...) nieruchomości (umowa
sprzedaży) oznacza, że prawo użytkowania wieczystego zostało przekształcone w
prawo własności. Po zawarciu umowy sprzedaży nie było już prawa użytkowania
wieczystego, a była (jest) własność.
Pytanie
Czy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie nieruchomości nabytej ponad 5 lat licząc od
końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, jako prawo użytkowania
wieczystego, po późniejszym przekształceniu formy władztwa z dzierżawy wieczystej we
własność (na podstawie umowy sprzedaży) od którego nie minęło ww. 5 lat, a więc
podlega opodatkowaniu PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)?
Pana stanowisko w sprawie
Nie jest źródłem przychodów odpłatne zbycie, nieruchomości nabytej ponad 5 lat licząc od
końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, jako prawo użytkowania
wieczystego, po późniejszym przekształceniu formy władztwa z dzierżawy wieczystej we
własność (na podstawie umowy sprzedaży) od którego nie minęło ww. 5 lat, a więc taka
sprzedaż nie podlega opodatkowaniu PIT.
Nieruchomość została sprzedana ponad 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w
którym nastąpiło nabycie, jako prawo użytkowania wieczystego.
Użytkowanie wieczyste jest prawem zbywalnym, podlega dziedziczeniu oraz egzekucji.
Użytkownik wieczysty może więc rozporządzać swoim prawem zarówno w drodze
czynności prawnej inter vivos, jak i mortis causa. Nie można być natomiast jednocześnie
właścicielem i użytkownikiem wieczystym gruntu, ponieważ nabycie prawa własności
przez użytkownika wieczystego gruntu prowadzi do wygaśnięcia użytkowania wieczystego.
W świetle powyższego za datę nabycia nieruchomości, od której upływa 5-letni termin,
określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
nie można uznać momentu przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo
własności. Jest to bowiem tylko zmiana formy prawnej faktycznego prawa do
nieruchomości, której nie można utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w ww. przepisie.
Podobnie stwierdził 31 października 2017 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (0114-
KDIP3-3.4011.393.2017.1.MS2).
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób
fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z
wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od
których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Jak stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy:
Źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego
oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
c) prawa wieczystego użytkowania gruntów,
d) innych rzeczy,
- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i
zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw
majątkowych określonych w lit. a-c – przed upływem pięciu lat, licząc od końca
roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych
rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło
nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób
dokonującej zamiany.
Przytoczony przepis formułuje generalną zasadę, zgodnie z którą nienastępujące w
wykonaniu działalności gospodarczej odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału
w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc
od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, stanowi
źródło przychodu podlegające opodatkowaniu i rodzi obowiązek podatkowy w postaci
zapłaty podatku dochodowego. Zatem, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub
udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku
kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem
przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub
udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu podatkiem
dochodowym.
W przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości lub ich części oraz udziału w
nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c ww.
ustawy, co do zasady decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem
dochodowym od osób fizycznych ma moment i sposób ich nabycia.
Wyjaśnić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje
pojęcia „nabycie”, a także nie wskazuje, czy ma to być nabycie odpłatne, czy nieodpłatne.
Nie określa również, na podstawie jakiej czynności prawnej bądź zdarzenia prawnego
może nastąpić nabycie nieruchomości, ich części oraz udziału w nieruchomości lub praw
majątkowych. Zatem, pojęcie to należy rozumieć szeroko, co oznacza, że z nabyciem
nieruchomości lub praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych mamy do czynienia z chwilą uzyskania prawa
własności do nieruchomości lub tych praw, bez względu na charakter czynności prawnej,
na podstawie której doszło do przysporzenia majątkowego w postaci własności rzeczy lub
praw.
Interpretacja pojęcia „nabycie” została przedstawiona w wyroku Naczelnego Sądu
Administracyjnego z 3 listopada 2009 r. sygn. akt II FSK 1489/08, w którym Sąd stwierdził,
że aby ustalić, jaka czynność prawna wyznacza początek biegu pięcioletniego terminu
należy odwołać się do regulacji zawartych w prawie cywilnym. Według Kodeksu cywilnego
nabycie jest to uzyskanie prawa własności rzeczy. Zatem, aktywa majątkowe ulegają
zwiększeniu. Przez pojęcie „nabycie” użyte w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych należy rozumieć każde zwiększenie aktywów majątku
podatnika. Jeśli natomiast chodzi o wybudowanie, to w orzecznictwie sądowym (por. np.
wyrok NSA z 26 lutego 1999 r. sygn. akt I SA/Gd 352/97) przyjmuje się, że określenie to
należy tłumaczyć w myśl sensu, jaki nadaje mu słownik języka polskiego. Skoro słowo
„budować” zostało tu użyte w czasie przeszłym dokonanym, należy przez to rozumieć, że
ustawodawca miał na względzie zbudowanie gotowego, skończonego obiektu, by nadawał
się do zamieszkania, użytkowania.
Jak wskazano powyżej, moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym
określany jest zgodnie z normami prawa cywilnego.
Aby ustalić, czy w przedmiotowej sprawie sprzedaż przez Pana nieruchomości podlega
opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, należy ustalić od jakiego
momentu liczy się bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w powołanym wyżej art.
10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r.
poz. 1061 ze zm.):
Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny przekazania nieruchomości lub inna umowa
zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej
przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że
strony inaczej postanowiły.
Nabyć nieruchomość lub prawo majątkowe można więc, np. w drodze zakupu, bądź
uzyskując pod tytułem darmym (w formie darowizny, spadku), a w przypadku zaś
ograniczonych praw rzeczowych również zawierając umowę o ustanowieniu tego prawa.
Według art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego:
Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot
własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich
budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu
przedmiot własności.
Z treści art. 48 Kodeksu cywilnego wynika, że:
Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu
należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane.
Z kolei art. 47 ww. Kodeksu:
Część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych
praw rzeczowych.
Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane zostały w ustawie Kodeks
cywilny. Przepis art. 232 § 1 tej ustawy stanowi, że:
Grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach
administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami,
lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do
realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek
samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie
wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym.
W myśl art. 233 Kodeksu cywilnego:
W granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez
umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek
samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik
może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach
użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.
Zgodnie z art. 234 Kodeksu cywilnego:
Do oddania gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu
terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste stosuje się odpowiednio
przepisy o przeniesieniu własności nieruchomości.
Stosownie do art. 235 § 1 Kodeksu cywilnego:
Budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie Skarbu Państwa lub gruncie
należącym do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez
wieczystego użytkownika stanowią jego własność. To samo dotyczy budynków i
innych urządzeń, które wieczysty użytkownik nabył zgodnie z właściwymi przepisami
przy zawarciu umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste.
Art. 235 § 2 Kodeksu cywilnego stanowi jednak, że:
Przysługująca wieczystemu użytkownikowi własność budynku i urządzeń na
użytkowanym gruncie jest prawem związanym z użytkownikiem wieczystym.
Przepis art. 237 Kodeksu cywilnego mówi, że:
Do przeniesienia użytkowania wieczystego stosuje się odpowiednio przepisy o
przeniesieniu własności nieruchomości.
Użytkowanie wieczyste jest prawem rzeczowym, którego przedmiotem, zgodnie z art. 232
§ 1 Kodeksu cywilnego może być grunt stanowiący własność Skarbu Państwa, jednostek
samorządu terytorialnego lub ich związków. Jest to prawo na rzeczy cudzej, jednak zakres i
sposób określenia treści tego prawa zbliża je bardziej do prawa własności niż praw
rzeczowych ograniczonych. Ponadto, na podstawie wyraźnych odesłań w art. 234 i art. 237
Kodeksu cywilnego do ww. prawa stosuje się odpowiednio przepisy o własności
nieruchomości.
Granice prawa użytkowania wieczystego są wyznaczane przez ustawy, zasady współżycia
społecznego oraz umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Uprawnienie do
wyłącznego korzystania z gruntu przez użytkownika wieczystego gruntu jest skuteczne
wobec osób trzecich, a także właściciela gruntu, chyba że umowa o której mowa wyżej
zawiera odrębne uregulowania dotyczące uprawnień właściciela.
Z zacytowanych przepisów wynika, że co do zasady budynki posadowione na
nieruchomościach stanowią ich część składową, przez co dzielą los prawny
nieruchomości. Odmiennie należy natomiast traktować budynki wzniesione na gruntach
oddanych w użytkowanie wieczyste. Traktowane one być bowiem powinny jako odrębne
nieruchomości i chociaż ściśle związane z gruntem stanowiące oddzielny przedmiot
władania. Akcesoryjność prawa wieczystego użytkowania oznacza, że żadne z nich nie
może stanowić samodzielnie przedmiotu obrotu prawnego.
W przypadku przekształcenia prawa użytkowania wieczystego, przysługującego osobom
fizycznym będącym dotychczasowymi użytkownikami wieczystymi, w prawo własności, za
datę nabycia nieruchomości, od której upływa pięcioletni termin określony w
przywołanym art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie
można uznać momentu przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo
własności na podstawie aktu administracyjnego, jakim jest decyzja administracyjna. Jest to
bowiem tylko zmiana formy prawnej faktycznego prawa do nieruchomości. Natomiast
nabycie prawa do nieruchomości następuje w chwili zawarcia umowy o ustanowieniu
(nabyciu) prawa wieczystego użytkowania. Wobec powyższego, ww. przekształcenie nie
jest zdarzeniem prawnopodatkowym, które należy utożsamiać z nabyciem, o którym
mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Z uwagi na fakt, że nabycie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości zabudowanej
garażem odbyło się w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej Pana i Pana żony, należy
odnieść się do przepisów regulujących stosunki majątkowe małżeńskie zawartych w
ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz.
1359 ze zm.).
Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy:
Z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy
wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe
nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich
(majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą
do majątku osobistego każdego z małżonków.
Ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany
został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa.
Stosownie do art. 35 cyt. ustawy:
W czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać
podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się
do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w
majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.
W świetle natomiast art. 43 § 1 powołanej ustawy:
Oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.
Ustrój wspólności ustawowej obejmujący dorobek obojga małżonków ukształtowany
został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta
charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych
udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą
żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 Kodeksu rodzinnego i
opiekuńczego). Obojgu małżonkom przysługuje pełne prawo do całości majątku
wspólnego.
Zważywszy na tak ukształtowaną sytuację prawną małżonków objętych wspólnością
ustawową, definitywne nabycie w czasie jej trwania nieruchomości oznacza nabycie przez
każdego z małżonków tego prawa w całości, a nie w określonym ułamkowo udziale. W
konsekwencji, małżonek w momencie śmierci drugiego z nich nie może ponownie nabyć
udziału w tej nieruchomości.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że prawo użytkowania wieczystego
nieruchomości zabudowanej garażem zostało nabyte przez Pana i Pana żonę w 2018 r. do
majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską. Ww. prawo użytkowania
wieczystego nieruchomości zabudowanej garażem zostało przekształcone w prawo
własności nieruchomości w 2021 r.
Jak wskazano powyżej, przekształcenie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości nie
jest zdarzeniem prawnopodatkowym, które należy utożsamiać z nabyciem, o którym
mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W świetle powyższego, za moment nabycia przez Pana nieruchomości zabudowanej
garażem, w udziale, który przysługiwał Panu w majątku wspólnym małżonków, należy
uznać datę nabycia do majątku wspólnego Pana i Pana żony prawa użytkowania
wieczystego nieruchomości zabudowanej garażem, tj. 2018 r.
W konsekwencji, sprzedaż przez Pana w 2024 r. udziału w nieruchomości zabudowanej
garażem nabytej w 2018 r. nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zostało dokonane po
upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie
prawa wieczystego użytkowania tej nieruchomości przekształconego następnie we
własność. Oznacza to, ze przychód z tego tytułu nie podlega opodatkowaniu podatkiem
dochodowym od osób fizycznych.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu
prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Zaznaczam także, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o
wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia
zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany
przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Pan ponosi ryzyko związane z
ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu
faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy,
o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się
będzie ze stanem faktycznym podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z
powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku
opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli
podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy,
interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.
W odniesieniu do powołanej przez Pana interpretacji indywidualnej wskazuję, że zapadła
ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą
interpretację.
Końcowo należy wskazać, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w
indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z treści art. 14b § 1 ustawy
Ordynacja podatkowa. W związku z tym, interpretacje te wywierają skutki prawne jedynie
w stosunku do tego podmiotu, do którego są skierowane. Zatem, niniejsza interpretacja
indywidualna jest wiążąca dla Pana jako osoby występującej z wnioskiem, natomiast nie
wywołuje skutków prawnych dla innych osób (Pana żony).
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z
dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111).
Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna
(tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej
praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z
dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.
U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres
Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP
(art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji
podatkowej.