0115-KDIT3.4011.56.2025.2.MJ

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

łowe Szanowna Pani, stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

22 stycznia 2025 r. wpłynął Pani wniosek z 16 stycznia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani pismem z 22 lutego 2025 r. (wpływ 22 lutego 2025 r.) - w odpowiedzi na wezwanie. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Jest Pani osobą fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą, która polega na udzielaniu korepetycji. Nie jest Pani czynnym podatnikiem podatku VAT (podatek od towarów i usług). W dużej mierze pracuje Pani w mieszkaniu i tam przyjmuje zdalnie lub przyjmuję uczniów osobiście w swoim mieszkaniu. Dodatkowo również udziela Pani korepetycji bezpośrednio u swoich uczniów. Zamierza Pani zakupić mieszkanie z rynku wtórnego - część zakupu tego mieszkania zostanie sfinansowana z kredytu hipotecznego - 150 000 zł. Mieszkanie będzie miało 2, 2 252,4 m w tym wydzielony pokój na biuro – 15 m oraz części wspólne: korytarz 4 m, 2 2 2łazienka 3 m, kuchnia 5 m, salon 10 m - który będzie stanowił poczekalnię dla kolejnych uczniów i ich rodziców. W celu dostosowania mieszkania do prowadzenia w nim działalności gospodarczej będzie Pani ponosiła koszty wyposażenia, opłaty za media, prąd, czynsz, śmieci. Chciałaby Pani część tych kosztów rozliczać w kosztach działalności gospodarczej. Uzupełnienie wniosku Jako formę opodatkowania wybrała Pani w celu rozliczania prowadzonej działalności podatek liniowy. Wniosek dotyczy roku podatkowego 2025. Mieszkanie zostało już zakupione 16 stycznia 2025 roku. Jest Pani jedynym właścicielem nabytego mieszkania. Zaciągnęła Pani kredyt hipoteczny jako osoba prywatna – A.B., w wysokości 150 000 zł, przeznaczony na cele mieszkaniowe oraz prowadzenie działalności gospodarczej. Za spłatę kredytu odpowiada wyłącznie Pani. Z treści umowy kredytowej wynika, że odpowiada Pani w całości za zobowiązania wynikające z kredytu. Sposób wykorzystania mieszkania: poza udzielaniem korepetycji w ramach działalności gospodarczej będzie również Pani zamieszkiwać w tym lokalu. Będzie Pani jedynym użytkownikiem mieszkania. Na pytanie: O jakich konkretnych wydatkach na zakup „niezbędnego wyposażenia” mowa w Pani pytaniu? Prosiłem, żeby je Pani wymieniła oraz wyjaśniła, jaki będzie ich

związek z osiąganymi przez Panią przychodami bądź zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów? Odpowiedziała Pani: Wydatki na niezbędne wyposażenie: planuję Pani ponieść wydatki na zakup: • mebli do biura oraz części wspólnych, • oświetlenia biura i części wspólnych, • dekoracji do biura i części wspólnych, • środków czystości oraz urządzeń do utrzymania czystości (odkurzacz, mop parowy, środki dezynfekujące), • sprzętu elektronicznego niezbędnego do pracy (laptop, drukarka, skaner), • materiałów biurowych (tablica suchościeralna, markery, papier do drukarki), • fotela ergonomicznego oraz biurka dostosowanego do długotrwałej pracy biurowej. Wszystkie wymienione wydatki mają ścisły związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, gdyż są niezbędne do osiągania przychodów oraz utrzymania i zabezpieczenia źródła przychodów. Wartość pojedynczego wyposażenia: • niektóre elementy wyposażenia mogą przekroczyć wartość 10 000 zł, w szczególności sprzęt elektroniczny i niektóre meble biurowe. • planowany okres użytkowania tych elementów wynosi co najmniej kilka lat, zgodnie z ich przeznaczeniem i standardowym okresem amortyzacji.

Pytanie

Czy może Pani zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup niezbędnego wyposażenia do pokoju wydzielonego na biuro oraz części wspólnych: korytarz, łazienka, kuchnia, salon, jak również te koszty, które są związane z użytkowaniem mieszkania, tj. opłaty administracyjne: czynsz, prąd, woda, śmieci, internet, odsetki od kredytu - w proporcji w jakiej dotyczą prowadzonej w lokalu działalności, tj. wydzielonego biura i części wspólnych? Pani stanowisko Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów obejmują wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub utrzymania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wskazanych w art. 23 tej ustawy. Aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące warunki: pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub źródłem przychodów oraz być poniesiony w celu ich osiągnięcia lub utrzymania albo zabezpieczenia tego źródła, nie figurować na liście kosztów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, zawartej w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, być odpowiednio udokumentowany. W przypadku wykorzystywania części nieruchomości (lokalu mieszkalnego) na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, między wydatkami związanymi z jej utrzymaniem i eksploatacją (czynsz, energia, woda, inne media) a prowadzoną działalnością zachodzi związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą więc - pod warunkiem właściwego udokumentowania - stanowić koszty uzyskania przychodów w proporcji odpowiadającej części powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej w stosunku do całkowitej powierzchni lokalu mieszkalnego.

Możliwość rozliczania proporcjonalnej części wydatków takich jak energia, czynsz czy woda dla lokalu mieszkalnego, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, była już omawiana w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, na przykład w interpretacji indywidualnej z 20 października 2023 r., sygn.: 0112-KDIL2-2.4011.642.2023.1.MC. Podsumowując - wydatki poniesione na utrzymanie i użytkowanie lokalu mieszkalnego (czynsz, energia, woda, inne media), proporcjonalnie do powierzchni wykorzystywanej w działalności gospodarczej, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej. Ponieważ wskazany lokal mieszkalny będzie częściowo wykorzystywany na cele działalności gospodarczej, odsetki od kredytu zaciągniętego na jego zakup, proporcjonalnie do powierzchni wykorzystywanej w działalności gospodarczej, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności. Dodatkowo, odsetki te nie są związane z realizacją inwestycji, więc nie podnoszą kosztów inwestycyjnych w okresie realizacji tej inwestycji. Możliwość rozliczania proporcjonalnej części odsetek była również przedstawiona w interpretacjach indywidualnych prawa podatkowego wydawanych przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, na przykład w interpretacji indywidualnej z 7 października 2022 r., sygn.: 0112-KDIL2-2.4011.646.2022.1.AA. Podsumowując - zapłacone przez Panią odsetki od kredytu hipotecznego, proporcjonalnie do powierzchni wykorzystywanej na działalność gospodarczą w lokalu mieszkalnym, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wszystkie poniesione przez Panią wydatki będą spełniały warunki umożliwiające zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów, tj.: – będą pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, – będą poniesione w celu ich osiągnięcia, – nie będą figurować na liście kosztów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, zawartej w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, – oraz będą odpowiednio udokumentowane. Wydatki poniesione na wyposażenie, utrzymanie i użytkowanie lokalu mieszkalnego, proporcjonalnie do części wspólnej i powierzchni wykorzystywanej wyłącznie do działalności gospodarczej, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w ramach prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 163): Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami

uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek poniesiony przez Podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek: • został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność Podatnika przez osoby inne niż Podatnik), • jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została Podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona, • pozostaje w związku z prowadzoną przez Podatnika działalnością gospodarczą, • poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, • został właściwie udokumentowany, • nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodów, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”. Jak z powyższego wynika, podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy - pod warunkiem, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów). Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast kosztami służącymi zabezpieczeniu źródła przychodów są koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodów w przyszłości. Zauważyć należy, że istnieje grupa wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej, gdyż są to wydatki, które ponoszą osoby fizyczne niezależnie od tego, czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe wydatki osobiste, konsumpcyjne, np. wydatki dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wydatki o charakterze osobistym w szczególności mogą dotyczyć funkcjonowania, eksploatacji i utrzymania własnego lub użyczanego mieszkania (lub jednego z jego pomieszczeń) na cele prywatne. Prywatnego charakteru tego rodzaju wydatków nie zmienia również fakt, że podatnik może korzystać z pomieszczenia (lub znajdujących się w nim rzeczy) przeznaczonego na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, prowadząc równocześnie w tym pomieszczeniu działalność gospodarczą. W świetle powyższego uznać należy, że do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej nie można zaliczyć wydatków, które dotyczą pomieszczeń w lokalu wykorzystywanym w głównej mierze na własne cele mieszkaniowe. Są to typowe wydatki o charakterze osobistym, są one bowiem ponoszone przede wszystkim w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, a nie wyłącznie w celu osiągnięcia przychodów, czy też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje więc ścisłe i niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak ponoszone przez podatnika wydatki, choć związane z lokalem mieszkalnym, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, zostaną racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz właściwie udokumentowane i nie są ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, to mogą być uwzględnione w kosztach podatkowych, o ile istnieje związek tych wydatków, chociażby pośredni, z możliwością uzyskania przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. W związku z powyższym, aby dany wydatek można zaliczyć do kosztów, musi zostać poniesiony w związku z potrzebami działalności (firmy), a nie potrzebami prywatnymi przedsiębiorcy, którego działalność gospodarcza jest prowadzona w lokalu mieszkalnym (domu). Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą, która polega na udzielaniu korepetycji. W dużej mierze pracuje Pani w mieszkaniu i tam przyjmuje zdalnie lub przyjmuję uczniów osobiście w swoim mieszkaniu. Dodatkowo również udziela Pani korepetycji bezpośrednio u swoich uczniów. 16 stycznia 2025 roku kupiła Pani mieszkania, w którym zamierza Pani prowadzić swoją działalność. Poza udzielaniem korepetycji w ramach działalności gospodarczej będzie również Pani zamieszkiwać w tym lokalu. W mieszkaniu tym będzie wydzielony pokój na biuro oraz będą części wspólne, takie jak korytarz, łazienka, kuchnia i salon - który będzie stanowił poczekalnię dla kolejnych uczniów i ich rodziców. Będzie Pani jedynym użytkownikiem mieszkania. Zakup mieszkania został sfinansowany częściowo kredytem hipotecznym, zaciągniętym przez Panią. Ponadto w celu dostosowania mieszkania do prowadzenia w nim działalności gospodarczej będzie Pani ponosiła koszty wyposażenia, opłaty za media, prąd, czynsz, śmieci. Chciałaby Pani część tych kosztów rozliczać w kosztach działalności gospodarczej. Podała Pani także, że wszystkie wymienione wydatki mają ścisły związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, gdyż są niezbędne do osiągania przychodów oraz utrzymania i zabezpieczenia źródła przychodów. W sytuacji wykorzystywania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej części mieszkania stwierdzam, że między wydatkami związanymi z użytkowaniem i utrzymaniem mieszkania dotyczącymi czynszu, prądu, wody, śmieci i internetu a prowadzoną działalnością gospodarczą istnieje związek przyczynowo-skutkowy, o którym mowa wyżej. Wydatki te mogą zatem – pod warunkiem ich prawidłowego udokumentowania – stanowić koszty uzyskania przychodów w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię wykorzystania mieszkania na cele działalności gospodarczej do całej powierzchni mieszkania. Odnosząc się do kwestii odsetek od kredytu, wskazuję na art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli: pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu), pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) – w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału. Ponadto stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji. Na podstawie powołanych regulacji – dopiero zapłacenie odsetek daje możliwość zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, o ile odsetki nie zwiększają kosztów inwestycji. W konsekwencji, odsetki są kosztem podatkowym, jeśli spełniają następujące przesłanki: • są faktycznie zapłacone, • pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, • nie zwiększają kosztów inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji. Z tych przepisów wynika, że aby prawidłowo rozliczyć koszty uzyskania przychodów, istotny jest moment poniesienia przez podatnika wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu. Skoro wskazane przez Panią mieszkanie będzie w części wykorzystywane przez Panią w prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej, to odsetki od kredytu zaciągniętego na jego zakup – w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię wykorzystywaną w działalności gospodarczej – mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności, w sytuacji, gdy mieszkanie to stało się kompletne, zdatne do użytku i rozpoczęła Pani w nim wykonywanie swojej działalności. Odnosząc się kwestii wydatków na wyposażenie wskazuję, że koszty nabycia wyposażenia do pokoju wyznaczonego na biuro, które będą wykorzystywane wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej może Pani w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast wydatki na wyposażenie do pomieszczeń określanych przez Panią jako „wspólne”, może Pani rozliczyć - w części proporcjonalnie przypadającej na powierzchnię wykorzystania mieszkania na cele działalności gospodarczej do całej powierzchni mieszkania. Ponadto w opisie sprawy podała Pani, że wartość pojedynczego wyposażenia może przekroczyć kwotę 10 000 zł, w szczególności sprzęt elektroniczny i niektóre meble biurowe oraz, że planowany okres użytkowania tych elementów wynosi co najmniej kilka lat, zgodnie z ich przeznaczeniem i standardowym okresem amortyzacji. W związku z tym, wskazuję Pani, że w myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (...). W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4. Natomiast w myśl art. 22n ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, grunty lub prawo użytkowania wieczystego gruntu, związane z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej. W myśl art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi. Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Zgodnie z art. 22d ust. 1 tej ustawy: Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 10 000 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Stosownie do art. 22f ust. 3 ww. ustawy: Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10.000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10.000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym. Zatem – jeżeli wartość początkowa składników majątku nie przekracza 10 000 zł – podatnik ma możliwość: • nie zaliczyć ich do podlegających amortyzacji środków trwałych, o których mowa w art. 22a i art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odnosząc wydatki na nabycie/wytworzenie tych składników bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania; • zaliczyć je do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując je w stosownej ewidencji, po czym: – dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym lub – dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej zgodnie z art. 22h-22m ww. ustawy. Skoro nabyte przez Panią niektóre elementy wyposażenia, zgodnie z ww. przepisami będą stanowiły środki trwałe w Pani działalności, wydatki na ich nabycie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie poprzez odpisy amortyzacyjne, stosując ww. przepisy prawa. Wobec powyższego Pani stanowisko uznaję za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Ponadto, pamiętać należy, że to na Pani, jako odnoszącej korzyść z faktu zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodu, ciąży obowiązek wykazania w jakiej części wydatki te mają związek z prowadzoną przez Panią pozarolniczą działalnością gospodarczą oraz obowiązek ich właściwego udokumentowania. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji • Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji. • Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. • Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”. Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): • w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo • w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.