0112-KDIL2-2.4011.181.2025.3.WS

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 23 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 23 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 kwietnia 2025 r. (wpływ 25 kwietnia 2025 r.). Treść wniosku jest następująca: Opis zdarzeń przyszłych Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym – prowadzi w Polsce jednoosobową działalność gospodarczą. Wnioskodawca posiada w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy.

Wnioskodawca uzyskuje przychody, które opodatkowuje w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, jednak rozważa w kolejnych latach zmianę formy opodatkowania na skalę podatkową lub podatek liniowy. Działalność prowadzona przez Wnioskodawcę obejmuje działalność związaną z oprogramowaniem (PKD (Polska Klasyfikacja Działalności).62.01.Z) oraz działalność związaną z doradztwem w zakresie informatyki (PKD 62.02.Z). Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT (podatek od towarów i usług). Wnioskodawca świadczy swoje usługi w sposób zdalny – wykonuje usługi (...). Aktualnie Wnioskodawca nie posiada stałego biura – może świadczyć swoje usługi z każdego miejsca, pod warunkiem, że spełniają one podstawowe wymogi, tj. posiadają miejsce do pracy, łącze internetowe itp. Ponadto Wnioskodawca często podróżuje. Wnioskodawca, z uwagi na charakter świadczonych usług, świadczy swoje usługi podczas takich podróży. Jednakże decydując się na taki wyjazd, Wnioskodawca musi go dobrze zaplanować – musi znaleźć odpowiednie miejsce, gdzie będzie posiadał warunki do pracy. Ponadto aktualnie świadczenie usług nie jest możliwe w dowolnym momencie podróży. Z tych względów Wnioskodawca planuje przeprowadzić inwestycję polegającą na stworzeniu sobie „mobilnego biura”, dzięki któremu będzie mógł świadczyć usługi z każdego miejsca – nawet w trakcie podróży. Wnioskodawca planuje zakup samochodu dostawczego (w typie furgonu) posiadającego dopuszczalną masę całkowitą nieprzekraczającą 3,5 tony. Wnioskodawca planuje swoimi siłami (tj. własnymi rękami oraz zlecając część prac profesjonalistom) przerobić ww. samochód na mobilne biuro. Dzięki temu zabiegowi Wnioskodawca uzyska przestrzeń, z której będzie mógł świadczyć usługi niezależnie od aktualnego miejsca przebywania. Ponadto Wnioskodawca będzie mógł pojechać do klienta i zawsze będzie miał miejsce nie tylko do pracy, ale również do spania i odpoczynku. Mobilne biuro będzie bowiem nie tylko miejscem świadczenia usług (niezależnie od miejsca przebywania), ale będzie również środkiem transportu i miejscem odpoczynku. Samochód zostanie również dostosowany do potrzeb mieszkalnych – tak, aby Wnioskodawca mógł odpocząć po podróży lub po świadczonych usługach. Przerobiony samochód (tj. już w postaci mobilnego biura) będzie również wykorzystywany częściowo do celów prywatnych. Wnioskodawca planuje połączyć prywatne podróże z ułatwieniem sobie świadczenia usług na rzecz kontrahentów. Dzięki takiemu rozwiązaniu Wnioskodawca będzie mógł się zatrzymać w niemal każdym miejscu, aby wykonać np.: pilne i niecierpiące zwłoki zlecenie. Docelowo Wnioskodawca chce uzyskać środek transportu oraz miejsce pracy i odpoczynku, które będzie w zasadzie samowystarczalne – będzie posiadało niezbędne media jak prąd, wodę, gaz czy łącze internetowe. Po zakupie ww. samochodu dostawczego Wnioskodawca planuje go w całości dostosować do własnych potrzeb. Wnioskodawca planuje zamontowanie wszelkich niezbędnych instalacji. Znaczną część prac Wnioskodawca zamierza wykonać samodzielnie, choć część z prac będą wykonywać specjaliści – z uwagi na skomplikowany charakter prac. W trakcie prac modernizacyjnych Wnioskodawca planuje wyodrębnić w samochodzie kilka części, które na ten moment można określić jako: (...). Wnioskodawca wskazuje, że zakres tych stref może się jeszcze zmienić – w zależności od potrzeb, które mogą ujawnić się podczas przeprowadzania prac modernizacyjnych. Prace, które Wnioskodawca planuje przeprowadzić, polegać będą m.in. (...). Ponadto Wnioskodawca planuje montaż (...). Natomiast w zakresie wyposażenia, Wnioskodawca planuje zamontować takie urządzenia, jak – stół, fotele, szafki, kuchenkę, zlewozmywak, lodówkę, prysznic, toaletę, łóżko oraz okna. Wnioskodawca rozważa również zamontowanie innych mebli/urządzeń, które okażą się niezbędne do korzystania z samochodu zgodnie z założeniami Wnioskodawcy. Warto również nadmienić, że część prac modernizacyjnych Wnioskodawca zamierza przeprowadzić nakładem własnych sił. W tym wypadku konieczny będzie zakup odpowiedniego sprzętu (narzędzi i urządzeń), które będą niezbędne do przeprowadzenia planowanych prac, jednak nie będą one bezpośrednio związane z przedmiotem działalności Wnioskodawcy. Przykładem takich narzędzi można wskazać następujące urządzenia: (...). Po zakupie samochodu dostawczego typu furgon, Wnioskodawca rozważa (na czas remontu i przeprowadzenia niezbędnych prac modernizacyjnych) przerejestrować ten samochód na samochód osobowy wielozadaniowy. Zatem w momencie ponoszenia kosztów związanych z zakupem i modernizacją samochodu będzie on miał charakter samochodu osobowego wielozadaniowego. Następnie po przeprowadzeniu wszystkich prac, kiedy już Wnioskodawca będzie mógł korzystać z pojazdu jako mobilnego biura, Wnioskodawca planuje zarejestrować ten pojazd jako samochód specjalny kempingowy. Wnioskodawca zacznie korzystać z pojazdu dopiero po przeprowadzeniu wszystkich prac modernizacyjnych. Oczywiście, w trakcie przeprowadzania tych prac Wnioskodawca będzie musiał korzystać z samochodu – choćby celem sprawdzenia zamontowanych instalacji. Ponadto, chcąc zlecić część prac profesjonalistom, Wnioskodawca będzie musiał przetransportować pojazd do siedziby firmy, która zajmie się przeprowadzeniem prac. Jednakże faktyczne (tj. zgodne z założeniami Wnioskodawcy) użytkowanie samochodu zacznie się dopiero w momencie zakończenia wszystkich prac modernizacyjnych. Uzupełnienie wniosku Jak ostatecznie zostanie skonstruowany samochód, o którym mowa we wniosku (np. czy zostanie usunięta przegroda oddzielająca kabinę od części użytkowej, jaka będzie liczba siedzeń itp.)? Wnioskodawca planuje usunąć przegrodę oddzielającą kabinę od części użytkowej. Jednocześnie w pojeździe znajdą się cztery siedzenia – dwa z nich znajdą się w pierwszym rzędzie, a kolejne dwa w drugim rzędzie siedzeń. Wnioskodawca rozważa jednak również możliwość rezygnacji z drugiego rzędu siedzeń. W takim wypadku również usunięta zostanie przegroda oddzielająca kabinę od części użytkowej, jednakże ilość siedzeń zostanie zmniejszona do dwóch (w pierwszym rzędzie). Czy przerobiony na „mobilne biuro” samochód będzie stanowić środek trwały w Pana działalności oraz zostanie wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych? Wnioskodawca planuje wprowadzić „mobilne biuro” do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Tak – przerobiony samochód (po jego przerobieniu, tj. zakończeniu prac modernizacyjnych) stanowić będzie środek trwały prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Czy jednostkowa wartość poszczególnych narzędzi i urządzeń, na które poniesie Pan wydatki, nie przekroczy kwoty 10 000 zł? Wartość jednostkowa poszczególnych narzędzi i urządzeń, na które Wnioskodawca poniesie wydatki, nie przekroczy kwoty 10.000 zł. Czy faktury dokumentujące wydatki związane z nabywaniem narzędzi, usług i wyposażenia modernizowanego pojazdu – będących przedmiotem wniosku – będą wystawiane na Pana, jako prowadzącego działalność gospodarczą? Tak, wszelkie faktury będą wystawiane na Wnioskodawcę, jako osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Czy wszystkie usługi oraz wyposażenie nabywane w związku z modernizacją pojazdu będą służyć jego wytworzeniu; jeśli nie to należy wymienić te, które nie będą służyły jego wytworzeniu? Tak, wszelkie usługi oraz wyposażenie będą nabywane w związku z modernizacją pojazdu i będą służyć jego wytworzeniu jako „mobilnego biura”, tj. będą stanowiły ulepszenie (przerobienie). Na jakie konkretnie narzędzia i urządzenia poniesie Pan wydatki – w opisie sprawy wymienił Pan jedynie przykładowo: (...); czy te narzędzia i urządzenia zostaną zakupione wyłącznie w celu wytworzenia „mobilnego biura” i w całości zużyją się w trakcie wytwarzania tego biura, czy też narzędzia te i urządzenia mogą być wykorzystywane także po zakończonej inwestycji, dla innych celów – proszę wskazać jakich? Na moment składania wniosku o wydanie interpretacji trudno jest wskazać zamknięty katalog narzędzi, które nabędzie w trakcie prac modernizacyjnych Wnioskodawca. Ostateczny katalog tych narzędzi zależeć będzie od aktualnego zapotrzebowania Wnioskodawcy. Wnioskodawca może jednak wskazać przykładowy katalog narzędzi, które już dzisiaj zakłada, że będzie musiał zakupić: (...) Powyższe narzędzia i urządzenia zostaną zakupione wyłącznie w celu wytworzenia „mobilnego biura” – możliwe jest, że część z nich zużyje się w trakcie modernizacji pojazdu. Niezużyte narzędzia mogą zostać wykorzystane w przyszłości przez Wnioskodawcę do dalszych przeróbek lub ewentualnych, koniecznych w przyszłości napraw. Pytania w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych 1. Czy koszty związane z zakupem samochodu dostawczego typu furgon i przerobieniem (ulepszeniem) go na mobilne biuro będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu? 2. Czy samochód zarejestrowany jako samochód specjalny kempingowy, posiadający jeden rząd siedzeń i usuniętą przegrodę (grodź) oddzielającą kabinę od części użytkowej, będzie na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznany za samochód osobowy i czy będą do niego miały zastosowanie ograniczenia opisane w art. 23 ust. 1 pkt 46a oraz 47 uPIT? 3. Czy samochód zarejestrowany jako samochód specjalny kempingowy, posiadający dwa rzędy siedzeń i usuniętą przegrodę (grodź) oddzielającą kabinę od części użytkowej, będzie na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznany za samochód osobowy i czy będą do niego miały zastosowanie ograniczenia opisane w art. 23 ust. 1 pkt 46a oraz 47 uPIT? 4. W przypadku uznania, że samochód nie jest samochodem osobowym w rozumieniu właściwych przepisów (pytanie 2. oraz 3.) – czy Wnioskodawca będzie mógł uwzględnić 100% kosztów związanych z kupnem i modernizacją samochodu, gdy w trakcie prowadzenia prac modernizacyjnych samochód będzie miał status samochodu osobowego wielozadaniowego? Pana stanowisko w sprawie Ad 1 W ocenie Wnioskodawcy koszty związane z zakupem samochodu dostawczego typu furgon i przerobieniem go na mobilne biuro będą stanowiły koszty uzyskania przychodu, bowiem będą prowadziły do zachowania lub nawet zwiększenia źródła przychodów. Zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: uPIT) kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub w celu zabezpieczenia źródła ich przychodów. Ponadto za koszty uzyskania przychodu możemy uznać wydatki, które: a) zostały poniesione przez podatnika, b) są definitywne, tj. bezzwrotne, c) pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, d) zostały właściwie udokumentowane, e) możliwość uznania ich za koszty nie została wyłączona. W ocenie Wnioskodawcy zakup samochodu dostawczego i następcze poniesienie kosztów związanych z przerobieniem go na mobilne biuro będzie mogło zostać uznane za koszt uzyskania przychodu. Dzięki stworzeniu sobie mobilnego biura, Wnioskodawca będzie mógł świadczyć usługi z niemal każdego miejsca w Polsce (a nawet na świecie). Mobilne biuro zostanie przygotowane w taki sposób, aby było samowystarczalne – będzie miało źródło zasilania, wszelkie niezbędne instalacje itp. Dzięki stworzeniu mobilnego biura Wnioskodawca nabędzie miejsce pracy, w którym będzie miał warunki do świadczenia wysokich jakościowo usług. Wnioskodawca będzie mógł świadczyć usługi nawet w trasie – nie będzie musiał oczekiwać na znalezienie właściwego miejsca do świadczenia usług. Zakup samochodu dostawczego i przerobienie go na cele mobilnego biura posiada również pozostałe przymioty, które pozwalają uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodu – koszt ten będzie definitywny, związany z prowadzoną działalnością, właściwie udokumentowany. Koszty związane z planowaną inwestycją będą w całości obciążały Wnioskodawcę. Koszty, które zamierza ponieść Wnioskodawca, nie zostały w żaden sposób wyłączone przez ustawodawcę, zatem w ocenie Wnioskodawcy nic nie stoi na przeszkodzie, aby uznać te wydatki za koszty. Zgodnie z art. 22a uPIT za środki trwałe uznawane mogą być m.in. środki transportu oraz inne przedmioty, których przewidywany okres używania jest dłuższy niż jeden rok, a ich wartość przekracza 10.000 zł. Wnioskodawca planuje nabyć pojazd o wartości wyższej niż 10.000 zł i zamierza z niego korzystać dłużej niż jeden rok. Jednakże Wnioskodawca planuje zakupiony pojazd uznać za środek trwały w budowie. Co prawda już sam samochód mógłby zostać uznany za środek trwały, jednak z uwagi na planowane przez Wnioskodawcę przedsięwzięcie i chęć ulepszenia pojazdu, do czasu ukończenia prac będzie on faktycznie nabierał wartości. Po zakończeniu prac modernizacyjnych Wnioskodawca planuje przyjąć środek trwały do użytkowania. Wtedy też Wnioskodawca ustali wartość mobilnego biura, która obejmować będzie cenę samochodu oraz koszty związane z jego przerobieniem na mobilne biuro. Do kosztów zwiększających wartość pojazdu Wnioskodawca zaliczy wszystkie koszty bezpośrednio związane z jego ulepszeniem – koszty wszelkich montowanych w pojeździe urządzeń, koszty instalacji, czy koszty usług zewnętrznych. Koszty te nie zostaną rozliczone w momencie ich poniesienia, bowiem będą zwiększały wartość środka trwałego. Od tej wartości Wnioskodawca będzie obliczać amortyzację równą 20% wartości mobilnego biura rocznie. Ad 2 W ocenie Wnioskodawcy samochód zarejestrowany jako samochód specjalny kempingowy, posiadający jeden rząd siedzeń oraz usuniętą przegrodę oddzielającą kabinę od części użytkowej nie będzie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych traktowany jako pojazd osobowy w rozumieniu art. 5a pkt 19a uPIT. W związku z powyższym, do samochodu specjalnego kempingowego nie będą miały zastosowania ograniczenia określone w art. 23 ust. 1 pkt 46a oraz 47 uPIT. Zgodnie z art. 5a pkt 19a uPIT za samochód osobowy uważa się pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, który konstrukcyjnie jest przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą. Jednak samochodem osobowym nie będzie m.in. pojazd samochodowy mający jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą. Wnioskodawca zamierza dokonać zakupu samochodu dostawczego (busa), który konstrukcyjnie będzie posiadać oddzielone od siebie – kabinę kierowcy oraz część przeznaczoną do przewozu ładunku. Zakupując pojazd nie ma on charakteru samochodu osobowego. W toku prac modernizacyjnych Wnioskodawca rozważa jednak usuniecie przegrody – ma to prowadzić do zwiększenia komfortu Wnioskodawcy i lepszej organizacji przestrzeni itp. Faktem jest, że po zakupie pojazdu Wnioskodawca zamierza zmienić jego przeznaczenie (tymczasowo) na pojazd osobowy wielozadaniowy. Jednakże, ostatecznie pojazd zostanie zarejestrowany jako „samochód specjalny kempingowy”. W ocenie Wnioskodawcy taki pojazd z uwagi na swoją charakterystykę nie może zostać nazwany samochodem osobowym. Podobne stanowisko wyraził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji podatkowej z dnia 23 lipca 2021 r. (0112-KDIL2-2.4011.351.2021.3.AA), w której wskazał, że kamper, o którym mowa we wniosku, nie spełnia definicji samochodu osobowego – zgodnie z zapisami w dowodzie rejestracyjnym jest to samochód specjalny kempingowy. Zatem – w świetle powołanej definicji zawartej w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będzie stanowił samochodu osobowego. Określenie charakteru pojazdu ma dla Wnioskodawcy kluczowe znaczenie, bowiem ograniczenia dotyczące możliwości rozliczenia kosztów uzyskania przychodu (opisane m. in. w art. 23 ust. 1 pkt 46a oraz 47 uPIT) stosuje się wyłącznie do samochodów osobowych. Zatem w ocenie Wnioskodawcy, zważając na fakt, że samochód, który planuje wykorzystywać jako środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej będzie miał przeznaczenie jako „samochód specjalny kempingowy”, nie może być uznany za samochód osobowy na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ad 3 W ocenie Wnioskodawcy samochód zarejestrowany jako samochód specjalny kempingowy, posiadający dwa rzędy siedzeń oraz usuniętą przegrodę oddzielającą kabinę od części użytkowej nie będzie na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych traktowany jako pojazd osobowy w rozumieniu art. 5a pkt 19a uPIT. W związku z powyższym, do samochodu specjalnego kempingowego nie będą miały zastosowania ograniczenia określone w art. 23 ust. 1 pkt 46a oraz 47 uPIT. Argumentacja przedstawiona w stanowisku Wnioskodawcy dotyczącym odpowiedzi na pytanie nr 2 w znacznej części odpowiada również argumentacji na stanowisko wyrażone w tym punkcie. W ocenie Wnioskodawcy bez znaczenia pozostaje ilość rzędów siedzeń oraz fakt usunięcia przegrody (grodzi), która początkowo będzie oddzielać kabinę kierowcy od części użytkowej pojazdu. Znamienne jest w tej sytuacji, że w momencie przyjęcia pojazdu do użytkowania będzie on miał charakter samochodu specjalnego przeznaczenia – samochodu kempingowego. W ocenie Wnioskodawcy, zważając na planowane ostateczne przeznaczenie samochodu, nie ma znaczenia zarówno fakt usunięcia grodzi, jak i fakt dodania drugiego rzędu siedzeń. Oba zabiegi mają na celu zwiększenie komfortu Wnioskodawcy – dzięki usunięciu grodzi zwiększy się przestrzeń użytkowa pojazdu, a Wnioskodawca będzie mógł bez problemu przemieszczać się między częścią kierowcy, a pozostałą częścią samochodu. Natomiast zamontowanie drugiego rzędu siedzeń zwiększy funkcjonalność pojazdu – Wnioskodawca będzie mógł świadczyć usługi w bardziej komfortowych warunkach, a także zyska wygodne miejsce do odpoczynku w trakcie podróży. Dzięki zainstalowaniu drugiego rzędu siedzeń, zwiększy się efektywność pracy Wnioskodawcy, bowiem będzie mógł świadczyć usługi w bardziej komfortowych warunkach. Określenie charakteru pojazdu ma dla Wnioskodawcy kluczowe znaczenie, bowiem ograniczenia dotyczące możliwości rozliczenia kosztów uzyskania przychodu (opisane m. in. w art. 23 ust. 1 pkt 46a oraz 47 uPIT) stosuje się wyłącznie do samochodów osobowych. Zatem w ocenie Wnioskodawcy, zważając na fakt, że samochód, który planuje wykorzystywać jako środek trwały prowadzonej działalności gospodarczej będzie miał przeznaczenie jako „samochód specjalny kempingowy”, nie może być uznany za samochód osobowy. Ad 4 W ocenie Wnioskodawcy fakt, że podczas dokonywania modernizacji samochodu będzie miał on status samochodu osobowego wielozadaniowego pozostaje bez znaczenia dla możliwości amortyzowania samochodu bez względu na jego wartość (tj. nawet powyżej kwoty 150.000 zł). Samochód zostanie bowiem przyjęty przez Wnioskodawcę do używania jako samochód specjalny kempingowy. W takim wypadku będzie on mógł rozliczyć wszystkie koszty związane z nabyciem i modernizacją samochodu – w tym również w zakresie wartości przekraczającej 150.000 zł. Niniejsze pytanie jest związane z pytaniem nr 2. i 3., z tą jednak różnicą, że o ile w pytaniu nr 2. i 3. chodzi o możliwość uwzględnienia 100% kosztów związanych z eksploatacją samochodu, to pytanie nr 4. dotyczy ustalenia wartości początkowej i możliwości amortyzacji samochodu. Faktem jest, że w trakcie przeprowadzania prac modernizacyjnych pojazd będzie miał charakter samochodu osobowego wielozadaniowego, a Wnioskodawca będzie opodatkowany zgodnie z zasadami ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Jednakże z uwagi na fakt, że Wnioskodawca będzie czynić nakłady na środek trwały (jako środek trwały w budowie), to nie będzie mógł kosztów związanych z zakupem samochodu dostawczego, zakupem materiałów i urządzeń czy prac specjalistów uwzględnić w kosztach bieżącej działalności gospodarczej. W ocenie Wnioskodawcy koszty te będą na bieżąco powiększały wartość środka trwałego i będą wpływały na jego wartość początkową. Z uwagi na fakt, że w ocenie Wnioskodawcy samochód w czasie jego modernizowania będzie stanowić środek trwały w budowie, to nie będzie on go mógł amortyzować do momentu przyjęcia środka trwałego do używania. Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 uPIT Wnioskodawca będzie mógł zatem rozpocząć amortyzację środka trwałego dopiero od miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek trwały został przyjęty do używania. W momencie przyjęcia samochodu do używania będzie on miał już status samochodu specjalnego kempingowego. Wnioskodawca szacuje, że wartość tego samochodu po zakończeniu wszystkich prac będzie wynosić (...) złotych. Jednakże z uwagi na fakt, że w momencie przyjęcia samochodu do używania nie będzie on miał już statusu samochodu osobowego wielozadaniowego, to Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych od pełnej wartości samochodu (tj. limit w wysokości 150.000 zł, wynikający z art. 23 ust. 1 pkt 4 uPIT, nie znajdzie zastosowania). Bez znaczenia w ocenie Wnioskodawcy jest fakt, że w momencie faktycznego ponoszenia wydatków samochód będzie miał status samochodu osobowego wielozadaniowego – ważne jest, jaka będzie jego wartość początkowa i status na moment przyjęcia go do używania. Z tych właśnie względów, Wnioskodawca uważa, że będzie mógł uwzględnić pełną wartość samochodu po ulepszeniach, jako jego wartość początkową oraz od tej pełnej wartości (tj. bez ograniczenia do kwoty 150.000 zł) będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Oznacza to, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów,

o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek: - został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik), - jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, - pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, - poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, - został właściwie udokumentowany, - nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodów, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. W związku z tym stwierdzam, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Z tego wynika, że podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – pod warunkiem, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki. Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę: a) 225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. z 2023 r. poz. 875, 1394, 1506 i 1681) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy, b) 150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych. Zatem wydatki na zakup samochodów osobowych, jeżeli spełniają przesłanki do ich zakwalifikowania do środków trwałych, mogą być kosztem podatkowym przez odpisy amortyzacyjne. Przy czym ustawodawca wprowadził ograniczenie w zaliczaniu tych odpisów w koszty podatkowe; nie są kosztem uzyskania przychodów odpisy w części ustalonej od wartości samochodu osobowego ponad kwotę 150 000 zł. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu; te wydatki i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika. Natomiast jak stanowi art. 23 ust. 1 pkt 46a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej – jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika. Z kolei stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 000 zł pozostaje do wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Na podstawie art. 23 ust. 5f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: W przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika. Stosownie natomiast do art. 23 ust. 5g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem 25% poniesionych wydatków na samochód osobowy stanowiący środek trwały z tytułu kosztów jego użytkowania, jeżeli taki samochód jest wykorzystywany także do celów innych niż działalność gospodarcza (np. do celów prywatnych), nie stanowi kosztów podatkowych. Kluczowe jest zatem ustalenie, czy wykorzystywany w działalności pojazd jest samochodem osobowym, czy też innym niż osobowy. Zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem: a) pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą: – klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub – z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków, b) pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu, c) pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń: – agregat elektryczny/spawalniczy, – do prac wiertniczych, – koparka, koparko-spycharka, – ładowarka, – podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych, – żuraw samochodowy, d) pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w: 1) art. 5a pkt 19a lit. a i b stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań; 2) art. 5a pkt 19a lit. c stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. W świetle brzmienia art. 5a pkt 19a lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione warunki powinny być zrealizowane jednocześnie, o czym świadczy spójnik „i”. Oznacza to, że pojazdem specjalnym w rozumieniu tej regulacji będzie wyłącznie pojazd o przeznaczeniu określonym w jednym z tiret, spełniający wymagania zawarte we właściwych przepisach, a także (jednocześnie) w przypadku którego status „pojazdu specjalnego” potwierdza stosowna dokumentacja wydana zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. W związku z tym na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla przyznania danemu pojazdowi przymiotu „pojazdu specjalnego” konieczne jest nie tylko wykazanie się wymaganymi dokumentami określonymi w przepisach o ruchu drogowym, ale także jednoczesne zakwalifikowanie pojazdu pod jedno z przeznaczeń wymienionych w przepisie art. 5a pkt 19a lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan w Polsce jednoosobową działalność gospodarczą. Aktualnie nie posiada Pan stałego biura – może Pan świadczyć swoje usługi z każdego miejsca, pod warunkiem że spełniają one podstawowe wymogi, tj. posiadają miejsce do pracy, łącze internetowe itp. Planuje Pan przeprowadzić inwestycję polegającą na stworzeniu sobie „mobilnego biura”, dzięki któremu będzie mógł Pan świadczyć usługi z każdego miejsca – nawet w trakcie podróży. Planuje Pan zakup samochodu dostawczego (w typie furgonu) posiadającego dopuszczalną masę całkowitą nieprzekraczającą 3,5 tony. Zamierza Pan swoimi siłami (tj. własnymi rękami oraz zlecając część prac profesjonalistom) przerobić ww. samochód na mobilne biuro. Samochód zostanie również dostosowany do potrzeb mieszkalnych – tak, aby mógł Pan odpocząć po podróży lub po świadczonych usługach. Przerobiony samochód (tj. już w postaci mobilnego biura) będzie również wykorzystywany częściowo do celów prywatnych. Po zakupie samochodu dostawczego typu furgon rozważa Pan (na czas remontu i przeprowadzenia niezbędnych prac modernizacyjnych) przerejestrować ten samochód na samochód osobowy wielozadaniowy. Zatem w momencie ponoszenia kosztów związanych z zakupem i modernizacją samochodu będzie on miał charakter samochodu osobowego wielozadaniowego. Następnie po przeprowadzeniu wszystkich prac, kiedy będzie Pan mógł już korzystać z pojazdu jako mobilnego biura, planuje Pan zarejestrować ten pojazd jako samochód specjalny kempingowy. Zacznie Pan korzystać z pojazdu dopiero po przeprowadzeniu wszystkich prac modernizacyjnych. Planuje Pan wprowadzić „mobilne biuro” do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Przerobiony samochód (po jego przerobieniu, tj. zakończeniu prac modernizacyjnych) stanowić będzie środek trwały w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej. Zwracam przy tym uwagę, że jedną z przesłanek warunkujących uznanie samochodu za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej jest jego kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania. Składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjnie umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Przez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. Sposób ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia, a jeżeli były używane przez podatnika przed wprowadzeniem ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i nie były wcześniej amortyzowane – cenę ich nabycia, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej. Jednocześnie wydatki, które zostały poniesione w celu przystosowania środka trwałego do używania (wykorzystywania go w działalności gospodarczej), niezbędne do uczynienia z niego składnika majątku przedsiębiorstwa kompletnego i zdatnego do użytku, stanowią element ceny nabycia środka trwałego. Podobnie materiały, narzędzia i urządzenia zakupione wyłącznie w celu wytworzenia „mobilnego biura”, które zużyją się w trakcie modernizacji pojazdu również będą stanowić element ceny nabycia środka trwałego. Dotyczy to również zakupionych usług (kosztów prac specjalistów). W Pana przypadku wprowadzenie samochodu do ewidencji środków trwałych możliwe będzie dopiero po przeprowadzeniu wszystkich prac modernizacyjnych, kiedy samochód będzie kompletny i zdatny do użytku zgodnie z jego przeznaczeniem. Jak Pan wskazał, po przeprowadzeniu wszystkich prac, będzie Pan mógł korzystać z pojazdu (samochodu specjalnego kempingowego) jako mobilnego biura. Zatem nie będzie to pojazd o przeznaczeniu wymienionym w przepisie art. 5a pkt 19a lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym pojazd, o którym mowa we wniosku, stanowić będzie samochód osobowy zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i to zarówno w przypadku, gdy samochód będzie posiadał jeden rząd siedzeń, jak i dwa rzędy siedzeń. Stąd stwierdzam, że skoro wskazany w Pana wniosku samochód osobowy będzie wykorzystywany przez Pana zarówno dla celów działalności gospodarczej oraz do celów prywatnych, to będzie miał Pan prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisy amortyzacyjne ustalone od jego wartości początkowej z zastosowaniem limitu wynoszącego 150 000 zł. Jednocześnie wskazuję, że narzędzia i urządzenia, które zostaną zakupione w celu wytworzenia „mobilnego biura” i nie zużyją się w trakcie modernizacji pojazdu, których jednostkowa wartość nie przekroczy 10 000 zł, mogą zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Z uwagi na to, że wskazany we wniosku samochód będzie stanowić samochód osobowy w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie Pan zobowiązany do stosowania ograniczeń wynikających z art. 23 ust. 1 pkt 46a i 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podsumowanie: pojazd, o którym mowa we wniosku, stanowić będzie samochód osobowy zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Może Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów przez odpisy amortyzacyjne koszty związane z zakupem tego samochodu dostawczego i przerobieniem (ulepszeniem) go na mobilne biuro na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z zastosowaniem limitu wynoszącego 150 000 zł wynikającego z art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto będzie Pan zobowiązany do stosowania ograniczeń wynikających z art. 23 ust. 1 pkt 46a i 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. W odniesieniu do powołanej przez Pana interpretacji stwierdzam, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego tę interpretację. Jednocześnie wskazuję, że wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług podlega odrębnemu rozstrzygnięciu. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzeń przyszłych i zastosuje się Pan do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.