Wnioskodawca, obywatel Polski, wyjechał do Holandii 10 marca 2020 r., gdzie pracował do 30 stycznia 2023 r. Po utracie pracy korzystał z zasiłku dla bezrobotnych, a następnie wrócił do Holandii, gdzie pracował do 28 czerwca 2024 r. Po kolejnym okresie bezrobocia, od 2 grudnia 2024 r. podjął pracę w Polsce. Wnioskodawca zwrócił się do organu z pytaniem o możliwość skorzystania ze zwolnienia przychodów w latach 2025-2029, związanym z przeniesieniem miejsca zamieszkania do Polski. Organ potwierdził prawidłowość stanowiska wnioskodawcy, uznając, że spełnia on warunki do skorzystania z ulgi na powrót, co oznacza zwolnienie od podatku dochodowego do wysokości 85 528 zł w czterech kolejno następujących latach podatkowych.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowny Panie, stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
28 listopada 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem złożonym 29 stycznia 2025 r. Treść wniosku jest następująca:
Wnioskodawca 10 marca 2020 r. wyjechał za granicę i zaczął pracować w Holandii do 30 stycznia 2023 r.
Wnioskodawca stracił pracę i skorzystał z zasiłku do osób bezrobotnych od 1 lutego 2023 r. do 30 kwietnia 2023 r. Przez pierwszy miesiąc Wnioskodawca pobierał go w Holandii, po czym zrobił transfer U2 do Polski i był zarejestrowany w Urzędzie Pracy, jako osoba poszukująca pracę od marca do końca kwietnia. Po nieudanej próbie znalezienia pracy w Polsce, Wnioskodawca wrócił do Holandii i podjął pracę od 1 maja 2023 r. do 28 czerwca 2024 r. Po czym została ponownie rozwiązana umowa i Wnioskodawca poszedł na zasiłek dla osób bezrobotnych od 1 lipca 2024 r. do 1 listopada 2024 r. Przez pierwszy miesiąc pobierał go w Holandii, a przez resztę miesięcy został zastosowany transfer do Polski U2 i zarejestrowanie w Urzędzie Pracy jako osoba poszukująca pracę. Wnioskodawca postanowił zostać i znaleźć pracę, podjął ją od 2 grudnia 2024 r. w Polsce. W Holandii Wnioskodawca przebywał cały czas przez okres zatrudnienia, pracował, żywił się, robił zakupy, mieszkał u brata bo posiada własny dom (od samego początku przyjazdu i zatrudnienia, przez pierwsze dwa lata bez meldunku, a w 2022 r. zameldowany) bez umowy najmu, do Polski przyjeżdżał na okres urlopowy, gdzie raptem w skali roku przebywał sumując 1,5 miesiąca. Wnioskodawca posiada wszystkie umowy podjęcia zatrudnienia w Holandii, ubezpieczenie, karty podatkowe (deklaracje podatkowe odnośnie podatku dochodowego, gdzie rozliczał się w Holandii), paski wypłat i zaświadczenie U1 odnośnie przepracowanych lat, nie posiada zaświadczenia rezydencji podatkowej w Holandii. W Polsce nie zgłosił wyjazdu do żadnego organu. Posiadał tutaj jedynie meldunek u rodziców, konto bankowe w ... z rachunkiem w polskich złotówkach i walutowy w euro, na którym przychodziły wszystkie wypłaty z zagranicy. Wnioskodawca nie ma żadnej ziemi, domu i mieszkania zakupionych w Polsce. Nie ma żony oraz dziecka. Jedynie ma zaciągnięty kredyt gotówkowy w polskich złotówkach, który został zawarty przed wyjazdem za granicę. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że: Nieprzerwanie przez co najmniej 5 lat kalendarzowych przed okresem pobytu za granicą posiadał miejsce zamieszkania w Polsce. Stałym adresem zamieszkania i zameldowania był adres: ... . Przebywał na terytorium Polski w okresach: 10 marca 2023 r. – 30 kwietnia 2023 r. oraz 3 sierpnia 2024 r. do dnia dzisiejszego. Po dokonaniu transferu U2 Wnioskodawca pobierał zasiłek dla bezrobotnych z Holandii i był jednocześnie zarejestrowany jako osoba poszukująca pracy w Polsce. Jest obywatelem Polski. Na pytanie Organu o treści cyt.: „Kiedy – proszę podać dokładną datę – powrócił Pan do Polski?”, Wnioskodawca odpowiedział: 3 sierpnia 2024 r. Od momentu powrotu do Polski Wnioskodawca posiada stałe zamieszkanie pod adresem: ... . W okresie od 1 stycznia 2024 r. do 2 sierpnia 2024 r. Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Holandii. Wnioskodawca pracował w Holandii i z nią wiązał swoje plany na przyszłość, tam też miał wszystkich znajomych. Do Polski przyjeżdżał tylko w odwiedziny do mamy na kilka dni. W Polsce Wnioskodawca nie był aktywny gospodarczo w tym okresie. Posiadał polskie konto z dodatkowym rachunkiem walutowym, na które wpływały wypłaty z zagranicy, zaciągnięty kredyt był zawarty przed wyjazdem za granicę. Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania w Holandii w okresie 3 lat kalendarzowych poprzedzających powrót do Polski. Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania w Holandii od początku 2024 r. do dnia poprzedzającego powrót do Polski. Od 2 grudnia 2024 r., kiedy podjął zatrudnienie w Polsce, podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca podpisał umowę na kwotę ... zł brutto miesięcznie plus premie, jednak przychody roczne nie powinny przekroczyć kwoty 85 528 zł w 2025 r. Wnioskodawca planuje skorzystać z ulgi na powrót w latach podatkowych od 2025 do 2029. W tym okresie planuje kontynuować pracę w Polsce i osiedlić się tu na stałe.
Czy Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia przychodów, o którym mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczącego podatników, którzy przenieśli miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w latach 2025-2029, przy założeniu przedstawionego stanu faktycznego? Pana stanowisko w sprawie Zdaniem Wnioskodawcy, ulga na powrót powinna Go obowiązywać z tego względu, że cały czas przebywał i pracował za granicą, płacił za ubezpieczenie, wyżywienie, mieszkał, rozliczał podatek dochodowy, miał tam znajomych, z którymi spędzał wolny czas. Wnioskodawca może stwierdzić, że Jego ośrodek interesów życiowych był w Holandii, w Polsce przebywał tylko okres urlopowy maksymalnie do 1,5 miesiąca w skali roku (nie wliczając w to zasiłku bezrobotnego), odwiedzając rodziców i siostrę. Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, spełnia warunki określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dla skorzystania z ulgi na powrót w latach 2025-2029. Jego miejsce zamieszkania zostało przeniesione na terytorium Polski, a w momencie powrotu podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Jego przychody, wynikające z podpisanej umowy o pracę, nie powinny przekroczyć limitów określonych w przepisach, z zastrzeżeniem, że premia i benefity zostaną prawidłowo sklasyfikowane na potrzeby obliczeń.
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.): Wolne od podatku dochodowego są przychody podatnika, który przeniósł miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, osiągnięte: a) ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej i spółdzielczego stosunku pracy, b) z umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8, c) z pozarolniczej działalności gospodarczej, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30c albo art. 30ca albo ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym w zakresie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, d) z zasiłku macierzyńskiego, o którym mowa w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
- w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od początku roku, w którym podatnik przeniósł to miejsce zamieszkania, albo od początku roku następnego, z zastrzeżeniem ust. 39, 43 i 44. Na podstawie art. 21 ust. 39 ww. ustawy: Przy obliczaniu kwoty przychodów podlegających zwolnieniu od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie uwzględnia się przychodów podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie niniejszej ustawy, zwolnionych od podatku dochodowego oraz od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Stosownie do art. 21 ust. 43 ww. ustawy: Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 152, przysługuje pod warunkiem, że: 1) w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podatnik podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu oraz 2) podatnik nie miał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w okresie obejmującym: a) trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz b) okres od początku roku, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do dnia poprzedzającego dzień, w którym zmienił miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz 3) podatnik: a) posiada obywatelstwo polskie, Kartę Polaka lub obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa należącego do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo Konfederacji Szwajcarskiej lub b) miał miejsce zamieszkania: nieprzerwanie co najmniej przez okres, o którym mowa w pkt 2, w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, Konfederacji Szwajcarskiej, Australii, Republice Chile, Państwie Izrael, Japonii, Kanadzie, Meksykańskich Stanach Zjednoczonych, Nowej Zelandii, Republice Korei, Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej lub Stanach Zjednoczonych Ameryki, lub na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieprzerwanie przez co najmniej 5 lat kalendarzowych poprzedzających okres, o którym mowa w pkt 2, oraz 4) posiada certyfikat rezydencji lub inny dowód dokumentujący miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia, oraz 5) nie korzystał uprzednio, w całości lub w części, z tego zwolnienia - w przypadku podatników, którzy ponownie przeniosą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W myśl natomiast art. 21 ust. 44 ww. ustawy: Suma przychodów zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 pkt 148 i 152-154 nie może w roku podatkowym przekroczyć kwoty 85 528 zł. Powyższe przepisy zostały wprowadzone z dniem 1 stycznia 2022 r. przez art. 1 pkt 13 lit. a) tiret 13 ustawy z dnia 23 listopada 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105 ze zm.). Ponadto, z art. 53 ww. ustawy zmieniającej wynika, że: Zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy zmienianej w art. 1, ma zastosowanie do podatników, którzy przenieśli miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po dniu 31 grudnia 2021 r. W konsekwencji, zwolnienie przedmiotowe, o którym mowa w ww. art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polega na zwolnieniu od podatku dochodowego niektórych przychodów osiągniętych w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych przez podatników, którzy w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Polski po dniu 31 grudnia 2021 r. podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jak wynika z art. 3 ust. 1a ww. ustawy: Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Z art. 4a ww. ustawy wynika, że: Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W celu skorzystania z ww. preferencji podatkowej, tj. tzw. „ulgi na powrót” spełnione muszą być wszystkie dodatkowe warunki wskazane w art. 21 ust. 39, 43 i 44 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Aby zapewnić sobie możliwość skorzystania z omawianej preferencji podatkowej, należy zarówno przez trzy lata kalendarzowe poprzedzające bezpośrednio rok, w którym zmieniono miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, oraz w okresie od początku roku, w którym zmieniono miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do dnia poprzedzającego ten dzień, nie posiadać miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i co istotne – w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej należy mieć nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium RP. Kwestie związane z posiadaniem miejsca zamieszkania na terytorium Polski zostały uregulowane w art. 3 i art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy: Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy). Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy: Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy: Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy). W myśl natomiast art. 4a ww. ustawy: Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy). Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych. Ponadto zauważyć należy, że wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Określenie, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinno być dokonane w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. W tym miejscu należy się odnieść do przepisów Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie eliminowania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu oraz zapobiegania uchylaniu się i unikaniu opodatkowania z dnia 13 lutego 2002 r. (Dz. U. 2003 r. Nr 216 poz. 2120) oraz postanowień Protokołu między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów o zmianie Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2022 r. poz. 906). Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. Konwencji (w brzmieniu obowiązującym do 29 kwietnia 2022 r.): W rozumieniu niniejszej konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie. Natomiast stosownie do ww. przepisu w brzmieniu obowiązującym od 30 kwietnia 2022 r.: W rozumieniu niniejszej konwencji określenie ,,osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie'' oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce pobytu, miejsce zarządu albo jakiekolwiek inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny, jak również uznawany fundusz emerytalny tego Państwa. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód osiągany ze źródeł w tym Państwie lub majątek w nim położony. W myśl natomiast art. 4 ust. 2 ww. Konwencji: Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad: a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych); b) jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa; c) jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem; d) jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia. Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego. Przy tym wskazać należy, iż według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby. Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Z treści wniosku wynika, że 10 marca 2020 r. wyjechał za granicę i zaczął pracować w Holandii do 30 stycznia 2023 r. Stracił Pan pracę i skorzystał z zasiłku do osób bezrobotnych od 1 lutego 2023 r. do 30 kwietnia 2023 r. Przez pierwszy miesiąc Wnioskodawca pobierał go w Holandii, po czym zrobił transfer U2 do Polski i był zarejestrowany w Urzędzie Pracy, jako osoba poszukująca pracę od marca do końca kwietnia. Miał Pan miejsce zamieszkania w Holandii w okresie 3 lat kalendarzowych poprzedzających powrót do Polski. Pracował Pan w Holandii i z nią wiązał swoje plany na przyszłość, tam też miał wszystkich znajomych. Do Polski przyjeżdżał tylko w odwiedziny do rodziny na kilka dni. Przebywał Pan na terytorium Polski w okresach 10 marca 2023 r. – 30 kwietnia 2023 r. Po nieudanej próbie znalezienia pracy w Polsce, wrócił Pan do Holandii i podjął pracę od 1 maja 2023 r. do 28 czerwca 2024 r. Po czym została ponownie rozwiązana umowa i poszedł Pan na zasiłek dla osób bezrobotnych od 1 lipca 2024 r. do 1 listopada 2024 r. Przez pierwszy miesiąc pobierał go Pan w Holandii, a przez resztę miesięcy został zastosowany transfer do Polski U2 i zarejestrowanie w Urzędzie Pracy jako osoba poszukująca pracę. W Holandii przebywał Pan cały czas przez okres zatrudnienia, pracował, żywił się, robił zakupy, mieszkał u brata bo posiada własny dom (od samego początku przyjazdu i zatrudnienia, przez pierwsze dwa lata bez meldunku, a w 2022 r. zameldowany), do Polski przyjeżdżał na okres urlopowy, gdzie raptem w skali roku przebywał sumując 1,5 miesiąca. W Polsce Wnioskodawca nie był aktywny gospodarczo w tym okresie. W Polsce nie zgłosił wyjazdu do żadnego organu. Posiadał tutaj jedynie meldunek u rodziców, konto bankowe w ...z rachunkiem w polskich złotówkach i walutowy w euro, na którym przychodziły wszystkie wypłaty z zagranicy. Nie ma Pan żadnej ziemi, domu i mieszkania zakupionych w Polsce. Nie ma żony oraz dziecka. Jedynie ma zaciągnięty kredyt gotówkowy w polskich złotówkach, który został zawarty przed wyjazdem za granicę. Do Polski powrócił Pan 3 sierpnia 2024 r. Postanowił Pan zostać i znaleźć pracę, podjął ją Pan od 2 grudnia 2024 r. w Polsce. W wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Polski podlega Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W związku z powyższym, warunek wskazany w art. 21 ust. 43 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został spełniony, gdyż w wyniku przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlega Pan nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spełnia Pan także wymagania wskazane w art. 21 ust. 43 pkt 2 lit. a) i b) ww. ustawy, gdyż jak wskazał Pan w opisie stanu faktycznego, miał Pan miejsce zamieszkania w Holandii w okresie 3 lat kalendarzowych poprzedzających powrót do Polski oraz miał Pan miejsce zamieszkania w Holandii od początku 2024 r. do dnia poprzedzającego powrót do Polski. Należy wyjaśnić, że przebywanie w Polsce w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych z Holandii i zarejestrowanie w Urzędzie Pracy jako osoba poszukująca pracy od marca do końca kwietnia 2023 r., nie zmieniło Pana rezydencji podatkowej (stałego miejsca zamieszkania w Holandii), jeżeli w wyniku tego nie przeniósł Pan ośrodka interesów życiowych: osobistych i gospodarczych do Polski. Co równie istotne, jednym z wymagań, wymienionych w art. 21 ust. 43 pkt 3 lit. a) ww. ustawy jest posiadanie obywatelstwa polskiego, który to warunek również Pan spełnił, bowiem jak Pan wskazał w opisie sprawy, posiada Pan obywatelstwo polskie. Kolejnym istotnym kryterium umożliwiającym zastosowanie „ulgi na powrót” jest stosownie do art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy, posiadanie certyfikatu rezydencji lub innych dowodów dokumentujących miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do tego zwolnienia. Zgodnie z art. 5a pkt 21 ww. ustawy: Ilekroć w ustawie mowa jest o certyfikacie rezydencji - oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika. Z treści ww. regulacji wynika, że dokumentowanie miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w okresie niezbędnym do ustalenia prawa do „ulgi na powrót” może alternatywnie nastąpić posiadanym przez podatnika certyfikatem rezydencji lub innym dowodem. Wystarczy zatem, że podatnik posiada inne dokumenty, które potwierdzą jego miejsce zamieszkania w innym państwie, niemniej muszą być to dokumenty potwierdzające miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Takimi dokumentami mogą być np. umowa o pracę, albo umowa najmu mieszkania za granicą, albo zaświadczenie od byłego pracodawcy. Choć przepisy podatkowe nie wymieniają w tym zakresie żadnego katalogu, to należy pamiętać, że zgodnie z art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111): Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Powyższe oznacza, że innymi dowodami wskazującymi na miejsce zamieszkania poza Polską mogą być m.in. umowa o pracę, historia zatrudnienia, zagraniczne zeznania podatkowe, zagraniczna umowa najmu nieruchomości, paski wynagrodzeń, wyciągi bankowe czy też zagraniczne zaświadczenie od pracodawcy. Można w tym zakresie przedstawić również inne dowody. We wniosku wskazał Pan, że posiada Pan wszystkie umowy podjęcia zatrudnienia w Holandii, ubezpieczenie, karty podatkowe (deklaracje podatkowe odnośnie podatku dochodowego gdzie rozliczał się w Holandii), paski wypłat i zaświadczenie U1 odnośnie przepracowanych lat. Nie posiada Pan zaświadczenia o rezydencji podatkowej w Holandii. Zatem, posiada Pan dokumenty potwierdzające, że Pana miejsce zamieszkania dla celów podatkowych przed przyjazdem do Polski znajdowało się w Holandii. Spełnił Pan zatem warunek wskazany w art. 21 ust. 43 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie, w sposób oczywisty spełnił Pan również zastrzeżenie wynikające z art. 21 ust. 43 pkt 5 ww. ustawy, gdyż skorzystanie z przedmiotowej ulgi jest możliwe dopiero poczynając od rozliczenia za rok 2022. Planuje Pan skorzystać z ulgi na powrót w latach podatkowych od 2025 do 2029. W tym okresie planuje kontynuować pracę w Polsce. Stosownie do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, spełnił Pan również zastrzeżenie wynikające z art. 53 ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw, ponieważ – jak wskazał Pan w opisie sprawy – przeniósł Pan swoje miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po dniu 31 grudnia 2021 r. Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa uznać należy, że ma Pan prawo do skorzystania z tzw. „ulgi na powrót”, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowe zwolnienie od opodatkowania obejmuje przychody do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, osiągnięte z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 152 lit. a)-d) ww. ustawy – w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od początku roku, w którym nastąpiło przeniesienie miejsca zamieszkania, albo od początku roku następnego, z zastrzeżeniem ust. 39, 43 i 44, tj. w latach 2025-2029.
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji · Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
· Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej: 1) z zastosowaniem art. 119a; 2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług; 3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści. · Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej: Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ... . Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA): · w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo · w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA). Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili