Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
dłowe
Szanowni Państwo,
stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego
stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej
11 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 11 lutego 2025 roku o wydanie interpretacji
indywidualnej. Treść wniosku wspólnego jest następująca:
Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem
1. Zainteresowana będąca stroną postępowania:
A
(...);
2. Zainteresowany niebędący stroną postępowania:
B
(...).
Opis stanu faktycznego
Wnioskodawcy zawarli z Bankiem w dniu (...) 2006 roku umowę kredytu mieszkaniowego
(...) nr (...) (dalej jako „Umowa”), a zatem powiązaną z walutą obcą.
W ocenie Wnioskodawców Umowa miała charakter adhezyjny, bowiem została zawarta na
wzorcu umownym wykreowanym przez Bank i używanym wielokrotnie w stosunkach z
konsumentami. Warunki Umowy zostały ustalone przez stronę ekonomicznie silniejszą, tj.
przez Bank, natomiast Wnioskodawcy mogli albo te warunki zaakceptować, albo
całkowicie zrezygnować z zaciągnięcia kredytu. Nie było jednak możliwości zmiany
spornych klauzul poprzez indywidualne negocjacje z Bankiem. Celem, dla którego
Wnioskodawcy wstąpili w sporny stosunek umowny, było uzyskanie środków finansowych
na budowę lokalu mieszkalnego.
W ocenie Wnioskodawców Umowa zawiera postanowienia niedozwolone, co czyni ją w
całości nieważną i uzasadnia żądanie zwrotu wpłaconych na jej podstawie świadczeń.
Wnioskodawcy skierowali sprawę na drogę postępowania sądowego celem ustalenia, że
Umowa jest nieważna i zasądzenia zwrotu wszelkich należności wpłaconych na poczet jej
wykonania. Sprawa toczyła się przed Sądem (...), pod sygnaturą akt (...). W ramach
roszczenia głównego o zapłatę, Wnioskodawcy domagają się zasądzenia od Banku kwoty
(...) zł, tytułem wszelkich należności wpłaconych tytułem kwestionowanej Umowy od dnia
(...) 2006 roku do dnia (...) 2023 roku.
W toku postępowania sądowego, strony doszły do porozumienia i dnia (...) 2024 roku
zawarty ugodę sądową (dalej jako „Ugoda”). Zamiarem Banku i Kredytobiorców było
polubowne zakończenie sporu i uchylenie stanu niepewności co do roszczeń wynikających
z umowy kredytowej, poprzez przyjęte w ugodzie rozwiązania, w tym zmianę umowy
kredytowej w zakresie waluty, wysokości i zasad spłaty wierzytelności kredytowej.
Za podstawę ustalenia wysokości zadłużenia kredytobiorców Strony przyjęły, iż kredyt
udzielony na podstawie umowy kredytowej zostanie rozliczony tak, jakby stanowił kredyt
Złotowy udzielony na warunkach określonych w Ugodzie. Na mocy Ugody Bank umorzył
zadłużenie Wnioskodawców z tytułu umowy kredytowej oraz oświadczył, że w terminie 21
dni od daty zawarcia Ugody, zapłaci im kwotę (...) zł tytułem „kwoty dodatkowej” i kwotę
(...) zł z tytułu zwrotu połowy kosztów zastępstwa prawnego w ww. postępowaniu
sądowym oraz (...) zł tytułem zwrotu opłaty od pozwu. W Ugodzie nie wskazano podstawy
otrzymania przez kredytobiorców ww. kwoty, a jedynie stwierdzenie, że Bank ją „wypłaci”.
Bank nie zastrzegł, że zapłata nastąpi pod warunkiem spełnienia przez Wnioskodawców
jakiegokolwiek świadczenia względem kredytodawcy. Zawarcie ugody nie stanowi
odnowienia w rozumieniu art. 506 Kodeksu cywilnego.
Jednocześnie, w ugodzie wskazano, że Kredytobiorca przyjmuje do wiadomości, że w
związku z wypłatą ww. kwoty, powstaje po jego stronie przychód, a na Banku ciąży
wypełnienie obowiązku informacyjnego (tj. sporządzenie informacji PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-11). Bank stoi
bowiem na stanowisku, że środki wypłacone pod tytułem „wynagrodzenia dodatkowego”
stanowią przychód kredytobiorcy i podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od
osób fizycznych. Tymczasem, kwota wypłacona w ramach ugody, stanowi w istocie zwrot
należności wpłaconych przez Wnioskodawcę na poczet Umowy kredytu i jako taka nie
podlega opodatkowaniu ww. podatkiem. Na dzień złożenia niniejszego wniosku,
Wnioskodawcy wpłacili łącznie na rzecz Banku kwotę (...) zł tytułem rat kapitałowo-
odsetkowych oraz innych kosztów. Kapitał wypłacony przez Bank w ramach Umowy
wynosił (...) zł. Łącznie, po stronie Wnioskodawcy powstała nadpłata kredytu w kwocie (...)
zł ((...) zł - (...) zł = (...) zł).
Zatem, kwota wskazana jako „kwota dodatkowa” stanowi w rzeczywistości nadpłatę
kredytu ponad wypłacony w ramach kwestionowanej Umowy kapitał.
Pytanie
Czy wypłacone przez Bank w ramach ugody środki pod tytułem „kwoty dodatkowej”,
stanowiące w istocie zwrot należności wpłaconych przez podatnika w ramach umowy
kredytu hipotecznego, są przychodem podatnika i powstał po jego stronie obowiązek
zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie przepisów ustawy z
dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z
2024 r. poz. 836 ze zm.)?
Państwa stanowisko w sprawie
W Państwa ocenie, środki wypłacone przez Bank w ramach ugody – pod tytułem kwota
dodatkowa – które w istocie stanowią zwrot należności wpłaconych przez podatnika w
ramach umowy kredytu, nie są przychodem podlegającym opodatkowaniem podatkiem
dochodowym od osób fizycznych.
W pierwszej kolejności wskazać trzeba na przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o
podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r. poz. 836 ze zm.,
dalej jako „u.p.d.”), zgodnie z którymi: opodatkowaniu podatkiem dochodowym
podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,
52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej
zaniechano poboru podatku (vide art. 9 ust. 1 u.p.d.).
Ponadto, jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem
opodatkowania w danym roku, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30cb, art. 30da-30dh,
art. 30e- 30g, art. 30j-30p oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów ze wszystkich źródeł
przychodów (vide art. 9 ust. 1a u.p.d.).
Dalej, ustawa stanowi, że dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art.
23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej,
jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w
roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest
stratą ze źródła przychodów. (vide na art. 9 ust. 2 u.p.d.).
Zgodnie zaś z przepisem art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art.
14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych
instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są
otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i
wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych
nieodpłatnych świadczeń. Z treści przytoczonych przepisów wynika, że opodatkowaniu
podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód
osiągnięty przez osobę fizyczną.
Zgodnie natomiast z definicją dochodu – jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad
kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie
przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, w art. 11 ust. 1 u.p.d. jako
otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i
wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych
nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za
przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym
przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa)
o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego.
O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób
fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik – czy to na skutek
otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w
naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego
zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów –
uzyskuje określone przysporzenie majątkowe. Ustawa o podatku dochodowym od osób
fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania
dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym
źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d. – inne źródła.
W myśl art. 20 ust. 1 u.p.d. za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust.
1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego
funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej
rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy
emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia
emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w
tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego,
zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia
otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż
wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do
przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.
Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja
przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej
kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20
ust. 1 u.p.d.
Konkludując, przychód podatkowy z innych źródeł powstanie w każdym przypadku,
kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.
W dniu (...) 2006 roku Wnioskodawcy zawarli umowę kredytu hipotecznego
powiązanego z walutą obcą franka szwajcarskiego z przeznaczaniem na budowę lokalu
mieszkalnego. W ramach umowy, podatnik dokonał łącznej wpłaty w wysokości (...) zł, a
zatem w kwocie o (...) zł przewyższającej wartość wypłaconego kapitału. Wobec
kwestionowania ważności zawartej Umowy oraz wytoczenia na tej podstawie
powództwa o ustalenie oraz zapłatę, Bank wystosował propozycję ugodowego
zakończenia sporu. Stosownie do treści ugody, Bank w całości umorzył zadłużenie
Wnioskodawcy, a nadto zobowiązał się do zapłaty na jego rzecz kwoty (...) zł pod
tytułem „kwoty dodatkowej”. Bank stoi przy tym na stanowisku, że wskazana należność,
stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób
fizycznych i w związku z tym sporządził formularz PIT-11. Co jednak istotne, Bank
pomija, że ugoda stanowi w istocie rozliczenie dokonanych przez Wnioskodawców
wpłat, które pochodziły z ich majątku, który był już wcześniej opodatkowany. W ramach
rozliczenia stron Umowy, dochodzi zatem do zwrotu należności wpłaconych przez
podatników, którzy nie otrzymają z tego tytułu dodatkowych korzyści, przysporzenia
majątkowego.
Przy ocenie skutków podatkowych otrzymania przez Wnioskodawców kwoty
dodatkowej wskazać trzeba także na przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. – Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2488 z późn. zm., dalej jako
„Pr.Bank.”), z którego wynika, że przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do
dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z
przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej
na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z
odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego
kredytu.
Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej
są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorców pojawia się w przypadku,
kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem
kredytobiorcy osiągają konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Kwestia ta jest jednak uregulowana Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 11
marca 2022 roku w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych
dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele
mieszkaniowe (Dz. U. 2024 poz. 102).
W kontekście niniejszej sprawy warto także zwrócić uwagę na treść art. 917 ustawy z
dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r. poz. 1061), zgodnie
z którą przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego
między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń
wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór
istniejący lub mogący powstać.
Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne. Po pierwsze,
ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje
niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem
zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony
dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym
elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i
w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że
ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego
stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę
zawarcia ugody.
Odnosząc się zatem do skutków podatkowych otrzymania przez Wnioskodawców
dodatkowej kwoty na podstawie ugody zawartej z Bankiem, wskazać trzeba, że nie
podlega ona opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie
bowiem z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami
jego uzyskania. Z kolei za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie
świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym o charakterze
definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.
W związku z zawarciem Ugody, Bank dokonał rozliczenia wpłaconych przez
Wnioskodawców należności z własnym roszczeniem o zwrot wypłaconego kapitału.
Wnioskodawcy zatem otrzymali zwrot świadczenia, które wpłacił do Banku na
podstawie Umowy zmienionej Ugodą. Zatem, w przedmiotowej sprawie, po stronie
Wnioskodawcy nie doszło do przysporzenia majątkowego w związku z otrzymaniem od
Banku „kwoty dodatkowej”.
Na mocy zawartej ugody Wnioskodawcy otrzymali bowiem zwrot środków pieniężnych,
które wcześniej przekazali na rzecz Banku w ramach spłaty udzielonego kredytu
hipotecznego.
Konkludując, Wnioskodawcy otrzymali świadczenie będące ekwiwalentem wydatków,
które były uprzednio poniesione z ich własnych środków. Kwota dodatkowa otrzymana
na podstawie ugody z bankiem nie spowoduje więc faktycznego przyrostu w majątku
Wnioskodawców. Wypłata ta jest dla Wnioskodawców neutralna podatkowo.
Wobec powyższego, zwrot przez bank części kwoty uiszczonej tytułem spłaty
zaciągniętego kredytu mieszkaniowego, nie stanowi dla Wnioskodawców przychodu w
rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
klasyfikowanego do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1
ww. ustawy, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób
fizycznych.
Tożsame stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidulanej Dyrektora
Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 lipca 2024 roku, 0112-KDIL2-1.4011.514.2024.2.
DJ oraz z dnia 1 sierpnia 2024 roku, 0112-KDIL2-1.4011.535.2024.3. DJ.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163):
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z
wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od
których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Z przepisu tego wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych
podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie
natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania.
Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei jest
definiowany przez ustawodawcę w art. 11 ust. 1 ustawy:
Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie
realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art.
19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji
podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość
otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Za przychody należy zatem uznać otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika
pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych
nieodpłatnych świadczeń. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne
świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie
zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem
jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.
Z definicji przychodu można wywieść, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko
takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym
aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) – mają definitywny, a nie zwrotny charakter.
O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych
można więc mówić w sytuacji, gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych
wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych
nieodpłatnych świadczeń), czy też w wyniku określonego zdarzenia, które powoduje
zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone
przysporzenie majątkowe.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła
przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.
Odrębnym źródłem przychodów są m.in. określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 „inne źródła”.
W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy:
Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w
szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu
emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w
rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty
uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz
wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także
dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki
pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane
z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w
art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów
określonych w art. 12-14 i art. 17.
Użycie w tym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, że katalog przychodów
z innych źródeł ma otwarty charakter – nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć
również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie. O przychodzie podatkowym z
innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne
korzyści majątkowe, które można przypisać do tego źródła.
Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.).
Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy:
Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na
czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony
cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych
w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych
terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.
Podkreślić należy, że otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w
umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia
się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy
bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w
rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Stosownie natomiast do treści art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.
j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061):
Przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między
nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń
wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór
istniejący lub mogący powstać.
Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po
pierwsze, ugoda jest zawierana w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego
istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie,
celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie,
strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym
elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron. Poza tym, zarówno w doktrynie, jak i w
orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie
tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku
prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.
Odnosząc się do skutków podatkowych wypłaty ustalonej w ugodzie kwoty wyjaśniam,
że zgodnie z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami
jego uzyskania. Jednakże jak wyżej wyjaśniłem definicja przychodu podatkowego
zawarta w art. 11 ust. 1 wskazuje, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko
takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym o charakterze
definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.
Prezentując stan faktyczny wskazaliście Państwo, że, kwota wypłacona w ramach ugody,
stanowi w zwrot należności wpłaconych przez Państwa na poczet Umowy kredytu.
Wypłata tej kwoty, stanowiącej element rozliczeń pomiędzy Państwem a bankiem, mający
na celu zwrot na Państwa rzecz uprzednio wpłaconych przez Państwa do Banku kwot,
będzie mieściła się w kwocie kapitału wpłaconej przez Państwa podczas spłaty kredytu
hipotecznego.
Wobec powyższego, skoro kwota, którą otrzymaliście Państwo od banku w wyniku
zawartej ugody, mieści się w kwocie wpłacanej przez Państwa podczas spłaty kredytu
hipotecznego to jej otrzymanie nie powoduje po Państwa stronie dodatkowego
przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie są Państwa przychodem w
rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich
uzyskanie nie skutkuje po Państwa stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego,
który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z
dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111).
Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie
zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji
ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub
zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem
czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1) z zastosowaniem art. 119a;
2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
· Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w
decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej
praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
przez Zainteresowanego, który
jest stroną postępowania
Pani A (Zainteresowana będąca stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej)
ma prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z
dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz.
U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę
należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej
(art. 53 § 1 PPSA):
· w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa
Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
· w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres
Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS
/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia
przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do
zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz
powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r
Ordynacji podatkowej.