W dniu 29 marca 2025 r. podatniczka złożyła wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, w którym zwróciła się o zakwalifikowanie części wydatków na odzież jako kosztów uzyskania przychodu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W ocenie podatniczki, wydatki na elegancką odzież, wykorzystywaną wyłącznie w celach zawodowych, powinny być uznane za koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Organ podatkowy stwierdził, że stanowisko podatniczki jest nieprawidłowe, wskazując, że wydatki na odzież mają charakter wydatków osobistych i nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W związku z tym, organ negatywnie rozstrzygnął zapytanie podatniczki.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbny29 marca 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 29 marca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani pismem z 18 kwietnia 2025 r. (wpływ 18 kwietnia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego
Zwraca się Pani z uprzejmą prośbą o zakwalifikowanie części ponoszonych przez Panią wydatków na odzież jako kosztów uzyskania przychodu w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej. Charakter Pani pracy zawodowej wiąże się z częstym i wymagającym udziałem w wydarzeniach publicznych, takich jak: (...). W ostatnich dniach wzięła Pani udział (...). (...) a każdy z tych występów wymaga odpowiedniego, profesjonalnego wyglądu. W związku z tym, na potrzeby zawodowe regularnie dokonuje Pani zakupu eleganckiej odzieży: marynarek, sukienek, koszul czy obuwia, przeznaczonych wyłącznie do realizacji zadań zawodowych. Pragnie Pani podkreślić, że nie wykorzystuje Pani tej odzieży w celach prywatnych. W odróżnieniu od pracowników etatowych (...), którzy często mają zapewnione tzw. „stroje służbowe”, w Pani przypadku pełne koszty prezentacji profesjonalnej spoczywają na Pani, mimo że realizuje Pani podobne funkcje publiczne – zarówno jako (...). Wydatki te stanowią istotną pozycję kosztową w Pani działalności, która z racji charakteru usług (m.in. faktury za (...)) nie generuje wielu innych kosztów uzyskania przychodu. Odzież zawodowa jest więc dla Pani realnym, koniecznym wydatkiem bezpośrednio związanym z uzyskiwanymi przychodami. Oczywiście deklaruje Pani, że ewentualne rozliczenia będą dotyczyły wyłącznie odzieży zakupionej z myślą o określonych, konkretnych wydarzeniach zawodowych – z pełnym poszanowaniem zasad etycznych i zgodnie z rzeczywistością. Będzie Pani niezmiernie wdzięczna za przychylne rozpatrzenie Pani wniosku. Zależy Pani na tym, by Pani działalność była transparentna i zgodna ze stanem faktycznym, który – w Pani przypadku – jasno pokazuje, że odzież elegancka stanowi istotny i uzasadniony koszt uzyskania przychodu. Uzupełnienie wniosku Pani forma opodatkowania dochodów uzyskiwanych z tytułu działalności gospodarczej to: zasady ogólne – podatek liniowy 19%.
Czy w Pani indywidualnym przypadku – osoby prowadzącej działalność gospodarczą polegającą m.in. (...) – możliwe jest uznanie za koszt uzyskania przychodu wydatków ponoszonych na zakup eleganckiej odzieży, która wykorzystywana jest wyłącznie w celach zawodowych i nie jest używana prywatnie? Pani stanowisko w sprawie W Pani ocenie – w opisanym stanie faktycznym wydatki ponoszone na zakup eleganckiej odzieży (takiej jak marynarki, sukienki, obuwie), wykorzystywanej wyłącznie w ramach wykonywanej działalności gospodarczej – mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem kosztami uzyskania przychodu są wszelkie wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodu, zachowania albo zabezpieczenia jego źródła, o ile nie znajdują się w katalogu wydatków wyłączonych (art. 23 ustawy). Choć co do zasady wydatki na odzież nie są uznawane za koszty uzyskania przychodu, w Pani indywidualnej sytuacji spełnione są przesłanki pozwalające na ich zakwalifikowanie jako kosztów, ponieważ: Odzież nie ma charakteru uniwersalnego – są to ubrania eleganckie, nabywane specjalnie na potrzeby konkretnych wydarzeń zawodowych (...). Odzież służy wyłącznie działalności gospodarczej – nie wykorzystuje jej Pani w celach prywatnych. Jest ona elementem Pani wizerunku zawodowego, który ma bezpośredni wpływ na jakość i wiarygodność realizowanych usług. Istnieje bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy między ponoszonym wydatkiem a osiąganym przychodem – profesjonalny wygląd w kontekście wykonywanych przez Panią zleceń jest niezbędny do zachowania zaufania klientów, (...) oraz pozyskiwaniem nowych zleceń związanych z (...). W związku z powyższym uważa Pani, że w Pani wyjątkowym przypadku zakup odzieży eleganckiej – wyłącznie na potrzeby wystąpień publicznych i (...) w ramach działalności gospodarczej – spełnia przesłanki uznania za koszt uzyskania przychodu i nie powinien być traktowany jako wydatek osobisty.
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku, jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przy czym zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. A zatem przy kwalifikowaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w ustawie – wymaga nie tylko oceny pod kątem, czy jego poniesienie miało związek z konkretnymi przychodami, ale także z punktu widzenia racjonalności określonego działania dla osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Odnosząc się do przesłanki celowości wydatku, podkreślam, że kosztem uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia. W każdym przypadku konieczne jest jednak zaistnienie związku między poniesionym kosztem a uzyskiwaniem bądź też szansą uzyskiwania przychodów przez podmiot ponoszący ten koszt. Na podstawie kryterium stopnia powiązania istniejącego między kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów podatkowych uzależniona jest m.in. od łącznego spełnienia następujących przesłanek: - wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika; - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów; - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą; - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona; - został właściwie udokumentowany; - wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podkreślam, że o tym co jest celowe i potrzebne w ramach prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.
Wskazane przez Panią wydatki nie zostały wprost wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w katalogu wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów. Jednak fakt, że dany wydatek nie został ujęty w tej regulacji, nie uprawnia do automatycznego przyjęcia domniemania, że wszystkie pozostałe koszty mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 kwietnia 2017 r., sygn. II FSK 3526/16: Niezmiennie trzeba mieć na uwadze zasadniczy kwalifikator, jakim jest wpływ wydatku na wielkość osiągniętego przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Wystąpienie tego wpływu (związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem, a przychodem) należy oceniać (badać) ad casum. Do wskazanego związku przyczynowo-skutkowego Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się także w wyroku z 8 sierpnia 2017 r., sygn. II FSK 1859/15, gdzie stwierdził, że: Kryterium celowości nie wyznacza w sposób ostry granicy pozwalającej odróżnić wydatki, które można uznać za koszty uzyskania przychodów, od tych które już nimi nie są. Niemniej jednak kryterium to nie może służyć rekomendowaniu otwartego ciągu zdarzeń, tworząc w ten sposób niekończący się związek skutkowo-przyczynowy. Skoro jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, kryterium uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów sprowadza się w istocie do ustalenia, czy mógł się on potencjalnie przyczynić do osiągnięcia przychodów, bez względu na to, czy ów skutek się ziści. Wykazywany związek przyczynowo-skutkowy powinien mieć charakter obiektywny. Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą. Pani forma opodatkowania dochodów uzyskiwanych z tytułu działalności gospodarczej to podatek liniowy 19%. Charakter Pani pracy zawodowej wiąże się z częstym i wymagającym udziałem w wydarzeniach publicznych, takich jak: (...). Dlatego na potrzeby zawodowe regularnie dokonuje Pani zakupu eleganckiej odzieży: marynarek, sukienek, koszul czy obuwia, przeznaczonych wyłącznie do realizacji zadań zawodowych. Podkreśla Pani, że nie wykorzystuje Pani tej odzieży w celach prywatnych. Wydatki te stanowią istotną pozycję kosztową w Pani działalności, która z racji charakteru usług (m.in. faktury za (...)) nie generuje wielu innych kosztów uzyskania przychodów. Odzież zawodowa jest więc dla Pani realnym, koniecznym wydatkiem bezpośrednio związanym z uzyskiwanymi przychodami. Schludny i estetyczny wygląd świadczy o kulturze osobistej i nie jest zależny od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast obowiązujące zasady współżycia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą posiadały wygląd adekwatny do wykonywanego zawodu, podobnie zresztą jak osoby zatrudnione w innych zawodach, np. nauczyciele, urzędnicy, prawnicy itp. Niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Niewątpliwie w wykonywanym przez Panią zawodzie dbałość o wizerunek zewnętrzny jest bardzo istotny, jednak nie można tu mówić o sytuacji znacząco odbiegającej od ogólnie przyjętych norm społecznych. Wydatki związane z zakupem eleganckiej odzieży (marynarek, sukienek, koszul) czy obuwia mają charakter wydatków osobistych związanych z poprawą wizerunku i w konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą. Wprawdzie wydatki te nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, jednak nie stanowi to wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Jak już wskazałem, niezależnie od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej każda osoba może nabywać elegancką odzież czy obuwie. Z tej też przyczyny zakup tych rzeczy stanowi spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Ponadto schludny i estetyczny wygląd świadczy o kulturze osobistej. Stąd, na podstawie opisu sprawy przedstawionego we wniosku oraz przytoczonych przepisów prawa stwierdzam, że poniesione przez Panią wydatki na elegancką odzież (marynarki, sukienki, koszule) czy obuwie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, gdyż wydatki te mają charakter wydatków osobistych. Podsumowanie: w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na zakup eleganckiej odzieży czy obuwia nie mogą być zaliczone przez Panią do kosztów uzyskania przychodów.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili