W dniu 24 stycznia 2025 r. wpłynął wniosek podatnika o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej skutków podatkowych związanych z budową hali magazynowej, która ma być obiektem nietrwale związanym z gruntem. Podatnik wskazał, że hala nie spełnia definicji budynku zawartej w ustawie Prawo budowlane, ponieważ jej połączenie z gruntem nie jest trwałe. Organ podatkowy uznał stanowisko podatnika za prawidłowe, potwierdzając możliwość zastosowania 10% stawki amortyzacyjnej dla hali oraz 2,5% dla fundamentu. Interpretacja jest pozytywna, potwierdzająca stanowisko wnioskodawcy.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnyłowe Szanowna Pani, stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych - jest prawidłowe.
24 stycznia 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 21 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:
Prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą wybudowała Pani obiekt nietrwale związany z gruntem - halę magazynową na gruncie własnym. Obiekt będzie służył do prowadzenia działalności gospodarczej, a okres jego użytkowania będzie wynosił dłużej niż 1 rok. Inwestycja ma wkrótce zostać zakończona. Amortyzacja inwestycji ma rozpocząć się w 2025 r. Istotą rzeczonej inwestycji będzie budowa obiektu wolnostojącego niezwiązanego w sposób trwały z gruntem - hala magazynowa nie jest budynkiem trwale z gruntem związanym, o którym mowa w art. 3 pkt 2 ustawy prawo budowlane, albowiem jej połączenie z gruntem nie jest stałe (skręcona z fundamentem). Powyższe wynika ze specyfikacji technicznej wybudowanej hali, która w istocie stanowi prefabrykowaną ramową konstrukcję stalową, o poprzecznym układzie nośnym, jednonawowym. Stężenia krzyżowo-cięgnowe, stanowiące niezbędne usztywnienie konstrukcji, wykonane będą z mocowanych do ram ocynkowanych prętów z nakrętkami napinającymi (w uzupełnieniu - elementy mocujące do betonu (gwintowane pręty kotwiące) i elementy złączne (śruby)). Fundament, tj. stopy fundamentowe z osadzonymi prętami - umożliwiającymi przykręcenie elementów konstrukcji stalowej hali magazynowej do nich, która pozostaje na gruncie po rozmontowaniu hali magazynowej oraz posadzka przemysłowa - charakteryzuje fakt, że są to wylane betonowe stopy z zakotwionymi szpilkami metrycznymi, nie są to zalewane w całości ławy, a stopy - wykonywane zgodnie z projektem budowlanym. Dach hali będzie dwuspadowy, symetryczny, a jego pokrycie wykonane ma zostać z mocowanych do płatwi (płyt warstwowych z rdzeniem poliizocyjanurowym grubości 160 mm, z okładziną zewnętrzną z blach obustronnie ocynkowanych, z powłoką malarską oraz okładziną wewnętrzną). Ściana wewnętrzna ma natomiast zostać zamontowana pod ramą główną na całej szerokości hali z obudową z mocowanych do rygli ściennych blach.
Hala magazynowa i fundament zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych w 2025 r. Fundament i hala magazynowa zostaną ujęte jako odrębne środki trwałe. Hala magazynowa zostanie sklasyfikowana z opisu rodzaju: 806 KŚT, zaś fundament jako: 101 KŚT. Hala magazynowa i fundament w dniu przejęcia do używania będą kompletne i zdatne do użytku. Hala magazynowa będzie przez Panią wynajmowana innym podmiotom zgodnie z profilem prowadzonej przez Panią działalności. Prowadzi Pani działalność w zakresie: • 46.90.Z - Sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana, • 46.19.Z - Działalność agentów zajmujących się sprzedażą towarów różnego rodzaju, • 47.91.Z - Sprzedaż detaliczna prowadzona przez domy sprzedaży wysyłkowej lub Internet, • 49.41.Z - Transport drogowy towarów, • 73.11.Z - Działalność agencji reklamowych, • 73.12.A - Pośrednictwo w sprzedaży czasu i miejsca na cele reklamowe w radio i telewizji, • 73.12.B - Pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w mediach drukowanych, • 73.12.C - Pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w mediach elektronicznych (Internet), • 73.12.D - Pośrednictwo w sprzedaży miejsca na cele reklamowe w pozostałych mediach, • 74.10.Z - Działalność w zakresie specjalistycznego projektowania. Prowadzi Pani podatkową księgę przychodów i rozchodów, a przychody uzyskane z działalności gospodarczej opodatkowane są w formie podatku liniowego. Zamierza Pani ująć halę magazynową w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i sklasyfikować ją - zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych ujętą w rozporządzeniu Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych - w grupie numer: 8, podgrupie numer: 80, rodzaju numer: 806 - kioski, budki, baraki, domki campingowe, itp. Pytania 1) Czy do obiektu nietrwale związanego z gruntem, ujętego w opisie zdarzenia przyszłego objętego wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej, może Pani - przy ustalaniu wysokości stosownych odpisów amortyzacyjnych - zastosować 10% stawkę amortyzacyjną dla kategorii środków trwałych wskazanych w: grupie 8, podgrupie 80, rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych z rozporządzenia Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych? 2) Jaką stawkę amortyzacyjną powinna Pani zastosować przy ustaleniu odpisów amortyzacyjnych? Pani stanowisko w sprawie Pani zdaniem obiekt objęty inwestycją - szczegółowo ujętą w opisie zdarzenia - nie stanowi budynku, którego pojęcie zdefiniowane zostało w art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane. Podaje Pani, że wskazana regulacja stanowi, że przez pojęcie budynku, należy rozumieć taki obiekt budowlany, który jest stale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Wskazała Pani, że obiekt, którego budowę Pani kończy nie spełnia przesłanek wskazanych w powyższej definicji, bowiem nie jest on trwale związany z gruntem. O powyższym - Pani zdaniem - świadczy fakt, że konstrukcja opisywanej hali magazynowej stanowi prefabrykat zdatny do demontażu i zamontowania go w innym miejscu - bez konieczności utraty jego właściwości. Rzeczony obiekt ma charakter oddzielny - samodzielny, jest on osadzony na pewnego rodzaju fundamencie i posiada zadaszenie, jednak opisana wyżej charakterystyka prefabrykowanej stalowej konstrukcji wyklucza możność zakwalifikowania go do obiektów uznawanych za budynki, zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Stąd też - w Pani opinii - rzeczona hala nie spełnia kryteriów pozwalających na zakwalifikowanie jej do grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych z rozporządzenia, Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Wskazała Pani, że specyfikacja techniczna przedstawionego obiektu, uprawnia do zakwalifikowania go w: grupie 8, podgrupie 80, rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych z rozporządzenia Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. W istocie bowiem cechą charakterystyczną hal wykonywanych we wskazanej specyfikacji jest możność rozmontowania i zamontowania prefabrykowanych elementów stalowej konstrukcji hali, [co - przypis organu] w sposób definitywny stanowi o ich nietrwałym związaniu z gruntem. Stąd też przy ustalaniu wysokości stosownych odpisów amortyzacyjnych - Pani zdaniem - dla środka trwałego przedstawionego w opisie zdarzenia przyszłego może zostać zastosowana 10% stawka amortyzacyjna dla kategorii środków trwałych wskazanych w: grupie 8, podgrupie 80, rodzaju 806 Klasyfikacji Środków Trwałych z rozporządzenia Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Zaznaczyła Pani, że z opisu rodzaju: 806 Klasyfikacji Środków Trwałych, w ramach którego stosuje się 10% stawkę amortyzacji wynika, że obejmuje on różnego typu obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem. Podała Pani, że hala, będąca obiektem niezwiązanym trwale z gruntem, pomimo częściowego usytuowania na stopach fundamentowych, stanowi samodzielny środek trwały, gdyż można ją zdemontować bez utraty właściwości zdemontowanych elementów i zamontować w innym miejscu. Nie jest więc trwale związana z gruntem i nie posiada fundamentów niezbędnych przy budynkach i budowlach. Mając powyższe na uwadze, uważa Pani, że w stosunku do części niezwiązanej trwale z gruntem hali magazynowej, spełniającej kryteria samodzielnego obiektu, niezwiązanego w sposób trwały z gruntem oraz nieposiadającego fundamentów, należy zastosować 10% stawkę amortyzacyjną. Z kolei, w zakresie elementów w postaci stóp fundamentowych wraz z posadzką przemysłową, Spółka [Pani – przypis organu, ponieważ we wniosku wskazała Pani, że prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą] stoi na stanowisku, że należy zastosować stawkę amortyzacji 2,5%, tj. jak dla wyszczególnionych w grupie 1 Klasyfikacji Środków Trwałych, podgrupy 10, budynki niemieszkalne.
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.
W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. 2025 r. poz. 163): Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, żeby wydatek poniesiony przez Podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek: • został poniesiony przez Podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność Podatnika przez osoby inne niż Podatnik), • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została Podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, • pozostaje w związku z prowadzoną przez Podatnika działalnością gospodarczą, • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, • został właściwie udokumentowany, • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Pierwsze zdanie art. 22 ust. 8 wskazanej ustawy stanowi natomiast, że: Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Co ważniejsze, z przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że: Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Zgodnie natomiast z art. 22c tej ustawy: Amortyzacji nie podlegają: 1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, 2) budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, 3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne, 4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a, 5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi. Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4. W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy: Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Dla celów amortyzacji środka trwałego należy również ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną. Zgodnie z art. 22h ust. 2 powołanej ustawy: Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i#22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Z objaśnień szczegółowych do grupy 1 wynika, że grupa: Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego obejmuje: • wszystkie budynki oraz znajdujące się w nich lokale, • spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, • spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego. Grupa ta nie obejmuje natomiast: kiosków, budek, baraków i domków kempingowych, wiat niezwiązanych trwale z gruntem sklasyfikowanych w rodzaju 806. Definicja budynku zawarta została w art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 725 ze zm.). Zgodnie z nią budynki to: obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach. W skład budynku - stosownie do cytowanych objaśnień szczegółowych do Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) - jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również: obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jedne budynek należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem. Z kolei z uwag szczegółowych do grupy 8, podgrupy 80 powołanej Klasyfikacji wynika, że do rodzaju 806 zaliczane są m.in.: kioski, budki, domki kempingowe, zadaszenia ochronne i podobne różne obiekty wolnostojące, niezwiązane w sposób trwały z gruntem. We wniosku podała Pani m.in., że: • prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą, • Pani forma opodatkowania to podatek liniowy, • wybudowała Pani obiekt nietrwale związany z gruntem - halę magazynową na gruncie własnym (inwestycja ma zostać wkrótce zakończona), – obiekt będzie służył do prowadzenia działalności gospodarczej, – okres jego użytkowania będzie wynosił dłużej niż 1 rok, – amortyzacja inwestycji ma rozpocząć się w 2025 r., • hala magazynowa nie jest budynkiem trwale z gurtem związanym, o której mowa w art. 3 pkt 2 ustawy prawo budowlane - jej połączenie z gruntem nie jest stałe (skręcona z fundamentem), • hala magazynowa będzie przez Panią wynajmowana innym podmiotom zgodnie z profilem prowadzonej przez Panią działalności. Ponadto wskazała Pani, że hala magazynowa i fundament: • zostaną ujęte jako odrębne środki trwałe, • zamierza Pani ująć w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i sklasyfikować - zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych ujętą w rozporządzeniu Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych: – halę magazynową w grupie numer: 8, podgrupie numer: 80, rodzaju numer: 806, – fundament jako: 101 KŚT, • w dniu przejęcia do używania będą kompletne i zdatne do użytku, Zatem, jeżeli w istocie - jak wskazano we wniosku hala magazynowa i fundament/stopy fundamentowe stanowić będą odrębne środki trwałe i zostaną prawidłowo zakwalifikowane przez Panią (co nie podlega ocenie w niniejszej interpretacji i stanowi element zdarzenia przyszłego) do: • grupy 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, • rodzaju 101 Klasyfikacji Środków Trwałych - to przy ustalaniu odpisów amortyzacyjnych będzie Pani mogła stosować stawkę amortyzacyjną w wysokości: • 10% - dla hali magazynowej, • 2,5% - dla fundamentu/stóp fundamentowych. Z wyżej wskazanych powyżej powodów Pani stanowisko uznaję więc za prawidłowe.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Końcowo zaznaczamy, że: • przedstawiany przez Panią zakres żądania (zadane pytania) zakreśla granice w jakich mogę wydać interpretację indywidualną. Przedmiotowe rozstrzygnięcie dotyczy więc tylko wyznaczonego przez Panią przedmiotu wniosku - zakresu Pani pytań, • niniejsza interpretacja nie rozstrzyga o prawidłowości dokonanej klasyfikacji opisanych środków trwałych. Obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania środka trwałego do właściwej grupy spoczywa na Podatniku, • przedmiotem interpretacji indywidualnej może być wyłącznie sam przepis prawa. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Nie prowadzę również postępowania dowodowego. Z powyższych powodów niniejszej odpowiedzi udzielam wyłącznie w oparciu o informacje podane we wniosku. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji • Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji. • Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm., dalej jako „PPSA”. Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): • w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo • w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili