0115-KDIT1.4011.819.2024.2.JG

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

łowe Szanowna Pani, stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 grudnia 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 4 grudnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 12 lutego 2025 r. Treść wniosku jest następująca: Opis stanu faktycznego

Wnioskodawczyni A. A wraz z mężem B. A zawarła w dniu (...) maja 2006 r. umowę kredytu mieszkaniowego X hipoteczny nr (...). Kredyt został udzielony w walucie wymienialnej CHF. Kredyt był w trakcie spłaty. W momencie zawarcia umowy, a także późniejszego jej wykonywania do chwili obecnej w małżeństwie A. A i B. A panuje ustrój wspólności majątkowej. Zgodnie z § 2 umowy kredytowej celem kredytu było nabycie prawa odrębnej własności lokalu mieszkalnego przy ul. C w D wraz z finansowaniem prowizji banku oraz refinansowaniem zadatku wydatkowanego na poczet zakupu lokalu. Cel kredytu został zrealizowany, a Wnioskodawczyni wraz z mężem nadal zamieszkuje w tym lokalu. Bank wypłacił Kredytobiorcom kwotę 52.882,50 CHF, co stanowiło 133.824,45 PLN oraz ustanowił na lokalu Kredytobiorców hipotekę. Saldo kredytu w CHF stało się następnie podstawą ustalenia harmonogramu spłaty rat kredytu, które były płatne w PLN po przeliczeniu według kursu sprzedaży CHF obowiązującym w Banku. W wyniku złożenia pozwu o stwierdzenie nieważności umowy kredytu CHF Bank zaproponował ugodę, do zawarcia której doszło w dniu 7 listopada 2024 r. Na dzień zawarcia ugody Kredytobiorcy na rzecz Banku na poczet umowy uiścili łącznie 164.113,62 zł. Na mocy ugody zawartej na podstawie art. 917 k.c. w celu polubownego zakończenia sporu strony ugody przyjęły, iż kredyt zostanie rozliczony tak jakby strony zawarły od samego początku umowę kredytu złotowego. Na mocy zawartej ugody Bank umorzył zadłużenie Kredytobiorcy w całości (zwolnił Kredytobiorców z długu) w kwocie 133.654,97 zł oraz wypłacił na rzecz Kredytobiorców „kwotę dodatkową” w wysokości 30.289,17 zł. Kwota 30.289,17 zł stanowi równowartość nadpłaty rat kredytu ponad spłacony wcześniej w całości kapitał. W praktyce na mocy zawartej ugody Bank zatrzymał kwotę kapitału, a pozostałą nadpłatę zwrócił w ramach „kwoty dodatkowej”. Bank stoi na stanowisku, że jest to „zapłata”, a nie „zwrot nadpłaty z tytułu nienależnie pobranych świadczeń” i w związku z powyższym ma obowiązek wystawić PIT (podatek dochodowy od osób fizycznych)-11. Zwrot przez Bank kwoty stanowiącej nadpłatę kredytu dotyczył obydwojga kredytobiorców. Uzupełnienie wniosku Kredytu udzielił następujący Bank: Y S.A. z siedzibą w V. W księgach rachunkowych Banku na dzień 7 listopada 2024 r. wysokość zadłużenia wynosiła 28.782 CHF, na którą składał się: • kapitał 27.520,66 CHF, • odsetki zapadłe niespłacone 1.244,57 CHF, • odsetki bieżące 16,77 CHF. Wnioskodawczyni nie pozostaje z bankiem w sporze co do rozumienia treści zawartej ugody. Zapłatę kwoty 30.289,17 zł należy traktować jako uiszczenie należności przez Bank, czyli zgodnie z definicją słowa zapłata i w tej mierze oddaje rzeczywisty charakter tego świadczenia albowiem doszło do rzeczywistej zapłaty. Niemniej jednak kwota zapłaty, tj. 30.289,17 zł, stanowiła jednocześnie równowartość uiszczonych przez kredytobiorców rat ponad kapitał kredytu. Przedmiotem ugody było zakończenie sporu o nieważność umowy kredytu i dla potrzeb ugody strony ustaliły, że za podstawę zadłużenia przyjmą fikcję, że kredyt od początku został udzielony w złotówkach. Zadłużenie z tytułu kredytu zostało przeliczone na PLN w następujący sposób: · kapitał 127.797,69 PLN, · odsetki zapadłe niespłacone 5.779,41 PLN, · odsetki bieżące 77,87 PLN. Następnie Bank umorzył ww. zadłużenie oraz dokonał zapłaty tzw. kwoty dodatkowej w wysokości 30.289,17 PLN. W ugodzie nie określono jaki charakter ma „kwota dodatkowa”. W ugodzie wskazano, że Bank w terminie 21 dni od dnia zawarcia ugody wypłaci Kredytobiorcy kwotę dodatkową w wysokości 30.289,17 PLN. Kwota 30.289,17 PLN została skalkulowana w ten sposób, że stanowiła różnicę między środkami wpłaconymi bankowi tytułem spłaty kredytu a kapitałem kredytu udzielonym kredytobiorcom przez bank. Kwota ta stanowiła zatem w tym sensie nadpłatę rat kredytu ponad równowartość kapitału. Wnioskodawczyni nie korzystała wcześniej z zaniechania poboru podatku w związku z umorzeniem wierzytelności z tytułu innego kredytu mieszkaniowego.

Pytanie

Czy w związku z zawarciem Ugody przez A. A i B. A z Bankiem, mającej na celu zakończenie sporu na tle Umowy kredytowej CHF, kwota umorzenia zadłużenia w wysokości 133.654,93 zł z tytułu umowy kredytu oraz otrzymana kwota 30.289,17 zł stanowić będzie dla Wnioskodawczyni przychód i czy w związku z tym po jej stronie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych? Pani stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawczyni, ani ona, ani jej mąż nie są zobowiązani do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych od kwoty umorzonego zobowiązania, a także od kwoty zwrotu jaką otrzymali wraz z mężem z Banku, albowiem kwota ta nie stanowi przychodu. W ocenie Wnioskodawczyni, umorzenie przez Bank części kredytu hipotecznego spełnia wobec niej i jej męża warunki określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe dotyczące zwolnienia z podatku dochodowego umorzonego kredytu, gdyż: 1. Wierzytelność umorzona zgodnie z zaproponowaną Ugodą wynika z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego w CHF na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej położonej w Polsce, gmina D, miejscowość D. 2. Kredyt został udzielony w dniu 25 maja 2006 r., czyli przed dniem 15 stycznia 2015 r. i zabezpieczony jest w postaci hipoteki. 3. Do dnia zawarcia ugody Wnioskodawczyni nie skorzystała jako osoba fizyczna z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego. 4. Bank udzielający Wnioskodawczyni kredytu hipotecznego i jego działalność podlegają nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym i bank uprawniony jest do udzielania kredytu na podstawie odrębnych ustaw i pozwoleń. 5. Kredyt ten został zaciągnięty na własne potrzeby mieszkaniowe, o których mowa w art. 21 ust. 25 punkt 1 ustawy PIT. Ponadto, w ocenie Wnioskodawczyni, również kwota zwrotu w wysokości 30.289,17 PLN nie stanowi dla Wnioskodawczyni ani jej męża przychodu do opodatkowania, ponieważ stanowi jedynie równowartość części wpłaconych do tej pory rat kredytu i nie jest dla Wnioskodawczyni ani jej męża dodatkową korzyścią finansową. Bank w praktyce zwrócił bowiem Wnioskodawczyni i jej mężowi ich środki, które wcześniej przekazali do Banku tytułem spłaty kredytu i odsetek. Zwrot tych środków nie jest więc przysporzeniem majątkowym. Nie powoduje faktycznego przyrostu w majątku Wnioskodawczyni i jej męża, jest to zwrot ich środków.

Biorąc powyższe pod uwagę zwrócona dodatkowa kwota w wysokości 30.289,17 PLN i kwota udzielonego kredytu jest równa uiszczonym ratom w okresie obsługi kredytu i stanowi jedynie zwrot części uiszczonych rat uprzednio już opodatkowanych podatkiem dochodowym z tytułu otrzymywanego wynagrodzenia. W rezultacie otrzymana od Banku kwota nie jest przychodem w rozumieniu art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem mieści się w kwocie wpłacanej podczas spłaty kredytu hipotecznego, a zatem jej otrzymanie nie powoduje po stronie kredytobiorców dodatkowego przysporzenia majątkowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią: Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy: Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podmiotów, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Przepis art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy źródłem przychodów są inne źródła. Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy: Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu

umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17. Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności” definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. W związku z tym każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8b ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł. Instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2488 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 tej ustawy: Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Kwestia zaniechania poboru podatku od kwoty umorzonych wierzytelności – które to umorzenie ma miejsce od 1 stycznia 2022 r. do 31 grudnia 2024 r. – została uregulowana w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (Dz. U. z 2024 r. poz. 102). Zgodnie z § 1 ust. 1 tego rozporządzenia: Zarządza się zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od kwot: 1) umorzonych osobie fizycznej wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego, w przypadku gdy: a) kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, a w przypadku więcej niż jednego kredytu mieszkaniowego - gdy kredyty mieszkaniowe zostały zaciągnięte na realizację wyłącznie jednej inwestycji mieszkaniowej, oraz b) osoba fizyczna będąca stroną umowy kredytu mieszkaniowego nie korzystała z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej niż określona w lit. a inwestycji mieszkaniowej; 2) otrzymanych przez osobę fizyczną świadczeń z tytułu kredytu mieszkaniowego udzielonego w walucie obcej lub w złotych, lecz nominowanego lub indeksowanego do waluty obcej, w związku z powstaniem przychodu z tytułu zastosowania ujemnego oprocentowania. Na gruncie § 1 ust. 2 rozporządzenia: Kwoty wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, obejmują: 1) kwoty kredytu mieszkaniowego (kapitału); 2) odsetki, w tym odsetki skapitalizowane, i prowizje; 3) opłaty, jeżeli ich poniesienie przez kredytobiorcę było niezbędne do zawarcia umowy kredytu mieszkaniowego, z wyjątkiem kosztów usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń. Stosownie do § 1 ust. 4 rozporządzenia: W przypadku gdy kredyt mieszkaniowy został zastąpiony kredytem refinansowym lub gdy na jego spłatę został zaciągnięty kredyt konsolidacyjny, zaniechanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, obejmuje odpowiednio kwotę wierzytelności z tytułu kredytu refinansowego lub konsolidacyjnego w części odpowiadającej kwocie wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego. Według § 1 ust. 5 rozporządzenia: Przez jedną inwestycję mieszkaniową, o której mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, rozumie się inwestycję, której celem jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych: 1) jednego gospodarstwa domowego albo 2) więcej niż jednego gospodarstwa domowego, w przypadku gdy osoby fizyczne mające zajmować wspólnie jeden budynek mieszkalny, nie mniej niż jedna osoba fizyczna z każdego takiego gospodarstwa, są osobami zaliczonymi do I grupy podatkowej w rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2023 r. poz. 1774 i 1843). Z § 3 rozporządzenia wynika, że: Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o kredycie mieszkaniowym, należy przez to rozumieć kredyt, który został: 1) udzielony przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmiot, którego działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawniony do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich podmiotów, oraz 2) zabezpieczony w postaci hipoteki ustanowionej na nieruchomości lub udziale w nieruchomości lub prawie wieczystego użytkowania gruntu lub udziale w takim prawie, lub spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego lub udziale w takim prawie, lub prawie do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziale w takim prawie, oraz 3) zaciągnięty na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl § 4 ww. rozporządzenia: Zaniechanie, o którym mowa w § 1 i § 2 ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2024 r. Art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że: Za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na: a) nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, b) nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie, c) nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego, d) budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego, e) rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego – położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej. Zaniechanie poboru podatku znajduje zastosowanie do umorzonych osobom fizycznym kwot wierzytelności z tytułu kredytów zaciągniętych na cele mieszkaniowe i zabezpieczonych hipotecznie, udzielonych przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmioty uprawnione do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw, w przypadku, gdy osoba fizyczna będąca stroną umowy hipotecznego kredytu mieszkaniowego nie korzystała z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej inwestycji mieszkaniowej (§ 1 ust. 1 pkt 1 lit. b w zw. z § 3 rozporządzenia). Istotne jest, żeby kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W Pani sytuacji przy umorzeniu przez bank Pani zadłużenia kredytowego zostały spełnione warunki do skorzystania z zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe, o których mowa w cytowanym rozporządzeniu Ministra Finansów. Tym samym do uzyskanego przez Panią przychodu związanego z umorzeniem wierzytelności z tytułu kredytu znajduje zastosowanie zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych. Wobec tego nie jest Pani zobowiązana do opodatkowania tego przychodu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W odniesieniu natomiast do kwoty dodatkowej, skoro kwota 30.289,17 zł, którą otrzymała Pani od banku w wyniku zawartej ugody, mieści się w kwocie wpłacanej przez Panią podczas spłaty kredytu hipotecznego, to jej otrzymanie nie spowoduje po Pani stronie dodatkowego przysporzenia majątkowego. W konsekwencji pieniądze te nie będą Pani przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ich uzyskanie nie będzie skutkowało po Pani stronie obowiązkiem zapłaty podatku dochodowego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, ta interpretacja dotyczy tylko Pani sytuacji prawnopodatkowej i nie wywołuje skutków prawnych dla Pani męża. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

· Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji. · Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.