Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu
faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
28 lutego 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 26 lutego 2025 r. o wydanie interpretacji
indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Z podatnikiem rozwiązano umowę o pracę w trybie art. 32 kodeksu pracy (za
wypowiedzeniem). Z uwagi na fakt, że podatnik nie zgodził się ze wskazanymi w
wypowiedzeniu przyczynami rozwiązania z nim umowy o pracę, uznał że rozwiązanie
umowy o pracę nastąpiło z naruszeniem przepisów kodeksu pracy. W związku z
powyższym, na podstawie art. 44 kodeksu pracy wniósł do Sądu Pracy – (...) odwołanie. Na
podstawie art. 45 par. 2 w zw. z art. 47(1) kodeksu pracy wniósł o przyznanie mu
odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za okres 3 miesięcy. Pozwany pracodawca
nie uznał roszczenia, zaś Sąd Pracy postanowieniem z dnia xx.xx.2024 r. skierował strony
do mediacji sądowej. W wyniku podjętych rozmów przed mediatorem strony zawarły
ugodę sądową, na mocy której pracodawca wypłacił podatnikowi odszkodowanie z tytułu
niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę za okres 2 miesięcy. W ugodzie
wprost stwierdzono, że pracodawca wypłaca podatnikowi wskazaną w ugodzie kwotę
„tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie łączącego strony stosunku
pracy – wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony wynikające wprost z
art. 44,45 par 2 i 47 (1) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy”. Postanowieniem z
dnia xx.xx.2024 r. Sąd Pracy zatwierdził ugodę zawartą przez strony w niniejszej sprawie
przed mediatorem w dniu xx.xx.2024 r., nadał ugodzie klauzulę wykonalności w punktach
oraz umorzył postępowanie w sprawie.
Pytanie
Czy odszkodowanie wypłacone płatnikowi (powinno być – podatnikowi) na podstawie art.
45 par. 2 w zw. z art. 47(1) kodeksu pracy, w związku z rozwiązaniem z nim umowy o pracę
z naruszeniem przepisów kodeksu pracy korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w treści
art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ewentualnie z art.
21 ust. 3b tej ustawy?
Pani stanowisko w sprawie
W Pana ocenie, odszkodowanie wypłacone płatnikowi (powinno być – podatnikowi) na
podstawie art. 45 par. 2 w zw. z art. 47(1) kodeksu pracy, w związku z wypowiedzeniem
mu umowy o pracę z naruszeniem przepisów kodeksu pracy korzysta ze zwolnienia, o
którym mowa w treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych.
Zgodnie bowiem z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych), wolne od podatku
dochodowego są m.in. otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich
wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub
przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów
administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, oraz otrzymane
odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają
wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie
porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z
dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.
Podatnik złożył pozew do Sądu Pracy o odszkodowanie, którego wysokość wynika wprost
z art. 47(1) kodeksu pracy, zgodnie z którym pracownikowi przysługuje odszkodowanie za
niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę w wysokości wynagrodzenia za okres
od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.
Z uwagi na fakt, że okres wypowiedzenia w przypadku podatnika wynosił 3 miesiące,
należne mu odszkodowanie powinno mieć wysokość właśnie 3-krotności wynagrodzenia.
Z uwagi na fakt, że Sąd pracy skierował sprawę do mediacji, strony podjęły rozmowy
ugodowe przed mediatorem sądowym zakończone porozumieniem i zawarciem ugody.
Ostatecznie w celu szybszego zakończenia postępowania przed Sądem i pewności
rozstrzygnięcia Sądu podatnik wyraził zgodę na wypłatę mu tytułem odszkodowania za
niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę kwoty 2-krotności wynagrodzenia.
Taka też ugoda została zatwierdzona przez Sąd Pracy.
Nie ma zatem wątpliwości, że wypłacone podatnikowi odszkodowanie wynika wprost z
obowiązujących przepisów prawa - art. 47(1) kodeksu pracy i jako takie winno być
zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych. Bez znaczenia jest przy tym, że
ostatecznie wysokość odszkodowania została ustalona przez strony sporu sądowego w
wyniku ugody sądowej. Wysokość ta mieści się bowiem w granicy określonej w
przytoczonym art. 47(1) kodeksu pracy. Nadto bezzasadne byłoby „karanie” podatnika
przez obciążenie go obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych w
przypadku zawarcia przez niego ugody przed Sądem, zaś w przypadku braku ugodowego
zakończenia sporu i oczekiwania przez podatnika na wyrok Sądu –zwolnienie go z takiego
podatku. Ustawodawca preferuje bowiem właśnie ugodowe zakańczanie sporów
sądowych, czemu daje wyraz m.in. w treści art. 10 k.p.c. w sprawach, w których zawarcie
ugody jest dopuszczalne, sąd dąży w każdym stanie postępowania do ich ugodowego
załatwienia, w szczególności przez nakłanianie stron do mediacji), art. 205 (2) par. 1 pkt 1 k.
p.c. (równocześnie z doręczeniem pierwszego pisma sądowego w sprawie poucza się
strony o możliwości rozwiązania sporu w drodze ugody zawartej przed sądem lub
mediatorem i o wpływie zawarcia ugody na koszty postępowania), art. 205 (6) par. 2 k.p.c.
(przewodniczący powinien skłaniać strony do pojednania oraz dążyć do ugodowego
rozwiązania sporu, w szczególności w drodze mediacji. W tym celu przewodniczący może
poszukiwać ze stronami ugodowych sposobów rozwiązania sporu, wspierać je w
formułowaniu propozycji ugodowych oraz wskazywać sposoby i skutki rozwiązania sporu,
w tym skutki finansowe), art. 210 par. 2 (2) k.p.c. (sąd poucza strony o możliwości
ugodowego załatwienia sporu, w szczególności w drodze mediacji), art. 79 ust. 1 pkt 1 h),
pkt 2 a) i e), pkt 3 c) i d) ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (zwrot
powodowi całości lub części opłaty od pozwu w razie zakończenia sporu ugodą).
Całkowicie nielogicznym i niespójnym byłoby z jednej strony preferowanie przez
ustawodawcę ugodowego zakończenia sporu, czemu daje wyraz w wyżej przytoczonych
przepisach i „nagradzanie” za to strony postępowania, a z drugiej „karanie” go poprzez
nakładanie na niego obowiązku zapłaty podatku, którego nie musiałby zapłacić, gdyby
ugody nie zawarł i dążył do zakończenia procesu wyrokiem sądu.
Z ostrożności Wnioskodawca wskazuje, że nawet, jeżeli w niniejszej sprawie nie miałoby
znaleźć zastosowania zwolnienie z podatku dochodowego od osób fizycznych na
podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to
świadczenie podatnika uzyskane w toku postępowania przed Sądem pracy winno
podlegać zwolnieniu z podatku na podstawie art. 21 ust. 3b tejże ustawy.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 9 ust. 1
ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r.
poz. 163 ze zm.):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z
wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od
których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie
dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały
enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od
których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia.
Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie
realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art.
19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji
podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość
otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:
Źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy
stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni
zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
Natomiast w świetle art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy:
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz
spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz
wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło
finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze,
wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody,
ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy
ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za
pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń
częściowo odpłatnych.
Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów
zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków
pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika
powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z
pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.
Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym
przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy,
będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń
określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:
Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku
służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku
pracy.
We wniosku wskazał Pan, że z podatnikiem rozwiązano umowę o pracę w trybie art. 32
kodeksu pracy (za wypowiedzeniem). Na podstawie art. 44 kodeksu pracy wniesiono do
Sądu Pracy odwołanie. Na podstawie art. 45 par. 2 w zw. z art. 47(1) kodeksu pracy
wniesiono o przyznanie odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za okres 3 miesięcy.
Pozwany pracodawca nie uznał roszczenia. W wyniku podjętych rozmów zawarto ugodę
sądową, na mocy której pracodawca wypłacił podatnikowi odszkodowanie z tytułu
niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę za okres 2 miesięcy. W ugodzie
wprost stwierdzono, że pracodawca wypłaca podatnikowi wskazaną w ugodzie kwotę
„tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie łączącego strony stosunku
pracy – wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony wynikające wprost z
art. 44,45 par 2 i 47 (1) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy”.
Powzięli Pan wątpliwość, czy odszkodowanie będzie podlegać zwolnieniu na podstawie
art. 21 ust. 1 pkt 3 lub ewentualnie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych.
W tym miejscu wskazać należy, że odszkodowanie stanowi – co do zasady – przychód w
rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza
to jednak, że wszystkie odszkodowania są opodatkowane. Niektóre z nich, wymienione w
katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze
zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji
podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy
spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną
danej preferencji.
Ustawa o podatku dochodowym nie zawiera definicji pojęcia odszkodowania czy
zadośćuczynienia, tym nie mniej rozumienie tych pojęć nie może odbiegać od ich
znaczenia przyjętego w systemie prawa cywilnego. Wiele pojęć z katalogu zwolnień
przedmiotowych nie zostało zdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób
fizycznych – nie może to jednak oznaczać dowolności w ich rozumieniu i stosowania
wykładni rozszerzającej, przy czym oczywistym jest, że aby uniknąć takiej dowolności,
kryteria rozumienia tych pojęć, niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od
osób fizycznych, muszą mieć w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych.
Odwołując się do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to
najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest
uszczerbek, jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju
dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i
niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym
pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się
zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do
naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie”
wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.
W Kodeksie cywilnym, świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu
odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej
(art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub
niewykonania, bądź nienależytego wykonania zobowiązania.
Odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej mogą korzystać ze
zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub
zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z
przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie
tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów,
oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady
ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych
opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których
mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2023 r.
poz. 1465), z wyjątkiem:
a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu
wypowiedzenia umowy o pracę,
b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych
zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn
niedotyczących pracowników,
c) odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia
funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
d) odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
e) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną
działalnością gospodarczą,
f) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z
prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są
opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o
których mowa w art. 30c,
g) odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
Zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:
1) otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
2) odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:
a) ustawy,
b) przepisów wykonawczych do ustawy,
c) układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień
zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy
Kodeks pracy,
3) wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą
wprost wynikać z ww. aktów,
4) nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a)-g) art. 21 ust. 1 pkt 3
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego
wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j.
Dz. U. z 2025 r. poz. 277 ze zm.).
W myśl art. 44 ww. kodeksu:
Pracownik może wnieść odwołanie od wypowiedzenia umowy o pracę do sądu pracy,
o którym mowa w dziale dwunastym.
Zgodnie art. 45 § 1 ww. ustawy:
W razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub
umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza
przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania
pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już
rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo
o odszkodowaniu.
Na podstawie art. 45 § 2 cyt. ustawy:
Sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za
bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego
żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o
odszkodowaniu. Jeżeli przed wydaniem orzeczenia upłynął termin, do którego
umowa o pracę zawarta na czas określony miała trwać, lub jeżeli przywrócenie do
pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego
terminu, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.
1Zgodnie z art. 47:
Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia
za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres
wypowiedzenia. W przypadku wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas
określony, której termin, do którego umowa ta miała trwać, określony w umowie
upłynął przed wydaniem orzeczenia przez sąd pracy, lub gdy przywrócenie do pracy
byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego
terminu, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu
którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres 3 miesięcy.
Dla objęcia odszkodowania zwolnieniem niezbędne jest między innymi, aby z przepisów
prawa (ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw) wynikały
wprost wysokość lub zasady ustalania otrzymanego odszkodowania.
Powołane powyżej przepisy Kodeksu pracy określają zakres i sposób naprawienia szkody,
jak również zawierają element, który jest istotny z uwagi na zastosowanie zwolnienia
podatkowego, tj. normują wysokość odszkodowania.
Wskazać również należy, że z przedstawionego opisu sprawy nie wynika, aby zachodziły
wyłączenia, o jakich mowa w lit. a)-g) art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych, bowiem odszkodowanie to zostało przyznane wyrokiem sądowym za
nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę. Odszkodowanie zostało zasądzone z art.
147 w związku z art. 45 § 1 Kodeksu pracy.
Skoro otrzymane świadczenie:
1) jest odszkodowaniem;
2) zostało przyznane i obliczone na podstawie przepisów Kodeksu pracy;
3) nie zachodzą wyłączenia uniemożliwiające zwolnienie z opodatkowania
– należy stwierdzić, że założenia wynikające z treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych zostały w warunkach niniejszej sprawy spełnione i
przyznane odszkodowanie może korzystać ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych.
Na marginesie należy wskazać, że odszkodowanie przyznane w granicach wyznaczonych
przez artykuły ustawy Kodeks pracy regulujące wysokość odszkodowania jest zwolnione
od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT. Zatem
ustalenie w ugodzie ww. odszkodowania poniżej górnej granicy wyznaczonej przepisami
ww. kodeksu nie wpływa na jego objęcie rzeczonym zwolnieniem.
Z uwagi na objęcie wypłaconego odszkodowania zwolnieniem przedmiotowym, o którym
mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
niezasadne jest rozpatrywanie ww. odszkodowania w kontekście zwolnienia zawartego w
art. 21 ust. 1 pkt 3b cyt. ustawy.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który
obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111).
Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna
(tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do
interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej
praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z
dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.
U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres
Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP
(art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji
podatkowej.