0112-KDIL2-1.4011.114.2025.2.JK

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowni Państwo, stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 lutego 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 14 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 11 kwietnia 2025 r. (wpływ 17 kwietnia 2025 r.) – w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego W dniu 19 listopada 2024 r. przed Sądem Rejonowym (...) A sp. z o.o. (...) zawarła ugodę z Pracownikiem w związku porozumieniem co do ugodowego zakończenia sporu, poddanego pod rozstrzygnięcie ww. Sądu z powództwa Pracownika przeciwko A sp. z o. o. Pracownik wnosił o zasądzenie kwoty 6 461,53 zł tytułem odszkodowania za naruszenie zasad równego traktowania w zatrudnieniu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 22 sierpnia 2024 r. do dnia zapłaty. Ponadto żądał zasądzenia kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pracownik wykonywał w A sp. z o.o. pracę na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku (...). Umowa o pracę została rozwiązana z Pracownikiem wskutek wypowiedzenia umowy przez pracodawcę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Stosunek pracy ustał w dniu 31 lipca 2024 r. Przyczyną wypowiedzenia Pracownikowi umowy o pracę było nieprzestrzeganie zasad obowiązujących w Spółce, a dotyczących m.in. dbania o dobro A i naruszenie obowiązków dotyczących dobrej jakości świadczenia pracy. Pismem z dnia 15 maja 2024 r. Pracownik zwrócił się do pracodawcy A sp. z o.o. o podwyżkę wynagrodzenia wobec powziętej wiedzy, że na mocy porozumienia z organizacjami związkowymi inni pracownicy, w tym również pracownicy wykonujący analogiczną pracę na analogicznym stanowisku jak Pracownik otrzymali, począwszy od kwietnia 2024 r. podwyżkę wynagrodzenia zasadniczego o 800 zł miesięcznie. W odpowiedzi na powyższe pozwany pracodawca odmówił żądaniu powoda powołując się na okoliczność tego, że zgodnie z zapisami porozumienia zawartego pomiędzy pracodawcą a organizacjami związkowymi podwyżka wynagrodzenia nie przysługuje pracownikowi, w stosunku do którego została podjęta decyzja o wypowiedzeniu umowy o pracę przed dniem 1 kwietnia 2024 r. Decyzja o wypowiedzeniu umowy o pracę zapadła bowiem w dniu 29 marca 2024 r. Wniosek o rozwiązanie z powodem umowy o pracę złożył w tym dniu jego przełożony, i w tym samym dniu Dyrektor ds. Personalnych podjęła decyzję o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę zgodnie z wnioskiem. Zdaniem Pracownika odmowa przyznania mu podwyżki przy jednoczesnym przyznaniu podwyżki innym pracownikom jest sprzeczna z prawem i stanowi niedopuszczalną dyskryminację pracownika i narusza zasadę równości pracowników w zatrudnieniu. Odmowa przyznania podwyżki stanowiła w ocenie pracownika o sprzeczności z art. 18 (3a) par. 1 kp w związku z art. 11 (3) kp oraz w związku z art. 11(2) kp. Ponadto Pracownik uważa, że wniosek o rozwiązanie umowy o pracę z dnia 29 marca 2024 r. nie stanowi dowodu, że przed dniem 1 kwietnia 2024 r. zapadła decyzja uprawnionego organu o rozwiązaniu umowy o pracę. W dniu (...) pomiędzy A Spółką z organiczną odpowiedzialnością z siedzibą (...) a (...) przy A sp. z o.o. zostało zawarte Porozumienie, które kończy spór zbiorowy, i w którym strony sporu zbiorowego ustaliły m.in. że od 1 kwietnia 2024 r. pracownicy (...) dostaną podwyżki wynagrodzeń zasadniczych o średnią kwotę 800 zł brutto na etat. W kolejnym Porozumieniu zawartym w dniu (...) strony porozumienia uzgodniły zasady przyznawania pracownikom podwyżek wynagrodzeń zasadniczych.

Zgodnie z § (...) Porozumienia podwyżka wynagrodzenia zasadniczego w wysokości 600 zł brutto od dnia 1 kwietnia 2024 r. będzie przyznana każdemu pracownikowi zatrudnionemu w A na dzień 31 marca 2024 r. i między innymi, wobec którego pracodawca na dzień 31 marca 2024 r. nie podjął decyzji o rozwiązaniu umowy o pracę z winy danego pracownika. Natomiast zgodnie z § (...) Strony zgodnie ustaliły, że podwyżka wynagrodzenia zasadniczego w wysokości średnio 200 zł brutto na etat, od dnia 1 kwietnia 2024 r. może zostać przyznana Pracownikowi zatrudnionemu w A na dzień 31 marca 2024 r., który, odpowiednio do stanowiska, w okresie od 1 marca 2023 r. do 29 lutego 2024 r., spełniał miedzy innymi kryterium przepracowania ponad 1.500 godzin. Pozwany pracodawca – A sp. z o.o. podniósł w procesie, że Pracownik nie otrzymał podwyżki wynagrodzenia zasadniczego w wysokości 600 zł, albowiem w dniu 29 marca 2024 r. pracodawca podjął decyzję o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę z winy pracownika. Ponadto Pracownik nie otrzymał podwyżki wynagrodzenia zasadniczego o 200 zł, bowiem w okresie od 1 marca 2023 r. do 29 lutego 2024 r., nie przepracował ponad 1.500 godzin. W ugodzie z dnia 19 listopada 2024 r. A sp. z o.o. zobowiązała się do zapłaty na rzecz Pracownika łącznej kwoty 4600 zł brutto, w tym kwotę 4000 zł tytułem odszkodowania i kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Ugoda zawierała następujące zapisy dot. kwestii opisanych powyżej: „I. W celu zaspokojenia wszelkich roszczeń powoda objętych żądaniem pozwu w niniejszej sprawie strona pozwana A sp. z o.o. zobowiązuje się zapłacić na rzecz powoda łączną kwotę 4600 zł brutto (cztery tysiące sześćset złotych brutto) w tym kwotę 4000 zł tytułem odszkodowania i kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rachunek bankowy.... w terminie 14 dni liczonych od dnia zawarcia ugody”. Tytułem realizacji ugody A sp. z o.o. zapłaciło pracownikowi kwotę 4000,00 zł brutto, po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenie społeczne. W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku wskazano, że ugoda sądowa dotyczyła roszczenia pracownika zawartego w pozwie wniesionym do Sądu przeciwko Spółce o zapłatę odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu, które to naruszenie, według powoda, polegało na nieprzyznaniu powodowi podwyżki wynagrodzenia na mocy porozumienia zawartego pomiędzy pracodawcą a stroną związkową, podczas gdy inni pracownicy wykonujący analogiczną pracę na analogicznym stanowisku jak powód otrzymali podwyżkę wynagrodzenia zasadniczego o 800 zł miesięcznie począwszy od kwietnia 2024 r. Pracownik w pozwie powołał się na naruszenie przez pracodawcę przepisu art. 113 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy, zwanym dalej w skrócie „kp”, art. 11 (2) kp i art. 18 (3a) kp. W ugodzie nie wskazano naruszenia przez pracodawcę przepisów prawa pracy. W treści ugody jest odwołanie do roszczeń pracownika objętych żądaniem pozwu, jak zostało wskazane we wniosku. Treść zawartej ugody została zacytowana we wniosku. Odszkodowanie zostało określone na podstawie art. 18 (3d) kp. Wysokość odszkodowania wynikła z uzgodnień pomiędzy pracodawcą a pracownikiem w trakcie postępowania sądowego. W ugodzie nie podano, że wysokość i zasady ustalania tego odszkodowania wynikają z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z postanowień układów zbiorowych pracy innych opartych na podstawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. Spółka precyzuje, że przedmiotowe dochodzone przez Pracownika roszczenie, będące odszkodowaniem zostało określone w pozwie jako różnica pomiędzy otrzymanym przez niego wynagrodzeniem a wynagrodzeniem, które powinien otrzymać, gdyby nie doszło do naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu wynagrodzenie, tj. wyższe o 800 zł za miesiące kwiecień-lipiec 2024 r. oraz kwota 3 261,53 zł odpowiadająca aktualnie minimalnemu jednomiesięcznemu wynagrodzeniu za pracę netto. Skoro wynagrodzenie nie weszło do majątku pracownika zanim zawarto ugodę, nie można stwierdzić, że doszło do zmniejszenia majątku Pracownika. Tym samym nie otrzymanie podwyżki wynagrodzenia stanowiło utratę spodziewanych korzyści a nie rzeczywistą stratę.

Pytanie

Czy w kontekście przedstawionego stanu faktycznego, jako płatnik w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku osobowym od osób fizycznych A sp. z o.o. postąpiła zgodnie z prawem pobierając zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty wypłaconej tytułem ugody sądowej? Państwa stanowisko w sprawie W Państwa ocenie, potrącenie zaliczki na podatek dochodowy ww. przypadku jest prawidłowe. Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.d.o.f. opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Natomiast w świetle art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Jednakże, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem: a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, c) odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym, d) odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, e) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c, g) odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe. Natomiast w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień: a) otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, b) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Mając na uwadze powyżej przywołane przepisy wskazać należy, że aby środki uległy zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., muszą być spełnione łącznie trzy przesłanki: a) po pierwsze, wypłacone świadczenie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, b) po drugie, wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, c) po trzecie, otrzymane odszkodowanie lub zadośćuczynienie nie zostało wyłączone ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a-g u.p.d.o.f. Z kolei w przypadku art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f. muszą być spełnione łącznie 3 przesłanki: a) po pierwsze, wypłacone świadczenie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem; b) po drugie, podstawą wypłacenia świadczenia jest wyrok lub ugoda sądowa; c) po trzecie otrzymane odszkodowanie lub zadośćuczynienie nie zostało wyłączone ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b lub a-b u.p.d.of. Z powyższego wynika, że podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonych przepisów, tj. art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b u.p. d.o.f jest jego odszkodowawczy charakter. Analizując możliwość zastosowania zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3b należy zauważyć, że co prawda podstawą wypłacenia odszkodowania jest ugoda zawarta przed sądem, jednakże wg A sp. z o.o. znajdzie tu zastosowanie wyłączenie z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b u. p.d.o.f., zgodnie z którym nie są zwolnione odszkodowania otrzymane na podstawie ugody sądowej dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przenosząc powyższą analizę na stan faktyczny stanowiący podstawę niniejszego wniosku, należy wskazać, że dochodzone przez Pracownika wynagrodzenie zostało określone jako różnica między otrzymanym przez niego wynagrodzeniem, a wynagrodzeniem, które powinien otrzymać gdyby nie doszło do naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu. Skoro zatem wynagrodzenie to nie weszło do majątku Pracownika zanim zawarto z nim ugodę, nie można stwierdzić, ze doszło do zmniejszenia majątku Pracownika. Tym samym zmiana wynagrodzenia na niższe stanowi utratę spodziewanych korzyści, a nie rzeczywistą stratę, więc nie ma zastosowania zwolnienie z art. art. 21 ust. 1 pkt 3b u.p.d.o.f z uwagi na zaistnienie wyjątku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b u.p.d.o.f.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W oparciu o powyższy przepis, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w ww. ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku. Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przepis art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy: Źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy: Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. Ponadto treść komentowanego art. 12 ust. 1 omawianej ustawy wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z

faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy. Art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że: Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy. Według zaś art. 32 ust. 1 omawianej ustawy: Zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy. Z art. 38 ust. 1 przywołanej ustawy wynika, że: Płatnicy, o których mowa w art. 32-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a. Przystępując do określenia obowiązków płatnika związanych z wypłatą odszkodowania na podstawie zawartej ugody sądowej w pierwszej kolejności należy zauważyć, że każde odszkodowanie ma za zadanie wyrównanie szkody w majątku, utraconych korzyści lub szkody poczynionej na osobie (zadośćuczynienie). Odszkodowanie stanowi zawsze przychód, gdyż otrzymujący je powiększa w ten sposób swój majątek. Warunkiem otrzymania każdego odszkodowania jest zdarzenie, w wyniku którego dana osoba doznała określonego uszczerbku. Nikt nie otrzyma odszkodowania, jeśli wcześniej nie zaszła przesłanka powodująca możliwość ubiegania się o nie. Zatem, każde odszkodowanie stanowi przysporzenie majątkowe, przychód podatkowy. Jednakże ustawodawca ze względów celowościowych wprowadził w zakresie niektórych odszkodowań zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, które wynikają m. in. z treści art. 21 ust. 1 pkt 3 i pkt 3b cytowanej ustawy. Na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 3 przytoczonej ustawy: Wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz.U. z 2023 r. poz. 1465), z wyjątkiem: a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, c) odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym, d) odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji, e) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, f) odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c, g) odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe. W świetle natomiast art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień: a) otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, b) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy objęte są odszkodowania lub zadośćuczynienia w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów; lub też jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu. Natomiast zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, obejmuje swym zakresem odszkodowania lub zadośćuczynienia przyznane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z regulacji wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wyłączone są świadczenia otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz świadczenia dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zakres tego zwolnienia obejmuje tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie lub zadośćuczynienie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i świadczenia z tytułu utraconych korzyści. Świadczenia z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.). Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek, jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego. W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a więc jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu naruszenia zasad równego traktowania w zatrudnieniu – o którym mowa we wniosku – reguluje art. 18(3d) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1465), zgodnie z którym: Osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów. Z przepisu art. 18(3d) Kodeksu pracy, będącego podstawą wypłaconego na rzecz Państwa byłego pracownika odszkodowania, wprost nie wynikają ani wysokość ani zasady ustalania odszkodowania. Powołany przepis jedynie określa minimalną wysokość odszkodowania, która przysługuje każdemu, komu przyznawane jest odszkodowanie w oparciu o ten przepis. Z opisu sprawy wynika, że ani wysokość odszkodowania, ani tym bardziej zasady ustalania odszkodowania nie wynikały wprost z przepisów i zostało określone w pozwie jako różnica pomiędzy otrzymanym przez byłego pracownika wynagrodzeniem a wynagrodzeniem, które powinien otrzymać, gdyby nie doszło do naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu wynagrodzenie. Wynagrodzenie nie weszło do majątku pracownika zanim zawarto ugodę, zatem nie można stwierdzić, że doszło do zmniejszenia majątku pracownika. Tym samym nie otrzymanie podwyżki wynagrodzenia stanowiło utratę spodziewanych korzyści a nie rzeczywistą stratę. Przenosząc powyższe na grunt stanu prawnego należy wyartykułować, że przyznane na podstawie ugody Państwa byłemu pracownikowi odszkodowanie z na podstawie art. 18 (3d) Kodeksu pracy nie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż ani wysokość odszkodowania ani tym bardziej zasady ustalania odszkodowania nie wynikały wprost z przepisów, o których mowa w tym artykule. Do wypłaconej kwoty nie ma również zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b omawianej ustawy. Świadczenie to, co prawda zostało wypłacone na podstawie ugody sądowej, jednak nie stanowi odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w tym przepisie. Nie dotyczy ono, bowiem szkody rzeczywistej, lecz ma rekompensować byłemu pracownikowi utracone przez niego spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę. W konsekwencji, wypłacona na rzecz byłego pracownika kwota, wynikająca z zawartej ugody sądowej, nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Kwota ta powinna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy, bowiem wypłata tego świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. Tym samym wypłacona kwota stanowi dla pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Zatem, wykonując obowiązki płatnika – stosownie do art. 32 ust. 1 komentowanej ustawy – byli Państwo zobowiązani do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty wypłaconej byłemu pracownikowi, według zawartej ugody sądowej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 497). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.