Podatnik prowadzi działalność gospodarczą i w lipcu 2022 r. nabył lokal niemieszkalny, w którym realizuje tę działalność. Lokal został zaklasyfikowany jako rodzaj 121 według Klasyfikacji Środków Trwałych. Jest on wprowadzany po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Podatnika, mimo że był wcześniej używany. Zgodnie z informacjami dostarczonymi przez Podatnika, lokal ten był wykorzystywany od 15 lutego 1980 r. do momentu sprzedaży przez Gminę w 2014 r. Organ podatkowy uznał, że w związku z tym Podatnik ma prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości do 10% rocznie, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Dołącz do doradców podatkowych korzystających z Fiscalex
Uzyskaj dostęp do największej bazy interpretacji podatkowych w Polsce. Zaawansowane wyszukiwanie, analiza AI i podsumowania interpretacji w jednym miejscu.
Rozpocznij bezpłatny okres próbnySzanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych - jest prawidłowe.
12 października 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 12 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z 14 listopada 2022 r. (wpływ z 14 listopada 2022 r.) oraz z 1 grudnia 2022 r. (wpływ 1 grudnia 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:
Od 4 czerwca 2018 r. prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą. W lipcu bieżącego roku [rok złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej: 2022 - przypis tutejszego organu] zakupił Pan od osoby fizycznej lokal niemieszkalny położony w A., przy ul. B1, w którym prowadzi Pan działalność gospodarczą.
Z danych zawartych w Gminnej Ewidencji Zabytków (karta adresowa zabytku nieruchomego) wynika, że budynek powstał około 1900 r., przebudowany w II połowie XX wieku. Budynek przez wiele lat był wykorzystywany zarówno w celach mieszkalnych, jak i niemieszkalnych. Kamienica przetrwała drugą wojnę światową, po której kilkakrotnie zmieniała właścicieli. Do 9 stycznia 2014 r. lokal niemieszkalny był własnością Gminy A., a Zarząd Gospodarki Mieszkaniowej w A. był administratorem.
31 sierpnia 2022 r. zwrócił się Pan do Urzędu Miasta w A. o wydanie duplikatu pozwolenia na użytkowanie lokalu niemieszkalnego przy ul. B1. W przesłanej 12 września 2022 r. przez Zarząd Gospodarki Mieszkaniowej w A. odpowiedzi zostało m.in. napisane, że w posiadanych przez Zarząd Gospodarki Mieszkaniowej w A. dokumentach budynku przy ul. B w A. (dawniej ul. C.), m.in. w karcie inwentarzowej budynku, nie ma informacji kiedy i w jakich okolicznościach powstał lokal użytkowy numer 1 i czy wydane było pozwolenie na jego użytkowanie. Natomiast, z analizy tych dokumentów wynika, że w momencie zakładania w 1960 r. karty inwentaryzacyjnej budynku mieszkalnego przy ul. C1 (obecnie ul. B), w budynku tym był lokal użytkowy.
W uzupełnieniu wniosku złożonym 14 listopada 2022 r. - w odpowiedzi na następujące pytania - wskazał Pan, że:
– podatek liniowy (Pana odpowiedź na pytanie, jaka jest forma opodatkowania prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej?).
– 22 sierpnia 2022 r. (Pana odpowiedź na pytanie, kiedy - w jakiej dacie - wprowadził Pan opisany lokal do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych?).
– tak (Pana odpowiedź na pytanie, czy opisany lokal jest przez Pana wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych po raz pierwszy?).
– Grupa 1 - budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Podgrupa 12 - lokale, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego oraz spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Rodzaj – 121 (Pana odpowiedź na pytanie, do jakiej grupy i podgrupy - zgodnie z KŚT (rozporządzeniem z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) – Dz. U z 2016, poz. 1864) - opisany lokal został przez Pana zaklasyfikowany?).
– tak, lokal był wcześniej wykorzystywany/używany. Kamienica w której znajduje się lokal została wzniesiona około 1900 r., w karcie inwentarzowej budynku założonej w 1960 r. był wykazany jeden lokal użytkowy przeznaczony do wynajmowania. W wyniku przekształceń podmiotów zarządzających nieruchomościami i lokalami komunalnymi nie zachowały się dokumenty, na podstawie których można ustalić, kto i na podstawie jakiej umowy wynajmował lokal w latach 60 i 70. Od 15 lutego 1980 r. lokal był wykorzystywany/używany przez Zakład (`(...)`). W późniejszym okresie, tj. od 10 marca 1995 r., lokal był wynajmowany przez prywatnego przedsiębiorcę. 9 stycznia 2014 r. Gmina A. sprzedała lokal w trybie przetargu nieograniczonego osobie prywatnej, która prowadziła w nim działalność gospodarczą. 2 sierpnia 2018 r. wynajął Pan przedmiotowy lokal od prywatnego przedsiębiorcy i kontynuował Pan najem do dnia zakupu, tj. 22 lipca 2022 r. Z dostępnych, zachowanych dokumentów (protokół z 15 lutego 1980 r. - spisany na okoliczność otwarcia Zakładu (`(...)`) numer xxx w A., ul. C1, obecnie ul. B1) wynika, że lokal był oddany do użytkowania w 15 lutego 1980 r. [Pana odpowiedź na pytanie, czy opisany lokal był (przed jego nabyciem przez Pana) wykorzystywany/używany przez poprzedniego właściciela? Jeśli tak, to kiedy lokal ten był oddany do użytkowania po raz pierwszy? (…)].
W uzupełnieniu z 1 grudnia 2022 r. doprecyzował Pan natomiast, że w piśmie z 9 listopada 2022 r. otrzymanym od Zarządu Gospodarski Mieszkaniowej w A. napisane jest: „W rozpoczętej w 2000 r. procedurze przygotowywania budynku mieszkalno‑użytkowego przy ul. B w A. do sprzedaży, Gmina A. sporządziła inwentaryzację nieruchomości, w której dla jedynego lokalu użytkowego nadano numer 1. Do czasu sprzedaży lokalu użytkowego w budynku przy ul. B w A. (w 2014 r.), lokal ten był komunalnym lokalem użytkowym. Lokal ten był przeznaczony do wynajmowania do czasu podjęcia w 2013 roku przez Prezydenta Miasta A., decyzji o przeznaczeniu lokalu użytkowego do sprzedaży w trybie przetargu nieograniczonego”.
Pytanie
Czy wobec zaistniałego stanu faktycznego związanego z zakupem przez Pana lokalu niemieszkalnego w przedwojennej kamienicy ma Pan prawo zastosować stawkę amortyzacji w wysokości 10% rocznie na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
Przedstawiając własne stanowisko w sprawie wskazał Pan, że amortyzacja lokalu niemieszkalnego 1 mieszczącego się w budynku przy ul. B w A., według stawki indywidualnej 10% jest zasadna, ponieważ spełnione zostały wszystkie uwarunkowania do zastosowania tej metody: lokal był używany jako handlowo-usługowy, a jego okres użytkowania przekracza 61 lat (`(...)`).
Podkreślił Pan, że zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych - jej art. 22i - odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik numer 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wskazał Pan, że zgodnie z tym wykazem, dla lokali niemieszkalnych stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%. Jednak, w szczególnie określonych sytuacjach, podatnicy mają możliwość ustalenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z artykułem 22j ust. 1 pkt 3 oraz 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem artykułu 22i, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika z zachowaniem okresów amortyzacji wskazanych w tym przepisie.
Uważa więc Pan, że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, okres ten wynosi 40 lat, pomniejszonych o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania, do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
Pana zdaniem, zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek wynosi 2,5%, możliwe jest więc pod warunkiem, że:
– budynki (lokale) niemieszkalne nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika,
– były uprzednio używane.
Wskazał Pan również, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zostały określone warunki w stosunku do budynków (lokali) niemieszkalnych, jakie muszą one spełnić, aby zostały uznane za używane.
W uzupełnieniu z 1 grudnia 2022 r. doprecyzował Pan, że z pism otrzymanych od Zarządu Gospodarki Mieszkaniowej w A. wynika, że numer „1” dla jedynego lokalu użytkowego znajdującego się w budynku przy ul. B w A. (dawniej ul. C1) został nadany przez Gminę A. podczas inwentaryzacji nieruchomości rozpoczętej w 2000 r., dlatego zarówno w Protokole z 15 lutego 1980 r. spisanego na okoliczność otwarcia Zakładu (`(...)`)
numer xxx w A., przy ul. B, jak i innych pism dotyczących opisanego lokalu sprzed 2000 r., występuje wyłącznie numeracja „ul. B (dawniej ul. C1)”.
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.
Aby wydatek poniesiony przez Podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:
– został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność Podatnika przez osoby inne niż Podatnik),
– jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została Podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
– pozostaje w związku z prowadzoną przez Podatnika działalnością gospodarczą,
– poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
– został właściwie udokumentowany,
– nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez Podatnika działalności gospodarczej są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów wskazanej ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.
Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.
Zauważyć należy, że definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a cytowanej wyżej ustawy - poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe podlegające amortyzacji, oraz w art. 22c tej ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.
W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Na podstawie art. 22d ust. 2 wskazanej wyżej ustawy:
Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.
Zgodnie z art. 22n ust. 4 cytowanej ustawy:
Zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.
Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 analizowanej ustawy:
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów;
Zgodnie z ustępem drugim tego artykułu (art. 22h ust. 2 wskazanej wyżej ustawy):
Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Artykuł 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje natomiast, że:
Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
Na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 tej ustawy:
Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
– dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
Wskazać w tym miejscu należy, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.
Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam Podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.
Jak wynika z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%.
Z powyższych względów, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, można ustalić, jeżeli wskazane budynki/lokale nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone.
Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez Podatnika. Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku/lokalu niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, Podatnik musi wykazać, że ten budynek/lokal był wcześniej używany.
Podkreślić w tym miejscu należy, że ustawodawca w przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalny okres amortyzacji należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto, okres amortyzacji nie może być krótszy niż lat 10.
Z przedstawionych przez Pana informacji wynika m.in., że:
– prowadzi Pan działalność gospodarczą,
– w lipcu 2022 r. zakupił Pan lokal niemieszkalny, w którym prowadzi Pan działalność gospodarczą,
– lokal ten - stosownie do rozporządzenia z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) - został przez Pana zaklasyfikowany jako rodzaj - 121,
– lokal jest przez Pana wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych po raz pierwszy,
– lokal był wcześniej wykorzystywany/używany. Zgodnie z Pana wskazaniami:
• w karcie inwentarzowej budynku założonej w 1960 r. wykazany był jeden lokal użytkowy przeznaczony do wynajmowania,
• od 15 lutego 1980 r. lokal był wykorzystywany/używany przez Zakład (`(...)`),
• od 10 marca 1995 r. lokal był wynajmowany przez przedsiębiorcę,
• 9 stycznia 2014 r. Gmina sprzedała lokal osobie prywatnej, która prowadziła w nim działalność gospodarczą,
• 2 sierpnia 2018 r. wynajął Pan przedmiotowy lokal od przedsiębiorcy i do dnia zakupu, tj. 22 lipca 2022 r., kontynuował Pan najem.
Tym samym, w przypadku nabycia przez Pana opisanego lokalu niemieszkalnego oraz wykorzystywania go dla celów działalności gospodarczej, będzie Pan mógł amortyzować ten lokal - po raz pierwszy wprowadzony do Pana ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej, według zasad określonych w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według stawki nie wyższej niż 10%.
Z powyższych względów, Pana stanowisko należało uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Końcowo zastrzegamy, że to na Panu ciąży obowiązek udowodnienia, że wskazany we wniosku lokal był wcześniej używany. Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonaliśmy wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na Podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi On dla siebie korzystne skutki prawne. Ponadto, wskazać należy, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów, Podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym, tj. uznaje, że zaistniałe po Jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego, Podatnik musi liczyć się również z koniecznością - mogącą się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych - przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość danej czynności.
• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA)
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).
Fiscalex • Automatyczne wyszukiwanie interpretacji • Anuluj w każdej chwili