0113-KDIPT2-2.4011.940.2024.3.SR

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

dłowe Szanowny Panie, stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 grudnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży lokalu niemieszkalnego. Uzupełnił go Pan pismem z 29 stycznia 2025 r. i 14 lutego 2025 r. – w odpowiedzi na wezwania.

Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która w dniu 28 sierpnia 2020 r., będąc stanu wolnego, zawarła umowę przedwstępną kupna-sprzedaży w formie aktu notarialnego (dalej: „Umowa przedwstępna”) ze spółką ... Sp. z o.o. Sp.k., będącą spółką deweloperską (dalej: „Deweloper”). Przedmiotem Umowy przedwstępnej była chęć zakupu przez Wnioskodawcę lokalu niemieszkalnego, będącego elementem inwestycji realizowanej przez Dewelopera pod nazwą „...” (dalej: „Inwestycja”). Zgodnie z zawartą Umową przedwstępną, Deweloper zobowiązał się wybudować budynek będący przedmiotem Inwestycji w terminie do dnia 31 lipca 2021 r., a następnie sprzedać na odrębną własność określony w Umowie przedwstępnej lokal niemieszkalny (wraz z przynależnymi do niego elementami nieruchomości wspólnej) na rzecz Wnioskodawcy za określoną cenę sprzedaży, zgodnie z ustalonym harmonogramem spłaty (dalej: „Nieruchomość” lub „Lokal”). Zgodnie z zawartą przez strony Umową przedwstępną, zawarcie przyrzeczonej umowy sprzedaży Nieruchomości powinno nastąpić do dnia 31 grudnia 2021 r., niezwłocznie po uzyskaniu przez Dewelopera zaświadczenia o samodzielności Lokalu będącego przedmiotem sprzedaży, natomiast wydanie Nieruchomości do użytkowania powinno nastąpić do dnia 30 września 2021 r. Następnie, w związku z panującą wówczas w Polsce sytuacją sanitarno-epidemiologiczną (dalej: „Epidemia Covid”), z przyczyn nieleżących po stronie Wnioskodawcy, termin realizacji Inwestycji przez Dewelopera uległ znaczącemu wydłużeniu. Jednocześnie, z przyczyn nieznanych i niezależnych od Wnioskodawcy, zgodnie z uzyskanymi od Dewelopera informacjami, po zakończeniu realizacji Inwestycji, Deweloper nie miał możliwości podpisania z Wnioskodawcą przyrzeczonej umowy kupna-sprzedaży Nieruchomości w związku z Epidemią Covid, jednakże na mocy porozumienia stron, w dniu 18 lipca 2022 r., Deweloper wydał do użytkowania przez Wnioskodawcę Lokal będący przedmiotem Umowy przedwstępnej (wraz z pozostałymi, niezbędnymi dokumentami), na podstawie podpisanego przez obie strony protokołu zdawczo-odbiorczego. Jednocześnie, po usunięciu okoliczności uniemożliwiających podpisanie przez Dewelopera aktu notarialnego, w dniu 25 maja 2023 r. Deweloper zawarł z Wnioskodawcą przyrzeczoną umowę kupna-sprzedaży Lokalu (dalej: „Umowa kupna”). Wnioskodawca podkreśla, że zgodnie z podpisanym przez Wnioskodawcę i Dewelopera protokołem zdawczo-odbiorczym, od dnia przekazania Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy, Wnioskodawca rozpoczął w Lokalu niezbędne prace remontowo- wykończeniowe, mające na celu doprowadzenie Nieruchomości do stanu realnego użytkowania (m.in. koszty związane z zakupem: mebli kuchennych i usługi ich montażu, szafek, półek i szafy wnękowej wraz z lustrem, zasłon i firan, oświetlenia, farb do malowania i pralko-suszarki). W konsekwencji powyższego, od dnia 18 lipca 2022 r., Wnioskodawca regularnie ponosił koszty, które prowadziły do zwiększenia wartości Lokalu. Końcowo, w dniu 27 września 2024 r., Wnioskodawca podpisał umowę sprzedaży Nieruchomości w formie aktu notarialnego (dalej: „Umowa sprzedaży”), na mocy której sprzedał posiadany przez siebie Lokal innej osobie fizycznej, po cenie wyższej niż cena zakupu Nieruchomości, określonej w Umowie kupna (tj. z uwzględnieniem nakładów poniesionych przez Wnioskodawcę w okresie posiadania Lokalu i rozpoczęcia prac remontowo-wykończeniowych, które znacząco wpłynęły na cenę sprzedaży, określoną w Umowie sprzedaży). Podkreślenia wymaga fakt, że każda z umów zawartych przez Wnioskodawcę (począwszy od Umowy przedwstępnej, na Umowie sprzedaży kończąc) została przez Niego zawarta jako przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Nieruchomość nie była przez Wnioskodawcę wykorzystywana w jakimkolwiek momencie do prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej. W uzupełnieniu wniosku z dnia 29 stycznia 2025 r. wskazano: że: W dniu 28 sierpnia 2020 r. w kancelarii notarialnej w ... Wnioskodawca zawarł z Deweloperem w formie aktu notarialnego przedwstępną umowę sprzedaży lokalu 2niemieszkalnego o powierzchni ok. 18 m, którego wydanie miało nastąpić do dnia 30 września 2021 r. Lokal ten służyć miał zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych po ukończeniu studiów w czerwcu 2021 r. i wyprowadzeniu się z akademika do czasu uzyskania zdolności kredytowej i wyboru dalszej drogi życiowej. Od końca czerwca 2021 r. do końca września 2021 r. Wnioskodawca najmował tymczasowo pokój w oczekiwaniu na możliwość szybkiego przeprowadzenia się, jednakże na skutek opóźnień w wydaniu przedmiotowego lokalu i wytoczenia przez Niego powództwa o odszkodowanie za nienależyte wykonywanie umowy w maju 2022 r., Deweloper na mocy ugody pozasądowej – po cofnięciu powództwa (warunek ugody) – wypłacił w lipcu 2022 r. tytułem odszkodowania kwotę 10 000 zł i wydał ww. lokal w dniu 18 lipca 2022 r. Mimo kolejnych zapewnień i przesuwania w czasie terminu uzyskania pozwolenia na użytkowanie, lokal został wykończony do końca listopada 2022 r., a pozwolenie na użytkowanie zostało wydane dopiero w lutym 2023 r. na skutek kolejnych opóźnień po stronie Dewelopera. Nabywając ostatecznie przedmiotowy lokal w dniu 25 maja 2023 r. Wnioskodawca nie miał na celu jego uatrakcyjnienia i odsprzedaży z zyskiem. Na skutek upływu blisko trzech lat cele z 2020 r. wskazane wyżej uległy aktualizacji i wraz z pozostawaniem w związku partnerskim od końca lutego 2023 r. zmieniły się także potrzeby mieszkaniowe – dotychczasowy lokal okazał się niewystarczający dla dwóch osób. W żadnym momencie w okresie od dnia 18 lipca 2022 r. do dnia 27 września 2024 r. ww. lokal nie był wynajmowany, podnajmowany lub w jakikolwiek inny sposób Wnioskodawca nie czerpał korzyści z jego udostępniania osobom trzecim. Mimo jego formalnego przeznaczenia (lokal niemieszkalny) służył on jedynie zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, przy partycypacji drugiej osoby w kosztach utrzymania ww. lokalu od sierpnia 2023 r. do września 2024 r. z uwagi na wspólne zamieszkiwanie w tymże okresie. W chwili wydania w dniu 18 lipca 2022 r. lokal znajdował się w stanie deweloperskim, a więc w celu doprowadzenia do możliwości zamieszkiwania w nim konieczne było dokonanie prac wykończeniowych polegających, m.in. na: ułożeniu płytek podłogowych, dostosowaniu instalacji sanitarnych w łazience do zabudowy stelaża WC, wykonaniu prysznica typu walk-in, ułożeniu niezbędnej glazury, malowaniu ścian, instalowaniu oświetlenia – wskazane prace Wnioskodawca wykonywał metodą gospodarczą wspólnie i przy pomocy rodziny – ojczyma. Natomiast dalszymi kwestiami związanymi z projektem i montażem zabudowy szafy wnękowej, projektem i montażem kuchni oraz składaniem mebli, zakupem i transportem niezbędnego sprzętu RTV i AGD i wyposażenia (pralko-suszarka, lodówka, piekarnik, okap, płyta indukcyjna, biurko, krzesło, łóżko, materace, karnisz, zasłony, lustra, wieszaki wejściowe, stół, krzesła, szafki, umywalka, kinkiety) zajmowali się podwykonawcy w ramach sklepów sieci IKEA, Castorama oraz RTV Euro AGD – w tym zakresie Wnioskodawca posiada imienne faktury VAT (podatek od towarów i usług) potwierdzające wydatkowanie pieniędzy (do ok. 20 000 zł) na ww. lokal, które zostały poniesione wyłącznie przez Niego, głównie w okresie od lipca 2022 r. do listopada 2022 r., mając na względzie powstałe z winy Dewelopera opóźnienie i brak wiedzy w chwili podejmowania decyzji o wykańczaniu lokalu o jego długości. Wnioskodawca nigdy nie prowadził i obecnie z uwagi na zatrudnienie w sądzie nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stąd dokonane przez Niego odpłatne zbycie ww. lokalu nie nastąpiło w wykonywaniu działalności gospodarczej. Obecnie, tj. od dnia 28 maja 2024 r., Wnioskodawca pozostaje współwłaścicielem 2nieruchomości w postaci lokalu mieszkalnego o powierzchni ok. 26 m, w której posiada udział wynoszący 1/2 wraz z drugim współwłaścicielem posiadającym udział wynoszący 1/2, z którym pozostaje w związku partnerskim. Przedmiotowy lokal służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych i na jego zakup został zaciągnięty solidarnie kredyt mieszkaniowy w kwocie 442 000 zł. W chwili obecnej Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości. Przed dniem 27 września 2024 r. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży innych nieruchomości. Ww. lokal niemieszkalny został sprzedany w związku ze zmianą ówczesnych planów życiowych i koniecznością rzeczywistego zaspokajania potrzeb mieszkaniowych, a także licznych uciążliwości w przebywaniu ww. lokalu niemieszkalnym na skutek okolicznych libacji alkoholowych, aktów wandalizmu, nienadzorowanego w sposób prawidłowy systemu ppoż, itd. Możliwość skorzystania z ulgi na cele mieszkaniowe pozwoli Wnioskodawcy przeznaczyć część środków na spłatę kredytu zaciągniętego na zakup obecnie zamieszkiwanej nieruchomości w części, tj. do wysokości maksymalnie połowy zobowiązania kredytowego. W uzupełnieniu wniosku z dnia 14 lutego 2025 r. wskazano: że: Podane przez Wnioskodawcę w pierwszym uzupełnieniu wniosku sprzęty AGD, tj.: lodówka, piekarnik, okap oraz płyta indukcyjna zostały zakupione jako nowe sprzęty do zabudowy i trwale zamontowane w przedmiotowym lokalu niemieszkalnym, co bez wątpienia zwiększyło wartość ww. lokalu. Okap ozdobny w formie smukłej tuby w ocenie Wnioskodawcy nie jest „wolnostojący” i został trwale zamocowany do ściany oraz połączony z wylotem kanału wentylacji rurą spiro, jak również z instalacją elektryczną, by działało oświetlenie płyty indukcyjnej – pozostawiono dostęp do położonej obok wentylacji grawitacyjnej, stąd nie było możliwości zabudowania całkowitego szafką. Wskazane sprzęty stały się własnością nabywcy lokalu, co zostało objęte podpisanym przez Wnioskodawcę i nabywcę spisem wyposażenia pozostającego ww. lokalu. Nabywca nie zobowiązał Wnioskodawcy do opróżnienia lokalu ze sprzętów – cała kuchnia w zabudowie wraz ze wskazanymi sprzętami pozostała w lokalu. Lista zamontowanych mebli w lokalu (przedpokoju z wejściem do lokalu, na lewo łazienka z WC, w dalszej części od wejścia jeden mały pokój z aneksem kuchennym) obejmuje: wnęka wynikająca z układu ścian działowych między łazienką, przedpokojem a pokojem z aneksem (cały rozkład lokalu) została zabudowana szafą wraz z drążkiem do wieszania ubrań na wieszakach, oraz półką odgradzającą zamontowaną „wolnostojącą” pralko-suszarkę, jednak z uwagi na niewielki metraż lokalu na stałe w szafie wnękowej zamykanej dwuskrzydłowymi drzwiami 2/1 wykończonych lustrem i płytą MDF na wysoki połysk na całej długości i wysokości; w chwili prowadzenia prac remontowych nie było dostępnej tak małej pralko-suszarki w wariancie „do zabudowy”; do tejże wnęki zostały doprowadzone instalacje: wodno-kanalizacyjna i elektryczna i zabudowane w szafie, stąd w ocenie Wnioskodawcy jest to element stały – nie jest możliwe odłączenie jakiegokolwiek z opisanych elementów bez naruszenia istoty przedmiotu odłączanego i naruszenia funkcjonalności lokalu – nie było możliwości umieszczenia pralko-suszarki w innym miejscu, stąd decyzja o umieszczeniu w szafie wnękowej – również ten walor został doceniony przy sprzedaży lokalu, jako podnoszący funkcjonalność korzystania z tak małej przestrzeni; pokój z aneksem obejmuje stałą zabudowę kuchni, tj.: szafka stojąca narożna, zabudowana na nóżkach z otworem wentylacyjnym przy podłodze, obejmująca szufladę oraz zabudowany piekarniku; przestrzeń przy podłodze pomiędzy szafką a nóżkami wykończona ozdobną blendą maskującą; od góry szafka zakończona blatem drewnianym i stałym zabudowaniem płyty indukcyjnej oraz wiszącym nad nią okapem z dostępem do wentylacji i punktów świetlnych zamontowanych w okapie – źródło zasilania piekarnika i płyty indukcyjnej „siła” za meblami; obok identycznie zabudowana i trwale połączona szafka stojąca z dwiema szufladami i frontami obejmująca wykończenie blatem drewnianym z umieszczonym w niej otworem – na trwale zamontowany jednokomorowy zlewozmywak z baterią – w szafce znajduje się zabudowana instalacja wodno- kanalizacyjna; nad nią wiszą dwie szafki trwale połączone ze sobą i wykończone ozdobnymi panelami bocznymi poza samą konstrukcją szafek pozostającymi w stylu wszystkich mebli – kolorystycznie i według wybranych wzorów wykończenia obejmująca wmontowany na stałe ociekacz na akcesoria kuchenne z wysuwaną tacą – nadto przestrzeń między meblami wiszącymi a stojącymi aż do okapu (do sufitu) na trwale wykończona panelami maskującymi przestrzeń ściany (na wzór płytek) tak by wykończyć i zabezpieczyć ściany przed zachlapaniem, zatłuszczeniem, itd. (elementy docinane i klejone na wymiar); nadto poza tymi meblami w zwartej zabudowie obok szafki ze zlewozmywakiem znajduje się lodówka w stałej zabudowie wykończona i zabudowana ozdobnym bokiem i frontem z racji nieprzylegania do żadnej ściany (poza samym szkieletem szafki) – graniczy koniec aneksu z przedpokojem i wspomnianą wcześniej szafą wnękową z zabudowaną w niej pralko-suszarką; całość kuchni zarówno „stojąca”, jak i „wisząca” tworzy jedną całość – pojedyncze szafki poskręcane razem, obudowane frontami ozdobnymi z boku (dodatkowo, poza szkieletami) i frontami z przodu wykończone panelami maskującymi przestrzeń między meblami na wysokości blatu trwale połączonego z meblami stanowi zabudowaną całą jedną ścianę lokalu – nie jest możliwe odłączenie jakiegokolwiek z opisanych elementów bez naruszenia istoty przedmiotu odłączanego i pogorszenia funkcjonalności i estetyki całego aneksu; w pokoju znajduje się łóżko składające się z dwóch elementów tworzących jedną całość, sam górny stelaż nie tworzy całości, dopiero w połączeniu z drugą wysuwaną częścią i ukrytymi przy podłodze szufladami tworzy cały „blok” na stałe zablokowany i umieszczony w rogu lokalu przylegając jednocześnie do wiszącego na ścianie w części krótszej kaloryfera jako element stały – jakakolwiek ingerencja bądź rezygnacja z którejkolwiek części obniża funkcjonalność, estetykę oraz istotnie zmienia przedmiot – uszkadza szkielet i grozi załamaniem – łóżko to zostało dostosowane uwzględniając szerokość lokalu do znajdującego się naprzeciw biurka o długości 150 cm wraz z posiadanym elementem wysuwanym (dodatkowa przestrzeń robocza) usytuowanym w okolicach dużego okna – jakakolwiek ingerencja w którykolwiek element i mechanizm wysuwanego dodatkowego elementu prowadziłoby do zaburzenia możliwości wysuwania dolnego panelu łóżka – całość została wymierzona i zgodnie z dostępną szerokością lokalu uwzględnia możliwość przechowywania w dolnej części pościeli w szufladach – tak ułożone meble stanowią funkcjonalność przystosowaną wyłącznie do ww. lokalu by zapewnić nie tylko miejsce do odpoczynku i przechowywania, ale także jednocześnie miejsce do pracy bądź nauki – dostęp do biurka nawet wysuniętego łóżka – całość w jednolitej kolorystyce i zabudowie. Wskazane powyżej meble, uwzględniając zabudowany i umieszczony w nich sprzęt, zostały zakupione jako nowe i trwale zamontowane w przedmiotowym lokalu niemieszkalnym, co bez wątpienia zwiększyło wartość ww. lokalu. Wskazane elementy w postaci opisanych mebli nie zostały zdemontowane i stały się własnością nabywcy lokalu, co zostało objęte podpisanym przez Wnioskodawcę i nabywcę protokołem przekazania lokalu. Nabywca nie zobowiązał Wnioskodawcy do demontażu mebli obejmujących elementy stałe lokalu – całość została wydana w stanie na dzień wykończenia poza rzeczami osobistymi, które zostały zabrane. Nic ze wskazanego wyżej opisu mebli nie zostało zdemontowane. Karnisz pozostaje trwale wbudowany w sufit – dlatego nie został zdemontowany i przeszedł na własność nabywcy. Lustra są trwale wbudowane w ściany lokalu (efekt powiększający przestrzeń lokalu) – dlatego nie zostały zdemontowane i przeszły na własność nabywcy. Wieszaki wejściowe są trwale wbudowane w ściany lokalu – dlatego nie zostały zdemontowane i przeszły na własność nabywcy. Instalacja oświetlenia obejmowała zakup i umieszczenie: pięciopunktowej lampy przymocowanej na stałe do sufitu w pokoju – niewymienialne żarówki LED, zamocow ane na stałe kinkiety ścienne × 2 z niewymienialnymi elementami świecącymi nad łóżkiem i lustrem oraz oświetlenie sufitowe w przedpokoju oraz łazience – również umieszczone na stałe niewymienialne źródło oświetlenia – nic nie zostało zdemontowane i również wraz z wydaniem lokalu przeszło na własność nabywcy jako całość, zapewniając zamierzony efekt oświetlenia przestrzeni.

Pytanie

Czy udokumentowane nakłady poniesione przez Wnioskodawcę w związku z pracami remontowo-wykończeniowymi od dnia przekazania Lokalu przez Dewelopera (tj. dnia podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego Lokalu), mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w momencie odpłatnego zbycia Nieruchomości, zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych? Pana stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, udokumentowane nakłady poniesione przez Wnioskodawcę w związku z pracami remontowo-wykończeniowymi od dnia przekazania Lokalu przez Dewelopera (tj. dnia podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego Lokalu), mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w momencie odpłatnego zbycia Nieruchomości, zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.; dalej: „ustawa o PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)”). Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o PIT, źródłem przychodu jest m.in. odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie. Jednocześnie, w myśl art. 22 ust. 6c ustawy o PIT, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania. Mając na uwadze powyższe, odpłatne zbycie nieruchomości generuje powstanie przychodu do opodatkowania. Jednocześnie, w celu ustalenia dochodu ze zbycia nieruchomości, możliwym jest rozpoznanie kosztów uzyskania przychodu w postaci np. kosztów związanych z nabyciem nieruchomości (lub ich wytworzenia), czy też nakładów (wydatków) poniesionych w związku z posiadaną nieruchomością, a które zostały prawidłowo udokumentowane i powiększają jej wartość. Wnioskodawca podkreśla, że zgodnie z literalną wykładnią prawa, w celu uznania poczynionych nakładów w nieruchomości za koszty uzyskania przychodu w momencie jej sprzedaży, nakłady te bezsprzecznie muszą zostać udokumentowane (np. fakturami) i poniesione w trakcie posiadania nieruchomości. Jednocześnie, ustawodawca nie precyzuje, że analizowany przepis dotyczy wyłącznie okresu, kiedy osoba fizyczna jest właścicielem danej nieruchomości – warunkiem zastosowania przedmiotowego przepisu jest fakt legalnego posiadania nieruchomości. Gdyby intencją ustawodawcy było, by jedynie prawni właściciele mogli korzystać z analizowanego przepisu, wówczas cytowany artykuł ustawy o PIT wskazywałby, że kosztami uzyskania przychodów mogą być m.in.

udokumentowane nakłady, które powiększyły wartość nieruchomości w okresie, kiedy podatnik jest właścicielem danej nieruchomości – analogicznie jak ma to miejsce w przypadku m.in. tzw. ulgi termomodernizacyjnej, gdzie ustawodawca wskazuje wprost, że wspomniana ulga może być stosowana jedynie przez właścicieli lub współwłaścicieli domów jednorodzinnych. Mając zatem na uwadze fakt, że Deweloper przekazał Wnioskodawcy Lokal do użytkowania w dniu 18 lipca 2022 r., a potwierdzeniem tego faktu jest podpisany przez obie strony protokół zdawczo-odbiorczy, od dnia 18 lipca 2022 r. Wnioskodawca był uprawniony do dokonywania dowolnych, dozwolonych w umowie łączącej strony transakcji, modyfikacji w Lokalu, w tym w szczególności do rozpoczęcia prac remontowo- wykończeniowych, mających na celu zwiększenie wartości Nieruchomości, a następnie jej zbycie z zyskiem. W konsekwencji powyższego, Wnioskodawca był posiadaczem Nieruchomości od dnia podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego, pomimo faktu, że prawnym właścicielem Lokalu stał się w momencie podpisania Umowy kupna. W analizowanym stanie faktycznym mamy do czynienia z inwestycją poczynioną przez osobę fizyczną w celach prywatnych, nie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, gdzie przedsiębiorca mógłby uznać poczynione przez siebie nakłady na podstawie odrębnych przepisów. Co więcej, gdyby nie okoliczności związane z Epidemią Covid i powiązane z nią trudności po stronie Dewelopera, a które w żadnym stopniu nie wynikały z sytuacji bądź działań podjętych przez Wnioskodawcę, najprawdopodobniej sytuacja, w której wydanie Nieruchomości do użytkowania przed dniem prawnego przeniesienia prawa własności w ogóle by nie zaistniała. Tym samym, uznanie, że Wnioskodawca nie jest uprawiony do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów nakładów poniesionych w okresie od odebrania Nieruchomości od Dewelopera do użytkowania, na prace remontowo-wykończeniowe w Lokalu, które podniosły jego wartość, a tym samym spowodowały, że cena sprzedaży Lokalu była wyższa niż cena jego nabycia, byłoby bezprawne i niesprawiedliwe. Sam fakt podpisania Umowy kupna nie determinuje momentu, w którym Wnioskodawca mógł rozporządzać Lokalem i zgodnie z prawem rozpocząć prace remontowo-wykończeniowe, kiedy za porozumieniem stron transakcji, lokal został oddany do użytku Wnioskodawcy przed jej podpisaniem. Zajęcie innego stanowiska w tej sprawie powodowałoby realny uszczerbek w majątku Wnioskodawcy, gdyż Wnioskodawca, pomimo poniesionych wydatków (nakładów) zwiększających wartość Nieruchomości, którą następnie sprzedał, zostałby pozbawiony możliwości jakiegokolwiek ich uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu ze zbycia Lokalu, co w dodatku spowodowane zostało sytuacją Epidemii Covid i problemów wynikających ze strony Dewelopera, nie Wnioskodawcy. Co więcej, podkreślenia wymaga również fakt, że uznanie takich wydatków w kosztach uzyskania przychodu jest możliwe wyłącznie w przypadku osiągnięcia przychodu z prywatnego zbycia nieruchomości, a w konsekwencji w momencie, kiedy osoba fizyczna – ostatecznie – jest prawnym właścicielem takiej nieruchomości (w przeciwnym razie, nie mogłaby dokonać jej zbycia, w tym odpłatnego, a tym samym nie powstałby żaden przychód, który należałoby opodatkować). Reasumując, różnicowanie sytuacji Wnioskodawcy od sytuacji jakiejkolwiek innej osoby fizycznej, która uzyskała przychód ze sprzedaży nieruchomości i była uprawniona do rozliczenia z tego tytułu nakładów poniesionych na nieruchomość, a podnoszących jej wartość w kosztach uzyskania przychodów, byłoby sprzeczne z systemową i funkcjonalną wykładnią prawa, a także podważałoby zaufanie do organów podatkowych, które ewidentnie bezzasadnie rozszerzałyby treść przepisów o warunki, które nie zostały w niej wprost wskazane, do czego organy podatkowe nie są uprawnione. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, udokumentowane nakłady poniesione przez Wnioskodawcę w związku z pracami remontowo-wykończeniowymi od dnia przekazania Lokalu przez Dewelopera (tj. dnia podpisania protokołu zdawczo- odbiorczego Lokalu), mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w momencie odpłatnego zbycia Nieruchomości, tj. przy ustalaniu dochodu ze zbycia tej Nieruchomości.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.): Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy: Źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2: a) nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, b) spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, c) prawa wieczystego użytkowania gruntów, d) innych rzeczy, - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany. Przytoczony przepis formułuje generalną zasadę, zgodnie z którą sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz praw określonych w tym przepisie przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości oraz ww. praw w ogóle nie podlega opodatkowaniu. W świetle powyższego stwierdzić należy, że sprzedaż przez Pana w dniu 27 września 2024 r. lokalu niemieszkalnego nabytego w dniu 25 maja 2023 r., stanowi źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ odpłatne zbycie zostało dokonane przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie. W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy: Podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z uregulowaniami zawartymi w art. 19 ust. 1 ww. ustawy: Przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez zbywającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć np.: koszty wyceny sprzedawanej nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, koszty pośrednictwa w sprzedaży nieruchomości, wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej, koszty i opłaty sądowe, o ile były ponoszone przez zbywcę. Pomiędzy tymi wydatkami a dokonanym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód. Ustalenie kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia odbywa się natomiast zgodnie z art. 22 ust. 6c lub 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zależności od tego, czy zbywaną nieruchomość lub prawo nabyto odpłatnie, czy nieodpłatnie. W myśl art. 22 ust. 6c ww. ustawy: Koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania. Zgodnie z art. 22 ust. 6e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych. Na mocy art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”. Jak wynika z powyższych przepisów, podstawą obliczenia podatku jest dochód, stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości określonym zgodnie z art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak obliczony dochód podlega opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wskazany art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter szczególny i wyczerpująco określa zasady ustalania kosztów uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy. Z zacytowanych powyżej przepisów wynika więc jednoznacznie, że do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości podatnik może zaliczyć kwotę, którą wydatkował na udokumentowane fakturami VAT wydatki na nakłady, które zwiększyły wartość ww. nieruchomości w okresie jej posiadania przez podatnika. Przepis ten tworzy katalog zamknięty, który w żadnym wypadku nie dopuszcza zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów innych wydatków niż wymienione. Zatem, sam fakt poniesienia przez podatnika wydatku nie upoważnia go jeszcze do zaliczenia tego wydatku do kosztów nabycia lub nakładów, o których mowa w art. 22 ust. 6c ww. ustawy. Analiza treści art. 22 ust. 6c i 6e ww. ustawy, prowadzi zatem do wniosku, że zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu poniesionych na nieruchomość nakładów uwarunkowane zostało koniecznością: · zwiększenia jej wartości, · poniesienia w czasie posiadania przedmiotowej nieruchomości, oraz · udokumentowania fakturami VAT lub dokumentami stwierdzającymi poniesienie opłat administracyjnych. Na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych za nakłady należy zatem rozumieć wszelkie inwestycje, które zmieniają/przeobrażają daną rzecz, nadając jej nową jakość. Zatem nakłady, o których mowa w art. 22 ust. 6c ww. ustawy, poniesione w trakcie posiadania nieruchomości, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu z tytułu jej odpłatnego zbycia, jeżeli odznaczają się remontowym, modernizacyjnym lub ulepszającym charakterem i zwiększyły wartość nieruchomości, niezależnie od tego, czy zostały one sfinansowane kredytem bankowym, czy też środki na ten cel pochodziły z oszczędności nabywcy. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa, co należy rozumieć pod pojęciem nakładów w rozumieniu ww. przepisu. W doktrynie ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym przez nakłady na nieruchomość należy rozumieć sumę wydatków poniesionych na substancję danej nieruchomości. Uznaje się, że są to nie tylko nakłady ulepszające lub modernizujące nieruchomość, ale również nakłady o charakterze budowlanym, remontowym. Wydatki, o których mowa w art. 22 ust. 6c i 6d ustawy, czyli koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i określonych praw majątkowych, to udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania. Są to więc wydatki, które mają bezpośredni wpływ na uzyskany przychód z odpłatnego zbycia. Do nakładów, o których mowa w art. 22 ust. 6c i 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, można zaliczyć między innymi, na co zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 stycznia 2021 r. sygn. akt II FSK 2469/18, części składowe, o których mowa w art. 47 ustawy z dnia 23 kwietnia 1961 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1061), jeżeli miały one wpływ na zwiększenie wartości nieruchomości (lokalu). Zgodnie ze wskazanym powyżej art. 47 ww. Kodeksu: § 1. Część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. § 2. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. § 3. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych. Jak stanowi zaś art. 51 ww. Kodeksu: § 1. Przynależnościami są rzeczy ruchome potrzebne do korzystania z innej rzeczy (rzeczy głównej) zgodnie z jej przeznaczeniem, jeżeli pozostają z nią w faktycznym związku odpowiadającym temu celowi. § 2. Nie może być przynależnością rzecz nienależąca do właściciela rzeczy głównej. § 3. Przynależność nie traci tego charakteru przez przemijające pozbawienie jej faktycznego związku z rzeczą główną. Zgodnie z art. 52 ww. Kodeksu: Czynność prawna mająca za przedmiot rzecz główną odnosi skutek także względem przynależności, chyba że co innego wynika z treści czynności albo z przepisów szczególnych. Przynależności, o których mowa w art. 51 i 52 Kodeksu cywilnego, mogą być kwalifikowane w konkretnym przypadku jako nakłady na zbywaną nieruchomość (lokal). W obu jednak przypadkach (tj. części składowych i przynależności), podstawową przesłanką pozwalającą na uznanie tych wydatków za koszty uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości (lokalu), jest wykazanie przez podatnika, że nakłady te zwiększyły wartość zbywanej nieruchomości (lokalu), a co za tym idzie na osiągnięty ze zbycia przychód. W przedmiotowej sprawie wskazał Pan, że w dniu 28 sierpnia 2020 r. zawarł z Deweloperem przedwstępną umowę sprzedaży lokalu niemieszkalnego. W dniu 18 lipca 2022 r. Deweloper wydał do użytkowania przez Pana lokal będący przedmiotem umowy przedwstępnej, na podstawie podpisanego przez obie strony protokołu zdawczo- odbiorczego, zaś w dniu 25 maja 2023 r. została zawarta przyrzeczona umowa kupna- sprzedaży Lokalu. Od dnia przekazania lokalu rozpoczął Pan w lokalu niezbędne prace remontowo-wykończeniowe, mające na celu doprowadzenie lokalu do stanu realnego użytkowania. Od dnia 18 lipca 2022 r. regularnie ponosił Pan koszty, które prowadziły do zwiększenia wartości lokalu, lokal został wykończony do końca listopada 2022 r. W dniu 27 września 2024 r. sprzedał Pan posiadany przez siebie lokal niemieszkalny, po cenie wyższej niż cena zakupu określona w umowie kupna (tj. z uwzględnieniem nakładów poniesionych przez Pana w okresie posiadania lokalu i rozpoczęcia prac remontowo- wykończeniowych, które znacząco wpłynęły na cenę sprzedaży, określoną w umowie sprzedaży). Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje również słowa „posiadanie”. Definicję tę zawarto natomiast w art. 336 ustawy Kodeks cywilny, zgodnie z którym: Posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny). Tym samym posiadanie rozumieć należy przede wszystkim jako formę władania rzeczą. Stanowi ono również synonim słowa „mieć”. Zaznaczyć przy tym należy, że posiadanie jest kategorią ściśle związaną z władztwem faktycznym nad rzeczą. Władztwo to stanowi związek posiadacza z rzeczą. Związek ten musi być faktyczny, czyli musi zapewniać posiadaczowi możliwość wpływu na rzecz za pośrednictwem bezpośrednich środków fizycznych. Wobec powyższego biorąc pod uwagę, że cena sprzedaży lokalu uwzględniała nakłady poniesione przez Pana w okresie posiadania lokalu związane z pracami remontowo- wykończeniowymi od dnia przekazania lokalu przez dewelopera, wydatki, które wskazał Pan we wniosku udokumentowane fakturami VAT mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te stanowią nakłady zwiększające wartość lokalu mieszkalnego w rozumieniu art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do treści art. 30e ust. 4 ww. ustawy: Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać: 1) dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub 2) dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131. Z kolei, jak stanowi art. 30e ust. 5 ww. ustawy: Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł. Zgodnie z art. 45 ust. 1 ww. ustawy: Podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym. Zgodnie z art. 45 ust. 1a pkt 3 ww. ustawy: W terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e. Podsumowując, wydatki udokumentowane fakturami VAT, które Pan poniósł w związku z pracami remontowo-wykończeniowymi w czasie jego posiadania, tj. od dnia przekazania lokalu przez dewelopera, przed podpisaniem przyrzeczonej umowy sprzedaży przenoszącej własność, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów przy jej sprzedaży na podstawie art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca dał bowiem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nakładami w czasie posiadania nieruchomości przez podatnika, a nie tylko w czasie przysługującego prawa własności nieruchomości.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Zaznaczyć należy, że pytanie sformułowane przez Pana we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznacza zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, tutejszy Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Pana wniosku (zapytania). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację indywidualną w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.), opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Należy wskazać, że przy wydawaniu interpretacji Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Pana w zakresie przedstawionego stanu faktycznego. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w .... Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.