Wnioskodawcy, będący Kredytobiorcami umowy kredytu mieszkaniowego z dnia 24 kwietnia 2008 r., zwrócili się do organu z pytaniem o skutki podatkowe związane z wypłatą kwoty 33.069,68 zł, stanowiącej częściowy zwrot spłaconych rat kredytu. Organ potwierdził, że wypłacana kwota nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem nie podlega opodatkowaniu. W związku z tym, organ pozytywnie rozstrzygnął zapytanie podatnika, uznając, że zwrot ten jest obojętny podatkowo.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnydłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe. Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej
9 stycznia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku wspólnego jest następująca: Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem 1. Zainteresowana będąca stroną postępowania: X 2. Zainteresowany niebędący stroną postępowania: Y Opis stanu faktycznego Wnioskodawczyni (zainteresowana wskazana jako strona postępowania) wraz z drugim zainteresowanym, tj. współkredytobiorcą – małżonkiem (dalej łącznie jako: Kredytobiorcy, Wnioskodawca) byli stroną umowy kredytu mieszkaniowego z dnia 24 kwietnia 2008 r. zawartej z Bankiem. Umowę kredytową zawarto w celu budowy domu. Kwota kredytu, końcowo udostępniona i wypłacona Kredytobiorcom wyniosła 150.227,96 zł. Od momentu podpisania umowy kredytu do chwili obecnej między Kredytobiorcami istnieje ustrój małżeńskiej wspólności majątkowej. Zgodnie z umową oboje Kredytobiorcy odpowiadali solidarnie za spłatę kredytu. Zgodnie z treścią umowy, zabezpieczeniem spłaty kredytu były m.in. hipoteka zwykła w kwocie 62.547,57 CHF oraz hipoteka kaucyjna do kwoty 18.138,80 CHF ustanowiona na nieruchomości będącej przedmiotem kredytowania, przelew wierzytelności pieniężnej z umowy ubezpieczenia nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych, weksel własny in blanco z klauzulą bez protestu wraz z deklaracją wekslową. Kredytobiorcy w dniu 1 marca 2018 r. dokonali całkowitej spłaty kredytu. Od dnia zawarcia umowy do dnia 1 marca 2024 r. wpłacili na rzecz Banku łącznie 251.902,21 zł tytułem rat kapitałowo-odsetkowych oraz kwotę 160,00 zł tytułem kosztów okołokredytowych. Z uwagi na powzięcie przez Kredytobiorców wiedzy o tym, że zawarta przez nich umowa o 1kredyt mogła zawierać niedozwolone klauzule umowne (w rozumieniu art. 385 k.c.). postanowili wystąpić do sądu z wnioskiem o zapłatę na ich rzecz kwoty 101.674,25 zł (kwota stanowiąca nadpłatę ponad wypłacony przez Bank kapitał), wpłaconej przez Kredytobiorców na poczet spłaty rat kredytu, stanowiących w ich ocenie świadczenia nienależne (art. 410 k.c. w zw. z art. 405 k.c.) na skutek nieważnej umowy kredytu. W toku postępowania sądowego wobec dokonania przez Kredytobiorców nadpłaty ponad kwotę udostępnionego im kapitału, Strony podjęły rozmowy mające na celu wypracowanie warunków ugody, w efekcie której potwierdzona została ważność umowy. W dniu 31 października 2024 r. Kredytobiorcy oraz Bank zawarli ugodę pozasądową. Istotą ugody było rozliczenie się tak, jakby strony zawarły od samego początku umowę kredytu Złotowego. W wyniku przeliczenia powstała nadwyżka, którą Bank zgodnie z § 1 ust. 9 Ugody zobowiązał się zwrócić: „Bank zobowiązuje się do zwrotu na rzecz Kredytobiorcy kwoty 66.930,32 złotych (słownie: sześćdziesiąt sześć tysięcy dziewięćset trzydzieści złotych 32/100 w tym: kapitał 65 712,09 złotych, odsetki 1 218,23 złotych, w terminie 21 dni od dnia zawarcia Ugody”. Jednocześnie, zgodnie z § 4 ust. 3 ugody „Bank, w terminie 21 dni od daty podpisania Ugody, wypłaci Kredytobiorcy kwotę dodatkową w wysokości 33.069,68 PLN (słownie: trzydzieści trzy tysiące sześćdziesiąt dziewięć złotych 68/100), stanowiącej częściowy zwrot spłaconych przez Kredytobiorcę rat (...). Kredytobiorca przyjmuje do wiadomości, że w związku z wypłatą ww. kwoty powstaje po jego stronie przychód, a na Banku ciąży wypełnienie obowiązku informacyjnego (tj. sporządzenie informacji PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-11)”. Zawarcie ugody zgodnie z § 3 ust. 1 nie stanowiło odnowienia w rozumieniu art. 506 K.C. Ugoda została zawarta na zasadach ogólnych - swobody umów i kształtowania kontraktu z Kodeksu cywilnego. W treści ugody nie wpisano konkretnych przepisów prawa, strony uznały za istotny istniejący między nimi spór co do ewentualnej nieważności umowy o kredyt i postanowiły go rozwiązać w drodze ugody i kompromisu. Bank jest podmiotem, którego działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym i jest uprawniony do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich podmiotów. Ugoda z bankiem została podpisana w dniu 31 października 2024 r. Pytania 1) Czy kwota dodatkowa 33.069,68 zł stanowiąca w istocie częściowy zwrot spłaconych przez Kredytobiorcę rat wynikająca z tytułu umowy ugody dotyczącej kredytu frankowego otrzymanego na potrzeby mieszkaniowe (był to jedyny kredyt frankowy) podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych? 2) Czy w przypadku uznania, że wypłacana przez Bank kwota, o której mowa w pytaniu 1 (tj. kwota dodatkowa stanowiącą częściowy zwrot spłaconych przez Kredytobiorcę rat) nie podlega opodatkowaniu to w sytuacji wystawienia przez Bank PIT-11 na tę kwotę, Kredytobiorca może pominąć ją w rocznym zeznaniu podatkowym (z uwagi na fakt, że kwota ta nie stanowi dla niego przychodu)? Państwa stanowisko w sprawie W Państwa ocenie: Ad. 1. Wypłacana kwota dodatkowa, stanowiąca częściowy zwrot rat pobranych od Kredytobiorcy nie może być uznana za przysporzenie majątkowe, a co za tym idzie, nie można zaliczyć do żadnej kategorii przychodów, które wynikają z art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nie osiągnął przychodu a jedynie otrzymał zwrot nienależnie pobranych pieniędzy w wyniku stosowania przez Bank nieuczciwych zasad tzw. klauzul niedozwolonych, o zwrot których wystąpił Pełnomocnik procesowy (w imieniu strony) z powództwem do Sądu Okręgowego. Kwota ta nie stanowi dodatkowego wynagrodzenia za odstąpienie od dalszych roszczeń. Kwota dodatkowa 33.069,68 zł została ustalona w wyniku negocjacji prowadzonych przed zawarciem ugody, stanowi ona kompromis pomiędzy Państwa roszczeniami o zwrot spłaconych rat, a stanowiskiem Banku o bezpodstawności dochodzonych przez Państwa kwot, kwota 33.069,68 zł mieści się w sumie wpłat tytułem rat kapitałowo-odsetkowych, bowiem kredytu udzielono w kwocie 150.227,96 zł, zaś na dzień 1 marca 2018 r. zgodnie z zaświadczeniem Banku spłacili Państwo tytułem rat kapitałowo-odsetkowych łącznie 251.902,21 zł. W związku z tym, w przedmiotowej sprawie mają Państwo do czynienia ze zwrotem nienależnie pobranych przez Bank rat kapitałowo-odsetkowych. Należy więc uznać, że zwrot ten nie stanowi dla Państwa przychodu. Nie ma zatem podstaw, aby zwróconą kwotę uznać za dochód podlegający opodatkowaniu. Dla celów podatkowych zwrot taki jest obojętny podatkowo. W przypadku zwrotu świadczenia klient otrzymuje z powrotem swój kapitał - zwrot zapłaconych bankowi kwot, które co miesiąc w ratach kapitałowo odsetkowych przekazywał na rzecz Banku. Podkreślili Państwo jeszcze raz, że Państwa zdaniem nie ma zatem podstaw, aby zwróconą kwotę uznać za dochód podlegający opodatkowaniu. Skoro nie wystąpi przychód do opodatkowania, to w opisanej sprawie nie będą miały zastosowania żadne zwolnienia od podatku dochodowego wynikające z art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani przepisy dotyczące zaniechania poboru podatku dochodowego na podstawie Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz. U. z dnia 14 marca 2022 r. poz. 592). Swoją ocenę uważają Państwo za słuszną, ponieważ zwrot nienależnie pobranych środków przez Bank zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie stanowił przychodu po Państwa stronie. W związku z tym nie będą Państwo zobowiązani do zapłacenia podatku od osób fizycznych od tej kwoty. W Państwa ocenie, kwota zwrócona przez Bank w wyniku zawarcia umowy ugody dot. kredytu frankowego, nie jest dochodem, lecz zwrotem niesłusznie zapłaconych rat, które były płacone z opodatkowanych Państwa dochodów i pozostanie ona obojętna podatkowo. Należy zauważyć, że podobne stanowisko zajął m.in.: a) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 5 grudnia 2024 r. 0112-KDIL2-1.4011.816.2024.2.MKA; b) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 27 listopada 2024 r. 0112-KDIL2-1.4011.782.2024.1 .KF; c) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 19 listopada 2024 r. 0115-KDIT2.4011.401.2024.2.KC oraz d) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 18 października 2024 r. 0112-KDIL2-1.4011.665.2024.1.MKA. Ad. 2. W opisywanym przypadku, zgodnie z ugodą, nastąpić ma zwrot dodatkowej kwoty 33.069,68 PLN stanowiącej część wpłaconych przez Kredytobiorcę rat. Wobec powyższego wskazać należy, że dodatkowe świadczenie pieniężne, które zwrócił Bank w wysokości 33.069,68 zł, Państwa zdaniem, nie stanowi przychodu. Czynność ta nie spowoduje uzyskania przysporzenia majątkowego, wzrostu majątku. Otrzymana przez Państwa kwota stanowi zwrot własnych pieniędzy, które nienależnie wpłacili wcześniej do Banku. Pieniądze te nie są przychodem w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ich uzyskanie nie będzie skutkować po Państwa stronie powstaniem obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego należy uznać, że dodatkowe świadczenie pieniężne, które Bank wypłacił Państwu z tytułu zawartej ugody pozasądowej, nie będzie stanowić przychodu, a jego uzyskanie nie będzie skutkować powstaniem obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Państwa zdaniem, wypłacana przez Bank kwota dodatkowa 33.069,68 PLN stanowiąca częściowy zwrot wpłaconych przez Kredytobiorcę rat nie stanowi przychodu, a w związku z tym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W takiej sytuacji, Państwa zdaniem, na Banku, wbrew zapisom ugody, nie ciąży obowiązek informacyjny w postaci sporządzenia PIT-11 na kwotę stanowiącą zwrot. W przypadku wystawienia przez Bank informacji PIT-11, nie będą Państwo zobowiązani do wykazania ww. kwoty tj. (kwoty dodatkowej stanowiącej częściowy zwrot rat wpłaconych przez Kredytobiorcę (Państwa)) w zeznaniu rocznym podatkowym. Jako podstawę prawną wskazali Państwo: art. 9 ust. 1 i 2, art. 10 ust. 1 pkt 10, art. 11 ust. 1, art. 20 ust. 1, art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 9 ust. 1a ww. ustawy: Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29- 30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g, art. 30j-30p oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów ze wszystkich źródeł przychodów. Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z przedstawionych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego. O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 – inne źródła. W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy: Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w
rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Przystępując do oceny skutków podatkowych wypłaty przez Bank kwoty dodatkowej, na podstawie zawartej ugody wskazuję, że instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy: Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Stosownie natomiast do treści art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061): Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody. Odnosząc się do skutków podatkowych wypłaty ustalonej w ugodzie kwoty wyjaśniam, że zgodnie z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Jednakże jak wyżej wyjaśniłem definicja przychodu podatkowego zawarta w art. 11 ust. 1 wskazuje, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego. Wobec powyższego, skoro otrzymana przez Państwa od Banku w wyniku zawartej ugody kwota dodatkowa w wysokości 33.069,68 zł mieści się w kwocie wpłacanej przez Państwa podczas spłaty kredytu hipotecznego, to jej otrzymanie nie powoduje po Państwa stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie są Państwa przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich uzyskanie nie skutkuje po Państwa stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego. W konsekwencji nie mają Państwo obowiązku wykazania ww. kwoty w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym otrzymali Państwo tę kwotę.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania Pani X (Zainteresowana będąca stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili